Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Ο κούκος που δεν θα φέρει την άνοιξη


Μετά από τρεις μήνες διακυβέρνησης, είναι πλέον εμφανής η δυσκολία του πρωθυπουργού να πάρει γρήγορες, συνεπείς και στρατηγικά σχεδιασμένες αποφάσεις, ιδιαίτερα στην οικονομία. Δεν εκπλήσσει. Θέλει από τη μια να είναι συνεπής με όσα «φιλολαϊκά» μέτρα αφρόνως εξήγγειλε προεκλογικά, αλλά από την άλλη πιέζεται από την αμείλικτη οικονομική πραγματικότητα Αποτέλεσμα; Βραδύτητα, παλινωδίες, αντιφάσεις. Ετοιμάζει πρόγραμμα περικοπών στις δημόσιες δαπάνες, αλλά συναινεί στην πανάκριβη εθελούσια έξοδο των λιμενεργατών του Πειραιά• παγώνει τους «υψηλούς» μισθούς στο δημόσιο, αλλά αρνείται να περικόψει τα σκανδαλώδη προνόμια των υπαλλήλων της Βουλής• θέλει να μαζέψει φόρους, αλλά σπέρνει τη σύγχυση. Λαϊκισμός και υπευθυνότητα δύσκολα συμβιβάζονται.

Υποτίθεται ότι το καινούριο στοιχείο που κομίζει στο δημόσιο βίο ο πρωθυπουργός είναι η ανοιχτή διακυβέρνηση: η διαβούλευση και η αλλαγή του τρόπου στελέχωσης του κράτους με την υποβολή βιογραφικών. Καινούρια ιδέα πράγματι είναι, αλλά δεν συνιστά «επανάσταση» - αλλαγή υποδείγματος – όπως ο ίδιος δήλωσε• είναι μια νέα κίνηση στο υπάρχον παιχνίδι. Αλλαγή υποδείγματος θα συνιστούσε η ανατροπή, όχι η ανακαίνιση, βαθιών ελλαδικών δομών, όπως είναι η χρόνια πολιτικοποίηση του κράτους. Η πραγματική τομή λ.χ. θα ήταν η δημιουργία μιας πολιτικά ανεξάρτητης ελίτ στη δημόσια διοίκηση. Ο Παπανδρέου δεν επέλεξε τους άριστους έναντι των αρεστών για να στελεχώσουν τα υπουργεία, αλλά, στην καλύτερη περίπτωση, τους άριστους μεταξύ των αρεστών. Θα διόριζε ποτέ ο πρωθυπουργός της Σουηδίας επικεφαλής της υπηρεσίας δίωξης οικονομικού εγκλήματος έναν συνδικαλιστή του κόμματός του;

Ο Παπανδρέου Γ’ είναι ένας αμλετικός χαρακτήρας: διαπερνάται από αμφιβολίες που μειώνουν την αποφασιστικότητα της δράσης του. Το βλέπει κανείς και στη γλώσσα του σώματός του – αποπνέει αβεβαιότητα και προσωρινότητα. Ξέρει πως θάθελε να είναι η Ελλάδα («η Δανία του Νότου»), έχει τα σωστά φιλελεύθερα-κοινωνιστικά ένστικτα, αλλά δεν γνωρίζει πώς να τα μεταποιήσει σε βιώσιμες στρατηγικές αλλαγής, γι αυτό και εξαντλείται σε κοινότοπες γενικότητες. Μεγάλωσε σε μια προβεβλημένη πολιτική οικογένεια, κύριο γνώρισμα της οποίας ήταν η «φιλολαϊκότητα» - να είναι αρεστοί στο «λαό» - γι αυτό και δυσκολεύεται να πάρει τις σκληρές αποφάσεις που το κυβερνάν αναπόφευκτα επιβάλλει. Οι Παπανδρέου έμαθαν να υπόσχονται, να παρέχουν στους «μη προνομιούχους», όχι να τους δυσαρεστούν.

