Κάντε το εξής πείραμα σκέψης. Υποθέστε ότι, παρά το τεράστιο έλλειμμα, παρά τον δυσθεώρητα υψηλό δανεισμό, παρά την κρίση ανταγωνιστικότητας, η χώρα δεν αντιμετώπιζε οξύτατο πρόβλημα δανεισμού μετά τον Οκτώβριο 2009. Θα βγαίναμε στις διεθνείς χρηματαγορές αγορές και θα δανειζόμασταν. Θα καλύπταμε τα ελλείμματά μας, θα βουλώναμε τις τρύπες, και θα συνεχίζαμε.
Τι ακριβώς θα συνεχίζαμε; Το αγαπημένο μας σπορ εδώ και τρεις τριετίες - τη λεηλασία των κοινών. Οι πολιτικάντηδες, μαιτρ της ανικανότητας και της φαυλότητας, θα συνέχιζαν τα ρουσφέτια τους, τις δωροληψίες τους, τις μίζες τους. Οι πολίτες, πρωταθλητές του μικροαστικού ωχαδερφισμού, θα συνέχιζαν να βρίζουν το κράτος, να φοροδιαφεύγουν, να χτίζουν αυθαίρετα, αλλά να απαιτούν και μια θεσούλα στο Δημόσιο. Και, φυσικά, με την ίδια άνεση που οι πολίτες εξαπατούν το κράτος, αυτό θα εξακολουθούσε να εξαπατά τους εταίρους του. Όλα είναι κύκλος. Μια λέξη αποδίδει την κυρίαρχη κουλτούρα της Μεταπολίτευσης: λαθρεπιβασία - πώς να καρπώνεσαι ιδιωτικά οφέλη, αλλά να πληρώνει άλλος το λογαριασμό!
Η αρχή του τέλους της λαθρεπιβασίας έγινε στις 6η Μαΐου 2010, ημερομηνία ψήφισης του Μνημονίου με τους δανειστές μας από τη Βουλή. Ανακαλύψαμε ξαφνικά τον οικονομικό νόμο της βαρύτητας: δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα. Δεν μπορείς να μεταθέτεις τα προβλήματά σου στο μέλλον εσαεί. Δεν μπορείς να εξαπατάς και να αυταπατάσαι στο διηνεκές. Υπάρχουν όρια. Η «αρχή της πραγματικότητας» δεν εξαφανίστηκε επειδή την περιφρόνησες.
Οι λαϊκιστές ηγέτες χάιδεψαν το εγώ μας. Μας έπεισαν ότι μπορούμε να ικανοποιούμε όλες μας τις επιθυμίες. Καταπιεσμένοι ποικιλοτρόπως στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, δίχως ελευθερία στη χουντική επταετία, θεωρήσαμε μετά στη Μεταπολίτευση ότι η δημοκρατία είναι το πολίτευμα του κάνω-ό,τι-γουστάρω. Οι λαϊκιστές πολιτικοί, κολακεύοντας το πόπολο, εξέθρεψαν το ναρκισσισμό του, εκμαύλισαν το ήθος του, του πρόσφεραν «συμμετοχή» σε όλα, ακόμα και στη διαφθορά. Οι θεσμοί ταυτίστηκαν με τον μυθοποιημένο «λαό»: αποδυναμώθηκε η διηθητική λογική τους, χαλάρωσαν οι κανόνες τους. Έννοιες-κλειδιά ανασημασιοδοτήθηκαν: ο νόμος θεωρήθηκε αυθαίρετος περιορισμός, η νόμιμη εξουσία μεταφράστηκε σε παράλογη καταπίεση, η οικονομία εκλήφθηκε ως μια δευτερεύουσας σημασίας δραστηριότητα. Άντε τώρα να τα μαζέψεις…
Προσέξτε πόσο δύσκολα, ακόμα και τώρα, ξηλώνονται οι «βαθιές δομές» που καθηλώνουν τη χώρα. Παρά τη χρεοκοπία, οι κυανέρυθροι λαϊκιστές κηρύσσουν την έναρξη ανένδοτου αγώνα «απαλλαγής» από το Μνημόνιο! Διεκτραγωδούν τη «μείωση της εθνικής κυριαρχίας», μιλάνε για «κατοχική» κυβέρνηση και άλλα φαιδρά. Το μοτίβο της «εθνικής αντίστασης» αναβιώνει. Στη λαϊκιστική φαντασία ο «λαός» υπάρχει κυρίως ως «θύμα». Αυτή είναι η αγαπημένη εθνική μας αφήγηση, δεν μάθαμε άλλη...
Έχοντας επιδοθεί με ζήλο στη λαθρεπιβασία, συρρικνώσαμε το χρόνο στο «εδώ και τώρα». Αποφύγαμε επώδυνα διλήμματα και επιλογές. Όταν συνωστίζονταν πολλοί στην πόρτα, τη μεγαλώναμε για να περάσουν όλοι - αρκεί να μην επιλέξουμε. Έτσι και τώρα: απωθώντας την «αρχή της πραγματικότητας», οι λαϊκιστές αρνούνται τη διλημματική φύση της κρίσης: χρεοκοπία ή επώδυνα μέτρα; Γι αυτούς διλήμματα δεν υπάρχουν, είναι φανταστικά ή προϊόντα συνωμοσίας. Στο λαϊκιστικό σύμπαν δεν υπάρχει τριβή, όλα είναι ελαστικά και ακόπως αντιστρέψιμα· οι πράξεις αποσυνδέονται από τις συνέπειές τους. Η φαντασίωση μετατρέπεται σε πραγματικότητα.
Η οικονομία ήταν ανέκαθεν ο κατ εξοχήν χώρος που συντρίβονται οι αυταπάτες. Ξέρετε γιατί; Διότι ζούμε σε έναν πεπερασμένο κόσμο, στον οποίο είμαστε καταδικασμένοι και να επιλέγουμε και να υφιστάμεθα τις συνέπειες των επιλογών μας. Αν δεν είσαι νοικοκύρης, μοιραία θα σε κυνηγούν οι δανειστές σου. Για να μπορείς να είσαι κυρίαρχος της ζωής σου, πρέπει να δημιουργήσεις τις αντίστοιχες προϋποθέσεις. Η αυτο-κυριαρχία και η αξιοπρέπεια κοστίζουν. Αν θέλεις να αποφύγεις δυσάρεστα διλήμματα, πρέπει να ενεργήσεις με προβλεπτικότητα.
Όπως ένας επαίτης χάνει το δικαίωμα της επιλογής, μια χρεοκοπημένη χώρα χάνει ένα κομμάτι της εθνικής κυριαρχίας της. Ας πρόσεχε…Όσο πιο πρωτόγονες είναι οι ανάγκες μας, τόσο πιο χονδροειδή είναι τα διλήμματά μας. Αν θέλουμε να αντιμετωπίζουμε τα λεπτεπίλεπτα ερωτήματα της Νορβηγίας («ποιος είναι ο πιο ηθικός τρόπος να επενδύουμε τις προσόδους από τις εξαγωγές πετρελαίου;»), ας φροντίσουμε να αποκτήσουμε τη λεπτότητα της νορβηγικής πολιτικής κουλτούρας και την ακμαιότητα της οικονομίας της.
Αν πρέπει να απαλλαγούμε από κάτι αυτό είναι οι χρόνιες κακές μας συνήθειες. Το Μνημόνιο είναι ιδιαιτέρως επώδυνο επειδή άργησε τόσο. Ας προσέχαμε…Δεν είχαμε το θάρρος να υπερβούμε τη χρόνια ακρασία μας και το πληρώνουμε. Όλα κοστίζουν. Το «έλλογο εγώ», λέει ο Φρόιντ, δεν κυβερνάται από την «αρχή της ηδονής», αλλά από την «αρχή της πραγματικότητας». Εμείς την αγνοήσαμε.
Ουδόλως με στεναχωρεί να με κυβερνούν οι βορειοευρωπαίοι «Φον Φούφουτοι», αφού οι δικοί μου εκπρόσωποι αποδείχθηκαν όλα αυτά τα χρόνια βαλκάνιοι κατσαπλιάδες. Δεν μειώνεται καθόλου η αξιοπρέπειά μου αν αύριο τις διοικήσεις των νοσοκομείων τις επιλέξει η τρόικα, αφού η δική μου υπουργός διαιωνίζει την παράδοση του φαύλου κομματισμού. Δεν με ενοχλεί καθόλου αν οι αλλοδαποί δανειστές μου εγκαταστήσουν επιτρόπους στις ΔΕΚΟ και τους ΟΤΑ, αφού οι δικοί μου νοιάζονται κυρίως για τη μίζα, την ψηφοθηρία, και το ρουσφέτι. Ξέρετε γιατί; Διότι ξέρω ότι, ενίοτε, τα διλήμματά μου δεν τα επιλέγω – μου τα θέτουν τα γεγονότα…
Όχι, δεν πενθώ για την Ελλάδα που χάνεται. Ντρέπομαι μόνο για την ανικανότητά μας να δημιουργήσουμε την Ελλάδα που ονειρευτήκαμε το 1974.
53 σχόλια:
Μέρα που είναι σήμερα (4/8/2010 και επέτειος του καθεστωτικού πραξικοπήματος του, έως τότε, κοινοβουλευτικού πρωθυπουργού Ιωάννη Μεταξά), διαβάζοντας το σύνολο του κειμένου σας, αγαπητέ κύριε Τσούκα, αναδημοσιεύω, εδώ κάποιες απόψεις μου για το κείμενό σας, όπως εκφράστηκαν στο μπλογκ του καλού φίλου (αλλά, παρ' όλ' αυτά, άγνωστού μου) Leo, κατά την διάρκεια ενός διαλόγου μας, πάνω σε ένα κείμενο του κ. Γιάννη Βούλγαρη για το διαβόητο Μνημόνιο της Πρωτομαγιάς του 2010 :
"Αγαπητέ Leo, η περίπτωση του κ. Χαρίδημου Τσούκα είναι χαρακτηριστική και δείχνει το απίστευτα μεγάλο μέγεθος του βαθμού έκπτωσης της ελληνικής πνευματικής ελίτ, μέσα στις σύγχρονες συνθήκες, που έφερε η μοντέρνα Κατοχή, που επιβλήθηκε στην χώρα μας. Σου θυμίζω ότι η ελληνική πνευματική ελίτ (όπως και το σύνολο της ελίτ της χώρας), βρίσκεται σε πλήρη σύγχυση, είναι αποπροσανατολισμένη και διακατέχεται από έναν άκρατο πανικό, λόγω των καταιγιστικών και καταστροφικών εξελίξεων, που έλαβαν χώρα το τελευταίο δεκάμηνο και έχει υποκύψει στην "κουλτούρα της ύφεσης", την οποία θεωρεί μοιραία και αναπόφευκτη. Η διαφορά στην περίπτωση του κ. Χαρίδημου Τσούκα έγκειται στο γεγονός ότι ο εν λόγω "διανοητής" θεωρεί την όλη κατάσταση και ... ευεργετική!!! Και το γεγονός ότι ο άνθρωπος αυτός (στον οποίο είχα μια σχετική εκτίμηση) έφθασε σε αυτό το σημείο, δεν είναι καθόλου περίεργο, μέσα στο αποπνικτικό κλίμα, που επικρατεί στον τόπο μας αυτόν τον καιρό. Τα χειρότερα, άλλωστε, δεν έχουν έλθει ακόμα και ως εκ τούτου, είναι αυτά που έπονται.
Θα μπορούσα να πω ότι η "επιχειρηματολογία" του Χαρίδημου Τσούκα (η οποία, ανάμεσα στα άλλα είναι και εμετική) θυμίζει τον τυφλό δογματισμό των "αριστεριστών" και για την ακρίβεια είναι η αντιστροφή της επιχειρηματολογίας των αριστεριστών, διακατεχόμενη από τον ίδιο αμετροεπή δογματισμό, ο οποίος, μάλιστα, εκπέμπει και τον φανατισμό του νεοφώτιστου.
Ο Χαρίδημος Τσούκας χάνει και τα όποια δίκια έχει, όταν αναφέρεται στον κατσαπλιαδισμό των ελίτ του τόπου (στις οποίες συμμετέχει), ακριβώς επειδή, απέναντι σε αυτόν τον "βαλκάνιο κατσαπλιαδισμό", τον οποίον αντιμάχεται, αντιπαραθέτει τον δικό του "γερμανοτσολιαδισμό", ο οποίος διακρίνεται από μια άκρατη αντιδημοκρατική νοοτροπία, η οποία (είτε του αρέσει, είτε όχι, είτε το συνειδητοποιεί, είτε όχι - και από το ίδιο το κείμενό του προκύπτει ότι το συνειδητοποιεί και το αποδέχεται πλήρως) τον οδηγεί στην συμπεριφορά του μεγάλου ιεροεξεταστή Ιγνάτιου Λογιόλα και των μαθητών του, που για χάρη των "ψυχών" και της "σωτηρίας" των δύστυχων θυμάτων της Ιεράς Εξέτασης, τους έριχναν στην πυρά ... προσευχόμενοι γι' αυτούς!
Θα μου επιτρέψεις, αγαπητέ Leo, να πω ότι δεν υπάρχει περισσότερο ολοκληρωτική συμπεριφορά από αυτήν του Χαρίδημου Τσούκα και των ομοίων του. Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω, ως φασίζουσα (και είναι, διότι αυτό που απαιτεί είναι η εγκαθίδρυση μιας "καθαρότητας" και την επίτευξή της με όποιο κόστος, ανθρώπινο, κοινωνικό, οικονομικό, εθνικό κλπ και με πλήρη αδιαφορία για το κόστος αυτό, πάνω στην πραγματική, την ζώσα κοινωνία, τους θεσμούς της και - το κυριότερο - τους ανθρώπους, που αποτελούν την κοινωνία αυτή, οι οποίοι έχουν σάρκα και οστά, με συγκεκριμένες ανάγκες και των οποίων οι βουλήσεις αγνοούνται (προφανώς, για μία ακόμη φορά "για το καλό τους", όπως ορίζεται αυτό το "καλό", όχι φυσικά από τους ίδιους, αλλά από τον μεγάλο "οραματιστή" και "θεωρητικό" τον "κοινωνικό επαΐοντα" Χαρίδημο Τσούκα και το "εκσυγχρονιστικό" ιδεολόγημα, που έχει μέσα στο κεφάλι του και στο οποίο ιδεολόγημα πρέπει οι "χαμερπείς" άνθρωποι και η ελληνική κοινωνία να προσαρμοστούν).
Η αντιδημοκρατική και φασίζουσα λογική του Χαρίδημου Τσούκα είναι εμφανής και είναι ευθέως ανάλογη με την μεσσιανική λογική των αριστεριστών, οι οποίοι με την δική τους σταλινολενινιστική λογική, δεν επιφυλάσσουν διαφορετική μεταχείριση, για τους απλούς ανθρώπους και την κοινωνία. Αυτό που αλλάζει είναι το περιεχόμενο των ιδεολογημάτων, που συνέχουν τις αντιλήψεις τους και τις πρακτικές τους, αλλά ο βασικός καμβάς της δομής τους μένει ο ίδιος και είναι στην βάση τους το ίδιο απάνθρωπος, ολοκληρωτικός και φυσικά βαθύτατα αντιδημοκρατικός.
Και επειδή, αγαπητέ Leo, αντιλαμβάνομαι ότι είσαι ευαίσθητος, σε θέματα δημοκρατικής αντίληψης, στάσης και συμπεριφοράς, καταλαβαίνω ότι, προφανώς, δεν συμφωνείς με την ουσία και την συνεκτική δομή του καμβά της "επιχειρηματολογίας" του Χαρίδημου Τσούκα, η οποία δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα αντιδημοκρατικό, βαθιά αντιδραστικό και πλήρως ολοκληρωτικό παραλήρημα, το οποίο έχει ενδυθεί τον μανδύα του "εκσυγχρονισμού", για να καθαγιάσει την μοντέρνα ξενική Κατοχή, που επεβλήθη στον τόπο, από την εθελόδουλη κυβέρνηση του ΓΑΠ, θυμίζοντας τα λογύδρια του ημεδαπού δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου, για τον περίφημο "γύψο" και τον "ασθενή", στον οποίο επεβλήθη αυτός ο "γύψος", προκειμένου να επιτευχθεί η "αποκατάσταση της υγείας" του.
Έναν τέτοιον "εκσυγχρονισμό" και έναν τέτοιο "μεταρρυθμισμό", σαν αυτόν του κ. Χαρίδημου Τσούκα, ευχαριστώ, δεν πρόκειται να τον πάρω...
(Ήδη, έγραψα αρκετά και γι' αυτό θα αφήσω για αργότερα κάποια άλλα πράγματα, που ήθελα να γράψω)".
http://mhmadas.blogspot.com/2010/07/blog-post_25.html?showComment=1280787222682#c1718149765085385106
και
http://mhmadas.blogspot.com/2010/07/blog-post_25.html?showComment=1280787932193#c5637544204437067205
Είναι σαν στίχους τραγουδιού με λόγια ασυνάρτητα π΄ ανεβοκατεβαίνουν σκάλες μουσικές χωρίς κανα σκοπό.
Ποια διέξοδος παιδείας από το "money as debt"
http://diaploki-diafthora.blogspot.com/2009/03/zeitgeist.html
των " the money masters"
http://video.google.com/videoplay?docid=439586221319126077#
Ή έστω και μέσα στα δικά τους πλαίσια μιας ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗΣ παρεμβολής ΕΛΕΓΧΟΥ για ηθικές αξίες στην διαχείρηση του δικού τους χρήματος?
Μα αν κάτι τέτοιο πρέσβευαν οι πνευματικοί ελιτιστές (πολιτικής οικονομίας και κοινωνικών επιστημών) και τότε θα κινδύνευε η κενότητα της ΜΗ δημιουργικής τους φαντασίας, ακόμα και ο επιούσιος τους άρτος.
Ουκ ολίγοι οι "Φον Φούφουτοι" της πνευματικής ελίτ.
Σε ποιo Πανεπιστήμιο ή φροντηστήτιο ή ακόμα και στην ΚΕΔΚΕ, πέραν της σχολής δημοσίων υπαλλήλων και σχολή νομικής, δίνετε η δυνατότητα σε κάθε πολίτη, πρόσβαση γνώσης,
http://kodikas-dimon-koinotiton.blogspot.com/
για εν ΓΝΩΣΗ και δυναμική παρέμβαση στη διαφθορά των διαπλεκόμενων ιδιωτών (ιδιώτης=idiot=ηλήθιος)
Αλλά είναι και τ΄ άλλο
Ποιος οικονομολόγος ή πολιτικός επιστήμονας έχει προσεγγίση τη σχέση του Κράτους ως νταβατζή των πολιτών του, σαν υποχοίριο του Δ.Ν.Τ.
Πως είναι δυνατόν κι πιο εχέγγυος κτηματίας να μη δύνατε να δανειστή από το χρήμα που το χρηματωκοπτίο εκδίδει, αλλά ως ΠΡΟΑΓΩΓΟΣ, τον προάγει στον ιδιώτη τραπεζίτη που προσαυξάνει με επιτόκιο τον τόκο που του δανίζει η ιδιωτικούμενη κρατική τράπεζα?
Και μιας και τα λογισμικά υπερκέρδη της τράπεζας είναι λογαριθμικά "ιδιωτικα" προσαυξόμενα, στο αέναο του ΑΥΛΟΥ υπερκέρδους, η κάθε κυβέρνηση του κάθε κράτους, ΩΣ ΕΓΓΥΗΤΗΣ ΤΗΣ ΣΧΕΣΗΣ ΜΠΡΑΒΟΣ-ΝΤΑΒΑΤΖΗΣ, είναι καταδικασμένη να αποποιήτε τα φυσικά πλούτη του υπεδάφους, των αγωνιστών που με βιας μετρούσαν τη γη της λευτεριάς, και των κοινωνικών του υπηρεσιών φορολογικά έσοδα από το μόχθο των πολιτών της "Εκκλησίας του κάθε Δήμου".
ΠΑΝΩ Σ ΑΥΤΟ οι "Φον Φούφουτοι" της Ελληνικής πνευματικής ελίτ, τσιμουδιά, κι αν τολμήσουν το να διδάξουν θα τους βάλουν να ψάχνουν γιατροσόφια για ραδίκια.
