Το γνωρίζουμε παλαιόθεν: «ήθος ανθρώπω δαίμων» (Ηράκλειτος) - «η μοίρα του ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του». Ο χαρακτήρας μας δεσμεύει• είναι δύσκολο, κοστίζει, να αποφύγουμε τις συμπεριφορές που υποδεικνύει. Η κατασκευή του χαρακτήρα είναι μια κοινωνική-ιστορική διαδικασία: σμιλεύεται μέσα από τη συμμετοχή του ατόμου σε συλλογικές δραστηριότητες, πλάθεται από το πνεύμα της εποχής, διαμορφώνεται από τις επιλογές που κάνει κανείς. Ο χαρακτήρας συνοψίζει προσπάθειες ατομικής αυτο-δημιουργίας, σε ένα συλλογικό πλαίσιο αναφοράς. Προδιαγράφει μια συγκεκριμένη τάση συμπεριφοράς, στην οποία εκδηλώνονται αρετές και πάθη, αξίες και συναισθήματα.
Παρατηρώντας προσεκτικά τον χαρακτήρα των πολιτικών ηγετών μπορεί κανείς να ερμηνεύσει (και να διαβλέψει) τις συμπεριφορές τους. Ο χαρακτήρας του πολιτικού που επικράτησε στη χώρα, στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, είναι, κυρίως, ο ιδιοτελής κομματάνθρωπος, για τον οποίο η πολιτική δεν είναι λειτούργημα (προσφορά στα κοινά), ούτε καν επάγγελμα (μακάρι να ήταν), αλλά, κυρίως, ένα κομματικά διαμεσολαβημένο παιχνίδι καιροσκοπικής, αυτο-εξυπηρετικής ανέλιξης. Τα κόμματα κατέληξαν να είναι, πρωτίστως, εξουσιαστικοί μηχανισμοί εκμετάλλευσης των «κοινών» χάριν των «πελατών» τους.
Ο ιδιοτελής κομματάνθρωπος προσεγγίζει την πολιτική κυρίως υπό το πρίσμα της δικής του πολιτικής επιβίωσης. Δεν νοιώθει ότι δεσμεύεται από τα ρυθμιστική αρχή του κοινού καλού, δεν αισθάνεται ότι η πολιτική ύπαρξή του προϋποθέτει τη μετοχή του σε μια ευρύτερη θεσμική τάξη την οποία συν-υπηρετεί, ούτε υπάγει τη συμπεριφορά του σε κοινά αποδεκτούς κανόνες. Ο ιδιοτελής κομματάνθρωπος έχει σμιλεύσει τον χαρακτήρα του σε αυτο-αναφερόμενες κομματικές γραφειοκρατίες, οι οποίες διακρίνονται περισσότερο για την τάση μεγέθυνσης της ισχύος τους και λιγότερο για την έμπρακτη προώθηση των όποιων αξιών τους.
Γιατί να απορεί κανείς που οι ηγέτες των δύο κομμάτων εξουσίας αδυνατούν να συμφωνήσουν σε ένα κοινό πρόγραμμα αντιμετώπισης της κρίσης; Πότε επέδειξαν συναινετική συμπεριφορά στο παρελθόν για να το κάνουν και τώρα; Όταν η καιροσκοπική πόλωση, ως το κατ’ εξοχή μέσον διαφοροποίησης από τον αντίπαλό τους, είναι η κύρια δεξιότητα την οποία έμαθαν, πώς να δράσουν τώρα διαφορετικά; Η παραγωγική (και βιώσιμη) συναίνεση δεν καλλιεργείται από τη μια μέρα στην άλλη: απαιτεί την κατάλληλη γλώσσα, την αντίστοιχη νοο-τροπία, έναν τρόπο άσκησης πολιτικής προσανατολισμένο στην έννοια του «κοινού καλού». Αν αυτή την προδιάθεση συμπεριφοράς δεν την έμαθες ποτέ, πως θα την αποκτήσεις ξαφνικά;
Σκεφτείτε: πόσο ρηξικέλευθος μπορεί να είναι ως πρωθυπουργός κάποιος που αποτελεί τον τρίτο γόνο πολιτικής δυναστείας, διετέλεσε επί δεκαετίες υπουργός του κόμματος που κυρίως ευθύνεται για τις πλείστες νοσηρές νοοτροπίες που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία, και υποστηρίχθηκε εσωκομματικά από το πιο καθυστερημένο πολιτικά κομμάτι του κόμματός του;
Δείτε τον πρόσφατο ανασχηματισμό. Ακόμα και τη στιγμή που η χώρα καταρρέει, ο κ.Παπανδρέου διαιωνίζει την παράδοση των πολυπρόσωπων κυβερνήσεων ενδοκομματικών ισορροπιών (42 μέλη παρακαλώ, όταν η Πορτογαλία έχει 16!), διορίζοντας εμφανώς ακατάλληλα πρόσωπα με κριτήρια κάθε άλλο παρά ορθολογικά. Όταν η χώρα έχει τεράστιο πρόβλημα εσόδων, τους φόρους καλείται να συλλέξει κάποιος βαθυπράσινος κ.Οικονόμου, του οποίου η κύρια διάκριση μέχρι τώρα ήταν η ριζική διαφωνία του με το Μνημόνιο! Άτομα με μηδενικό έργο αλλά το «σωστό» επώνυμο (Γεννηματά) ή άτομα με τις κατάλληλες ενδοκομματικές διασυνδέσεις αλλά αποδεδειγμένα αρνητικό έργο σε παραγωγικά υπουργεία (Ξενογιαννακοπούλου) ανταμείβονται παραμένοντας υπουργοί!
Τι καινούριο μπορεί να περιμένει κανείς από το νέο υπουργό Οικονομικών; Αν η πολιτική ήταν αγώνας ρητορικής δεινότητας, ο κ.Βενιζέλος θα ήταν επαξίως νικητής. Μόνο που η πολιτική είναι ένα πολύ πιο απαιτητικό παιχνίδι. Η χώρα απεγνωσμένα χρειάζεται νέες πολιτικές συμπεριφορές, αλλά τι καινούριο μπορεί να προσφέρει ένας ισορροπιστής-κρατιστής, του οποίου κύριο μέλημα στην πολιτική σταδιοδρομία του – άρα και στη διαμόρφωση του πολιτικού χαρακτήρα του - ήταν να προσφεύγει στην περίτεχνη κενολογία προκειμένου να αποφεύγει τις συγκρούσεις; Πότε ο κ.Βενιζέλος κατέστη φορέας νέων ιδεών και αντιλήψεων στο δημόσιο βίο; Με τι νεοτερικό ταύτισε το όνομά του; Πότε διακινδύνευσε κάτι; Με τι παθιάστηκε εκτός από τον εαυτό του;
Το κυρίαρχο ένστικτο της επιβίωσης θολώνει την κρίση νεοτερικών, υποτίθεται, πολιτικών. «Αν ήταν η 151η η δική μου ψήφος θα ψήφιζα το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, αλλά έχουμε κυβερνητική πλειοψηφία», δήλωσε ο κ.Κυριάκος Μητσοτάκης. Στην πιο κρίσιμη στιγμή στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας, ο πολιτικός χαρακτήρας του κ.Μητσοτάκη δεν του επιτρέπει να δει με την απαιτούμενη διαύγεια το ρόλο του: θέτει την κομματική πειθαρχία πάνω από το εθνικό συμφέρον. Δεν νοιώθει την υποχρέωση να συμπεριφερθεί ηγετικά: να δώσει το παράδειγμα πολιτικού θάρρους, να διακινδυνεύσει κάτι πολύτιμο γι αυτόν, να μας εμπνεύσει με μια «αντισυστημική» συμπεριφορά. Βλέπει την ψήφο του αριθμητικά, όχι ηθικο-πολιτικά. «Ζητήσαμε από τον κόσμο να υποβληθεί σε τεράστιες θυσίες που εμείς δεν είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε», δήλωσε σε διεθνή εφημερίδα. Η αυτο-εξυπηρετική λογική των πολιτικάντηδων είναι τόσο στρεβλή που δεν αντιλαμβάνονται καν την υποκρισία τους. Επικρίνει τους άλλους για προσκόλληση στα συμφέροντά τους, τη στιγμή που ο ίδιος κάνει ακριβώς το ίδιο!