Ο πρωθυπουργός δεν διαθέτει βιωματική γνώση των προβλημάτων, βλέπει την Ελλάδα με την οπτική γωνία ενός «φιλέλληνα» που εκπλήσσεται με την αθλιότητα της χώρας, αλλά δεν γνωρίζει βαθιά, σωματικά, τον ψυχισμό της, τις φοβίες της, τους ιστορικούς εθισμούς της, κι αυτό φαίνεται στον άνευρο λόγο του. Αναπληρώνει την ελλιπή γνώση του ελλαδικού πλαισίου με γενικόλογες διακηρύξεις και δάνεια ιδεολογήματα («διαβούλευση», «συμμετοχή»).

Ο κ.Παπανδρέου έγινε πολιτικός επειδή γεννήθηκε σε πολιτική οικογένεια, η καρδιά του όμως είναι αλλού. Πριν από κάμποσα χρόνια, σε μια στιγμή αυθεντικότητας, εξέφρασε σε συνέντευξή του την επιθυμία ότι, αν δεν ήταν πολιτικός, θα ήθελε να ηγείται μια Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Ο κ.Παπανδρέου δεν έχει νοοτροπία κυβερνήτη, αλλά επικεφαλής think tank, περιβαλλοντικής ή φιλανθρωπικής οργάνωσης – ανθρώπου, δηλαδή, που δεν τον έλκει τόσο η εκτελεστική όσο η συμβολική εξουσία. Γι αυτό του πάει ο ρόλος του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, όπως θα του ταίριαζε ο ρόλος του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ ή του προέδρου της Διεθνούς Αμνηστίας. Ο ενδιάθετος κοσμοπολιτισμός του και μια αμερικανικής προελεύσεως σωτηριολογική προδιάθεση τον ωθούν να ασχολείται ενεργά με τα διεθνή κοινά. Με την εγχώρια πολιτική πλήττει, πιθανόν επειδή θα πρέπει να ασχοληθεί και με τη «λάντζα», όχι μόνο με υψιπετείς σκοπούς• ίσως θεωρεί τα δημόσια ήθη πολύ πρωτόγονα για τη δική του «εκλεπτυσμένη» νοοτροπία (περίπτωση Ρατζίβ Γκάντι)• ή πιθανότατα δεν θέλει να φθείρει το «φιλολαϊκό» του προφίλ. Σε κάθε περίπτωση, δίνει την εντύπωση ανθρώπου που παρατηρεί αλλά δεν μετέχει.

Είναι πειστικός όταν μιλάει για θέματα μειονοτήτων και μεταναστών (για τα οποία έχει προσωπική εμπειρία και ευαισθησία). Οι καλύτερες στιγμές του είναι όταν ενεργεί ως υπουργός Εξωτερικών – ένας ρόλος που εμπεριέχει λιγότερο την άσκηση εκτελεστικής εξουσίας και περισσότερο τη διαβούλευση. Όπως προσφυώς ελέχθη, ο Παπανδρέου είναι ένας υπουργός Εξωτερικών με αρμοδιότητες πρωθυπουργού. Ουσιαστικά είναι ένας do-gooder που αισθάνεται άβολα με συγκρούσεις. Η περιλάλητη «διαβούλευση» είναι ένας εύσχημος τρόπος να μην αποφασίζει.

Εκπλήσσονται μερικοί με τις κυβερνητικές «αρρυθμίες» και τον ανεπαρκή συντονισμό. Κακώς. Είχαμε αρκετά δείγματα γραφής από τον πρωθυπουργό με την ιδιότητά του ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Η παροιμιώδης χαλαρότητα του κόμματος, τα διαρκώς ανανεούμενα όργανα, η απρόβλεπτα μεταβλητή γεωμετρία των ανθρώπων που τον περιβάλλουν, και η απουσία πολιτικών ανακλαστικών, ήταν ήδη γνωστά. Γιατί να κάνει κάτι διαφορετικό ως πρωθυπουργός; Οι αρρυθμίες σύντομα θα εξελιχθούν σε εμφράγματα.