κ. Τσούκα είναι όπως βλέπετε από τα παραπάνω σχόλια δύσκολο να ξυπνήσει ο κόσμος που κοιμάται μπροστά στις τηλεοράσεις (ή μήπως δεν θέλει;). Υπάρχει άραγε ελπίς γι' αυτόν τον τόπο;
ο κ. Αναστασόπουλος , του οποίου τα παραληρηματικά σεντόνια ευτυχώς χάσαμε από τότε που κόπηκαν τα σχόλια στο e-rooster, ας μας εξηγήσει τι ακριβώς από όσα έχει επιβάλλει η διαβόητη τρόικα δεν ήταν απαραίτητο να γίνει( οχι οτι δεν είναι ακόμα περισσότερα απαραίτητα ) . Η αντίδραση και τα επιχειρήματά του , ένα ατελείωτο ad hominem πλήρες ψευτοεθνικοπατριωτικής "περηφάνειας" , κλασσικής αριστερίστικης επίθεσης στους ανεμομυλους των "ελίτ" και των σκοτεινών ξένων , κεκαλυμένης συνωμοσιολογίας και κλασσικής
( επίσης αριστερίστικης ) γλυκανάλατης ψευτοσυναισθηματικής αερολογίας είναι χαρακτηριστικός τρόπος σκέψης μεγάλης μερίδας των συμπατριωτών μας .Οπότε , φίλε Αντώνη , κράτα μικρό καλάθι.
Αν αναρωτιέται κανείς τι έχει να προτείνει , εναλλακτικά , η σχολή σκέψης που εκπροσωπεί ο κ. Αναστασόπουλος , ας ανατρέξει ( οπλισμένος με χρόνο και υπομονη΄μιας και μιλάμε για ατελείωτα σεντόνια ) στα σχόλια παλιών θεμάτων του e-rooster , και ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
ΥΓ με την επιφύλαξη οτι δεν πρόκειται για σατανική συνωνυμία
Κύριε Αναστασόπουλε
Σας βρήκα ανιαρό.
Και ζηλιάρη. Μου δώσατε την εντύπωση επιβάτη που ουρλιάζει διότι έχασε το τρένο. Και επόμενο τρένο γι αυτόν δεν υπάρχει δυστυχώς.
@TassosAnastassopoulos:
Αγαπητέ φίλε, δεν είναι κάπως κακόγουστο, αυτοεξυπηρετικό και μεταξικό (μέρα που 'ναι) να μας χώνετε ως σχόλιο την αναδημοσίευση της αλληλογραφίας σας με τον άγνωστο καλό φίλο του δικού σας μπλογκ;
Όταν κοπάσει η εσωτερική σας τρικυμία, προσπαθήστε, αν θέλετε, να γράψετε κάτι καταληπτό από λαϊκές μάζες ευρύτερες του ενός ζεύγους, και στείλτε μας το λινκ. Εδώ είμαστε για να διαβάσουμε τον κ. Τσούκα και να συζητήσουμε για τα άρθρα του, κι όχι για να βρίζουμε -- ούτε καν εσάς.
Φίλε κ. Τσούκα, μάλλον η πιο καλλίφωνη κραυγή σας μέχρι στιγμής. Μπράβο!
Δεν πειράζει, αγαπητή Σάρα, που έχασα το τραίνο. Θα πάω με τα πόδια.
Η συζήτηση, με τον καλό και άγνωστο φίλο μου, έγινε (και ίσως συνεχιστεί) στο δικό του μπλογκ ("ΜΗ ΜΑΔΑΣ ΤΗ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ") και όχι στο δικό μου μπλογκ, αγαπητέ Χρήστο. Και η συζήτηση αυτή αφορά το παρόν άρθρο του κ. Χαρίδημου Τσούκα και όχι κάτι άσχετο. Ως εκ τούτου, η αναδημοσίευση δεν έγινε στο κενό (άλλο πράγμα αν διαφωνείς με όσα λέω).
Εν πάση περιπτώσει, δεν έχει σημασία το τι λέει η ασημαντότητά μου, ως Τάσος Αναστασόπουλος, για τα όσα λέει ο κ. Χαρίδημος Τσούκας. Σημασία έχουν αυτά που λέει ο κ. Τσούκας, του οποίου οι θέσεις έχουν βαρύτητα και διαμορφώνουν συνειδήσεις, μέσα στο εγγράμματο τμήμα του πληθυσμού, αφού και αξιόλογος συγγραφέας είναι και οξύτητα πνεύματος διαθέτει, όντας ένα από τα επιφανή μέλη της ελληνικής πνευματικής ελίτ - όσο αποπροσανατολισμένη και πανικόβλητη κι' αν είναι, υπό τις παρούσες καταθλιπτικές συνθήκες και όσο και αν ευρίσκεται εν πλήρη συγχύσει.
Και γι' αυτό οι θέσεις αυτές καλόν είναι να αντικρούονται όταν κάποιος έχει κάτι άλλο να πει. Αυτό, άλλωστε, επιχείρησα και εγώ. Η επιτυχία, ή η αποτυχία, του εγχειρήματός μου είναι στην κρίση των αναγνωστών, ή και του ίδιου του συγγραφέα, εάν και εφ' όσον έχουν κάτι να συνεισφέρουν - πέρα από τους "δεξιούς" ή τους "αριστερούς" δογματισμούς.
Αγαπητέ Ανώνυμε, δεν πρόκειται για σατανική συνωνυμία. Ορθά αντελήφθης ότι είμαι αυτός με τα ... σεντόνια (παραληρηματικά, ή μη).
Δεν θα αποφύγω το ερώτημά σου για το πρόγραμμα της τρόϊκας.
Κατ' αρχήν, θα σου πω ότι σε όλα (πρέπει να) υπάρχει η αίσθηση του χρόνου και των προτεραιοτήτων. Αν αυτή η αίσθηση χαθεί, λόγω αποπροσανατολισμού, σύγχυσης και άκρατου δογματισμού, μπλεγμένων όλων αυτών με ισχυρές δόσεις εξυπηρέτησης αλλοτρίων συμφερόντων (και η τρόϊκα ήλθε εδώ - υπό την λεοντή των "εταίρων", που θα υποκαταστήσουν τους δανειστές, εν όλω ή εν μέρει, αυτό είναι κάτι που θα το δούμε -, για να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των δανειστών τραπεζοπιστωτικών ιδρυμάτων και την εξασφάλιση της βραχυπρόθεσμης και μεσοπρόθεσμης ομαλής πληρωμής των δόσεων των ομολογιακών δανείων τους και όχι για το συμφέρον της χώρας και του πληθυσμού της), τότε από εκεί και πέρα, όλες οι εξελίξεις κινούνται σε μια εντελώς εσφαλμένη κατεύθυνση, βλαπτική για τον τόπο και τον κατοικούντα σε αυτόν πληθυσμό.
Αλλά, ας κάνω, αγαπητέ ανώνυμε, την παραδοχή που θέλεις. Ας δεχθώ, λοιπόν, ότι όλα όσα έχει, ως πρόγραμμα, η τρόϊκα είναι αυτά που θα έπρεπε να γίνουν, εδώ και πολλά χρόνια. (Για το ότι η ελληνική πολιτική, οικονομική και κοινωνική ελίτ είναι ανίκανη να τα κάνει - όχι μόνον αυτά, αλλά και πολύ λιγότερα από αυτά - δεν το συζητώ. Αυτό είναι δεδομένο και πέρα από κάθε αμφισβήτηση).
Το να το διαπιστώνει κάποιος αυτό είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό, από το να επιχαίρει και να πανηγυρίζει, για το γεγονός ότι η χώρα βρέθηκε, με την ευθύνη της πολιτικής της ηγεσίας, κάτω από μια μοντέρνα ξενική Κατοχή αφηνιασμένων γκαουλάϊτερς, χωρίς να ερωτηθεί ο κατ' εξοχήν αρμόδιος παράγοντας. Δηλαδή το εκλογικό σώμα του τόπου.
Δεν μπορώ να δεχθώ, ούτε να δικαιολογήσω τον άφατο κυνισμό και την αμετροεπή επίδειξη αδιαφορίας, από τον κ. Χαρίδημο Τσούκα, που λέει, όταν αναφέρεται σε ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας (αν η λέξη "εθνική" ενοχλεί, μπορώ να την αντικαταστήσω με την λέξη "κοινωνική" και επειδή είμαι και επηρεασμένος από τον αείμνηστο Κρλ Πόππερ, μια τέτοια αντικατάσταση ουδόλως με ενοχλεί, διότι για μένα η νοηματοδότηση των λέξεων γίνεται με μια νομιναλιστική χροιά) ότι δεν το ενδιαφέρει αν η χώρα έχει χάσει τμήμα από την εθνική της κυριαρχία και αν μας κυβερνούν οι ξένοι.
Ο κ. Χαρίδημος Τσούκας, με αυτή του την επίδειξη οίησης, αποδεικνύεται φανατικός και ολοκληρωτικός αντιδημοκράτης και εντάσσει τον εαυτό του στην χορεία των καταστροφέων της θεσμικής συγκρότησης της κοινωνίας μας (την οποία συγκρότηση υποτίθεται ότι έχει υπερασπιστεί, μέχρι το πρόσφατο παρελθόν), επιζητώντας να κάνει ένα εξωθεσμικό κατοχικού τύπου bypass, προκειμένου να επιβάλει το πολιτικοοικονομικό και κοινωνικό πρόγραμμα της αρεσκείας του.
Το χειρότερο είναι ότι πράττει ακριβώς το ίδιο με αυτούς τους οποίους (υποτίθεται ότι) αποστρέφεται.
Γιατί, εν τέλει, τι διαφορετικό πράττει η "Επαναστατική Σέχτα", όταν σκοτώνει κάποιον (καλόν ή κακό), επικαλούμενη όσα επικαλείται - κάποια από τα οποία μπορεί να είναι και αληθή;
Αν θέλουμε να δούμε ψύχραιμα τα πράγματα, θα ομολογήσεις, αγαπητέ ανώνυμε φίλε, ότι η ουσία δεν αλλάζει. Μπορεί να αλλάζει η όποια επιχειρηματολογία και το ιδεολογικό υπόβαθρο, αλλά η ουσία των πράξεων και των στόχων μένει η ίδια, αφού πλήττεται η ουσία των δημοκρατικών θεσμών της χώρας και η βασική τους προϋπόθεση : Η εθνική (κοινωνική) ανεξαρτησία, δια της οποίας ορίζεται ότι η νομική προσωπικότητα του λαού ενός τόπου είναι αυτή που προσδιορίζει κυρίαρχα τις εξελίξεις στην χώρα.
Λέει ο κ. Χαρίδημος Τσούκας ότι όταν χρωστάς και γίνεσαι έρμαιο των δανειστών σου, τότε καλά να πάθεις.
Άντε και να δεχθώ ότι έχει δίκιο (δεν έχει, αλλά ας το δεχθώ).
Γιατί πρέπει να πανηγυρίσουμε γι' αυτό; Και γιατί πρέπει να αδιαφορούμε; Και το κυριότερο, γιατί πρέπει να υποκύψουμε και να σκύψουμε το κεφάλι στον κ. Ντερούζ και στον κάθε κύριο Ντερούζ;
Γιατί δεν πρέπει να αντισταθούμε - αφού πρώτα αναλογισθούμε τα λάθη μας, μέσα από μια βαθιά θλίψη και περισυλλογή - στους δογματικούς εκπροσώπους των δανειστών της χώρας;
Γιατί πρέπει να υποταχθούμε στις βουλήσεις των μοντέρνων Πάλμερστον, που ενεργώντας, ως εκφραστές των συμφερόντων των σύγχρονων Σάϋλωκ, καταλύουν κάθε έννοια ανεξαρτησίας της χώρας και του λαού της;
Μια και αναφέρθηκα τον Καρλ Πόππερ, πρέπει να θυμήσω ότι θεωρούσε ως δημοκρατική αρχή όχι την αρχή της πλειοψηφίας, αλλά την κατοχύρωση των συμφερόντων της μειοψηφίας, όμως, το μοντέρνο, μεταναζιστικό κατοχικό καθεστώς των Ευρωπαίων "εταίρων" μας και η τρόϊκα (για την ακρίβεια, η επιτροπή η junta), με την κατάργηση της ανεξαρτησίας του τόπου μας και του πληθυσμού του, έχει καταργήσει και την έννοια της πλειοψηφίας και αυτήν της μειοψηφίας, ασκώντας κοινωνική και οικονομική τρομοκρατία στον ελληνικό πληθυσμό. Και το γεγονός ότι αυτήν την κοινωνική και οικονομική τρομοκρατία την ασκεί, φορώντας τα κοστούμια των γιάπις της ΕΚΤ και του ΔΝΤ, δεν αλλάζει τα πράγματα.
Και μόνον γι' αυτούς τους λόγους, θα ήταν αρκετό να διαφωνώ με το πρόγραμμα της τρόϊκα και να χαρακτηρίσω αδικαιολόγητη και απαράδεκτη την επιχειρηματολογία του κ. Τσούκα.
Φυσικά, δεν είναι μόνον αυτοί οι λόγοι της διαφωνίας μου και στο e-rooster, στο οποίο παραπέμπεις έχω αναφέρει και κάποιους από τους άλλους λόγους, που με κάνουν να διαφωνώ με την τρόϊκα.
(Δες στο μπλογκ μου και το θέμα : “Η παραδοξολόγα ''επιχειρηματολογία'' του κ Γιάννη Βούλγαρη, για την … μείωση του δημόσιου χρέους από 120% του ΑΕΠ σήμερα, στο … 150% του ΑΕΠ το 2010 και οι ανοησίες του ξιπασμένου Servaas Deroose” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/08/giannis-voulgaris-120-150-2015-servaas.html ).
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα...
κ. Τσούκα σε ποιά ελίτ ανήκετε; Δεν τη γνωρίζω... Εγώ αυτό που ήξερα έως τώρα είναι ότι επειδή προβληματίζεστε προσωπικά για
τα τεκτενόμενα στην ελληνική κοινωνία, εκφράζετε την προσωπική, πάντα εμπειρικά τεκμηριωμένη, ενίοτε συναισθηματικά φορτισμένη (όπως ίσως σε αυτό το άρθρο), αποκαλυπτική και εσκεμμένα πολύπλοκη (όχι πάντα αποδεκτή) άποψή σας. Σε ποιές ελίτ συμμετέχετε; Έχουν όνομα; Έχουν συγκεκριμένο στόχο; Ποιό συμφέρον απορρέει από τη συμμετοχή μας σε κάποια απο τις ελίτ; Εμείς γιατί δεν ανήκουμε στις ελίτ; Μπορείτε να γίνουμε μέλη;
κ.Τσούκα, δε μου κάνετε για μέλος κάποιας ελίτ... Δεν ξέρω... Μου φαίνεστε απλός, με (πάρα πολύ) σύνθετη σκέψη... Εντάξει δε συμφωνούμε σε όλα (π.χ. δεν μπορεί να μη με ενοχλεί το γεγονός ότι ορισμένοι τίμιοι Έλληνες θα χρειαστεί να επομιστούν τα σκληρά μέτρα που επιβάλλονται από ορισμένους ευρωπαΐους τεχνοκράτες), αλλά το τελευταίο επίθετο που θα σας απέδιδα είναι αυτό του αντιδημοκράτη και ιδεολήπτη! Διότι πραγματικά όποιος παρακολουθεί το λόγο σας σε βάθος χρόνου, θα διαπιστώσει ότι έχετε τη δυνατότητα και το σπάνιο χάρισμα να πεισθείτε ότι κάνετε λάθος... ότι οι ιδέες μπορεί να μην είναι τέλειες... ότι ίσως κάτι δεν πάει καλά με τα θεμέλια του πλαισίου λόγου στο οποίο περιφέρεστε... ότι μπορεί ακόμα να κάνετε και άστοχα επιχειρήματα.... ότι ο συνομιλητής σας 'κάτι θέλει να πει, ας ακούσω λίγο πιο προσεκτικά'... Όλες αυτές οι ιδιότητες μόνο ένα φασίστα δεν χαρακτηρίζουν! Ο μη δημοκράτης δεν μπορεί να αναγνωρίσει το δημοκράτη. Δεν είναι διατεθιμένος να τον γνωρίσει.
Φιλικά Μανώλης
@TassosAnastassopoulos:
«Ο κ. Χαρίδημος Τσούκας, με αυτή του την επίδειξη οίησης, αποδεικνύεται φανατικός και ολοκληρωτικός αντιδημοκράτης και εντάσσει τον εαυτό του στην χορεία των καταστροφέων της θεσμικής συγκρότησης της κοινωνίας μας (την οποία συγκρότηση υποτίθεται ότι έχει υπερασπιστεί, μέχρι το πρόσφατο παρελθόν), επιζητώντας να κάνει ένα εξωθεσμικό κατοχικού τύπου bypass, προκειμένου να επιβάλει το πολιτικοοικονομικό και κοινωνικό πρόγραμμα της αρεσκείας του.»
Αγαπητέ Τάσο, ποιά είναι η θεσμική συγκρότηση της κοινωνίας μας που πρέπει κατά τη γνώμη σας να προστατεύσουμε πάση θυσία από τον κ. Τσούκα και τους ομοίους του;
Ειλικρινά θα ήθελα να μάθω τι πιστεύετε, αν με βοηθούσατε να σας καταλάβω. Γιατί, αν και δεν μου είναι άγνωστοι οι ογκόλιθοι του πνεύματος στους οποίους τακτικά αναφέρεστε, αν και έχω ξανακούσει την κωδικοποιημένη γλώσσα σας, αν και καταλαβαίνω όλες σας τις λέξεις, πιστέψτε με, δεν καταλαβαίνω λέξη.
Καταλαβαίνω πλήρως τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιείτε με περισσή ευκολία, αλλά θα ήταν ίσως καλύτερα να αφήνετε τον αναγνώστη σας να καταλήξει μόνος σ' αυτούς ΑΦΟΥ σας διαβάσει και σας καταλάβει. Μέχρι να το κάνετε αυτό, θα μου θυμίζετε περισσότερο τον άγιο Θεσσαλονίκης και τον Ψωμιάδη, και πολύ λιγότερο τον Πόππερ, τον Καστοριάδη, τον Βιτγκενστάιν, την Αρέντ και όσους άλλους μεγάλους τραβάτε -ερήμην των- από τη μύτη στα διάσημα πλέον σεντόνια σας.
Κανείς μας δεν χαίρεται για τα χάλια μας, να είστε σίγουρος γιαυτό, ούτε καν ο κ. Τσούκας. Όλοι πονάμε και εκφράζουμε την οδύνη μας, καθένας με τον προσωπικό του τρόπο. Η χώρα μας είναι ημιθανής λόγω εκτενούς και παρατεταμένης παρασιτώσεως και τα παράσιτα δεν είναι ποτέ λίγα και μεγάλα.
Δοκιμάστε να το πάρετε αλλιώς το άσμα γιατί, έτσι που το έχετε πιάσει, φοβάμαι ότι απλώς θορυβείτε και αδικείτε κι αυτό τελικά δεν σας πάει.
Το ποια είναι η θεσμική συγκρότηση της κοινωνίας, που πρέπει να προστατευθεί, το αναφέρω αμέσως παρακάτω, από το χωρίο του κειμένου μου, που αναφέρεις αγαπητέ Χρήστο.
Και είναι η δημοκρατική αρχή του αστικού μας πολιτεύματος, δηλαδή η "λαϊκή κυριαρχία" και κυρίως η προϋπόθεσή της, δηλαδή η "εθνική κυριαρχία/ανεξαρτησία" - και αν οι όροι "λαϊκή" και "εθνική" κυριαρχία ενοχλούν, υπενθυμίζω ότι πάντοτε τους χρησιμοποιώ, με την ποππεριανή νομιναλιστική εννοημάτωση των όρων αυτών.
Και για τους δύο αυτούς όρους, που καταπάτησαν τα φυσικά πρόσωπα, που είναι μέλη του παρόντος υπουργικού συμβουλίου, καθιστάμενα, ως συλλογικό κρατικό όργανο, μια υποτελής επιτροπή διαχείρισης, υπαγόμενη στις εντολές των εκπροσώπων των δανειστών της χώρας (όπως, "καλή ώρα", έπραξαν και τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου της κατοχικής κυβέρνησης του στρατηγού Γεωργίου Τσολάκογλου, καθιστάμενα υποχείρια και όργανα διεκπεραίωσης των εντολών των ναζί Γερμανών κατακτητών) ο κ. Τσούκας, δυστυχώς, εξέφρασε την όχι μόνο την αδιαφορία του για την κακή τους τύχη, αλλά και την ικανοποίησή του, για το γεγονός ότι οι γκαουλάϊτερς των μοντέρνων μεταναζιστών Ευρωπαίων κατακτητών τους υποκατέστησαν με την δική τους ουσιαστική εξουσία, ως εκπρόσωποι των δανειστών.
