Ουδόλως εκπλήσσει· πως θα δικαιολογούσε, άλλωστε, την πολιτική της σταδιοδρομία; Επίλεκτος γόνος ανατολίτικου τύπου πολιτικής δυναστείας, η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη αναφέρθηκε στη δημαρχιακή υποψηφιότητα του γιού της Κώστα Μπακογιάννη στο Καρπενήσι, με το εξής σχόλιο: πρόκειται για «φυσική εξέλιξη ενός τέκνου που μεγαλώνει σε πολιτική οικογένεια και όπως το παιδί ενός δικηγόρου έχει πολλές πιθανότητες να γίνει δικηγόρος ή ενός γιατρού να γίνει γιατρός, έτσι τα παιδιά των πολιτικών είναι πολύ πιθανόν να ασχοληθούν και αυτά με την πολιτική».
Λογικό ακούγεται. Μόνο που η λογική δεν συνίσταται μόνο σε στατιστικού τύπου διαπιστώσεις, αλλά και στη δεοντολογική-ηθική κατανόηση της λογικής που διαπερνά ένα κοινωνικό σύστημα. Φανταστείτε λ.χ. τον πρύτανη της Οξφόρδης να λέει ότι το πανεπιστήμιό του, καθότι υψηλών απαιτήσεων και (σύντομα) διδάκτρων, «έχει πολλές πιθανότητες» να προσελκύσει παιδιά των υψηλότερων εισοδηματικά οικογενειών. Στατιστικά μιλώντας, λογικά έγκυρος θα ήταν ο συλλογισμός του, αλλά θα μας εντυπωσίαζε η προσπάθεια του πρύτανη να περιορίσει τη λογική του σε μια δήθεν ουδέτερη καταγραφή στατιστικών τάσεων, αποποιούμενος τη δεοντολογική-ηθική διάσταση του αξιώματός του. Με άλλα λόγια: μάλλον έτσι είναι, αλλά πρέπει να είναι;
Από τους φίλους του κ.Χριστοφοράκου ίσως είναι υπερβολικό να ζητά κανείς τέτοιους λεπτούς συλλογισμούς. Άνθρωποι που έχουν μάθει να υπηρετούνται από άλλους, δυσκολεύονται να καλλιεργήσουν την ηθική οξύνοια. Όχι γιατί στερούνται ηθικής ευφυΐας, ούτε μόνο γιατί πρόκειται για ναρκισσιστικές προσωπικότητες, αλλά γιατί, στις νεωτερικές κοινωνίες, προκειμένου να κερδίσουν την ηθική νομιμοποίηση, είναι αναγκασμένοι να μετέρχονται πρακτικών απόκρυψης των συμπεριφορών τους· είναι υποχρεωμένοι να αυταπατώνται και να παραπλανούν.
Όπως ο ρατσισμός ή ο χρηματισμός, η οικογενειοκρατία είναι μια πρακτική για την οποία δεν υπερηφανεύονται αυτοί που την ασκούν, γι αυτό προσπαθούν να την αποκρύψουν. Ένας τρόπος είναι η «φυσικοποίηση» της πρακτικής (για «φυσική εξέλιξη…» μίλησε η κυρία Μπακογιάννη). Ένας άλλος είναι η υποκρισία: υιοθετείς την πρακτική και συγχρόνως την καταδικάζεις· αποποιείσαι ρητορικά την οικογενειοκρατία, την ίδια στιγμή που την επιλέγεις, όπως ο ρατσιστής διακηρύσσει «εγώ δεν είμαι ρατσιστής», για να προσθέσει, «αλλά δεν θέλω μαύρους στη γειτονιά μου»!
Διαβάστε τις δηλώσεις πολιτικής υποστήριξης στον κ.Κώστα Μπακογιάννη και θα εντυπωσιαστείτε με την ομοιότητά τους. Λέει ο πρώην υφυπουργός (ωιμέ!) κ.Μιχαλολιάκος (επικεφαλής του Τομέα Αυτοδιοίκησης της ΝΔ): «Στην καινούργια ΝΔ δεν υπάρχει χώρος […] για οικογενειοκρατία. Παρά ταύτα, όμως, η καινούργια ΝΔ, σε ένδειξη τιμής στη μνήμη του Παύλου Μπακογιάννη, στη γενέτειρά του, το Καρπενήσι, δεν θα στηρίξει […] άλλον υποψήφιο». Λέει ο πρόεδρος Καρατζαφέρης: «Είμαι κατά της οικογενειοκρατίας. Όμως στην περίπτωση του Κώστα Μπακογιάννη, όσοι πιστεύουμε στη δημοκρατία έχουμε ένα χρέος απέναντι στον Παύλο Μπακογιάννη». Λέει ο «γαλάζιος» υποψήφιος περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας κ.Χειμάρας: «Ο Κώστας Μπακογιάννης είναι γιός του Παύλου Μπακογιάννη και της Ντόρας Μπακογιάννη που καλείται να συνεχίσει το έργο του πατέρα του».
Με αλλά λόγια: δεν είμαι οικογενειοκράτης, αλλά θα υποστηρίξω έναν υποψήφιο με οικογενειοκρατικά κριτήρια! Ασυνάρτητο; Φυσικά. Ενοχλείται κανείς; Αμφιβάλλω. Στη χώρα των Παπανδρέου, Καραμανλή, και Σαμαρά μπορείς να υποστηρίζεις τα πάντα και τα αντίθετά τους, ατιμωρητί· να αλλάζεις βολικά την άποψή σου, χωρίς συνέπειες· να λες όποια μπαρούφα θες και να σε χειροκροτούν! Η γελοιότητα δεν έχει όρια στη χαριτωμένη μας χώρα...
Η υποκρισία, βέβαια, δεν είναι τυχαία· οι υποκριτές δεν είναι ανόητοι. Τι άλλο θετικό μπορείς να πεις για τον κ.Κώστα Μπακογιάννη ως υποψήφιο δήμαρχο Καρπενησίου, εκτός από το ότι είναι γιός του αείμνηστου πατέρα του; Άντε να εκθειάσεις και τη νεότητά του, την καλή οικογένειά του, και τις λαμπρές σπουδές του στην Αμερική! Είναι αρκετά;
Σε τι διακρίθηκε ο κ.Μπακογιάννης επαγγελματικά; Που είδαμε να ακονίζει την κρίση του μέχρι τώρα για να διαισθανθούμε πως θα ασκήσει το αξίωμά του αύριο; Πόσο καλά γνωρίζει τα προβλήματα της πόλης κάποιος που η μόνη σχέση με τη γενέτειρα του πατέρα του ήταν οι περιστασιακές, ολιγοήμερες διακοπές; Τι να συνάγουμε για την εκτίμηση που τρέφει για την πόλη που θέλει να διοικήσει κάποιος ο οποίος παντρεύεται σε τοπική εκκλησία και μεταφέρει τα εδέσματα (και τον σχετικό εξοπλισμό) της γαμήλιας δεξίωσης από υπερπολυτελές κέτερινγκ της Αθήνας;
Ότι οι υποστηρικτές του τον αντιλαμβάνονται κυρίως ως το «γιο του Παύλου» παρά ως αυτόβουλο πολιτικό ον είναι δηλωτικό όχι μόνο της μικρής πολιτικής βαρύτητας που αναγνωρίζεται στον κ.Μπακογιάννη, αλλά και των ανορθολογικών κριτηρίων που διέπουν την πολιτική ζωή. Όπως στην Ινδία τον δολοφονηθέντα Ρατζίβ Γκάντι διαδέχθηκε στην πολιτική αρχικά η σύζυγος και τώρα τα παιδιά, έτσι και τον δολοφονηθέντα Παύλο Μπακογιάννη διαδέχθηκε η Ντόρα και, τώρα, ο Κώστας. Στις τριτοκοσμικές κοινωνίες το κύριο κριτήριο αναφοράς στη λειτουργία του δημόσιου βίου δεν είναι τα προσόντα αλλά η συγγένεια.
