«Έχουμε μέτριους πολιτικούς, αυτή είναι η δυστυχία μας. Δεν υπάρχουν μορφές που μπορούν να εμπνεύσουν ή να συναρπάσουν έναν λαό. Να τον οδηγήσουν. Μικροί άνθρωποι…»
Θανάσης Βαλτινός, συγγραφέας και Ακαδημαϊκός
Δεν μπορείς να διδάξεις σε ένα παλιό σκυλί καινούρια κόλπα, λέει μια παροιμία. Το βιώνουμε, δυστυχώς, σε κάθε ευκαιρία.
Η Βουλή έχει ανάγκη από στενογράφους. Τίποτα το περίεργο. Στην προ Μνημονίου εποχή θα προσλάμβανε όσους ήθελε. Τηρώντας την παράδοση, αρκετοί από αυτούς, πιθανότατα, θα ήταν συγγενείς ή συνεργάτες βουλευτών, Προέδρων της Βουλής ή ανεπάγγελτοι κομματάνθρωποι· άνθρωποι του «κυκλώματος». Θα είχαν ήδη κοινωνικοποιηθεί στην άρρητη γνώση της συναλλαγής, χωρίς την οποία λίγα πράγματα δουλεύουν καλά στη γραφική μας χώρα.
Στην εποχή του Μνημονίου, όμως, όπου οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων πληρώνονται με δανεικά, η μετάταξη μερικών υπεράριθμων υπαλλήλων του Δημοσίου στη Βουλή θα ήταν η πιο οικονομική λύση. Άλλωστε, υπό την πίεση των δανειστών μας, η κυβέρνηση Παπανδρέου Γ’ ορθά αποφάσισε να προβεί σε μαζικές μετατάξεις. Λογικά και συμβολικά, τη μετάταξη θα έπρεπε να επιλέξει, εν προκειμένω, και η Βουλή - ο συλλογικός ηγέτης μας - τις δραματικές στιγμές που περνάμε.
Αμ δε! Πιστέψατε ότι αυτοί που διαχρονικά μετέτρεψαν το Κοινοβούλιο σε οίκο ρουσφετολογικού αίσχους και πλυντήριο παρανομιών σκέπτονται «λογικά» και ενεργούν «συμβολικά»; Στην εύστοχη παρατήρηση του Πάσχου Μανδραβέλη («Κ», 24/11/2010) ότι οι στενογράφοι θα έπρεπε να προέλθουν από μετάταξη, αντί να επιδιωχθούν νέες προσλήψεις, τι απαντά ο Γενικός Γραμματέας της Βουλής; «Εξετάσαμε», λέει, «όλες τις εναλλακτικές λύσεις, οι οποίες όμως δεν ήταν εφαρμόσιμες στην περίπτωση των στενογράφων, αφού η σχετική ειδικότητα έχει μοναδικά χαρακτηριστικά […]» («Κ», 27/11/2010).
Ποια είναι αυτά τα «μοναδικά χαρακτηριστικά» που χαρακτηρίζουν τη στενογραφία; Ο κ. Παπαϊωάννου, φειδωλός γραφειοκράτης, δεν μπαίνει στον κόπο να τα διευκρινίσει. Αν πλήρωνε, βέβαια, ο ίδιος ή ο Πρόεδρος της Βουλής από την τσέπη του τις σχετικές δαπάνες (τους 16 μισθούς λ.χ.), πιθανότατα θα διαπίστωνε ότι οι δεξιότητες των στενογράφων δεν είναι και τόσο «μοναδικές». Οι ειδήμονες δεν έχουν οριστικά αποφανθεί, αλλά, εξ όσων είναι γνωστό, δεν απαιτούνται γνώσεις μοριακής βιολογίας, ούτε πυρηνικής φυσικής για να μάθεις να στενογραφείς!
Ότι η Βουλή δεν κόπτεται ιδιαίτερα για το δημόσιο χρήμα, το διαπιστώσαμε και από το κόστος του σχετικά πρόσφατου ανασχεδιασμού του ιστοχώρου της: μια δουλειά που θα μπορούσε να γίνει με λίγες δεκάδες χιλιάδες ευρώ κόστισε πάνω από ένα εκατομμύριο! Με τα λεφτά των άλλων έχεις μια τάση να είσαι πιο γενναιόδωρος!
Είναι βέβαιο ότι ο συγκεκριμένος ιστοχώρος είχε κάποια «μοναδικά χαρακτηριστικά» - να δίνει πρόσβαση λ.χ. σε τόσους αξιόλογους ανθρώπους που μοχθούν ανιδιοτελώς για το δημόσιο συμφέρον. Περιέργως, απαντώντας σε σχετική ερώτηση του βουλευτή του ΛΑΟΣ κ. Βελόπουλου, ο Πρόεδρος της Βουλής κ.Πετσάλνικος δεν επικαλέστηκε αυτό το επιχείρημα, γεγονός που μας βάζει σε υποψία ότι, εκτός από την αποδεδειγμένα ακλόνητη αγάπη για το χωριό του, διαθέτει και διανοητική ευελιξία. Ως επιδέξιος γραφειοκράτης, μας εξήγησε όχι πως προέκυψε το ύψος της δαπάνης αλλά την προέλευση του σχετικού κονδυλίου (εννοείται από τις τσέπες των άλλων – κυρίως από το Γ΄ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης!) και μετέθεσε την ευθύνη στους προκατόχους του («Βήμα», 8/5/2010). Οι γραφειοκρατίες είναι όχι μόνο εξαιρετικά συστήματα μη ανάληψης ευθυνών, αλλά και πεδία καλλιέργειας της ηθικής αμβλύνοιας των λειτουργών τους.
