Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2008

Πως θ’ ανέβει ο πήχης της ενημέρωσης;


«Η παρακμή της πολιτικής ζωής αρχίζει από τη στιγμή που οι βουλευτές συζητούν πρώτα στην τηλεόραση και ύστερα στο Κοινοβούλιο τα νομοσχέδια που σκέφτονται να καταθέσουν. Αντίστοιχα, η παρακμή της δικαστικής εξουσίας αρχίζει από τη στιγμή που ένα έγκλημα εξιχνιάζεται πρώτα στα τηλεοπτικά κανάλια κι έπειτα στις αίθουσες των δικαστηρίων».

ΟΥΜΠΕΡΤΟ ΕΚΟ

Οκτώ ή ώρα το βράδυ, δελτίο «ειδήσεων» του καναλιού που συχνά επαίρεται για τα δημοσιογραφικά του κριτήρια («δεν είμαστε όλοι ίδιοι»). Το 90% του δελτίου καλύπτεται από την υπόθεση Ζαχόπουλου. Υπάρχουν σημαντικές εξελίξεις; Ελάχιστες. Το μεγαλύτερο μέρος του ρεπορτάζ και της αφήγησης που το συνοδεύει είναι επιλεκτική ανακύκλωση παλαιότερου. Οι αμοιβαία αποκαλυπτικές δηλώσεις για τα «αλητάκια» και τις «ψωνάρες» της δημοσιογραφίας από τους δύο αγωνιστές της μουχλιασμένης δημοσιογραφικής μπανιέρας, τα 5,5 εκατομμύρια του Αναστασιάδη, η «δεινή» θέση του βουλευτή Κουκοδήμου και οι αναταράξεις που προκαλεί στο κυβερνών κόμμα, κοκ. Τα σχόλια των έξι τηλεπαραθυρόβιων είναι παραλλαγές ήδη διατυπωμένων από τους ίδιους σε προηγούμενα δελτία. Ενημερωτική προστιθέμενη αξία; Πολύ μικρή.

Το δελτίο «ειδήσεων» τιτλοφορείται «Γεγονότα». Ο όρος παραδοσιακά παραπέμπει σε γεγονότα που γίνονται στη χώρα και στον κόσμο, τα οποία ένα δημοσιογραφικό επιτελείο επεξεργάζεται και παρουσιάζει στο κοινό. Στο εν λόγω δελτίο (όπως και στα άλλα ομοειδή) ο ορισμός αυτός θεωρείται ντεμοντέ. Τα γεγονότα δεν είναι για να καταγράφονται, να αξιολογούνται και να παρουσιάζονται αλλά για να δημιουργούνται. Το δελτίο δεν παρουσιάζει ειδήσεις, τις κατασκευάζει για σκοπούς που δεν έχουν δημοσίως δηλωθεί. Πριν από μερικούς μήνες ήταν η απροκάλυπτη μεροληψία του στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ, χθες ήταν τα Ζωνιανά, σήμερα η Ζαχοπουλιάδα.. Αν εδώ κι ένα μήνα ο δημόσιος λόγος κυριαρχείται από την ομώνυμη εμετική σαπουνόπερα είναι επειδή τα δελτία των «οκτώ» την ανέδειξαν ως το κύριο θέμα της χώρας. Φυσικά, όπως κάθε κατασκευή χρειάζεται υλικά, τα οποία παρέχει σε αφθονία ένα σάπιο πολιτικο-μιντιακό σύστημα.

