Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

«Δεν μπορώ να σας κοιτάξω στα μάτια…»



«Να τα πάρουν από κείνους που κλέψανε, εγώ τι φταίω», είπε βαρύθυμα ο Κυριάκος, καθώς πλήρωνα το λογαριασμό. Δεν μού έδωσε απόδειξη, έπρεπε να τη ζητήσω. Αυτό έκανε πάντοτε. Η ψαροταβέρνα του είναι πάνω στο κύμα, κυριολεκτικά. Φυσικά, παράνομη. Δεν ξέρω αν καταλάβαινε την παραδοξότητα του σχολίου του, υποψιάζομαι πως όχι: ο φοροκλέπτης ήθελε να πληρώσουν οι κλέφτες – οι άλλοι!
Δεν είναι ο μόνος. Ο εθνικός μας γελωτοποιός, έχοντας αποφύγει παράνομα τη στρατιωτική του θητεία, παραδίδει μαθήματα γκλαμουράτου αριστερού λαϊκισμού στους εγχώριους πληβείους, κάθε Τρίτη βράδυ: «να πληρώσουν αυτοί που κλέψανε».  Ο «υπέροχος λαός», όπως τον χαρακτήρισε ο φιλέλληνας πρωθυπουργός μας, δεν φταίει σε τίποτε. Ποιοι είναι οι άλλοι; Το «διεθνές κερδοσκοπικό κεφάλαιο» (εβραϊκό φυσικά)· οι απόγονοι των Ναζί· οι εγχώριοι «δωσίλογοι» και «γερμανοτσολιάδες»· τα «λαμόγια» που κυβερνούν. Ένα είναι βέβαιο: οι άλλοι φταίνε, οι «μεγάλοι».
Ουδόλως εκπλήσσει ότι το λαϊκ(ιστικ)ό αρχέτυπο απόδοσης ευθυνών συμμερίζονται και οι «μεγάλοι», αντεστραμμένο φυσικά. Ο θυματοποιημένος λαός μέμφεται τους ανεπαρκείς ηγέτες του και αντιστρόφως, σε έναν ατέλειωτο φαύλο κύκλο-εμβληματικό γνώρισμα παθολογικής λειτουργίας ενός κοινωνικού συστήματος. «Οι υπουργοί Οικονομικών είναι οι τελευταίοι που πρέπει να κατηγορηθούν, διότι πιέζονται από συναδέλφους τους υπουργούς και την κοινωνία γενικά», είπε ο αρχιτέκτονας της οικονομικής καταστροφής κ.Αλογοσκούφης σε ομιλία του στο LSE, αποσπώντας, επιτέλους, τη χλεύη του ακροατηρίου. Ο δε πρώην πρωθυπουργός Καραμανλής Β΄, ο Ελάχιστος, όταν βρει λίγο χρόνο μεταξύ των θαλασσινών μπάνιων του και των εξόδων του σε μπαρ να αναστοχαστεί την αθλιότητα της διακυβέρνησής του, καταλήγει πάντα στο ίδιο αυτοεξυπηρετικό συμπέρασμα: «Με εμπόδισε η ισοπεδωτική αντίδραση των βολεμένων του συστήματος» («Βήμα», 2/5/2010). Προσέξτε: ο λαός φταίει· άξιζα έναν καλύτερο λαό!
Ευτυχώς δεν είμαστε όλοι παχύδερμα. Για αρκετούς η κρίση λειτουργεί ως υπαρξιακή αγωνία. «Είναι δικό μας το πρόβλημα», λέει ο κ.Παύλος Κοπτίδης, υπάλληλος σε γραφείο ενοικιάσεως αυτοκινήτων (International Herald Tribune, 30/4, 2010). «Δεν είναι λάθος της Γερμανίας ή της Ευρώπης. Εμείς το κάναμε αυτό στον εαυτό μας» (ο.π.). «Θα πρέπει να μάθουμε να πληρώνουμε φόρους μας», παρατηρεί ο κ.Κώστας Παπαδάκης, πιλότος (ο.π.). «Πρέπει να αναπτύξουμε συνείδηση ως κοινότητα, να δούμε τον εαυτό μας ως συλλογική κοινωνία», σχολιάζει ο κ.Πέτρος Αναγνώστου, βιβλιοπώλης (ο.π.). Στοχαστικές κουβέντες. Ασυνήθιστες εμπειρίες, όπως η καθολική όσο και δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου και, πιθανώς, η επίσημη οικονομική χρεοκοπία αύριο, λειτουργούν απο-καλυπτικά: η θεσμική σταθερότητα διασαλεύεται· οι ανεπίσημες πρακτικές που διασφάλιζαν την απρόσκοπτη καθημερινότητα αποσταθεροποιούνται· ό,τι θεωρούσαμε αυτονόητο αμφισβητείται. Αίφνης, η ζωή χρειάζεται ανα-νοηματοδότηση. «Το θέμα είναι τώρα τι λες», όπως γράφει ο ποιητής.
