Τον περασμένο Μάιο δήλωσε στη Βουλή: «[…] χρειάζεται συστράτευση, πανστρατιά. […] Είμαστε σε συνθήκες πολέμου. Χρειάζεται εθνική επιστράτευση, εθνική συστράτευση, ενότητα». Στη συνάντησή του με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον περασμένο Οκτώβριο, επανέλαβε μια παρόμοια δήλωση: «εδώ πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι κάνουμε έναν πόλεμο». Ο υπουργός Οικονομικών και αντιπρόεδρος δύο κυβερνήσεων κ.Βενιζέλος, τον οποίο δεν θα μπορούσε να μεμφθεί κανείς για φραστική λιτότητα, δύσκολα αντιστέκεται στον τσορτσιλικό πειρασμό - να θεωρήσει τον εαυτό του ηγέτη στρατεύματος σε καιρό πολέμου!
Δεν είναι ο μόνος. Ο κ.Παπανδρέου Γ΄ χρησιμοποίησε επανειλημμένα τη γλώσσα του πολέμου, ενώ, πρόσφατα, ο κυβερνητικό εκπρόσωπος κ.Καψής υπογράμμισε τον έκτακτο, πολεμικό χαρακτήρα της οξείας κρίσης που μαστίζει τη χώρα. Χαρακτήρισε την κυβέρνηση Παπαδήμου «πολεμική κυβέρνηση», τονίζοντας ότι «αυτό που πρέπει να καταλάβουν όλοι είναι ότι είμαστε σε πόλεμο. Αν δεν υπογράψουμε τη συμφωνία, θα βρεθούμε εκτός ευρώ».
Η γλώσσα του πολέμου είναι κατανοητή υπό τις περιστάσεις – αρκεί να συνειδητοποιούσαν οι χρήστες της τι συνεπάγεται! Μια χώρα γονατισμένη, που μάχεται για την οικονομική της επιβίωση, μοιάζει να έχει εμπλακεί σε πόλεμο. Ο εχθρός δεν είναι, βέβαια, ευδιάκριτος, δεδομένου ότι τα ελλείμματα και το χρέος δεν είναι απέναντί μας (όπως ένας εχθρός), αλλά μέσα μας, αποτελέσματα ιστορικών εθισμών και νοοτροπιών. Ίσως να ήμασταν πιο κοντά στην πραγματικότητα αν παραλληλίζαμε την αγωνιώδη προσπάθεια της χώρας για οικονομική επιβίωση αντίστοιχη με τη μάχη τους ασθενούς κατά του καρκίνου. Τα ελλείμματα, όπως τα καρκινικά κύτταρα, τα παράγουμε εμείς οι ίδιοι. Συμβιώνουμε για δεκαετίες με τον εχθρό.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι η κυβερνώσα ελίτ δεν παίρνει τα λόγια της στα σοβαρά: μιλά για πόλεμο αλλά δεν συμπεριφέρεται σα να είναι σε πόλεμο. Δεν πρόκειται μόνο για το γεγονός ότι η σχεδόν πεντηκονταμελής κυβέρνηση Παπαδήμου περιέχει, σε μεγάλο βαθμό, ό,τι πιο ανίκανο, φθαρμένο και, σε μερικές περιπτώσεις, απλώς γελοίο υλικό απαρτίζει το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Ούτε μόνο για το γεγονός ότι (και) η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει για αντιπρόεδρο (Α΄ ή Β΄ θα σας γελάσω…) έναν κύριο με τρυφηλή φυσιογνωμία, ο οποίος, σύμφωνα με δική του ομολογία, έχει «μόνο συμβουλευτικές, όχι νομοθετικές αρμοδιότητες» και, ο οποίος, για να γεμίσει τον ελεύθερο χρόνο του, κάνει δήθεν αυτοκριτικές δηλώσεις στα ΜΜΕ, παραχωρεί αφειδώς συνεντεύξεις και, κατά δήλωσή του, συγγράφει βιβλίο, στο οποίο θα τεκμηριώσει τον ισχυρισμό του (για τον οποίο θα τον θυμούνται οι επόμενες γενιές, αφού το πολιτικό του έργο είναι σχεδόν ανύπαρκτο) «όλοι μαζί τα φάγαμε», παραμένοντας παρ’ όλα αυτά υπουργός! (Παρεμπιπτόντως, αν ήθελε η κυβέρνηση Παπαδήμου να πείσει για την αναγκαιότητα της εργασιακής εφεδρείας θα έδινε το καλό παράδειγμα: θα άρχιζε με τους ουκ ολίγους πλεονάζοντες υπουργούς της, αρχής γενομένης με τον κ.Αντιπρόεδρο (Α΄ ή Β΄, μου διαφεύγει…). Αλλά πότε οι πολιτικάντηδες έδωσαν το καλό παράδειγμα για να το κάνουν τώρα…).
Ας επανέλθω, όμως, στο θέμα της πολεμικής γλώσσας. Έλεγα ότι η κυβερνώσα τάξη μιλά για πόλεμο, αλλά δεν συμπεριφέρεται σα να είναι η χώρα σε πόλεμο. Άνθρωποι που αγνοούν την έννοια της συνέπειας (εκτός κι αν αφορά τα συμφέροντά τους), αδυνατούν να είναι συνεπείς με την ίδια τους τη γλώσσα: δεν κατανοούν τις συνεπαγωγές – τις συμπεριφορικές επιπτώσεις - της γλώσσας που χρησιμοποιούν. Δεν εκπλήσσει, λοιπόν, που η γλώσσα τους εκπίπτει σε φλύαρη κενολογία• γι αυτό δεν πείθουν, ούτε συγκινούν, ακόμα κι όταν χρησιμοποιούν δραματικά ρητορικά σχήματα.
Δείτε τις πρόσφατες δηλώσεις Βενιζέλου: «Δυστυχώς όλες οι θεμελιώδεις μακροοικονομικές και δημοσιονομικές προγνώσεις του αρχικού προγράμματος - του μνημονίου - δεν επιβεβαιώθηκαν. Είμαι εξουθενωμένος, μένω εδώ από εθνικό καθήκον», είπε. Φαντάζεστε τον Τσόρτσιλ να λέει, μετά τις πρώτες ήττες των Συμμάχων στον Πόλεμο: «η στρατηγική μας απέτυχε. Είμαι εξουθενωμένος»; Φαντάζεστε τη Σαν Σου Κι, τον Νέλσον Μαντέλα, ή τον Λεχ Βαλέσα να ομολογούν ηττοπαθώς ότι νοιώθουν «εξουθενωμένοι» από τον αγώνα τους;
Όχι, δεν το φαντάζεστε. Γιατί οι ηγέτες αυτοί ήταν (και η Σαν Σου Κι εξακολουθεί να είναι) αφοσιωμένοι στον αγώνα τους, γνώριζαν ότι σε αυτούς προσβλέπουν πολλοί άλλοι που δεν έπρεπε να διαψεύσουν• ο τελικός σκοπός τους είχε συνεπάρει τόσο πολύ που υπήγαγαν σε αυτόν τη συνολική τους ύπαρξη. Τέτοιοι ηγέτες δεν μιλούν απλώς για «μάχες», «αγώνες» και «πολέμους» - ζουν μαχόμενοι, αγωνιζόμενοι, πολεμώντας. Δεν σκέπτονται την επόμενη μέρα με όρους σταδιοδρομικής επιβίωσης• το «εθνικό καθήκον» δεν είναι γι αυτούς ρητορικός πομφόλυγας αλλά κατευθυντήριος τρόπος ζωής• η ηττοπάθεια και η «εξουθένωση» είναι πολυτέλειες που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους.
Δεν μπορεί να νοιώθει ένας ηγέτης «εξουθενωμένος»; Ακόμα κι αν το νοιώσει, δεν πρέπει να το κοινολογήσει. Όπως λίγο-πολύ κι ένας γονιός. Όταν έχεις ευθύνη για άλλους, η ελπίδα είναι καθήκον σου. Δεν μπορείς να μεταφέρεις ανεπεξέργαστα την αβεβαιότητα που αντιμετωπίζεις σε αυτούς που σε ακολουθούν. Από τη θέση σου βλέπεις πολύ περισσότερα από τους υπόλοιπους. Τη γνώση σου αυτή πρέπει να τη χρησιμοποιήσεις για να εμπνεύσεις, όχι για να μοιραστείς δήθεν αυθεντικά με τους άλλους τις αγωνίες σου. Ο ρόλος σου υπαγορεύει τη συμπεριφορά σου. Έχεις υποχρέωση να μην απογοητεύσεις αυτούς που προσβλέπουν σε σένα. Ο ηγέτης καθοδηγεί, δεν καλλιεργεί ηττοπάθεια• εμψυχώνει, δεν μεταφέρει απόγνωση.
Μα δεν πρέπει ο ηγέτης να περιγράφει τις δυσκολίες; Μήπως πρέπει να εξωραΐζει την πραγματικότητα; Να καλλιεργεί φρούδες ελπίδες; Όχι, βέβαια. Οι συγκλονιστικότερες στιγμές ενός ηγέτη, οι στιγμές που σφυρηλατεί δεσμούς εμπιστοσύνης με αυτούς που τον ακολουθούν, δεν είναι όταν ωραιοποιεί τα πράγματα, αλλά, αντιθέτως, όταν ονοματίζει τις δυσκολίες: Θυμηθείτε τον Τσόρτσιλ: «δεν έχω τίποτε να σας προσφέρω παρά μόνο ιδρώτα, δάκρυα, και αίμα». Η ελπίδα δεν γεννάται με ενέσεις τεχνητής αισιοδοξίας, αλλά με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας. Χρέος του ηγέτη είναι να μας πείσει ότι μπορούμε να πιστεύουμε στις δυνάμεις μας, ακόμα κι όταν τα εμπόδια φαίνονται ανυπέρβλητα και το ηθικό μας κλονίζεται. Οι ηγέτες έχουν το ψυχικό σθένος του μαχητή• οι ψευδο-ηγέτες ομολογούν την ήττα τους την ώρα του πολέμου, μη διαθέτοντας, τουλάχιστον, τη γενναιότητα της παραίτησης από το αξίωμά τους. Θέλουν να είναι στρατηγοί στα εύκολα! Μένουν δήθεν από «εθνικό καθήκον», ενώ το μυαλό τους είναι στην πολιτική τους επιβίωση.
Η χώρα εν πολλοίς κυβερνάται από ανθρώπους που δεν πίστεψαν ποτέ σε οτιδήποτε άλλο εκτός από το συμφέρον τους. Χρειάζεται πολύ σοφία για να συμπεράνει κανείς ότι, με τέτοιους στρατηγούς, είναι μάλλον απίθανο να κερδηθεί ο πόλεμος;
34 σχόλια:
Δηλαδή αγαπητέ κ. Τσούκα, μας υπενθυμίζετε ότι το 'φάρμακο' δεν πρόκειται να έχει κανένα αποτέλεσμα στον ασθενή; Μα, για να χρησιμοποιήσω και τη μεταφορά σας, λες στον καρκινοπαθή ότι θα πεθάνει γιατί το φάρμακο δεν σκοτώνει τα καρκινογόνα κύτταρα; Δε μπορώ να φανταστώ ένα γιατρό να το λέει αυτό, έστω κι αν το πιστεύει... Δεν δίνει ψεύτικες ελπίδες, αλλά δεν τροφοδοτεί και την απελπισία...
Νομίζω πως έχουμε εγκλωβιστεί όλοι, συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού μου, σε μία προβληματική θέαση. Παρακολουθούμε τον 'πόλεμο' από μακριά, και φυσικά βλέπουμε σκοτωμούς, εκβιασμούς, προδότες, ανίκανους αρχηγούς, δειλούς, δοσίλογους, κλπ... Και τί κάνουμε ώς θεατές; Απλά λέμε στα θύματα του πολέμου, το λαό και αυτούς που βιώνουν από κοντά και καθημερινά το δράμα του πολέμου - εφόσον 'οι σφαίρες' πέφτουν έξω από το σπίτι τους (σε αντίθεση με τους θεατές, π.χ. εμένα, που δεν ζούνε σε ζώνη πολέμου) - ότι ξέρεις δεν υπάρχει εχθρός και ότι σύντομα θα έρθει και η 'βόμβα' εξ ουρανού η οποία θα σε σκοτώσει (διότι δεν υπάρχει διέξοδος)...