Με την υποψηφιότητά του για δήμαρχος Καρπενησίου ο κ.Μπακογιάννης αξιοποιεί το συμβολικό κεφάλαιο του πατέρα του και το πολιτικό κεφάλαιο (συσσωρευμένο με πολύ ρουσφετολογικό κόπο …) της πρώην βουλευτή Ευρυτανίας μητέρας του. Ο εκλογικός μηχανισμός της μητέρας, ένα εκτεταμένο σύστημα ντόπιων αυλοκολάκων, διαμεσολαβητών και κομματανθρώπων, περνάει πλέον στο γιο. Αν κρίνουμε από το πόσο ενδιέφερε η διοίκηση του Δήμου Αθηναίων τη μητέρα, μπορούμε να εικάσουμε πόσο θα ενδιαφέρει η διοίκηση του Δήμου Καρπενησίου το γιό...
Η βαλκάνια Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει…
24 σχόλια:
Κι όμως, κύριε Τσούκα, διακρίθηκε επαγγελματικά: στη μηχανορραφία και στον διαδρομισμό, ως σύμβουλος (έμμισθος, βεβαίως-βεβαίως) της μητέρας του την περίοδο που εκείνη είχε χρηματίσει υπουργός Εξωτερικών. Αυτό ήταν προφανώς το προστάδιο της σημερινής υποψηφιότητας, προστάδιο το οποίο ο Έλληνας φορολογούμενος πλήρωσε αδρά.
Μη στεναχωριέστε κ. Τσούκα ο λαός θα μιλήσει. Όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά επειδή τελείωσαν τα ψιχία που του πετούσαν για να τον κρατούν δεμένο και οι υποσχέσεις που δεν έχουν αντίκρισμα. Οι αυλοκόλακες θα ψάξουν αλλού για το μερίδιό τους.
Απολύτως σωστή η επιχειρηματολογία του άρθρου του αγαπητού κ. Χαρίδημου Τσούκα - με την επιφύλαξη όσων ορθών αναφέρει ο καλός φίλος (και άγνωστός μου) Σωτήρης Μ.
Όμως, είτε είναι αρεστόν, είτε όχι, η οικογενειοκρατία είναι ένα άρρηκτο τμήμα των σύγχρονων ολιγαρχικών ελίτ που κυβερνούν τις χώρες - είτε αυτές είναι οι φιλελεύθερες ολιγαρχίες των δυτικών κοινωνιών (π.χ. η οικογένεια των Μπους), είτε είναι οι ολοκληρωτικές ολιγαρχίες των νεοφαραωνικών καθεστώτων της σύγχρονης εκδοχής του "ασιατικού τρόπου παραγωγής" - για να θυμηθούμε τον γερο-Μαρξ - (π.χ. ο νεοσσός διάδοχος της δυναστείας του Κιμ Ιλ Σούνγκ.
Στην Ελλάδα η οικογένεια του εντόπιου γηραιού statesman Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, είναι ένα από τα πολλά ακραία παραδείγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε κάτι που πολλοί δεν γνωρίζουν καν :
Η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής ελίτ (και όχι μόνον της πολιτικής, ούτε μόνον της οικονομικής) έλκει την καταγωγή από τζάκια - πολιτικά και άλλα -, τα οποία ανάγονται στον 19ο αιώνα και ακόμα πιο πριν από αυτόν, στην εποχή της Οθωμανίας (τον πολιτισμό της οποίας, εντελώς βλακωδώς, έχει χαρακτηρίσει, ως θαυμαστό η άρτι απομακρυνθείσα από το Υπουργείο Παιδείας και εμφανιζόμενη, ως ιστορικός της οθωμανικής περιόδου - από την οποία έλκει την καταγωγή της αυτή η πρακτική του σύγχρονου ελληνικού κοτσαμπασισμού - κ. Θάλεια Δραγώνα).
(Ποιός γνωρίζει π.χ. ότι η αείμνηστη Αλίκη Βουγιουκλάκη ήταν εγγονή, εκ μητρός, του παλαιού πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κουμουνδούρου; Ποιός γνωρίζει π.χ. ότι η αειθαλής ηθοποιός, χορεύτρια και τραγουδίστρια Ζωζώ Σαπουντζάκη είναι εγγονή του στρατηγού Σαπουντζάκη, ο οποίος απέκτησε φήμη ήρωα στον τραγικά αποτυχημένο ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897; Ή ποιός γνωρίζει ότι η σύγχρονη - και καλή - ηθοποιός Ναταλία Δραγούμη είναι συγγενής του αείμνηστου πολιτικού και Μακεδονομάχου Ίωνα Δραγούμη, ο οποίος δολοφονήθηκε από την βενιζελική συμμορία του Γύπαρη το 1920;).
Κάποιοι τα ξέρουν αυτά, αλλά είναι ελάχιστοι. Και εν πάση περιπτώσει, αυτά λέγονται, όχι για να δικαιολογήσουν αυτήν την κατά Ντόρα Μπακογιάννη "φυσιολογική εξέλιξη", αλλά, για να καταδείξουν την έκταση, το μέγεθος και το βάθος της διαπλοκής στην ελληνική πολιτική, κοινωνική, οικονομική και πνευματική ελίτ και πόσο βαθιά ριζωμένη είναι αυτή η διαπλοκή.
Διότι μόνον όταν γίνουν αντιληπτά το μέγεθος, το βάθος και η έκταση του προβλήματος, θα σταθεί δυνατόν να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε για το πως θα περιορίσουμε την έκτασή του.
Αν επιθυμούμε να το περιορίσουμε και αν βρεθούν τρόποι και θεσμοί που θα επιτρέψουν στην κοινωνία να επιβάλλει στην ελληνική ελίτ κάποιους θεσμικούς και λειτουργικά χρήσιμους περιορισμούς...