Η υπαρξιακή αγωνία είναι μια εμπειρία σύγχυσης: αισθάνεσαι άστεγος, αποξενωμένος, ταραγμένος. Συγχρόνως, αποκτάς επίγνωση της υπαρκτικότητάς σου, την οποία θεωρούσες δεδομένη, απορροφημένος καθώς ήσουν στις ρουτινώδεις δραστηριότητές σου. Ξαφνικά, απωθημένες ή νέες ερωτήσεις τίθενται: Πως πρέπει να ζω; Γιατί ζω έτσι; Τι νόημα έχουν όλα αυτά; Η υπαρξιακή αγωνία σου δίνει τη δυνατότητα να επανοικειωθείς την ύπαρξή σου, να τη νοηματοδοτήσεις με διαύγεια, να ζήσεις μια πιο αυθεντική ζωή.
Ζούμε τη ζωή μας διαθλασμένη μέσα από τις απαιτήσεις και προσδοκίες των άλλων – είναι το τίμημα που καταβάλλουμε για τη μετοχή μας στον κοινό βίο. Όπως δείχνει η τέχνη και η επιστήμη, προσεγγίζουμε την αυθεντικότητα όταν ακολουθούμε με διαύγεια και αποφασιστικότητα μια δυνατότητα που διανοίγεται στην παράδοσή μας. Ο άνθρωπος είναι «πάντοτε μόνο αυτό που επέλεξε να είναι», παρατηρεί ο Χάιντεγκερ. Η αγωνία που επιφέρει μια κρίση, όταν αφεθούμε να τη βιώσουμε ως τέτοια, απο-καλύπτει τις επιλογές που έχουμε ήδη κάνει και μας θυμίζει την ενδεχομενική φύση αυτών των επιλογών – άρα των διαφορετικών επιλογών που θα μπορούσαμε εφεξής να κάνουμε.     
Η βιωματική γλώσσα της προσωπικής ευθύνης είναι μια χαμένη γλώσσα στη μεταπολιτευτική Ελλάδα. Αναζητούμε διαρκώς προσχήματα προκειμένου να απωθούμε τα υπαρξιακά ερωτήματα που θέτουν οι αστοχίες μας· πασχίζουμε να μη βιώσουμε την αγωνία. Οι περισσότεροι αντιδρούμε όπως οι κάτοικοι της Λήμνου τον Ιούνιο 2009, οι οποίοι προπηλάκισαν και τελικά έδιωξαν κλοτσηδόν κλιμάκιο του ΣΔΟΕ όταν αυτό επιχείρησε να κάνει φορολογικούς ελέγχους στα καταστήματά τους («Ελευθεροτυπία», 26/6/2009). «Από μας βρήκατε να αρχίσετε;» είναι η μόνιμη επωδός ουκ ολίγων ελεγχομένων πολιτών. «Να αρχίσετε από τους μεγάλους» - τους άλλους. Και όταν οι «μεγάλοι», όπως ο Καρβέλας, ο Κεφαλογιάννης, ο Βουλγαράκης, ο Αλογοσκούφης, κι ο Κοντομηνάς ελέγχονται, μεταθέτουν κι αυτοί με τη σειρά τους την ευθύνη σε «σκοπιμότητες» των αντιπάλων τους. Φταίω; Εγώ;  
Ναι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ευθύνες. Η γλώσσα της ευθύνης, όμως, είναι πρωτίστως ηθική, και μετά όλα τα άλλα (πολιτική, νομική, διοικητική). Όταν ο φοροφυγάς ταβερνιάρης, ο αυθαίρετος οικιστής, ο διεφθαρμένος επιχειρηματίας, ο Αλογοσκούφης, ο Καραμανλής, και οι λοιποί πολιτικάντηδες αποποιούνται τις επιμέρους ευθύνες τους, απωθούν τη δυνατότητα να ξαναδούν το ρόλο τους διαφορετικά, να σχετιστούν με τον εαυτό τους και τους άλλους πιο αυθεντικά. Αρνούνται να βιώσουν την αγωνία, για να μη χρειαστεί να αλλάξουν. Γι αυτό τα λόγια τους είναι τόσο υποκριτικά, κίβδηλα, και ανέμπνευστα.
Αν είχαν την απαιτούμενη αυθεντικότητα, αυτή που παράγεται από τη βίωση της αγωνίας, θα έλεγαν αυτό που τόσο αξιοθαύμαστα είπε ο 28χρονος Παναγιώτης Διώτης στο σημείωμα που άφησε, πριν την απόπειρα αυτοκτονίας του, όταν αποκαλύφθηκε ότι δεν είχε πάρει το πτυχίο της Νομικής, παραπλανώντας τόσο τους γονείς του όσο και τον υπουργό Δημόσια Τάξης που τον είχε προσλάβει ως σύμβουλο:  «Δεν μπορώ να σας κοιτάξω στα μάτια. […] Πρέπει να τιμωρηθώ για τα λάθη που έχω κάνει….» («Βήμα», 20/12/2009). Ξέρετε πολλούς πολιτικούς που θα βίωναν την αγωνία του Παναγιώτη;  