Ίσως εμείς οι θεατές θα πρέπει να κάνουμε κάτι πιο χρήσιμο για τους "ασθενείς" και τους εγκλωβισμένους στο μέτωπο; Δεν ξέρω τί μπορεί να είναι αυτό... Σε προσωπικό επίπεδο, πάντως νιώθω ότι, ως θεατής και "θεωρός", οφείλω να αλλάξω στάση και να σταματήσω να αγνοώ το εμπειρικό δράμα των φίλων και της οικογενειάς μου καθώς και των συμπολιτών μου... Είναι λάθος να τους υπενθυμίζω εκ του ασφαλούς ότι δεν έχουν παρά να σημειώσουν τη στιγμή που θα επέλθει το μοιραίο...
Φιλικά
Μανώλης Γκερεδάκης
Μανώλη,
σε ευχαριστώ για το σχόλιο. Εμμεσα ρωτάς γιατί γράφω έτσι όπως γράφω και με επικρίνεις γιατί η γραφή μου σπέρνει την απελπισία. Κρατώ το γόνιμο ερώτημα αλλά δεν συμμερίζομαι την κριτική.
Γράφω για να φωτίσω όψεις των προβλημάτων του δημόσιου βίου. Στο συγκεκριμένο άρθρο, το κύριο σημείο είναι ότι αυτοί που μιλάνε για "πόλεμο" δεν παίρνουν τη γλώσσα τους στα σοβαρά - δεν συμπεριφέρονται δηλαδή σα να βρισκόμασταν σε πόλεμο. Αντιστικτικά, αναφέρομαι σε περιπτώσεις ηγετών των οποίων η πολιτική συμπεριφορά συμπίπτει με τη γλώσσα περιγραφής των προβλημάτων. Πολύ απλά: συμπεριφέρονται όπως μιλάνε, η γλώσσα αρθρώνει σε λόγο μια ήδη υπάρχουσα συμπεριφορά.
Είναι ένα απαισιόδοξο συμπέρασμα αυτό, αναφορικά με τους δικούς μας πολιτικούς; Σίγουρα. Δεν θάπρεπε να διατυπωθεί διότι σπέρνει την απαισιοδοξία; Οχι. Αντιλαμβάνομαι το ρόλο μου ως δημόσιου διανοούμενου διαφορετικά.
Το κίνητρό μου να έχω δημόσιο λόγο δεν είναι να εμψυχώσω τους συμπολίτες μου, αλλά να αναλύσω, να φωτίσω, να τους εφιστήσω την προσοχή τους σε πράγματα που θεωρώ σημαντικά. Γιατί το κάνω αυτό; Διότι πιστεύω ότι μόνο η καθαρή σκέψη, απαλλαγμένη απο ιδεοληψία, υποκρισία και αυταπάτη, είναι σε θέση να μας δείξει την έξοδο απο την κρίση. Η καθαρή σκέψη είναι προαπαιτούμενο της διαυγούς πράξης (όπως τόνιζε ο Καστοριάδης).
Αν οι αναλύσεις μου είναι απαισιόδοξες, αυτό κάθε άλλο παρά παραλύει την πράξη. Το αντίθετο: φωτίζοντας όψεις των φαινομένων γνωρίζουμε το μέγεθος των δυσκολιών. Η απαισιοδοξία δύναται να έχει τη δική της γονιμότητα: ναι, ενδέχεται να μας παραλύσει, ενδέχεται όμως και να μας οδηγήσει σε εκείνα τα συναισθήματα που δίχως αυτά δεν νοείται ρηξικέλευθη πράξη: "δεν πάει αλλο", "αρκετά", "ως εδώ". Μόνο μια χαζοχαρούμενη εκδοχή της ζωής απορρίπτει την απαισιόδοξη ανάλυση. Ως ένα όν που δεν μπορεί παρά να διερωτάται για την ύπαρξή του, ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να δρα με προοπτική - να διαμορφώνει το μέλλον. Η ανάλυση που καταλήγει σε απαισιόδοξο συμπέρασμα για την ποιότητα των ηγετών μας είναι δυνητικά γόνιμη, στο μέτρο που μας επιτρέπει να δούμε με μεγαλύτερη διαύγεια και, άρα, να αναλάβουμε όλο και πιο ενσυνείδητη δράση.
Ποιά θα είναι αυτή η δράση, είναι ένα ανοιχτό ερώτημα. Ο σοβαρός δημόσιος διανοούμενος δεν συμπεριφέρεται σαν χαζοχαρούμενος ευαγγελιστής, λέγοντας στους άλλους πως να δρουν, αλλά οφείλει να είναι σκεπτικιστής - να εντοπίζει σιωπηρές παραδοχές, να καταδεικνύει την ασυνέπεια και την υποκρισία των ηγετών, να ασκεί κριτική στους ισχυρισμούς των δημοσίων προσώπων και θεσμών. Ετσι διαυγάζονται οι προϋποθέσεις της πράξης - ατομικής και συλλογικής.
Πρότυπό μου είναι ο Τζορτζ Οργουελ. Οταν όλοι οι συγκαιρινοί του "προοδευτικοί" διανοούμενοι εξυμνούσαν το σοβιετικό κομμουνισμό, ο Οργουελ, μόνος σχεδόν, επέμενε να καταδεικνύει την εγκληματική φύση του. Δεν υπέταξε ποτέ την ανάλυσή του σε σκοπιμότητες - ούτε στην ανάγκη να παρέχει αισιόδοξη προοπτική στο "λαϊκό κίνημα".
Για περισσότερα, γιατί δηλαδή γράφω όπως γράφω, δες την εισαγωγή στο βιβλίο μου Εναρθρη Κραυγή, 2005
Σε ευχαριστώ για το ερέθισμα να γράψω αυτές τις σκέψεις.
Αγαπητέ κ. Τσούκα,
Ευχαριστώ για την (άμεση) απάντησή σας, παρ' ότι είναι Κυριακή! Μου δίνει τη δυνατότητα να επεκτείνω το σχόλιό μου και το επιχείρημά μου.
Πρώτον, πραγματικά δεν σας επικρίνω ως προς το είδος της ανάλυσης ή το ύφος του δημόσιου λόγου σας. Τα άρθρα σας είναι "αποκαλυπτικά" και συμμερίζομαι αυτό που λέτε: δε χρειάζεται ο διαννοούμενος ούτε να χαϊδεύει αυτιά ούτε να είναι θυσιάσει τον πολύ σημαντικό σκοπό της διαφώτισης. Βλέπετε διαδικασίες τις οποίες πολύ πιθανόν δεν κατανοούν, δεν τις "πιάνει" κάποιος εύκολα. Θέλετε να μας επιστήσετε την προσοχή σε πράγματα τα οποία δεν είναι ευδιάκριτα, είναι παρόλα αυτά σημαντικά (π.χ. πώς χρησιμοποιείται η γλώσσα από την ιθύνουσα πολιτική τάξη). Πραγματικά είμαι μαζί σας σε αυτό.
Δεύτερον, το ερέθισμα για το σχόλιό μου προέρχεται από μία γενική παρατήρηση η οποία εστιάζει στο πώς φαίνονται τα πράγματα για τους Έλληνες που βρίσκονται στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή: οι μισθοί μειώνονται και οι φόροι αυξάνονται (αυτοί είναι οι τυχεροί), οι δουλειές φεύγουν, άλλοι απολύονται, εάν ανοίξεις την τηλεόραση το μόνο που ακούς είναι ότι τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο (π.χ. παίρνουμε δεν παίρνουμε την 6ή ή 7ή δόση), τα βάζεις κάτω και βλέπεις ότι δεν βγαίνεις και ότι μάλλον το μαγαζί πρέπει να κλείσει, ότι μάλλον το ευρώ θα το αποχαιρετίσουμε (αν και δεν καταλαβαίνεις απόλυτα τί σημαίνει αυτό), ότι για άλλη μια φορά η δικαιοσύνη δεν κάνει τη δουλειά της, ότι κανείς δεν έχει τιμωρηθεί για τίποτα, ότι η κυβέρνηση κάνει διαρκώς τραγικά λάθη και ολιγωρεί, ότι οι καταθέσεις κινδυνεύουν κ.ο.κ.
Εάν λοιπόν λάβουμε υπόψη μας τη φαινομενολογία του κατατρεγμένου, συκοφαντημένου, τρομαγμένου, ταλαιπωρημένου από τον καθημερινά επιβαλλόμενο και εκκωφαντικό θόρυβο στη δημόσιο σφαίρα συμπολίτη μας (ο οποίος ζει στην Ελλάδα), τί θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε; Ένα συμπέρασμα δικό μου είναι ότι η 'απορροφητική του δυνατότητα' (absorptive capacity) μάλλον είναι πολύ περιορισμένη. Μια έξυπνη και εύστοχη ανάλυση ενός διαννοούμενου μάλλον προσλαμβάνεται από τον αγχωμένο συμπολίτη μας ως άλλη μια επιβεβαίωση ότι η πολιτική ελίτ είναι άθλια και ότι δεν υπάρχει διέξοδο, παρά ως γόνιμο ερέθισμα. Το dialogical potential μάλλον έχει συρρικνωθεί. Εν κατακλείδι, και δεν είναι κριτική αυτό, προσωπικά μου φαίνεται ότι, ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ (και όχι γενικότερα) οποιαδήποτε διαφωτιστική προσπάθεια, η οποία δεν δίνει χειροπιαστά εναύσματα για να επέλθει η απεμπλοκή (δεν εννοώ χαζοχαρούμενη και κενά ελπιδοφόρα ανάλυση), απλά ίσως είναι λιγότερο χρήσιμη για τους απλούς συμπολίτες μας. Ίσως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή γι'αυτούς να "ακούσουν" αυτά που θέλετε να τους επισημάνετε;
Φιλικά,
Μανώλης
ΥΓ. Θα κοιτάξω το βιβλίο σας με πολύ ενδιαφέρον
κ. Τσούκα για μία ακόμη φορά λέτε τα πράγματα με το ονομά τους και το περιεχόμενό τους το ουσιαστικό περιεχόμενό τους, ιδιαίτερα στο σημειολογικό επίπεδο της παρουσίας αλλά και τν λόγων του Βενιζέλου. Θα το χαρακτήριζα έναν αμπλαούμπλα με μία ακατάσχετη φλυαρία που πράγματι το ΜΟΝΟ που τον ενδιαφέρει είναι η πολιτική του επιβίωση ενώ ξέρει και το ξέρουν όλοι ότι στις εκλογές, όταν και όποτε γίνουν, θα καταποντιστεί(ούν) όπως ο Τιτανικός.
κ. Τσούκα για μία ακόμη φορά λέτε τα πράγματα με το ονομά τους και το περιεχόμενό τους το ουσιαστικό περιεχόμενό τους, ιδιαίτερα στο σημειολογικό επίπεδο της παρουσίας αλλά και τν λόγων του Βενιζέλου. Θα το χαρακτήριζα έναν αμπλαούμπλα με μία ακατάσχετη φλυαρία που πράγματι το ΜΟΝΟ που τον ενδιαφέρει είναι η πολιτική του επιβίωση ενώ ξέρει και το ξέρουν όλοι ότι στις εκλογές, όταν και όποτε γίνουν, θα καταποντιστεί(ούν) όπως ο Τιτανικός.
Ένα νέο blog, για ιδιωτικούς υπαλλήλους. http://idiotikosypallilos.blogspot.com/
Ο Τάκης και ο Στάθης.
Δύο σκληρά εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, που βαρέθηκαν να πληρώνουν φόρους για να συντηρείται το δημόσιο. Καλούμε όλους τους συναδέλφους του ιδιωτικού τομέα, να αγκαλιάσουν την προσπάθειά μας, να αναδείξουμε τα προβλήματά μας και να προτείνουμε λύσεις. Ευπρόσδεκτοι είναι και οι επιχειρηματίες, αρκεί να μήν έχουν πολλά πολλά με το δημόσιο.
