Ζούμε τη χειρότερη κρίση που θα μπορούσε να μας συμβεί, με εξαίρεση πολεμική σύρραξη ή την κατάλυση της δημοκρατίας. Ουσιαστικά πτωχεύσαμε, με ό,τι συνεπάγεται αυτό (και συνεπάγεται πολλά). Η σχεδόν υπαρξιακή περιδίνηση δημιουργεί τις προϋποθέσεις να αναστοχαστούμε τους ιστορικούς εθισμούς, τις συλλογικές πρακτικές, που μας έφεραν εδώ. Μερικές φορές, όπου υπάρχουν άνθρωποι με ήθος, φαντασία και τόλμη, το κάνουν. Οι νοσοκομειακοί γιατροί της Σπάρτης, λ.χ., προτρέπουν με ανακοινώσεις και αφίσες τους ασθενείς τους να μη δίνουν φακελάκι. Η κρίση μας αναγκάζει να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, όπου μπορούμε, όσες μας αναλογούν.
Το κάνουμε όλοι; Όχι, φυσικά. Το κάνουν οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι; Δυστυχώς, όχι. Η κρίση για το πολιτικό σύστημα αποδεικνύεται ότι δεν είναι ευκαιρία υπέρβασης, αλλά μια ακόμα περίπτωση εγκλωβισμού στους φαύλους κύκλους που ιστορικά έχουν παγιδεύσει τη χώρα. Τα παραδείγματα είναι πολλά, αλλά θα σταθώ σε ένα.
Σήμερα και την επόμενη Κυριακή διεξάγονται τοπικές εκλογές. Είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να συζητηθούν σημαντικά θέματα τοπικής διακυβέρνησης και ανάπτυξης. Τι κυριαρχεί στην πολιτική ημερήσια διάταξη; Το Μνημόνιο! Αρχικά η αντιπολίτευση, και, αργότερα, αφρόνως συρόμενη και η κυβέρνηση, πολιτικοποίησαν τις τοπικές εκλογές, δηλαδή τις διαμόρφωσαν με όρους της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Η εκλογή τοπικών αρχόντων ανήχθη σε έκφραση εμπιστοσύνης (ή μη) στην κεντρική κυβέρνηση!
Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε είναι το μόνο θέμα. Όπως η ΝΔ πολιτικοποιεί σήμερα τις τοπικές εκλογές για ίδιον όφελος, έτσι και το ΠΑΣΟΚ πέρυσι χρησιμοποίησε εργαλειακά το Σύνταγμα προκειμένου να εκβιάσει τη διεξαγωγή πρόωρων βουλευτικών εκλογών. Πάντοτε μετά τη μεταπολίτευση οι τοπικές εκλογές ετεροκαθορίζονται: τα θέματα τοπικής πολιτικής τίθενται από τα κόμματα με όρους διλημμάτων της κεντρικής πολιτικής διαμάχης, δηλαδή το εξής ένα: καταψηφίστε/υπερψηφίστε την κυβέρνηση! Το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο ότι η εντολή διακυβέρνησης αμφισβητείται με κάθε ευκαιρία, αλλά και ότι η συζήτηση για τα επιμέρους θέματα διεξάγεται κυρίως με αλλότριους όρους. Η ποιότητα του δημόσιου λόγου εξασθενεί, στο μέτρο που τα επιμέρους θέματα πολιτικής (policy issues) διαρκώς ετεροπροσδιορίζονται.
Το φαινόμενο της κοντόφθαλμης επιβολής κεντρικών πολιτικών διλημμάτων στη λειτουργία επιμέρους θεσμών δεν είναι τυχαίο: παράγεται συστημικά, δηλαδή από έναν ιστορικά εμπεδωμένο τρόπο αλληλεπίδρασης των «παικτών» του πολιτικού μας συστήματος. Ποιος είναι αυτός; Η πάση θυσία (δηλαδή, η άνευ αρχών) μεγιστοποίηση του εφήμερου κομματικού οφέλους. Τα κόμματα δεν νοιώθουν ότι δεσμεύονται από κάποιους υπερκείμενους κανόνες συμπεριφοράς (γραπτούς ή μη), οι οποίοι ρυθμίζουν το δημόσιο βίο. Αντιθέτως, προσπαθούν να αποσπάσουν καιροσκοπικά οφέλη, όπου και όπως μπορούν, με κάθε τίμημα.