Όσοι περίμεναν ο νέος πρωθυπουργός όχι μόνο να γυρίσει σελίδα, αλλά να αλλάξει βιβλίο, πιθανότατα θα απογοητευθούν. Οι βαθιές δομές που καθηλώνουν τη χώρα είναι αμφίβολο αν θα αλλάξουν. Αλλαγές θα γίνουν, αλλά θα είναι ασύνδετες και περιπτωσιακές. Νέοι θεσμοί πιθανόν να δημιουργηθούν, αλλά οι υπάρχοντες είναι λιγότερο πιθανό να μεταρρυθμιστούν σοβαρά. Κάτι τέτοιο θα απαιτούσε ρήξη με τον κομματισμό, τον κρατισμό, την πολιτική πόλωση, το λαϊκισμό, τον κομματικό καιροσκοπισμό - ρήξη, δηλαδή, με όσα συνέχουν το σημερινό πολιτικό σύστημα, ένα νέο παιχνίδι. Η χώρα χρειάζεται επειγόντως έναν Ελευθέριο Βενιζέλο, αλλά επιλέγει πολιτικές μετριότητες. Φυσικά το πληρώνει – κυριολεκτικά!

15 σχόλια:

Greek Rider είπε...

Νομίζω ότι παρόλο που στο κείμενο αναφέρεται ρητώς ότι η Ελλάδα είχε ανάγκη από έναν Ελευθέριο Βενιζέλο, απ' το ίδιο κείμενο, εξάγεται έμμεσα το συμπέρασμα ότι η Ελλάδα ίσως έχει την ανάγκη από έναν "Νονό" της μαφίας (αφού ο Παπανδρέου θα ήταν καλός για τον ΟΗΕ, Σοσ.διεθ., για υπουργός εξωτερικών κτλ αλλά όχι για πρωθυπουργός).

Ας ελπίσουμε ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο γιατί τότε ούτε ένας Ελευθέριος Βενιζέλος θα έφτανε για να επουλώσει τα χτυπήματα της μαφίας του "Νονού".

Από την άλλη μεριά, νομίζω ότι η διστακτικότητα του Παπανδρ. οφείλεται και στην μεταβατική εποχή μας και στο ότι οι λύσεις και ο ορίζοντας δεν είναι πλέον τόσο ξεκάθαρα όσο υπονοούν οι αγορές και τα spread. Αλλιώς οι κατεξοχήν οικονομικά ρεαλιστές (ΗΠΑ, ΗΒ) δεν θα είχαν σήμερα τα προβλήματα που έχουν.

Νομίζω ότι η πατρική φιγούρα του Παπανδρέου, που θα έπρεπε να σκοτώσει συμβολικά, όπως είχε γραφτεί παλαιότερα από εδώ, δεν είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου αλλά ο Σημίτης, τον οποίο στήριξε το 1996 αλλά και από τον οποίο πήρε το δαχτυλίδι το 2003. Νομίζω ότι αυτό έγινε.

Παρόλο που όντως ο Παπανδρέου κατάγεται από τη μεγάλη πολιτική οικογένεια, έχει υποτιμηθεί ως προσωπικότητα λόγω των πολύ ιδιαίτερων και συγκρατημένων επικοινωνιακών του αντιδράσεων.

Για το αν κάνω λάθος στις εκτιμήσεις μου νομίζω ότι χρειάζεται ένα διάστημα 4-6 χρόνων για να το πούμε.

Meropi είπε...

Το ότι η χώρα χρειάζεται περισσότερο οργανωτικότητα, αποφασιστικότητα και δράση, παρά διαβούλευση είναι γεγονός. Το ότι χρειάζεται να παρθούν μέτρα ενδεχομένως σκληρά, χωρίς να υπολογίζεται το λεγόμενο πολιτικό κόστος και πάλι είναι γεγονός. Το αν θα καταφέρει ο Γ. Παπανδρέου να ξεπεράσει τη διστακτικότητα του, είναι ένα γεγονός που θα φανεί στο μέλλον. Προς το παρόν δεν φαίνεται να το πετυχαίνει. Θα δούμε.

Ανώνυμος είπε...

"Η χώρα χρειάζεται επειγόντως έναν Ελευθέριο Βενιζέλο, αλλά επιλέγει πολιτικές μετριότητες."

Δε νομίζω πως ένα και μόνο πρόσωπο αρκεί να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό. Το οποίο, έτσι όπως είναι διαμορφωμένο, ουσιαστικά εξυπηρετεί την υπάρχουσα κατάσταση. Πολύ φοβάμαι πως η μόνη λύση είναι η καταστροφή μέσα από την οποία μπορεί να ξεπηδήσει το καινούργιο.

Petros είπε...