Ο χαρακτήρας δεν είναι προϊόν μυθοπλασίας αλλά επίμοχθης κατεργασίας – παράγεται σε συγκεκριμένα συμφραζόμενα και παράγει συγκεκριμένα αποτελέσματα. Αν η μοίρα των πολιτικών είναι ο χαρακτήρας τους, η μοίρα της χώρας είναι μάλλον αυτή που υποψιαζόμαστε…
16 σχόλια:
Στο ότι ο Βαγγέλης είναι απογοητευτικός, ως κωλοτούμπας στην θέση του άλλου κωλοτούμπα (περί του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, του προσωπικού σας "καμαριού" ο λόγος, αγαπητέ κ. Τσούκα) έχετε πλήρως δίκιο. (Προσωπικά πιστεύω ότι είναι και άμεσα συνυπεύθυνος και πρωτουργός, διότι ο Βαγγέλης Βενιζέλος, μαζί με τον άλλον κωλοτούμπα "κ. καθηγητή" Ανδρέα Λοβέρδο, έδωσαν το δικό τους ΟΚ στην νομιμότητα και την συνταγματικότητα των διατάξεων του Μνημονίου την Πρωτομαγιά του 2010)
Μήπως, όμως, πίσω από αυτήν την ορθή διαπίστωση, κρύβεται κάποια προσωπική σας ζήλεια;
[Για το γεγονός ότι ο κ. καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου - και καθηγητής μου στην Νομική του Α.Π.Θ. - επέτυχε να επιπλεύσει ως πολιτικός, με άκρως σημαντική παρουσία (ενώ, ακόμα, ελπίζει να γίνει πρωθυπουργός, χάρη στο - και παρά το - γεγονός ότι είναι γαμβρός του κ. Μπακατσέλου), εκεί που σεις δεν είχατε την ανάλογη επιτυχία].
Έχετε, άραγε, ερευνήσει αυτό το ενδεχόμενο;
(Το αστείο και το τραγικό μαζί είναι - και αυτό το αστείο, που είναι και τραγικό, με κάνει τους τελευταίους 18 μήνες να κλαίω και να γελώ, με έναν ασταμάτητο κλαυσίγελω - ότι στην ενδοπασοκική κόντρα, για την αρχηγία, το 2007, τον είχα υποστηρίξει, απέναντι στον ευήθη ΓΑΠ, ακριβώς επειδή γνώριζα το μέγεθος της ευήθειας του δεύτερου. Όμως, η ατταβιστική πασοκική πλέμπα και η κομματική ολιγαρχία άλλα απεφάσισαν και οδήγησαν την χώρα στην παρούσα καταστροφή και στην επερχόμενη εξαθλίωση...)
Ανεξαρτήτως του τί υποστηρίζει ο αρθρογράφος του, το άρθρο στην ιστοσελίδα αυτή (http://dimitriskazakis.blogspot.com/2011/06/blog-post_27.html#more)
αξίζει να διαβαστεί νομίζω. Παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση επί του θέματος του 'χαρακτήρα' των πολιτικών μας.
Οι πολιτικοί μας όντως είναι άξιοι της μοίρας τους. Δεν ανταποκρίνονται στα αιτήματα της εποχής, δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι στιγμές που οφείλουν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, οι οποίες είναι τροματκικά απαιτητικές. Επέλεξαν την σχετικά πιο εύκολη οδό. Να γίνουν και να είναι απόλυτα ταυτισμένοι με τα συμφέροντα των δανειστών μας. Η Κυβέρνηση ΓΑΠ έχει μεθοδεύσει τους τελευταίους μήνες μία στρατηγική του τύπου "εξαντλώ τη διαπραγματευτική μου δύναμη με το να εκνευρίσω τους δανειστές μου και έτσι να εκβιάσω το λαό μου να αποδεχτεί μέτρα μερικά από τα οποία έπρεπε να είχα ήδη πάρει. Έτσι φαίνεται ότι όντως προσπαθώ να σώσω την πατρίδα μου (εάν δεν ψηφίσουμε το μεσοπρόθεσμο, θα χρεοκοπήσουμε), το μέλλον της οποίας παρόλα αυτά κατάφερα να στερήσω με την αδράνειά μου και τη δειλία μου". Φυσικά η νωθρότητα δεν είναι ορατή, όμως έχει τεράστιες επιπτώσεις όταν διαχειρίζεσαι μια κρίση. Οι πολιτικοί μας είναι μάστορες, αριστεύουν στην υπόκρυψη της αλήτικης αδράνειάς τους.
Η κυβέρνηση έχει ουστιαστικά αρνηθεί να υπερασπιστεί τα εθνικά μας συμφέροντα. Όλοι οι πολιτικοί μας είναι εγκλωβισμένοι στο καβούκι τους. Επιλέγουν διστακτικά αλλά συνειδητά να ευθυγραμιστούν με τη λογική του 'ψηφίζουμε (ή δεν ψηφίζουμε) και βλέπουμε'. Δεν τους ενδιαφέρει πώς θα γίνει η υλοποίηση των μέτρων που ψηφίστηκαν. Για τους κυβερνώντες, δεν τους αφορά η υλοποίηση διότι δεν θα είναι κυβέρνηση όταν τα πραγματικά μεγάλα προβλήματα και κόστη από την εφαρμογή του εφαρμοστικού νόμου γίνουν ορατά. Η αντιπολίτευση καταψήφισε το μεσοπρόθεσμο όχι γιατί δε θα το ψήφιζε η ίδια εάν ήταν αυτή κυβέρνηση, αλλά επειδή θα επωμισθεί την ευθύνη της υλοποίησης. Πρέπει λοιπόν να προετοιμάσει το έδαφος για το τί θα μας λέει όταν θα ηγείται μιας πολυκομματικής (όχι διακομματικής) κυβέρνησης σε λίγους μήνες (φθινόπωρο). Θα λέει, "πληρώνουμε τα λάθη της προηγούμενης κυβέρνησης".
Το πρόβλημα με τους πολιτικούς είναι ότι η σύσκεψη με τον εαυτό τους δεν έχει χρονικό ορίζοντα, οι μεταβλητές που αναλογίζονται δεν ταυτίζονται με το εθνικό συμφέρον, αλλά με το ατομικό/κομματικό, δεν υπολογίζουν τις μεσο/μακροπρόθεσμες επιπώσεις των επιλογών που κάνουν καθημερινά (και όχι μόνο στις βαρύγδουπες ψηφοφορίες). Νομίζουν ότι ο πρόσκαιρος συμβιβασμός με άθλιες επιλογές (που αυτοί δημιούργησαν αργά αλλά σταθερά) θα αποδόσει τις μκρότερες ζημιές, όχι φυσικά για την Ελλάδα, αλλά για τον εαυτούλη τους. Οι ζημιές για την Ελλάδα θα είναι, με μαθηματική πλέον ακρίβεια, ανυπολόγιστες….