Η τηλεπαρέα του δελτίου «αποκαλύπτει», καταγγέλλει, εικοτολογεί, στηλιτεύει, απορεί, σχολιάζει, «δικάζει», ανακρίνει, επαινεί, αυτοθαυμάζεται, χλευάζει, ειρωνεύεται, γελά, χαριεντίζεται, μορφάζει (όχι, ανέκδοτα δεν λένε ακόμη). Εικόνα καφενείου. Ενίοτε θυμάται και το λειτούργημά της και, ως υστερόγραφο, μας θυμίζει ότι πολλά από αυτά που ακούσαμε είναι «εκτιμήσεις». Έχοντας απονείμει με τον καφενειακό τρόπο της «δικαιοσύνη», δεν παραλείπει να τονίσει ότι πρέπει να περιμένουμε τα πορίσματα της Δικαιοσύνης!. Τα προσχήματα πρέπει να τηρούνται! Ότι δεν υπολήπτονται αυτό που κάνουν φαίνεται από τα εμμέσως απαξιωτικά σχόλιά τους γι αυτό που τους δίνει υπόσταση - τα «παράθυρα». «[…] Υπάρχει μια Δικαιοσύνη, η οποία ερευνά με μαρτυρίες, όχι με υποθέσεις, όχι με τηλεοπτικά παράθυρα […]» αποφαίνεται ο πνευματώδης της παρέας. Αντιλαμβάνεται, άραγε, την ειρωνεία του σχολίου του; Μετέχει σε κάτι που, κατ’ αντιδιαστολή με τη θεσμική σοβαρότητα της Δικαιοσύνης, θεωρεί επιπόλαιο! Ο τηλεοπτικός ναρκισσισμός κορυφώνεται όταν η παρουσιάστρια, της οποίας το όνομα ενεπλάκη στο διαβόητο DVD, δαπανά ένα ολόκληρο λεπτό τηλεοπτικού χρόνου για να κάνει πρωτοπρόσωπες δηλώσεις (!) ως τηλεοπτικός ή πολιτικός αστέρας. Το δελτίο ειδήσεων ως reality show, ως τηλεοπτικός άμβωνας, ως τηλευαγγελισμός.

Η μιντιακή-δημοσιογραφική αθλιότητα που η υπόθεση Ζαχόπουλου αποκάλυψε μπορεί να είναι ακραία, αλλά ήταν προβλέψιμη: οι απώτερες ρίζες της απλώνονται στον γνησίως ελληνικό βιότοπο της κατεστημένης τηλεδημοσιογραφίας που έχει προκύψει από το 1989 και μετά. Ο βιότοπος αυτός δεν θα είχε τη δυσμορφία που έχει αν, μεταξύ άλλων, οι δημοσιογράφοι των ραδιοτηλεοπτικών ΜΜΕ, οι οικείες επαγγελματικές οργανώσεις και οι αρμόδιες ελεγκτικές αρχές έβλεπαν το ρόλο τους πρωτίστως ως το θεματοφύλακα της ποιότητας του χώρου ευθύνης τους.

Την ποιότητα δεν την υπερασπίζονται πολλοί, το συμφέρον κυρίως μετράει. Το κυνήγι της τηλεθέασης ωθεί τα κανάλια σε ευτελή τηλεδημοσιογραφία – να ικανοποιηθεί το αδηφάγο κοινό. Ο ασφαλέστερος τρόπος; Να χαϊδεύεις τα ευτελή ανθρώπινα ένστικτα και να υπερδραματοποιείς τα πάντα. Τα επαγγελματικά κριτήρια υποχωρούν έναντι των αγοραίων. Όταν οι συλλογικές αξίες που συγκροτούν έναν επαγγελματικό χώρο δεν προστατεύονται, χάνουν τον προσανατολιστικό τους χαρακτήρα και οι επαγγελματίες τον μπούσουλα. Η ποιότητα πέφτει. Όλοι χάνουμε.

Οι επαγγελματικές ενώσεις, που θα περίμενε κανείς ότι θα μεριμνούσαν για το κύρος του επαγγέλματός τους, έχουν εκφυλιστεί σε απλές συντεχνιακές οργανώσεις. Αντί να στήσει τη σκανδαλοθηρική εφημερίδα που πρώτη δημοσίευσε σκηνές από τις ερωτικές στιγμές ενός ζευγαριού στον τοίχο, η ΕΣΗΕΑ ανησύχησε κυρίως για τις «θέσεις εργασίας» στην εν λόγω εφημερίδα! Αντί να υπερασπιστεί με παρρησία το δημοσιογραφικό απόρρητο από τους σφετεριστές του, η ΕΣΗΕΑ επέλεξε τη ρητορική ακροβασία. Αντί να στηλιτεύσει ευθέως τον αντιδεοντολογικό τρόπο που τα δελτία «ειδήσεων» των «οκτώ» και μερικές εφημερίδες κάλυψαν την υπόθεση Ζαχόπουλου, η ΕΣΗΕΑ κρατά ισορροπίες. Αντί να υιοθετήσει το Νέο Κώδικα Δημοσιογραφικής Δεοντολογίας που επιτροπή της συνέταξε, η ΕΣΗΕΑ επί δύο χρόνια τον επωάζει (βλέπε τη σχετική ανοιχτή επιστολή της δημοσιογράφου κυρίας Λίνας Αλεξίου, «Ελευθεροτυπία», 25/1/2008). Αντί να πάρει στα σοβαρά την καταγγελία του πρώην υπουργού κ.Κεφαλογιάννη ότι εκβιάστηκε από δημοσιογράφους, η ΕΣΗΕΑ αποφαίνεται ότι «σκοπός της καταγγελίας είναι ο αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης και η απαξίωση των διαπιστευμένων στο υπουργείο του συναδέλφων» («Ελευθεροτυπία», 25/1/2008)! Δεν καταλαβαίνουν άραγε ότι όταν δεν πρωτοστατούν οι ίδιοι στην εκκαθάριση του επαγγέλματός τους, κάποια στιγμή τα χλωρά θα καούν με τα ξερά - η απαξίωση θα τους συμπεριλάβει όλους;