Δε ντρέπεσαι, να είσαι καθηγητής και να αναρτάς ολόκληρο άρθρο κομπλεξισμού, μόνο και μόνο από ζήλια; Ψάξε το web και πες μας αν έχει εργασιακή εμπειρία ή όχι. Λιβελογραφήματα. Και σπουδές έχει. Και διδακτορικό κάνει. Και εργασιακή εμπειρία έχει. Από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα μέχρι τη BCG. Δεν σου αρκούν; Έχει και άλλα. Αλλά ψάξε και βρες τα. Έτσι κι αλλιώς, δεν θα ανεβάσεις το σχόλιό μου.
Το τελευταίο σχόλιο σαν να το έγγραψε κάποιος... της οικογένειας Μπακογιάννη. Οι αλήθειες βέβαια δημιουργούν εχθρούς... Κ. Τσούκα, διαφωνώ παρά ταύτα με τα εξής:
"Τι να συνάγουμε για την εκτίμηση που τρέφει για την πόλη που θέλει να διοικήσει κάποιος ο οποίος παντρεύεται σε τοπική εκκλησία και μεταφέρει τα εδέσματα (και τον σχετικό εξοπλισμό) της γαμήλιας δεξίωσης από υπερπολυτελές κέτερινγκ της Αθήνας;"
"Αν κρίνουμε από το πόσο ενδιέφερε η διοίκηση του Δήμου Αθηναίων τη μητέρα, μπορούμε να εικάσουμε πόσο θα ενδιαφέρει η διοίκηση του Δήμου Καρπενησίου το γιό..."
Δεν μπορώ να καταλάβω πώς συνδέεται η χρησιμοποίηση catering με την εκτίμηση που έχει κάποιος για μία κοινότητα... Είναι αρκέτα άσχετο το ένα με το άλλο. Όπως νομίζω ότι είναι άδικο να υποθέτουμε ότι έαν οι γονείς κάποιου αποδείχθησαν ασυνεπείς ως πολιτικοί άρχοντες ένος τόπου στο παρελθόν, τότε και αυτός ο κάποιος θα είναι ασυνεπής. Δεν πιστεύω στην κληρονομικότητα της (έλλειψης) ευφυΐας, ευαισθησίας, υπευθυνότητας, και άλλων προσωπικών γνωρισμάτων από γονιό σε παιδί. Δεν ευσταθεί, κατά τη γνώμη μου τέτοιο επιχείρημα. Χρειαζόμαστε κάποιες ενδείξεις ως προς τα ενδιαφέροντα του ΚΜ... Η ορμή της "κραυγή" σας ήταν μάλλον περισσότερο δυνατή απ' ότι είναι συνήθως... Φυσικά είναι άκομα πιο άδικο και δημιουργεί τεράστιες ανισότητες το γεγονός ότι ο ΚΜ κατεβαίνει ως υποψήφιος "γιος του Μπακογιάννη". Άδικο για οποιονδήποτε ο οποίος επιθυμεί να είναι υποψήφιος και δεν έχει τις "πλάτες" ένος τέτοιου ονόματος, καθώς επίσης και διάφορους κομματομηχανισμούς (υποθέτω)...
Φιλικά Μανώλης
" Φυσικά είναι άκομα πιο άδικο και δημιουργεί τεράστιες ανισότητες το γεγονός ότι ο ΚΜ κατεβαίνει ως υποψήφιος "γιος του Μπακογιάννη". Άδικο για οποιονδήποτε ο οποίος επιθυμεί να είναι υποψήφιος και δεν έχει τις "πλάτες" ένος τέτοιου ονόματος, καθώς επίσης και διάφορους κομματομηχανισμούς (υποθέτω)..."
Εδώ, αγαπητέ Μανώλη, σε αυτό το καταληκτικό σημείο των όσων έγρψες βρίσκεται το ουσιαστικό δίκιο των όσων ισχυρίζεται στο παραπάνω άρθρο του ο κ. Χαρίδημος Τσούκας.
Ο Κώστας Μπακογιάννης ακολουθεί τον κανόνα της πρακτικής όλων των κλασσικών ελληνικών τζακιών, ως απόγονος ενός εξ αυτών.
Και αυτό είναι που έχει σημασία. Βρήκε έτοιμο μαγαζί, πολιτική στήριξη, χρήμα και φυσικά έτοιμη "πελατεία" από την φαμίλια και φυσικά θα ακολουθήσει και αυτός την πεπατημένη οδό της "προσφοράς στον τόπο", όπως έπραξαν όλοι οι προκατοχοί του και όλα τα μέλη της επικερδούς αυτής συνταχνίας, που βλέπει το ελληνικό δημόσιο ως κοινή επιχείρηση και κτήμα.
Μπορεί να έχει προσόντα (πολλά και ακόμη περισσότερα). Μπορεί να έχει και την διάθεση προσφοράς (όσο και εγώ αμφιβάλλω - αν και δεν τον γνωρίζω προσωπικά τον άνθρωπο). Όμως, δεν είναι αυτό το ζητούμενο σε όσα τίθενται από το συγκεκριμένο άρθρο του κ. Τσούκα.
Αυτό που θέτει ο κ. Τσούκας - και σωστά το θέτει - έχει να΄κάνει με το θεσμικό πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας και ειδικότερα, με το θεσμικό πλαίσιο της ελληνικής πολιτικής ζωής και της ελίτ που συναρθρώνει το ελληνικό πολιτικό σκηνικό.
Και αυτό το θεσμικό πλαίσιο είναι βαθιά ριζωμένο στην ελληνική πολιτική ζωή, διότι αυτό το θεσμικό πλαίσιο δεν είναι απλώς μόνον οι νόμοι και τα διατάγματα, αλλά είναι, κυρίως, το μακροχρονίως και ομοιομόρφως ασκούμενο εθιμικό δίκαιο, που διέπει την νοοτροπία και την πρακτική του συνόλου, σχεδόν, της πολιτικής ελίτ του τόπου, που θεωρεί ως "φυσιολογική εξέλιξη" και περίπου κληρονομικό δικαίωμα την διαδοχή από τον παππού στον εγγονό (αφού πρώτα μεσολαβήσει η κόρη, ή ο γιός) και από τον είο στον ανηψιό, αυτή την ακλόνητη και δυσκολοπολέμητη πρακτική.
Από εκεί και πέρα, υπάρχουν και τα χειρότερα, που έχουν να κάνουν με την καλλιεργούμενη, μέσα σε αυτό το νοσηρό κλίμα, νοοτροπία στους διοικούμενους, οι οποίοι εκλαμβάνουν και αυτοί, ως φυσιολογική αυτήν την εξέλιξη και την αναπαράγουν, αντιλαμβανόμενοι την δημόσια ζωή και τα αξιώματα της πολιτικής ζωής του τόπου, όπως και τους θεσμούς, ως προϊόν κληρονομιάς, το οποίο δικαιωματικά μεταβιβάζεται, με την πάροδο του χρόνου, από την μια οικογενειακή γενιά στην άλλη.