Μανώλης
Καλέ μου κ.Αναστασσόπουλε, τι ακριβώς να ζηλέψω; Την ανύπαρκτη διεθνώς ακαδημαϊκή αναγνώριση του κ.Βενιζέλου; (βάλτε το όνομά του στο Google Scholar και θα δείτε). Η μήπως την πολιτική του σταδιοδρομία σε ένα φαύλο πολιτικό σύστημα;
Ζηλεύεις κάτι που έχει κάποιος και θα ήθελες να το έχεις (κι) εσύ. Δεν επεδίωξα ποτέ μου πολιτική σταδιοδρομία. Πόσω μάλλον πολιτική σταδιοδρομία σε ένα σύστημα εγνωσμένης φαυλότητας. Κατά συνέπεια, τι να ζηλέψω; Νοιώθω υπερηφάνεια και ένα αίσθημα αξιοπρέπειας για το ότι επιμελώς απέφυγα να είμαι μέλος μια παρακμιακής πολιτικής ελιτ. Ως παιδί της Μεταπολίτευσης, η πολιτική με ενδιαφέρει από την εφηβεία μου κ.Αναστασόπουλε - ως μετοχή στα κοινά. Για τα κοινά παθιάζομαι, όπως παθιαζόταν ο "δάσκαλός" μου Κορνήλιος Καστοριάδης. Δεν χρειάζεται να γίνω επαγγελματίας πολιτικός για να νοιάζομαι για την "πόλη".
Είχα την τύχη να σταδιοδρομήσω ακαδημαϊκά στον αγγλόφωνο κόσμο, απ’ όπου κι αντλώ την επαγγελματική μου αυτο-εικόνα. Κατά καιρούς είδα από κοντά πολιτικούς "ηγεμόνες", είδα πως σκέφτεται η πλειονότητά τους, αηδίασα με τον καιροσκοπισμό τους και την ιδιοτέλειά τους. Ουδέποτε με σαγήνευσε το πολιτικό παιχνίδι που, όπως λέει ο Βάτσαλβ Χάβελ, εκφυλίζεται σε ένα παιχνίδι αυτοαναφερόμενων μηχανισμών. Από τον Αριστοτέλη έμαθα ότι η Πολιτική είναι κάτι άλλο: άθλημα μετοχής στα κοινά.
Σας βεβαιώνω ότι ως μεσογειακός άνθρωπος που είμαι, βιώνω έντονα τα συναισθήματά μου. Σας βεβαιώνω επίσης, όμως, ότι η "ζήλεια" για καιροσκόπους πολιτικάντηδες που χρησιμοποίησαν το πανεπιστήμιο ως εφαλτήριο για την πολιτική τους ανάδειξη δεν συγκαταλέγεται στα συναισθήματα που νοιώθω. "Ζηλεύω" συναδέλφους που γράφουν ένα καλό βιβλίο, που δημοσιεύουν στα καλύτερα περιοδικά του κόσμου, που παράγουν ιδέες με επιρροή. Σε αυτούς θα ήθελα να μοιάσω. Εμπνέομαι από τους αγαπημένους μου διανοούμενους, τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Τζώρτζ Οργουελ, τον Εντουαρντ Σαϊντ. Τέτοια διανοητικά αναστήματα, σαρκωμένα σε στάση ζωής, δίνουν προσανατολισμό στη ζωή μου. Όλα τα άλλα ποσώς με ενδιαφέρουν…
Συμφωνώ Μανόλη...Εύστοχη ανάλυση
OK κ. Τσούκα. Δεν διαφωνώ με όσα λέτε και τα αποδέχομαι. (Άλλωστε, η αναφορά μου στην πιθανώς υποκρυπτόμενη ζήλεια σας, έναντι του Βαγγέλη Βενιζέλου, είχε περισσότερο μια φιλοπαίγμονα διάθεση, παρά ένα ουσιαστικό περιεχόμενο).
Πάντως, ο αγαπητός Βαγγέλης δεν είναι ουτιδανός. Βερμπαλιστής (και μάλιστα ακατάσχετος, αφού πάσχει από έναν υπερτροφικό ναρκισσισμό) είναι, αλλά έχει ένα κάποιο (και αρκετές φορές σημαντικό)περιεχόμενο. Δεν στερείται περιεχομένου ο Βαγγέλης. Όμως, ο εγωισμός του (και η γνώση του, περί του ότι, σε επίπεδο λόγων υπερέχει, έναντι των άλλων) τον κάνει επιρρεπή, προς την πολυλογία και έτσι, το όποιο περιεχόμενο έχει ο λόγος του, χάνεται μέσα στην ακατάσχετη ροή των λεγομένων του.
Το δυστύχημα είνα ότι, επιλέγοντας να κάνει πολιτική καρριέρα, από τότε που ο Μένιος Κουτσόγιωργας τον γνώρισε και ο Κώστας Λαλιώτης τον καθιέρωσε δίπλα στον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου (ήταν το 1989 όταν οι δύο εξ αυτών - ο Μένιος και ο Ανδρέας - φαινόταν ότι θα είχαν προβλήματα με την Δικαιοσύνη), παράτησε και υπέταξε την επιστήμη του στις ανάγκες και στις μυλόπετρες της τρέχουσας πολιτικής συγκυρίας. Και αυτό είναι ένα απο τα χείριστα που έπραξε και το οποίο τον οδήγησε στην χείριστη όλων και φυσικά κατάπτυστη πράξη του : Να νομιμοποιήσει το Μνημόνιο της ντροπής και της Κατοχής πέρυσι την Πρωτομαγιά, φιλοτεχνώντας (μαζύ με τον Ανδρέα Λοβέρδο) την νομοτεχνική του διατύπωση. Αυτά που έπραξε, βέβαια, τότε, τώρα θα τα λουστεί, αφού ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών του ΓΑΠ, θα πρέπει να διαχειρισθεί την σημερινή ύβρι (το ότι είναι αληθής, ως προς το περιεχόμενό της, δεν αναιρεί τον χαρακτήρα της ως ύβρεως) του Προέδρου του Eurogroup, του κ. Jean-Claude Junker, ο οποίος, ωμότατα, πλην όμως αληθώς, είπε ότι η κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σημαντικά, τώρα μετά την ψήφιση του "μεσοπροθέσμου".
[Βέβαια, η ανάμειξή του Βαγγέλη με την πολιτική δεν ήταν κάτι το νέο και δεν του ήλθε, ξαφνικά, το 1989. Η αλήθεια είναι ότι ο ...πισινός του τον έτρωγε από πολύ νωρίς, ήδη από την εποχή που ο πνευματικός του πατέρας και διδάσκαλος, ο αείμνηστος Δημήτρης Τσάτσος, πάλευε να φτιάξει ένα σοσιαλδημοκρατικό ρεύμα στην μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία, πότε με τις Νέες Δυνάμεις της Ενώσεως Κέντρου (την περίφημη ΕΔΗΚ και το ΚΟΔΗΣΟ, ή την Σοσσιαλιστική Πρωτοβουλία των εκλογών της 20/11/1977), μαζί με τον αείμνηστο Ιωάννη Πεσμαζόγλου και τον προσφάτως αποβιώσαντα Χαράλαμπο Πρωτοπαππά. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος ήταν δίπλα του και από τότε δήλωνε σοσιαλδημοκράτης - κάτι που το δηλώνει ακόμα].
Αλλά, όπως είπαμε, ο αγαπητός Βαγγέλης Βενιζέλος τα ήθελε και τα έπαθε. Και θα πάθει ακόμα περισσότερα, αφού αυτό, που τον αναμένει, είναι ο εγκλωβισμός του σε ένα τραγικό πολιτικό αδιέξοδο, που θα τον οδηγήσει στον προσωπικό αυτοεξευτελισμό.
Και τα όσα έπαθε, με τον ανηλεή διασυρμό του, από τους "συναδέλφους" του υπουργούς της ευρωζώνης, στο πρώτο Eurogroup, που συμμετέσχε, αμέσως μετά τον διορισμό του ως αντιπροέδρου της κυβερνήσεως και υπουργού Οικονομικών, είναι ένα μικρό δείγμα και μόνον η αρχή.