Μήπως οι αρμόδιες ρυθμιστικές αρχές μάχονται για την ποιότητα; Ενώ το άρθρο 15 του Συντάγματος αναθέτει στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης τον δημόσιο έλεγχο των ραδιοτηλεοπτικών ΜΜΕ με «σκοπό την αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση πληροφοριών και ειδήσεων, καθώς και προϊόντων του λόγου και της τέχνης, την εξασφάλιση της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της Χώρας, καθώς και το σεβασμό της αξίας του ανθρώπου και την προστασία της παιδικής ηλικίας και της νεότητας», ο πρόεδρος του ΕΣΡ κ.Λασκαρίδης, απαντώντας σε διαμαρτυρίες τηλεθεατών για τη Ζαχοπουλιάδα, δήλωσε ότι αδυνατεί να παρέμβει. «Εμείς», είπε, «ελέγχουμε την πληρότητα της ενημέρωσης, αν δηλαδή υπάρχουν και οι άλλες ειδήσεις», όχι τα χρονικά όρια στην προβολή των γεγονότων. Δήλωσε, μάλιστα, ότι υπάρχει σχετική πληρότητα στα δελτία ειδήσεων, έστω κι αν ασχολούνται ελάχιστα με άλλα θέματα («Ελευθεροτυπία», 23/1/2008)! Δεν ξέρουμε πως εννοεί ο πρόεδρος του ΕΣΡ την «πληρότητα», ξέρουμε όμως σίγουρα ότι δεν φλέγεται για την πλήρωση της συνταγματικής επιταγής περί «ποιότητας». Σαν Πόντιος Πιλάτος νίπτει τα χείρας του και αποφαίνεται: «δεν είμαστε λογοκριτές» («Ελευθεροτυπία», 16/1/2008).

Ένα από τα πολλά δράματα σε αυτή τη χώρα είναι ότι ακόμη κι αυτοί που κατέχουν θέσεις ευθύνης, προτιμούν να συμβιβάζονται με την αθλιότητα παρά να συγκρούονται υπερασπιζόμενοι τις συλλογικές αξίες που θεσμικά υπηρετούν. Δείτε τις αντιδράσεις της Συνόδου των Πρυτάνεων στις ενδημικές καταλήψεις των ΑΕΙ, στην καταπάτηση του πανεπιστημιακού ασύλου από βίαιες μειοψηφίες, και στα ποικίλα σκάνδαλα που κατά καιρούς συγκλονίζουν μερικά ιδρύματα. Δείτε την μέχρι πρότινος ανοχή της ΓΣΕΕ στο δικηγόρο που χρησιμοποίησε τη θέση του στη Συνομοσπονδία για να διοχετεύει συμβασιούχους με ανάγκη νομικής υποστήριξης στο ιδιωτικό του νομικό γραφείο. Δείτε τις αντιδράσεις των αρμοδίων στη δραματική έκκληση πολιτών για ποιότητα στα ραδιοτηλεοπτικά Μέσα. Αν ο πρόεδρος του ΕΣΡ αντιλαμβάνεται τον έλεγχο ποιότητας ως «λογοκρισία», τότε τι ελπίδα έχουμε να αποκτήσουμε ποτέ ποιοτική ενημέρωση; Αν η ΕΣΗΕΑ και το ΕΣΡ δεν μάχονται για την ποιότητα στα ΜΜΕ, πως θα σηκωθεί ο πήχης λίγο ψηλότερα;