Και αυτό είναι το χείριστο...
(Θυμάμαι ότι κατά την διάρκεια της λυσσαλέας εσωκομματικής σύγκρουσης στο ΠΑΣΟΚ τον Νοέμβριο του 2007, για την αρχηγία του κόμματος, ανάμεσα στον ΓΑΠ και τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ένα από τα "επιχειρήματα" πολλών οπαδών του ΓΑΠ, - το ποίο και θεωρούσαν, ως ... σημαντικό - ήταν και το ότι ο ΓΑΠ εδικαιούτο να παραμείνει αυτός αρχηγός και δεν έπρεπε να ψηφισθεί ο Βενιζέλος - ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, δεν είναι και αυτός εκτός τζακιού, αφού συμμετέχει σε τζάκι, εκ συζύγου και στηρίζεται από την πολιτικοοικονομική ελίτ της Θεσσαλονίκης και ειδικότερα, από την μεγαλοαστική και πολιτική οικογένεια του πενθερού του, που είναι ο κ. Μπακατσέλος -, επειδή το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα του πατέρα του...)
Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες και αποτελούν ένα προπέτασμα καπνού, που στηρίζει την διαιώνιση αυτής της φαύλης πολιτικής πρακτικής του, βυζαντικής και οθωμανικής υφής και προελεύσεως, ελληνικού κοτσαμπασισμού, το οθωμανικό σκέλος του οποίου, τόσο πολύ υμνεί η κυρία Θάλεια Δραγώνα, η σύζυγος του κ. Νίκου Μουζέλη - η οποία κ. Δραγώνα έγινε καθηγήτρια, μέσω του παλαιού αμαρτωλού ΔΙΚΑΤΣΑ , χωρίς να έχει τα κανονικά προσόντα, που απαιτεί το ελληνικό κράτος -, ο οποίος κ. Μουζέλης είναι γνωστός τοις πάσι πρωθυπουργικός φίλος (μιλάω για τον ολετήρα του τόπου, τον "κύριο καθηγητή", τον κ. Κώστα Σημίτη) και ο οποίος κ. Μουζέλης μας ζάλισε τα αυτιά, με την μακρόσυρτη, παραπλανητική και ψευδολόγα προπαγάνδιση της κατάργησης της δραχμής και της αναγκαιότητας συμμετοχής της χώρας μας στην ΟΝΕ και την ζώνη του ευρώ, μια συμμετοχή η οποία υπήρξε καταστροφική και της οποίας τα αποτελέσματα γευόμαστε τώρα και θα εξακολουθήσουμε να γευόμαστε για πολύ καιρό ακόμα...
Το βρήκε ο Μανώλης, είμαι της οικογένειας Μπακογιάννη. Το να έψαξα αποκλείεται. Ναι, όλοι είναι βαλτοί, θέλουν να απαγορέψουν από τις "ελεύθερες" και "ανεξάρτητες" φωνές να κατηγορούν το Μπακογιάννη, να μάθει να είναι γιος των γονιών του. Ωραία κατηγορία. Ευτυχώς με άρθρα σαν το παραπάνω, βοηθιόμαστε στο να μαθαίνουμε πως γίνεται και η σοβαρή έρευνα στα Πανεπιστήμια και πως βγαίνουν τα πορίσματα. Μπράβο.
Η οικογενειοκρατία στην Ελλάδα είναι υποκατάστατο θεσμικό μόρφωμα κι αυτό δικαιολογεί την απήχησή της σε όλα τα μήκη και πλάτη του Ελληνισμού.
Όσο κι αν όλα αυτά που λέει ο κ. Τσούκας είναι αληθή, δεν δικαιολογούν το γιατί ο κόσμος ψηφίζει τους απογόνους των τζακιών, παλιών και νεόκοπων, άξιων και ανάξιων, ούτε το γιατί ο κλητήρας της μπατιρημένης κρατικοδίαιτης επιχείρησης φροντίζει με κάθε τρόπο να χώσει και τον γιό του μέσα ώστε να τον διαδεχτεί. Η συναλλαγή είναι εν ολίγοις "εσείς τις φρατζόλες κι εμείς τα ψίχουλα" και θεωρείται εύλογη και δίκαιη, που λένε οι δικηγόροι.
Στο πλαίσιο αυτό, ο φουκαρατζίκος Ευρυτάν ψηφοφόρος που αυτοφαντασιώνεται ως ομοτράπεζος του Κώστα Μπακογιάννη στη φιέστα της κουτάλας, θεσμίζει αυτοβούλως την οικογενειοκρατία με την ψήφο του. Λάθος, θα μου πείτε. Ας πρόσεχε, θα σας πω.
Ας δούμε και τις εναλλακτικές λύσεις. Για τον προηγούμενο δήμαρχο Καρπενησίου έχουν ακουστεί κατά καιρούς διάφορα. Πχ, ότι οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου ήταν στην ουσία τσιπουροσυνάξεις, ή ότι ο λογαριασμός της ΔΕΗ του καφενείου της πλατείας πήγαινε ...κατά λάθος στον Δήμο, κλπ. Και αναρωτιέμαι: πόσο χειρότερος μπορεί να είναι ο γιός της Ντόρας σ' αυτή τη δουλειά που έχει τέτοια κληρονομιά πίσω της;
Πάμε και στο άλλο φλέγον θέμα, αυτό των σπουδών και των εξ αυτών τεκμαιρομένων προσόντων. Μετά από τόσους βαρυσπουδαγμένους άρχοντες και τόσους δήθεν ογκολίθους του πνεύματος και της επιστήμης που τα έκαναν γυαλιά-καρφιά, μήπως θα έπρεπε να ξανασκεφτούμε τι αντιπροσωπεύουν όλα αυτά;
Εμένα ο Κώστας Μπακογιάννης και τα άλλα πριγκηπόπουλα της σειράς του, μου θυμίζουν το παιδάκι εκείνης της διαφήμισης με το πολυτελές αυτοκίνητο του μπαμπά που είναι γεμάτο απίθανους αυτοματισμούς (φώτα που ανάβουν μόνα τους, υαλοκαθαριστήρες που ξεκινούν με την πρώτη σταγόνα της βροχής κλπ). Ο μικρός παρακολουθεί όλα αυτά τα θαύματα με το στόμα ανοιχτό, νομίζει ότι έτσι είναι κι η πραγματικότητα, και, όταν πάει στο δωμάτιό του, διατάζει το ...πορτατίφ να ανάψει! Τι να καταλάβουν όλοι αυτοί όταν σε όλη τους τη ζωή οι πόρτες άνοιγαν προτού καν αυτοί χρειαστεί να πιάσουν το πόμολο;
Αυτοί καλά κάνουν τη δουλειά τους. Απορώ γιατί οι Ευρυτάνες (και πολλοί άλλοι φυσικά) επιμένουν να μην κάνουν τη δική τους.