Το σφάλμα των επικεφαλής της Βουλής είναι ότι έδωσαν δημόσιες εξηγήσεις, έστω λειψές. Ο δημόσιος λόγος είναι δυνητικά μια επικίνδυνη πράξη, καθότι απο-καλύπτεσαι. Εξηγώντας τις πράξεις ή παραλείψεις σου, φέρνεις στην επιφάνεια τις ανεπίγνωστες παραδοχές σου· επιχειρηματολογώντας, υιοθετείς οπτική γωνία· γίνεσαι ορατός και, άρα, αντικείμενο δημόσιας κριτικής. Η σιωπή, αντιθέτως, είναι πολύτιμη, στο μέτρο που περνάς κάτω από το ραντάρ της δημόσιας αντιπαράθεσης. Προφυλάσσεις (έτσι νομίζεις…) το πολιτικό κεφάλαιό σου από την «συνάφεια του κόσμου την πολλή».
Το ξέρει καλά αυτό ο πρώην πρωθυπουργός και νυν βουλευτής Καραμανλής Β’. Η χώρα συγκλονίζεται αλλά ο ηγέτης επί των ημερών του οποίου επήλθε η οικονομική κατάρρευση παραμένει ατάραχος· έχασε εντελώς τη δημόσια λαλιά του σα να έπαθε εγκεφαλικό· σπάνια επισκέπτεται το Κοινοβούλιο! Είναι άγνωστο τι σκέπτεται για την κρίση, πώς αισθάνεται. Μήπως πρόκειται για πολιτικό αναχωρητισμό; Στωική εγκαρτέρηση; Θεμιτή ιδιώτευση;
Ο αναχωρητής «ησυχάζει», ο στωικός «ασκείται», ο ιδιώτης αποσύρεται από τα κοινά. Η συνειδητή σιωπή προϋποθέτει έξοδο από τα τετριμμένα εγκόσμια, στέρηση από τη μετοχή στον κοινό βίο· ο αναχωρητής αποφλοιώνει τον κοινωνικό ρόλο του για να βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τον εαυτό του. Ο στωικός αναζητεί σιωπηρά την αρετή. Ο βουλευτής, όμως, βουλεύεται δημοσίως. Ως πολιτικός εκπρόσωπος, αυτοδικαίως ηγείται: μας βοηθά να ερμηνεύουμε τον κόσμο, προτείνει πρακτικές δράσεις, εμπνέει με το παράδειγμά του· προτιμά το χώρο του Κοινοβουλίου από τα μπαράκια του Κολωνακίου· καταθέτει τις απόψεις τους στην «αγορά» όχι στις ταβέρνες της Αττικής. Το βέβαιο είναι ότι ο βουλευτής, που είχε μάλιστα το σπάνιο προνόμιο να διατελέσει κυβερνήτης, δεν σιωπά· είναι ο τελευταίος που θα 'πρεπε να σιωπά.
Αν η συμπεριφορά του κ. Πετσάλνικου συγκεφαλαιώνει, στην ευγενέστερη μάλιστα εκδοχή, το κυρίαρχο ήθος απέναντι στο δημόσιο χρήμα (τη σπατάλη), η στάση του κ. Καραμανλή απηχεί τα κυριότερα γνωρίσματα του έλληνα της μεταπολίτευσης: την ανευθυνότητα, την εγωκεντρικότητα, την ευδαιμονιστική ιδιώτευση με δημόσια έξοδα. «Σας έχω γραμμένους…».
Μικροί άνθρωποι, μέτριοι πολιτικοί, σπιθαμιαίοι ηγέτες …
10 σχόλια:
Το να υπερασπισθεί κάποιος τις προσλήψεις και τους μισθούς των υπαλλήλων της Βουλής είναι ένα βαρύ έργο, μέσα στην τρέχουσα καταθλιπτική συγκυρία, στην οποία βρίσκεται η χώρα μας, λόγω της επιβολής του νεοκατοχικού Μνημονίου και της μετατροπής της κυβέρνησης του ΓΑΠ από εκλεγμένη κυβέρνηση του τόπου, σε ανδρείκελο των μοντέρνων μεταναζιστών κατακτητών.
Όμως, εδώ δεν πρόκειται περί αυτού. Η επιχειρηματολογία του κ. Χαρίδημου Τσούκα στηρίζεται σε εσφαλμένες παραδοχές, οι οποίες είναι του συρμού και έχουν ένα μυθολογικό περιεχόμενο, αφού δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να στηρίζουν την επιχειρηματολογία των νέων κατακτητών της χώρας, των επιτηρητών τους και των εντόπιων υποτακτικών τους, όπως επίσης και των συναφών δημοσιογραφικών τους παπαγαλακίων.
Λέει π.χ. ο κ. Τσούκας, προκειμένου να ενισχύσει την επιχειρηματολογία του, ότι "οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων πληρώνονται με δανεικά".
Εδώ, ακριβώς, συγκεντρώνεται η πεμπτουσία της μυθολογικής επιχειρηματολογίας των κατοχικών δυνάμεων του τόπου και της συμμαχίας των εθελόδουλων προθύμων, οι οποίοι τους συνδράμουν.
Ας δούμε, όμως, την τελευταία προκατοχική κρατική διαχείριση του 2009 και τον δανεισμό της κυβέρνησης Καραμανλή (τον οποίο Καραμανλή αδικεί ο κ. Τσούκας και ο οποίος Καραμανλής, προφανώς θα μιλήσει - μόνο που θα επιλέξει εκείνος το πότε θα το πράξει), έτσι όπως αυτή προκύπτει, μέσα από την έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου :
Το 2009 το σύνολο του νέου δανεισμού του ελληνικού δημοσίου ανήλθε στα 105,2 δισ. €, δηλαδή στο 44,3% του ΑΕΠ. Το ποσόν αυτό αντιστοιχεί στο διπλάσιο των τακτικών εσόδων του κράτους και ανέρχεται στο 158,4% των αρχικών προβλέψεων της κυβέρνησης Καραμανλή, για δανεισμό, παρουσιάζοντας επιπλέον πιστωτικά έσοδα της τάξης των 64,5 δισ. €.