Και αυτό, ο κ. Χ. Τσούκας το έπραξε με την παρακάτω δικαιολογητική βάση - όπως λέει ο ίδιος :
"Οι λαϊκιστές ηγέτες χάιδεψαν το εγώ μας. Μας έπεισαν ότι μπορούμε να ικανοποιούμε όλες μας τις επιθυμίες. Καταπιεσμένοι ποικιλοτρόπως στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, δίχως ελευθερία στη χουντική επταετία, θεωρήσαμε μετά στη Μεταπολίτευση ότι η δημοκρατία είναι το πολίτευμα του κάνω-ό,τι-γουστάρω. Οι λαϊκιστές πολιτικοί, κολακεύοντας το πόπολο, εξέθρεψαν το ναρκισσισμό του, εκμαύλισαν το ήθος του, του πρόσφεραν «συμμετοχή» σε όλα, ακόμα και στη διαφθορά. Οι θεσμοί ταυτίστηκαν με τον μυθοποιημένο «λαό»: αποδυναμώθηκε η διηθητική λογική τους, χαλάρωσαν οι κανόνες τους. Έννοιες-κλειδιά ανασημασιοδοτήθηκαν: ο νόμος θεωρήθηκε αυθαίρετος περιορισμός, η νόμιμη εξουσία μεταφράστηκε σε παράλογη καταπίεση, η οικονομία εκλήφθηκε ως μια δευτερεύουσας σημασίας δραστηριότητα. Άντε τώρα να τα μαζέψεις…"
Και επειδή, λοιπόν, οι λαϊκιστές πολιτικοί αποδυνάμωσαν την διηθητική λογική των θεσμών, χαλάρωσαν τους κανόνες τους και επειδή τώρα δεν μπορείς να τα μαζέψεις, καλόν και επιθυμητόν, κατά τον κ. Τσούκα, είναι που ήλθαν οι ξένοι γκαουλάϊτερς, για να αφαιρέσουν και το όποιο εναπομείναν περιεχόμενο των θεσμών, καταλύοντάς τους καθ' ολοκληρίαν και αναλαμβάνοντας οι ίδιοι την ουσιαστική διακυβέρνηση της χώρας, ερήμην του πληθυσμού της.
Θα μου επιτρέψεις, αγαπητέ Χρήστο, να διαφωνήσω, πλήρως, με αυτήν την λογική. Και όσο και αν προσπαθήσουμε να βρούμε κάποια καλλωπιστικά στοιχεία, για να την καλλωπίσουμε, αυτή δεν καλλωπίζεται με τίποτε.
Δυστυχώς...
Διαφωνήστε διαφωνήστε κι αδειάστε μας τη γωνιά όπως λέει και ο σοφός λαός. Εύγε για μια ακόμη φορά κύριε Τσούκα με μια μόνο παρατήρηση, αν είχαμε μόνο την κουλτούρα των Νορβηγών και όχι τα πλούτη τους (άλλωστε κι αυτοί αργά γίνανε πλούσιοι) θα ήταν υπέρ αρκετό. Αλλά βλέπεις εκτός από ανόητους έχουμε γεμίσει και από κομπλεξικούς που πιστεύουν ακόμα ότι για το χάλι μας φταίνε οι τράπεζες και οι Γερμανοί που μας πούλαγαν με το ζόρι τα προϊόντα τους.
Η παρέμβαση του ΔΝΤ δεν είναι ευτύχημα. Η διεθνής εμπειρία και ανερξάρτητη αξιολόγηση του ΔΝΤ παρέχει ενδείξεις ότι οι όροι δανεισμού που επιβάλλει το ΔΝΤ είναι συχνά αρκετά προβληματικοί. Παρακαλώ διαβάστε την ανεξάρτητη αξιολόγηση εδώ: http://www.ieo-imf.org/eval/complete/pdf/01032008/SC_main_report.pdf
Το γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, το γνωρίζουμε όλοι. Το άρθρο σας είναι για μια ακόμα φορά, κ. Τσούκα, πολύ ακριβές και διαφωτιστικό όσον αφορά στους λόγους που συνεισέφεραν στη κατάπτωση. Το τί θα γίνει από εδώ και πέρα και κύριως εάν τα διλήμματα που θα μας επιβληθούν (ήδη επιβάλλονται) από τρίτους είναι προς όφελος της χώρας θα πρέπει να το εξετάσουμε με λεπτομέρεια. Ελλοχεύει ο κίνδυνος να παρασυρθούμε σε συζητήσεις του τύπου ‘είναι ή δεν είναι καλύτερα με τους ξένους;’, ενώ το πραγματικό ζήτημα είναι να βοηθήσουμε στη διαμόρφωση και ανάδειξη των σωστών διλημμάτων και επιλογών. Όπως δείχνει και η ανεξαρτητη αξιολόγηση, δεν μπορούμε να ευφησυχαζόμαστε ότι οι όροι της τρόικας είναι ‘αντικειμενικά’ ορθοί.
Φιλικά Μανώλης
Δεν καταλαβαίνω με ποιο σκεπτικό ορισμένοι ζητούν ο κ. Αναστασόπουλος να μας αδειάσει τη γωνιά. Ακόμη και αν οι κατηγορίες του κ. Αναστασόπουλου δεν ευσταθούν, μπορούν να προβληματίσουν.
Δεν υπάρχουν περιθώρια προβληματισμού αγαπητέ ανώνυμε για εμάς που χάσαμε την "εθνικη ανεξαρτησία" μας (έχω τον δικό μου ορισμό της ένοιας) όταν με κυβέρνησαν και με ρήμαξαν οι Τόμπρες, οι Κουτσόγιωργες, οι Ακριβάκηδες και η γκαρσόνα.
Εγώ τουλάχιστον μπόρεσα και έφυγα όταν το "δημοκρατικό πολίτευμα" και η λεγόμενη "ανεξαρτησία" έγιναν αποπνικτικές θηλειές.
Οι υπόλοιποι;
Θα αλλάξουν; Ή θα ζητούν τα μέγιστα ενώ είναι διατεθιμένοι να καταβάλουν τα ελάχιστα;
@jojos
Αν είχαμε την κουλτούρα της Νορβηγίας θα είμαστε πολύ πλουσιότεροι από τους Νορβηγούς, λόγω τουρισμού και γεωστρατηγικης θέσης.
@Αναστασσόπουλος
Κύριε Αναστασσόπουλε η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας δεν είναι μια μη ηθική πράξη. Είναι αυτό που λέμε φυσική επιλογή. Αφού δε μπορούμε να υπερασπιστούμε την εθνική μας ανεξαρτησία, και δεν το κάνουμε όταν ζητιανεύουμε χρήματα, τότε απλώς τη χάνουμε. Και ελπίζουμε πως όταν οι κάτοχοί της μας επιβάλλουν τις αλλαγές που έπρεπε να είχαμε κάνει μόνοι τότε οι συνειδήσεις μας θα έχουν αλλάξει και θα είμαστε σε θέση να αυτοδιαχειριστούμε.
Όσο για το αν φταίει ο λαος η όχι υπάρχουν επιχειρήματα και από τις δύο πλευρές αλλά το θέμα είναι απλό: απλώς δεν έχει σημασία. Αυτή είναι η φύση και έτσι λειτουργεί ο κόσμος. Είτε μας αρέσει είτε όχι.
Πρακτικά τώρα είναι η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας χειρότερο σενάριο από το λαό; Ποιά είναι η εναλλακτική; Η στάση πληρωμών; Αμφιβάλλω ότι τα πράγματα θα ήταν καλύτερα σε αυτό το ενδεχόμενο.
Η απώλεια της εθνικής κυριαρχίας/ανεξαρτησίας της χώρας μας και του πληθυσμού της, στην συγκεκριμένη περίπτωση της Ελλάδας, κατά την περίοδο Ιανουαρίου 2010 - Μαΐου 2010, δεν ήταν ζήτημα φυσικής επιλογής, αγαπητέ Dante.
Ήταν προϊόν των ερασιτεχνικών πολιτικών και οικονομικών επιλογών του ΓΑΠ και του άπειρου και εντελώς ακατάλληλου να χειριστεί τις περιστάσεις οικονομικού επιτελείου της νεοεκλεγείσας, τότε, κυβέρνησης.
Αυτοί οι χειρισμοί, οι οποίοι δεν ήσαν αναπόφευκτοι και οι οποίοι συνοδεύτηκαν από μία αναλόγου, επιπέδου, ερασιτεχνική (αλλά και δογματική, συνδυασμένη με ισχυρές δόσεις κοντόθωρου συμφέροντος) αφασία από τον Τρισέ, την γραφειοκρατία της ΕΚΤ και στην συνέχεια από τον γερμανικό κυβερνητικό συνασπισμό, έφεραν τα αποτελέσματα, που, τώρα ζούμε στην Ελλάδα, αλλά και την ευρωζώνη στα πρόθυρα της κατάρρευσης, που, προς το παρόν, μόλις απεφεύχθη στις 10/5/2010, με την δημιουργία του κακού, βλακώδους και ανεπαρκούς, πλην όμως αναγκαίου ευρωπαϊκού μηχανισμού στήριξης των χωρών της ευρωζώνης, με το απόθεμα των 750 δισ. €, ως αντισταθμιστικού bail out, κατά παραβίαση, φυσικά, των κουρελιασμένων και χιλιομπαλωμένων Συνθηκών της ευρωζώνης.
Ο πρωθυπουργός είχε την δυνατότητα να μην φθάσει στο σημείο να βγει για "ζητιανιά" και να προλάβει τις εξελίξεις.
(Δες, ενδεικτικά, στο μπλογκ μου τα άρθρα : "Η διάλυση των αυταπατών των αγορών για την εγγύηση των χρεών της ευρωζώνης και η ανάγκη αναδιαπραγμάτευσης της ελληνικού χρέους (όχι από τον ΓΑΠ)” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/07/without-gap.html
"Mind the GAP! Πως ο ΓΑΠ έπεσε μέσα στην παγίδα που έστησε στους άλλους, μη λαμβάνοντας υπόψη του το δόγμα, που λέει ότι : Πρώτα δανείζεσαι και μετά μιλάς" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/06/mindthegap_09.html και "Τα κρίσιμα σφάλματα του ΓΑΠ, η αναγκαιότητα απόσυρσής του και οι προτάσεις για απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο και την αναδιαπραγμάτευση του χρέους" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/07/o-gap-prepei-na-fygei.html και "15/2//2010 – 3/3/2010 : Η Ελλάδα υπό μια μοντέρνα μεταναζιστική γερμανική κατοχή" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/1522010-332010-seiji-otaku-rebelwork_14.html, αλλά και "Η αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, η έμπρακτη και επιλεκτική στάση εξωτερικών πληρωμών και η επαναφορά της δραχμής" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/07/joseph-stiglitz.html ).
Δυστυχώς, έπραξε τα αντίθετα και οδηγήθηκε, ακολουθώντας τα πλαίσια της επιλογής του, στο να ρίξει την χώρα, μέσα σε μια κινούμενη άμμο και στην ταχεία και συνάμα βασανιστική κατάποσή της από την άμμο αυτήν, ενώ αυτός υπέγραψε (ουσιαστικά, σε λευκές σελίδες, πάνω στις οποίες οι "εταίροι" έγραψαν το κείμενου του επαίσχυντου και αποικιοκρατικού Μνημονίου της Πρωτομαγιάς του 2010) την καταδίκη της χώρας, λόγω ευήθειας, και άκρατου πανικού, μπροστά στην απειλή των Γερμανών κυβερνητικών εταίρων και της γραφειοκρατίας της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ότι δεν επρόκειτο να του δώσουν ούτε δεκάρα τσακιστή.
Και ενώ παραχωρούσε, όπως και ο ίδιος ο εκλεγμένος πρωθυπουργός, με περισσή αφέλεια, απεδέχθη - έχοντας εκλεγεί με μια, εντελώς διαφορετικού περιεχομένου, λαϊκή εντολή, χωρίς να έχει την απαραίτητη εξουσιοδότηση του ελληνικού εκλογικού σώματος, παραβιάζοντας τις σχετικές συνταγματικές επιταγές, περί διαδικασίας κύρωσης των διεθνών Συνθηκών - τμήμα της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας, καλώντας τους μοντέρνους μεταναζιστές Ευρωπαίους κατακτητές και δίνοντας τους τα κλειδιά της διακυβέρνησης του τόπου, δεν έθεσε το ζήτημα απ' ευθείας στο εκλογικό σώμα του τόπου, είτε με διεξαγωγή δημοψηφίσματος, είτε με διενέργεια βουλευτικών εκλογών, για να μπορέσει έτσι, να νομιμοποιήσει το εγχείρημά του και να αναλάβει ο λαός τις ευθύνες που του αναλογούν, για την περαιτέρω πορεία του τόπου, έχοντας μπροστά του όλες τις δυνατές επιλογές.
Θέλω να πιστεύω ότι όλα αυτά υπήρξαν προϊόν, μόνον του πανικού, της απειρίας, της ευήθειας και της ανικανότητας. Διότι, αν δεν είναι μόνον έτσι τα πράγματα, τότε τίθεται και θέμα, για το αν εξυπηρετήθηκαν αλλότρια συμφέροντα, σκοποί και στόχοι. Και επειδή, εδώ, υφίστανται ζωτικά θέματα, που σχετίζονται, με την εθνική κυριαρχία, το πολίτευμα του τόπου και την συνταγματική τάξη της ελληνικής πολιτείας, πρέπει στο μέλλον η ελληνική δικαιοσύνη να ασχοληθεί, με το τι έγινε στην χώρα κατά την περίοδο Οκτωβρίου 2009 - Μαΐου 2010, αλλά και μετά από αυτήν την περίοδο, έως την λήξη αυτής της κατοχικής κατάστασης, στην οποία έχει περιέλθει η χώρα και ο πληθυσμός της. Και η ελληνική δικαιοσύνη δεν πρέπει να αγγίξει μόνον όσα αφορούν τους Ελληνες, αλλά και όσα αφορούν τους Ευρωπαίους γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της ΕΚΤ, οι οποίοι θα πρέπει να κληθούν και αυτοί να λογοδοτήσουν, διότι δεν μπορεί π.χ. ο νεαρός εκπρόσωπος του Όλι Ρεν, ο Πορτογάλος Αμαντέου Αλταφάζ (προφανώς, με εντολή του αφεντικού του), όταν του τέθηκε το ερώτημα, για την παραβίαση της ελληνικής συνταγματικής τάξης να κομπάζει κυνικά και να λέει ότι "αυτό είναι κάτι που δεν αφορά την Επιτροπή, αλλά είναι ΄θέμα των Ελλήνων".
Για την στάση πληρωμών, που αναφέρεις, πρέπει να πω ότι και αυτή ήταν (και παραμένει ακόμα) μια δυνατότητα. Και εγώ έχω επιφυλάξεις γι' αυτήν, οι οποίες περισσότερο σχετίζονται με την ακαταλληλότητα του ΓΑΠ και του επιτελείου του να χειριστούν μια τέτοια κατάσταση, η οποία, ομολογουμένως, δεν είναι μια εύκολη επιλογή.
Μπορεί να μην σου αρέσει, ή και να μην μου αρέσει, αλλά και γι' αυτήν την επιλογή (την απειλή, ή/και την ολοκληρωτική, ή εν μέρει εφαρμογή της), αρμόδιο να αποφασίσει ήταν - και εξακολουθεί να είναι - το εκλογικό σώμα, στο οποίο θα έπρεπε να τεθεί, ως εναλλακτική λύση, από όποιον την υποστηρίζει.
Αυτή είναι η ουσία των παραβιασθέντων θεσμών της λαϊκής κυριαρχίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Όμως, με αυτούς τους θεσμούς λειτουργούν οι σύγχρονες δημοκρατίες, ο πυρήνας της θεσμικής συγκρότησης των οποίων δεν μπορεί να παρακάμπτεται από εξωθεσμικά κατοχικά bypass της αρεσκείας του κ. Τσούκα, ή οποιουδήποτε άλλου, και ένεκα των οποίων οι κυβερνώντες, επικαλούμενοι την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας και την μοντέρνα κατοχή, να θέλουν να απεκδύονται των ευθυνών τους, όπως - ανεπιτυχώς - έπραξε και πράττει ο ΓΑΠ.
Και διότι, εν κατακλείδι, αγαπητέ Dante, στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα...
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα...
Ευχαριστώ για τα σχόλια και συγγνώμη για την αργοπορία να απαντήσω. Είναι εποχή ακαδημαϊκών συνεδρίων (ήμουν στον Καναδά).
Μερικές διευκρινίσεις.
1. Ο κ.Τ. Αναστασόπουλος έχει θέση στη συζήτηση. Τα πολεμικού ύφους σχόλιά του που με αφορούν ("οίηση", "ολοκληρωτική" και "αντιδημοκρατική νοοτροπία", κλπ) δεν με ενοχλούν. Η πολεμική είναι μέρος της συζήτησης. Συγκρατώ το "φιλικά και καλοπροαίρετα". Αυτά ενδιαφέρουν – ιδιαίτερα το «καλοπροαίρετα»- σε ένα διάλογο. Τα ακραία (κατ' εμέ) σχόλιά του περί "μοντέρνας μεταναζιστικής κατοχής" μάλλον αδικούν τα επιχειρήματά του, αλλά αυτό πρέπει να ενδιαφέρει τον ίδιο.
2. Δεν πανηγυρίζω με την επιτήρηση των δανειστών μας. Δεν είμαι ανόητος, ούτε θέλω να υποφέρει η χώρα μου και οι άνθρωποί της (οι άνθρωποί μου). Προσπαθώ να είμαι πραγματιστής. Επιπλέον με ενδιαφέρουν οι διλημματικές καταστάσεις (σαν αυτές που αντιμετωπίζουν οι γιατροί της εντατικής κάθε μέρα), γιατί αυτές συνθέτουν το τοπίο των επιλογών μας, ως άτομα, οργανισμοί και χώρες. Το υπάρχον πολιτικό σύστημα αδυνατούσε εδώ και 36 χρόνια να παραγάγει ενδογενώς ρηξικέλευθη εκσυγχρονιστική αλλαγή που τόσο έχει ανάγκη η χώρα. Η έξωθεν επιβολή λύσεων, τις οποίες, εν πολλοίς, έπρεπε εμείς να είχαμε υιοθετήσει, ήταν η μόνη ρεαλιστική διέξοδος. Όταν δεν κάνεις αυτά που πρέπει να κάνεις μόνος σου, θα σου τα επιβάλλει η πραγματικότητα – στον πραγματικό κόσμο, πάντα. Το γεγονός ότι δεν παραγάγαμε ενδογενώς λύσεις στα προβλήματά μας, δείχνει ότι δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα η περίφημη εθνική ανεξαρτησία. Αν μας ενδιέφερε θα κάναμε διαφορετικές επιλογές. Στον πραγματικό κόσμο οι δρώντες οφείλουν να κάνουν επιλογές. Αν δεν τις κάνουν, υφίστανται τις συνέπειες, γιατί πάντα υπάρχουν συνέπειες ακόμα κι όταν δεν είναι άμεσα ορατές.
(Η συνέχεια παρακάτω)
3. Το καθεστώς της επιτήρησης είναι προσωρινό. Το Μνημόνιο είναι προϊόν διαπραγμάτευσης ισχυρών δανειστών με έναν χρεοκοπημένο δανειζόμενο. Είναι επαχθές, αλλά αυτή είναι η λογική συνέπεια των αφρόνων επιλογών μας. Αν κοπτόμεθα στ' αλήθεια για την πατρίδα μας οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την ιστορική αποτυχία μας, να εφαρμόσουμε το Μνημόνιο έτσι ώστε να βάλουμε σε τάξη τα δημόσια οικονομικά μας, και να αλλάξουμε τάχιστα συνήθειες. Μόνον έτσι θα αποκαταστήσουμε την ανεξαρτησία μας και την αξιοπρέπειά μας. Στον πραγματικό κόσμο η αξιοπρέπεια κοστίζει. Όσοι θέλουν την εθνική αξιοπρέπεια αλλά αρνούνται τα επώδυνα διλήμματα δεν αναφέρονται στον πραγματικό αλλά σε έναν άλλο φανταστικό κόσμο. Αυτός δεν με ενδιαφέρει.
4. Ο ξύπνιος δρων ζει με τρόπο που δεν μειώνει τις επιλογές του, και σίγουρα δεν θέλει να βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Δεν δράσαμε ξύπνια, στερήσαμε τον εαυτό μας από επιλογές, και κολλήσαμε στον τοίχο. Τον Μάιο που μας πέρασε δεν θα είχαμε χρήματα να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις. Σε έναν φανταστικό κόσμο, οι επιλογές είναι άπειρες ή πάντοτε διαφορετικές από αυτές που οδυνηρά αντιμετωπίζουμε. Στον πραγματικό κόσμο, οι επιλογές δεν είναι αυτές που πάντοτε επιθυμούμε, αλλά αυτές που μας τίθενται από τα γεγονότα και προγενέστερες επιλογές μας. Βρεθήκαμε με την κακή αλλά, δυστυχώς, μόνη ρεαλιστική στρατηγική είναι cutting our losses and moving on.