15 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εξαιρετικό άρθρο! Καυτηριάζετε με αποκαλυτικό τρόπο την άρνηση των πολιτικών (και όχι μόνο) να αδράξουν της ευκαρίας που η σημερινή κρίση παρέχει. Ελπίζω τουλάχιστο ένα σημαντικό κομμάτι της Ελληνικής κοινωνίας να "ταρακουνηθεί" και να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα στα μάτια... Και ελπίζω να σας διάβασε αρκετός κόσμος την Κυριακή...

Μανώλης

ΥΓ. Ένα καταπληκτικό άρθρο: http://www.spiegel.de/international/europe/0,1518,694263,00.html

Έχουν βγεί όλα τα άπλητα στη φόρα... Ντρέπομαι όταν αναφέρονται στη χώρα μου οι συνάδελφοί μου...

Ανώνυμος είπε...

Το άρθρο είναι ωραίο, κρύβει όμως κι αυτό την ελληνική παραδοξότητα:

Η ψαροταβέρνα του είναι πάνω στο κύμα, κυριολεκτικά. Φυσικά, παράνομη.

Κι εσείς την επιλέξατε, την παράνομη ταβέρνα. Μπορούσατε και το κάνατε. Ε, κι αυτός μπορούσε κι έπραξε. Όλοι μέσα δηλαδή.

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Εχετε δίκηο Άνώνυμε, επέλεξα τη συγκεκριμένη ψαροταβέρνα. Κατά τούτο ενέχομαι. Ουδείς αναμάρτητος. Παρηγορούμαι με τη σκέψη ότι δεν παρανόμησα.

Δεν γράφω σαν "άγιος", ούτε αφ΄υψηλού. Ζω στην κοινωνία, είμαι "μέσα" στα πράγματα, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Αν έπρεπε να είμαι "τέλειος" για να μιλήσω, δεν θα μιλούσα ποτέ. Κανείς δεν θα μιλούσε για ο,τιδήποτε. Ο κριτικός λόγος είναι εφικτός στο μέτρο που ο φορέας του προβληματίζεται για τις επιλογές του και την κατάστασή του, όχι από κάποιο απόμακρο Ολύμπιο σημείο αλλά από τη γήινη θέση του "μέσα" στην τριβή των πραγμάτων. Ζούμε τη ζωή μας με αντιφάσεις. Θυμηθείτε την προσευχή του Αγίου Αυγουστίνου: Θεέ μου κάνε με αγνό, αλλά όχι ακόμα. Το ηθικά προβληματισμένο άτομο δεν είναι το άτομο που ζει χωρίς αντιφάσεις, αλλά το άτομο που προβληματίζεται γι αυτές.