Που πήγαν τα δανεικά; Μήπως πήγαν για να πληρωθούν μισθολι και συντάξεις; Όχι, βέβαια! Πήγαν αλλού.
Ιδού που πήγαν :
1) Από τα 105,2 δισ. €, του νέου κρατικού δανεισμού, μέσα στο 2009, τα 81,3 δισ. €, πήγαν για την αποπληρωμή - αναχρηματοδότηση του παλαιού χρέους (34,2% του ΑΕΠ) για το 2009.
2) Ακόμα, 5,5 δισ. € από τον κρατικό δανεισμό του 2009, πήγαν για την ενίσχυση των τραπεζών και την παροχή ρευστότητας σε αυτές, όπως, επίσης, για ενίσχυση του μετοχικού κεφαλαίου του ΤΕΜΠΜΕ (κλασσική περίπτωση επιδότησης του τραπεζικού δανεισμού από το κράτος) και για συμμετοχή στην αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του Ταχυδρομικού Ταμιευτήριου.
3) Τέλος, περί τα 9,14 δισ. €, πήγαν στον Προϋπλογισμό Δημοσίων Επενδύσεων, ως εθνική συμμετοχή για την συμμετοχή του ελληνικού δημοσίου στην απορρόφηση κονδυλίων της Ε.Ε.
Το σύνολο των τριών αυτών ποσών (95,94 δισ. €, εκ του συνόλου των 105,2 δισ. €) αντιστοιχεί στο 91,2% του δημόσιου δανεισμού του 2009 και ουδεμία σχέση έχει με τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων.
Μένουν, λοιπόν, 9,26 δισ. €, από το σύνολο του δανεισμού των 105,2 δισ. €. Αυτά αντιπροσωπεύουν το πρωτογενές έλλειμμα του ελληνικού δημοσίου, κατά το 2009, το οποίο ανέρχεται στο ύψος του 3,9% του ΑΕΠ. Δηλαδή, μόλις το 8,8% του συνόλου του νέου κρατικού δανεισμού, κατά το έτος 2009, χρηματοδότησε το πρωτογενές έλλειμμα του ελληνικού δημοσίου.
Το συγκεκριμένο έλλειμμα είναι απόλυτα διαχειρίσιμο και πλήρως ελέγξιμο, ακόμα και για τα δεδομένα ενός αντιπαραγωγικού, σπάταλου και μικρού κράτους, όπως είναι το ελληνικό και μπορούσε να αντιμετωπισθεί χωρίς καμμία περικοπή μισθών και συντάξεων.
Αυτό το απολύτως διαχειρίσιμο πρωτογενές δημόσιο έλλειμμα στάθηκε ανίκανος να διαχειρισθεί ο ΓΑΠ, ο Παπακωνσταντίνου και όλος αυτός ο εσμός των ανίκανων, οι οποίοι οδήγησαν την χώρα στην ουσιαστική χρεωκοπία δια της διακοπής της ομαλής ροής των πιστώσεων προς το ελληνικό δημόσιο.
Καλό, λοιπόν, είναι να ακριβολογούμε και να γνωρίζουμε τα στοιχεία, όταν γράφουμε κάποια πράγματα.
Δεν είναι οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων που χρεωκόπησαν το κράτος. Το αντίθετο μάλιστα.
Το ελληνικό δημόσιο ουσιαστικά χρεωκόπησε:
1) Από την καταστροφική ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη (το μεγαλύτερο έγκλημα της συμμορίας του Κώστα Σημίτη), που μετέτρεψε το ελληνικό δημόσιο χρέος από κατά 86% δραχμικό, σε κατά 100% χρέος σε ευρώ. Δηλαδή από ένα νόμισμα (δραχμή) του οποίου την έκδοση και την κυκλοφορία έλεγχε απολύτως το ελληνικό κράτος, σε ένα άλλο νόμισμα (ευρώ), ουσιαστικά, ξένο, του οποίου την έκδοση και την κυκλοφορία δεν την έλεγχε πλέον αυτό, αλλά ξένα πολιτικά και τραπεζικά γραφειοκρατικά κέντρα (Βρυξέλλες, Φραγκφούρτη, Βερολίνο, Παρίσι), επί των οποίων η χώρα μας ουδεμία πραγματική επιρροή έχει και χωρίς να έχει εξασφαλίσει η ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ το παραμικρό εχέγγυο για την οποιασδήποτε προστασία της χώρας (έκτακτη έκδοση νομίσματος, δανεισμό του ελληνικού δημοσίου από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κλπ).
2) από τις βλακείες των νέων κυβερνητών της χώρας, οι οποίοι, ενώ οι διεθνείς αγορές, μετά την ύφεση του 2008 και την χρεωκοπία του Ντουμπάϊ περίμεναν ότι κάπου θα "σκάσει κανόνι", διεκτραγώδησαν, για μικροκομματικούς λόγους, την ελληνική οικονομία και φούσκωσαν την διαχείριση του τελευταίου τριμήνου του 2009, κατά 10 δισ. €, διογκώνοντας το δημόσιο έλλειμμα κατά, περίπου, 4% του ΑΕΠ, ανακοινώνοντας ότι αυτό θα φθάσει στο τέλος του έτους στο 12,7% του ΑΕΠ και παρουσιάζοντας την ελληνική οικονομία, ως Τιτανικό. Και όλα αυτά, για να δυσφημίσουν την κυβερνηση του Κώστα Καραμανλή, πιστεύοντας, βλακωδώς, ότι οι αγορές θα αδιαφορήσουν.