Ειλικρινά, εύχομαι να σφάλλω, αλλά φοβάμαι ότι ουδόλως σφάλλω...
(Τώρα, όσον αφορά τον πολυαγαπημένο μου Κορνήλιο, αγαπητέ κύριε Τσούκα, καλόν είναι, αφού τον αναφέρατε, ως διδάσκαλό σας, να χρησιμοποιήσετε τα όποια διδάγματα έχετε αντλήσει από αυτόν και αναστοχασθείτε τα όσα υποστηρίζετε, με αφορμή την ελληνική κρίση, από πέρυσι τον Αύγουστο, μέχρι τώρα. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να αποδειχθεί πολύ χρήσιμο).
Ήδη, ο αγαπητός Βαγγέλης Βενιζέλος άρχισε και συνεχίζει την αναπότρεπτη πορεία προς τον αυτοεξευτελισμό του, με όσα διαπράττει ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και υπουργός Οικονομικών του ΓΑΠ.
Τελευταίο του κατόρθωμα είναι η αντίδραση του στην δήλωση του Jean-Claude Junker, που προανέφερα, περί δραστικής μείωσης της κυριαρχίας των Ελλήνων. Δυστυχώς, ο Έλληνας υπουργός όχι μόνον προσποιήθηκε ότι ουδεν ελέχθη, αλλά χαρακτήρισε τον πρόεδρο του Eurogroup ως φιλέλληνα!
Ο κατήφορος, τον οποίον ακολουθεί, είναι ασταμάτητος και δεν θα έχει τελειωμό. Ή και αν έχει τελειωμό, ο κατήφορος αυτός, το τέλος του αυτό θα είναι δραματικό, αφού θα συνοδευτεί από την πλήρη αποδιοργάνωση και την, κατά κυριολεξία, διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, αν οι εξελίξεις αφεθούν στην τύχη τους, η οποία, μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης, όπως αυτή έχει θεσμικά διαμορφωθεί, ως τραγική αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας.
Και στο σημείο αυτό - ακριβώς επειδή ο λόγος μου δεν είναι μεταφορικός, αλλά κυριολεκτικός - θα επισημάνω το σημείο της διαφωνίας μου, με τον αγαπητό Μανώλη και τον κ. Τσούκα.
Και οι δύο αναφέρονται στην ποιότητα του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, στις προθέσεις τους, στις αδυναμίες τους, ως ομάδας και ως επί μέρους προσώπων, στην έλλειψη σχεδίου, που τους διακρίνει, ως δρώντα πρόσωπα, στην πρόκριση της εξυπηρέτησης των προσωπικών τους συμφερόντων κλπ. και προσπαθούν να αιτιολογήσουν, μέσω αυτών των δεδομένων, την παρούσα τραγική κατάσταση της χώρας.
Η αιτιολόγηση αυτή, προφανώς, έχει κάποια βασιμότητα, αλλά, θεωρώντας δεδομένο ότι το σώμα της ελληνικής πολιτικής ελίτ είναι αυτό που διαμορφώνει το decision making στα ελληνικά πολιτικά και οικονομικά πράγματα, βρίσκεται εκτός της τρέχουσας πραγματικότητας και ως εκ τούτου, συσκοτίζει, αντί να διαυγάζει αυτήν την πραγματικότητα. Για να μπορέσουμε, λοιπόν, να διαυγάσουμε την πραγματικότητα, απαραίτητο είναι να πούμε το αυτονόητο και πασιφανές, σχετικά με την παρούσα κατάσταση της ελληνικής πολιτικής ελίτ.
Και αυτό το αυτονόητο και πασιφανές είναι ότι η ελληνική πολιτική ελίτ έχει απωλέσει πλήρως το δικαίωμά της να αποφασίζει για την διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής στην χώρα. Το δικαίωμα αυτό το έχει εκχωρήσει στα όργανα της ευρωζώνης και στην γαλλογερμανική πολιτική ελίτ.
Έχοντας προβεί σε αυτήν την εκχώρηση του δικαιώματος του decision making, η ελληνική πολιτική ελίτ δεν μπορεί πλέον να εγκαλείται για αποφάσεις, που δεν παίρνει αυτή, διότι αυτή η ελίτ (και ιδιαίτερα η κυβέρνηση του ΓΑΠ) λειτουργεί πλέον ως διεκπεραιωτής των αποφάσεων που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες, στην Φραγκφούρτη, στο Βερολίνο και στο Παρίσι, Και σε αυτό δεν διαφέρει σε τίποτε από τις κυβερνήσεις των ανδρεικέλων που είχαν τοποθετήσει οι ναζιστές κατακτητές της χώρας μας κατά την περίοδο 1941 - 1944.
Ο αγαπητός Μανώλης κάπως πηγαίνει να ψαύσει αυτήν την κατάσταση, λέγοντας ότι οι Έλληνες πολιτικοί επέλεξαν να γίνουν και να είναι απόλυτα ταυτισμένοι με τα συμφέροντα των δανειστών μας. Αυτό που λέει είναι ορθό, αλλά μένει ανολοκλήρωτο, όσο δεν συνοδεύεται από την διαπίστωση ότι, με την υπογραφή του Μνημονίου και της δανειστικής σύμβασης, πέρυσι τον Μάϊο, ο ΓΑΠ και η κυβέρνησή του ολοκλήρωσαν την πλήρη εκχώρηση των αποφάσεων, που αφορούν την οικονομική πολιτική της χώρας - αλλά και το σύνολο των εφαρμοζόμενων πολιτικών της, αφού όλες αυτές οι πολιτικές συναρτώνται άμεσα με την οικονομία της χώρας και το decision making στα οικονομικά θέματα -, μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια.
Και εδώ πρέπει να πούμε την άλλη αλήθεια, που έχει να κάνει με το γεγονός ότι η βασική εκχώρηση του δικαιώματος του decision making στα οικονομικά θέματα δεν έγινε με την δανειακή σύμβαση και το Μνημόνιο του 2010, αλλά με την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη και την κατάργηση της δραχμής, την περίοδο 1999 - 2002, αφού τότε η ελληνική πολιτική ελίτ παραχώρησε το νόμισμα της χώρας, την Κεντρική Τράπεζά της και το συναφές δικαίωμα για την έκδοση του νομίσματος και την άσκηση της νομισματικής πολιτικής στην ευρωγραφειοκρατία των Βρυξελλών, στην χρηματοπιστωτική γραφειοκρατία της Φραγκφούρτης και την πολιτική ελίτ του Βερολίνου και του Παρισιού.
Αυτό, που συνέβη έκτοτε και εξ αιτίας του οποίου οι εξελίξεις έλαβαν την παρούσα δραματική μορφή, είναι το γεγονός ότι την χαλαρή περίοδο της αναπτυξιακής διαδικασίας και της σχετικής ευφορίας, που διαμορφώθηκε, από το 2002, μέχρι το 2008, στην ευρωζώνη, ακολούθησε η παγκόσμια ύφεση του Ιουλίου - Σεπτεμβρίου του 2008, η οποία ανέδειξε στην πορεία τις χαοτικές λειτουργικές ανεπάρκειες της ευρωζώνης, οι οποίες εκφράστηκαν στα τέλη του 2009 και στις αρχές του 2010 και συγκεκριμενοποιήθηκαν στην ζώνη του ευρώ, με την εσωτερίκευση της παγκόσμιας ύφεσης, υπό την μορφή της κρίσης του δημοσίου χρέους των χωρών της, η οποία υποκρύπτει την κρίση και του ιδιωτικού χρέους και πίσω από αυτήν την τραγική κατάσταση που βρίσκεται το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα του οποίου οι επισφάλειες είναι ανυπολόγιστες σε έκταση, στον βαθμό μάλιστα που το σύνολο των ευρωπαϊκών τραπεζών (γερμανικών, γαλλικών, ισπανικών, βελγικών κλπ) να είναι αποτελείται από τράπεζες - ζόμπυ, οι οποίες κυριολεκτικά φυτοζωούν από τις καθημερινές ενέσεις της Ε.Κ.Τ. και των κρατών τους και οι οποίες άμεσα οδεύουν προς την επανακεφαλαίωσή τους, την οποία οι χρηματοπιστωτικές ελίτ προσπαθούν να μεταθέσουν χρονικά όσο γίνεται περισσότερο και να κουκουλώσουν όσο αυτό είναι δυνατόν.