5. Μεταξύ εθνικής αξιοπρέπειας και εθνικής επιβίωσης επιλέγω την επιβίωση, ελπίζοντας να ανακτήσω την αξιοπρέπειά μου αργότερα. Φυσικά, δεν θάθελα να μου τίθεται αυτό το δίλημμα, αλλά, στο μέτρο που υπήρξαμε άφρονες, εμείς το προκαλέσαμε. Είπαμε: στον πραγματικό κόσμο υπάρχουν συνέπειες. Μεταξύ του να διοικούν τις ΔΕΚΟ ανεπαρκείς και/ή διαπλεκόμενοι κομματάνθρωποι ή άνθρωποι που εφαρμόζουν πολιτικές της τρόικας επιλέγω την τρόικα, αφού αυτοί διασφαλίζουν ελάχιστες εγγυήσεις ορθολογικής λειτουργίας. Φυσικά δεν θάθελα να μου τίθεται αυτό το δίλημμα, αλλά στον πραγματικό κόσμο αυτό το δίλημμα αντιμετωπίζω. Φυσικά μια αυτοκυβερνώμενη πολιτεία δεν μπορεί να διοικείται από ξένους εσαεί, αλλά βλέπω την ενεργή επιτήρησή τους προσωρινή, την οποία, αν αξιοποιήσουμε σωστά, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να πετύχουμε την αποτελεσματική αυτοκυβερνητική μας ικανότητα. Αν την πετύχουμε…
Με δύο λόγια, δεν χαίρομαι, ντρέπομαι. Δεν διεκτραγωδώ την αθλιότητα, θέλω να ξεφύγω από αυτή. Δεν επιχαίρω για το Μνημόνιο, θέλω να το αξιοποιήσω για να προχωρήσω. Στον πραγματικό κόσμο…
Η απάντηση του κ. Τσούκα είναι πολύ πιο προσγειωμένη στην κακή πραγματικότητα και απείρως ρεαλιστικότερη από το αρχικό του κείμενο, το οποίο, ομολογουμένως, ήταν ατυχές.
Αποφεύγει τις ακραία υμνητικές εκφράσεις, για το έργο της τρόϊκας και αποδέχεται - έστω - ότι το Μνημόνιο είναι επαχθές.
Υποψιάζομαι ότι βλέπει την ανάγκη απεμπλοκής από αυτό, έστω και αν επιμένει στην εφαρμογή του.
Και αναφέρεται στην προσωρινότητα της επιτήρησης, την οποία, παρά το γεγονός ότι την περιγράφει ως Κατοχή (αποδεχόμενος ότι οι εκπρόσωποι των πανικόβλητων δανειστών του ελληνικού κράτους στέρησαν από τον ελληνικό πληθυσμό την κυριαρχία και την ανεξαρτησία του), αρνείται να την ονοματίσει με το πραγματικό της όνομα.
Δεν θα μείνω στην ονοματολογία, διότι η πραγματική κατάσταση ("ο πραγματικός κόσμος" και όχι ο φανταστικός - λες και στην ασημαντότητά μου αρέσει ο φανταστικός κόσμος), στην οποία λέει ότι θέλει να αναφέρεται ο κ. Χαρίδημος Τσούκας, προσδιορίζει το περιεχόμενο του ιδιότυπου καθεστώτος εξουσίασης, στην οποία έχει περιέλθει ο τόπος και ο πληθυσμός του, ως ανελεύθερου και υπό κατοχήν - όσο και αν είναι προσωρινό. (Προσωρινό, άλλωστε, εμφανιζόταν και το αυθεντικό κατοχικό καθεστώς των Γερμανών ναζιστών το 1941, αφού θα τελείωνε - υποτίθεται - με την λήξη του πολέμου, όπως επίσης εμφανιζόταν και εξυγιαντικό, αφού θα ξήλωνε τις διεφθαρμένες ρίζες του προηγούμενου καθεστώτος). Ο Καρλ Πόππερ, άλλωστε, στο μνημειώδες του έργο "Η Ανοικτή Κοινωνία και οι εχθροί της" μας έχει μάθει ότι το παιχνίδι, γύρω από την "ουσία" των λέξεων και των όρων είναι, ή βλακεία, ή φενάκη που εξυπηρετεί δόγματα (και τα δόγματα εξουσιαστικά καθεστώτα και τις ελίτ τους), όπως και η "ιδεολογία", ως ψευδής συνείδηση.
Απλώς, ονομάζω το πραγματολογικά ανελεύθερο καθεστώς, που μας έφερε ο ΓΑΠ και η ανερμάτιστη παρέα του, ως μοντέρνο μεταναζιστικό καθεστώς, διότι μας στέρησε την εθνική - κοινωνική μας κυριαρχία/ανεξαρτησία και αυτό είναι αρκετό.
(Μοντέρνο το καθεστώς αυτό είναι, επειδή δεν επεβλήθη δια των όπλων, όπως το 1941 και επίσης, είναι και μεταναζιστικό, διότι - όσο και αν δεν αρέσει και όσο και αυτό αποσιωπάται και από τον κ. Τσούκα και από όλους, σχεδόν, τους αναλυτές - είναι η γερμανική ελίτ και ο αναβιωμένος γερμανικός εθνικισμός, που βρίσκονται πίσω από αυτό το επαχθές Μνημόνιο, αφού οι Γερμανοί πολιτικοί και ένα μεγάλο τμήμα των εκεί διοικουσών οικονομικών και κοινωνικών ελίτ -όχι όλοι οι πολιτικοί και όχι σύσσωμες οι ελίτ- επιδιώκουν μια γερμανική Ευρώπη, που θα είναι δορυφόρος της Γερμανίας, με μια ενιαία οικονομική πολιτική, η οποία θα κινείται στα πλαίσια της υπεράσπισης του σκληρού ευρώ μιμούμενη εκείνη την καταστροφική πολιτική του καγγελάριου Γιούλιους Μπρύννινγκ). Και αυτό ανεξάρτητα από τις βλακείες που έκαναν - και όσες έκαναν - οι ελληνικές ελίτ και ιδιαίτερα οι Έλληνες πολιτικοί).
Αυτά προς το παρόν, ως ένα έναυσμα, μια πρώτη, μερική και προκαταρκτική απάντηση στα όσα λέει ο κ. Χ. Τσούκας.
Θα ακολουθήσει συνέχεια της δικής μου εισήγησης, ως προς το "πραγματικό" - κομμάτι της απάντησής του, που παρουσιάζει ουσιαστικό ενδιαφέρον...
Η αναφορά στην μοντέρνα Κατοχή, που επέβαλαν οι "εταίροι" στην χώρα μας, είναι λοιπόν, ένα γεγονός που εκ των πραγμάτων προκύπτει.
Αφού ξένες δυνάμεις, επέβαλαν την πραγματική κατάργηση της ανεξαρτησίας της χώρας μας, εκμεταλλευόμενες την αδυναμία της (κατ' ουσίαν την ανικανότητα της πανικόβλητης κυβέρνησης του ΓΑΠ) και αφαίρεσαν από τον πληθυσμό της την αστικοδημοκρατική συνταγματική θεσμική κατασκευή της αυτοκυβέρνησής του, καταργώντας, δηλαδή το πραγματολογικό περιεχόμενο της "λαϊκής κυριαρχίας" - δια της περιγραφής του νομικού ορισμού της, αφού, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν κατάργησαν και το κέλυφος των θεσμών, κηρύσσοντας κάποιας μορφής δικτατορία -, το καθεστώς αυτό είναι κατοχικό και το να μην το λέμε, μπορεί μόνον να χρησιμεύει, ως φύλλο συκής και ωραιοποίησης μιας τραγικής κατάστασης και αυτό φυσικά δεν αποτελεί περιγραφή της πραγματικότητας. Και εδώ που τα λέμε, ολίγον βοηθάει αυτούς που, σαν τον κ. Τσούκα, θέλουν να χρυσώσουν το χάπι. Ο απλός κόσμος γνωρίζει, τώρα πλέον το περιεχόμενο του καθεστώτος, υπό το οποίο ζει από τον Μάϊο του 2010 και μετά.
Ήταν, όμως, μοιραίο το να φθάσουμε εδώ που φθάσαμε; Ήταν αναπόφευκτο το Μνημόνιο, που θεμελίωσε την μοντέρνα Κατοχή και αποπειράθηκε να την "νομιμοποιήσει";
Ο κ. Τσούκας, απαντά θετικά, λέγοντας ότι ήταν μοιραίο το ιδιότυπο καθεστώς κατοχής, που επεβλήθη στον ελληνικό πληθυσμό, όπως, επίσης και ότι το Μνημόνιο ήταν αναπόφευκτο (και αναγκαίο, αν και επαχθές - όπως προσέθεσε -, γεγονός που αποτελεί αντίφαση στους όρους, κάτι που δεν είναι της παρούσης, αν και δεν είναι το σημαντικότερο, αφού η πραγματικότητα δεν αποτελεί συνάρτηση μόνον, ή κυρίως, λογικών συνεπαγωγών, αφού το ανορθολογικό αποτελεί το σημαντικότερο κομμάτι της κοινωνικής μας ζωής και το να ζητάμε από κάποιον να είναι λογικά συνεπής με όσα λέει, ισοδυναμεί με την επιβολή ενός στενού κορσέ, που σε τελευταία ανάλυση δεν βοηθάει την ανάπτυξη του διαλόγου, αφού επιβάλλει περιορισμούς στην ανάλυση της πολυσχιδούς πραγματικότητας και έτσι οδηγεί στην αδυναμία περιγραφής της).
Η αλήθεια είναι διαφορετική. Ούτε η μοντέρνα μεταναζιστική κατοψχή, που μας επέβαλαν οι "εταίροι", ήταν αναγκαία, ούτε και το Μνημόνιο, που επίσης, μας επέβαλαν οι ¨εταίροι" της Ευρωζώνης (διότι περί αυτού πρόκειται. Δεν είναι το Δ.Ν.Τ., που επέβαλε το επαχθές και απεχθές Μνημόνιο - όσο και αν είναι "πιασσιάρικο" το να τα φορτώνουμε όλα στο Δ.Ν.Τ., δαιμονοποιώντας το. Το Δ.Ν.Τ. είχε άλλες προτάσεις, κυρίως ως προς την χρονική διάρκεια και ως προς την ένταση του προγράμματος λιτότητας της χώρας, οι οποίες ήσαν - ούτως ειπείν - μαλακότερες για τον ελληνικό πληθυσμό, πλην όμως επεκράτησε η σκληρή ευρωπαϊκή γραμμή των Μέρκελ - Βεστερβέλλε - Τρισέ - Γιούνκερ) ήταν αναπόφευκτο.
Όλα αυτά, μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί το κρίσιμο τρίμηνο Οκτωβρίου 2009 - Δεκεμβρίου 2009, αλλά και κατά το δίμηνο Απριλίου 2010 - Μαΐου 2010. Αρκεί να υπήρχαν οι κατάλληλοι κυβερνήτες, που θα έπαιρναν τις κατάλληλες πρωτοβουλίες. Και αυτοί δεν υπήρξαν. Το αντίθετο, μάλιστα. Παραδόθηκαν αμαχητί, ψοφοδεείς, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα...
(Θα ακολουθήσει συνέχεια)...
Για να μπορέσουμε να συζητήσουμε, πρέπει να κατανοήσουμε, προηγουμένως, το τι πάθαμε και για ποιόν λόγο το πάθαμε.
Και όσα λέει ο κ. Χ. Τσούκας, για την διαφθορά και για το πολιτικό σύστημα, που "επί 36 χρόνια δεν παρήγαγε λύσεις", δεν είναι ορθά, διότι η αλήθεια είναι ότι, παρά την διαφθορά, το πολιτικό σύστημα παρήγαγε λύσεις, μέχρι το σημείο, που ο συνδυασμός της διεθνούς οικονομικής ύφεσης, των θεσμικών αγκυλώσεων, έφερε την πλήρη καταστροφή, από την στιγμή που μια ομάδα του ελληνικού πολιτικού προσωπικού, συσπειρωμένη, γύρω από τον ΓΑΠ, ανέλαβε την κυβερνητική εξουσία, επιδεικνύοντας πλήρη ανικανότητα και ανευθυνότητα, σε στιγμές που κάτι τέτοιο ήταν το μόνο, που δεν χρειαζόταν η χώρα.
Ας εισέλθουμε τώρα στο "πραγματικό" πεδίο, στο οποίο ο κ. Χαρίδημος Τσούκας, ως "πραγματιστής" πιστεύει ότι είναι αυτό που τον δικαιώνει, υπό την ιδιότητα του "ιατρού της εντατικής", ο οποίος, εκ των πραγμάτων, αντιμετωπίζει διλημματικές καταστάσεις. (Δεν του πάει αυτός ο παραλληλισμός και καλόν είναι να το αποφεύγει, διότι παραπέμπει στον αλήστου μνήμης Γεώργιο Παπαδόπουλο, ο οποίος, ως άλλος "ιατρός" μιλούσε για τον "ασθενή", τον "γύψο" και το "χειρουργείο"). Τέλος πάντων, ας είναι.
Η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση του ΓΑΠ, παρέλαβε στις 7/10/2009, όταν ανέλαβε, μετά τις εκλογές της 4/10/2010, από την απελθούσα κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, μια οξεία δημοσιονομική κρίση, με ένα ταμειακό έλλειμμα (Αύγουστος 2009) της τάξης του 8%, το οποίο προβλεπόταν ότι θα έκλεινε, γύρω στο 10%, αν δρομολογούνταν τα μέτρα που είχε προγραμματίσει η απελθούσα κυβέρνηση.
Ο ΓΑΠ ήταν πλήρως ενημερωμένος από τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, ήδη από την προεκλογική περίοδο και φυσικά πρότεινε ένα πρόγραμμα ήπιας λιτότητας, το οποίο έγινε ευμενώς δεκτό από το εκλογικό σώμα, το οποίο είχε υποφέρει από την έλευση της οικονομικής ύφεσης το 2009 (πτώση του ΑΕΠ 2%, πτώση της βιομηχανικής παραγωγής 2,9%, αξιοποίηση του βιομηχανικού παραγωγικού δυναμικού κατά 70,5%, δείκτης επενδύσεων στο 15,6% του ΑΕΠ - από το εντυπωσιακό 24,9% του ΑΕΠ το 2008 -, μείωση παραγωγής ενέργειας κατά 2,9%, ανεργία κοντά στο 10% κλπ) και δικαίως απεμάκρυνε την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, η οποία εγκλωβισμένη από την θεσμική παγίδα της εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας τον Μάρτιο του 2010 και την άρνηση του ΓΑΠ να συναινέσει στην επανεκλογή του Κάρολου Παπούλια, αλλά και την ανικανότητά της να λάβει τα αναγκαία μέτρα την ώρα που έπρεπε, παρέδωσε την εξουσία αμαχητί - έχοντας όμως ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα (με το οποίο δεν συμφωνούσα τότε, αλλά ούτε και τώρα, αλλά αυτό δεν έχει καμμία σημασία γι' αυτό που τώρα συζητάμε).
Το αστείο είναι ότι οι διεθνείς αγορές προεξόφλησαν και δέχτηκαν το προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και του αρχηγού του (πρόγραμμα ήπιας λιτότητας, αλλά και πρόγραμμα παροχών, συγκρινόμενο με αυτό του Κ. Καραμανλή) ευνοϊκά - και μάλιστα,υπό τις τότε επικρατούσες συνθήκες, πρέπει να πούμε ότι η αντιμετώπιση των διεθνών αγορών ήταν πολύ ευνοϊκή απέναντι στην κυβέρνηση του ΓΑΠ και στο πρόγραμμά της.
Αυτό φαίνεται ότι για όλο το χρονικό διάστημα της προεκλογικής περιόδου και αρκετά μετά από αυτήν, τα διαφορικά επιτόκια των δεκαετών ελληνικών κρατικών ομολόγων είχαν αποκλιμακωθεί κάτω από τις 120 μονάδες βάσης, ενώ τον Ιούνιο του 2009, κατά την περίοδο των ευρωεκλογών είχαν εκτιναχθεί πάνω από τις 300 μ. β., υπό τον φόβο που είχε τότε επικρατήσει ότι η Ελλάδα βάδιζε προς την ακυβερνησία, αφού η κυβέρνηση Καραμανλή φαινόταν αδύναμη να χειριστεί τις εξελίξεις και ήταν ηλίου φαεινότερο ότι δεν είχε την αποδοχή του εκλογικού σώματος.
Προφανώς, οι αγορές έλπισαν ότι το πρόγραμμα του ΓΑΠ έδειχνε ότι η Ελλάδα θα επανερχόταν, σιγά- σιγά, στην αναπτυξιακή διαδικασία και ότι η Ευρωζώνη θα ακολουθούσε, βαδίζοντας στα βήματα των Η.Π.Α της κυβέρνησης Ομπάμα και του FED, με μια επεκτατική νομισματική πολιτική, η οποία θα ξέφευγε από το δόγμα της ΕΚΤ, για την πολιτική του σκληρού ευρώ και του υψηλού προεξοφλητικού επιτοκίου και θα τροφοδοτούσε την ανάκαμψη.
Τι άλλαξε; Γιατί τα πράγματα στράβωσαν και το κλίμα στις διεθνείς αγορές μεταβλήθηκε;
(ΘΑ ΤΟ ΔΟΥΜΕ ΠΑΡΑΚΑΤΩ)
Αυτό που άλλαξε τα πράγματα και τις εκτιμήσεις των διεθνών αγορών, για τις προθέσεις της νέας κυβέρνησης και στην συνέχεια για την ικανότητα της χώρας να αποπληρώσει τα χρέη της, έχει να κάνει με τους παιδαριώδεις χειρισμούς του ΓΑΠ και του άπειρου και ανίκανου επιτελείου του, που ξεκίνησαν από την ανεύθυνη ανακοίνωση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος, γύρω στα τέλη του Οκτωβρίου του 2009, το ύψος του οποίου ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δήλωσε δημόσια ότι έφθανε στο 12,7% του ΑΕΠ, ενώ έκανε και αναφορά στην πορεία της χώρας προς την χρεωκοπία, παραλληλίζοντας την χώρα με τον Τιτανικό, του οποίου ο πλοίαρχος είναι αμφίβολο αν θα καταφέρει να αποφύγει το παγόβουνο, για να ακολουθήσει σχεδόν αμέσως η πρώτη υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας από τους Οίκους Αξιολόγησης. (Ο Μανώλης Κοντοπυράκης, που ήταν τότε, ακόμα διοικητής της Ε.Σ.Υ.Ε., έχει πει ότι το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα είχε τότε μετρηθεί και βρισκόταν στα επίπεδα του 14,8% του ΑΕΠ και ότι ο νέος υπουργός Οικονομικών, που στην αρχή του είχε ζητήσει να στείλει αυτό το νούμερο στις Βρυξέλλες, τελικά τον απέτρεψε να ανακοινώσει στους ευρωγραφειοκράτες αυτό το νούμερο και αντί αυτού, ανακοίνωσε το 12,7%. Φυσικά, θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον η συζήτηση που θα γίνει, στην αρμόδια Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής, για το θέμα των παραποιημένων στοιχείων της Ε.Σ.Υ.Ε. και θα γελάσει κάθε πικραμένος).
Όλα ξεκίνησαν από μια βλακεία. Από έναν συνδυασμό μικροκομματικής πρακτικής, (που ήθελε το ΠΑΣΟΚ να παίρνει την εκδίκησή του για την «απογραφή» των Κώστα Καραμανλή και Γιώργου Αλογοσκούφη», το 2004, οι οποίοι αποκάλυψαν τις αλχημείες της κυβέρνησης του μοιραίου, για τον τόπο, «κ. καθηγητή» - περί του Κώστα Σημίτη ο λόγος -, με τις οποίες έβαλαν την Ελλάδα στην ζώνη του ευρώ, με το ζόρι και με την ανοχή των πολιτικών του φίλων Γκέρχαρντ Σρέντερ και Λιονέλ Ζοσπέν και ενώ η χώρα δεν είχε ούτε τα προσόντα, αλλά ούτε και τις αναγκαίες και απαραίτητες εγγυήσεις περί της προστασίας της, σε περίπτωση αρνητικής συγκυρίας, για την είσοδό της σε αυτήν την ζώνη) και προσωπικού δογματισμού του νέου πρωθυπουργού, ο οποίος – μεγαλωμένος μέσα στην κουλτούρα της αμερικανικής προτεσταντικής ηθικής – θεώρησε ότι η διαφάνεια, σε αυτόν τον ευαίσθητο τομέα και σε μια εποχή που ο διεθνής γραφειοκρατικός τραπεζοπιστωτικός μηχανισμός, φοβόταν ότι θα έσκαγε κανόνι από την φούσκα των χρεών, που είχαν μακροχρονίως, αλλά και με ιδιαίτερη ένταση, μετά την οικονομική ύφεση του Σεπτεμβρίου του 2008, σωρευθεί, θα λειτουργούσε στις διεθνείς αγορές, με καθαρτήριο και εξαγνιστικό τρόπο, ως η κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Φυσικά, έπεσε έξω και μάλιστα, τόσο έξω που οδήγησε την χώρα προς την καταστροφή, αφού μάλιστα, γρήγορα έγινε γνωστό ότι το 12,7% που ανακοινώθηκε, ως δημοσιονομικό έλλειμμα, ενσωμάτωνε και τα ελλείμματα της δικής του διαχείρισης (της τάξης περίπου του 3%), τα οποία, επίσης μικροκομματικά επεδίωξε να τα φορτώσει στην διαχείριση της Ν.Δ., με αποτέλεσμα να έλθει σε σύγκρουση με τον Ζαν-Κλωντ Τρισέ και την γραφειοκρατία της Ε.Κ.Τ. και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, γύρω από το ποιος ασκεί μακροοικονομικά την δημοσιονομική διαχείριση στην Ελλάδα. Μια σύγκρουση που υπήρξε μοιραία, με νικητή τον Τρισέ, γεγονός, όμως που άφησε στις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές αμφιβολίες για τις πραγματικές προθέσεις, αλλά προοδευτικά και για τις δυνατότητες του ΓΑΠ.