Θέλει ηγετική τόλμη, πρωτοβουλία, ενορατική σύλληψη και πολύ μόχθο για να προαχθεί ένας δημόσιος θεσμός. Χωρίς τον αείμνηστο Λόρδο Ριθ, το BBC δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα, όπως χωρίς τον (πρώην) αντιπρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας Μιχάλη Δεκλερή το ανώτατο δικαστήριο δεν θα ήταν πρωτοπόρο στην προστασία του περιβάλλοντος. Οι «υπάλληλοι» δεν μας βοηθάνε να γίνουμε καλύτεροι. Οι ηγέτες ανοίγουν δρόμους.

Συντετμημένη εκδοχή του δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή, 3 Φεβρουαρίου 2008

13 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητέ κύριε Τσούκα,
υποδέχομαι με ανακούφιση το λόγο σας. Ο διαβρωτικός ανορθολογισμός της καθημερινότητάς μας τείνει να μας στερήσει οριστικά από κάθε έννοια ευθυκρισίας και πνευματικής διαύγειας. Όπως έλεγε και ο Λακάν: ο άνθρωπος προσαρμόζεται στο κακό. Και πράγματι, δε μπορούμε πλεόν να διακρίνουμε τις πιο χονδροειδείς ποιοτικές διαφορές, δεν έχουμε ή-ακόμη χειρότερα- δε θέλουμε να έχουμε κριτήρια. Στεκόμαστε σαστισμένοι, δίχως πυξίδα και θλιβερά αδύναμοι ως αποτέλεσμα του εθισμού μας στην παθητικότητα -Αντιλαμβάνομαι ότι κάθε παρόμοια γενίκευση φλερτάρει με την ισοπέδωση αλλά ο καθένας γενικεύει επαγωγικά τα φαινόμενα του μικροκόσμου στον οποίο κινείται- Η τεράστια ζημιά που προκαλεί η ασυδοσία και η ανευθυνότητα των μεγάλων ιδιωτικών καναλιών εντοπίζεται στο ότι εκπαιδεύουν καταναλωτές των ειδήσεων, όχι κριτικά σκεπτόμενους πολίτες. Μάλλον βλέπουμε το δελτίο για να διασκεδάσουμε και όχι για να ενημερωθούμε. Η πιο χυδαία προσβολή της νοημοσύνης μας διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας κι εμείς την ανταμοίβουμε με υψηλά νούμερα τηλεθέασης. Τρομάζω στην ιδέα ότι οι περισσότεροι ενημερώνονται από την τηλεόραση. Το ρητορικό ερώτημά μου είναι: μπορεί να αντισταθεί ο μέσος Έλληνας; Ποιες είναι οι Θερμοπύλες που πρέπει να ορίσει; Οι ποιές;

Καππαδόκης είπε...

Οταν οι πολιτικοί παρακαλούν για μια εμφάνιση στο γυαλί αδιαφορώντας για τις προσβολές που πολλές φορές δέχονται από τους τηλεπαντογνώστες. Αρα με την εμφάνισή τους απαξιώνουν την εξουσία τους και την μεταβιβάζουν αλλού με αντάλλαγμα την προβολή του εμπορευματικού εαυτού τους.

Οταν οι δικαστές και οι δικαστικοί πληροφορούν για το περιεχόμενο των "απόρρητων καταθέσεων" τα παπαγαλάκια των βραδυνών δελτίων και απαξιώνουν την εξουσία τους μεταβιβάζοντας την στους τηλεδικαστές της βραδυνής και μεταμεσονύκτιας ζώνης με σκοτεινά για μένα ανταλλάγματα.

Τότε η εξήγηση για το το τέρας της παραπληροφόρησης και των σκουπιδιών που βιώνουμε καθημερινά είναι προφανής. Δεν είναι οι πολίτες που μπορούν να σταματήσουν τον κατήφορο. Είναι κυρίως αυτοί που κατά κακή μας τύχη
τους έλαχε να αποτελούν τον πολιτικό μας κόσμο και οι άλλοι που υποτίθεται ότι είναι οι θεματοφύλακες των θεσμών και νόμων που καθορίζουν τις μεταξύ μας (των πολιτών αυτού του τόπου) σχέσεις.