Ενδιαφέρον όσο και ανεξάντλητο θέμα για συζήτηση...

psaranto είπε...

Είναι σύνηθες σε στιγμές κρίσης να ψάχνουμε τον αποδιοπομπαίο τράγο.
Πάντως είναι ευκαιρία να ψαχτούμε όλοι μας καλύτερα.

http://petrossarantopoulos.blogspot.com/2010/05/blog-post.html

aggelos-x-aggelos είπε...

«Να τα πάρουν από κείνους που κλέψανε, εγώ τι φταίω», είπε βαρύθυμα ο Κυριάκος, καθώς πλήρωνα το λογαριασμό. Δεν μου έδωσε απόδειξη, έπρεπε να τη ζητήσω. Αυτό έκανε πάντοτε. Η ψαροταβέρνα του είναι πάνω στο κύμα, κυριολεκτικά. Φυσικά, παράνομη.

Και φυσικά αν τα ακολούθως αναγραφόμενα είχαν λεχθεί, σαφώς και θα υπήρχε απάντηση, έτοιμη, καλά προετοιμασμένη και με ύφος που δεν θα σήκωνε περαιτέρω συζήτηση: "Καλά τι μου λες τώρα, έχω τόσα στόματα να θρέψω, επειδή δεν σου έκοψα μια απόδειξη και ζημίωσα το κράτος κατά 5-10€, με κατατάσσεις μαζί με αυτούς που φάγανε τόσα δις και κυκλοφορού με τις τζιπάρες και τις λίμο".

Το αν έχει δίκιο ή άδικο είναι θέμα πολλών σελίδων.(Μπορώ βέβαια να συνοψίσω ότι έχει άδικο με ψήγματα δίκιου). Κάποια στιγμή θα γράψω αναλυτικά τις απόψεις μου και εγώ στο blog μου, αλλά νομίζω ότι υπάρχει κάτι πιο σημαντικό πίσω από όλες αυτές τις εσχατολογικές ενδοσκοπήσεις.

Όλοι, πάνω κάτω και ο καθείς με τον τρόπο του, στηλιτεύει την νεοελληνική, μεταπολιτευτική τακτική και δικαίως. Ένα πράγμα δεν είδα πουθενά. Ένα σχόλιο τύπου "Ωχού αδερφέ μου, τα ίδια και τα ίδια, εντάξει το καταλάβαμε είμασταν και είμαστε κηφήνες και παράσιτα, βαρέθηκα να το ξαναδιαβάσω", Αντ' αυτού, κάθε φορά ξεκινάει μια συζήτηση, συνήθως αρκετά γόνιμη, αλλά με μια βασική λεπτομέρεια: Το θέμα δεν το έχουμε ακούσει ξανά. Λες και πρώτη φορά το αντιμετωπίζουμε.

Πριν καμιά εβδομάδα το blog του κυρίου Σαραντάκου (υιού) φιλοξενούσε ένα παρόμοιο κείμενο, γενικώς περί της ελληνικής αχρηστίας (του πατρός). Εκεί έκανα για πρώτη φορά ένα ανάλογο με αυτό και, guess what, δεν πήρα καν απάντηση από κανέναν. Επισημαίνω το γεγονός με δεύτερο σχόλιο, μπα...

Η εθνική μας κατάντια είναι αναμφίβολη και ο διασυρμός ίσως και να άργησε. Παρατηρώ πάντως, ένα τελείως αδικαιολόγητο ξάφνιασμα σε κάθε νέο κείμενο. Σαν να το ανακαλύπτουμε ξαφνικά, να αντιδράμε με μύδρους κατά της νοοτροπίας μας και μετά να το θάβουμε τόσο καλά, που το κείμενο στο οποίο θα πέσουμε λίγες ώρες αργότερα, να είναι για μας πρωτοφανές. Μάλλον το πρόβλημά μας είναι ότι δεν είμαστε ακόμα ώριμοι να αντιμετωπίσουμε κάτι: Εμάς. Και ίσως επειδή κανείς μας δεν ήταν 100% καλό παιδί.

