tag:blogger.com,1999:blog-2217256038442888769.post4801235576930013285..comments2023-10-11T16:22:14.862+03:00Comments on ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ: Ψευδαισθήσεις, μελαγχολία, ελπίδεςΧαρίδημος Τσούκαςhttp://www.blogger.com/profile/18268262143932802558noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-2217256038442888769.post-27892846921443688372014-05-30T11:31:55.368+03:002014-05-30T11:31:55.368+03:00Κ. Τσούκα συμφωνώ με όσα λέτε. Επιτρέψτε μου να πρ...Κ. Τσούκα συμφωνώ με όσα λέτε. Επιτρέψτε μου να προσθέσω κάποιες δικές μου σκέψεις ως προς την... ελπίδα. Νομίζω ότι το Ποτάμι πρέπει να πάψει να λέγεται Ποτάμι... Η ονομασία παραπέμπει σε μια κατάσταση «χύμα», στην οποία είμαστε περαστικοί, μια κατάσταση αέναης ροής, δίχως αναγκαστικά να επιλέγεται κάποιος προορισμός. Το ποτάμι σαν να πρεσβεύει ότι παρασέρνει ό,τι βρει μπροστά του! Ναι, δεν είναι «συστημικό» κόμμα ή κίνημα, αλλά πιστέυω ότι χρειάζεται, μεταξύ άλλων, πολιτικός λόγος. Ο κόσμος έχει αρχίσει να βαριέται τα πυροτεχνήματα. Ο κόσμος – εμείς – έχουμε ανάγκη από ουσιαστικές πολιτικές προτάσεις. Ευπρόσδεκτες πάντα τέτοιες πρωτοβουλίες, αλλά χρειαζόμαστε εναν απο-φασιστηκό πολιτικό λόγο, ο οποίος να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας τις πολιτικές (για ισονομία, δικαιοσύνη, αξιοκρατία, νέμεσις κλπ). Να μπορούμε να ταυτιστούμε, να συντονιστούμε με το λόγο αυτό. Τι σημαίνει τώρα αυτό;<br /><br />Ίσως το παράδειγμα της Μεγ. Βρετανίας να μας διαφωτίσει, και πιο συγκεκριμένα ο προεκλογικός αγώνας του κ. Φαράζ, ο οποίος έφερε αξιοπρόσεχτα αποτελέσματα. Γιατί ο κόσμος, οι πολίτες της Μεγ. Βρετανίας, εμπιστεύτηκαν στον κ. Φαράζ την ψήφο τους; Διότι, μου φαίνεται, μίλησε στον κόσμο με πυγμή για τα πιστεύω του, το όραμά του. «Φάνηκε» μια καθαρότητα λόγου (clarity), η οποία μίλησε στον απλό άγγλο και κύριως, σε συνάρτηση με την ασάφεια λόγου και αερολογιών των αντιπάλων του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ντιμπέιτ με τον Κλεγκ, αρχηγό των φιλελευθέρων. Ο Φαράζ μιλούσε για το τρανταχτό έλλειμμα δημοκρατίας και λογοδότησης που υπάρχει στις Βρυξέλλες, την επιβλητικότητα του νομικού οικοδομήματος της ΕΕ (πχ., οι κοινοτικές οδηγίες), την έλλειψη αποφασιστικότητας από την κυβερνηση να αντισταθεί στην παραχώρηση εθνικής κυριαρχίας στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Έστω με ρητορικά τεχνάσματα πείθει τον κόσμο για τη σαπίλα των κυβερνώντων κομμάτων και των εργατικών, οι οποίοι έχουν χάσει επαφή με την πραγματικότητα των πολιτών και αρθρώνουν έναν άχρωμο, σκληρό λόγο για να προστατέψουν τα συμφέροντά τους και το καθεστώς (establishment). Από την άλλη, ο Κλεγκ του ντιμπέιτ αρέσκεται σε γενικότητες του τύπου «εμείς ψηφίζουμε συνεργασία με την Ευρώπη, όχι απομόνωση», η «Ευρώπη των ενωμένων λαών» και κ.ο.κ. Με μια πολύ συγκεκριμένη πρόταση, ο ψηφοφόρος μπόρεσει να ταυτίσει, να συντονίσει την εμπειρία του με το λόγο του Φάραζ (όντως η Ευρώπη παίρνει αποφάσεις ερήμην μας, όντως τα 3 μεγάλα κόμματα είναι καχύποπτα ασαφή στις προτάσεις τους, θα σκέφτηκε ο άγγλος, όντως θέλω εγώ και εμείς οι Βρετανοί και όχι η ΕΕ, αυτό το απρόσωπο πολιτικό τεχνικό κατασκεύσμα, να αποφασίζουμε για τον τόπο μας).<br /><br />Τι θα μπορούσε να μας διδάξει το παράδειγμα της Μ. Βρετανίας; Ότι ίσως πρωτοβουλίες τύπου ποταμιού χρειάζονται ένα στιβαρό πολιτικό λόγο, να αποκτήσουν ταυτότητα, να απαρτισθούν από άτομα που έχουν «καθαρό» λόγο και πρόσωπο (όχι απλά νέο, απαλαγμένο από παλαιού τύπου ιδεολογήματα). Και αυτός ο λόγος πρέπει να ονοματιστεί κιόλας, ή μάλλον το όνομα της κίνησης να παραπέμπει σε συγκεκριμένη πολιτική πρόταση. <br /><br />Φιλικά <br />Μανώλης Γκ.<br />Anonymousnoreply@blogger.com