Η οικογενειοκρατία στην Ελλάδα είναι υποκατάστατο θεσμικό μόρφωμα κι αυτό δικαιολογεί την απήχησή της σε όλα τα μήκη και πλάτη του Ελληνισμού.
Όσο κι αν όλα αυτά που λέει ο κ. Τσούκας είναι αληθή, δεν δικαιολογούν το γιατί ο κόσμος ψηφίζει τους απογόνους των τζακιών, παλιών και νεόκοπων, άξιων και ανάξιων, ούτε το γιατί ο κλητήρας της μπατιρημένης κρατικοδίαιτης επιχείρησης φροντίζει με κάθε τρόπο να χώσει και τον γιό του μέσα ώστε να τον διαδεχτεί. Η συναλλαγή είναι εν ολίγοις "εσείς τις φρατζόλες κι εμείς τα ψίχουλα" και θεωρείται εύλογη και δίκαιη, που λένε οι δικηγόροι.
Στο πλαίσιο αυτό, ο φουκαρατζίκος Ευρυτάν ψηφοφόρος που αυτοφαντασιώνεται ως ομοτράπεζος του Κώστα Μπακογιάννη στη φιέστα της κουτάλας, θεσμίζει αυτοβούλως την οικογενειοκρατία με την ψήφο του. Λάθος, θα μου πείτε. Ας πρόσεχε, θα σας πω.
Ας δούμε και τις εναλλακτικές λύσεις. Για τον προηγούμενο δήμαρχο Καρπενησίου έχουν ακουστεί κατά καιρούς διάφορα. Πχ, ότι οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου ήταν στην ουσία τσιπουροσυνάξεις, ή ότι ο λογαριασμός της ΔΕΗ του καφενείου της πλατείας πήγαινε ...κατά λάθος στον Δήμο, κλπ. Και αναρωτιέμαι: πόσο χειρότερος μπορεί να είναι ο γιός της Ντόρας σ' αυτή τη δουλειά που έχει τέτοια κληρονομιά πίσω της;
Πάμε και στο άλλο φλέγον θέμα, αυτό των σπουδών και των εξ αυτών τεκμαιρομένων προσόντων. Μετά από τόσους βαρυσπουδαγμένους άρχοντες και τόσους δήθεν ογκολίθους του πνεύματος και της επιστήμης που τα έκαναν γυαλιά-καρφιά, μήπως θα έπρεπε να ξανασκεφτούμε τι αντιπροσωπεύουν όλα αυτά;
Εμένα ο Κώστας Μπακογιάννης και τα άλλα πριγκηπόπουλα της σειράς του, μου θυμίζουν το παιδάκι εκείνης της διαφήμισης με το πολυτελές αυτοκίνητο του μπαμπά που είναι γεμάτο απίθανους αυτοματισμούς (φώτα που ανάβουν μόνα τους, υαλοκαθαριστήρες που ξεκινούν με την πρώτη σταγόνα της βροχής κλπ). Ο μικρός παρακολουθεί όλα αυτά τα θαύματα με το στόμα ανοιχτό, νομίζει ότι έτσι είναι κι η πραγματικότητα, και, όταν πάει στο δωμάτιό του, διατάζει το ...πορτατίφ να ανάψει! Τι να καταλάβουν όλοι αυτοί όταν σε όλη τους τη ζωή οι πόρτες άνοιγαν προτού καν αυτοί χρειαστεί να πιάσουν το πόμολο;
Αυτοί καλά κάνουν τη δουλειά τους. Απορώ γιατί οι Ευρυτάνες (και πολλοί άλλοι φυσικά) επιμένουν να μην κάνουν τη δική τους.
Η οικογενειοκρατία στην Ελλάδα είναι υποκατάστατο θεσμικό μόρφωμα κι αυτό δικαιολογεί την απήχησή της σε όλα τα μήκη και πλάτη του Ελληνισμού.
Όσο κι αν όλα αυτά που λέει ο κ. Τσούκας είναι αληθή, δεν δικαιολογούν το γιατί ο κόσμος ψηφίζει τους απογόνους των τζακιών, παλιών και νεόκοπων, άξιων και ανάξιων, ούτε το γιατί ο κλητήρας της μπατιρημένης κρατικοδίαιτης επιχείρησης φροντίζει με κάθε τρόπο να χώσει και τον γιό του μέσα ώστε να τον διαδεχτεί. Η συναλλαγή που συνοψίζεται στο "εσείς τις φρατζόλες κι εμείς τα ψίχουλα" θεωρείται εκατέρωθεν εύλογη και δίκαιη, που λένε οι δικηγόροι.
Στο πλαίσιο αυτό, ο φουκαρατζίκος Ευρυτάν ψηφοφόρος που αυτοφαντασιώνεται ως ομοτράπεζος του Κώστα Μπακογιάννη στη φιέστα της κουτάλας, θεσμίζει αυτοβούλως την οικογενειοκρατία με την ψήφο του. Λάθος, θα μου πείτε. Ας πρόσεχε, θα σας πω.
Για τον προηγούμενο δήμαρχο ακούγονταν κατά καιρούς διάφορα. Ότι οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου ήταν τσιπουροσυνάξεις, ότι ο λογαριασμός της ΔΕΗ καφενείου πήγαινε ...κατά λάθος στον Δήμο, κλπ. Πόσο χειρότερος μπορεί να είναι ο γιός της Ντόρας σ' αυτή τη δουλειά που έχει τέτοια κληρονομιά πίσω της;
Όσον αφορά τις σπουδές και τα διδακτορικά, μετά από τόσους δήθεν ογκολίθους του πνεύματος και της επιστήμης που τα έκαναν γυαλιά-καρφιά, μήπως θα έπρεπε να ξανασκεφτούμε τι αντιπροσωπεύουν όλα αυτά;
Εμένα ο Κώστας Μπακογιάννης και τα άλλα πριγκηπόπουλα της σειράς του, μου θυμίζουν το παιδάκι της διαφήμισης με το πολυτελές αυτοκίνητο του μπαμπά που είναι γεμάτο απίθανους αυτοματισμούς (φώτα που ανάβουν μόνα τους, υαλοκαθαριστήρες που ξεκινούν με την πρώτη σταγόνα της βροχής κλπ). Ο μικρός παρακολουθεί όλα αυτά τα θαύματα με το στόμα ανοιχτό, νομίζει ότι έτσι είναι κι η πραγματικότητα, και, όταν πάει στο δωμάτιό του, διατάζει το ...πορτατίφ να ανάψει! Τι να καταλάβουν όλοι αυτοί όταν σε όλη τους τη ζωή οι πόρτες άνοιγαν προτού καν αυτοί χρειαστεί να πιάσουν το πόμολο;
Αυτοί καλά κάνουν τη δουλειά τους. Απορώ γιατί οι Ευρυτάνες (και πολλοί άλλοι φυσικά) επιμένουν να μην κάνουν τη δική τους.