Με τους χειρισμούς του αυτούς το κρίσιμο δίμηνο Οκτωβρίου 2009 – Νοεμβρίου 2009 εξέπεμψε στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές (οι οποίες φοβόντουσαν ότι κάπου "θα βάραγε κανόνι") την αμφιβολία, για την αποφασιστικότητα της χώρας να μείνει στο ευρώ, μια αμφιβολία, η οποία ενσωματώθηκε στο σπρεντ των ελληνικών ομολόγων και ως αμοιβή για τον συναλλαγματικό κίνδυνο, που αναλάμβαναν οι όποιοι υποψήφιοι δανειστές της χώρας, μαζί με τους παλιούς.
Μετά την αρχική του ανοησία ο ΓΑΠ για να ισοζυγιάσει τις άκρως αρνητικές επιπτώσεις αυτής της ανοησίας στα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών ομολόγων, τα οποία άρχισαν να εκτινάσσονται στα ύψη, διέπραξε μιά ακόμη μεγαλύτερη ανοησία, στρεφόμενος στους Ευρωπαίους και ειδικά στον γερμανικό συντηρητικό συνασπισμό, οι οποίοι στους πρώτους μήνες του 2010 διέλυσαν την ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση, που επικρατούσε στις αγορές, ότι υπάρχει άτυπη εγγύηση των ελληνικών δημοσίων χρεών από τις άλλες χώρες της ευρωζώνης (και ουσιαστικά της Γερμανίας), εισάγοντας στα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών ομολόγων μιά ακόμα σημαντική αποζημίωση των δανειστών, για τον κίνδυνο της ελληνικής κρατικής χρεωκοπίας.
Από εκεί και πέρα, ο ΓΑΠ έκανε και την τρίτη και ακόμα μεγαλύτερη ανοησία, με το να υπογράψει την Πρωτομαγιά του 2010, ασμένως και μέσα σε συνθήκες άφατου πανικού, το επαχθές Μνημόνιο με τους εκπροσώπους των δανειστών, στους οποίους παρέδωσε και τα κλειδιά της χώρας, χωρίς να προχωρήσει σε ουσιαστική διαπραγμάτευση και να περιμένει τις ευρύτερες επιπτώσεις των πράξεών του, δηλαδή τον τρόμο, που ακολούθησε στις χρηματοπιστωτικές αγορές και για τα ομόλογα των υπόλοιπων χωρών της ευρωζώνης, τα οποία επλήγησαν άμεσα από την διάλυση της πεποίθησης των «αγορών», περί της ύπαρξης άτυπων εγγυήσεών τους από την ευρωζώνη, εντάσσοντας το ελληνικό πρόβλημα, που αυτός δημιούργησε, μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο του προβλήματος της ευρωζώνης και στον μηχανισμό στήριξης του συνόλου των χωρών της, δημιουργώντας, έτσι ένα πολύ κακό, ένα έντονα αρνητικό προηγούμενο.
Όλα αυτά, βέβαια, ο κ. Χαρίδημος Τσούκας - που πιστεύω ότι τα γνωρίζει - τα προσπερνάει, λέγοντας κοντολογής : "Και λοιπόν; Και αν συνέχιζαν να μας δανείζουν οι διεθνείς αγορές, εμείς πάλι τα ίδια θα κάναμε. Θα είμασταν δηλαδή το ίδιο διεφθαρμένοι"...
Δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Και δεν είναι έτσι τα πράγματα, επειδή δεν μπορούμε να λέμε ότι ενδιαφερόμαστε για την κοινωνία μας και τους ανθρώπους της (τους ανθρώπους μας, λέει ο κ. Τσούκας) και να αδιαφορούμε για την καθημερινή τους ζωή και το επίπεδο διαβίωσής τους, επιδιώκοντας να το υποβαθμίσουμε και λειτουργώτας με την λογική του τσουβαλιάσματος των πάντων.
Κάθε ορθολογιστής μεταρρυθμιστής (αλλά και επαναστάτης) δεν μπορεί να λειτουργεί με την λογική που θέλει την βιωτική έπτωση της κοινωνίας, προκειμένου να μπορέσει να περάσει την δική του πολιτικοοικονομική και κοινωνική ατζέντα. Αυτήν την λογική την εξέθρεψε το σταλινικό Κ.Κ.Ε. και οι εν γένει λενινιστές, πάσης φύσεως, αλλά από το αρχικό κείμενο του κ. Χαρίδημου Τσούκα προκύπτει ότι αυτή η αντικοινωνική νοοτροπία και πρακτική δεν ενδημεί μόνον στους σταλινικούς κύκλους, αλλά και στους φιλελεύθερους κύκλους της εποχής μας.
Δυστυχώς...
Σταματώ, επί του παρόντος, κάπου εδώ, γιατί ήδη πολλά έχω γράψει και καλόν είναι να υπάρξει ο όποιος αντίλογος, από όποιον ενδιαφέρεται και το επιθυμεί...
Επειδή δεν υπήρξε άλλη τοποθέτηση από κάποιον αναγνώστη, επί του θέματος, καλόν είναι, τώρα, να απαντήσω και στον βασικό πραγματιστικό/ρεαλιστικό - υποτίθεται - ισχυρισμό του κ. Χαρίδημου Τσούκα, με τον οποίο ισχυρισμό (επίσης υποτίθεται ότι) τεκμηριώνεται η αναγκαιότητα του επαχθούς Μνημονίου και την καταφυγή της κυβέρνησης του ΓΑΠ στον βλακώδη, ανόητο και παράνομο - με βάση τις Συνθήκες που ίδρυσαν την ευρωζώνη - Μηχανισμό Στήριξης της 25/3/2010.
Λέει λοιπόν, ο κ. Τσούκας ότι "το Μνημόνιο είναι προϊόν διαπραγμάτευσης ισχυρών δανειστών με έναν χρεοκοπημένο δανειζόμενο. Είναι επαχθές, αλλά αυτή είναι η λογική συνέπεια των αφρόνων επιλογών μας" και ότι "τον Μάιο που μας πέρασε δεν θα είχαμε χρήματα να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις".
Ο ισχυρισμός αυτός αποτελεί το ουσιαστικό επιχείρημα της κυβέρνησης του ΓΑΠ, για τα όσα πράττει, σε βάρος της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας και για το γεγονός ότι τις έχει οδηγήσει σε συνθήκες καταπληξίας, αφού οι "ορθολογιστές" της τρόϊκας, μαζύ με την κυβέρνηση του εγγονού του αείμνηστου Γεωργίου Παπανδρέου "καταφέρνουν" να "επιτυγχάνουν" ρυθμούς πτώσης του ΑΕΠ της τάξης του 5%, που μπορεί να φθάσει σε επίπεδα άνω του 10%, αν υπολογισθεί και το γεγονός ότι ο τιμάριθμος, κατά την τρόϊκα, θα φθάσει στο 4,7%.
Και επειδή, λοιπόν, "δεν είχαν λεφτά για να πληρώσουν μισθούς και συντάξεις", οδηγούν την ελληνική οικονομία και κοινωνία, σε συνθήκες πρωτόγνωρης οικονομικής ύφεσης, η οποία αγγίζει τα όρια της κρίσης και η οποία δεν έχει εμφανισθεί από την εποχή του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, με μείωση των επιπέδων παραγωγής ενέργειας, για το πρώτο τρίμηνο του 2010, της τάξης του 7,7% (τον Ιούνιο η μείωση έφθασε το 7% και ενώ, λόγω εποχής, η παραγωγή κανονικά φθάνει στο απόγειό της), γεγονός που αν υπολογισθεί σε 12μηνη βάση, η μείωση υπερβαίνει το 10%, ενώ η ανεργία θα αγγίξει στο τέλος του έτους το 20%. Όλα αυτά αποτελούν, όπως εύκολα γίνεται αντιληπτό, παραδοξολογίες και δεν είναι τίποτε περισσότερο από ανόητους ιδεοληπτικούς δογματισμούς της τρόϊκας του μοιραίου Σερβάς Ντερούζ και του εκτός πάσης πραγματικότητας οικονομικού επιτελείου του ΓΑΠ .
Όλοι αυτοί έχουν χάσει, κυριολεκτικά την μπάλλα και τα αποτελέσματα τα πληρώνει ο ελληνικός πληθυσμός, σχεδόν στο σύνολό του - εξαιρουμένης μια μικρής μειοψηφίας.
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δεν είναι αληθής ο ισχυρισμός περί της αδυναμίας καταβολής των μισθών και των συντάξεων τον Μάϊο, που μας πέρασε.
Και δεν είναι αληθής ο ισχυρισμός περί της αδυναμίας πληρωμής των μισθών και των συντάξεων, όχι μόνον διότι η κυβέρνηση, μπορούσε να προχωρήσει στην μη πληρωμή του ομολόγου των 12 δισ. €, που έληγε στα μέσα Μαΐου του 2010 και να πληρώσει τις συντάξεις και τους μισθούς. Αυτό θα ήταν ένα μέτρο, το οποίο θα μπορούσε να θεωρηθεί ακραίο (αν και στην πραγματικότητα ακραίες ήσαν οι συνθήκες στις οποίες οδήγησε την χώρα ο ΓΑΠ και το επιτελείο του, κάτι που δεν έπρεπε να γίνει και αποτελεί ευθύνη δική τους), χωρίς αυτή η διαπίστωση να το αποκλείει σαν ουσιώδες όπλο διαπραγμάτευσης, ακόμα και σαν έσχατη λύση.
Η κυβέρνηση είχε, πριν φθάσει σε αυτήν την λύση, άλλους ενδιάμεσες δυνατότητες, τις οποίες, άλλωστε, της είχαν δοθεί από τον Ζαν-Κλωντ Τρισέ και την Ε.Κ.Τ., τις οποίες δυνατότητες, ο ΓΑΠ και το οικονομικό του επιτελείο δεν τις χρησιμοποίησαν - για την ακρίβεια απέφυγαν να χρησιμοποιήσουν - και αυτό αποτελεί ένα ζήτημα έντονου προβληματισμού.
Τις δυνατότητες αυτές θα τις δούμε παρακάτω.
Σε όσα έχω γράψει μέχρι τώρα, όσον αφορά τα πεπραγμένα του ΓΑΠ, δεν αναφέρθηκα σε δύο σημεία, τα οποία ήσαν σημαντικά.
Το ένα έχει να κάνει με την σύγκρουση της κυβέρνησης του ΓΑΠ με τον Ζαν-Κλωτ Τρισέ, όσον αφορά την αποδοχή των υποβαθμισμένων ελληνικών κρατικών ομολόγων από την Ε.Κ.Τ.
Όταν ήλθε η πρώτη υποβάθμιση των ελληνικών κρατικών ομολόγων και της ελληνικής οικονομίας από τους Οίκους Αξιολόγησης, περί το τέλος Οκτωβρίου 2009, ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ προέβη στην βλακώδη ενέργεια, να ανακοινώσει δημόσια αυτό που ίσχυε, με βάσει τα συμφωνημένα στην ευρωζώνη (μόνο που το είπε στην πιο ακατάλληλη περίοδο και ενώ αυτή η συμφωνημένη ρύθμιση είχε ξεπεραστεί από τα πράγματα). Ότι δηλαδή τα υποβαθμισμένα ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης δεν θα γίνονταν δεκτά, ως μέσα συναλλαγών από την Ε.Κ.Τ., μετά από την 1/1/2011, ενώ παράλληλα ζήτησε από τον Προβόπουλο να συμμαζέψει τις ελληνικές τράπεζες, ώστε αυτές να μην χρησιμοποιούν, κατά κόρον, τα ελληνικά κρατικά ομόλογα για την άντληση ρευστότητας από την Ε.Κ.Τ.
Αυτή η εντελώς ανόητη και μη ρεαλιστική τοποθέτηση και στην συνέχεια η δογματική τοποθέτηση του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, που απέκλειε κάθε έννοια bail out και φυσικά η εντελώς αχρείαστη και ασχεδίαστη δημοσιοποίηση/διεθνοποίηση, που έδωσε ο ΓΑΠ, περιφερόμενος σε όλα τα διεθνή fora, διεκτραγωδώντας την κατάσταση της διεφθαρμένης ελληνικής κοινωνίας και την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ζητώντας φθηνό επιτόκιο, έφεραν το χάος στην αγορά των ελληνικών κρατικών ομολόγων (όπως επίσης, σιγά - σιγά και στην αγορά των κρατικών ομολόγων των χωρών του ευρωπαϊκού νότου) και στην ελληνική οικονομία, η οποία περιήλθε σε κατάσταση πιστωτικής ασφυξίας οδήγησαν τις εξελίξεις σε δυσμενή επίπεδα, αφού τα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών ομολόγων ανέβηκαν σε υψηλά επίπεδα - πάνω από 300 μ.β. - και στην δημιουργία του εντελώς βλακώδους μηχανισμού στήριξης της Ελλάδας της 25/3/2010 (με τον οποίον οι άλλες χώρες της ευρωζώνης θα έκαναν έναν "ρεφενέ" δανεισμού, για να στηρίξουν την Ελλάδα, εφ' όσον δεν μπορούσε να δανειστεί από τις "αγορές" και εφ' όσον ζητούσε αυτήν την στήριξη, με την υποβολή σχετικού αιτήματος), ο οποίος ήταν και παράνομος, διότι, δι' αυτού του τρόπου οι ευρωζωνίτες επεδίωξαν να προβούν σε μια νομική περιγραφή, με την οποία θα ξεπερνούσαν το εμπόδιο των Συνθηκών της ευρωζώνης, που απαγορεύουν κάθε έννοια διάσωσης χώρας της ζώνης του ευρώ.
(Βέβαια, το θέμα δεν έχει λήξει, αφού η υπόθεση εκκρεμεί στο γερμανικό Ακυρωτικό Δικαστήριο, ύστερα από προσφυγή Γερμανών καθηγητών και αν "υπάρχει ακόμα δικαστής στο Βερολίνο", η Συμφωνία της 25/3/2010 θα ακυρωθεί, δημιουργώντας τεράστιους πονοκέφαλους στους ευρωζωνίτες και νέους κραδασμούς στην ευρωζώνη - γι' αυτό και αυτή η εξέλιξη έχει λιγότερες πιθανότητες, αν και με τους δικαστές ποτέ κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος και προφανώς τα παρασκήνια θα παίξουν μεγάλο ρόλο).
Όμως, μαζύ με την ανακοίνωση του Μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας την 25/3/2010, ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ άλλαξε την στάση του απέναντι στα υποβαθμισμένα ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης (δηλαδή τα ελληνικά) και ανακοίνωσε ότι η Ε.Κ.Τ. θα αγνοούσε την υποβάθμισή τους και θα τα έκανε αποδεκτά, ως μέσα πληρωμών και μετά το 2011. Αυτή η ενέργεια του Τρισέ και της Ε.Κ.Τ. ήταν πολύ πιο σημαντική από την ανακοίνωση του μηχανισμού στήριξης, που δημιούργησαν την ίδια ημέρα οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της ευρωζώνης και της Ε.Ε.
Βέβαια, ο Ευρωπαίος κεντροτραπεζίτης άφησε ανοικτό το θέμα ως προς μια παύση αποδοχής τους μετά το 2011 - κάτι που διατήρησε την αναταραχή στις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές -, αλλά η κίνηση αυτή ήταν πρωτόγνωρη για την ευρωζώνη και άκρως εξυπηρετική για την κυβέρνηση του ΓΑΠ, η οποία έπαιρνε σημαντικές ανάσες και αποκτούσε έναν μηχανισμό χρηματοδότησης από την Ε.Κ.Τ., που ήταν πολύ σημαντικός και της εξασφάλιζε, με την συνεργασία του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, την απρόσκοπτη χρηματοδότηση των κρατικών αναγκών, τουλάχιστον μέχρι το 2011.
Παρ' όλ' αυτά, ο ΓΑΠ προτίμησε τον Απρίλιο του 2010 (και ενώ τα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών κρατικών ομολόγων είχαν πετάξει πάνω από τις ... 1000 μ.β., επειδή ουδείς στις "αγορές" πίστευε τον ΓΑΠ και τους ευρωζωνίτες) να ανακοινώσει από το ... Καστελλόριζο, την αίτηση της ελληνικής κυβέρνησης, για την ένταξή της στον Μηχανισμό στήριξης, που είχε πρόχειρα δημιουργηθεί, μόνον, για την Ελλάδα και ενώ ήταν ήδη ορατό ότι η αναταραχή στις αγορές ήταν τέτοια, που η κρίση άγγιζε την ίδια την ευρωζώνη, ξεπερνώντας, κατά πολύ το ελληνικό πρόβλημα, το οποίο, εν τέλει, ήταν, ένα μικρό μέρος του γενικότερου προβλήματος.
Δεν ετίθετο, λοιπόν, θέμα για την μη πληρωμή των μισθών και των συντάξεων. Αυτού του είδους οι κρατικές δαπάνες μπορούσαν να πληρωθούν, με τον μηχανισμό, που υποχρεώθηκε, εκ των πραγμάτων, να συντηρήσει ο Τρισέ και η Ε.Κ.Τ., δηλαδή με τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, τα οποία γίνονταν, πλέον, δεκτά από την Κεντρική Τράπεζα της ευρωζώνης, ανεξάρτητα από κάθε αξιολόγησή τους από τους διεθνείς Οίκους.
Ο ΓΑΠ, όμως, προτίμησε την ένταξη της χώρας στον Μηχανισμό στήριξης και μετέπειτα στο Μνημόνιο της 1/5/2010, το οποίο υπογράφηκε όχι από ισχυρούς δανειστές και χρεωκοπημένο δανειζόμενο, αλλά από πανικόβλητους δανειστές, οι οποίοι έβλεπαν ότι η χιονοστιβάδα της πτώχευσης άγγιζε, πλέον και εκείνους, τους οποίους αυτοί εκπροσωπούσαν (δηλαδή τις ευρωπαϊκές τράπεζες και την ευρωζώνη, ως σύνολο) και επίσης πανικοβλημένο από το φάσμα της πτώχευσης δανειζόμενο...
Τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα από τις παρουσιαζόμενες, στο ευρύ (και μη πληροφορημένο) κοινό, διλημματικές καταστάσεις και τα επιχειρήματα, που έρχονται να τις δικαιολογήσουν. Και ως εκ τούτου, ο ιστορικός του μέλλοντος έχει πολλή δουλειά να κάνει για να βρει το γιατί έγιναν όσα έγιναν, καθώς και το ποιά συμφέροντα υπηρετούσαν οι πρωταγωνιστές του τραγικού επταμήνου Οκτωβρίου 2009 - Μαϊου 2010.
Γιατί, όμως, ο ΓΑΠ προτίμησε αυτήν την επαχθή λύση του Μνημονίου;
(Αυτό μπορούμε να το δούμε αργότερα…)
Ο ΓΑΠ επέλεξε, λοιπόν, την λύση του Μνημονίου και της υπογραφής του, σε συνθήκες άκρατου πανικού και μέσα σε ένα σκηνικό που απέπνεε την ύπαρξη μιας πλήρους διαπραγματευτικής αδυναμίας της ελληνικής πλευράς.
Δεν επέλεξε, έστω προσωρινά, την λύση που παρέσχε στο ελληνικό δημόσιο ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ (και με την οποία χαλάρωνε την πιστωτική θηλιά, που ο ίδιος είχε βάλει στην ελληνική οικονομία, με την ανακοίνωση της άρνησης αποδοχής των υποβαθμισμένων κρατικών ομολόγων από το 2011 και μετά), αυτήν δηλαδή της χρηματοδότησης των δανειακών αναγκών του ελληνικού δημοσίου, μέσω της έκδοσης. και χρησιμοποίησης των ελληνικών κρατικών ομολόγων, για την άντληση ρευστότητας από την Ε.Κ.Τ.
