Παρασκευή 18 Δεκεμβρίου 2009

Αυτοκαταστροφική μανία


Τον αναζήτησα τη Δευτέρα το πρωί στο γραφείο του, στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήξερα ότι είναι πρωινός τύπος και του άρεσε ιδιαίτερα να δουλεύει το πρωί. Τηλεφώνησα πολλές φορές, αλλά δεν το σήκωνε κανείς. Παραξενεύτηκα. Του τηλεφώνησα στο κινητό. «Έχουμε κατάληψη, δεν ξέρεις;», μου είπε. Δεν ήξερα. «Για ποιο λόγο;», ρώτησα; «Δεν είμαι σίγουρος, αλλά έχω την εντύπωση ότι έχει να κάνει με την επέτειο του φόνου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, πέρυσι τον Δεκέμβριο».

«Καλά είναι δυνατόν να τιμά κανείς την επέτειο ενός φονικού με κατάληψη;», ρώτησα. «Δεν υπάρχουν άλλοι τρόποι; Ένα μνημόσυνο, μια εκδήλωση, μια συγκέντρωση;». «Μη ρωτάς εμένα», μου είπε μελαγχολικά ο συνομιλητής μου. «Ρώτα τα εικοσάχρονα παιδιά που τα κάνουν αυτά». «Και όταν το γραφείο σου είναι κατειλημμένο πως δουλεύεις;», ρώτησα με προσποιητή αφέλεια.

Έβγαλε έναν αναστεναγμό, σιώπησε για μερικά δευτερόλεπτα, και συνέχισε με πιο ζωηρή φωνή: «Να σου πω κάτι; Εγώ έχω πολλά πράγματα να κάνω, μην αμφιβάλλεις. Διαβάζω, γράφω, κάνω βόλτες, επισκέπτομαι εκθέσεις ζωγραφικής, βλέπω ασθενείς στο ιδιωτικό μου ιατρείο, πληρώνομαι για τις γνωματεύσεις μου, καλά περνάω…. Το θέμα είναι άλλο. Τα παιδιά που έφτυσαν αίμα για να μπουν στην Ιατρική πότε θα μάθουν Ιατρική; Τι γιατροί θα γίνουν; Γιατί οι παράπλευρες δραστηριότητές μου να γίνονται το κύριο έργο μου; Γιατί να μην μπορώ να κάνω τη δουλειά μου, διδακτική και ερευνητική, απρόσκοπτα; Γιατί με πληρώνει ο φορολογούμενος; Για να κάθομαι σπίτι μου και να πλουτίζω από τους ιδιωτικούς ασθενείς μου; Όχι βέβαια.…».

Πήρε μια ανάσα και συνέχισε: «Κάτι βαθιά λάθος υπάρχει σε αυτή τη χώρα. Τα παιδιά που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει ακαδημαϊκή αριστεία, έρευνα, και ιατρική είναι τόσο παραπλανημένα που δεν καταλαβαίνουν ότι μόνο στον εαυτό τους κάνουν κακό. Οι γονείς τους όμως γιατί σιωπούν; Η κοινωνία γιατί δεν εξεγείρεται; Εντάξει, εμείς είμαστε το «κατεστημένο», δεν έχουμε ανάγκη. Τα παιδιά όμως έχουν ανάγκη από τη γνώση μας και την εμπειρία μας. Δεν σκέπτονται το μέλλον τους;».

Ο τόνος της φωνής του υψώθηκε κι άλλο, ήταν φανερό πως ήταν ενοχλημένος. «Χρειάστηκε να πάρω ένα φάκελο κι έπρεπε να ζητήσω την άδεια των καταληψιών να μου επιτρέψουν να μπω στο γραφείο μου», συνέχισε. «Ένοιωσα να εξευτελίζομαι. Παιδιά που θάπρεπε να με ακούν με σεβασμό, να κρέμονται από τα χείλη μου για γνώσεις, να διεκδικούν το χρόνο μου, έχουν μετατραπεί σε φοιτητικές «μιλίτσια». Όταν η σχέση δασκάλου-μαθητή εκπίπτει σε αυτό το επίπεδο, είναι ποτέ δυνατόν να υπάρξει κοινότητα μάθησης και έρευνας, είναι ποτέ δυνατόν το πανεπιστήμιο να επιτελέσει την αποστολή του;»

Τον άφησα να μιλάει, ήθελε να τα πει. Ήταν κάτι περισσότερο από θυμωμένος• ήταν απογοητευμένος, στα όρια της παραίτησης. Τον άκουγα σκεπτόμενος πόσο τυχερός είμαι που δεν εργάζομαι σε κρατικό πανεπιστήμιο στην Ελλάδα, πόσο ορθή ήταν η απόφασή μου να παραιτηθώ από το Οικονομικό Πανεπιστήμιο πριν από 11 χρόνια.