Αυτή είναι, δυστυχώς, η αλήθεια. Και προφανώς δεν φταίνε οι μισθοί και οι συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων, ούτε οι μισθοί του ιδιωτικού τομέα.
Όλα τα άλλα αποτελούν παραπλανητική παραφιλολογία των μεταναζιστών κατακτητών της χώρας και των υποτακτικών τους, προς τρομοκράτηση και ενοχοποίηση του πληθυσμού της χώρας, για να μπορεί να βγαίνει το χρεωκοπημένο μαγαζί και να πληρώνει τις δόσεις των χρεών των δανειστών της χώρας, οι οποίοι έστειλαν τους κατακτητές και συντηρούν τους εδώ υποτακτικούς τους (και τους εθελόδουλους πρόθυμους πολιτικούς υποστηρικτές τους), προκειμένου να μην βρεθούν μπροστά σε μια ανεπιθύμητη (γι' αυτούς) στάση πληρωμών και να εξασφαλισθεί η απρόσκοπτη καταβολή των χρεωστούμενων δόσεων.
(Αλλά ο λογαριασμός δεν φαίνεται να βγαίνει και γι' αυτόν τον λόγο, το μέλλον δεν φαίνεται να είναι ρόδινο για τους δανειστές και τους εκπροσώπους τους. Θα μας βγάλουν την ψυχή, βέβαια, αλλά - αυτά που θεωρούν λεφτά τους - δεν θα τα πάρουν όλα. Θα πάρουν πολύ λιγότερα από αυτά...)
Μηπως, Χαίδημε, να ηγηθείς του κινήματος "Κάψτε τη Βουλή"... σαν κατάλληλο σε βρίσκω, με το αντίστοιχο μουστακάκι δε θα θύμιζες και τον ...άλλο, τον διδάξαντα τους εμπρησμούς των κοινοβουλίων. Άλλωστε, αν θυμάμαι καλά, διαμαρτυρόσουν γιατί οι αστυνομικοί δεν ...πυροβολούν διαδηλωτές (μην αντιδράσεις, τα γραπτά μένουν).
Αυτοί οι λαικισμοί του κώλου περι στενογράφων δεν προάγουν απολύτως τίποτα εκτός από τον λαικισμό... που είναι η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ πληγή που μαστίζει (και δυστυχώς θα μαστίζει) την Ελλάδα...
Μην αποδίδουμε στον κ. Χαρίδημο Τσούκα προθέσεις, που δεν έχει.
Ο κ. Τσούκας δεν είναι ο τύπος με το μουστακάκι και δεν πρόκειται να επαναλάβει το κάψιμο του Ράϊχσταγκ.
Από ό,τι καταλαβαίνω, ο κ. Τσούκας προτιμά ένα κοινοβούλιο, που να λειτουργεί και να είναι υποταγμένο στις ντιρεκτίβες των σύγχρονων μεταναζιστών κατακτητών της χώρας, που ενεργούν, ως εντολοδόχοι των δανειστών της χώρας.
Και αυτό δεν είναι λίγο, βέβαια. Αλλά δεν είναι ναζισμός και δεν έχει καμμία σχέση με τον Χίτλερ.
Θα ήθελα, εδώ να πω κάποια πράγματα, σχετικά με την επιθυμία του κ. Τσούκα, που φθάνει στα όρια της εμμονής, να μιλήσει ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής.
Τι ακριβώς, επιθυμεί, άραγε, ο κ. Τσούκας να πει ο Κώστας Καραμανλής;
Προφανώς, επιθυμεί ο κ. Τσούκας να δώσει εξηγήσεις ο πρώην πρωθυπουργός, για το πως και για το γιατί φθάσαμε εδώ.
Αυτή η επιθυμία του κ. Τσούκα δεν είναι αδικαιολόγητη. Προφανώς, ο Κώστας Καραμανλής οφείλει να δώσει εξηγήσεις για τα λάθη και τις παραλείψεις του, κατά την διάρκεια της πρωθυπουργίας του την περίοδο 2004 - 2009. Και πιστεύω ότι θα τις δώσει, όταν κρίνει εκείνος ότι θα είναι έτοιμος για να τις δώσει αυτές τις εξηγήσεις και όταν θα έχει ωριμάσει ο χρόνος, για να δοθούν.
Αυτό που προφανέστατα περιμένει ο Κώστας Καραμανλής και αυτό που θεωρεί ως ωρίμανση του χρόνου για την επανεμφάνισή του στο πολιτικό προσκήνιο, είναι η πλήρης απαξίωση του ευήθους ΓΑΠ και η πλήρης τσιρκοποίηση της εφαρμοσμένης πολιτικής του, μια απαξίωση και μια τσιρκοποίηση, οι οποίες θα βοηθήσουν στην δικαίωση του πολιτικού προγράμματος, με το οποίο κατήλθαν ο Κώστας Καραμανλής και η Ν.Δ. στις εκλογές της 4/10/2009.
Ως εκ τούτου, αγαπητέ κ. Τσούκα, το τι θα πει ο Κώστας Καραμανλής είναι γνωστό. Θα πει αυτά που εξέθεσε, ως πολιτικό πρόγραμμα, στις εκλογές. Ένα πολιτικό πρόγραμμα προωθημένης λιτότητας, με τριετές πάγωμα μισθών, το οποίο, όσο περνάει ο καιρός, δικαιώνεται, ολοένα και περισσότερο στα μάτια των πολιτών και το οποίο θα δικαιώνεται ακόμα περισσότερο, όσο θα γίνεται φανερή η αντίστιξη, η αντιπαράθεση των προεκλογικών εξαγγελιών του ΓΑΠ, με την εφαρμοσμένη πολιτική του.