Σχολιασμοί ελεύθεροι.
Αγαπητέ κύριε Τσούκα, τι έγινε αυτό το πολύ καλό σας δημοσίευμα, για τον εκλιπόντα Βάτσλαβ Χάβελ;
Ποιά μαρμάγκα το έφαγε;
Εν πάσει περιπτώσει, ας αφήσουμε τον αείμνηστο Βάτσλαβ Χάβελ και ας έλθουμε στον Ευάγγελο, με τον οποίο, για πολλοστή φορά, ασχολείσαι.
Θα το ξαναπώ : Άχρηστος κόπος! Ο Βαγγέλης έχασε το τραίνο. Ο μοιραίος για τον τόπο "άρχοντας του χάους", λειτουργώντας ως (πολιτική) μαύρη τρύπα, συμπαρέσυρε και κατάπιε, μαζύ του, στον όλεθρο και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, ύστερα από την επιλογή του τελευταίου να αποδεχθεί, τον περασμένο Ιούνιο, την μετακίνησή του στο υπουργείο Οικονομικών.
Η επελθούσα "κόπωση" του αγαπητού Βαγγέλη ήταν πλήρως αναμενόμενη. Η εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, την οποία ο πολυλογάς Βαγγέλης ανέλαβε να φέρει σε πέρας, οδηγεί την ελληνική οικονομία, κατ' ευθείαν, στην κόλαση, την ελληνική κοινωνία στην εξαθλίωση και στην πείνα και ως εκ τούτου, η ενσάρκωση στην πράξη αυτών των αποτελεσμάτων του εν λόγω προγράμματος καταστροφής του ελληνικού κοινωνικού ιστού δεν μπορούσε παρά να επιφυλάξει αυτή την πολιτική τύχη στον αγαπητό Βαγγέλη, την οποία ο "παθών" περιγράφει, μέσα από έναν εξειδανικευτικό λόγο, τον οποίον συνηθίζει, όταν μιλάει για τον εαυτό του, ως "κόπωση".
Είναι άξιος της τύχης του. Την επέλεξε και θα την υποστεί.
Όπως άξιος της τύχης του είναι και ο ευήθης "άρχοντας του χάους", ο οποίος υποχρεώθηκε σε παραίτηση, εξ αιτίας της εφαρμογής αυτού του προγράμματος διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας.
Βέβαια η πανικόβλητη και βλάκιστη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ και ιδιαίτερα η "συμμορία του ευρώ" (δηλαδή το διαχειριστικά ανίκανο βλαχομπαρόκ "ευρωπαϊστικό"/κοσμοπολιτικό και μειωμένου πατριωτισμού τμήμα της) έφερε τον πρωτουργό της παρούσας καταστροφής κ. Λουκά, για να συνεχίσει αυτό το καταστροφικό έργο και προσπαθεί, παντί σθένει, να του δώσει παράταση ζωής, αλλά το game over είναι κοντά και γι' αυτόν.
Κάπου εκεί ελπίζει και ο Βαγγέλης. Σε τι ελπίζει; Ελπίζει, ως νέος Ιζνογκούντ, στο να γίνει χαλίφης στην θέση του χαλίφη. Να διαδεχθεί, δηλαδή, τον κ. Λουκά, χωρίς να προηγηθεί οποιαδήποτε μορφή λαϊκής ετυμηγορίας, εκλογές, ή ο,τιδήποτε άλλο σχετικό (σύμφωνα με την ρήση του ευαγγελιστή, την οποία αναφέρατε σε παλαιότερο δημοσίευμά σας, προκειμένου, με έναν ευγενή, αλλά όχι και κομψό, τρόπο να εξορκίσετε την λαϊκή ετυμηγορία - άλλωστε, τι Ευάγγελος θα ήταν ο Βενιζέλος, αν δεν προσυπέγραφε και αυτός την ρήση του ευαγγελιστή, στην οποία αναφερθήκατε).
Πως θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο;
Μας το είπε τελευταία, ο αγαπητός Βαγγέλης, μιλώντας στην Βουλή. Το ΠΑΣΟΚ (ή, εν πάσει περιπτώσει, ό,τι έχει απομείνει από αυτό) εξακολουθεί να διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και κατά παραχώρηση, εν τη μεγαθυμία του, αφήνει τον κ. Λουκά και την παρδαλή τρικομματική του κυβέρνηση να κυβερνά. Ως εκ τούτου, εάν η κυβέρνηση του κ. Λουκά δεν μακροημερεύσει, πέραν του ερχομένου Φεβρουαρίου και εάν εμφανισθεί η απαίτηση για διενέργεια εκλογών - που η τρομαγμένη ελίτ του τόπου και οι δανειστές απεύχεται και απεύχονται -, τότε η επανεμφάνιση μιας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ (υπό την προεδρία του νυν αντιπροέδρου και υπουργού Οικονομικών, φυσικά) είναι πιθανή.
Αυτό είναι και το τρέχον όνειρο της ελληνικής εκδοχής του Ιζνογκούντ - περί του αγαπητού Βαγγέλη ο λόγος. Αυτό το όνειρο δεν είναι εύκολο να πραγματοποιηθεί, αλλά δεν είναι απίθανο.
Και δεν είναι εύκολο να λάβει σάρκα και οστά, διότι απαιτεί την συγκατάθεση και του "άρχοντα του χάους", η οποία δεν είναι δεδομένη. Ο ΓΑΠ δεν λειτουργεί ορθολογικά και ως εκ τούτου, δεν μπορεί να προβλεφθεί η αντίδρασή του. Άλλωστε, πρέπει να ρωτήσει και την κ. Μαργαρίτα, της οποίας η αντίδραση επίσης δεν είναι προβλέψιμη, εκτός εάν μπει στην μέση ο ευρύτερος κύκλος της οικογένειας, οπότε μπορεί το περιβάλλον, μέσα στο οποίο θα ληφθούν οι σχετικές αποφάσεις, για την στάση του παρόντος αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, να είναι περισσότερο ορθολογικό. Μπορεί, λοιπόν, υπό προϋποθέσεις, η συγκατάθεση του "άρχοντα του χάους" να εκμαιευθεί. Και φυσικά, ο Βαγγέλης θα δώσει τα πάντα στον ευήθη άρχοντα, προκειμένου να πάρει την συγκατάθεσή του.
Όμως, δεν αρκεί η συγκατάθεση του πρώην πρωθυπουργού, την οικογένειάς του και της ομάδας που ελέγχει, μέσα στο ΠΑΣΟΚ.
Απαραίτητη είναι και η συγκατάθεση και των λοιπών ομάδων (όπως, επίσης και των εκτός ομάδων βουλευτών του κόμματος) μέσα στο κόμμα, σε μια τέτοια λύση, η οποία θα προβλέπει μια "επανεκκίνηση" του ΠΑΣΟΚ, με μια νέα κυβέρνηση υπό τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Και αυτή η πολλαπλή και εκ πολλών κατευθύνσεων συγκατάθεση και δεδομένη δεν είναι και είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Απαιτεί πολλή δουλειά, πολύν χρόνο και ένα ελάχιστα ευνοϊκό κλίμα στην κοινωνία. Τα δύο πρώτα μπορούν να επιτευχθούν και να κερδηθούν, εάν η εσωκομματική αναμέτρηση των δελφίνων (εφ' όσον αυτή υπάρξει - και λέω εφ' όσον υπάρξει, επειδή ο "άρχοντας του χάους" ελπίζει ακόμα σε ένα σχήμα διαρχίας, με τον ίδιο να παραμένει αρχηγός στο ΠΑΣΟΚ), μείνει μέσα σε κάποια όρια, που δεν θα οδηγήσουν στην διάρρηξη των σχέσεων των αντιμαχούντων και στην διάσπαση του κόμματος. Το τρίτο (ένα ελάχιστο συγκατάθεσης της κοινωνίας) δεν έχει καμμία ελπίδα να πραγματοποιηθεί.
(Υπάρχουν και οι δανειστές, των οποίων η συγκατάθεση, σε ένα τέτοιο σενάριο, δεν είναι διόλου εξασφαλισμένη).
Παρ' όλ' αυτά, ο Βαγγέλης ελπίζει - αν και την πραγματοποίηση αυτού του σεναρίου θα έπρεπε να την απεύχεται, εάν λειτουργούσε ορθολογικά.
(Το γιατί θα έπρεπε να την απεύχεται, θα το δούμε αργότερα)...
Και θα έπρεπε να απεύχεται το σενάριο μιας παρασκηνιακής ανάδειξής του στην πρωθυπουργία ο Βαγγέλης Βενιζέλος, επειδή, αν εξετάσουμε όλα τα δεδομένα, είναι πολύ δύσκολο να δούμε το πως θα μπορέσει και ο ίδιος και το πασοκικό πολιτικό σύστημα (και όχι μόνον αυτό) να αποφύγουν το λυντσάρισμα. Πραγματικά, όσο και αν προσπαθώ να δω το πως θα αποφευχθεί κάτι τέτοιο, δεν μπορώ να βρω την οδό διαφυγής από μια τέτοια εξέλιξη.
Αυτό το αδιέξοδο δεν προέκυψε τυχαία. Και δεν προέκυψε τυχαία, διότι είναι αποτέλεσμα της συνειδητής πολιτικής επιλογής του "άρχοντα του χάους", ο οποίος φρόντισε να εμπλέξει και να ενοχοποιήσει το σύνολο του πολιτικού προσωπικού του ΠΑΣΟΚ, στην εφαρμογή και στην υπεράσπιση της πολιτικής του, η οποία οδήγησε την χώρα στην χρεωκοπία και στην υποδούλωσή της στους δανειστές, δια της υπαγωγής της στην περίπου άμεση και απόλυτη δικτατορία του ευρωπαϊκού και του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου.
Και φυσικά ο ΓΑΠ επέλεξε την άμεση εμπλοκή όλου του στελεχιακού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ στην καταστροφική πολιτική, που ο ίδιος διάλεξε να εφαρμόσει, εξυφαίνοντας, εις βάρος της χώρας και των πολιτών της, ένα μοντέρνο καθεστώς πεονίας, ακριβώς για να επιβάλει σε όλο αυτό το στελεχειακό δυναμικό το καθεστώς της συνένοχης σιωπής και το σύστοιχο καθεστώς της περίπου απόλυτης αναξιοπιστίας, εάν κάποιος από όλους θα φρόντιζε στην πορεία να αποστασιοποιηθεί από την εφαρμοζόμενη πολιτική, που υπέταξε την χώρα στους τοκογλυφικούς δανειστές της.
Σε αυτό το επίπεδο ο "άρχοντας του χάους" τα κατάφερε πολύ καλά, αφού το σύνολο του στελεχειακού δυναμικού του ΠΑΣΟΚ, ολόκληρη και σύσσωμη η ηγετική του ομάδα συμμετείχε και στις δύο εκδοχές των κυβερνήσεών του την περίοδο Οκτωβρίου 2009 - Νοεμβρίου 2011, αλλά και στην παρούσα κυβέρνηση του κ. Λουκά, υλοποιώντας και εφαρμόζοντας, κατά γράμμα, ως απλοί επιστάτες των εντολών των ξένων νεοκατοχικών αυθεντών της χώρας, το πρόγραμμα της καταστροφής της ελληνικής οικονομίας και του εξανδραποδισμού της ελληνικής κοινωνίας, ένα πρόγραμμα, το οποίο αυτοί οι αυθέντες κατέστρωσαν, αφού, προηγουμένως, ο ΓΑΠ και η εκλεγμένη κυβέρνησή του, τους κάλεσαν και τους παρέδωσαν τα κλειδιά της διακυβέρνησης της χώρας, χωρίς να ρωτήσουν τον δυστυχή ελληνικό λαό, παρά το γεγονός ότι είχαν εκλεγεί με μια τελείως διαφορετική πολιτική ατζέντα, στην οποία δεν περιλαμβανόταν η καθυπόταξη της χώρας στις ορέξεις και στις διαστροφικές απαιτήσεις των δανειστών της.