Αποτέλεσμα; Η διαμόρφωση μιας πολιτικής κουλτούρας ιδιοτελούς καιροσκοπισμού, η οποία: δεν σέβεται κανόνες, δεν αναζητά τη συνεννόηση (αλλά, αντιθέτως, σχεδόν αυτόματα, κλιμακώνει την αντιπαράθεση σε πόλωση), δεν αποκλείει (κάθε άλλο…) από ηγετικές θέσεις ανίκανους, μωροφιλόδοξους, και φαύλους, δεν ευνοεί τη διαμόρφωση ορθολογικών κριτηρίων στη λήψη κρίσιμων αποφάσεων, και πλειοδοτεί σε ανεύθυνο λαϊκισμό. Οι συνέπειες είναι ψηλαφητές, παντού…
Αντιμέτωπα ακόμα και με τη χρεοκοπία της χώρας, τα κόμματα φαίνεται ότι αδυνατούν να απεγκλωβιστούν από την κουλτούρα του ιδιοτελούς καιροσκοπισμού. Οι κινήσεις τους εξακολουθούν να γίνονται μέσα στο υπάρχον πολιτικό «παιχνίδι», αδυνατούν να διαμορφώσουν ένα νέο. Τα παραδείγματα είναι άφθονα. Οι εξεταστικές επιτροπές της Βουλής για διάφορα σκάνδαλα, λ.χ., μετατρέπονται σε αγώνες κατίσχυσης της κομματικά συμφέρουσας εκδοχής των γεγονότων. Τα ομοφώνως διαφωνούντα πορίσματα των κομμάτων σηματοδοτούν εκπληκτική αδυναμία σύνθεσης απόψεων, αδιαφορία για την αλήθεια, υποκατάσταση του θεσμού από τις συνιστώσες του. Το κομματικώς ωφέλιμο υπερισχύει του θεσμικά επιβεβλημένου.
Ο ιδιοτελής καιροσκοπισμός όχι μόνο αντιστρατεύεται το κοινό καλό, αλλά παράγει γελοιότητα και ασυναρτησία. Εξεταστική επιτροπή για την οικονομία την περίοδο 2007-2009 συστήνει ο κ.Παπανδρέου. Τι απαντά ο κ.Σαμαράς; Ότι, αν εκλεγεί πρωθυπουργός, θα συστήσει εξεταστική επιτροπή διερεύνησης πως φτάσαμε στην υπογραφή του Μνημονίου! Τι απομένει; Μα να συσταθεί και μια εξεταστική επιτροπή η οποία θα εξετάσει πως συστήνονται οι εξεταστικές επιτροπές!
Καταδίκη της κυβέρνησης στις τοπικές εκλογές ζητά ο κ.Σαμαράς, αλλά σπεύδει να διευκρινίσει ότι δεν ζητά βουλευτικές εκλογές, αν ηττηθεί το ΠΑΣΟΚ! Τι επιδιώκει; Την με κάθε τρόπο φθορά του αντιπάλου…Αυτό αρκεί. Τις λογικές συνέπειες των επιλογών του δεν τις εξετάζει… Την κρισιμότητα των στιγμών για την εφαρμογή του Μνημονίου, προκειμένου η χώρα να συμμαζέψει τα δημόσια οικονομικά της, τονίζει ο κ.Παπανδρέου. Συγχρόνως δεν διστάζει να απειλήσει με προκήρυξη εκλογών αν οι υποψήφιοί του (πόσοι; ποιοι;) ηττηθούν, θέτοντας έτσι σε κίνδυνο την εφαρμογή του Μνημονίου που τόσο υπερασπίζεται! Οι πολιτικάντηδες είναι ανίκανοι να είναι συνεπείς ακόμη και με τον εαυτό τους.