Καταρχήν, κ.Τσούκα σας διαβάζω εδώ και καιρό (όσο προλαβαίνω καθώς βλέπετε δουλεύω στον ιδιωτικό τομέα…) και εκτιμώ ιδιαίτερα τη σκέψη σας. Το άρθρο σας είναι πολύ καλό, τροφή για σκέψη, ελπίζω βέβαια για το καλό της χώρας, να μην είναι και προφητικό. Χρειαζόμαστε ηγεσία, αναμφισβήτητα. Το ερώτημα είναι τι είδους ?

Ο ΓΠ εμφανίζεται να είναι από τους 'ηγέτες' που μπορεί να φέρει νέες ιδέες στην πολιτική ατζέντα. Κι ας είναι και δανεικές. Η αλλαγή είναι το ζητούμενο. Από το να μείνουμε στάσιμοι, πάλι, ας αλλάξουμε και με ιδέες άλλων. Το ζήτημα είναι να τις συνθέσει σε ένα "Ελληνικό μοντέλο", όχι λόγω συμβιβασμού αλλά λόγω εφικτότητας και εγγύτητας του αποτελέσματος (να ζήσουμε να το δούμε...). Βέβαια, προσωπικά το ότι το όλο ζητούμενο μοντέλο της χώρας είναι δαν(ε)ικό (βλ. Δανία του Νότου) με ανησυχεί βαθύτατα καθώς υποδηλώνει μία άγνοια του ψυχισμού του Έλληνα (με ποιά πολιτική μπορείς να χτίσεις την αίσθηση ατομικής ευθύνης μπροστά στο κοινό καλό) και της έκτασης των προβημάτων του υφιστάμενου μοντέλου διακυβέρνησης. Κυρίως όμως, υποδηλώνει μία λανθασμένη προσέγγιση στη στρατηγική υλοποίησης των αλλαγών. Εν ολίγοις, πρώτα τρως καμμιά σαρδελίτσα στα κάρβουνα και σιγά σιγά φτάνεις και στον αστακό..εκτός κι αν τη σαρδελίτσα δεν τη θεωρείς εκλεπτυσμένο και υψιπετή στόχο ..

Εν ολίγοις, πιστεύω ότι ο ΓΠ, ως κοσμοπολίτης και strategist που είναι, θα ήταν καλός ηγέτης σε μία χώρα που έχει ένα όραμα κι ένα κρατικό μηχανισμό που λειτουργεί, μία χώρα που αναπτύσσεται, αλλάζει, καινοτομεί και αναζητά δυναμικά το στίγμα της στο παγκόσμιο χάρτη. Είμαστε όμως εμείς αυτή η χώρα? Σίγουρα όχι (τι κρίμα..). Προσωπικά πιστεύω ότι είμαστε 2 βήματα πίσω

Το 1ο βήμα είναι αυτό της μεθοδικής, αταλάντευτης διαχείρισης 'Γερμανικής' πειθαρχίας που χρειαζόμαστε για να συμμαζέψουμε τα οικονομικά μας. Σε αυτό το βήμα κρίσιμα ηγετικά χαρακτηριστικά εκτιμώ ότι είναι: η πολιτική βούληση (όλοι ξέρουμε τι πρέπει να γίνει), η διαχείριση (και όχι η αποφυγή) των συγκρούσεων, ο ενεργητικός συντονισμός της ομαδικής προσπάθειας για ορθολογική διαχείριση των πόρων, η θέσπιση και στενή παρακολούθηση υλοποίησης ποσοτικών στόχων, η επικοινωνία του επείγοντος, η πυγμή (όταν από την πολύ διαβούλευση το πράγμα κολλάει...), η ταχύτητα στις αποφάσεις.

Το 2ο βήμα είναι αυτό των καινοτόμων πολιτικών που θα μας μετατρέψουν σταδιακά σε μία χώρα που ασχολείται επιτέλους και ενισχύει, εμπνέει (το ρήμα εδώ δεν είναι τυχαίο..) τις πραγματικά παραγωγικές της δυνάμεις (π.χ. τους νέους της ..κάθε ηλικίας), από τις οποίες μπορεί να προκύψει πλεόνασμα προσπάθειας, δημιουργικότητας, παραγωγικότητας, εν τέλει προστιθέμενη αξία για τη χώρα. Δε θα αναφερθώ παραπάνω σε αυτό καθώς αποτελεί ακόμα μία νεφέλη…και μόνο λόγω του Ελληνικού φιλότιμου και ορισμένων Πανεπιστημίων & εταιριών στον ιδιωτικό τομέα δεν αποτελεί αποκύημα φαντασίας.