Παρακολουθώ π.χ., με πολλή θυμηδία και άφθονο σαρκασμό την προσπάθεια του δυστυχούς Μιχάλη Χρυσοχοΐδη να απεγκλωβιστεί από τον θανάσιμο εναγκαλισμό του "άρχοντα του χάους" και να αποφύγει την κατάποσή του από την πολιτική μαύρη τρύπα, που ο ευήθης ΓΑΠ εκπροσωπεί, προκειμένου να διασωθεί ο ίδιος πολιτικά και να διεκδικήσει την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, επανεκφράζοντας την λαϊκή βάση του χώρου της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας, επιτιθέμενος με ένα οξύ και βίαιο τρόπο στην πολιτική του ΓΑΠ και προσωπικά, στον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό. Η αλήθεια είναι ότι, αν και έχει πλήρως δίκιο σε όσα καταμαρτυρεί στον ΓΑΠ και όλα όσα λέει είναι ακριβώς έτσι όπως τα λέει, αναφερόμενος στην πολιτική του "άρχοντα του χάους", από τον Οκτώβριο του 2009, μέχρι το κατοχικό Μνημόνιο του Μαΐου του 2010 και αυτά που λέει είναι αυτά που εδώ και περίπου, δύο χρόνια, προσάπτω στον αφελή "άρχοντα του χάους" - ότι δηλαδή τον πρώτο καιρό δεν ήταν ικανός να εκτιμήσει την σοβαρότητα της κατάστασης στην οποία ευρίσκετο η χώρα, ότι κυβέρνησε με άσχετους και κηπουρούς, οι οποίοι ήσαν ανίκανοι να εκτιμήσουν και αυτοί την κατάσταση και αφού δεν πήρε τα ενδεικνυόμενα μέτρα για να αποφύγει την πορεία προς την χρεωκοπία της χώρας, στην συνέχεια έπρεπε να αποφύγει την υπαγωγή της χώρας στο Μνημόνιο και ότι, όταν αποφάσισε να την υπαγάγει σε αυτό, δεν προέβη ούτε καν σε μια στοιχειώδη διαπραγμάτευσή του -, τελικά, αυτοκαταστρέφει τον πολιτικό του λόγο.
Και καταστρέφει τον επικριτικό, για τον ΓΑΠ, πολιτικό του λόγο ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης επειδή καθίσταται, αυθωρεί, αναξιόπιστος, αφού συμμετείχε και ο ίδιος στις κυβερνήσεις του ΓΑΠ και ήταν στην πρώτη γραμμή της εφαρμογής αυτής της καταστροφικής πολιτικής, την οποία καταγγέλει, ιδίως ως υπουργός Ανάπτυξης - η οποία όχι μόνον δεν ήλθε, αλλά μετασχηματίσθηκε σε ταχύτατη υπανάπτυξη, αφού εφέτος η αρνητική ανάπτυξη της χώρας θα υπερβεί το 6% -, οπότε μας είπε και το αμίμητο ότι δηλαδή, κύριος σκοπός του είναι η ... αποσοβιετοποίηση του ελληνικού κράτους (!!!). Και μάλιστα, όχι μόνον ήταν στην πρώτη γραμμή της υπεράσπισης και της εφαρμογής της πολιτικής του ΓΑΠ, την οποία τώρα καταγγέλει, αλλά και συνεχίζει να την εφαρμόζει, παραμένοντας υπουργός Ανάπτυξης και στην κυβέρνηση του κ. Λουκά. Έτσι, όμως, δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να καθίσταται, παντελώς, αναξιόπιστος και να αυτοεξευτελίζεται στα όμματα του κοινού, στο οποίο θέλει να απευθυνθεί. Και φυσικά, αυτή η εξέλιξη είναι προϊόν της πολιτικής επιλογής της πολιτικής μαύρης τρύπας του ΠΑΣΟΚ, που ως "άρχοντας του χάους", επέλεξε να εμπλέξει όλο το ηγετικό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ στην εφαρμογή και στην υπεράσπιση της πολιτικής του, ακόμα και τώρα που ο ίδιος ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ υποχρεώθηκε να αποχωρήσει από την πρωθυπουργία, αφήνοντας στο κάδρο της αμείλικτα συνεχιζόμενης φθοράς, όλους τους υπόλοιπους οι οποίοι φιλοδοξούν να τον διαδεχθούν, σε μια καρέκλα, η οποία δεν θα έχει (και ήδη δεν έχει) καμμία αξία, όσο και αν όλοι τους δεν θέλουν και δεν μπορούν, τώρα, να το διαπιστώσουν.
Το πρόβλημα αυτό που αντιμετωπίζει ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης είναι ακριβώς το ίδιο που αντιμετωπίζουν και όλοι οι άλλοι, που φιλοδοξούν να διαδεχθούν τον "άρχοντα του χάους" και ο Βαγγέλης Βενιζέλος, φυσικά, δεν αποτελεί εξαίρεση.
Όχι μόνον δεν αποτελεί εξαίρεση ο αγαπητός Βαγγέλης, αλλά, αντιθέτως, στην περίπτωσή του το πρόβλημα έχει οξύτερες διαστάσεις, διότι ευρίσκεται, κυριολεκτικά, ως υπουργός Οικονομικών, στην πρώτη γραμμή του πυρός της εφαρμοζόμενης πολιτικής του ΓΑΠ, προηγουμένως, με τον ΓΑΠ και τώρα, χωρίς τον ΓΑΠ, στο πλευρό του κ. Λουκά.
Η "κόπωσή" του αγαπητού Βαγγέλη, λοιπόν, είναι απόλυτα φυσιολογική, αφού βλέπει ότι το όνειρο της ομαλής και άνευ αντιπάλου, διαδοχής του ΓΑΠ στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, από τον ίδιο τον Βαγγέλη, αρχίζει να ξεφτίζει και να απομακρύνεται, αφού οι επίδοξοι αντίπαλοί του αποκτούν μια κάποια βάση μέσα σε εκείνους οι οποίοι παραμένουν ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ.
Βέβαιως, τα μεγέθη εκείνων που θα ψηφίσουν και που προτιμούν όλους αυτούς που θα εκτεθούν, ως υποψήφιοι, αν ο "άρχοντας του χάους" το επιτρέψει, είναι ελάχιστα και χάνονται μέσα στην θάλασσα εκείνων που αηδιάζουν από όλους τους επίδοξους υποψηφίους, καθώς και από όλο το στελεχειακό δυναμικό του ΠΑΣΟΚ, όπως και από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, ως πολιτικό χώρο. Αυτή η διαπίστωση αποτελεί και είναι μια αδήριτη και σκληρή πραγματικότητα, για όλους τους. Την γνωρίζουν πολύ καλά αυτή την πραγματικότητα, αλλά στην παρούσα φάση, αυτό που τους ενδιαφέρει είναι οι λίγοι εναπομείναντες πιστοί και όσοι άλλοι - ελάχιστοι - είναι αλιεύσιμοι, μέσα από τις οπερεττικές εσωκομματικές εκλογικές διαδικασίες καταφέρουν (αν καταφέρουν) να στήσουν.
Όμως, τίποτε από όλα αυτά δεν είναι δεδομένο, για τον Βαγγέλη. Όσο περνάει ο χρόνος και όσο συνεχίζει να εκτίθεται στα μάτια της κοινής γνώμης, ως εφαρμοστής της πολιτικής του ΓΑΠ, χωρίς τον ΓΑΠ, η "κόπωσή" του θα αυξάνεται και στο τέλος θα χάσει και την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, εάν η διαδικασία της εκλογής φθάσει να γίνει, μέσα από μια προσφυγή στην όποια εναπομείνασα λαϊκή βάση του κόμματος. Γι' αυτό και φαίνεται ότι, αφ' ενός μεν θέλει να αποχωρήσει από την κυβέρνηση του κ. Λουκά και αφ' ετέρου, δε, θα θελήσει να επιβάλει την εκλογή του από μέσα από άλλα όργανα, που θα αποφεύγουν την όποιας τάξεως και μεγέθους λαϊκή ψήφο.
Μια τέτοια εξέλιξη, όμως, πέρα από την συγκατάθεση του "άρχοντα του χάους", θα έπρεπε να γίνει αποδεκτή και από τους άλλους επίδοξους διαδόχους του τωρινού αρχηγού του ΠΑΣΟΚ. Και μια τέτοια συγκατάθεση των αντιπάλων του Βαγγέλη, μέχρι τώρα, δεν φαίνεται να έχει δοθεί. Ως εκ τούτου, εάν επιχειρηθεί μια εκλογή του Βενιζέλου από άλλα κομματικά, ή κοινοβουλευτικά, όργανα και όχι από προσφυγή σε ανοικτή ψηφοφορία στην όποια λαϊκή βάση προσέλθει να ψηφίσει, το ενδεχόμενο της διάσπασης και της κονιορτοποίησης του πολιτικού αυτού χώρου, αποτελεί έναν πραγματικό κίνδυνο, για όλους τους.
Τι θα μπορούσε να συμβεί, για να γίνει ο Βαγγέλης Βενιζέλος αυτό που ονειρεύεται - δηλαδή να γίνει πρωθυπουργός - (και παράλληλα, ίσως, να διεκδικήσει έναν ρόλο και ο "άρχοντας του χάους");
Αυτό που θα μπορούσε να γίνει είναι το να ανατραπεί, με οποιονδήποτε λόγο και αφορμή, η κυβέρνηση του κ. Λουκά και να κληθεί το ΠΑΣΟΚ, (ως κόμμα το οποίο διαθέτει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όπως είπε στην Βουλή ο Βαγέλης Βενιζέλος) από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια να προτείνει νέο πρωθυπουργό σε μια άλλη κυβέρνηση, χωρίς την προσφυγή σε βουλευτικές εκλογές.
Μέσα από αυτήν την διαδικασία, θα μπορούσε (θεωρητικά) να εκλεγεί ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ως πρωθυπουργός και (ίσως) να παραμείνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο "άρχοντας του χάους", πετώντας το μπαλάκι της διάσπασης στους άλλους δελφίνους - με την ελπίδα ότι αυτοί δεν θα τολμήσουν να προβούν σε μια τέτοια κίνηση.
Φυσικά, όλα αυτά είναι παρακινδυνευμένα, αν και η Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά, ουδόλως θα αντισταθεί σε μια τέτοια εξέλιξη, αφού θα της δώσει και πάλι την ευκαιρία να γυρίσει στα καθαρά αντιπολιτευτικά της καθήκοντα και θα χρεώσει, το ΠΑΣΟΚ, για όσα ακολουθήσουν.
Και είναι παρακινδυνευμένα όλα αυτά διότι η κατάσταση στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ είναι ρευστή και αβέβαιη, αφού οι τωρινές ισορροπίες δεν είναι διόλου δεδομένο ότι θα υφίστανται και τον επόμενο μήνα (ή τους επόμενους μήνες), ενώ ο πειρασμός για την πραγματοποίηση διασπαστικών κινήσεων από τους δελφίνους θα παραμείνει ισχυρός, αφού μια κυβέρνηση Βενιζέλου θα είναι θνησιγενής, αφού θα εξακολουθήσει την διαχείρηση των αδιεξόδων, που δημιούργησε η πολιτική του "άρχοντα του χάους" και συνεχίζουν οι νεοκατοχικοί τοκογλυφικοί δανειστές και οι εκπρόσωποί τους, είτε πλαισιωθεί αυτή η κυβέρνηση, μόνον από πασοκικά στελέχη, είτε συμπεριλάβει και άλλα στελέχη, εκτός ΠΑΣΟΚ, τα οποία θα είναι διατεθειμένα να προχωρήσουν σε έναν αυτοκτονικό πολιτικό δρόμο.
Αλλά, μια τέτοια κυβέρνηση του Βαγγέλη Βενιζέλου δεν θα ήταν εύκολο να γίνει αποδεκτή από τους δανειστές, οι οποίοι έχουν στα χέρια τους το όπλο της επόμενης δόσης του Μαρτίου 2012, το PSI και την υπογραφή της δανειακής σύμβασης.