Η οικογενειοκρατία στην Ελλάδα είναι υποκατάστατο θεσμικό μόρφωμα κι αυτό δικαιολογεί την απήχησή της σε όλα τα μήκη και πλάτη του Ελληνισμού.
Όσο κι αν όλα αυτά που λέει ο κ. Τσούκας είναι αληθή, δεν δικαιολογούν το γιατί ο κόσμος ψηφίζει τους απογόνους των τζακιών, παλιών και νεόκοπων, άξιων και ανάξιων, ούτε το γιατί ο κλητήρας της μπατιρημένης κρατικοδίαιτης επιχείρησης φροντίζει με κάθε τρόπο να χώσει και τον γιό του μέσα ώστε να τον διαδεχτεί. Η συναλλαγή που συνοψίζεται στο "εσείς τις φρατζόλες κι εμείς τα ψίχουλα" θεωρείται εκατέρωθεν εύλογη και δίκαιη, που λένε οι δικηγόροι.
Στο πλαίσιο αυτό, ο φουκαρατζίκος που αυτοφαντασιώνεται ως ομοτράπεζος του Κώστα Μπακογιάννη στη φιέστα της κουτάλας, θεσμίζει αυτοβούλως την οικογενειοκρατία με την ψήφο του. Λάθος του, θα μου πείτε. Ας πρόσεχε, θα σας πω.
Για τον προηγούμενο δήμαρχο ακούγονταν κατά καιρούς διάφορα. Ότι οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου ήταν τσιπουροσυνάξεις, ότι ο λογαριασμός της ΔΕΗ καφενείου πήγαινε ...κατά λάθος στον Δήμο, κλπ. Πόσο χειρότερος μπορεί να είναι ο γιός της Ντόρας σ' αυτή τη δουλειά που έχει τέτοια κληρονομιά πίσω της;
Όσον αφορά τις σπουδές και τα διδακτορικά, μετά από τόσους δήθεν ογκολίθους του πνεύματος και της επιστήμης που τα έκαναν γυαλιά-καρφιά, μήπως θα έπρεπε να ξανασκεφτούμε τι αντιπροσωπεύουν όλα αυτά;
Εμένα ο Κώστας Μπακογιάννης και τα άλλα πριγκηπόπουλα της σειράς του, μου θυμίζουν το παιδάκι της διαφήμισης με το πολυτελές αυτοκίνητο του μπαμπά που είναι γεμάτο απίθανους αυτοματισμούς (φώτα που ανάβουν μόνα τους, υαλοκαθαριστήρες που ξεκινούν με την πρώτη σταγόνα της βροχής κλπ). Ο μικρός παρακολουθεί όλα αυτά τα θαύματα με το στόμα ανοιχτό, νομίζει ότι έτσι είναι κι η πραγματικότητα, και, όταν πάει στο δωμάτιό του, διατάζει το ...πορτατίφ να ανάψει! Τι να καταλάβουν όλοι αυτοί όταν σε όλη τους τη ζωή οι πόρτες άνοιγαν προτού καν αυτοί χρειαστεί να πιάσουν το πόμολο;
Αυτοί καλά κάνουν τη δουλειά τους. Απορώ γιατί οι Ευρυτάνες (και πολλοί άλλοι φυσικά) επιμένουν να μην κάνουν τη δική τους.
Η οικογενειοκρατία στην Ελλάδα είναι υποκατάστατο θεσμικό μόρφωμα κι αυτό δικαιολογεί την απήχηση και τη διαιώνισή της.
Όσο κι αν όλα αυτά που λέει ο κ. Τσούκας είναι αληθή, δεν δικαιολογούν το γιατί ο κόσμος ψηφίζει τους εκπροσώπους των τζακιών, παλιών και νεόκοπων, άξιων και ανάξιων, ούτε το γιατί ο κλητήρας της μπατιρημένης κρατικοδίαιτης επιχείρησης φροντίζει με κάθε τρόπο να χώσει και τον γιό του μέσα ώστε να τον διαδεχτεί. Η συναλλαγή που συνοψίζεται στο "εσείς τις φρατζόλες κι εμείς τα ψίχουλα" θεωρείται εκατέρωθεν εύλογη και δίκαιη, που λένε οι δικηγόροι.
Στο πλαίσιο αυτό, ο φουκαρατζίκος που αυτοφαντασιώνεται ως ομοτράπεζος του Κώστα Μπακογιάννη στη φιέστα της κουτάλας, θεσμίζει αυτοβούλως την οικογενειοκρατία με την ψήφο του. Λάθος του, θα μου πείτε. Ας πρόσεχε, θα σας πω.
Για τον προηγούμενο δήμαρχο ακούγονταν κατά καιρούς διάφορα. Ότι οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου ήταν τσιπουροσυνάξεις, ότι ο λογαριασμός της ΔΕΗ καφενείου πήγαινε ...κατά λάθος στον Δήμο, κλπ. Πόσο χειρότερος μπορεί να είναι ο γιός της Ντόρας σ' αυτή τη δουλειά που έχει τέτοια κληρονομιά πίσω της;
Όσον αφορά τις σπουδές και τα διδακτορικά, μετά από τόσους δήθεν ογκολίθους του πνεύματος και της επιστήμης που τα έκαναν γυαλιά-καρφιά, μήπως θα έπρεπε να ξανασκεφτούμε τι αντιπροσωπεύουν όλα αυτά;
Εμένα ο Κώστας Μπακογιάννης και τα άλλα πριγκηπόπουλα της σειράς του, μου θυμίζουν το παιδάκι της διαφήμισης με το πολυτελές αυτοκίνητο του μπαμπά που είναι γεμάτο απίθανους αυτοματισμούς (φώτα που ανάβουν μόνα τους, υαλοκαθαριστήρες που ξεκινούν με την πρώτη σταγόνα της βροχής κλπ). Ο μικρός παρακολουθεί όλα αυτά τα θαύματα με το στόμα ανοιχτό, νομίζει ότι έτσι είναι κι η πραγματικότητα, και, όταν πάει στο δωμάτιό του, διατάζει το ...πορτατίφ να ανάψει! Τι να καταλάβουν όλοι αυτοί όταν σε όλη τους τη ζωή οι πόρτες άνοιγαν προτού καν αυτοί χρειαστεί να πιάσουν το πόμολο;
Αυτοί καλά κάνουν τη δουλειά τους. Απορώ γιατί οι Ευρυτάνες (και πολλοί άλλοι φυσικά) επιμένουν να μην κάνουν τη δική τους.