Δεν θέλω όμως να ακούγομαι απαισιόδος. Ένα από τα πράγματα που πρέπει άλλωστε να αλλάξει ο Έλληνας στο ψυχισμό του είναι να πάψει να γκρινιάζει...
Το ερώτημα λοιπόν είναι αν ο ΓΠ είναι ο κατάλληλος ηγέτης για το βήμα που πρέπει να κάνουμε τώρα. Βλέπω προσπάθεια και ευαγγελισμό αλλαγής αλλά με ενδείξεις και αποτελέσματα αμφιλεγόμενα έως τώρα. Ελπίζω πραγματικά να βρεί το βηματισμό του…για το καλό όλων.

panteleimon είπε...

Synxaritiria gia to arthro. Poly eustoxo.
Sigoura xreiazomaste enan Eleuth Venizelo epeigontos ( i opws exei graftei allou ton diko mas...Poutin - oxi me tin sovinistiki ennoia alla me tin anagki enos anthropou me thelisi kai pygmi)
Oso gia ton kyrio GP, einai prwthypourgos logo onomatos . Oute se alla kratoi tha mporouse na einai prwthypourgos-as sovareutoume.
(twrinos -kryfos-prwthypourgos ...o kyrios Pagkalos)
Etsi psifizoun oi perissoteroi stin Ellada-dystyxws- .I psifos paei dagkwti.
Exoume kairo akoma mexri na wrimasoume politika....

Andreas είπε...

Κύριε Τσούκα συμφωνώ με το άρθρο σας αν και ελπίζω να διαψευσθείτε. Κι αυτό γιατί η Ελλάδα, στα πρόθυρα της χρεωκοπίας πλέον, δεν αντέχει άλλο την εξαχρείωση, την έλλειψη ηγέτη, την καθήλωση στην στασιμότητα και την ανοχή των πάσης φυσεως συνδικαλιστών/συντεχνιών, ελεύθερων/ασύδωτων επαγγελματιών, απολίτιστων, νεόπλουτων κλπ.
Μία δυναμική προσωπικότητα, ικανή να συγκρουστεί με τις κατεστημένες δυνάμεις που κρατάνε καθηλωμένη τη χώρα και να επιβάλει τον εκσυγχρονισμό και τη νομιμότητα είναι απολύτως αναγκαία.

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω ότι το άρθρο είναι λίγο άδικο. Έχουμε συνηθίσει τους έχοντες την εξουσία σε αρπακολλατζίδικες αποφάσεις, σε πιστολιές στον αέρα, (μπας και φοβηθεί το πρόβλημα και φύγει, κάτι σαν ξόρκι), στην κλασσικά Ελληνική στρατηγική αντιμετώπισης προβλημάτων "Η μπάλλα ψηλά και όλοι στο κέντρο μπας και πάρουμε καμμιά κεφαλιά και βάλουμε γκολ".
Ταυτόχρονα, το πόπολο από κάτω απαιτεί μεσσιανικές λύσεις του στυλ "Ελ. Βενιζέλος".
Αυτά μας έφεραν μέχρι εδώ. Δε νομίζω ότι ένας ή δύο μήνες πιό γρήγορα θα γυρίσουν τον χρόνο πίσω. Τα χάλια μας μας πήραν 30 χρόνια για να τα φτιάξουμε. Ε, ας "ξοδέψουμε" μερικούς μήνες για να αντιστρέψουμε την πορεία.
Ο Γ.Π. έχει, πρώτα απόλα, να αντιπαλέψει κακομαθημένους Ελληνάρες, μέσα στο ΠΑΣΟΚ, στη Βουλή, στα κόμματα της Αριστεράς (θα ήθελα τη γνώμη σας για τη στάση του ΚΚΕ αυτή τη στιγμή), στην Ελληνική Κοινωνία.
Η απόφασή του όμως για σωστή προετοιμασία (βλέπε και διανούλευση) παίρνει χρόνο. Είναι το γνωστό δίλλημα της NASA: Δαπανούμε δις για να φτιάξουμε ένα διαστημόπλοιο με τη σημερινή τεχνολογία για να φτάσει στο Σείριο μετά από 2.000 χρόνια, ή περιμένουμε άλλα διακόσια χρόνια οπότε με την τότε τεχνολογία το διαστημόπλοιο θα φτάσει σε 200 χρόνια (άρα σύνολο 400 χρόνια από σήμερα, που είναι πολύ συντομότερα από τα 2.000 χρόνια της σημερινής τενολογίας). Αυτό λάβετέ το σαν παράδειγμα και όχι κυριολεκτικά. Σίγουρα δε θα περιμένουμε διακόσια χρόνια για να κάνουμε κάτι για τα χάλια μας. Η πρόκληση για τον Πρωθυπουργό είναι η ισορροπία μεταξύ της επείγουσας ανάγκης για δράση και της εξίσου επείγουσας ανάγκης για καλή προετοιμασία του Κρατικού Μηχανισμού, της Κυβέρνησς, της Βουλής, αλλά και του Κοινού για τα επερχόμενα σοκ.
Αναρωτηθείτε ο καθένας ποιό είναι το σημείο αυτό της χρονικής ισορροπίας. Μην ξεχνάτε όμως ότι αν ο Έλληνας δεν προετοιμαστεί κατάλληλα, θα καεί στο ζέσταμα κιόλας, πριν καν μπει στον αγώνα.