Κατ' αρχήν, το PSI οδεύει προς αδιέξοδο, είτε αυτό πραγματοποιηθεί, είτε όχι. Αν πραγματοποιηθεί, θα δούμε, μέσα στο 2013, το ελληνικό δημόσιο χρέος να εκτινάσσεται, κοντά στα 400 δισ. € (όσο, δηλαδή, είναι και τώρα). Αλλά και η ίδια η πραγματοποίησή του είναι, εντελώς, αβέβαιη.
Και είναι αβέβαιη (πηγαίνοντας προς την αποτυχία) η επιτυχής πραγματοποίηση του PSI, διότι, ήδη, κάποια επενδυτικά funds εξέρχονται από αυτό - π.χ. το ισπανικό Vega -, ενώ η κυβέρνηση (δηλαδή ο Βαγγέλης Βενιζέλος) έχει αποδεχθεί την εθελόδουλη μετατροπή του δικαίου υπαγωγής των νέων ομολόγων στο βρετανικό δίκαιο, από το ελληνικό δίκαιο, στο οποίο υπήγοντο τα παλαιά. Όπως, επίσης, η κυβέρνηση του κ. Λουκά, ολοκληρώνοντας το καθεστώς πεονίας, στο οποίο εισήγαγε την ελληνική οικονομία και κοινωνία ο "άρχοντας του χάους", αποδέχεται την εξίσωση των δικαιωμάτων προτίμησης των ιδιωτών κατόχων των νέων ομολόγων, με το EFSF και ένα επιτόκιο της τάξης του 5% (και του 6%).
Ως προς το επιτόκιο των νέων ομολόγων, όμως, διαφωνεί το ΔΝΤ (και ορθά), διότι αν οι ιδιώτες δεν αποδεχθούν ένα επιτόκιο, το οποίο θα είναι ίσο, ή μικρότερο, του 4%, το οποίο αντιστοιχεί, σε ένα κούρεμα της τάξεως του 70% και άνω, της παρούσας αξίας των παλαιών ομολόγων, τότε το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν θα μειωθεί στο 120% του ΑΕΠ το 2020. Και αυτή του την διαφωνία το ΔΝΤ απειλεί ότι θα την εκφράσει με veto. Αυτό το veto, όμως, οδήγησε τον επενδυτικό χρηματοπιστωτικό οργανισμό Vega, που είναι εκπρόσωπος των λοιπών hedge funds, όπως, ήδη, έγραψα, να αποσυρθεί και να απειλεί ότι θα υποβάλει αγωγές και να ζητήσει την ενεργοποίηση των cds, αν το κούρεμα ξεπεράσει το 50%, κάτι το ποίο θα συμβεί, διότι, σε αυτή την περίπτωση, η ISDA, που είναι η αρμόδια διεθνής επιτροπή για τα cds, δεν θα είναι δυνατόν να συνεχίσει να καμώνεται ότι η όλη διαδικασία είναι σε "εθελοντική βάση".
Φυσικά, όλοι οι συμβιβασμοί των ενδιαφερομένων μερών είναι δυνατοί και όλοι οι εκατέρωθεν εκβιασμοί είναι αναμενόμενοι, αλλά η παρέμβαση αυτή του ΔΝΤ που επιμένει η μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους προς τους ιδιώτες να γίνει με όρους παρούσας αξίας και όχι ονομαστικής αξίας και ως εκ τούτου, να ξεπεράσει, κατά πολύ το 50%, φθάνοντας, έως το 80% της παρούσας αξίας του χρέους αυτού, δείχνει ότι πολύ δύσκολα μια τέτοια μείωση θα γίνει "εθελοντικά" και καθιστά το ενδεχόμενο του υποχρεωτικού κουρέματος, άκρως πιθανό.
Μια τέτοια εξέλιξη, όμως, δεν είναι επιθυμητή από την ΕΚΤ, η οποία έχει ξεκαθαρίσει ότι, αν η Ελλάδα χρεωκοπήσει, μέσα από μια διαδικασία ενός επίσημου και μη ελεγχόμενου default, τότε θα παύσει να χρηματοδοτεί το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, μη αναγνωρίζοντας ως ενέχυρο τα ελληνικά κρατικά ομόλογα. (Βέβαια, η ΕΚΤ και σε άλλες περιπτώσεις έχει πει κάτι ανάλογο, αλλά στην πορεία άλλαξε γνώμη, κάτω από την πίεση της αμείλικτης πραγματικότητας στις 25 Μαρτίου του 2010).
Όμως, μια τέτοια εξέλιξη θα είναι αποδεκτή από τους δανειστές και τις κυβερνήσεις της ευρωζώνης;
Θα υπάρξει μια νέα συμφωνία χρηματοδότησης του ελληνικού δημοσίου και του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, κάτω από αυτές τις συνθήκες, ύστερα από την κατάρρευση της Συμφωνίας της 26-27/10/2011 (η οποία έχει, ήδη, ατύπως, αλλά ουσιαστικά καταρρεύσει, αφού, όπως είπα, και με μια επιτυχίας του PSI, το ελληνικό δημόσιο χρέος θα φθάσει, εντός του 2013, στο ύψος περίπου των 400 δισ. €, όσο, δηλαδή, είναι και σήμερα);
Και τέλος, θα μπορέσει μια ετοιμόρροπη κυβέρνηση του Βαγγέλη Βενιζέλου να φέρει σε πέρας μια οποιαδήποτε εξέλιξη στο PSI (η οποία, σε όποια εκδοχή της - πλην εκείνης της ολοσχερούς διαγραφής του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποίοα, ούτε καν συζητείται -, θα είναι επαχθής για την ελληνική οικονομία και κοινωνία και θα ολοκληρώσει την υπαγωγής της στο καθεστώς πεονίας, για το οποίο έχω μιλήσει) και θα γίνει αποδεκτή από τους δανειστές μια τέτοιου είδους κυβέρνηση του Βαγγέλη Βενιζέλου;
Δύσκολα όλα αυτά. Όχι, βεβαίως, ακατόρθωτα. Αλλά πολύ δύσκολα.
Μπορεί ο Βαγγέλης να θέλει και να ονειρεύεται, ό,τι θέλει. Αλλά όλα αυτά απέχουν πολύ από το να γίνουν πραγματικότητα.
Οψόμεθα...
Κύριε Τσούκα, πού πήγε ο Βάτσλαβ Χάβελ σας; Μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η αναφορά, αλλά εξαφανίσθηκε ...
Το άρθρο για τον Χάβελ γράφτηκε για την "Καθημερινή". Επρόκειτο να δημοσιευθεί στις 25/12, αλλά εκ παραδρομής αυτό δεν συνέβη. θα περιμένω πρώτα να δημοσιευθεί (θέλω να ελπίζω σύντομα) και θα το αναρτήσω αμέσως μετά στο ιστολόγιο.
Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον.
Υπάρχει,αγαπητέ κύριε Τσούκα και μια τραγελαφική ιστορία, γύρω από το μέγεθος της ανοησίας και της επονείδιστης και εγκληματικής δραστηριότητας της βλάκιστης ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, η οποία αφορά τον, εκ των πρωτουργών, της παρούσας καταστροφής, τον κ. Λουκά Παπαδήμο, ο οποίος, ως Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος, έβαλε την χώρα στην ευρωζώνη και συνήργησε στην κατασκευή των πλαστών στοιχείων, με τα οποία η χώρα μας εισήλθε σε αυτήν, υπό την καθοδήγηση, φυσικά, του καταστροφέα του τόπου Κώστα Σημίτη και με την πλήρη γνώση και συνενοχή του γαλλογερμανικού άξονα και των άλλων πολιτικών ελίτ των χωρών της ΟΝΕ.
Η ιστορία αυτή έχει να κάνει με την ανησυχία του κ. Λουκά Παπαδήμου, για τις αρνητικές επιπτώσεις της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη, την οποία ανησυχία μας αποκάλυψε ο κ. Γιάννης Μαρίνος στο κυριακάτικο "ΒΗΜΑ" της 4/12/2011, όπου έγραψε ότι ο κ. Παπαδήμος "μου είχε εκμυστηρευθεί τις ανησυχίες του, για την αντοχή της ελληνικής οικονομίας στην Ευρωζώνη, το 2002, έτος εισόδου της Ελλάδας στον πολλά υποσχόμενο κόσμο του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος... Αυτό συνέβη λίγους μήνες μετά από την υιοθέτηση και από την Ελλάδα του ευρώ, όταν, ως ευρωβουλευτής, είχα ορισθεί, ως εισηγητής της ετήσιας έκθεσης για την εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης. Ο κ. Παπαδήμος ανησυχούσε, ότι, με την ένταξή μας στο ενιαίο νόμισμα, θα κινδύνευε να επιδεινωθεί η, ούτως ή άλλως, επισφαλής διεθνής ανταγωνιστικότητα της χώρας και ότι θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα στο ισοζύγιο πληρωμών, λόγω αδυναμίας υποτιμήσεώς του. Οι εξαγωγές μας θα εξασθενούσαν, ενώ οι εισαγωγές θα κατέκλυζαν την ελληνική αγορά, εκτοπίζοντας τα εγχώρια, όπως ακριβώς συνέβη".
Αυτά έγραψε ο κ. Γιάννης Μαρίνος. Και προφανώς, λέει την αλήθεια.
Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος, λοιπόν, γνώριζε τα πάντα, πλην όμως, οδήγησε τον τόπο προς την καταστροφή, εν πλήρει συνειδήσει, περί του τι μέλλει γενέσθαι. Όπως, προφανέστατα, γνώριζαν αυτά τα ολέθρια αποτελέσματα της πορείας, που είχαν επιβάλει, ως στρατηγική επιλογή, ο πρώτιστος υπεύθυνος της παρούσας καταστροφής, που υφίσταται ο τόπος και ο πληθυσμός του, δηλαδή ο Κώστας Σημίτης και η λοιπή παρέα του, οι οποίοι έβαλαν την χώρα στην ευρωζώνη, έχοντας υπόψη τους όλα αυτά τα δεδομένα, που προδίκαζαν τον ήδη επελθόντα όλεθρο.
Περιττό να πω ότι, όλοι αυτοί, που πήραν αυτές τις αποφάσεις και είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της εξελισσόμενης καταστροφής, πρέπει, μέσα από μια συνταγματική αναθεώρηση, που θα καταργεί κάθε παραγραφή, να περάσουν από ειδικό δικαστήριο εγκλημάτων και να υποστούν τις βαρύτατες, που τους αξίζουν...
ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΗ / ΔΙΟΡΘΩΣΗ :
Περιττό να πω ότι, όλοι αυτοί, που πήραν αυτές τις αποφάσεις και είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της εξελισσόμενης καταστροφής, πρέπει, μέσα από μια συνταγματική αναθεώρηση, που θα καταργεί κάθε παραγραφή, να περάσουν από ειδικό δικαστήριο εγκλημάτων και να υποστούν τις βαρύτατες ποινές, που τους αξίζουν...
Όποιος επιθυμεί μπορεί να δει στο μπλογκ μου και το σχετικό θέμα : "Ο Βαγγέλης Βενιζέλος υποδέχεται το 2012, ράβοντας κοστούμι για την πρωθυπουργία, αλλά... (Ο ΓΑΠ, οι δελφίνοι, το PSI, η επερχόμενη ελεγχόμενη, ή ανεξέλεγκτη ελληνική χρεωκοπία και ο ορατός, πλέον, κίνδυνος ενός κοινωνικού λυντσαρίσματος)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2012/01/2012-v-venizelos-gap-psi-official-greek.html
Αγαπητέ κύριε Τσούκα, τί έγινε;
Η επίσημη "Εφημερίς της Κυβερνήσεως" των κατοχικών ανδρεικέλων της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και της γερμανικής μεταναζιστικής ελίτ, δεν δημοσίευσε ακόμα το άρθρο σας για τον αείμνηστο Βάτσλαβ Χάβελ;
Είδα, σήμερα (3/1/2012) τον καταγέλαστο Χρήστο Παπουτσή να δηλώνει ότι η κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ εγγυάται ότι το έργο, που είναι να γίνει, θα πραγματοποιηθεί.