Αυτό θα κάνει ο Κώστας Καραμανλής, αφού θα θυμίσει παράλληλα και την προσπάθειά του να επιτύχει ένα μίνιμουμ συναίνεσης με τον ΓΑΠ και τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς τον Μάρτιο του 2009, όταν το κλιμάκιο του Δ.Ν.Τ., που είχε έλθει στην Αθήνα, του επεσήμανε τον κίνδυνο να πετάξουν τα διαφορικά επιτόκια (spreads) των ελληνικών κρατικών ομολόγων στα επουράνια, αν δεν ετίθετο υπό έλεγχο το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα, μέσα στο 2009, κάτι που ο ΓΑΠ απέρριψε, διακηρύσσοντας ότι θα επιδιώξει βουλευτικές εκλογές, με αφορμή της εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, κάτι που επανέλαβε και τελικά, επέβαλε τον Σεπτέμβριο του 2009.
Αυτά θα πει ο Κώστας Καραμανλής. Προφανώς, θα μπει και σε τεχνικές λεπτομέρειες, σαν την ανάλυση του προγράμματος δανεισμού της χώρας, κατά το 2009, δηλαδή κατά το τελευταίο έτος της διακυβέρνησής του (την ανάλυση αυτή την παρουσίασα στα προηγούμενα σχόλιά μου), προκειμένου να καταδείξει την απίστευτη ανευθυνότητα και ανικανότητα, που επέδειξε ο ΓΑΠ κατά την διάρκεια του πρώτου εξαμήνου της πρωθυπουργίας του, μετά τις εκλογές της 4/10/2009, τότε δηλαδή που ο ευήθης υιός του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου και το οικονομικό του επιτελείο της παιδικής χαράς, κατάφεραν να εκτοξεύσουν τα spreads των ελληνικών κρατικών ομολόγων δεκαετούς διάρκειας από τις 133 μονάδες βάσης (μέσος όρος Οκτωβρίου 2009) στις ... 1000 μονάδες βάσης τον Μάϊο του 2010, με αποτέλεσμα την ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας και την διακοπή της ομαλής ροής των πιστώσεων στο ελληνικό δημόσιο και συνακόλουθα στην ελληνική οικονομία. Και όλα αυτά, ενώ μπορούσε ο ΓΑΠ να δανειστεί, για 10 χρόνια, με διαφορικά επιτόκια, γύρω στις 250 μονάδες βάσης στις 27/2/2010 και με 280 - 300 μονάδες βάσης στις 10/3/2010. Κάτι που δεν έκανε.
Εγώ θα πω εδώ αυτό που δεν θα πει ο Κώστας Καραμανλής.
Αυτό που δεν θα πει ο Κώστας Καραμανλής έχει να κάνει με την βλακώδη και καταστροφική στρατηγική επιλογή της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ να καταργήσει την δραχμή και να εντάξει στην Ελλάδα στην ευρωζώνη, αφαιρώντας από την χώρα τον έλεγχο της έκδοσης και της κυκλοφορίας του νομίσματός της, που τα παραχώρησε, χωρίς καμμία δικλείδα ασφαλείας και προστασίας της χώρας, στην γραφειοκρατία των Βρυξελών και της Φραγκφούτης, καθιστώντας το ευρώ ένα ξένο νόμισμα, αφού η χώρα δεν το εξέδιδε και δεν μπορούσε να ελέγξει την ποσοτική κυκλοφορία του.
Και το χειρότερο είναι ότι, με αυτήν την ηλίθια και καταστροφική στρατηγική της επιλογή, η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ αποδραχμοποίησε το δημόσιο χρέος της χώρας, βάζοντας τα θεμέλια για την τωρινή χτρωκοπία της Ελλάδας, αφού αυτό το δημόσιο χρέος (που και επί δραχμής ήταν πάνω από το 100% του ελληνικού ΑΕΠ) μετατράπηκε από κατά 86% δραχμικό - εσωτερικό χρέος, που ήταν πριν την ένταξη στην ευρωζώνη, σε χρέος σε ευρώ, δηλαδή σε χρέος, το οποίο, ουσιαστικά, ισοδυναμούσε με χρέος σε ξένο νόμισμα, αφού η Ελλάδα δεν έλεγχε τους όρους έκδοσης και κυκλοφορίας του.
Για του λόγου το αληθές, ας δούμε την πορεία των διαφορικών επιτοκίων των ελληνικών κρατικών ομολόγων δεκαετούς διάρκειας, στις διεθνείς χρηματαγορές πριν την ένταξη στην ευρωζώνη.
Στα 1992 - 1993, επί της, παταγωδώς, αποτυχημένης πρωθυπουργίας του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, τα ελληνικά διαφορικά επιτόκια είχαν φθάσει στα επίπεδα των ... 1600 - 1800 μονάδων βάσης (!!!), δηλαδή σε επίπεδα διπλάσια των σημερινών (που κυμαίνονται στις 800 - 950 μονάδες βάσης) και παρ' όλ' αυτά, η χώρα μπήκε σε αναπτυξιακή τροχιά.
Από το καλοκαίρι του 1995, μέχρι τον Οκτώβριο του 1996 το ελληνικό διαφορικό επιτόκιο κινείται στα επίπεδα των 800 έως 950 μονάδων βάσεως (κάθε ποσοστιαία μονάδα ισοδυναμεί με 100 μονάδες βάσεως).