Ας μην κατηγορούμε αυτούς που κάνουν σήμερα το παιγνίδι, όσο άθλια και αν το παίζουν, αφού οι άλλοι τους πετούν συνεχώς και ανεύθυνα τη μπάλλα.

IdentityCafe είπε...

Exete enan apo tous elaxistous artious, katatopistikous logous ths elladas tou twra.

H anagnwsh twn arthrwn sas exei ginei mia agaphmenh asxolia mou ebdomadiaiws.

Ekfrazete auto to mikro pososto twn antrwpwn pou antilamvanondai alliws ta pragmata. Sygxarhthria kai synexiste!

tractatus είπε...

κε Τσούκα καλησπέρα σας. Μου επιτρέπετε να παραπέμψω στο άρθρο σας απο το blog μου. Το θεωρώ εξαιρετικό!

EAST or WEST είπε...

Ενδιαφέρουσα η παρατήρηση και η καταγγελία μιας πραγματικότητας που καθημερινά βιώνουμε.
Τα δελτία των οκτώ τα παρακολουθούμε εν γνώση μας ότι δεν αποτελούν είδηση. αλλά μια μορφή ριάλιτυ, που επιβιώνει στο χρόνο σε αντίθεση με το big brother και τα άλλα συναφή.
Σωστός ο συσχετισμός του με το καφενείο. Έχει πράγματι στοιχεία της ελληνικής παραδοσιακής μορφής "συζήτησης για τα κοινά". Με μια όμως σημαντική διαφορά. Στο παραδοσιακό καφενείο, υπήρχε η συμμετοχή των θαμώνων στη συζήτηση, ενώ στο σημερινό «τηλε-καφενείο» υπάρχει ο θεατής και οι πρωταγωνιστές. Στη θέση της κοινωνικότητας, η απομόνωση του καναπέ. Στη θέση των κατοίκων μιας περιοχής, η παρέα μιας συγκεκριμένης περιοχής της Αθήνας, που έχει αναλάβει το ρόλο να «ψυχαγωγήσει»-και όχι μόνο, την υπόλοιπη Ελλάδα.
Είναι σαφές ότι η συνταγή όπως περιγράφεται στο άρθρο είναι δεδομένα επιτυχημένη και η τηλεθέαση αυτονόητη. Δύσκολα ένα σύστημα που την έχει δημιουργήσει θα οπισθοχωρήσει. Το πλέγμα της διαπλοκής, πολιτικής εξουσίας - εκδοτικών συμφερόντων – οικονομίας, δεν είναι διατεθειμένο να χάσει ένα σημαντικό μέσο που χρησιμοποιείται για να «καθοδηγεί» την κοινωνία. Το δελτίο των οκτώ καθορίζει αν συμβαίνει κάποιο γεγονός, αν «υπάρχει» η δεν «υπάρχει» κάποιο πολιτικό κόμμα η κοινωνική πρωτοβουλία, έχει τη δυνατότητα να προβάλλει μια εικονική πραγματικότητα. Το δελτίο των οκτώ είναι απαραίτητο για να μπορεί το σύστημα να συνεχίσει τη λειτουργία του, ανεπηρέαστο από πιθανές ανεξέλεγκτες κοινωνικές αναταράξεις. Οι αντιθέσεις των συντελεστών του πλέγματος της διαπλοκής, θα καμφθούν μπροστά στο κοινό συμφέρον και πιθανόν να επαναπροσδιορίσουν και το ρόλο του καθενός σε αυτό.
Είναι δυνατόν μια αρχή όσο ανεξάρτητη να είναι, να μπορέσει να ανατρέψει ένα τόσο ισχυρό σύστημα εξουσίας; Είναι δυνατόν ένα ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο να μπορέσει να αντισταθεί σε ένα ισχυρό σύστημα συμφερόντων; Μήπως αναζητούμε Δον Κιχώτες; Κανένας δεν παραγνωρίζει τον ιδιαίτερα θετικό ρόλο του ΣτΕ στα θέματα του περιβάλλοντος. Οι παρεμβάσεις του όμως μπλοκάρουν κάποιες από τις αυθαιρεσίες του συστήματος, δεν απειλούν όμως την ύπαρξή του. Η τηλεόραση είναι ένα πολύ χρήσιμο «μέσο» και το δελτίο των «οκτώ» ένα πολύ καλό «εργαλείο».
Ακόμα και αυτοί που διαφημίζουν ένα «κανονικό» ειδησιογραφικό δελτίο δεν τολμούν να το βάλουν απέναντι στο «μονοθεματικό», συμπεριλαμβανομένης και της δημόσιας τηλεόρασης διαχρονικά.