Συγνώμη για το σεντόνι, θα προσπαθήσω να τα μεταφέρω στο blog μου.

aggelos-x-aggelos είπε...

Τελικά τα κατάφερα να το κάνω ολοκληρωμένο άρθρο.

Αν έχετε όρεξη για ανεπτυγμένη άποψη του παραπάνω σχολίου μου, Ωχ, ένα χάος!.

Enjoy!

Σωτήρης Μ. είπε...

Κύριε Τσούκα, μολονότι συμφωνώ με την ουσία του άρθρου σας (όπως άλλωστε συμφωνώ και με τη συντριπτική πλειονότητα των άρθρων σας στο παρόν ιστολόγιο), θα μου επιτρέψετε να επισημάνω ορισμένες - έστω και ανύπαρκτης ουσιαστικής σημασίας, αλλά υψηλής συμβολικής λειτουργίας - διολισθήσεις σε λαϊκιστικά ατοπήματα. Συγκεκριμένα, υιοθετείτε με ευκολία τις (έστω και με φωτογραφικές αποδείξεις) αιτιάσεις ενός μάλλον "κίτρινου" εντύπου, για τα περιβόητα "θαλάσσια μπάνια" του πρώην πρωθυπουργού. Δεν αμφισβητώ βέβαια το ότι ο εν λόγω πήγε για μπάνιο, δεν αντιλαμβάνομαι όμως και τη χρησιμότητα της αρχικής αναφοράς του (από το έντυπο) και της αναπαραγωγής του (στο παρόν άρθρο). Δηλαδή, αν αντί να το ρίξει στα θαλάσσια μπάνια, είχε κλειστεί στο δωμάτιό του αυτομαστιγούμενος, θα μπορούσε να εξιλεωθεί για την οικονομία που παρέδωσε; Και σε ποιο βαθμό επηρεάζουν την οικονομία που παρέδωσε, οι σημερινές επισκέψεις του σε μπαρ;

Πολιτικοί που κρίνονται και αποδοκιμάζονται ηχηρά, νομίζω ότι πρέπει να παραδίδονται στη λήθη. Όχι στη λήθη-εξαγνισμό, αλλά στη λήθη-περιφρόνηση. Και, εν πάση περιπτώσει, ουδόλως ενδιαφέρουν τους πολίτες οι κολυμβητικές ή οι οινοποτικές, αλλά πάντως προσωπικές, δραστηριότητές τους.

Ανώνυμος είπε...

Σωτήρη Μ.,

αυτό επιδιώκει και ο κ. Καραμανλής, τη λήθη. ΝΑ μπορεί να πηγαίνει τα μπανάκια του, να πίνει τα ποτάκια του στην υγεία των κορόιδων που πληρώνουν τη βουλευτική του αποζημίωση σήμερα και τη βουλευτική του σύνταξη αύριο.

Λήθη, ώστε να μπορεί να βγαίνει αύριο και να κάνει και μια καταγγελία για την εκάστοτε κυβέρνηση βρε αδερφε...

Ανώνυμος είπε...

Προς Σωτήρη Μ.:

Το ζήτημα δεν είναι η προσωπική ζωή του τέως Πρωθυπουργού, αλλά η στάση του, που δεν εμπεριέχει κανένα στοιχείο αναστοχαστικότητας, ή/και το γεγονός ότι δεν έχει το σθένος να βγει και να πει που ακριβώς έφταιξε αυτός (και όχι οι άλλοι - π.χ. ο λαός που τον εμπόδισε να υλοποιήσει διαρθρωτικές αλλάγες, κλπ.). Το να αυτομαστιγωθεί δεν μας ενδιαφέρει. Αλλά ως τέως ανώτατος άρχων του τόπου οφείλει, τουλάχιστον για το καλό το τόπου και κατόπιν της διακυβέρνησής του, να σηματοδοτήσει μια διαδικασία περισυλλογής και απολογισμού και εν τέλει απολογίας. Πρέπει να τιμήσει λίγο τα παντελόνια του και να πει"Παιδιά έκανα αυτά και αυτά και αυτά τα λάθη... αναλαμβάνω τις ευθύνες μου στην πράξη". Η σιωπή του, ή χειρότερα, η άρνησή του να αποδεχτεί τις εσφαλμένες επιλογές/πράξεις του αποδεικνύουν για άλλη μια φορά ότι οι πολιτικοί μας είναι πολύ παχύδερμα...