Θυμίζω και πάλι ότι ο Ζαν-Κλωντ Τρισέ και η κεντροτραπεζική γραφειοκρατία την 25/3/2010 (αργά και αφού πλέον στις διεθνείς γραφειοκρατικές αγορές, είχε γίνει η καταστροφική ζημιά, σε βάρος των ελληνικών κρατικών ομολόγων) εγκατέλειψαν την ανόητη και καταστροφική γραμμή της άρνησης αποδοχής των υποβαθμισμένων κρατικών ομολόγων των χωρών της ευρωζώνης, ως μέσων συναλλαγών και φυσικά ως τρόπου άντλησης ρευστότητας, έως την 31/12/2010. (Μάλιστα ο παμπόνηρος κεντροτραπεζίτης χρησιμοποίησε τον όρο ότι τα υποβαθμισμένα ευρωπαϊκά ομόλογα θα γίνονται δεκτά, πέραν από το 2010 - και όχι έως το 2011. Και στην πορεία, ενώ το μέτρο αυτό κάλυπτε τα ομόλογα αυτά, μέχρι ένα ορισμένο επίπεδο υποβάθμισης, στην πορεία ο Τρισέ το επέκτεινε την κάλυψη της Ε.Κ.Τ., σε όλα τα επίπεδα υποβάθμισης των ομολόγων, ακόμα και σε εκείνα, τα οποία έφθασαν στο έσχατο σημείο υποβάθμισης και χαρακτηρίστηκαν, ως junk. Δηλαδή τα ελληνικά).
Αυτή η σημαντική αναθεωρητική επανατοποθέτηση της ευρωπαϊκής κεντροτραπεζικής γραφειοκρατίας, απέναντι στα υποβαθμισμένα κρατικά ομόλογα των χωρών της ευρωζώνης, υπήρξε, ως αποτέλεσμα των φόβων που προέκυψαν από μια πιθανή κατάρρευση της αγοράς των ελληνικών κρατικών χρεογράφων και αφορούσαν την κατάρρευση της ζώνης του ευρώ από μια ελληνική χρεωκοπία, ή μια ξαφνική στάση των ελληνικών εξωτερικών πληρωμών, που ήδη τότε προεξοφλούντο από τις διεθνείς αγορές.
Ο ΓΑΠ δεν επέλεξε αυτήν την (έστω προσωρινή) λύση που του προσφέρθηκε και δεν χρησιμοποίησε ως μοχλό το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, μέσα από το οποίο θα μπορούσε (και μπορεί) να αντλήσει ρευστότητα από την Ε.Κ.Τ., δια της ενεχυριάσεως των ελληνικών κρατικών ομολόγων και ως εκ τούτου, δεν μπορούμε να μιλάμε – όπως ο κ. Τσούκας – για αδυναμία καταβολής μισθών τον Μάϊο του 2010 και να προβάλλουμε αυτόν τον ισχυρισμό ως επιχείρημα, υπέρ της υπογραφής του Μνημονίου. Οι μισθοί και οι συντάξεις μπορούσαν να πληρωθούν, με αυτήν την διαδικασία και πρέπει να ειπωθεί ότι αυτή η πρακτική ακολουθείται και τώρα, μετά την υπογραφή του Μνημονίου, καθ’ υπόδειξη της τρόϊκας όσον αφορά τα βραχυπρόθεσμα έντοκα γραμμάτια του ελληνικού δημοσίου, όπως έγινε τον περασμένο μήνα, οπότε η χώρα βγήκε για δανεισμό, σε προσυνεννόηση με τις ελληνικές τράπεζες, που αγόρασαν τοκογλυφικά τα βραχυπρόθεσμα ελληνικά έντοκα γραμμάτια, αφού άλλοι ενδιαφερόμενοι από το εξωτερικό δεν εμφανίστηκαν.
Το γιατί ο ΓΑΠ δεν επέλεξε αυτήν την λύση, δεν είναι δύσκολο να το αντιληφθούμε, όταν δούμε όλα τα δεδομένα, που υπήρχαν τότε στο τραπέζι και τα οποία, ως προς τα βασικά τους δεδομένα, δεν έχουν αλλάξει. Βέβαια, όπως έχω γράψει και σε προηγούμενα σημειώματά μου, είναι ο ιστορικός του μέλλοντος, που θα διερευνήσει και θα δώσει περισσότερο ασφαλείς απαντήσεις στο ερώτημα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να δώσουμε από σήμερα μια απάντηση στο ερώτημα.
Και η απάντηση αυτή δεν έχει να κάνει με την επιχειρηματολογία που κατά κόρον δίνουν τα κυβερνητικά στελέχη και η οποία συνοψίζεται στο εύρημα της «σωτηρίας της πατρίδας». Το συμφέρον της πατρίδας, δεν έπαιξε ουσιώδη ρόλο στην γενικότερη προσέγγιση του ΓΑΠ απέναντι στο πρόβλημα, που αντιμετώπιζε και το οποίο είχε έλθει στο προσκήνιο, με δική του αποκλειστική και προσωπική ευθύνη, ως αποτέλεσμα της ευήθους πολιτικής, ως προς τον χειρισμό της οξείας δημοσιονομικής κρίσης, που παρέλαβε από την κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή και την περίπου άμεση μετατροπή της σε πιστωτική κρίση και από εκεί σε κρίση δανεισμού, που κατέληξε στην πλήρη διακοπή της ροής των πιστώσεων και της χρηματοδότησης του ελληνικού δημοσίου, αλλά και της ελληνικής οικονομίας γενικότερα.
Αυτή του την ευθύνη, την οποία του επεσήμαναν όλοι του οι εταίροι στην ευρωζώνη (και όχι μόνο), δια της οποίας η στοχοποίηση της Ελλάδας από τις διεθνείς γραφειοκρατικές αγορές οδήγησε γρήγορα στην σύστοιχη στοχοποίηση της ευρωζώνης και έφερε την ευρωζώνη στα όρια της κατάρρευσης, αφού ήλθε στην επιφάνεια η «κρίση του ευρωχρέους», ο ΓΑΠ, με τις αφελείς παγκοσμιοποιητικές αντιλήψεις, την αποδέχθηκε και προφανώς βοηθουσών των απειλών, αλλά και των όποιων υποσχέσεων του δόθηκαν από τους «εταίρους» προχώρησε στην χρήση του Μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας, που πρόωρα, κακήν – κακώς και εντελώς πρόχειρα, είχαν στήσει οι ηγέτες της ευρωζώνης την 25/3/2010.
Από εκεί και πέρα, ο ΓΑΠ στρατεύτηκε στην υπόθεση της σωτηρίας της ευρωζώνης και του ευρώ, μέσα από την ελιτιστική παγκοσμιοποιητική/διεθνιστική λογική του, που βλέπει την Ε.Ε. και την ευρωζώνη, ως ένα σημαντικό εργαλείο της παγκόσμιας διακυβέρνησης των διεθνών ελίτ, προφανώς υπό την ηγεμονία της πολιτιστικής του πατρίδας, αυτής που τον έχει δομήσει ως προσωπική κουλτούρα, δηλαδή των Η.Π.Α., οι οποίες υπό την ηγεσία του Μπαράκ Ομπάμα τον στήριξαν στις αντιπαραθέσεις του με τον νεοεθνικιστικό γερμανικό κυβερνητικό συνασπισμό της Άνγκελα Μέρκελ.
Το γεγονός ότι αυτή η τυφλή και άνευ όρων στράτευση του ΓΑΠ, υπέρ του ευρώ και της ευρωζώνης (διότι οι αμερικανικές ελίτ, δεν είναι a priori εναντίον του ευρώ, απλώς θέλουν να τελεί υπό συνθήκες, που αυτό δεν ενοχλεί την κυριαρχία του δολλαρίου), που αποσκοπεί στην, πάση θυσία, σωτηρία τους, ως βασικών εργαλείων της ελιτιστικής παγκοσμιοποίησης, μαζί με τους G20, αντιβαίνει στα βραχυπρόθεσμα και μεσομακροπρόθεσμα συμφέροντα του ελληνικού πληθυσμού και οδηγεί την ελληνική οικονομία και κοινωνία σε έναν εξοντωτικό πληθωρισμό κόστους, βραχυπρόθεσμα (στο 4,7% υπολογίζει η τρόϊκα τον ελληνικό πληθωρισμό το 2010, έναντι μόλις το 1% περίπου το 2009) και σε έναν έντονο αποπληθωρισμό μεσομακροπρόθεσμα, που θα οδηγήσει σε μια πολύ μεγάλη πτώση του βιοτικού επιπέδου, σε μια ανάλογη πτώση του ελληνικού ΑΕΠ και σε αντίστοιχη καταβαράθρωση των ελληνικών μακροοικονομικών μεγεθών, δεν απασχολεί καθόλου τον ΓΑΠ και το επιτελείο του. Ο ελληνικός πληθυσμός είναι, βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, αναλώσιμος, αρκεί να σωθεί η ευρωζώνη και το ευρώ, με την ελπίδα ότι μακροπρόθεσμα η σωτηρία αυτή θα αποφέρει ωφέλη και για την χώρα και τους υπηκόους του τωρινού πρωθυπουργού, ο οποίος, άλλωστε, έχει δηλώσει «πανηγυρικά» στις 2/5/2010 ότι δεν ενδιαφέρεται για μια νέα θητεία στην πρωθυπουργία της χώρας (προφανώς, αφού κατάφερε το αδιανόητο : Να γίνει πρωθυπουργός).
Αλλά η Ε.Ε. και η ευρωζώνη δεν είναι άϋλοι θεσμοί, ούτε ιδέες (αν και πάνω τους έχει στηθεί μια εν τοις πράγμασι ιδεολογία, την οποία υπηρετούν και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί του συστήματος και οι ενεργοί πολιτικοί ηγέτες – αν και όχι χωρίς παλινωδίες).
Η ευρωζώνη (και η Ε.Ε. δευτερευόντως,) είναι μηχανισμοί που υπηρετούν πρώτ’ απ’ όλα τις ελίτ που τους απαρτίζουν και ιδιαίτερα εκείνους που ηγεμονεύουν.
Και στην παρούσα φάση του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού είναι οι τραπεζοπιστωτικές ελίτ που έχουν τον πρώτο λόγο και είναι αυτές που επηρεάζουν τους πολιτικούς ηγέτες των χωρών της ευρωζώνης (και όχι μόνον), αφού η «κρίση του ευρωχρέους», την οποία αφρόνως ανέδειξε ο ΓΑΠ και έφερε στο διεθνές προσκήνιο, με την «ελληνική κρίση» του 2010 απείλησε και εξακολουθεί να απειλεί το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα με κατάρρευση.
Αυτό, λοιπόν, το οποίο ο ΓΑΠ στρατεύτηκε για να υπηρετήσει, δεν είναι κάτι το ιδεολογικοπολιτικά νεφελώδες. Είναι η ενσάρκωση των ευρωπαϊκών ελίτ, δηλαδή το τραπεζικό σύστημα της Ευρώπης και κυρίως οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες, οι οποίες είναι εκτεθειμένες στα ελληνικά κρατικά ομόλογα, έχοντας περίπου το 75% από αυτά και οι οποίες θα κατέρρεαν, αν η χώρα αδυνατούσε να τα αποπληρώσει, συμπαρασύροντας μαζί τους το ευρώ και την ζώνη του. Αυτή η εξέλιξη, που αποφεύχθηκε προσωρινά, με το σχέδιο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας και το Μνημόνιο της 1/5/2010, δεν είναι ούτε απίθανη, ούτε υπερβολική και φυσικά δεν έχει εξαλειφθεί, αφού το Μνημόνιο και το σχέδιο στήριξης της ελληνικής οικονομίας των 180 δισ. € από το τρισυπόστατο σχήμα των Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ. – Δ.Ν.Τ., κατά την τριετία 2010 – 2012, στήθηκε πάνω στην βάση του βλέποντας και κάνοντας και με σκοπό την γοργή επάνοδο του ελληνικού δημοσίου στις διεθνείς αγορές, για την χρηματοδότησή του, αφού το όλο εγχείρημα κρίνεται από τους ευρωζωνίτες ως δαπανηρό (γι’ αυτό και ο γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός έβαλε το Δ.Ν.Τ. στο παιχνίδι, προκειμένου να επιμερίσει το κόστος).
Αν δούμε τα πραγματικά δεδομένα του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, θα καταλάβουμε του λόγου το αληθές των παραπάνω συμπερασμάτων. Το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα είναι εντελώς σαθρό, ως προς την δομή του, την κεφαλαιακή του επάρκεια, τα στοιχεία των ισολογισμών του και το σκέλος του ενεργητικού του. Τα τελευταία εικονικά stress test, στα οποία υπεβλήθησαν οι ευρωπαϊκές τράπεζες έδειξαν ότι το σύστημα αυτό είναι σε πολύ χειρότερη κατάσταση από το αμερικανικό τραπεζικό σύστημα, στο οποίο είχε σκάσει η φούσκα των ακινήτων το 2008 και ότι η ελληνική κρίση δεν έκανε τίποτε περισσότερο από το να αναδείξει αυτοί που οι ευρωπαϊκές ελίτ ηρνούντο πεισματικά να δουν και να ομολογήσουν. Πράγματι, αν δούμε τα στοιχεία που προέκυψαν, π.χ. για την Deutsche Bank του βαρύγδουπου κ. Άκερμαν, θα δούμε ότι, με ένα ενεργητικό της τάξης του 1,67 τρισ. €, και με απαιτούμενη κεφαλαιακή επάρκεια 11,2%, το πρωτογενές της κεφάλαιο δεν έφθανε τα 187 δισ. € (0,112 Χ 1670), αλλά μόνον 32,8 δισ. €, γεγονός που σημαίνει ότι η πραγματική κεφαλαιακή της επάρκεια φθάνει στο 1,9%!
Μόνο από αυτό το παράδειγμα, αντιλαμβάνεται κάποιος το τι πραγματικά υπερασπίστηκε ο ΓΑΠ τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010, με την ένταξη της Ελλάδας στον βλακώδη Μηχανισμό στήριξης και με την υπογραφή του αποικιοκρατικού Μνημονίου. Η Deutsche Bank με αυτό το κεφαλαιακό υπόβαθρο και με μια απαξίωση του ενεργητικού της, πάνω από το 2% δεν θα μπορούσε να αντέξει ούτε ένα κούρεμα των ελληνικών ομολόγων, ούτε μια στάση πληρωμών, ούτε καν μια πτώχευση της χώρας.
Αναφερόμενοι, τώρα, γενικότερα, στο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα, πρέπει να πούμε ότι αυτό το σύστημα φούσκωσε τόσο πολύ και έχει μέσα του έναν τόσο μεγάλο όγκο αέρα, ώστε σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει κεφαλαιακή επάρκεια, αφού από το 1999 έχει εμφανίσει μια αύξηση του ενεργητικού του, γύρω στα 18 τρισ. €, ενώ το ΑΕΠ στην ευρωζώνη έχει αυξηθεί, κατά το ίδιο χρονικό διάστημα, μόνο κατά 2,7 τρισ. €.
Για να καταλάβουμε για ποιο πράγμα μιλάμε καλόν είναι να δούμε και κάποια συγκριτικά στοιχεία : Το 2009 στις Η.Π.Α. οι 7 μεγαλύτερες τράπεζες συνολικά είχαν ενεργητικό 7,118 τρισ. $, που αντιπροσωπεύουν το 50% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ στην Γερμανία οι 5 μεγαλύτερες τράπεζες, ως ενεργητικό, αντιπροσωπεύουν το 117,5% του ΑΕΠ της χώρας, στην Γαλλία το ενεργητικό των 5 μεγαλύτερων τραπεζών αντιπροσωπεύει το 290,3% του ΑΕΠ της χώρας, στην Ελλάδα το ενεργητικό των 5 μεγαλύτερων τραπεζών αντιπροσωπεύει το 157% του ΑΕΠ, στην Ιταλία το 143% του ΑΕΠ της κλπ.
Αυτή την ευρωζώνη, η οποία έχει μετασχηματισθεί σε έναν υπηρέτη που στηρίζει τον συγκεκριμένο υπερκρατικό συνασπισμό των ευρωπαϊκών (και των εγκατεστημένων στην Ευρώπη) τραπεζών είναι που προστάτευσε ο ΓΑΠ με την υπογραφή του Μνημονίου. Και αυτό πρέπει να λέγεται και να μην κρύβεται πίσω από ανούσιες ηθικολογίες, που συσκοτίζουν το πρόβλημα και οδηγούν σε μια τσουβαλιαστική ενοχοποίηση ενός ολόκληρου πληθυσμού, σαν τον ελληνικό, άνευ αποχρώντος λόγου.
Όλα τα άλλα υπήρξαν δευτερεύοντα και παρεπόμενα των κύριων επιδιώξεών του, οι οποίες εναρμονίστηκαν και υποτάχθηκαν πλήρως στις απαιτήσεις αυτού του αδηφάγου συστήματος, το οποίο βρίσκεται σε συνθήκες κρίσης και αντέδρασε με τον κλασσικό τρόπο που αντιδρά το τραπεζοπιστωτικό σύστημα, όσες φορές βρέθηκε σε τέτοιες συνθήκες, μεταφέροντας, δηλαδή, την κρίση, για την οποία είναι αυτό υπεύθυνο, στην πραγματική οικονομία και στους πραγματικούς παραγωγούς αγαθών και υπηρεσιών.
Το ερώτημα είναι : Έκανε καλά ο ΓΑΠ; Αξίζει τον κόπο μια τέτοια προστασία και μια τέτοια υπεράσπιση;
Δεν νομίζω.
(Αν και αυτό είναι το ερώτημα, που αξίζει να συζητηθεί - εφ' όσον κάποιος ενδιαφέρεται να συζητήσει, γι' αυτό που πραγματικά συμβαίνει τώρα στην ευρωζώνη...)
Αν υιοθετήσουμε την άποψη ότι η ελληνική οικονομία έπασχε και πάσχει από αλκοολισμό, τότε το κύριο ενδιαφέρον μας θα έπρεπε να στρέφεται στην εύρεση του καλύτερου κέντρου απεξάρτησης, ασχέτως με το ποιος διοικεί το ίδρυμα. Κανείς δεν χαίρεται με την αρρώστια της Ελληνικής οικονομίας. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε αφού εμείς θα υποστούμε τις συνέπειες της στέρησης. Θέλουμε το καλύτερο αποτέλεσμα και στο συντομότερο χρόνο.
Πιστεύω ότι μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να γίνουν εδώ και πολλά χρόνια θα γίνουν τώρα, ίσως βιαστικά και χωρίς την απαιτούμενη μελέτη. Δυστυχώς. Όμως από το να μην γίνει τίποτα, όπως τόσα και τόσα χρόνια, προτιμώ να γίνουν πολλά ακόμα και αν κάποια από αυτά δεν φέρουν τα αποτελέσματα που περιμένουμε. Μάθαμε τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, κάτι που δεν το γνωρίζαμε για 30 χρόνια, μέσα σε ένα μήνα. Γιατί όχι τόσα χρόνια;
Ο κ. Τσούκας μιλάει λογικά και είναι δικαιολογημένη η οργή του. Αυτοί που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία δεν ήταν οι φούφουτοι. αλλά οι ανεγκέφαλοι. Χρόνια τώρα μας παρακαλάει η Ε.Ε να ελέγξουμε τις δαπάνες. Εμείς όμως δεν ακούγαμε τίποτα. Μας ζητούσε να ανοίξουμε κλειστά επαγγέλματα, κλειστές αγορές, να σπάσουμε τα μονοπώλια κρατικά και ιδιωτικά, αλλά εμείς κάναμε την παλαβή. Αναβαίναμε στα τρακτέρ, αργότερα μοιράζαμε χρήματα της Ένωσης για να λήξουν οι παράνομοι αποκλεισμοί των δρόμων, διορίζαμε 85.000 υπαλλήλους αποσπώντας τους την ψήφο. Προεκλογικά οι αυτιστικοί έλεγαν ότι λεφτά υπάρχουν, ότι θα αγοράσουμε την Ολυμπιακή, το πλειοψηφικό πακέτο του ΟΤΕ, διαβεβαίωναν ότι θα επαναδιαπραγματεύτούμε την συμφωνία με τους Κινέζους και όταν τελικά έμαθαν ότι το έλλειμμα είναι 13,5% συνέχισαν να λένε ότι το προεκλογικό πρόγραμμα θα εκτελεστεί ως έχει.