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς κύριε Τσούκα αυτή είναι η ελληνική πραγματικότητα σήμερα. Όπως επίσης πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει εναλλακτική πρόταση στα δελτία "ειδήσεων" που περιγράφετε, όπως είναι τα δελτία της κρατικής τηλεόρασης και του ΣΚΑΙ. Πόσοι τα παρακολουθούν αυτά τα δελτία; Λίγοι.
Είναι γεγονός ότι η πλειοψηφία των πολιτών ενώ έχουν εναλλακτικές πηγές ενημέρωσης, επιλέγουν τον οχετό των "μεγάλων καναλιών". Όποιος τολμήσει να αποκλίνει από τη πεπατημένη οδό της "μαχητικής δημοσιογραφίας" πρέπει 'η να είναι τρελός ή πολύ πλούσιος (για να χρηματοδοτήσει τα ελλείμματα).

Όμως ποια είναι αυτά τα "μεγάλα κανάλια" ; Επιλέχτηκαν μέσα από κάποιες διαδικασίες από την Πολιτεία; Έχουν λάβει κάποια νομιμοποίηση μέσα από κάποια διαδικασία επιλογής; Υπήρχε κάποια μελέτη σχετικά με το πόσα κανάλια μπορεί να σηκώσει η ελληνική αγορά με βάση τα οικονομικά της μεγέθη, έτσι ώστε να μην προσπαθούν οι μισοί να καννιβαλίσουν τους άλλους μισούς για να επιβιώσουν;

Και ίσως το σημαντικότερο: Δεδομένου ότι άδειες δεν έχουν εκδοθεί ακόμα από τη Πολιτεία, υπάρχει ελπίδα ενόψει της διαδικασίας αδειοδότησης αυτό το καθεστώς να αλλάξει ή αυτοί που έχουν σήμερα άδεια, αποκτούν πολύ σημαντικό προβάδισμα έναντι τυχόν νεοεισερχομένων; Δυστυχώς με βάση τη νομοθεσία που υπάρχει ήδη, και ο αριθμός των αδειών που θα διατεθεί είναι προσαρμοσμένος στην υπάρχουσα κατάσταση και οι ήδη λειτουργούντες λαμβάνουν σχεδόν αυτόματα άδεια. Φοβάμαι κύριε Τσούκα ότι οποιαδήποτε αναστροφή είναι αδύνατη πλέον.....

Meropi είπε...

Καλησπέρα σας,
πόσο εύστοχα παρατηρείτε ότι αντί γεγονότων έχουμε μια κουβεντούλα 4-5 ατόμων με ανταλλαγή διαχύσεων και "εξυπνάδων".
Πολύ σωστά σημειώνετε στο τέλος ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας στέκεται ακόμα στο ύψος του και δικαιολογεί το διαχωρισμό των εξουσιών.

KitsosMitsos είπε...

Οι άνθρωποι των γραμμάτων, αυτοί που μπορούν να ανεβάσουν τον πήχη, πού κρύβονται;
Γιατί δε βγαίνουν μπροστά να τους ακούσουμε;
Η γνώση χάνει την αξία της όταν κρύβεται μόνο για τους λίγους και εκλεκτούς...
Την καλησπέρα μου.

Dreamer & the full moon είπε...