Αυτές οι εξελίξεις, οι οποίες χρεώθηκαν στην ... Ελλάδα, χάρη στις απίστευτες ανοησίες του ΓΑΠ και του τραγικού οικονομικού του επιτελείου, κατά την περίοδο Οκτωβρίου 2009 - Απριλίου 2010 (αλλά και χάρη στον βλακώδη δογματισμό του Jean-Claude Trichet και την επαρχιωτική κουτοπονηριά του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού - και αυτό το λέω επειδή, παρά τις βλακείες του ουτιδανού ΓΑΠ, αν ο Trichet δεν έθετε τον Νοέμβριο του 2009 το ζήτημα μη αναγνωρισιμότητας από την Ε.Κ.Τ. των υποβαθμισμένων ελληνικών κρατικών ομολόγων και αν η Μέρκελ τον Δεκέμβριο του 2009 με μια σαφή δήλωση προσδιόριζε ότι η Γερμανία ήταν διατεθειμένη να καλύψει μαζί με την Ε.Κ.Τ. το ελληνικό δημόσιο χρέος, οι αγορές δεν θα είχαν στοχοποιήσει την ευρωζώνη και δεν θα προέκυπταν όσα μετέπειτα προέκυψαν) οδήγησαν την Comission, το Eurogroup και την Ε.Κ.Τ. στην παύση της, έως τότε, χαλαρότητας των ασκουμένων ελέγχων στην ελληνική δημοσιονομική πολιτική και μετά την ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας και την υπογραφή της δανειστικής σύμβασης και του Μνημονίου τον Μάϊο του 2010. Το αποτέλεσμα είναι ο πλήρης εξοβελισμός της ελληνικής πολιτικής ελίτ από κάθε λήψη αποφάσεων επί της ασκούμενης δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας και ο μετασχηματισμός της σε μια επιτροπή επιστατών των οποίων η αρμοδιότητα, πλέον, έχει περιορισθεί στην εφαρμογή - και μάλιστα υπό αυστηρή επιτήρηση - των συγκεκριμένων κάθε φορά αποφάσεων, που λαμβάνονται στις Βρυξέλλες, στην Φραγκφούρτη, στο Βερολίνο και στο Παρίσι.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που ζει σήμερα η ελληνική κοινωνία, η οποία νομίζει, ακόμα, ότι η ελληνική πολιτική ελίτ έχει περιθώρια λήψης αποφάσεων επί των εσωτερικών εξελίξεων.
Δυστυχώς, η ωμή αλήθεια είναι ότι η ελληνική πολιτική ελίτ δεν έχει πλέον το δικαίωμα λήψης αποφάσεων για την ελληνική εσωτερική ζωή, αφού η οικονομική πολιτική της χώρας αποφασίζεται - και μάλιστα μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια -, εκτός της χώρας από τα όργανα, κυρίως, της ευρωζώνης και εν μέρει του Δ.Ν.Τ., ενώ ο ελληνικός πληθυσμός οδηγείται, αργά αλλά σταθερά, στον μετασχηματισμό του σε έναν πληθυσμό, ο οποίος διαβιοί υπό ένα διαμορφούμενο μοντέρνο καθεστώς πεονίας.
Μέσα στα πλαίσια αυτά, δηλαδή μέσα στα πλαίσια της ευρωζώνης (η οποία υπενθυμίζω ότι είναι μια τραγική αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας), καθώς και μέσα στα πλαίσια της δανειστικής σύμβασης και των Μνημονίων - και του περυσινού και αυτού που είναι υπό διαμόρφωση -, η ελληνική πολιτική ελίτ ουδεμία δυνατότητα έχει να πάρει οποιαδήποτε απόφαση. Οι αποφάσεις που αφορούν την χώρα πλέον έχουν να κάνουν κεντρικά με τους μηχανισμούς λήψης αποφάσεων στην ευρωζώνη και με την χαοτική θεσμική ανεπάρκειά της, η οποία έχει να κάνει με το απλό γεγονός ότι οι κουρελούδες που δημιούργησαν την ευρωζώνη (δηλαδή οι Συνθήκες της από το Μάαστριχτ, μέχρι την Λισαβώνα) κατασκεύασαν ένα εικονικό κοινό νόμισμα, το ευρώ και μια Κεντρική Τράπεζα, την Ε.Κ.Τ., χωρίς να έχουν δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή ομοσπονδιακή δομή, με μια κεντρική κυβέρνηση, η οποία να έχει θέσει υπό τον έλεγχό της αυτήν την τράπεζα και αυτό το κοινό νόμισμα, μια κυβέρνηση η οποία με την κλασσική πολιτική του fiat currency να μπορεί να χρηματοδοτεί απρόσκοπτα τις ανάγκες των πολιτειών που συναπαρτίζουν την ομοσπονδία.
Αυτό το απίστευτο νομισματικό καθεστώς δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο. Αποτελεί θεσμική πρωτοτυπία της ευρωζώνης και φυσικά οδήγησε στην καταστροφή, όπως ήταν, μαθηματικώς, αναμενόμενο, με την πρώτη μετρίας εντάσεως παγκόσμια ύφεση, την οποία οι ευρωζωνίτες δεν ανέμεναν και δεν ήσαν προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν, με αποτέλεσμα τώρα που βρίσκονται ενώπιόν της να λειτουργούν, υπό καθεστώς άφατου πανικού και να προβαίνουν σε σπασμωδικές ενέργειες, οι οποίες επιδεινώνουν το πρόβλημα και οδηγούν την ευρωζώνη στην καταστροφή, όσο αρνούνται να το αντιμετωπίσουν, έτσι όπως αυτό είναι, αφού η Γερμανία (κυρίως, αλλά όχι μόνον αυτή, επίσης και η Γαλλία, όπως και οι λεγόμενες πλεονασματικές χώρες), λειτουργεί, μέσα από μια επαρχιωτική εθνικιστική λογική και αρνείται να αναλάβει τον ηγετικό της ρόλο στην Ευρώπη (είναι, επίσης, αμφίβολο αν το μπορεί κιόλας), δηλαδή να υποτάξει την εθνική της κυριαρχία στις ανάγκες του σχηματισμού μιας ευρωπαϊκής ομοσπονδιακής δομής, στην κεντρική κυβέρνηση της οποίας θα πρέπει να παραδώσει το μέγιστο μέρος της εθνικής της κυριαρχίας - γεγονός το οποίο για την μεγάλη πλειοψηφία της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ θεωρείται αδιανόητο.
Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα της ευρωζώνης. Και αυτό καλείται και θα εξακολουθήσει να καλείται να αντιμετωπίσει.