@ Crhistos P.
Απορείς γιατί δεν ξέρεις ότι οι Ευρυτάνες έκαναν τη δουλειά τους. Είναι ένας νομός ΔΥ είτε στην Ευρυτανία είτε στην Αθήνα. Και επειδή είναι λίγοι τα ρουσφέτια φαίνονται. Άλλο να διορίζεις 2.000 άτομα επί συνόλου 15.000 και άλλο επί 150.000. Τώρα τι περιμένουν που τα ψίχουλα τελείωσαν;
Η οικογενειοκρατία στην Ελλάδα είναι υποκατάστατο θεσμικό μόρφωμα κι αυτό δικαιολογεί την απήχηση και τη διαιώνισή της.
Όσο κι αν όλα αυτά που λέει ο κ. Τσούκας είναι αληθή, δεν δικαιολογούν το γιατί ο κόσμος ψηφίζει τους εκπροσώπους των τζακιών, παλιών και νεόκοπων, άξιων και ανάξιων, ούτε το γιατί ο κλητήρας της μπατιρημένης κρατικοδίαιτης επιχείρησης φροντίζει με κάθε τρόπο να χώσει και τον γιό του μέσα ώστε να τον διαδεχτεί. Η συναλλαγή που συνοψίζεται στο "εσείς τις φρατζόλες κι εμείς τα ψίχουλα" θεωρείται εκατέρωθεν εύλογη και δίκαιη, που λένε οι δικηγόροι.
Στο πλαίσιο αυτό, ο φουκαρατζίκος που αυτοφαντασιώνεται ως ομοτράπεζος του Κώστα Μπακογιάννη στη φιέστα της κουτάλας, θεσμίζει αυτοβούλως την οικογενειοκρατία με την ψήφο του. Λάθος του, θα μου πείτε. Ας πρόσεχε, θα σας πω.
Για τον προηγούμενο δήμαρχο ακούγονταν κατά καιρούς διάφορα. Ότι οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου ήταν τσιπουροσυνάξεις, ότι ο λογαριασμός της ΔΕΗ καφενείου πήγαινε ...κατά λάθος στον Δήμο, κλπ. Πόσο χειρότερος μπορεί να είναι ο γιός της Ντόρας σ' αυτή τη δουλειά που έχει τέτοια κληρονομιά πίσω της;
Εμένα ο Κώστας Μπακογιάννης και τα άλλα πριγκηπόπουλα της σειράς του, μου θυμίζουν το παιδάκι της διαφήμισης με το πολυτελές αυτοκίνητο του μπαμπά που είναι γεμάτο απίθανους αυτοματισμούς (φώτα που ανάβουν μόνα τους, υαλοκαθαριστήρες που ξεκινούν με την πρώτη σταγόνα της βροχής κλπ). Ο μικρός παρακολουθεί όλα αυτά τα θαύματα με το στόμα ανοιχτό, νομίζει ότι έτσι είναι κι η πραγματικότητα, και, όταν πάει στο δωμάτιό του, διατάζει το ...πορτατίφ να ανάψει! Τι να καταλάβουν όλοι αυτοί όταν σε όλη τους τη ζωή οι πόρτες άνοιγαν προτού καν αυτοί χρειαστεί να πιάσουν το πόμολο;
Αυτοί καλά κάνουν τη δουλειά τους. Απορώ γιατί οι Ευρυτάνες (και πολλοί άλλοι) επιμένουν να μην κάνουν τη δική τους και ετοιμάζονται να εναποθέσουν τις τύχες τους στα χέρια ενός διάττοντος πιτσιρικά, αντί να ξεπεράσουν τον τομαρισμό και τη ζήλεια τους και να αναδείξουν τους έντιμους και ικανούς συμπολίτες τους, που ήταν, είναι και θα είναι εκεί και αύριο.
Η οικογενειοκρατία στην Ελλάδα είναι υποκατάστατο θεσμικό μόρφωμα κι αυτό δικαιολογεί την απήχηση και τη διαιώνισή της.
Η συναλλαγή, που συνοψίζεται στο "εσείς τις φρατζόλες κι εμείς τα ψίχουλα" θεωρείται εκατέρωθεν εύλογη και δίκαιη, που λένε οι δικηγόροι. Ο φουκαρατζίκος που αυτοφαντασιώνεται ως ομοτράπεζος του πρίγκηπα στη φιέστα της κουτάλας, θεσμίζει αυτοβούλως την οικογενειοκρατία με την ψήφο του. Λάθος του, θα μου πείτε. Ας πρόσεχε, θα σας πω.
Για τον προηγούμενο δήμαρχο ακούγονταν κατά καιρούς διάφορα. Ότι οι συνεδριάσεις του δημοτικού συμβουλίου ήταν τσιπουροσυνάξεις, ότι ο λογαριασμός της ΔΕΗ καφενείου πήγαινε ...κατά λάθος στον Δήμο, κλπ. Πόσο χειρότερος μπορεί να είναι ο γιός της Ντόρας σ' αυτή τη δουλειά που έχει τέτοια κληρονομιά πίσω της;
Εμένα ο Κώστας Μπακογιάννης και τα άλλα πριγκηπόπουλα της σειράς του, μου θυμίζουν το παιδάκι της διαφήμισης με το πολυτελές αυτοκίνητο του μπαμπά που είναι γεμάτο απίθανους αυτοματισμούς (φώτα που ανάβουν μόνα τους, υαλοκαθαριστήρες που ξεκινούν με την πρώτη σταγόνα της βροχής κλπ). Ο μικρός παρακολουθεί όλα αυτά τα θαύματα με το στόμα ανοιχτό, νομίζει ότι έτσι είναι κι η πραγματικότητα, και, όταν πάει στο δωμάτιό του, διατάζει το ...πορτατίφ να ανάψει! Τι να καταλάβουν όλοι αυτοί όταν σε όλη τους τη ζωή οι πόρτες άνοιγαν προτού καν αυτοί χρειαστεί να πιάσουν το πόμολο;
Αυτοί καλά κάνουν τη δουλειά τους. Απορώ γιατί οι Ευρυτάνες (και πολλοί άλλοι) επιμένουν να μην κάνουν τη δική τους και ετοιμάζονται να εναποθέσουν τις τύχες τους στα χέρια ενός διάττοντος πιτσιρικά, αντί να ξεπεράσουν τον τομαρισμό και τη ζήλεια τους και να αναδείξουν τους έντιμους και ικανούς συμπολίτες τους, που ήταν, είναι και θα είναι εκεί και αύριο.
Χίλια συγγνώμη για τα πολλαπλά posts. Βγαίνει ένα μήνυμα ότι το κείμενο είναι μεγάλο και προσπαθούσα να το μικρύνω... Ας τα σβήσει παρακαλώ ο διαχειριστής.