Ανώνυμος είπε...

Στο προγούμενο κειμένο έκανα ένα λάθος πληκτρολόγησης που έβγαλε κάτι καλό. Αντί για διαβούλευση έγραψα διανούλευση. Πράγματι αν το παρακάνουμε στη διαβούλευση θα καταλήξουμε στη διανούλευση (όλα νούλα δηλαδή). :-)

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Ενδιαφέροντα σχόλια, ιδιαίτερα το τελευταίο.

Αναγνωρίζω ότι είναι εύκολο για μας τους σχολιαστές να επικρίνουμε την κυβέρνηση η οποία πράγματι προσπαθεί να ανορθώσει τη χώρα. Τα διλήμματα είναι άφθονα και πιεστικά - μόνο όποιος δεν καταλαβαίνει την ουσία του κυβερναν/διοικείν δεν συνειδητοποιεί τη δυσκολία τους. Δεν ανήκω σε αυτούς, νομίζω.

Θάθελα να πιστεύω ότι δεν είμαι άδικος, μολονότι δεν το αποκλείω. Προσπαθώ να διαβλέψω την πορεία του κυβερνητικού έργου, από τα μέχρι τώρας δείγματα γραφής, εστιάζοντας στην προσωπικότητα του ΓΑΠ. Το είχα κάνει και στον πρώτο χρόνο της κυβέρνησης Καραμανλή με το άρθρο μου στο "Βήμα" "Οταν κυβερνούν οι άφρονες ερασιτέχνες". Δεν έπεσα έξω.

Σπεύδω να πω ότι νοιώθω πολύ κοντά στις ιδέες και το πρόταγμά του πρωθυπουργού. Με εκφράζειο βορειομερικανικός λιμπεραλισμός του και η βορειοευρωπαική σοσιαλδημοκρατική του προέλευση. Φρονώ, ωστόσο, ότι ο ΓΑΠ is not fit for the job. (θυμίζω, με την ευκαιρία, ότι, σε συνέντευξή του στο παρελθόν, όταν εσυζητείτο η πιθανή υποψηφιότητα ΓΑΠ για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, ο κ.Πάγκαλος είχε πει ευθέως ότι "ο κ.Παπανδρέου δεν κάνει για πρωθυπουργός". Σήμερα είναι αντιπρόεδρός του!). Παρακολουθώ χρόνια την πορεία του ΓΑΠ και νοιώθω ότι γνωρίζω γιατί πράγματα μιλάω. Επιπλέον, το φαινόμενο της ηγεσίας με ενδιαφέρει ερευνητικά, και θεωρώ ότι δεν μιλάω πρόχειρα για το θέμα. Η κριτική μου είναι περισσότερο η κριτική του συνοδοιπόρου (εξού και η πίκρα) και λιγότερο του αντιπάλου. Την έχω εκφράσει και σε παλαιότερα άρθρα. Δεν πιστεύω ότι έχω διαψευσθεί, και η στάση του ΓΑΠ στο πρόσφατο αγροτικό θέμα επβεβαιώνει, νομίζω, την ανάλυσή μου. Δεν θα διστάσω να ομολογήσω την αναλυτική μου αστοχία όταν αυτή προκύψει.