Εκείνη την εποχή ο τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου, λέει την αξέχαστη και συνάμα προφητική φράση του ότι : "Ή το έθνος θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος", αφήνοντας παρακαταθήκη για τους επερχόμενους, εν όψει της ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη, για να ασθενήσει βαριά, λίγους μήνες αργότερα, να παραιτηθεί στις 16/1/1996, αφήνοντας την εξουσία στον μοιραίο "κ. καθηγητή" - τον Κώστα Σημίτη - και την καταστροφική (και συνάμα παμφάγα) του παρέα. Τελικά, ο Ανδρέας πέθανε στις 23/6/1996, έχοντας προειδοποιήσει, πλην όμως, μηδέποτε εισακουσθείς. (Και όμως, υπάρχουν αμαθείς που του χρεώνουν αυτά που έκαναν, ή δεν έκαναν οι επίγονοι...). Πάντως και εκείνη την εποχή, η χώρα συνέχισε την αναπτυξιακή της πορεία και τα spreads των ελληνικών κρατικών ομολόγων δεν την επηρέασαν καθόλου.
Το γιατί συνέβη, τότε, αυτό (όπως και το γιατί δεν συμβαίνει τώρα) είναι πλήρως κατανοητό, από όσα έχουμε παραπάνω πει.
Απλούστατα, το ελληνικό δημόσιο χρέος, που και τότε έφθανε πάνω από το 100% του ΑΕΠ, ήταν κατά 86% δραχμικό χρέος, προερχόταν από το εσωτερικό, δηλαδή από την ελληνική χρηματαγορά, μέσω της μαζικής αγοράς εντόκων γραμματίων από τον κόσμο και η χρηματοδότησή του εξυπηρετείτο άνετα από την Τράπεζα της Ελλάδος, μέσα από την άσκηση του εκδοτικού της δικαιώματος, επί του νομίσματος της χώρας, που ήταν η δραχμή, στην οποί γίνονταν οι πληρωμές των ομολόγων ακόμα και όταν αυτά τα ομόλογα έφθαναν στα χέρια των ξένων "επενδυτών".
Το ελληνικό δημόσιο χρέος, που ήταν εκφρασμένο σε ξένα νομίσματα - το εξωτερικό δημόσιο χρέος - ήταν κάτω του 15% του συνόλου, δηλαδή ήταν, ουσιαστικά, ανάξιο λόγου και μπορούσε να εξυπηρετηθεί ικανοποιητικά, ανεξάρτητα από το ύψος των επιτοκίων.
Η ανόητη, βλακώδης και μεγαλομανής ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, "άπλωσε την αρίδα της πέρα από το πάπλωμά της" και φυσικά την πάτησε, οδηγώντας την χώρα και την οικονομία της στην καταστροφή και την ουσιαστική χρεωκοπία, εντάσσοντάς την στην ευρωζώνη, καταργώντας την δραχμή, υιοθετώντας ένα νόμισμα - το ευρώ -, επί του οποίου δεν μπορούσε να ασκήσει κανένα έλεγχο και το οποίο ήταν ένα ξένο νόμισμα και αποδραχμοποιώντας το δημόσιο χρέος της χώρας, το οποίο μετατρεπόμενο σε ευρώ, ήτοι, όπως είπαμε, σε ένα ουσιαστικά ξένο νόμισμα, έθεσε τα θεμέλια, για την ουσιαστική χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και της ελληνικής οικονομίας.
Αυτό, φυσικά, δεν θα το πει ο Κώστας Καραμανλής.
Όπως δεν θα το πει ούτε και ο κ. Χαρίδημος Τσούκας.
Όπως, επίσης, δεν θα το πει - και δεν το λέει- και κανείς άλλος.
Δεν πειράζει. Το λέω εγώ. Και ο έχων νουν νοείτω...
@TassosAnastassopoulos:
Ωραίο το παιχνίδι με τους αριθμούς και η απόπειρα (αυτο-)εξαπάτησης:
...τα 81,3 δισ. €, [που] πήγαν για την αποπληρωμή - αναχρηματοδότηση του παλαιού χρέους πως δημιουργήθηκαν; Δεν σχετίζονται με τους στρατούς των διορισμένων, κομματόσκυλων (μέχρι το 1994/ΑΣΕΠ) και μη;
Ουδεμία σχέση (ή μια πολύ μακρυνή σχέση και αυτή εντοπιζόμενη σε ορισμένες κατηγορίες υπαλλήλων οι οποίοι ανήκουν στα ρετιρέ του δημοσίου και έχουν να κάνουν βασικά με το πολιτικό προσωπικό της χώρας) έχει η μισθοδοσία των δημοσίων υπαλλήλων με το δημόσιο χρέος.
Η επιβάρυνση έχει να κάνει με τα παίγνια των επιτοκίων, με τις άστοχες επενδυτικές πολιτικές των κυβερνήσεων (και τις μίζες που δόθηκαν και εισπράχθηκαν από τους ενδιαφερόμενους, δες τα σαπίζοντα στην κυριολεξία "ολυμπιακά έργα") και κυρίως, με την μετατροπή του χρέους από δραχμικό χρέος, (το οποίο πληρωνόταν άνετα, ακριβώς επειδή η χώρα είχε τον έλεγχο στην Κεντρική της Τράπεζα, η οποία ασκούσε το εκδοτικό της δικαίωμα και ετύπωνε νόμισμα, εξυπηρετώντας το χρέος αυτό), σε χρέος σε ευρώ, κάτι που συνέβη με την άστοχη και εγκληματική είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη. Όλα αυτά μαζύ και κυρίως το τελευταίο, κατέστησαν το ελληνικό δημόσιο χρέος ένα επαχθές χρέος, το οποίο πρέπει να σταματήσει να πληρώνεται, διότι στην πλειοψηφία του έχει, ήδη, εισπραχθεί.