Μετά τον Βαγγέλη, λοιπόν, ήλθε και ο, εκ των τελευταίων πιστών στον ΓΑΠ, κυρ-Χρήστος να μας μιλήσει για (και να νεκραναστήσει) την πλειοψηφία των 153 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ στην Βουλή. (Μια πλειοψηφία, που είναι προβληματική και δεν είναι δεδομένη, αν και το δέλεαρ της διατήρησης της εξουσίας αποτελεί ένα ικανό αφροδισιακό για την Κ.Ο. του εν λόγω κόμματος, στο μέτρο που τα μέλη της μπορεί να πιστεύουν, ακόμα, ότι, τελικώς, θα αποφύγουν το λυντσάρισμα).
Οι "λεβέντες" Βενιζέλος και ΓΑΠ φαίνεται ότι καταλήγουν, παρασκηνιακά, σε, κάποιας μορφής, συνεργασία.
Για να δούμε, αύριο, τον "άρχοντα του χάους"...
Δυαρχία στο ΠΑΣΟΚ, μένοντας (προσωρινά;) ο ίδιος αρχηγός, ζήτησε ο "άρχοντας του χάους", μέχρι να φύγει, μετά τις εκλογές.
Τις εκλογές, βέβαια, θέλει να τις αποφύγει. (Αυτό δεν το είπε).
Για να δούμε το τι θα κάνουν οι άλλοι...
(Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, πρώτος από όλους, καταγγέλει τον "άρχοντα του χάους", για συμπαιγνία με τον Βενιζέλο και παράδοση της ηγεσίας του κόμματος στον αγαπητό Βαγγέλη, με μια φαρσοκωμωδία εκλογής του τελευταίου, ως
υποψήφιου πρωθυπουργού, από τα στελέχη και όχι από τη βάση του κόμματος. Αυτή η στάση του νυν υπουργού Ανάπτυξης δείχνει ότι η πρόταση του ΓΑΠ δεν θα τύχει καλής υποδοχής από τους υπόλοιπους και αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο αποχώρησης του ίδιου από το, υπό εκκόλαψη, ΠΑΣΟΚ των ΓΑΠ - Βενιζέλου).
Φυσικά, αυτή η πρόταση του "άρχοντα του χάους", έτσι όπως εμφανίζεται, δεν είναι διόλου ελκυστική, για κανέναν, εκ των υποψήφιων να τον διαδεχθούν στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Και δεν είναι ελκυστική η πρόταση αυτή, διότι ο όποιος υποψήφιος πρωθυπουργός, εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ, θα έχει και το βάρος της παρουσίας του ΓΑΠ, ως αρχηγού του κόμματος και πριν και κατά την διάρκεια του προεκλογικού αγώνα υποστεί και φυσικά, θα χρεωθεί και την, ούτως ή άλλως, συντριπτική ήττα, που θα έλθει, αναπόδραστα, χωρίς ο όποιος υποψήφιος αρχηγός να μπορέσει να δώσει την δική του προσωπική πινελιά στην προεκλογική μάχη, προκειμένου να μπορέσει να μειώσει, έστω και ελάχιστα, το καταθλιπτικά μεγάλο μέγεθος της επερχόμενης εκλογικής συντριβής, όποτε και αν γίνουν οι εκλογές.
Αυτή η πρόταση του "άρχοντα του χάους", προφανώς, δεν συμφέρει ούτε τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Οπότε το ζήτημα είναι να δούμε, υπό ποίες προϋποθέσεις, μπορεί να την έχει αποδεχθεί και να έχει συμφωνήσει, παρασκηνιακά, με τον ευήθη "άρχοντα".
Και η μόνη προϋπόθεση, υπό την οποία θα μπορούσε να αποδεχθεί την πρόταση του ΓΑΠ ο Βαγγέλης Βενιζέλος, είναι το να αναδειχθεί ο αγαπητός Βαγγέλης πρωθυπουργός, πριν από τις βουλευτικές εκλογές, μέσα από την εκλογή του, από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ των 153 βουλευτών (για την οποία έχουν κάνει λόγο ο Βενιζέλος, αλλά και εσχάτως ο Παπουτσής) οι και αφού, προηγουμένως, ανατραπεί η κυβέρνηση του κ. Λουκά Παπαδήμου, με οποιονδήποτε λόγο και αφορμή.
(Γι' αυτό και οι Λοβέρδος - Διαμαντοπούλου - Ραγκούσης ομνύουν στην στήριξη της κυβέρνησης του κ. Λουκά. Θέλουν να αποφύγουν να πάρουν θέση, απέναντι σε μια τέτοια προσπάθεια επανασύστασης μιας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, υπό τον Βαγγέλη Βενιζέλο. Δεν τους συμφέρει, αφού τους βγάζει από την διεκδίκηση της αρχηγίας στο ΠΑΣΟΚ και τους υποχρεώνει, είτε να πάρουν την πρωτοβουλία να διασπάσουν το κόμμα, είτε να υποταχθούν στην μοίρα, που τους προδιαγράφει ο "άρχοντας του χάους". Βέβαια, προ αρκετών ημερών ο κ. Ανδρέας Λοβέρδος, όταν το σκηνικό ήταν διαφορετικό, έλεγε ότι η χώρα πάει στον γκρεμό και με την κυβέρνηση Παπαδήμου - αλλά ποιός θυμάται τέτοιου είδους πιρουέτες και μεταμορφώσεις, αφού τώρα τον κ. Ανδρέα τον συμφέρει η παραμονή της κυβέρνησης του κ. Λουκά ...)
Εν πάση περιπτώσει, η ικανοποίηση της (μωρο)φιλοδοξίας του Βαγγέλη Βενιζέλου να γίνει πρωθυπουργός είναι και το μόνο δέλεαρ, για να έχει αποδεχθεί την πρόταση του ΓΑΠ, για την σύσταση μιας προσωρινής (;) δυαρχίας.
Για να δούμε, τι έχουν μηχανευθεί, για να περάσουν αυτό που θέλουν, καθώς και το πως σκοπεύουν να το περάσουν.
Και τούτο διότι τα πράγματα δεν είναι καλά και δεν είναι καθόλου δεδομένα, για το δίδυμο της συμφοράς.
Αλλά ο "άρχοντας του χάους" δεν μίλησε μόνο, για την δυαρχία στο ΠΑΣΟΚ. Μίλησε και για την ιστορία με τον Σταύρο Ψυχάρη και την μη δανειοδότηση του ΔΟΛ από τους Ταμβακάκη και Ράπανο της Εθνικής Τράπεζας και αποκάλυψε όλο το βάθος και όλη την έκταση της αθλιότητας, που διήπε ολόκληρη την περίοδο της διακυβέρνησής του, όπως, επίσης και κατά την περίοδο κάθε διακυβέρνησης στην χώρα μας.
Και φυσικά τον κ. Βασίλη Ράπανο (φίλο του μακαρίτη Θεόδωρου Καρατζά, επίσης φίλου του άλλου μακαρίτη Νίκου Θέμελη, εκλεκτό μέλος της διαλυτικής, για τον τόπο, παρέας του κ. Κώστα Σημίτη, που οδήγσε την χώρα στην παρούσα καταστροφή, στην οποία ο ρόλος του ιδίου του Ράπανου δεν ήταν αμελητέος), ο οποίος κ. Ράπανος μας είπε, μόλις προχθές, ότι, πρέπει όλοι μας να φτωχύνουμε, για να μείνουμε στο ευρώ (αποδεικνύοντας ότι παραμένει, ένα αμετανόητο μέλος αυτής της "συμμορίας του ευρώ", που οδηγεί τον ελληνικό πληθυσμό στο καθεστώς της εξυφαινόμενης μοντέρνας πεονίας, που του επιφυλάσσουν οι τοκγλυφικοί δανειστές της χώρας) ο ΓΑΠ τον έβαλε στην ΕΤΕ, για να ελέγχει, πλήρως, τους εσωτερικούς μηχανισμούς χρηματοδότησης της ελληνικής οικονομίας και ειδικά των ΜΜΕ. Και έτσι, βέβαια, να στηρίζει την πολιτική του.
Το αστείο είναι ότι, μετά την αποκάλυψη του ΓΑΠ, για το γεγονός ότι ο ΔΟΛ του Σταύρου Ψυχάρη έπαψε να τον στηρίζει, επειδή δεν χορηγήθηκε ένα δάνειο των 10.000.000,00 € στο εκδοτικό συγκρότημα, οι Ράπανος και Ταμβακάκης έκαναν τους ανήξερους και είπαν ότι τα δάνεια δίνονται ... με τραπεζικά κριτήρια και ότι ... δεν επιτρέπουν σε τρίτους να παρεμβαίνουν, αποδεικνύοντας το μέγεθος της ψευδολογίας τους.
Και αυτά τα λένε την στιγμή που και ο ΓΑΠ και ο Ψυχάρης επιβεβαιώνουν την ανάμειξη του ίδιου του πρωθυπουργού στην όλη υπόθεση. Ο, μεν, ΓΑΠ λέει ότι του τηλεφώνησαν οι Ταμβακάκης και Ράπανος και τον ρώτησαν αν πρέπει να δώσουν το δάνειο στον ΔΟΛ (και ο ίδιος λέει ότι τους είπε ότι, αν ο ΔΟΛ πληροί τα κριτήρια, να το δώσουν, αν όχι, να μην το δώσουν, χωρίς να μας εξηγήσει το γιατί, αν ήταν να ακολουθηθούν οι συνήθεις διαδικασίες, έπρεπε τα δύο στελέχη της τράπεζας να τον ρωτήσουν). Ο,δε, Ψυχάρης λέει ότι του απέρριψαν το αίτημα για δάνειο και ανεπισήμως του είπαν ότι δεν το εγκρίνει το Μαξίμου (δηλαδή ο ΓΑΠ).
Σε τέτοιο επίπεδο κατεξευτελισμού έφθασαν τα δύο τραπεζικά στελέχη της επιλογής του ΓΑΠ, αφού το ψεύδος των λεγομένων τους είναι πασιφανές. Περιττό να πω ότι η δικαστική διερεύνηση της όλης υπόθεσης είναι απαραίτητη και τα δύο στελέχη θα πρέπει να δώσουν λόγο, για όσα καταγγέλονται.
Τι να πει κανείς, για τον εσμό αυτών, που μας κυβερνούν και εκείνων, που είναι υπεύθυνοι, για την χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας!!!
(Έτσι καταλαβαίνει κάποιος και το πως έκλεισε η "Ελευθεροτυπία").
Η αλήθεια είναι ότι η κοινωνία έχει μαζέψει πολλά, σε όλους αυτούς - είτε αυτοί βρίσκονται στην πολιτική, είτε στην οικονομική ελίτ του τόπου - , που είναι υπεύθυνοι, για τον εξελισσόμενο όλεθρο.
Και αυτό, μάλλον, δεν θα τους βγει σε καλό...
Αμ, πάλι, αυτή η απαίτηση του "άρχοντα του χάους" από τους εκδότες "να βάλουν πλάτη" στην μνημονιακή πολιτική του (και να φύγουν από την πίσω πόρτα του Μαξίμου - προφανώς για να μην τους δει κανένα "κακό μάτι"), τι μας λέει και τι μας διδάσκει, αγαπητέ κύριε Χαρίδημε;
Προφανώς αυτό, που μας διδάσκει, είναι ότι η περιφήμη "ελεύθερη διακίνηση των ιδεών", η περιβόητη "ελευθεροτυπία" και όλα τα συμπαρομαρτούντα φληναφήματα της καταγέλαστης "πνευματικής" ελίτ των κοινωνιών του γραφειοκρατικού καπιταλισμού είναι μηχανισμοί ιδεολογικής φενάκισης, παραπληροφόρησης και αποπροσανατολισμού της κοινωνίας - και ειδικότερα, του εγγράμματου τμήματος του πληθυσμού -, από την διαρκή συμπαγνία της, εκάστοτε, κρατικής (κυβερνητικής) εξουσίας, με την αντίστοιχη εξουσία του ολιγοπωλίου της πληροφόρησης των μεγαλοκαπιταλιστών ιδιοκτητών του, εν τη ευρεία εννοία, τύπου, έντυπου και ηλεκτρονικού - όσο και αν, εν μέρει, το διαδίκτυο έχει, κάπως, σπάσει αυτό το ολιγοπώλιο (το οποίο ολιγοπώλιο των Μ.Μ.Ε., όμως, έχει απλώσει τα πλοκάμια του και στο διαδίκτυο, όπως το ίδιο έχει κάνει και η κρατική εξουσία).