Τα κολοσσιαία προβλήματα που δημιουργεί η κρίση δεν μπορούν να τα σηκώσουν οι ώμοι του πυγμαίου πολιτικού συστήματος. Οι πολιτικοί μας «ηγέτες», γέννημα-θρέμμα της φαύλης κομματοκρατίας τη μεταπολίτευσης, αναπαράγουν αυτό που έμαθαν, αδυνατούν να αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες. Ο ιδιοτελής καιροσκοπισμός των κομμάτων απειλεί πλέον ανοιχτά τη χώρα. Αντί η κρίση να γίνει το έναυσμα για ένα νέο πολιτικό «παιχνίδι», ενσωματώνεται στους όρους του παλαιού. Η πρόωρη προκήρυξη βουλευτικών εκλογών δεν θα καθυστερήσει πολύ. Τα αδιέξοδα θα πολλαπλασιασθούν... Τα χειρότερα, πιθανότατα, δεν τάχουμε δει ακόμη…
5 σχόλια:
Κάτι δεν πάει καλά, κ. Τσούκα: μια εβδομάδα και ΚΑΝΕΝΑ σχόλιο σ' ένα τόσο τρέχον θέμα; Μήπως φταίει η (μεσο)εκλογική περίοδος;
Μπα, κύριε Παπαγιάννη,βαρεθήκαμε τα αρνητικά. Ως ενα σημείο αντέχουμε τους θρήνους. Αν κανείς γράψει πουθενά κάτι αισιόδοξο, πείτε το...
ΥΓ. Θυμηθηκα το λόγο που έβγαλε ο Φράνκλιν Ρουσβελτ όταν ορκίστηκε κάτω από τραγικές οικονομικές συνθήκες (πολύ χειρότερες από τις δικές μας).
"Το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο ίδιος ο φόβος."
Πιθανόν να φταίει η εκλογική περίοδος για την ανυπαρξία σχολίων, μαζί με την κούραση από τα αρνητικά. Ο συνδυασμός και των δύο αυτών παραγόντων είναι υπερεπαρκής για να εξηγήσει το φαινόμενο.
Όσον αφορά την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί την παρούσα κρίση, δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει αξιόλογη αντίρρηση. Το πολιτικό σύστημα δεν είναι ικανό να διαχειριστεί την κρίση, διότι δεν έχει δικές του προτάσεις, ούτε και λύσεις.
Και δεν έχει προτάσεις και λύσεις, όχι γιατί δεν γνωρίζει το τι πρέπει να γίνει (γνωρίζει και μάλιστα πολύ καλά), αλλά διότι πλέον ετεροκαθορίζεται από εκείνους των οποίων τα συμφέροντα εξυπηρετεί, λειτουργώντας ως επιστάτης τους - δηλαδή την ευρωπαϊκή χρηματοπιστωτική ελίτ, την γραφειοκρατία των Βρυξελλών και τον παρόντα γερμανικό κυβερνητικό συνασπισμό των Χριστιανοδημοκρατών και των Φιλελεύθερων, ο οποίος έχει τον πρώτο και κυρίως τον τελευταίο λόγο, για όσα γίνονται και πρόκειται, από εδώ και πέρα, να γίνουν στην χώρα μας.
Το σχήμα αυτό που καθορίζει τις τύχες και την πορεία της χώρας μας (μια πορεία προς την καταστροφή, όχι μόνον της Ελλάδας, αλλά και της ευρωζώνης, όπως, επίσης, και της Ε.Ε., αφού και στην λοιπή Ευρώπη είναι οι ίδιες δυνάμεις, που προσδιορίζουν, λίγο ή πολύ, τις εξελίξεις, με αξιοσημείωτη εξαίρεση την Ουγγαρία, που αντιστάθηκε, μέχρι τώρα επιτυχώς, αλλά χωρίς αυτό να αλλάζει την γενικότερη κατεύθυνση της Ευρώπης) το έχω αποκαλέσει ως μια μοντέρνα μεταναζιστική Κατοχή και όσο περνάει ο καιρός, αυτός ο προσδιορισμός του ιδιότυπου καθεστώτος, που έχει επιβληθεί στην χώρα μας, με την υπογραφή του Μνημονίου, δικαιώνεται ολοένα και περισσότερο και εμπεδώνεται, ως συνείδηση στον ελληνικό λαό, παρά την εναντίωση του κ. Χαρίδημου Τσούκα στην χρήση αυτής της ορολογίας, προφανώς επειδή διαφωνεί με το περιεχόμενό της.