Ή θα μετασχηματισθεί σε μια μορφή ομοσπονδίας, ή θα εξαφανισθεί απο το ιστορικό προσκήνιο, όπως η αλήστου μνήμης λατινική ένωση του 19ου αιώνα, ή όπως η σκανδιναβική ένωση του 20ου αιώνα. Και σε αυτό το ερώτημα το κλειδί και η απάντηση δεν εξαρτώνται από την Ελλάδα και από τους ανόητους πολιτικούς της ταγούς της νεωτέρας γενιάς
(οι οποίοι βιάστηκαν να εντάξουν την χώρα μας σε μια οικονομική και νομισματική ζώνη, της οποίας η ζωή ήταν αμφίβολη και η διάρκειά της προβληματική, αφού οι συνθήκες που την δημιούργησαν κατασκεύασαν ένα θεσμικό έκτρωμα το οποίο ήταν δεδομένο ότι θα φυλλορροούσε με την πρώτη δυσκολία και στο νόμισμα της οποίας νομισματικής ζώνης, ουδεμία επιρροή ασκούσαν, ενώ για την προστασία της χώρας ουδεμία εξασφάλιση είχαν, ευθύς ως η Ελλάδα θα εισήρχετο σε μια ύφεση κατά την οποία θα χρειαζόταν την άσκηση επεκτατικής νομισματικής πολιτικής).
Το ερώτημα αυτό, που έχει να κάνει με τον μετασχηματισμό, ή όχι, της ευρωζώνης σε ομοσπονδία και το κλειδί της απάντησής του εξαρτώνται, κυρίως, από την Γερμανία, η οποία είναι και η "μαύρη τρύπα" της ευρωζώνης...
Και επειδή ο αγαπητός κ. Τσούκας επικαλείται την αγγλοσαξωνική του κουλτούρα (την οποία κάποιες φορές ξεχνάει) καλόν είναι να θυμηθούμε το παράδειγμα της Βρετανίας και το γεγονός ότι - σοφά - απέρριψε την προσχώρησή της στην ευρωζώνη, όταν αυτή έλαβε σάρκα και οστά.
Η απόρριψη της εισόδου της Βρετανίας στην ευρωζώνη είχε, προφανώς, σε έναν βαθμό να κάνει με το αίσθημα του αυτοκρατορικού μεγαλείου, που διακατέχει τους Βρετανούς. Θυμάμαι ότι εκείνη την εποχή (το 2002) ένα από τα επιχειρήματα των Βρετανών αναλυτών ήταν ότι η Βρετανία δεν μπορούσε να εγκαταλείψει την λίρα, η οποία είναι το αρχαιότερο ενεργό νόμισμα του κόσμου, με αδιάλειπτη παρουσία, περισσότερο από 1000 χρόνια.
Αυτό ήταν ένα επιχείρημα που για τους Βρετανούς είναι σημαντικό και έχει να κάνει με την εθνική τους υπερηφάνεια. Το δεύτερο έχει να κάνει με την αντιπάθειά τους έναντι των Γερμανών, τους οποίους τους νίκησαν σε δύο παγκοσμίους πολέμους και με τους οποίους δεν θέλουν να μοιράζονται τις αποφάσεις που αφορούν την Βρετανία.
Πέρα όμως, από τα ζητήματα της εθνικής υπερηφάνειας οι Βρετανοί, ως ουσιαστικοί και τυπικοί ιδρυτές του καπιταλισμού, ως συστήματος οικονομικής και κοινωνικής οργάνωσης, είναι πρακτικοί άνθρωποι και δεν διακατέχονται από τους δογματισμούς των Γερμανών. Αυτό σημαίνει ότι απέρριψαν την ένταξη της Βρετανίας στην ευρωζώνη, διότι διείδαν, πολύ νωρίς και πολύ ορθά, τις χαοτικές θεσμικές ανεπάρκειες στον σχεδιασμό της ΟΝΕ και του ευρώ, ως νομίσματος.
Η διαπίστωση αυτή τους οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η ευρωζώνη ήταν ένα ασταθές κατασκεύασμα, το οποίο αφ' ενός μεν, δεν παρείχε εχέγγυα ασφάλειας για την Βρετανία και αφ΄ ετέρου εγκλώβιζε την οικονομία της σε ένα γραφειοκρατικό μόρφωμα, το οποίο περιόριζε την λήψη των αποφάσεων της βρετανικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ σε σημαντικά ζητήματα της οικονομικής ζωής της χώρας. Αυτή είναι η αίσθησή μου από το debate που έγινε στην Βρετανία εκείνη την εποχή γύρω από το εάν έπρεπε, ή όχι, να ενταχθεί στην ευρωζώνη η Βρετανία.
Παρά το γεγονός ότι στην ηπειρωτική Ευρώπη η Βρετανία αντιμετωπίστηκε, ως παρακολούθημα της αμερικανικής πολιτικής και σε αυτό το status αποδόθηκε, εύκολα, η άρνησή της να ενταχθεί στην ευρωζώνη, τελικά, η ζωή απέδειξε, αυτό που και εγώ πίστευα τότε, ότι, δηλαδή η Βρετανία είχε δίκιο και οι άλλοι που έφτιαξαν την ευρωζώνη άδικο.
(Πρέπει να σημειώσω, εδώ, ότι, παρά το γεγονός ότι θεωρούσα και θεωρώ ότι οι Βρετανοί καλώς έπραξαν, από την δική τους πλευρά και αρνήθηκαν την ένταξή τους στην ευρωζώνη, ήθελα την Βρετανία στην ευρωζώνη, ως αντίβαρο απέναντι στην επαρχιωτική νοοτροπία και στάση της γερμανικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ, αφού η βρετανική ελίτ είχε πάντοτε τον αέρα και την νοοτροπία του νικητή απέναντι στους Γερμανούς και μπορούσε να τους επιβάλει μια πραγματιστική πολιτική στα ζητήματα της ευρωζώνης. Ένα τέτοιο αντίβαρο, αντί της Βρετανίας, επεχείρησε να γίνει η Γαλλία, αλλά η γαλλική πολιτικοοικονομική ελίτ δεν έχει μια τέτοια στόφα έναντι των Γερμανών).
Η Βρετανία, λοιπόν, είχε δίκιο, που έμεινε εκτός ευρωζώνης. Ας δούμε το παράδειγμα της Βρετανίας, σε σχέση με την Ισπανία, για παράδειγμα, προκειμένου να δούμε πρακτικά την ορθότητα της βρετανικής στάσης.
Και η Ισπανία και η Βρετανία έχουν ένα ανάλογο πρόβλημα χρέους και ελλείμματος. Όμως, ενώ η Ισπανία κινδυνεύει με χρεωκοπία, στα πρότυπα της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, η Βρετανία δεν διατρέχει τέτοιο πρόβλημα. Η Ισπανία δανείζεται με επιτόκια κάπου ανάμεσα στο 5,5%, με 6% στα δεκαετή της ομόλογα, ενώ η Βρετανία, δανείζεται όπως η Γερμανία, με 3,5% περίπου στα δικά της δεκαετή ομόλογα. Παράλληλα, η Ισπανία προβλέπεται μετά από πολυετή προσπάθεια να καταφέρει να μειώσει το έλλειμμά της στο 4,6% του ΑΕΠ, ενώ η Βρετανία, θα επιτύχει την μείωση του ελλείμματός της στο 1,6% του ΑΕΠ σε ένα χρόνο περίπου.