Greek Rider είπε...

Το θέμα όμως δεν είναι μόνο η στάση αλλά το αποτέλεσμα. Πέρυσι π.χ. η κυβέρνηση ενώ έδειχνε λίγο πιο σκληρή στάση απέναντι στους αγρότες στο τέλος πλήρωσε ένα τεράστιο ποσό. Φέτος αυτό αποκλείεται να συμβεί.

Άλλο παράδειγμα: Ο Μαρκογιαννάκης έδειχνε ένα σκληρό προφίλ ενώ στην ουσία ακολουθούσε μια πολιτική κατευνασμού. Αντίθετα ο Χρυσοχοίδης με κοινωνικό προφίλ "έπαιξε" φουλ επίθεση...

Άσχετα αν εγώ συμφωνώ ή διαφωνώ με τα παραπάνω, όλα αυτά δείχνουν μεγαλύτερο ρεαλισμό σε αντίθεση την κουλτούρα του διαλόγου που καλλιεργεί ένα συναινετικό προφίλ σε άλλο επίπεδο.

Η δε διστακτικότητα εγώ πιστεύω ότι εξηγείται πολιτικά γιατί όσο οι διεθνείς πιέσεις αυξάνονται τόσο πιο εύκολα θα περάσουν τα σκληρά μέτρα και άρα το μεσοπρόθεσμο όφελος λογαριάζεται μεγαλύτερο από το βραχυπρόθεσμο κόστος (π.χ. της ανόδου των spreads).

Μα δεν είναι εκπληκτικό ακριβώς το ότι ο Πάγκαλος που είχε δηλώσει ότι ο Παπανδρέου δεν έκανε - τότε - για πρωθυπουργός, τοποθετήθηκε σήμερα ως αντιπρόεδρος; Άσε που παίζουν το παιχνίδι του καλού-κακού με άριστο τρόπο.

Κάποτε (την δεκαετία του 1980, αρχές 1990 νομίζω)ο Γιάννης Μαρίνος (εκδότης Οικον.Ταχυδρ.) έλεγε ότι μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να διορθώσει τις ανισορροπίες που το ίδιο δημιούργησε. Και το έλεγε αυτό γιατί ήξερε αυτά ακριβώς που περιγράφω παραπάνω. Ότι δηλαδή μόνο το ΠΑΣΟΚ έχει κοινωνική νομιμοποίηση για σκληρά μέτρα.

Ανώνυμος είπε...

Άλλο ένα εξαιρετικό άρθρο κ. Τσούκα!

Όμως θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι ο κ. Παπανδρέου δεν έδειξε αναποφασιστικότητα όταν επρόκειτο να αποπέμψει το κ. Ρόβλια λόγω ρουσφετιών.

Δεν ξερω αν η λύση για την Ελλάδα θα ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα. Ίσως είναι καλύτερα για τους Έλληνες αν αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι το μοντέλο του "καλού πατερούλη" που φρόνιζε τα πάντα, μάγευε τις διεθνείς αγορές και ταυτόχρονα έδινε επιδόματα "κάτω από το τραπέζι" έχει πεθάνει (δεν υπήρξε ποτέ, παρά μόνο στο μυαλό μας).

Νομίζω ότι ο ΓΑΠ δεν προσπαθεί να το παίξει μεγάλος ηγέτης (γιατί γνωρίζει ότι δεν είναι), αλλά προσπαθεί να κάνει πιο ώριμους τους Έλληνες. Να τους φέρει προ των ευθυνών τους.

Ξέρει ας πούμε ότι όποιος πρωθυπουργός τα έχει βάλει με τα συνδικάτα έχει βγει χαμένος.