Έκλεισα το τηλέφωνο με ένα αίσθημα μελαγχολίας. Σκεπτόμουν ότι ο συνομιλητής μου είναι καθηγητής Ιατρικής παγκόσμιας ακτινοβολίας. Πλήθος διεθνών βραβείων και διακρίσεων κοσμούν το γραφείο του. Το ερευνητικό του έργο είναι σημείο διεθνούς αναφοράς. Σε διεθνή συνέδρια είναι περιζήτητος ομιλητής. Ξένα πανεπιστήμια επιζητούν τη συμμετοχή του σε διαλέξεις και σεμινάρια. Φαρμακευτικές εταιρίες είναι διατεθειμένες να τον χρυσοπληρώσουν για μερικά λεπτά συνομιλίας που ενδεχομένως τους δώσουν νέες ιδέες για φάρμακα. Ασθενείς από όλο τον κόσμο ζητούν τις συμβουλές του.

Όλοι ζητούν λίγο από τον πολύτιμο χρόνο του. Όλοι, εκτός από τους φοιτητές του! Οι ψευδο-φοιτητικές τσογλανοπαρέες που διαφεντεύουν τα ελλαδικά πανεπιστήμια κάνουν ό,τι μπορούν για να μην προφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του στους φοιτητές και στην κοινωνία ένας άνθρωπος με το δικό του αναγνωρισμένο τάλαντο. Είναι σα να έχεις στα χέρια σου ένα θησαυρό και να τον πετάς γιατί δεν ξέρεις την αξία του. Τι αυτοκαταστροφική μανία: να απαξιώνεις τους θεσμούς σου, να σπαταλάς δυσεύρετο ανθρώπινο ταλέντο, να τρως τις σάρκες σου…

7 σχόλια:

Meropi είπε...

Τα χάλια μας τα μαύρα!!! Και δεν έχουμε το θάρρος να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. Ούτε οι Πανεπιστημιακοί Δάσκαλοι το έχουν (το θάρρος). Διστάζουν, φοβούνται (ναι ναι φοβούνται) να τα βάλουν με τις μειοψηφικές ομάδες που προκαλούν αυτά τα προβλήματα. Και τούτο γιατί ξέρουν ότι αν οι «ομάδες» αυτές χολωθούν μπορούν κυριολεκτικά να τινάξουν στον αέρα την ομαλή λειτουργία του Πανεπιστημίου. Όμως τι στο καλό? Ας τολμήσουν και πιστεύω ότι θα έχουν και την πλειοψηφία του λαού μαζί τους.

Ανώνυμος είπε...

Κάνετε λάθος: δεν πρόκειται για αυτοκαταστροφική μανία.. Αντιθέτως, πρόκειται για την προσπάθεια του σαπρού κομματικού συστήματος να αναπαραγάγει τα ερπετά που απαρτίζουν τους κομματικούς μηχανισμούς, στελεχώνοντας αργότερα τον κυβερνητικό μηχανισμό της δήωσης του δημόσιου πλούτου και τους κομματικούς μηχανισμούς της διακοσμητικής αντιπολίτευσης. Οπότε, έχουμε να κάνουμε με φαινόμενο αναπαραγωγής ενός καρκινώματος, το οποίο μας έχει ήδη καταστρέψει.

Ανώνυμος είπε...

να παραθεσω την εμπειρια μου...ειμαι φοιτητης φιλοσοφικης απο το 2005..χθεσ πηγα στη γραμματεια της σχολης μου να ρωτησω ποσα ετη σπουδων εχω για να ολοκληρωσω. απαντηση υπαλληλου..: καρα...ριο θα εισαι για παντα φοιτητης. σε απορια μου αν εφαρμοζεται ο νομος γιαννακου μου απαντα με γκριματσα αποριας..αυτα ειναι τα πανεπιστημια μας

Unknown είπε...