Διαβασα πριν χρονια ενα αρθρο στην le Monde diplomatique σχετικα με την τηλεοραση.Ο αρθρογραφος ελεγε οτι:"η κρατικη τηλεοραση αντανακλα το επιπεδο της δημοκρατιας που υπαρχει σε μια χωρα. Αντιθετα η ιδιωτικη αντανακλα καθαρα τα συμφεροντα και τη βουληση του ιδιοκτητη της"...
Στην Ελλαδα απλως βιωνουμε -οπως παντα στην υπερβολη τους- τα ιδια φαινομενα που αλλες χωρες εχουν βιωσει προτερα... Απλα εκει υπαρχουν και λειτουργουν οι θεσμοι, οποτε υπαρχει ενας σχετικος ελεγχος. Ετσι δεν βλεπεις αυτους τους αθλιους τυπους, που καποιοι μαλιστα χρηζουν ψυχιατρικης παρεμβασης (κυριολεκτικα), να σε ταλαιπωρουν επι 1 ωρα με ενα σωρο προκατ ηλιθιοτητες και στερεοτυπιες...

Υπαρχει ομως μια πολυ ενθαρυντικη εξελιξη στο χωρο της ενημερωσης/επικοινωνιας, και πρεπει να επισημανθει. Ειναι το διαδικτυο και ειδικα τα ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ (blogs). Η δυναμικη του ειναι τεραστια και θα καθορισει συντομα τις εξελιξεις...
Το παρων ιστολογιο σας, επιβεβαιωνει τις εκτιμησεις μου
Φιλικα

Swell είπε...

Πρόκειται περί σοβαρής ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Συμμερίζομαι τον απαισιόδοξο τόνο των περισσότερων φίλων. Η ενημέρωση είναι ο αιμοδότης της δημόσιας σφαίρας, και η ενημέρωση στην Ελλάδα είναι στην άθλια κατάσταση που όλοι γνωρίζουμε. Σχεδόν 20 χρόνια μετά την εμφάνιση της ιδιωτικής τηλεόρασης, τα κανάλια δεν έχουν αδειοδοτηθεί κανονικά ακόμη, ενώ, σημειώστε παρακαλώ, η θητεία των μελών του ΕΣΡ έχει λήξει εδώ και σχεδόν ένα χρόνο, κι ακόμη δεν έχει επισήμως ανανεωθεί. Οι πολιτικάντηδες μεταχειρίζονται τους δημόσιους θεσμούς εργαλειακά - στο μέτρο και με τρόπο που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους. Και οι επαγελματικές ενώσεις ενδιαφέρονται κυρίως για τα στενά και βραχυπρόθεσμα συμφέροντα των μελών τους - δεν έχουν αίσθηση ευρύτερης αποστολής, ούτε αίσθηση των ίδιων των στρατηγικών συμφερόντων τους. Δεν υπάρχει κουλτούρα υγιούς επαγγελματισμού σε πολλούς χώρους. Ο τηλεοπτικός χρόνος που διαπερνά το δημόσιο βίο στενεύει απελπιστικά τους ορίζοντες, αδυνατίζει την αίσθηση προοπτικής (perspective) και αποδυναμώνει τη συλλογική μνήμη.

Δεν ξέρω τον δρόμο που θα μας βγάλει από το τέλμα, ξέρω όμως ότι δεν πρέπει να συμβιβαζόμαστε με ό,τι υποβιβάζει την ποιότητα της δημόσιας σφαίρας κι ότι μειώνει την αξιοπρέπειά μας. Η αντίσταση στη χυδαιότητα είναι η κατ' εξοχήν πολιτική πράξη.

david santos είπε...

Excellent Posting.
Thank you

Ανώνυμος είπε...

....στις μαθητικές καταλήψεις της περιόδου 1990-1991, οπότε και προέβαλλε συγκλονιστικού βάθους αιτήματα, όπως: «θα θέλαμε να είναι δικαίωμά μας να κρίνουμε εμείς αν κάποια ώρα θα θελήσουμε να λείψουμε από το μάθημα»...

Συμφωνώ σε πολλά σημεία με την ανάλυσή σου, αλλά ας μην είμαστε και τόσο αυστηροί! Τι ηλικία είχε ο Τσίπρας το 90;
Θυμήσου τον εαυτό σου στις φοιτητικές συνελεύσεις. Δε θα έκρινε ποτέ κάποιος το πνευματικό σου έργο με βάση τις απόψεις που είχες τότε.

Ένας συμφοιτητής από παλιά...
ΥΓ Το άρθρο σου (που διάβασα πρόσφατα) "Do we... tacit knowledge" είναι εκπληκτικό.