Μανώλης

Σωτήρης Μ. είπε...

@Μανώλης

Δεν διαφωνώ με όσα γράφετε για το τι θα υπαγόρευε η στοιχειώδης ευθιξία στον τέως πρωθυπουργό να κάνει. Απλώς δεν μπορώ να αντιληφθώ προς τι πρέπει να χρησιμοποιείται ως φιοριτούρα η όποια εξωπολιτική δραστηριότητά του. Για να τον καταστήσει έτσι... ακόμα πιο κατάπτυστο για τις ευθύνες του; Και τι θα βγει μ' αυτό; Δηλαδή, τα... μπάνια και τα ποτά του περιμέναμε για να διαπιστώσουμε το αν έβλαψε την οικονομία;

Ελπήνωρ είπε...

Με αυταπάτες ζούσαμε οι Έλληνες τα τελευταία χρόνια. Αυταπάτες μιας ψεύτικης ευδαιμονίας, μιμούμενοι την τηλεοπτική καρικατούρα των πλουσίων. Ευτυχούσαμε μέσα σε ένα καταναλωτικό μοντέλο και πληρώναμε με την ανοχή μας στη διαιώνιση ενός κλεπτοκρατικού συστήματος, δομημένο από και για το οικονομικο-πολιτικο-συνδικαλιστικό κατεστημένο.
Οι στίχοι του Νιόνιου μιλούν για αυτές τις αυταπάτες:
Τι χαρά να ευτυχείς,
δίχως να το πληρώνεις,
ή να 'σαι δίκαιος κι ευθύς,
μα δίχως να ζημιώνεις,
να 'χεις πολλά τ' αγαθά,
να 'ναι άξιος ο μισθός σου,
δίχως να δώσεις τόσο δα,
από τον εαυτό σου.
Τι χαρά να ευτυχείς,
δίχως να το πληρώνεις.

Τώρα, τέρμα οι αυταπάτες, ήρθε η ώρα να πληρώσουμε!

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Το γενικότερο θέμα που θέτεις Σωτήρη είναι αυτό της ρητορικής του κριτικού λόγου. Δεν νομίζω ότι διολισθαίνω στο λαϊκισμό. Σαρκάζω μερικές από τις προσωπικές και δημοσίως γνωστές ευδαιμονιστικές συνήθειες του πρώην πρωθυπουργού, ακριβώς για να χλευάσω τη στάση του: την ενοχλητική αδιαφορία του (όπως πιστοποείται από τη μακρά σιωπή του) για τη δραματικά κρίση που διέρχεται η χώρα (καθοριστική συμμετοχή στην οποία είχε ο ίδιος). Θυμίζω ότι ο Καραμανλής Β' είναι ακόμη βουλευτής, δηλαδή δημόσιο πρόσωπο που οφείλει να βουλεύεται και να εκθέτει δημοσίως τις απόψεις του. Αντ' αυτού, βλέπουμε όλοι τι κάνει...

Σωτήρης Μ. είπε...

Κύριε Τσούκα, θα προτιμούσα να απουσίαζε, από τη δίκαιη κριτική σας κατά του τέως πρωθυπουργού, η οποιαδήποτε αναφορά σε προσωπικές συνήθειες που κατά τεκμήριο δεν επηρεάζουν το αποτέλεσμα της (όποιας) άσκησης καθηκόντων ενός δημοσίου προσώπου. Πιστέψτε με, δεν θα υστερούσε σε κάτι η κριτική σας αν παραλείπατε τις αναφορές αυτές. Το επαρκές ή - αντίθετα - το πλημμελές της άσκησης καθηκόντων από κάποιον, δε νομίζω ότι μπορεί να αξιολογηθεί ούτε καν "παρεμπιπτόντως" από τις συνήθειές του, στο μέτρο βέβαια που αυτές δεν συντελούν στη φαλκίδευση της νηφαλιότητας κατά την άσκηση των καθηκόντων του. Δηλαδή, άλλο ένας πρωθυπουργός αποδεδειγμένα μέθυσος και άλλο ένας πρωθυπουργός που απλώς εθεάθη να επισκέπτεται ένα μπαρ ή μία ταβέρνα.