Φυσικά η αιτία βρίσκεται στην διαφορά της νομισματικής αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης από την νομισματική αρχιτεκτονική της Βρετανίας. Η Βρετανία δεν υιοθέτησε το ευρώ, διότι ήθελε να διατηρήσει την Τράπεζα της Αγγλίας κάτω από τον κυβερνητικό έλεγχο και δεν θέλησε να την υποτάξει στην Ε.Κ.Τ., θέλησε να κρατήσει το τοπικό της νόμισμα, την λίρα, και την δυνατότητά της να εκδίδει και να τυπώνει χρήμα, και να χρησιμοποιεί τα νομισματικά όπλα (υποτίμηση, ανατίμηση κλπ), προκειμένου να καθοδηγεί την οικονομία της και για να αμύνεται στις κερδοσκοπικές επιθέσεις των γραφειοκρατικών αγορών. Οι αγορές αυτές ξέρουν πάρα πολύ καλά ότι εάν η Βρετανία αποκτήσει πρόβλημα χρέους, ή υπερβολικού ελλείμματος, θα τυπώσει, εκ του μηδενός, χρήμα, με την γνωστή διαδικασία του fiat money και του IOU, και θα παράσχει την απαιτούμενη ρευστότητα στην οικονομία της ανά πάσαν στιγμή. Αυτό στην ευρωζώνη δεν είναι καθόλου δεδομένο. Και μάλιστα όχι μόνον δεν είναι δεδομένο, αλλά είναι σίγουρο ότι στην ευρωζώνη οι ιδιοτροπίες των ευρωσυνθηκών και η λειτουργική ανεξαρτησία της Ε.Κ.Τ., την οποίαν ουδείς ελέγχει, αφού στην ευρωζώνη δεν υπάρχει κεντρική ομοσπονδιακή κυβέρνηση, δεν πρόκειται να παρασχεθεί η απαιτούμενη ρευστότητα στην ευρωζωνική οικονομία, διότι δεν υπάρχει ο μηχανισμός εκείνος που θα εξασφαλίσει την παροχή της απαιτούμενης ρευστότητας.
Επίσης, οι αγορές ξέρουν πολύ καλά ότι τα βρετανικά κρατικά ομόλογα είναι, ανά πάσα στιγμή, ανταλλάξιμα με την λίρα και μπορεί αυτό να φέρνει πληθωριστικές πιέσεις ή να οδηγεί σε υποτίμηση του βρετανικού νομίσματος, όμως, δεν πρόκειται να χάσουν τα λεφτά τους (και εν πάση περιπτώσει οι ομολογιούχοι του βρετανικού κράτους μπορούν να ανταλλάξουν τις λίρες τους, με περιουσιακά στοιχεία ή άλλες ανταλλάξιμες αξίες, ή προϊόντα, που αποτιμούνται σε λίρες, ή μπορούν να ανταλλάξουν τις λίρες με ξένα νομίσματα, γεγονός το οποίο θα οδηγήσει σε υποτίμηση της λίρας και σε άνοδο των βρετανικών εξαγωγών, με παράλληλη μείωση των βρετανικών εισαγωγών, κάτι που θα βοηθήσει και πάλι την Βρετανία, αφού αυτή η διαδικασία θα ανακυκλώσει το χρήμα στην βρετανική οικονομία - κάτι που δεν μπορεί να γίνει για την Ισπανία, αφού το χρήμα των ομολογιούχων της σε μεγάλο βαθμό θα στραφεί στις πλεονασματικές χώρες της ευρωζώνης και θα χαθεί για την ισπανική οικονομία), όπως μπορεί να τα χάσουν στην ευρωζώνη, αφού ουδείς εγγυάται ότι τα χρέη των κρατών - μελών της ευρωζώνης θα πληρωθούν στην ώρα τους. Ούτε και εγγυάται κάποιος ότι οι απαιτήσεις των ομολογιούχων δεν θα κουρευτούν, με τον έναν, ή τον άλλον τρόπο.
Έτσι, η Ισπανία με το ευρώ, δεν μπορεί να κάνει πλέον το ίδιο, όπως έκανε με τις πεσέτες (ούτε και η Ελλάδα με τις δραχμές, ή η Ιταλία με την λιρέτα κλπ). Και με δεδομένο ότι η Ισπανία πληρώνει διπλάσια (και ακόμα περισσότερο) επιτόκια από την Βρετανία, δεν μπορεί να ακολουθήσει και να έχει τις ίδιες επιδόσεις με την Βρετανία, ακόμα και αν είναι το ίδιο ή και περισσότερο αποτελεσματική από αυτήν.
Με λίγα λόγια, η ευρωζώνη είναι θεσμικά και νομισματικά άοπλη - και μάλιστα εθελοντικά, αφού η Ε.Κ.Τ. και το ευρώ δεν έχουν τις αρμοδιότητες και τις ιδιότητες που έχουν η Τράπεζα της Αγγλίας και η στερλίνα, ενώ η Βρετανία είναι κατάλληλα εξοπλισμένη να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει την ύφεση και να επανέλθει γρήγορα στην ανάπτυξη.
Και όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση, η ευρωζώνη δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να βαδίζει προς την καταστροφή...
(Να γιατί έχουν δίκιο οι Αγγλοσάξωνες και όχι οι Γερμανοί και οι υποτελείς τους. Γι’ αυτό και έχουν πολύ περισσότερο δίκιο στις τοποθετήσεις τους, καθ’ όλη την διάρκεια της ελληνικής και ευρωζωνικής κρίσης, κατά το τελευταίο 20μηνο. Αρκεί, αγαπητέ κύριε Τσούκα, να μπορούμε να είμαστε ψύχραιμοι - ως Αγγλοσάξωνες - και όχι δογματικοί - ως Γερμανοί -, όταν κάνουμε τις απαραίτητες αποτιμήσεις)...
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα.
Τάσος Αναστασόπουλος
Παιδιά γιατί μαλωνεται για τον Βαγγελη!Τον Βαγγέλη από φοιτητή τον αποκαλούσαμε κ.Υπουργέ.Μια εποχή που στα αμφιθέατρα η λέξη υπουργος ακουγοταν με ειρωνία και οχι για τους λόγους που ακούγεται σήμερα.Τους "υπουργους" τους σνομπαραμε σε απλά λαικά.
Δυστυχώς, ο Βαγγέλης Βενιζέλος συνεχίζει τον ολισθηρό κατήφορο που έχει πάρει και όσο περνάει ο καιρός, οδηγείται σε απίθανες τοποθετήσεις, που αποσκοπούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα και να υπηρετήσουν τους σκοπούς, τους στόχους και τα συμφέροντα της ελληνικής και της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ.
Φυσικά, αναφέρομαι στα νέα παραδοξολογικά επιχειρήματα που αντιπροέδρου της κυβερνήσεως και υπουργού Οικονομικών του ΓΑΠ, που αφορούν την υπαγωγή της χώρας μας σε ένα καθεστώς "ελεγχόμενης χρεωκοπίας", η οποία - κατά τον ευφυή παραδοξολόγο Βαγγέλη Βενιζέλο - ... δεν θα είναι χρεωκοπία!!!
Το ότι μας δουλεύει είναι βέβαιο. [Δείτε στο μπλογκ μου και το θέμα, που άνοιξα εκεί, με τίτλο : «Ελλάδα : Από το Μνημόνιο στην χρεωκοπία (ελεγχόμενη πτώχευση) και από εκεί στην μοντέρνα πεονία. (Οι ΓΑΠ και Ευάγγελος Βενιζέλος οδηγούν τον ελληνικό πληθυσμό στην υπαγωγή του σε ένα μοντέρνο δουλοκτητικό καθεστώς)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/07/i-hellas-ypo-kathestos-peonias.html , όπου περιγράφονται πλήρως οι στόχοι και οι σκοποί των ευρωπαϊκών αφεντικών του Βαγγέλη του Βενιζέλου και του πρωθυπουργού του, οι οποίοι στόχοι και σκοποί συγκεκριμενοποιούνται στην υπαγωγή του ελληνικού πληθυσμού, σε ένα καθεστώς μιας σύγχρονης δουλοπαροικίας, μιας μοντέρνας πεονίας].