Και αυτοί οι παγιδευτικοί και αποπροσανατολιστικοί, για την κοινωνία, μηχανισμοί είναι, εκ των ων, ουκ άνευ, για την κάθε κυβερνητική (και "ιδιωτική"/επιχειρηματική) εξουσία, αφού είναι εκείνοι οι μηχανισμοί, μέσω των οποίων, επικοινωνείται η πολιτική της στο ευρύ κοινό, μεταχειριζόμενη τα κλασσικά προπαγανδιστικά τεχνουργήματα, που μας δίδαξαν οι Goebbels, Λένιν, Γεωργαλάς, καθώς και οι πολυάριθμοι προκάτοχοί τους, προσαρμοσμένα στην σύγχρονη εποχή.
Δυστυχώς, έτσι έχουν τα πράγματα και έτσι λειτουργούν.
(Άσχετα από το ότι, πολλές φορές, αυτοί οι μηχανισμοί αποτυγχάνουν να φέρουν σε πέρας κάποιους εκ των στόχων τους - εξ αιτίας του ότι οι στόχοι αυτοί υπερβαίνουν τις αντοχές της κοινωνίας και αυτοί που τους βάζουν υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους. Ακριβώς, όπως την έπαθε ο "άρχοντας του χάους", αν και το παραπέον και πανικόβλητο εξουσιαστικό σύστημα της χώρας μπόρεσε να βρει μια προσωρινή διέξοδο, η οποία, ως προσωρινή που είναι, παραμένει αβέβαιη και ανασφαλής, εν όψει των νέων αδιεξόδων που έρχονται, εξ αιτίας και του δογματισμού που διέπει την νοοτροπία των τροϊκανών εκπροσώπων των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας μας, οδηγώντας την σε μια μοντέρνα εκδοχή των εξελίξεων, που έλαβαν χώρα στην μεσοπολεμική Γερμανία της δεκαετίας του 1930, ή των όσων συνέβησαν στην Ελλάδα την ίδια δεκαετία, με την χρεωκοπία της χώρας, με την κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου - λόγω της ανελαστικής σύνδεσης της "χρυσής δραχμής", με την σκληρή αγγλική λίρα - έως την έλευση της δικτατορίας της 4/8/1936 του Ιωάννη Μεταξά)...
Αυτά, για να μην έχουμε και για να μην καλλιεργούμε αυταπάτες, γύρω από το που βρισκόμαστε και με ποιούς έχουμε να κάνουμε...
Ευχαριστούμε Τάσσο για την λιτή και επι του θέματος (όπως πάντα) ανάλυση. Τί κρίμα να παρεμβαίνει και αυτός ο Τσούκας στα σχόλια, και να μας αποσπά με τις μακροσκελείς παρεμβάσεις του.
Είσαι, ολίγον τι, υπερβολικός, μέσα στο ωραίο σου χιούμορ, αγαπητέ ανώνυμε φίλε.
(Εγώ, πάντως, περιμένω την αναδημοσίευση του εξαιρετικά ενδιαφέροντος άρθρου του κ. Χαρίδημου Τσούκα, για τον τεθνεώτα Βάτσλαβ Χάβελ. Αφού, βεβαίως, προηγουμένως, δημοσιευθεί στην επίσημη "Εφημερίδα της Κυβερνήσεως" της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και των τροϊκανών εκπροσώπων των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας μας)...
ΔΕΙΤΕ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΙΜΩΝ ΚΟΥΛΟΥΡΗ, ΓΙΩΡΓΟ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΜΙΧΑΛΗ ΧΡΥΣΟΧΟΙΔΗ, ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΤΡΟΥΜΑΝΗ, ΘΕΟΔΩΡΟ ΠΑΓΚΑΛΟ, ΝΙΚΗ ΤΖΑΒΕΛΛΑ, ΑΝΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ, ΕΥΑΓΓΕΛΟ ΒΕΝΙΖΕΛΟ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΕΣΕΙΣ-ΕΜΕΙΣ ΕΚΛΕΞΑΜΕ!!! http://church-taxiarchon-kernitsas.blogspot.com/2012/01/blog-post_12.html
Εν όψει της ταχείας κατάρρευσης της στρατηγικής του "άρχοντα του χάους" (περί του ΓΑΠ ο λόγος), οποίος ζήτησε παράταση του αρχηγικού του βίου στο ΠΑΣΟΚ, μέσω ενός σχήματος δυαρχίας, το οποίο θα τον κρατούσε αρχηγό, μέχρι τον Ιούνιο (και από εκεί και πέρα, ό,τι ήθελε προκύψει) και θα προέκρινε ως (υποψήφιο;) πρωθυπουργό τον Βαγγέλη Βενιζέλο, ο ΓΑΠ φαίνεται ότι προσανατολίζεται στην γρήγορη απομάκρυνσή του, από την αρχηγία του κόμματός του, αφού στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ το σχέδιό του, περί δυαρχίας, βρήκε ελάχιστους υποστηρικτές και την απόλυτη εναντίωση των υπολοίπων, όπως, άλλωστε, ήταν αναμενόμενο.
Ως εκ τούτου ο "άρχοντας του χάους", κάνοντας την ανάγκη φιλοτιμία, φαίνεται ότι θα αποσυρθεί γρήγορα, προκειμένου να υποστεί έναν ακόμη απόλυτο προσωπικό και πολιτικό κατεξευτελισμό.
Μπορεί, βέβαια, ο μοιραίος για τον τόπο ΓΑΠ να αποτελεί, ουσιαστικά, ένα εφιαλτικό παρελθόν, αλλά αυτό δεν συμβαίνει και με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο είναι απολύτως διατεθειμένο να εξακολουθήσει να ταλαιπωρεί τον ελληνικό πληθυσμό, με την παραμονή του στην εξουσία, φυσικά, χωρίς, την μεσολάβηση εκλογών.
Αυτήν την πρόθεση και επιδίωξη είναι που εκφράζει η άρτι δημοσιευθείσα επιστολή των βουλευτών του κόμματος (και υπουργών) ΓΙΑΝΝΗ ΔΡΙΒΕΛΕΓΚΑ, ΜΑΡΚΟΥ ΜΠΟΛΑΡΗ, ΘΑΝΟΥ ΜΩΡΑΙΤΗ, ΣΩΚΡΑΤΗ ΞΥΝΙΔΗ, ΜΑΝΩΛΗ ΟΘΩΝΑ, ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΑΛΩΤΗ, και ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΣΑΧΙΝΙΔΗ, οι οποίοι ζητούν από την κυβέρνηση Παπαδήμου να μείνει στην εξουσία, ανασχηματιζόμενη, μέχρι τον Οκτώβριο του 2013, δηλαδή μέχρι την λήξη της θητείας της παρούσας Βουλής.
Αυτοί, βέβαια, μπορεί να μιλούν για παραμονή της κυβέρνησης Παπαδήμου, αλλά (στην ουσία δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να) περιγράφουν μια κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, υπό τον νέο αρχηγό του, (αν και) όταν αυτός εκλεγεί από μια ψηφοφορία των οπαδών του κόμματος (ή οπωσδήποτε αλλιώς γίνει αυτή η εκλογή).
Με δεδομένη την αποχώρηση της ΝΔ και του ΛΑΟΣ από την κυβέρνηση Παπαδήμου, στην περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ ζητήσει παράταση του βίου της κυβέρνησης, μέχρι το τέλος της θητείας της παρούσας Βουλής, ο κ. Λουκάς Παπαδήμος, έστω και για λόγους διαφύλαξης της προσωπικής του αξιοπιστίας, δεν θα μπορούσε να παραμείνει πρωθυπουργός, σε ένα σχήμα, στο οποίο δεν θα μετέχουν αυτά τα δύο κόμματα.
Ακόμα και με την πιθανή ενίσχυση της κυβέρνησης Παπαδήμου, με την συμμετοχή κάποιων άλλων, π.χ. του κόμματος της Ντόρας Μπακογιάννη, ή ακόμα και του κόμματος του κ. Φώτη Κουβέλη (ή κάποιων "ορφανών" του κόμματος του εν λόγω κυρίου, σαν τον κ. Μάνο Ματσαγγάνη, ή την κ. Βάσω Κιντή και τους περί αυτών), ο κ. Λουκάς δεν θα μπορούσε να παραμείνει πρωθυπουργός, χωρίς να υποστεί έναν, άνευ προηγουμένου, εξευτελισμό. Βέβαια, είναι άβυσσος η ψυχή του κάθε ανθρώπου και ως εκ τούτου, ο κ. Παπαδήμος μπορεί και να αποδεχθεί να πρωθυπουργεύσει, ανασχηματίζοντας την κυβέρνησή του, με την αντικατάσταση των υπουργών της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ, οι οποίοι δεν θα μείνουν σε ένα τέτοιο σχήμα, που θα η διάρκεια της ζωής του θα παραταθεί, μέχρι τον Οκτώβριο του 2013.
(Ο Γιώργος Καρατζαφέρης, βέβαια, έχει όλη την ... καλή διάθεση να μείνει, αλλά δεν μπορεί να μείνει, αν δεν μείνει και η Ν.Δ. του Αντώνη Σαμαρά, η οποία δεν θα έχει κανέναν λόγο να μείνει, αφού θα έχουν "τακτοποιηθεί" οι τρέχουσες εκκρεμότητες, με το PSI και την δανειακή σύμβαση, με τους δανειστές της χώρας).
Κάτω από αυτές τις συνθήκες (και όσο και αν ο εν αποδρομή ευρισκόμενος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αντιστέκεται στην πλήρη εκπαραθύρωσή του από το κόμμα του) η μόνη εναλλακτική λύση, που έχει η, εν πλήρη συγχίσει διατελούσα, εξουσιαστική πασοκική ελίτ (των "αντιεξουσιαστών που βρίσκονται στην εξουσία", σύμφωνα με την κωμικοτραγική και καταγέλαστη έκφραση του "άρχοντα του χάους", κατά την εποχή της παντοδυναμίας του) δεν έχει άλλη λύση από το να αποπέμψει, ή ανατρέψει - με εύσχημο, ή μη εύσχημο, τρόπο και με οποιαδήποτε πρόφαση ή πρόσχημα, ή με οποιοδήποτε καμουφλάζ - τον κ. Λουκά Παπαδήμο και την κυβέρνησή του και να την αντικαταστήσει με μια κυβέρνηση, υπό τον νέο του πρόεδρο, όταν αυτός εκλεγεί, ύστερα από την ανάδειξή του, με οποιονδήποτε τρόπο, μέσα από τις εσωκομματικές διαδικασίες.
Αυτή η κυβέρνηση θα μπορούσε να στηριχθεί στην επισήμως και τυπικά υπάρχουσα κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ των 153-154 βουλευτών (και θα ήταν καλοδεχούμενη και μια συμμετοχή κάποιων "προθύμων" σαν την κ. Ντόρα Μπακογιάννη, ή οποιουδήποτε άλλου, από τον χώρο της ευρωκομμουνιστικογενούς αριστεράς) και θα ήταν δυνατόν να εξαντλήσει την θητεία της παρούσας Βουλής των εκλογών της 4/10/2009, μέχρι τον Νοέμβριο του 2013.
Σε αυτό το σενάριο φαίνεται να βαδίζει ο Βαγγέλης Βενιζέλος, (με, ή χωρίς τον ΓΑΠ).
Όμως, παρά την τυπική ύπαρξη της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας του ΠΑΣΟΚ και παρά την επιθυμία των βουλευτών του κόμματος να παραμείνουν γαντζωμένοι στην εξουσία, μέχρι το τέλος της θητείας τους (λόγω του ότι βλέπουν ότι η θητεία αυτή δεν θα ανανεωθεί και επειδή, μέσα στην απελπισία τους, ελπίζουν σε ένα θαύμα, το οποίο μπορεί να τους σώσει από τον επερχόμενο εκλογικό αφανισμό) το σενάριο αυτό απέχει πολύ από το να έχει μια ασφαλή κατάληξη, ακριβώς επειδή προϋποθέτει ότι η πασοκική ελίτ θα λειτουργήσει, μέσα σε ένα περιβάλλον που θα της επιτρέψει να παραμείνει ψύχραιμη και να πάρει αποφάσεις οι οποίες θα έχουν τα εχέγγυα της ορθολογικότητας και θα της επιτρέψουν να μείνει ενωμένη και να αποφύγει την διάσπαση, η οποία είναι προ των πυλών.