Πρέπει να ειπθεί εδώ ότι η χώρα πρέπει άμεσα να παύσει να λαμβάνει την "βοήθεια" του ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης των γαλλογερμανικών τραπεζών (που, κατ' ευφημισμόν, αποκαλείται "Μηχανισμός στήριξης της ελληνικής οικονομίας"), διότι αυτή η βοήθεια προς τις γαλλογερμανικές τράπεζες καθιστά μεσομακροπρόθεσμα δυσχερή την διαραγματευτική θέση της χώρας και διότι τα χρήματα αυτά δεν βοηθούν την αναπτυξιακή πορεία της ελληνικής οικονομίας.
Αν δούμε τους αριθμούς, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα : Το 2010 η χώρα θα πάρει 38 δισ. €, από τα οποία τα 32,5 δισ. € θα πάνε για τοκοχρεωλύσια (19,5 δισ. € χρεωλύσια και 13 δισ. € τόκοι), ενώ το 2011 η χώρα θα πάρει 46,5 δισ. € από τα οποία τα 44 δισ. € θα πάνε για τοκοχρεωλύσια (28,1 δισ. € χρεωλύσια και 15,9 δισ. € τόκοι). Σχεδόν όλα τα χρήματα θα πάνε για να χρηματοδοτήσουν τους κατόχους των ομολόγων στο εξωτερικό, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν το 80% του συνολικού ελληνικού δημόσιου χρέους, ενώ και τα υπόλοιπα θα πάνε για την στήριξη του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, στο οποίο είναι επίσης εκτεθειμένοι ομολογιούχοι από το εξωτερικό, με πρώτη από όλους την Ε.Κ.Τ. (Οι μισθοί, για τους οποίους, δήθεν, κόπτεται η κυβέρνηση, ανέρχονται γύρω στα 20 δισ. € και δεν πληρώνονται από τα δάνεια του Μηχανισμού Στήριξης. Ούτε, φυσικά, και οι συντάξεις. Και για να μην ακούγονται και γράφονται τερατολογίες, πρέπει να ειπωθεί ότι το συνολικό μισθολογικό κόστος του δημοσίου τομέα στην Ελλάδα ανέρχεται στο 20% του ΑΕΠ της χώρας και κυμαίνεται περίπου, στα μέσα επίπεδα των χωρών της ευρωζώνης. Αυτή είναι η αλήθεια).
Χωρίς τα δάνεια του Μηχανισμού θα ήσαν οι δανειστές που δεν θα πληρώνονταν και αυτοί θα είχαν το πρόβλημα, ενώ η προσφυγή τους στα δικαστήρια δεν θα τους απέφερε πολλά πράγματα και θα υποχρεώνονταν σε έναν συμβιβασμό επωφελή για το ελληνικό δημόσιο).
Για τον λόγο αυτό, δεν έχουμε κανένα λόγο να κοπτόμεθα για την όποια χασούρα των δανειστών και οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι, πέρα από τις ανοησιολόγες θεωρίες των παπαγαλακίων της διεθνούς και της εντόπιας χρηματοπιστωτικής ελίτ και των πολιτικών θεραπαινίδων τους, το ελληνικό δημόσιο τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010 μπορούσε (και ώφειλε) να διαπραγματευθεί από θέση ισχύος απέναντί τους, αν δεν είχε προηγηθεί η δυσκόλως. πλέον, κρυπτόμενη προδοτική πολιτική του ευήθους ΓΑΠ και του ανερμάτιστου επιτελείου του.
Αλλά θα μου αντιτείνεις, αγαπητέ mantz, ότι αν κάναμε κάτι τέτοιο θα αποκοπτόμασταν από την διεθνή χρηματοπιστωτική αγορά.
Βέβαια, αυτό συμβαίνει ήδη και θα εξακολουθήσει να συμβαίνει, για πολύ καιρό ακόμα, ακριβώς λόγω του επαχθούς και βλακωδώς δογματικού Μνημονίου, στις λευκές σελίδες του οποίου υπέγραψε ο ΓΑΠ τον περασμένο Μάϊο - παρά τις προβλέψεις όλων των ανοητούντων δημοσιογραφικών παπαγαλακίων του μοντέρνου μεταναζιστικού καθεστώτος, που αποστηθίζοντας τις πεποιθήσεις της Μέρκελ και του Σόϊμπλε πίστευαν ότι η εφαρμογή των όρων του Μνημονίου θα οδηγούσε την Ελλάδα στις αγορές, για δανειοδότηση τον Απρίλιο του 2011 (θυμάμαι τις σχετικές βαρύγδουπες αναλύσεις των γραφικών αυτών τύπων - μιλάω για τον άσχετο Πάσχο Μανδραβέλη και τον ακόμα πιο άσχετο Μπάμπη Παπαδημητρίου - και ξεκαρδίζομαι στα γέλια).
Με επαναφορά στη δραχμή και με την σύστοιχη επαναφορά του ελέγχου του νομίσματος και της κυκλοφορίας του από την χώρα, μέσω της Τραπέζης της Ελλάδος, η ώρα δεν θα είχε καμμία ανάγκη τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές. Το ελληνικό πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα (της τάξης του 3,9% του ΑΕΠ) θα καλυπτόταν ανετότατα από την εσωτερική αγορά, όπως συνέβαινε και πριν από την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, ακόμα και αν τα spreads των ελληνικών κρατικών ομολόγων θα έφθαναν στον θεό, όπως άλλωστε είχε συμβεί και παλαιότερα, χωρίς αυτό να ανακόψει την αναπτυξιακή πορεία της χώρας.