Όποιος πρωθυπουργός έχει τολμήσει να πει το αυτονόητο, έχει βρεθεί σπίτι του (πχ "Αυτή είναι η Ελλάδα" Κ. Σημίτης). Ίσως φταίνε τα διεφθαρμένα ΜΜΕ, ίσως η απαιδευσιά, ίσως η ανωριμότητα του Έλληνα, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα.

Μήπως τελικά αυτό που προσπαθεί να κάνει ο ΓΑΠ είναι απλώς αυτό που διδάσκετε στα μαθήματά σας, να εμπλέξει τους ενδιαφερόμενους;

Μήπως αυτό φανερώνει ο διορισμός του κ. Κουτρουμάνη (συνδικαλιστή
και πρωτοστατούντα των αντιδράσεων κατά του Ν. "Γιαννίτση") υφυπουργό Κοινωνικών ασφαλίσεων; (!)

Ϊσως και θεωρείτε υπερβολικά ολα αυτά που λέω και πιθανόν να έχετε δίκιο....

Χ. Μαρής

Ανώνυμος είπε...

Ενδιαφέρουσα συζήτηση. Αν και τρομακτικά πειστική η επιχειρηματολογία σας, κ. Τσούκα, θα συμφωνήσω με το τελευταίο σχόλιο:

"Δεν ξερω αν η λύση για την Ελλάδα θα ήταν μια ισχυρή προσωπικότητα. Ίσως είναι καλύτερα για τους Έλληνες αν αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι το μοντέλο του "καλού πατερούλη" που φρόνιζε τα πάντα, μάγευε τις διεθνείς αγορές και ταυτόχρονα έδινε επιδόματα "κάτω από το τραπέζι" έχει πεθάνει."

Επίσης, δείτε ένα ήδη πολυσυζητημένο άρθρο

http://www.guardian.co.uk/commentisfree/2010/jan/25/principled-europe-not-let-greece-bleed

Μανώλης

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Ο ΓΑΠ αντιφάσκει και παλινωδεί. Δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό του. Δείτε πως η ασύνετη ενδοτικότητα στους λιμενεργάτες, εμποτίζει τον λόγο και τα αιτήματα των αγροτών σήμερα! Ναι, είμαι σίγουρος ότι πιστεύει μέσα του στη διαβούλευση, αλλά δεν γνωρίζει επαρκώς τα ελλαδικά συμφραζόμενα. Υπάρχουν προϋποθέσεις για να εφαρμοστεί η διαβούλευση, τις οποίες όμως αγνοεί. Απαιτείται εκλεπτυσμένη κρίση για κάτι τέτοιο, την οποία ο ΓΑΠ αμφιβάλλω αν διαθέτει (για το θέμα της κρίσης θα αναρτήσω ένα εκτεταμένο δοκίμιό μου σε δύο εβδομάδες). Υπάρχει καιρός να σπείρεις και καιρός για να θερίσεις...Τώρα είναι καιρός να θερίσουμε - γρήγορα. Να αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Η σπορά θα έρθει αργότερα.

Τέλος, όχι δεν πιστεύω στους ηγέτες-πατερούληδες. Δεν γυρεύω έναν Πούτιν. Ανέφερα τον Ελ. Βενιζέλο ως πρότυπο ευθυκρισίας, έμπνευσης, αποφασιστικότητας, και ικανότητας να φέρενει στις κυβερνήσεις του ό,τι καλύτερο έχει η χώρα. Ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη στιγμή. Οι στιγμές που περνάμε είναι οι πιο δύσκολες που θυμάμαι στην ενήλικη ζωή μου (τα τελευταία δηλαδή 30 χρόνια). Απαιτείται ταχύτητα, συνέπεια, τόλμη. Φοβάμαι ότι ο ΓΑΠ δεν τα διαθέτει. Το λέω με λύπη, όχι χαρά.

Ανώνυμος είπε...

Δε διαφωνώ μαζί σας,ούτε προσπαθώ να υπερασπιστώ τον ΓΑΠ.

Προσπαθώ να βρω μια αμυδρή αχτίδα φωτός...

ΧΜ

Ektakto Peristatiko είπε...

Καλησπερα σας . Εγραψα κατι με αφορμη το κειμενο σας "Η χώρα της κβαντικής απροσδιοριστίας" το οποιο δεν αναδημοσιευσα διοτι δεν ξερω αν το επιτρεπετε ομως εβαλα ενα direct link .