Το αποτέλεσμα μετράει. Αγαπάω την πατρίδα μου, αλλά όχι εκείνους που ασκούνε διοίκηση γιατί αυτοί δεν μπορούν να βοηθήσουν. Το ξέρω εκ του αποτελέσματος. Όταν η επιχείρησή μου(το κράτος) τα τελευταία 30 χρόνια έχει δημοσιεύσει μόνο 2 πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, δεν με νοιάζει η εθνικότητα του συμβούλου που θα με βοηθήσει να αναστρέψω την κατάσταση.
Αν υιοθετήσουμε την άποψη ότι η ελληνική οικονομία έπασχε και πάσχει από αλκοολισμό, τότε το κύριο ενδιαφέρον μας θα έπρεπε να στρέφεται στην εύρεση του καλύτερου κέντρου απεξάρτησης, ασχέτως με το ποιος διοικεί το ίδρυμα. Κανείς δεν χαίρεται με την αρρώστια της Ελληνικής οικονομίας. Πως θα μπορούσαμε άλλωστε αφού εμείς θα υποστούμε τις συνέπειες της στέρησης. Θέλουμε το καλύτερο αποτέλεσμα και στο συντομότερο χρόνο.
Πιστεύω ότι μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να γίνουν εδώ και πολλά χρόνια θα γίνουν τώρα, ίσως βιαστικά και χωρίς την απαιτούμενη μελέτη. Δυστυχώς. Όμως από το να μην γίνει τίποτα, όπως τόσα και τόσα χρόνια, προτιμώ να γίνουν πολλά ακόμα και αν κάποια από αυτά δεν φέρουν τα αποτελέσματα που περιμένουμε. Μάθαμε τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων, κάτι που δεν το γνωρίζαμε για 30 χρόνια, μέσα σε ένα μήνα. Γιατί όχι τόσα χρόνια;
Ο κ. Τσούκας μιλάει λογικά και είναι δικαιολογημένη η οργή του. Αυτοί που μας οδήγησαν στην χρεοκοπία δεν ήταν οι φούφουτοι. αλλά οι ανεγκέφαλοι. Χρόνια τώρα μας παρακαλάει η Ε.Ε να ελέγξουμε τις δαπάνες. Εμείς όμως δεν ακούγαμε τίποτα. Μας ζητούσε να ανοίξουμε κλειστά επαγγέλματα, κλειστές αγορές, να σπάσουμε τα μονοπώλια κρατικά και ιδιωτικά, αλλά εμείς κάναμε την παλαβή. Αναβαίναμε στα τρακτέρ, αργότερα μοιράζαμε χρήματα της Ένωσης για να λήξουν οι παράνομοι αποκλεισμοί των δρόμων, διορίζαμε 85.000 υπαλλήλους αποσπώντας τους την ψήφο. Προεκλογικά οι αυτιστικοί έλεγαν ότι λεφτά υπάρχουν, ότι θα αγοράσουμε την Ολυμπιακή, το πλειοψηφικό πακέτο του ΟΤΕ, διαβεβαίωναν ότι θα επαναδιαπραγματεύτούμε την συμφωνία με τους Κινέζους και όταν τελικά έμαθαν ότι το έλλειμμα είναι 13,5% συνέχισαν να λένε ότι το προεκλογικό πρόγραμμα θα εκτελεστεί ως έχει.
Το αποτέλεσμα μετράει. Αγαπάω την πατρίδα μου, αλλά όχι εκείνους που ασκούνε διοίκηση γιατί αυτοί δεν μπορούν να βοηθήσουν. Το ξέρω εκ του αποτελέσματος. Όταν η επιχείρησή μου(το κράτος) τα τελευταία 30 χρόνια έχει δημοσιεύσει μόνο 2 πλεονασματικούς προϋπολογισμούς, δεν με νοιάζει η εθνικότητα του συμβούλου που θα με βοηθήσει να αναστρέψω την κατάσταση.
Ας δούμε κάποια στοιχεία από το FACTBOOK της CIA, για να γνωρίζουμε για ποιό πράγμα μιλάμε, όταν αναφερόμαστε στον "αλκοολισμό" της ελληνικής οικονομίας και ας κάνουμε τις συγκρίσεις που πρέπει με την Γερμανία, δηλαδή το "ενάρετο μοντέλο" της ευρωζώνης (για να θυμηθούμε και τις παλαιομοδίτικες κλασσικές φιλελεύθερες ιδεοληψίες του κ. Γιώργου Προβόπουλου, που επανέφεραν στην επιφάνεια οι νεοφιλελεύθεροι και οι σοσιαλνεοφιλελεύθεροι εραστές του Adam Smith και του Jean-Baptiste Say):
ΕΛΛΑΣ
Στοιχεία 2008 :
ΑΕΠ : 351,3 δισ. $
ΕΣΟΔΑ : 132,4 δισ. $ (ποσοστό 37,69% του ΑΕΠ).
ΔΑΠΑΝΕΣ : 159,45 δισ. $ ( ποσοστό 45,39% του ΑΕΠ).
ΕΛΛΕΙΜΜΑ : 27,05 δισ. $ (ποσοστό 7,7% του ΑΕΠ)
ΧΡΕΟΣ : 102,6% του ΑΕΠ
Στοιχεία 2009 :
ΑΕΠ : 341 δισ. $
ΕΣΟΔΑ : 115 δισ. $ (ποσοστό 33,72% του ΑΕΠ).
ΔΑΠΑΝΕΣ : 159,8 δισ. $ ( ποσοστό 46,86% του ΑΕΠ).
ΕΛΛΕΙΜΜΑ : 44,8 δισ. $ (13,14%)
ΧΡΕΟΣ : 113,4% του ΑΕΠ
ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Στοιχεία 2008 :
ΑΕΠ : 2,863 τρισ. $
ΕΣΟΔΑ : 1,614 τρισ. $ (ποσοστό 56,37% του ΑΕΠ).
ΔΑΠΑΝΕΣ : 1,579 τρισ. $ ( ποσοστό 55,15% του ΑΕΠ).
ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ : 35 δισ. $
ΧΡΕΟΣ : 66% του ΑΕΠ
Στοιχεία 2009 :
ΑΕΠ : 2,811 τρισ. $
ΕΣΟΔΑ : 1,507 τρισ. $ (ποσοστό 53,61% του ΑΕΠ).
ΔΑΠΑΝΕΣ : 1,618 τρισ. $ ( ποσοστό 57,56% του ΑΕΠ).
ΕΛΛΕΙΜΜΑ : 111 δισ. $
ΧΡΕΟΣ : 72,1% του ΑΕΠ
Καλόν είναι να μην δεχόμαστε τα όποια προπαγανδιστικά στοιχεία έρχονται κατά καιρούς στην επιφάνεια και τα οποία δίνονται από εκείνους που έχουν συμφέροντα να εξυπηρετήσουν, προκειμένου κάνουν την δουλειά τους (αναφερομαι στις πολιτικοοικονομικές ελίτ, στις κυβερνήσεις και τα παπαγαλάκια τους - κυρίως αυτούς που ασκούν το, κατά τον James Galbraith, "ατιμασμένο επάγγελμα" του οικονομολόγου).
Από τα προσκομιζόμενα στοιχεία προκύπτει σαφώς ότι η ελληνική οικονομία δεν είχε - ούτε έχει - πρόβλημα με το συνολικό μέγεθος των δημόσιων δαπανών, οι οποίες όλο το χρονικό διάστημα πριν από την έλευση της ύφεσης του 2009, ήδη από την εποχή του Κώστα Σημίτη και πριν από αυτόν την εποχή του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, έβαιναν μειούμενες, ως ποσοστό του ελληνικού ΑΕΠ.
Από όποια πλευρά και να δει κάποιος τα σχετικά στοιχεία, αυτά είναι συντριπτικά. Το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα είναι, πρωταρχικά, πρόβλημα τραγικά μειωμένων εσόδων και αυτό είναι πασίδηλο και πασιφανές, μόλις γίνουν οι συγκρίσεις με τις άλλες χώρες της ευρωζώνης.
Όταν οι δημόσιες δαπάνες στην Γερμανία ανέρχονται στο 55% με 57% του ΑΕΠ της χώρας, πως μπορούμε να μιλάμε για μεγάλες δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα, όταν αυτές ανέρχονται στο 45% με 46% του ΑΕΠ και ενώ αυτά τα μεγέθη είναι προϊόντα της έλευσης της ύφεσης του 2008;
Όταν τα δημόσια έσοδα στην Γερμανία ανέρχονται στο 53% με 56% του ΑΕΠ και στην Ελλάδα φθάνουν στο 33% με 37% του ΑΕΠ, είναι δυνατόν να μην βλέπουμε ότι το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα είναι, πρώτ' απ' όλα, πρόβλημα εσόδων;
Και όμως σήμερα στην Ελλάδα (και όχι μόνον σήμερα, αλλά εδώ και μία εικοσαετία) η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ προσπαθεί να πείσει τον ελληνικό πληθυσμό ότι τα συνολικά μεγέθη του ελληνικού δημοσίου είναι αυτά που ευθύνονται για τα όποια προβλήματα της ελληνικής οικονομίας και ιδιαίτερα τώρα με τον ερχομό της ύφεσης του 2008, αλλά και με την λαίλαπα των αμαθών και συμφεροντολόγων τροϊκανών, που ενέσκηψε στην χώρα (και οι οποίοι φυσικά δεν ήλθαν εδώ, ως ... σύμβουλοι, αλλά ως εκπρόσωποι των συμφερόντων των δανειστών της χώρας και ως οιονεί κατακτητές), ως αποτέλεσμα της ευήθειας του ΓΑΠ και του επιτελείου του.
Φυσικά, όλα όσα λέγονται από την νεοφιλελευθερίζουσα και σοσιαλνεοφιλελευθερίζουσα ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ και τους ξένους "επιτηρητές" της είναι εκτός πάσης πραγματικότητος. Είναι ο τρόμος μπροστά σε αυτό που έχουν να αντιμετωπίσουν καθώς και η δύναμη της συνήθειας, που τους κάνει να λένε όσα λένε, ιδιαίτερα, όταν αναφέρονται στον "αλκοολισμό" της ελληνικής οικονομίας.
(Περισσότερα στην συνέχεια...)
1. Αφού η οικονομία μας είναι τόσο σπουδαία, αλλά κοντέψαμε να χρεωκοπήσουμε λόγω της ύφεσης του 2009, τότε αυτό γιατί αυτό δεν συνέβη με όλες τα κράτη της Ε.Ε που αντιμετώπισαν την ίδια ύφεση;
2. Γιατί να θέλει η πολιτική κάστα να έρθει στην Ελλάδα το ΔΝΤ; Βλέπεις να υπάρχουν οφέλη για τους πολιτικούς ή τους επιχειρηματίες από τον ερχομό του Ταμείου;
3. Γιατί οι δανειστές μας φοβήθηκαν και έστειλαν την τρόικα αφού η οικονομία μας είναι τόσο κραταιά όσο την περιγράφεις;
4. Η Ελλάδα του 2008 δεν έχει πάθει τίποτα σοβαρό απο την ύφεση. Ούτε το 2009. Πως θα μπορούσε; Από την ύφεση του 1929 η ΕΣΣΔ δεν έπαθε τίποτα. Γιατί; Διότι η οικονομία της λειτουργούσε με στεγανά. Αφού δεν έκανε εξαγωγές τι είχε να φοβηθεί;
Η Γερμανία όμως που το 40% του ΑΕΠ της προέρχεται απο εξαγωγές, κυρίως στις Η.Π.Α, έχει τρομερό πρόβλημα το 2007, το 2008 και το 2009 αφού η οικονομία της δεύτερης υπολειτουργούσε και άρα δεν κατανάλωνε τα προϊόντα της πρώτης. Γι’ αυτό η Γερμανία έκανε δαπάνες. Και εμείς θα κάναμε δαπάνες αν είχαμε λεφτά. Αλλά όταν από τα 30 τελευταία χρόνια μόνο τα 2 έχεις κέρδη, πως θα κάνεις δαπάνες, όταν την ίδια στιγμή οι περισσότερες ισχυρές οικονομίες βγαίνουν για δανεικά; Αυτές βγαίνουν για δανεικά επειδή τα τελευταία 30 χρόνια δεν έπαιζαν το πουλί τους. Είχαν κέρδη και σε μια δύσκολη ώρα έκαναν δαπάνες, και πολύ καλά έκαναν.
Και ξέχασα να αναφερθώ στο βασικότερο.
Η δυναμική του Ελληνικού χρέους βαίνει διαρκώς αυξανόμενη εδώ και 30 χρόνια. Αυτοί που μας δανείζουν βλέπουν ότι δεν θα πάρουν τα λεφτά τους πίσω αφού με μαθηματική βεβαιώτητα δεν θα μπορούμε να τους ξεπληρώσουμε.
5. Αφού τα ξένα συμφέροντα (τα σκοτεινά και απάνθρωπα) είχαν ένα καλό πελάτη που δανειζόταν αλλά και που επέστρεφε κεφάλαιο και τόκους, γιατί τώρα στρέφονται εναντίων των συμφερόντων τους; Πλέον δεν δανειζόμαστε από τις αδηφάγες, νεοφιλελεύθερες, ανάλγητες αγορές και άρα δεν βγάζουν κέρδος από εμας.
Κατ' αρχήν, δεν ήλθε στην Ελλάδα το Δ.Ν.Τ.
Στην Ελλάδα ήλθε το τρικέφαλο σχήμα Ε.Ε.-Ε.Κ.Τ.-Δ.Ν.Τ., το οποίο το έφερε η γερμανική πολιτική και χρηματοπιστωτική ελίτ, που το κατασκεύασε ως σχήμα - ήταν προϊόν του Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε και έγινε με το σκεπτικό ότι αυτό θα ήταν λειτουργικό και θα επιτύγχανε την γοργή επάνοδο της Ελλάδας στις αγορές, για άντληση δανεικού χρήματος, αφού προηγουμένως θα γινόταν μια ταχεία μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, που υποτίθεται ότι θα ηρεμούσε τις αγορές - και οι Έλληνες πολιτικοί (δηλαδή ο ΓΑΠ και το επιτελείο του).
Προφανώς, ο ΓΑΠ δεν ήθελε το Δ.Ν.Τ. Ούτε και η ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ. Όμως, όλα όσα έκαναν, έφεραν αυτό το τρικέφαλο σχήμα και αυτή είναι η ουσία της υπόθεσης, διότι η ιστορία δεν γράφεται με αυτό που θέλει ένα μέρος από τα ιστορικά υποκείμενα, αλλά με αυτό που, εκ των πραγμάτων προκύπτει.
Τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας είναι αυτά που παραπάνω περιέγραψα (δεν είναι, ακριβώς, αυτά, διότι το ελληνικό ΑΕΠ είναι υποεκτιμημένο και οι τροϊκανοί σκοπεύουν, όπως είπε ο Γ. Παπακωνσταντίνου, να προβούν σε επανεκτίμησή του το 2011 και φυσικά σκοπεύουν να συμπεριλάβουν ένα τμήμα της παραοικονομίας, το οποίο χρονίως διαφεύγει από τις μετρήσεις, γεγονός, που καθιστά ακόμα μικρότερο το μέγεθος των ελληνικών δημοσιονομικών μακροοικονομικών στοιχείων, που αφορούν τα δημόσια έσοδα και τις δημόσιες δαπάνες και ακόμα μεγαλύτερη την απόκλισή τους από τα αντίστοιχα γερμανικά. Αυτό καθιστά ακόμα περισσότερο κατανοητό ότι το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα είναι ένα κατ' εξοχήν πρόβλημα τραγικά, έως απελπιστικά, μειωμένων εσόδων και όχι των δήθεν υπέρογκων δαπανών, όπως διατυμπανίζουν οι εξυπηρετητές των συμφερόντων της ελληνικής οικονομικής και κοινωνικής ελίτ. Αν περιληφθεί και η παραοικονομία οι ελληνικές δημόσιες δαπάνες πέφτουν κάτω από το 40% του ΑΕΠ, ενώ τα δημόσια έσοδα πέφτουν κάτω από το 30% του ΑΕΠ).
Όσον αφορά το δημόσιο χρέος, σωστά, αναφέρει ο αγαπητός ανώνυμος φίλος, ότι η δυναμική του αυξάνει εδώ και 30 χρόνια.
Αυτό, όμως, δεν ήταν πρόβλημα μέχρι την έλευση της ύφεσης του 2008 και δεν θα αποτελούσε πρόβλημα και το 2009, άλλωστε, αυτό μας το έδειξαν οι αγορές, όταν υποδέχονταν - όπως έχω ξαναγράψει - το προεκλογικό πρόγραμμα του ΓΑΠ τον Σεπτέμβριο του 2009 (ένα πρόγραμμα που ήταν πρόγραμμα παροχών), με πολύ ευνοϊκούς όρους, αφού τα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών κρατικών ομολόγων αποκλιμακώθηκαν κάτω από τις 120 μονάδες βάσης. Οι βλακείες του ΓΑΠ, όταν ανέλαβε την κυβέρνηση, διαφοροποίησαν τα πράγματα και συνοδοιπορούντων του Τρισέ και του δογματισμού του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, οδήγησαν το οξύ ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα, που άφησε πίσω του ο Κώστας Καραμανλής, να μετατραπεί σε πρόβλημα χρέους της ευρωζώνης, η οποία οδηγήθηκε στα πρόθυρα της διάλυσης (ένας κίνδυνος, που ακόμα δεν έχει εκλείψει - κάθε άλλο μάλιστα).
Το ελληνικό χρέος και η δυναμική του μπορεί να αναδείχθηκε, ως πρόβλημα, μέσα από την έλευση της ύφεσης του 2008 και από τις ανοησίες των κυβερνητών της, αλλά το εναρκτήριο λάκτισμα της δημιουργίας του, ως προβλήματος, βρίσκεται στην άκαιρη (γι' αυτό και επιζήμια) είσοδο της Ελλάδας στην ευρωζώνη, η οποία είσοδος έγινε χωρίς να πληρούνται οι ουσιαστικές προϋποθέσεις, για την υιοθέτηση του ευρώ από την χώρα μας. Και οι αλχημείες του μοιραίου "κ. καθηγητή" και του επιτελείου του, που μας έβαλαν στο ευρώ, σχετικά με τα στατιστικά στοιχεία, για να εμφανισθεί ότι η ελληνική οικονομία πιάνει τα κριτήρια του Μάαστριχτ είναι το λιγότερο και ίσως όχι το ουσιώδες.
Το κυριότερο ήταν ότι η Ελλάδα έχανε το νόμισμά της, την Κεντρική της Τράπεζα και την δυνατότητα να ασκήσει νομισματική και δημοσιονομική πολιτική, καθώς και πολιτική, γύρω από το δημόσιο χρέος, περισσότερο ως προς την σύνθεσή του και λιγότερο, ως προς το ύψος του. Και όλα αυτά έγιναν χωρίς να υπάρχουν οι πρέπουσες και αναγκαίες αντισταθμιστικές εγγυήσεις προστασίας της από το γεγονός ότι αυτές οι λειτουργίες και οι πολιτικές περνούσαν σε άλλα χέρια. Χωρίς, δηλαδή, να υπάρχει αντισταθμιστική δυνατότητα υποχρέωσης της Ε.Κ.Τ., που αναλάμβανε τις λειτουργίες της Τράπεζας της Ελλάδας να ασκεί νομισματική πολιτική σύμφωνη με τις ειδικές ανάγκες της χώρας, όπως αυτές ορίζονται από την κυβέρνηση του τόπου μας.
Αυτό δεν έγινε διότι οι Έλληνες πολιτικοί και οι οικονομική και κοινωνική πολιτική ελίτ του τόπου (όπως και οι Ευρωπαίοι) πίστεψαν αφελώς στο εξωπραγματικό νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα της "αειφόρας ανάπτυξης", το οποίο σάρωσε η έλευση της ύφεσης του 2008 και φυσικά δεν περίμεναν ότι θα δημιουργούνταν, μέσα στην πρώτη δεκαετία του 2000, μια μίνι (αλλά και επίμονη) κρίση ανάλογη με εκείνη του 1929.
Γι' αυτούς τους λόγους, η ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη κατέστησε το ελληνικό δημόσιο χρέος και την δυναμική του σημαντικό πρόβλημα για την χώρα, κάτι που τότε δεν φαινόταν (αντίθετα, μάλιστα, όλοι πίστευαν ότι η ένταξη στην ευρωζώνη το απαξίωνε, ως πρόβλημα, αφού ήταν κοινή η πεποίθηση, ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος θα είχε τις πλάτες της Ε.Κ.Τ. και της ευρωζώνης - κάτι που πίστεψαν και οι διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές).
Δεν ήσαν, όμως, έτσι τα πράγματα.
(Το γιατί και το πως έχουν τα πράγματα, θα το δούμε αργότερα...)