Το αστείο και το τραγικό μαζύ είναι, αγαπητοί μου φίλοι, ότι η μοιραία, για τον τόπο και τον πληθυσμό του, κυβέρνηση του ΓΑΠ υπέγραψε το Μνημόνιο, επικαλούμενη την διακολογία ότι προέβη σε αυτήν την πράξη, για να αποφύγει την χρεωκοπία. Με την ίδια δικαιολογία (την αποφυγή της χρεωκοπίας), ψήφισε πριν λίγες εβδομάδες το Μεσοπρόθεσμο.
Η παρούσα κατάσταση μου θυμίζει έντονα την επονείδιστη Συμφωνία του Μονάχου της 30/9/1938, με την οποία ο Βρετανός πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλαιν και ο Γάλλος ομόλογός του Εντουάρ Νταλαντιέ παρέδωσαν, ουσιαστικά, την Τσεχοσλοβακία στα νύχια της ναζιστικής ύαινας (περί του Άντολφ Χίτλερ ο λόγος). Το "επιχείρημα", που προέβαλε ο Τσάμπερλαιν, επιστρέφοντας στο Λονδίνο, για να δικαιολογήσει αυτήν την άθλια πράξη, ήταν ότι, με την συμφωνία αυτή διασφαλίστηκε μια διαρκής ειρήνη στην Ευρώπη. Ο Βρετανός πρωθυπουργός, μάλιστα, κράδαινε το κείμενο της συμφωνίας, με την υπογραφή του Χίτλερ, ως απόδειξη των ισχυρισμών του.
Φυσικά, ο Νέβιλ Τσάμπερλαιν βρήκε αυθημερόν τον μάστορά του, όσον αφορά τους έωλους ισχυρισμούς του για την μόνιμη ευρωπαϊκή ειρήνη και για την αξιοπιστία της υπογραφής του ναζιστή δικτάτορα του Βερολίνου. Και ο μάστοράς του άκουγε στο όνομα Ουΐνστον Τσώρτσιλλ, ο οποίος περιέγραψε, με έναν γλαφυρό και τυπικά φλεγματικό τρόπο την κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει ο Βρετανός πρωθυπουργός και η Βρετανία, με την ατιμωτική υποχώρηση στις απαιτήσεις του ναζιστικού καθεστώτος. "Ανάμεσα στην ατίμωση και τον πόλεμο", είπε ο Τσώρτσιλλ στον Τσάμπερλαιν, "επιλέξατε την ατίμωση. Τώρα θα έχετε και τον πόλεμο".
Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς χρόνος, για να δικαιωθεί, πανηγυρικά, ο τυπικός εκφραστής του βρετανικού λέοντος, ο πείσμων Ουΐνστον Τσώρτσιλλ. Λιγότερο από έναν χρόνο μετά από την Συμφωνία του Μονάχου, στις 1/9/1939 ο Γερμανός δικτάτορας εισέβαλε στην Πολωνία, αγνοώντας τις βρετανικές εγγυήσεις, για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας αυτής, τις οποίες εγγυήσεις τις έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του, για να ανοίξει, έτσι, την πόρτα του φρενοκομείου, που αποκλήθηκε Β' Παγκόσμιος Πόλεμος.
Έτσι, ακριβώς, όπως ο Τσάμπερλαιν ανάμεσα στην ατίμωση και τον πόλεμο, επιλέγοντας την ατίμωση, οδηγήθηκε και στον πόλεμο, με τον ίδιο τρόπο οι ΓΑΠ και Βαγγέλης Βενιζέλος επιλέγοντας, ανάμεσα στην ατιμωτική υπογραφή του Μνημονίου και την χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου, την ατιμωτική υπογραφή του Μνημονίου, οδηγούνται και στην χρεωκοπία, δηλαδή στην διαδικασία της ελεγχόμενης πτώχευσης, η οποία, πέρα από τις εκποιητικές αποκρατικοποιήσεις της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου, θα συνοδευτεί και από "εμπράγματες ασφάλειες", με τις οποίες θα ρευστοποιηθεί ό,τι απομείνει, προκειμένου να διασφαλισθούν οι δανειστές της χώρας.
Σε αυτό το χάλι, σε αυτήν την αθλιότητα (μαζί με την επιβολή ενός μοντέρνου καθεστώτος πεονίας) οδηγούν τον τόπο και τον ελληνικό πληθυσμό, αφού, προηγουμένως, τον περιγέλασαν, κοροϊδεύοντάς τον και ενώ γνώριζαν, πλήρως, ότι το ίδιο το Μνημόνιο (μαζί με το ευρώ και την θεσμική συγκρότηση της ευρωζώνης), όχι μόνον οδηγούσε στην χρεωκοπία, δηλαδή στην πτώχευση της χώρας, αλλά και παράλληλα, το Μνημόνιο αυτό ήταν μια (κάκιστη) διαχείριση αυτής της χρεωκοπίας, την οποία απλώς προσπάθησαν - και ακόμα προσπαθούν - να μην καταστεί ανεξέλεγκτη, προκειμένου να σώσουν το ευρώ και την χρηματοπιστωτική ελίτ από την κατάρρευση.
Δεν θα την αποφύγουν την κατάρρευση. Μπορεί να μάχονται πανικόβλητοι, για να την καθυστερήσουν. Και φυσικά, μπορεί να καταφέρουν να την καθυστερήσουν, αλλά δεν θα την αποφύγουν (εάν δεν βάλουν μυαλό).
Ό,τι και να κάνουν οι χρηματοπιστωτικές ελίτ και οι πολιτικοί υπηρέτες τους, τα διεθνή κεφάλαια προς δανεισμό και επένδυση, ονομαστικής αξίας 1.400 δισ. $, που ψάχνουν, απεγνωσμένα, να κερδοφορήσουν, πάνω σε ένα ετήσιο παγκόσμιο ΑΕΠ, της τάξης των 75 τρισ. $, είναι αδύνατον να επιτύχουν τον στόχο τους. Εκ των πραγμάτων, δεν αντιπροσωπεύουν κάτι το πραγματικό και φυσικά, θα υποστούν την καθαρτική διαδικασία του "κουρέματος".
Θα υποστούν, δηλαδή, αυτήν την ίδια διαδικασία, που, τώρα, επιφυλάσσουν για τους μισθούς και τα λοιπά εισοδήματα της πραγματικής οικονομίας, προκειμένου να αποφύγουν το δικό τους "κούρεμα". Αυτή η διαδικασία θα είναι επώδυνη, βέβαια, αλλά είναι αναγκαία και - το χειρότερο για την χρηματοπιστωτική ελίτ και τις πολιτικές τους θεραπαινίδες, σαν τον Βαγγέλη Βενιζέλο και τον ΓΑΠ "καλή ώρα" - αναπόφευκτη...
Υ.Γ.: Για να είμαι ακριβής, ο Βαγγέλης Βενιζέλος μίλησε για "επιλεκτική χρεωκοπία", η οποία ουσιαστικά είναι μια ελεγχόμενη πτώχευση.
Υ.Γ. (2): Να κάνω μία, ακόμη, διόρθωση. Τα διεθνή κεφάλαια, προς δανεισμό καιεπένδυση, συμποσούνται στο απίστευτο ποσόν των 1.400 τρισ. $ και όχι σε αυτό των 1.400 δισ. $, που, εκ παραδρομής, έγραψα στην προτελευταία παρέμβασή μου.
Η διόρθωση είναι απαραίτητη, για να αντιληφθούμε το αστρονομικό μέγεθος του ποσού για το οποίο μιλάμε και για το εντελώς παράλογο και εξωπραγματικό περιεχόμενο των απαιτήσεων των διεθνών χρηματοπιστωτικών ελίτ, για κερδοφορία, από ένα παγκόσμιο ΑΕΠ, που σε ετήσια βάση, δεν ξεπερνάει τα 75 τρισ. $...
Δημοσίευση σχολίου