Η εικόνα είναι όντως αυτή που δίνει ο καθηγητής. Ο αγώνας στο Πανεπιστήμιο δίνεται για να μην αλλάξει τίποτε και οι φοιτητές εγκλωβίζονται σε ατελέσφορες νοοτροπίες ευνοώντας τα ΔΕΠ που αποφεύγουν τις ευθύνες τους και κρύβονται πίσω από το μπάχαλο. Η Ιατρική σχολή είναι άριστο παράδειγμα καθώς υποτίθεται πως οι φοιτητές της είναι μια από τις καλύτερες «φέτες». Βέβαια, ποιός θέλει να ακούσει τον καθηγητή αυτόν που αρνείται να χαιδέψει βαριεστημένα αυτάκια, βάζει «δύσκολα» θέματα (και τιμωρείται με κατάληψη και διασυρμό)και δεν μοιράζει μεταπτυχιακά δια των κομματικών νεολαιών.. Το ζήτημα είναι όμως πως η ευρεία πανεπιστημιακή κοινότητα είναι απολύτως συμμέτοχη στην ευθύνη για την κατρακύλα, και πως παράλληλα φροντίζει να διαιωνίζεται με τρόπο που πολύ δύσκολα μπορεί να αντιστραφεί.

Ανώνυμος είπε...

Στους φοιτητές έχει δοθεί εδώ και πολλά χρόνια η ευκαιρία και δύναμη να ασκούν εξουσία στα πανεπιστήμια. Αυτό είναι κοινός τόπος. Το θέμα είναι ποιός τους την έδωσε; Η κοινωνία; Ή η πολιτεία; Αναμφίβολα η εκάστοτε κυβέρνηση όχι μόνο κάνει τα στραβά μάτια, αλλά αποκομίζει μικροκομματικά οφέλη από το στάτους κβο. Εμείς ως απλοί πολίτες που βιώνουμε τα δραματικά αποτελέσματα των άθλιων πολιτικών που (δεν) εφαρμόζονται... το μόνο που μπορούμε να κάνουμε (πέρα από το πιο απλό πράγμα, που συνιστά στο να αποδοκιμάζουμε με την ψήφο μας τους υπεύθυνους) είναι το εξής:

- Οργανωνόμαστε διαδικτυακά και προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα "ρεύμα" - όχι τόσο ιδεών, αλλά ανταλλαγής εμπειριών
- Επιλέγουμε με κατάλληλη στρατηγική να ενημερώνουμε την κοινή γνώμη για το τί ακριβώς συμβαίνει. Π.χ. μέσω εκπομπών (ακόμα και μέσω παραθύρων) να παρουσιάσουμε και να εξηγήσουμε με απτό τρόπο: (Α) τί χανουμε (σε κοινωνικούς και οικονομικούς όρους), (Β) τί μπορούμε να κερδίσουμε, (Γ) τί φταίει, (Δ) τί πρέπει να άλλαξει και πως. Με άλλα λόγια χρειάζεται ένα είδος 'καμπάνιας', στο οποίο θα μπορούσαν (θα ήταν επιθυμητό) να συμμετέχουν απλοί αλλά και διάσημοι πχ. καλλιτέχνες - πρόσωπα με τα οποία ο ελληνικός λαός μπορεί να ταυτιστεί. Ένας καθηγητής από το Χαρβαρντ δεν αρκεί...
- Lobbying για την αποκομματικοποίηση των πανεπιστημίων. Αυτή η στρατηγική στην Ελλάδα δεν αποδίδει και πολύ, αλλά σε συνδυασμό με τα προηγούμενα σημεία, ίσως επιτευχθεί κάτι. Τώρα είναι ευκαιρία. Η σημερινή κυβέρνηση μπορεί να πάρει πρωτοβουλίες υπό την πίεση της οικονομικής κατάστασης. Εάν μάλιστα την δει ο κόσμος να συντάσετται με ένα 'κοινωνικό' ρεύμα, οι δύσκολες πολιτικές αποφάσεις γίνονται ευκολότερες...

Καλά Χριστούγεννα

Μανώλης

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Σωστά είναι όλα τούτα και ιδιαίτερα η προτεινόμενη καμπάνια του Μανόλη. Σε ότι με αφορά, ως μέρος μιας τέτοιας άτυπης καμπάνιας βλέπω την αρθρογραφία μου. Για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολύ φίλοι μου...Στη δημοκρατία το μόνο όπλο μας είναι ο Λόγος. Κι ο Λόγος απαιτεί χρόνο για να καταστεί αποτελεσματικός, επιφέροντας τις απαιτούμενες εννοιολογικές και θεσμικές αλλαγές. Θυμάμαι πάντα τα λόγια του Jesse Jackson: Keep on trying, keep hope alive.

Unknown είπε...

I`m tired of keeping on trying!
Keep hope alive.