@Anonymous:
Απορείς γιατί δεν ξέρεις ότι οι Ευρυτάνες έκαναν τη δουλειά τους. Είναι ένας νομός ΔΥ είτε στην Ευρυτανία είτε στην Αθήνα. ... Τώρα τι περιμένουν που τα ψίχουλα τελείωσαν;
Τα ξέρω, φίλε μου... Αναρωτιέμαι κι εγώ μαζί σου για το τι ελπίζουν τώρα που τα ψίχουλα τελείωσαν. Λες να περιμένουν να τους βγάλει ο Κώστας φρατζόλες;
Να παραθέσω και κάτι ακόμα κύριε Τσούκα για την ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ της κυρίας Μπακογιάννη η οποία πραγματικά δεν γνωρίζει όρια.. Παραθέτω αυτούσιο άρθρο που είχα γράψει πριν από 1 περίπου μήνα:
"Μόλις παρακολούθησα μέρος συνέντευξης του κυρίου Μητσοτάκη στο Mega. Δεν την έπιασα από την αρχή, αλλά σε αυτό που υπολογίζω ως το ήμισυ αυτής περίπου, τον άκουσα να καταφέρεται δύο τουλάχιστον φορές εναντίον παλαιότερων κυβερνήσεων στην βάση του ότι γνώριζαν πολύ καλά την κατρακύλα της ελληνικής οικονομίας και παρά όλα αυτά δεν έκαναν τίποτα για αυτό. Πιο συγκεκριμένα, ειπώθηκαν ξεκάθαρα τα λόγια: "Κάθε φορά που έβλεπα τον Κώστα Καραμανλή του έλεγα ότι ο τόπος βαδίζει προς χρεωκοπία. Και το ήξερε. Όλοι το ήξεραν".
Και ως εδώ καλά. Για την ευθύνη κυβερνήσεων που δεν χτύπησαν το καμπανάκι του κινδύνου εγκαίρως, συμφωνώ και εγώ (http://www.getbourdeloback.com/2010/05/20.html) και επαυξάνω άλλωστε (http://www.getbourdeloback.com/2010/05/blog-post_11.html).
Τα χοντρά γέλια με αυτή την υπόθεση ωστόσο, ξεκινάνε όταν σκεφτούμε ότι ελάχιστες ώρες νωρίτερα, η κόρη του κυρίου Μητσοτάκη απαντούσε σε ερώτημα για το εάν η ίδια γνώριζε τους κινδύνους που αντιμετώπιζε η ελληνική οικονομία, με τα λόγια "εγώ δεν είχα τέτοια αίσθηση"... (http://www.newsbomb.gr/politiki/story/mesa-sto-noembri-to-komma-tis-ntoras-mpakogianni)
Ναι, πάρτε το άλλη μία αν δεν το πιάσατε... "ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΤΕΤΟΙΑ ΑΙΣΘΗΣΗ"!!!!!!!
Και ok, ας πούμε για μία στιγμή ότι δεχόμαστε ως αληθή τον υποτιμητικό για την νοημοσύνη οποιουδήποτε πολίτη αυτής της χώρας ισχυρισμό ότι το νο.2 μίας κυβέρνησης (με βασική αρμοδιότητά του να χειροκροτά ανελλιπώς το νο.1), δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι η χώρα πάει κατά διαόλου και ούτε καν το υποψιάστηκε ποτέ...
Τότε αυτό μας αφήνει στην πολύ απλή διαπίστωση ότι η κυρία Μπακογιάννη είναι πολύ απλά ανίκανη. Επειδή όταν είσαι βουτηγμένος μέχρι το λαιμό στα σκατά και λες ότι δεν τα πήρες μυρωδιά, με συγχωρείς κιόλας αλλά αυτό δεν προδίδει ακριβώς αυτό που θα χαρακτήριζα αντιληπτικές ικανότητες ηγέτη...
Αλλά ούτε και μπορώ να πω ότι δεν την νιώθω την Ντόρα, ok. Επειδή όταν μπαίνεις στην βουλή ως σύζυγος του κυρίου Μπακογιάννη (τυχαία υπέβαλε την υποψηφιότητά της το '89 στην Ευρυτανία;), διορίζεσαι υφυπουργός και έπειτα υπουργός ως παιδί του Πρωθυπουργού και περνάς τα επόμενα 15 χρόνια αποτελώντας βασικό γρανάζι ενός σάπιου συστήματος το οποίο τώρα ξαφνικά σου ήρθε να καταγγείλεις για να "σώσεις από αυτό την Ελλάδα", ε τότε λογικό δεν είναι να νιώθεις την ανάγκη να πετάς και καμιά μαλακία παραπάνω πότε πότε?
Μεταξύ του να χαρακτηριστεί ανεύθυνη ή άχρηστη λοιπόν, η κ. Μπακογιάννη σήμερα επέλεξε το δεύτερο.
Και προφανώς αυτό αποτελεί επιλογή στρατηγικής φύσης. Στο κάτω κάτω άλλωστε, το να είναι κανείς απλά άχρηστος, σπάνια στάθηκε εμπόδιο για την ανάδειξή του στην πολιτική σκηνή της Ελλάδος..."
(Πηγή: http://www.getbourdeloback.com/2010/10/blog-post_11.html)
πριν από μισό περίπου μήνα γράφτηκε το άρθρο, με συγχωρείτε
Η αλήθεια είναι πως δήμαρχος Καρπενησίου δε μου φαίνεται και σοβαρό πόστο. Δηλαδή αν θες να μεταπηδήσεις στο Διεθνές Νομισματικό ταμείο μετά, δε νομίζω οτι εντυπωσιάζεις κανένα με αυτή τη θητεία.
Δεύτερη παρατήρηση: Η δουλειά ενός δημάρχου μιας μικρής πόλης διαφέρει σε "υφή" πολύ από τη δουλειά ένός βουλευτή. Ο πρώτος είναι μια υπηρέτρια. Ο δεύτερος είναι μια μαντάμ άνεργη παντρεμένη με έναν βαθύπλουτο.
Διαψεύστηκα κ. Τσούκα. Ο λαός δεν ήρθε να μιλήσει. Ήταν πολλά τα έξοδα και μικρές οι προσδοκίες και ηθικές και υλικές. Ηρθαν μόνο οι άλλοι που πήραν το κάτιτίς τους για την ωραία εκδρομή. Τώρα αυτοί έφυγαν και μας άφησαν το δήμαρχό μας. 3,5 χρόνια περνάνε γρήγορα. Η ελπίδα του ρουσφετιού πότε πεθαίνει στα δύσκολα χρόνια της κρίσης; Αυτό θα είναι μία πρόοδος.
Α, με το καλό να σας δούμε στα έδρανα του δημοτικού συμβουλίου. Ελπίζω οι υποχρεώσεις σας να σας το επιτρέψουν κάποια στιγμή.
Δημοσίευση σχολίου