Τι θα προτιμούσα να δω αντ' αυτών; Ίσως θα προτιμούσα περισσότερο να έβλεπα μια αξιολόγηση του κατά πόσον το υπόβαθρο των σπουδών του τέως πρωθυπουργού, σε συνδυασμό και με τη μηδενική του επαγγελματική πορεία πριν την εκλογή του ως βουλευτή, θα μπορούσε να του προσφέρει επαρκείς δεξιότητες για την άσκηση των καθηκόντων του. Κάτι παρόμοιο, δηλαδή, με αυτό που ισχύει και για τον σημερινό πρωθυπουργό, ίσως και για τον (ακαδημαϊκώς ομογάλακτό του) αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Christos είπε...

Εχετε δίκηο Άνώνυμε, επέλεξα τη συγκεκριμένη ψαροταβέρνα. Κατά τούτο ενέχομαι. Ουδείς αναμάρτητος. Παρηγορούμαι με τη σκέψη ότι δεν παρανόμησα.

@Τσούκας:
Αναζητήσατε να μάθετε αν η επιχείρηση λειτουργεί νόμιμα; (αφού κατά την κρίση σας δεν ισχύει κάτι τέτοιο.) Καταγγείλατε; Ή τελικά συγκαλύψατε, και μάλιστα βολευτήκατε αφού ζητήσατε και τις υπηρεσίες της "παράνομης" επιχείρησης; Αν μη τι άλλο, έχετε και εσείς τις ίδιες ευθύνες με τον ιδιοκτήτη της ταβέρνας, τουλάχιστον ηθικές, όπως υποστηρίζετε στο άρθρο σας.

Μην θεωρήσετε το σχόλιό μου ως προσωπική επίθεση εναντίον σας και εξηγούμαι: αν η παράνομη (ας το θεωρήσουμε δεδομένο) ψαροταβέρνα έχει όντως ωραία θέα και νόστιμο φαγητό, θα την επέλεγα (δυστυχώς) κι εγώ. Το ερώτημά μου λοιπόν είναι αυτό: είμαστε έτοιμοι ως πολίτες/κοινωνία να διαμορφώσουμε μια συλλογική ταυτότητα, να σκεφτούμε διαφορετικά και να πράξουμε με τρόπο αντισυμβατικό για να αναπλαισιώσουμε τα κοινωνικά μας αδιέξοδα; Πιστεύετε ότι θα δούμε τάσεις που προέρχονται από κάτω προς τα πάνω (θα ξεκινούν δηλαδή από τον πολίτη προς τα πάνω, και όχι από κυβερνητικό/θεσμικό επίπεδο προς τα κάτω) οι οποίες θα προσπαθήσουν να λύσουν το πρόβλημα της "μικροδιαφθοράς των πολλών"; Αν ναι, ίσως τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι αυτά τα υγιή κοινωνικά κομμάτια θα μεταπηδήσουν σιγά-σιγά και σε ανώτερα επίπεδα για να λύσουν και το πρόβλημα της "υψηλής διαφθοράς των ολίγων". Η αντίστροφη πορεία (αυτή της θεσμικής επιβολής μέτρων καταπολέμησης της διαφθοράς) από μόνη της, όσο κι αν είναι αναγκαία, πολύ φοβάμαι ότι δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα. Όταν δεν υπάρχει ένα υγιές κοινωνικό πάτημα, η διαφθορά θα διαιωνίζεται.

Ανώνυμος είπε...

Christo, άγγιξες ευαίσθητη χορδή μου.

Θεωρούσα ότι δεν έχω ποτέ παρανομήσει εις βάρος άλλου (γιατί στον ιδιωτικό μου χώρο κάποια τσιγαριλικάκια τα κάνω κάπου-κάπου), αλλά με κάνεις να το ξανασκέφτομαι.

Ναι, φοβάμαι ότι κι εγώ παρανομώ "συγκαλύπτοντας".
Αλλά, παρ΄όλο που γίνομαι θηρίο με τις "μικροπάτες", δε διανοούμαι να "καρφώσω" (για "μικροαπάτες" εννοώ).

Σχιζοφρένεια...

ΑΠ