Άλλωστε, η παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου, η οποία είναι απαραίτητη διότι το ευρώ ρήμαξε την παραγωγική δομή τηα χώρας, με μια πτώση της ανταγωνιστικότητάς της της τάξης του 30% και η επαναφορά της οικονομίας της χώρας σε ρυθμούς μεγάλης ανάπτυξης θα αποκαθιστούσε γρήγορα την εμπιστοσύνη των διεθνών χρηματοπιστωτικών αγορών στην Ελλάδα και έτσι και την απρόσκοπτη χρηματοδότησή της από αυτές, μια χρηματοδότηση, που τόσο βλακωδώς διέκοψαν ο ΓΑΠ και ο παντελώς ανίκανος και άσχετος, ακόμα και με απλά ζητήματα διαχείρισης μπακάλικου Γιώργος Παπακωνσταντίνου...
Φυσικά, η επαναφορά της δραχμής δεν είναι ένα εύκολο εγχείρημα και για να γίνει θέλει επιδέξιους χειριστές, που δεν τους έχουμε. Και αυτό είναι το πρόβλημα, σήμερα.
Διότι, αν το εγχείρημα αυτό αποπειραθεί να το κάνει ο ΓΑΠ, τότε είμαστε για κλάματα, αφού στα χέρια του το έγχείρημα αυτό θα εξελιχθεί σε μια πλήρη καταστροφή.
Και αυτό που με φοβίζει ακόμη περισσόερο είναι ότι δεν φαίνεται να υπάρχουν ικανοί χειριστές, που θα μπορούσαν να φέρουν σε πέρας αυτό το εγχείρημα, όχι μόνο στον χώρο του ΠΑΣΟΚ, αλλά και ευρύτερα σε όλόκληρη της ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ.
Μακάρι να κάνω λάθος, αλλά...
Και για να σου δώσω, αγαπητέ φίλε mantz, ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα όπου το μισθολογικό κόστος έχει μια (μακρυνή) σχέση με το δημόσιο χρέος, θα σου φέρω ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Κλασσική περίπτωση αποτελεί η περίπτωση του χρηματισμού του τέως υπουργού Μεταφορών Τάσου Μαντέλη από την SIEMENS. Θα με ρωτήσεις γιατί ο παράνομος αυτός χρηματισμός μπαίνει στα στοιχεία του μισθολογικού κόστους.
Μπαίνει και παραμπαίνει. Και μπαίνει, διότι ο κ. Τάσος Μαντέλης από καθαρά λογιστική άποψη ήταν ένας λειτουργός του δημοσίου, επί μισθώ. Ο μισθός του αυτός εισέρχεται στα στοιχεία του μισθολογικού κόστους του δημοσίου. Και μαζύ με τον νόμιμο μισθό του ως υπουργού, στα στοιχεία του μισθολογικού κόστους του ελληνικού δημοσίου, πρέπει να προσμετρηθούν και οι πάσης φύσεως αμοιβές που έλαβε, ακόμα και αυτές, οι οποίες είναι παράνομες - σαν και αυτές που έλαβε από τους δήθεν "αδιάφθορους" Γερμανούς της SIEMENS. Οι αμοιβές αυτού του είδους, που, εν τέλει, πλήρωσε, αφανώς, το ελληνικό δημόσιο, χωρίς να καταγραφούν επισήμως πουθενά, αποτελούν στοιχείο του δημόσιου μισθολογικού κόστους και επιβάρυναν, μακροπρόθεσμα, κατά πολύ το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα και δι' αυτού το ελληνικό δημόσιο χρέος.
Βέβαια, όπως γίνεται ευκόλως αντιληπτό, το πρόβλημα αυτό δεν αφορά, φυσικά, μόνον τον κ. Μαντέλη.
Αφορά όλη την ελληνική πολιτική και οικονομική τάξη και τις διεθνείς επιχειρήσεις - δηλαδή, για να έλθουμε και στο προκέιμενο της υπόθεσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, τους δανειστές της χώρας και τους εκπροσώπους τους, οι οποίοι εμφανίζονται στην τωρινή περίσταση, ως "εταίροι".
Γι' αυτό και αυτό που ισχυρίζομαι είναι και το σωστό :
Ένα τεράστιο μέρος από τα ελληνικά δημόσια χρέη έχουν εισπραχθεί από τους δανειστές και πρέπει να παύσουν να πληρώνονται. Και αυτό πρέπει να το πράξει κάποια μελλοντική ελληνική κυβέρνηση, η οποία πρέπει να συστήσει μια ευρεία επιτροπή, που θα ξεσκονίσει όλες τις συμβάσεις με τους Έλλληνες και ξένους δανειστές της χώρας, για να δει τι πραγματικά πρέπει να πληρωθεί και τι όχι. Και να προχωρήσει σε μια επιλεκτική στάση πληρωμών, έναντι εκείνων στους οποίους θα προκύψει ότι το χρέος προς αυτούς είναι ένα επαχθές χρέος. Όπως, επίσης, πρέπει να βρει και από που έχει λαμβάνειν, ως αποζημίωση για τις μίζες που εισπράχθηκαν και για το επαχθές χρέος που φορτώθηκε στο ελληνικό δημόσιο και στον ελληνικό λαό...
Και αυτό, βέβαια, δεν θα το κάνει ο ευήθης ΓΑΠ, ο οποίος είναι πλέον, ένας πιστός υποτακτικός της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ και απλός εκτελεστής τω εντολών της...
Δημοσίευση σχολίου