Η αλήθεια είναι ότι στο παρελθόν η πασοκική ελίτ έχει επιτύχει να λειτουργήσει ορθολογικά και να παραμείνει ενωμένη, σε δύσκολες στιγμές του ιστορικού βίου της.
Αλλά είναι, επίσης αληθές ότι η παρούσα κρίση, η οποία σοβεί στον χώρο της ελληνικής κεντροαριστεράς, δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, αφού όλες οι άλλες κρίσεις που έχει ιστορικά περάσει, ουδεμία σχέση έχουν με την παρούσα, αφού η τελευταία έχει μια τόσο μεγάλη έκταση και ένταση και έχει πάρει ασύλληπτες διαστάσεις, αποξενώνοντας τον πολιτικό αυτόν χώρο από τον σκληρό πυρήνα των κοινωνικών του ερεισμάτων και των κοινωνικών του αναφορών.
Για τον λόγο αυτόν, η διάσπαση του ΠΑΣΟΚ είναι ένα θέμα που βρίσκεται πολύ σοβαρά, ως θέμα ημερησίας διάταξης και πρώτης γραμμής στον χώρο αυτόν, αφού, για πρώτη φορά, ένα μεγάλο τμήμα - και μάλιστα το μέγιστο - αυτής της ελίτ, δεν θα μπορέσει να κρυφθεί και να σωθεί, κάτω από προστατευτικές φτερούγες του κόμματος και θα αντιμετωπίσει τον έντονα υπαρκτό και επικείμενο κίνδυνο του ολοκληρωτικού πολιτικού του αφανισμού.
Αυτό σημαίνει ότι, με την πλήρη απαξίωση του συγκεκριμένου πολιτικού φορέα της ελληνικής κεντροαριστεράς, που κατάφερε ο "άρχοντας του χάους", η τράπουλα του πολιτικού παιχνιδιού, μέσα στο ΠΑΣΟΚ και στην ευρύτερη πολιτική σκηνή, μπορεί να ξαναμοιρασθεί, με νέους όρους, οι οποίοι θα ξεπεράσουν και θα καταστρέψουν την παλαιά κομματική επετηρίδα και την ιεραρχία μέσα στο ΠΑΣΟΚ, μηδενίζοντας την όποια κομματική "προσφορά" και τα όποια κομματικά "ένσημα" έχουν διαμορφώσει αυτήν την επετηρίδα, ακριβώς επειδή όλοι αυτοί οι οποίοι συμμετείχαν στο καταστροφικό, για την ελληνική κοινωνία, έργο της κυβέρνησης του ΓΑΠ και εξακολουθούν να συμμετέχουν στο αναλόγως καταστροφικό έργο της κυβέρνησης Παπαδήμου, έχουν πολιτικά απαξιωθεί, μαζύ με το ΠΑΣΟΚ.
Και επειδή στην πολιτική ουδείς μπορεί να δεχθεί, σε προσωπικό επίπεδο την πλήρη απαξιώσή του, για τον λόγο αυτόν θα φροντίσει να αποτινάξει το στίγμα, με τον αποχωρισμό του από τον απαξιωθέντα πολιτικό φορέα, στον οποίο θα φροντίσει να αποδώσει όλες τις ευθύνες για την επελθούσα κατάσταση, απαξιώνοντας τον απαξιωμένο αρχηγό (ο οποίος, είναι η αλήθεια ότι κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του, για να συνεχίσει ακάθεκτος την συνέχιση της παραπέρα απαξίωσής του, φθάνοντας και ξεπερνώντας και τα επίπεδα της αυτογελοιοποίησή του).
Αυτή η κατάσταση,μαζύ με την επικρατούσα ρευστότητα μέσα στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και την περαιτέρω εξελισσόμενη απαξίωση του πολιτικού φορέα της ελληνικής κεντροαριστεράς, καθιστά ανασφαλείς τους όποιους σχεδιασμούς του Βαγγέλη Βενιζέλου, για την πρωθυπουργοποίησή του, αφού είναι σφόδρα πιθανόν - και μάλιστα το πιθανότερο - οι λοιποί δελφίνοι να αρνηθούν να του δώσουν την πρωτοκαθεδρία, αφού αυτό θα σημάνει ότι θα πρέπει, για πολλά χρόνια να κάνουν πίσω, όσον αφορά τις δικές τους ηγετικές φιλοδοξίες - όσο και αν φαίνεται, τώρα, ότι μια πρωθυπουργία Βενιζέλου, ή έστω μόνον μια ηγεσία Βενιζέλου στο ΠΑΣΟΚ, θα δώσει στον Βαγγέλη Βενιζέλο τον "μουτζούρη", τον οποίον, προφανώς, θα χρεωθεί ο ίδιος - και τούτο διότι η πρωθυπουργία - ή, έστω και μόνον η αρχηγία - Βενιζέλου, θα εγκαθιδρύσει νέες εσωκομματικές ισορροπίες, οι οποίες θα του επιτρέψουν να παγιώσει την εξουσία του, εντός του κόμματος και μέσα στην όποια κομματική και εκλογική βάση απομείνει στο ΠΑΣΟΚ, μετά την εκλογική συντριβή, όποτε και αν γίνουν οι βουλευτικές εκλογές.
Άλλωστε, μια απόπειρα αναρρίχησης στην ηγεσία και η επιβολή αυτής της ηγεσίας του Βενιζέλου στο ΠΑΣΟΚ, με δεδομένη την υφιστάμενη απαξίωση του παρόντος πολιτικού φορέα της κεντροαριστεράς, αλλά και του ίδιου, ως υπουργού Οικονομικών, θα δώσει την ευκαιρία στους άλλους δελφίνους (με πρώτο και καλύτερο τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη) να φύγουν από το ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον, για να μην μοιράζονται, το βαρύτατο φορτίο της πλήρους πολιτικής απαξίωσης του εν λόγω πολιτικού φορέα και για να μπορέσουν να αποτινάξουν, σιγά-σιγά και με την πάροδο του χρόνου την δική τους προσωπική πολιτική απαξίωση.
Αυτή,τουλάχιστον, είναι η προσωπική τους ελπίδα. Μπορεί αυτή η ελπίδα να αποδειχθεί και να είναι φρούδα. Αλλά είναι μια ελπίδα. Και ο απελπισμένος έχει ανάγκη το να ελπίζει κάπου.
Αλλά δεν είναι μόνον η περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα στο ΠΑΣΟΚ, που θέτει σε κίνδυνο τα σχέδια του Βαγγέλη Βενιζέλου για την πρωθυπουργοποίησή του. Ούτε είναι μόνον η απρόβλεπτη και η, εν πολλοίς, αναρθολογική συμπεριφορά του "άρχοντα του χάους", που μπορεί να εμποδίσει τα σχέδια και τα όνειρά του, που είναι και σχέδια και όνειρα ενός μεγάλου τμήματος της πολιτικής ελίτ του ΠΑΣΟΚ.
Είναι και η ύπαρξη του ξένου παράγοντα - δηλαδή των δανειστών και συγκεκριμένα του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού -, που θα παίξει καθοριστικό ρόλο, για την πραγματοποίηση αυτών των σχεδίων για μια πρωθυπουργοποίηση του Βενιζέλου και για την παράταση της θητεία της παρούσας Βουλής.
Και η αλήθεια είναι ότι οι δανειστές και "εταίροι" της χώρας μας θέλουν την παράταση της θητείας της Βουλής, μέχρι το τέλος της. Αλλά είναι αμφίβολο κατά πόσον επιθυμούν μια πρωθυπουργία Βενιζέλου, με στήριξη μόνον από την ετοιμόρροπη κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ - ακόμα και αν αυτή διευρυνθεί από τους όποιους άλλους "προθύμους", ακόμα και αν αυτοί προέλθουν από κάποιους από την Ν.Δ., οι οποίοι θα θελήσουν να αυτοκτονήσουν πολιτικά.
Οι δανειστές είναι σαφές ότι επιθυμούν την παραμονή Παπαδήμου στην πρωθυπουργία, με κάποιες αλλαγές, a la Μόντι, στην σύνθεσή της και προφανώς εργάζονται και θα εργασθούν σε αυτή την κατεύθυνση, πολύ περισσότερο που το "περίφημο" PSI δεν πηγαίνει καθόλου καλά και οι εκατέρωθεν εκβιασμοί καλά κρατούν, με αποτέλεσμα να είναι άκρως πιθανή μια παραπέρα επιβάρυνση των γαλλογερμανών και των λοιπων ευρωζωνιτών με μια δανειοδότηση του ελληνικού δημοσίου πολύ μεγαλύτερη από τα 130 δισ. €, που προβλέπονται με την επικείμενη (αν υπογραφεί) δανειακή σύμβαση, προκειμένου να αποφευχθεί μια επίσημη και άτακτη ελληνική χρεωκοπία, η οποία θα προκύψει από μια πλήρη αποτυχία του PSI, η οποία δεν είναι καθόλου απίθανη και θα συνοδευτεί από την ενεργοποίηση των cds. Στην περίπτωση αυτή, η δανειοδότηση του ελληνικού δημοσίου μπορεί να φθάσει και ίσως να ξεπεράσει τα 250 δισ. €, μια πιθανότητα που καθιστά τα πράγματα πολύ πιο σοβαρά, για την ευρωζώνη στο σύνολό της, με επικείμενη την επίσημη χρεωκοπία της Ιταλίας και των άλλων χωρών, που έχουν πάρει σειρά.
Ως εκ τούτου, οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, οι οποίες θα οδηγήσουν και στην κατάρρευση του παρόντος κυβερνητικού σχήματος είναι άκρως ενδιαφέρουσες και δεν μπορούν να προσδιορισθούν, εκ των προτέρων, αφού ούτε και οι ίδιες οι διάφορες ελίτ, που μετέχουν στην διαμόρφωσή τους, γνωρίζουν το τι τέξεται η επιούσα.
Και φυσικά, η κλωτσοπατινάδα που θα ακολουθήσει στο ΠΑΣΟΚ, μαζί με τον "ξαφνικό θάνατο" της κυβέρνησης του κ. Λουκά (όπως, επίσης και η εξέλιξη του PSI και η δανειακή σύμβαση), πρόκειται να είναι οι επικείμενες εξελίξεις, που θα αποτελέσουν το είκεντρο του ενδιαφέροντος όσων ακόμα μπορούν και επιβιώνουν μέσα στην εξελισσόμενη κόλαση, που είναι παρούσα στην ελληνική κοινωνία της εποχής μας...
Κυριε Τσουκα, μολις σας ειδα στην εκπομπη "στα ακρα".
Εσεις πρεπει να γινετε ο επομενος πρωθυπουργος. Γι αυτο αν δεν το εχετε ηδη κανει πεταξτε απο πανω σας ολα τα πρωην κομματοσκυλα και προχωρηστε σε δικο σας σχηματισμο.
Θα γινοσασταν αμεσα πολυ πιο γνωστος (μεσω τηλεθεατων - γιουτιουμπ κλπ)αν εκει που σας ειπε για κοινη εκπομπη με τον παγκαλο τον προκαλουσατε απαντωντας με αυτο που ειπατε πιο πριν. Ο παγκαλος δεν μπορει να ερθει στην εκπομπη μαζι μου γιατι θα αναγκαστει να παραδεχτει αληθειες που θα τον ακυρωσουν τελειως γι αυτο και δεν θα το κανει ποτε.
(συνεχεια απ το προηγουμενο)
απαλαγειτε απ ολους τους πρωην και νυν κοματανθρωπους και καντε κατι δικο σας με αλλους σαν κι εσας. Κανεις δεν θα τους εμπιστευτει αυτους.
Δημοσίευση σχολίου