Πάντως ούτε οι Γερμανοί έφεραν την τρόικα. Η τρόικα ήρθε διότι δεν βρήκαμε δανεικά από τις αγορές οι οποίες δεν ελέγχονται από την Γερμανία.
Δεν πιστεύω ότι οι Γερμανοί ενθουσιάστηκαν που άνοιξε το ζήτημα περί της στήριξης της Ελλάδας. Τελικά αναγκάστηκαν να βάλουν, στο ταμείο που δημιουργήθηκε, τεράστια ποσά κυρίως για να στηριχθούν χώρες όπως η Ισπανία.
Για τον ΓΑΠ συμφωνώ ότι δεν πείθει για τις ικανότητές του.
Η ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ, λοιπόν, κατέστησε πρόβλημα το ελληνικό δημόσιο χρέος και την δυναμική του, λόγω της ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη και την απώλεια του ελέγχου στο νόμισμα της χώρας και συνακόλουθα στην έκδοση χρήματος και την χρηματοδότηση του ελληνικού δημοσίου, έναν έλεγχο, το οποίο προηγουμένως ασκούσε, μέσω της Τράπεζας της Ελλάδος. Αυτή την πλευρά του όλου ζητήματος δεν την αντελήφθη και γι' αυτό οδήγησε την ελληνική οικονομία σε αυτά τα χάλια.
Αν δει κάποιος τα σχετικά στοιχεία, αντιλαμβάνεται την έκταση του προβλήματος, το οποίο είναι δυσεπίλυτο, όσο μένει μέσα στα τωρινά πλαίσια. Η Ελλάδα, για παράδειγμα, την περίοδο 1992 - 1997 είχε ένα δημόσιο χρέος της τάξης του 117% του ΑΕΠ, κατά μέσον όρο. του οποίου η ετήσια εξυπηρέτηση έφθανε στο 40% του ΑΕΠ, δηλαδή σε επίπεδα πολύ μεγαλύτερα από τα σημερινά και ενώ το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα, σε ετήσιο μέσο όρο, υπερέβαινε το 8%. Αυτό, όμως, δεν ήταν πρόβλημα για την χώρα, η οποία δεν χρεωκόπησε, όπως, ουσιαστικά, έχει κάνει τώρα, διότι περισσότερο από το 85% του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν εσωτερικό χρέος και εκφραζόταν σε δραχμές, όπως και η ετήσια εξυπηρέτησή του. Όσο το ελληνικό κράτος είχε το δικό του νόμισμα και την Τράπεζα της Ελλάδος να εκδίδει δραχμικά τραπεζογραμμάτια, δεν υπήρχε περίπτωση να χρεωκοπήσει, διότι πάντοτε ήταν η διόγκωση του εξωτερικού δημόσιου χρέους, που έφερνε την χρεωκοπία, κάτι που σε συνθήκες δραχμής και μερικής (αλλά ουσιαστικής και χρήσιμης) πληθωριστικής αποπληρωμής των δημόσιων χρεών, ήταν αδύνατο να συμβεί.
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει π.χ. με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, οι οποίες έχουν τα δικά τους εθνικά νομίσματα και μπορούν να αποπληρώνουν τα χρέη τους δίχως να υφίσταται ουσιαστικό πρόβλημα. Ειδικότερα, μάλιστα η Ιαπωνία, η οποία έχει δημόσιο χρέος, που αγγίζει το 200% του ΑΕΠ (και αν δεν είχε το δικό της νόμισμα θα είχε οδηγηθεί στο να αντιμετωπίζει προβλήματα αναχρηματοδότησης του δημόσου χρέους της και χρεωκοπίας μεγαλύτερα από την Ελλάδα), δεν έχει κανένα πρόβλημα, διότι το χρέος αυτό είναι σχεδόν ολόκληρο εσωτερικό χρέος της χώρας, την χρηματοδότηση του οποίου έχει αναλάβει και εξυπηρετεί η Κεντρική Τράπεζα της χώρας, με την έκδοση ομολόγων και χαρτονομίσματος, που τα χρηματοδοτούν.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρης της ευρωζώνης, η υιοθέτηση του ευρώ, διαφοροποίησε, δραματικά και αποφασιστικά τις εξελίξεις, ως προς την χρηματοδότηση του ελληνικού δημοσίου και την εξυπηρέτηση του χρέους του, αλλά και την χρηματοδότηση των αναγκών όλων των κρατών μελών της ευρωζώνης και την εξυπηρέτηση των δημόσιων χρεών τους, διότι η Ε.Κ.Τ., ρητά και κατηγορηματικά, δεν έχει αναλάβει αυτήν την υποχρέωση - για την ακρίβεια, οι ευρωσυνθήκες έχουν αποκλείσει την υποχρέωση της Ε.Κ.Τ. να χρηματοδοτεί άμεσα τα κράτη της ευρωζώνης, να εκδίδει ομόλογα, ή να ασκεί νομισματική πολιτική (έκδοση χρήματος), σύμφωνα με τις ανάγκες των κρατών - μελών της ευρωζώνης.
Αυτό είναι το ουσιαστικό πρόβλημα της ευρωζώνης, που αντιμετωπίζει στην παρούσα συγκυρία, η επίλυση του οποίου είναι και η λυδία λίθος για την νομισματική αυτή ένωση (της οποίας το ύψος των δημοσίων χρεών των κρατών της ανέρχεται περίπου στο 80% του ΑΕΠ της ευρωζώνης, δηλαδή περίπου στα 8 τρισ. €), η οποία, αν δεν μετασχηματισθεί σε μια μορφή ενιαίας αγοράς και σε πολιτική ένωση, ομοσπονδιακής μορφής, θα διαλυθεί αργά ή γρήγορα.
Και σε αυτό έχουν άδικο οι Γερμανοί, οι οποίοι όντως δεν θα επιθυμούσαν να ασχοληθούν με την Ελλάδα και τα προβλήματά της, αλλά δεν το απέφυγαν και την οδήγησαν στο ... τρικέφαλο τέρας, για να αποφύγουν μεγαλύτερα έξοδα, τα οποία δεν θα τα αποφύγουν, διότι, αργά ή γρήγορα, θα υποχρεωθούν να δεχθούν μια Ε.Κ.Τ., που δεν θα είναι ... αδέσποτη και η οποία θα έχει όλες τις αρμοδιότητες μιας κανονικής Κεντρικής Τράπεζας. Πράγμα που σημαίνει ότι θα είναι και υποταγμένη σε μια κεντρική κυβέρνηση. Και κάτι άλλο : Η τρόϊκα κατασκευάστηκε, για να απαντήσει στο γεγονός ότι η Ελλάδα κατέστη αναξιόχρεη στις διεθνείς αγορές. Για το γεγονός αυτό, η ευθύνη των Ελλήνων πολιτικών - και ιδιαίτερα του ΓΑΠ - είναι αυταπόδεικτη. Δεν είναι, όμως, μόνοι τους σε αυτήν την ευθύνη και τούτο διότι ο Τρισέ και η γερμανική πολιτική και χρηματοπιστωτική ελίτ έκαναν το βαρύτατο σφάλμα να διαλύσουν το ουσιαστικό δίκτυ ασφαλείας, που υπήρχε στις διεθνείς αγορές για την άτυπη εγγύηση των δημόσιων χρεών της Ελλάδας και των κρατών της ευρωζώνης από την Ε.Κ.Τ. Βέβαια, αυτή η εγγύηση δεν προέκυπτε από τις Συνθήκες της ευρωζώνης. Το αντίθετο μάλιστα, οι βλακώδεις και κοντόφθαλμα συμφεροντολογικές ευρωσυνθήκες απέκλειαν κάθε μορφή διάσωσης κράτους - μέλους της ευρωζώνης, λόγω του φόβου του ... πληθωρισμού, αλλά, το κυριότερο, επειδή η Ένωση αυτή συγκροτήθηκε, ως απλή νομισματική ένωση (ούτε καν ως ενιαία αγορά) και δεν υπήρχε η πραγματική βούληση για μιαν ομοσπονδιακού τύπου συγκρότηση της Ευρώπης.
Παρ' όλ' αυτά, όμως, οι αγορές, είχαν θεωρήσει ότι, άτυπα, η εγγύηση αυτή υπήρχε και μαζί με τις δοξασίες, περί "αειφόρας ανάπτυξης", που επικρατούσαν, οδηγήθηκαν στο να πιστεύουν ότι η ευρωζώνη δεν απειλείται από τα δημόσια χρέη και ότι, κατά συνέπεια, η επένδυση σε κρατικά χρεώγραφα των χωρών της είναι μια ασφαλής επένδυση.
Ο Τρισέ και κυρίως ο γερμανικός κυβερνητικός συνασπισμός, με την καταστροφική στάση τους, έναντι της ελληνικής κρίσης την περίοδο Οκτωβρίου 2009 - Μαρτίου 2010, διέψευσαν αυτές τις πεποιθήσεις της αγοράς και διάλυσαν κάθε έννοια εγγύησης των δημόσιων χρεών των χωρών της ευρωζώνης από την Ε.Κ.Τ., με αποτέλεσμα όσα ακολούθησαν, δηλαδή την ουσιαστική χρεωκοπία της Ελλάδας και την ανάδειξη της κρίσης του ευρωπαϊκού χρέους, που κόντεψε να διαλύσει την ευρωζώνη και ανάγκασε την Ε.Κ.Τ. να συμπεριφερθεί, σε έναν βαθμό, ως πραγματική Κεντρική Τράπεζα, παρεμβαίνοντας στην αγορά ομολόγων και τους ηγέτες της ευρωζώνης να δημιουργήσουν τον (ξεχωριστό από τον αντίστοιχο μηχανισμό για την Ελλάδα) ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης των 750 δισ. €, ο οποίος είναι βλακώδης και ανεπαρκής, αλλά απεδείχθη ότι ήταν, έστω και έτσι, αναγκαίος, για να ηρεμήσουν προσωρινά οι αγορές.
Και αυτή η εξέλιξη μας οδηγεί και πάλι στην διαπίστωση ότι η Ε.Κ.Τ. πρέπει να γίνει μια πραγματική Κεντρική Τράπεζα, με όλες τις λειτουργίες μιας Κεντρικής Τράπεζας.
Και αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει, όπως όλες οι Κεντρικές Τράπεζες στον κόσμο, να μην ασκεί μόνον την νομισματική πολιτική, αλλά και να αναλάβει την χρηματοδότηση των δαπανών των κρατών της ευρωζώνης και επίσης να αναλάβει και την εξυπηρέτηση των χρεών τους.
Δηλαδή να εκδίδει ευρωομόλογα (ή να αναγνωρίσει, ως οιονεί ευρωομόλογα τα ομόλογα των κρατών της ευρωζώνης) και να πληρώνει τις μηνιαίες δόσεις των χρεών των κρατών της ευρωζώνης.
Αυτό το έχω ξαναγράψει σε παλιές συζητήσεις στο e-rooster και δεν είχε γίνει δεκτό από τους συζητητές. Αλλά η ευρωζώνη δεν μπορεί να μείνει ως έχει. Αν μείνει, έτσι όπως είναι τώρα, δεν έχει μέλλον και αργά ή γρήγορα, θα διαλυθεί.
Για να προχωρήσει, πρέπει να ολοκληρώσει τις διαδικασίες πολιτικής ενοποίησής της και να ολοκληρώσει την διαδικασία της νομισματικής ενοποίησης, δίνοντας τις κλασσικές αρμοδιότητες μιας Κεντρικής Τράπεζας στην Ε.Κ.Τ., υποτάσσοντάς την σε ενιαίο κυβερνητικό έλεγχο και περνώντας στην λογική της ενιαίας αγοράς και του ενοποιημένου οικονομικού χώρου.
Εκεί βρίσκεται και η λύση του ελληνικού προβλήματος, όσον αφορά το δημόσιο χρέος της χώρας μας.
Αν αυτά δεν γίνουν (με πρώτη αρχή την ανάληψη, σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα - το οποίο δεν μπορεί να είναι τόσο μεγάλο, ώστε να επτραπεί στους τροϊκανούς και τον ΓΑΠ να διαλύσουν την χώρα - της εξυπηρέτησης των χρεών της χώρας από την Ε.Κ.Τ., μια ανάληψη η οποία θα επαναφέρει, αμέσως, την ελληνική οικονομία σε τροχιά ταχύρρυθμης ανάπτυξης), τότε η μόνη λύση για την Ελλάδα είναι η έξοδος από την ευρωζώνη και η επιλεκτική στάση εξωτερικών πληρωμών. Και τούτο διότι ο ελληνικός πληθυσμός - πλην ενός μικρού τμήματος, που αποτελεί την ελίτ της χώρας - δεν φταίει για τις βλακώδεις πολιτικές και οικονομικές επιλογές της ελίτ που τον κυβερνά).
Γι' αυτά, όμως, θα γράψω κάποια πράγματα αργότερα...
Θυμάμαι, χαρακτηριστικά τον εσμό όλων αυτών, που πήραν τις σχετικές αποφάσεις και προπαγάνδισαν την αναγκαιότητα της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη και την αντικατάσταση της δραχμής από το ευρώ, να επιχειρηματολογούν, μονότονα και να ισχυρίζονται, ψευδώς, όπως αποδεικνύεται τώρα, για την πλήρη και οριστική προστασία της Ελλάδας και του νομίσματός της από τις επιθέσεις των διεθνών κερδοσκόπων. Θυμάμαι ιδιαίτερα αυτήν την καταστροφική παρέα, που ένταξε την χώρα στην ευρωζώνη (τον «κ. καθηγητή», τον ολετήρα της ελληνικής οικονομίας, τον κ. Κώστα Σημίτη, που τότε ήταν πρωθυπουργός, τον Γιάννο Παπαντωνίου, που ήταν υπουργός Οικονομικών, τον κ. Νίκο Χριστοδουλάκη, τον κ. Στουρνάρα, τον κ. Ιωακειμίδη, τον κ. Μουζέλη, τον κ. Γκίκα Χαρδούβελη και πολλούς άλλους, ων ουκ έστι αριθμός) να επιμένουν πάνω σε αυτό το τμήμα της υποστηρικτικής επιχειρηματολογίας, για την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη και να πιπιλίζουν το μυαλό του δύστυχου ελληνικού πληθυσμού, για την προστασία που θα παρείχε στην χώρα το ευρώ από τα κερδοσκοπικά διεθνή hedge funds.
Φυσικά, όλα αυτά ήσαν παραμύθια της Χαλιμάς! Η σημερινή τραγική πραγματικότητα ήλθε – δυστυχώς, εκ των υστέρων – να τα διαψεύσει.
Και το αστείο είναι (μόνο που είναι ένα πολύ κακόγουστο ανήθικο και ελεεινό αστείο) ότι όλοι αυτοί, μαζί με το σύνολο της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής ελίτ, που συνήργησαν σε αυτήν την καταστροφική επιλογή της ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη, εξαπατώντας την ελληνική κοινωνία και πουλώντας της φύκια για μεταξωτές κορδέλλες, ζητούν από τον ελληνικό πληθυσμό και τα ρέστα, επιδιώκωντας να τον καταστήσει συνυπεύθυνο, για τις επιλογές, που αυτοί έκαναν!!!
Και σε αυτό έχει άδικο ο κ. Χαρίδημος Τσούκας, διότι αρνείται να δει αυτή την απλή και ωμή πραγματικότητα : Ο ελληνικός πληθυσμός εξαπατήθηκε από την πολιτικοοικονομική ελίτ του τόπου, με την κλασσική προπαγανδιστική πίεση, που ασκούν οι σύγχρονες τεχνικές του marketing και των διαφημίσεων και αφού ξεγελάστηκε, παραπεισθείς από αυτήν την προπαγανδιστική διαφημιστική καταιγίδα, τώρα, που τα πράγματα στράβωσαν, οι «λεβέντες» της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ του τόπου, που διέπραξαν αυτά τα εγκληματικά σφάλματα εις βάρος του επιχειρούν να του φορτώσουν τις δικές τους ευθύνες στις πλάτες του και να τον καταστήσουν σχεδόν αποκλειστικό μέτοχο των δικών τους τεράστιων και εγκληματικών ευθυνών.
Η ουσία της όλης αυτής προπαγανδιστικής επιχείρησης, που αποσκοπεί στην μετάθεση των εγκληματικών ευθυνών της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ και την διάχυσή τους σε όλη την ελληνική κοινωνία και αποτελεί, βέβαια και η οποία συνέχεια της πολιτικής εξαπάτησης της ελληνικής κοινωνίας, βρίσκεται στην επιδίωξη της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ελίτ να υποτάξει την ελληνική κοινωνία στις επιδιώξεις της τρόϊκας των μοντέρνων κατακτητών, που εντοπίζονται στην σωτηρία του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος και της ελίτ που το συναποτελεί, καθώς και στην σωτηρία του ευρώ.
Βέβαια, οι επιδιώξεις των ευρωπαϊκών και των ελληνικών ελίτ επιχειρείται να υλοποιηθούν, μέσα από την ουσιαστική πτώχευση του ελληνικού εργαζόμενου πληθυσμού, με σκοπό την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, η οποία θα είναι υποταγμένη σε αυτές τις επιδιώξεις. Αυτός είναι ο σκοπός (και εκεί αποσκοπεί η «αλληλεγγύη» που επιδεικνύει η ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ, δια του σοσιαλνεοφιλελεύθερου ΓΑΠ, προς την αντίστοιχη ελίτ της ευρωζώνης και στο σχέδιό της για την διάσωση της ευρωζώνης και του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, το οποίο, κατ’ ευφημισμό, έχει αποκληθεί, ως σχέδιο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας, με έναν τσιγγούνικο προϋπολογισμό της τάξης των 110 δισ. €, τα οποία, όμως, δεν φθάνουν, όπως προκύπτει εκ των πραγμάτων και όπως θα φανεί στο προσεχές όχι μακρυνό μέλλον – αν και οι τυφλωμένοι από το βραχυπρόθεσμο συμφέρον τους ευρωζωνίτες αρνήθηκαν να ακούσουν και να αποδεχθούν την πρόταση του Ντομινίκ Σρως-Καν, για μεταφορά της Ελλάδας από τον κακοφτιαγμένο Μηχανισμό, στον οποίο έχει ενταχθεί τώρα και τον οποίον έφτιαξαν, ειδικά για την περίπτωσή της (όταν ακόμα πίστευαν ότι η ελληνική κρίση δεν θα αγγίξει την ευρωζώνη) στον οικονομικά ανθεκτικότερο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης των χωρών της ευρωζώνης, που έχει προικοδοτηθεί με το ποσόν των 750 δισ. €.
Φυσικά το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι η ελληνική κοινωνία είναι πολύ πιθανόν να αρνηθεί και σπάζοντας την παθητικότητά της, να αντιδράσει, καταστρέφοντας τα σχέδια του ΓΑΠ και των εκπροσώπων των δανειστών της χώρας. Και αυτό είναι ο μεγαλύτερος εφιάλτης όλων τους.
Και αυτός ο εφιάλτης είναι πάντοτε προ των πυλών – προεξοφλούμενος από τις αγορές και μη αφήνοντας τα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών κρατικών ομολόγων να πέσουν κάτω από τις 800 μονάδες, παρά (αλλά και λόγω) των όσων έχουν γίνει, μέχρι τώρα.
προς ανώνυμο 7 Αυγούστου 01:11
είχα λοιπόν δίκιο ή άδικο για την... γωνιά που έλεγα!!!
Κοίτα λοιπόν τι γράφει ο άνθρωπος για να δικαιολογήσει την ύπαρξή του, που ήταν αυτό το αστέρι τόσα χρόνια; αυτός πρέπει να είναι ο αυριανός πρωθυπουργός, υπουργός οικονομικών, διοικητής της ΤτΕ πρόεδρος της ΕΚΤ, ο κος τα πάντα όλα, αυτός ο ΠΑΝΤΟΓΝΩΣΤΗΣ, αυτός που μπροστά του οι άλλοι (οι διαφωνούντες) δεν αξίζουν τίποτα, ακούς εκεί δεν έχεις λεφτά για μισθούς τι μας λέτε κε Παπανδρέου; να μην πληρώσεις τα δανεικά του Μαίου, του Σεπτεμβρίου του Δεκεμβρίου του... και μετά τί; μετά θα κοινωνικοποιήσουμε τις τράπεζες, τις περιουσίες των πλουσίων, τα... και μετά τί; Μετά θα δουλέψουμε, θα παράγουμε, θα κάνουμε περιστολή δαπανών, θα έχουμε θετικό ισοζύγιο εξαγωγών και θα γίνουμε Νορβηγία ή έστω μια μικρή Γερμανία.
αχ καημένε Ααστασόπουλε τι σου 'μελε να πάθεις και από κακούργο ΠΑΣΟΚτζη την δραχμούλα σου να χάσεις!
Θα ήταν χρήσιμο να διαβάσει κανείς το "The Narcissism Epidemic."
Δημοσίευση σχολίου