Αυτός ο ετεροκαθορισμός των εφαρμοζόμενων πολιτικών στην χώρα μας, βέβαια, δεν είναι ισοβαρής, ως προς τον πολιτικό κόσμο της χώρας (ομιλώ για τον αστικό πολιτικό κόσμο και για ένα μικρό μέρος της ελληνικής αριστεράς, που έχει πλέον πλήρως αστικοποιηθεί, ήτοι η ευρωκομμουνιστικών καταβολών "Δημοκρατική Αριστερά" των Φώτη Κουβέλη και Λεωνίδα Κύρκου - δεν ομιλώ για το Κ.Κ.Ε., για τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ/ΣΥΡΙΖΑ και την λοιπή εξωκοινοβουλευτική αριστερά), λόγω του ρόλου κάθε πολιτικής δύναμης μέσα στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό.
Έτσι η κυβέρνηση του ευήθους ΓΑΠ έχει αναλάβει τον ρόλο του πιστού υποτακτικού, που κατεβάζει την γραμμή και εφαρμόζει (με κάποιους γογγυσμούς ορισμένες φορές, αλλά τελικά την εφαρμόζει) την υποδεικνυόμενη τρέχουσα νεοφιλελεύθερης απόκλισης - δεν είναι καθαρή νεοφιλελεύθερη, διότι περιέχει και μια πρακτική διάσταση η οποία σχετίζεται με την επιβολή υψηλής φορολογίας, αλλά η ουσία δεν αλλάζει- οικονομική και κοινωνική πολιτική, καθ' υπόδειξιν των τροϊκανών εκπροσώπων των δανειστών της χώρας και της γερμανικής πολιτικής ελίτ.
Η αξιωματική αντιπολίτευση του Αντώνη Σαμαρά έχει έναν άλλον ρόλο και προσπαθεί να σώσει τα προσχήματα και να συντηρήσει την εικόνα μιας εναλλακτικής λύσης, όταν η παρούσα κατοχική κυβέρνηση καταρρεύσει, ή όταν απλώς θα παύσει να είναι χρήσιμη. Το αν αυτή η εναλλακτική λύση θα μπορέσει να υπερβεί τα εσκαμμένα και να γίνει ουσιαστική, είναι προς απόδειξη.
Στην παρούσα φάση, παρά το γεγονός ότι ο Αντώνης Σαμαράς κινείται προς την σωστή κατεύθυνση, μεταχειριζόμενος την σημαία του αντιμνημονιακού αγώνα, το κυβερνητικό παρελθόν της Ν.Δ. είναι ένας αρνητικός παράγοντας που είναι ακόμα σημαντικός, αλλά δεν αποτελεί το κύριο εμπόδιό της. Το κύριο εμπόδιό της είναι η ουσιαστική της ατολμία να υποδείξει μιαν συστημική (και όχι εξωσυστημική) εναλλακτική λύση.
Και η μόνη συστημική λύση για την υπέρβαση της παρούσας κρίσης περνάει μέσα από την έξοδο της χώρας από το ευρώ – τουλάχιστον για όσο χρονικό διάστημα το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ευρώπης και οι Γερμανοί πολιτικοί επιμένουν στην πολιτική του σκληρού ευρώ…
Οι λοιποί εσωτερικοί ανταγωνισμοί και τα μικροπολιτικά παίγνια είναι δευτερευούσης σημασίας και προφανώς έχουν να κάνουν με το γέρας της εξουσίας - μιας εξουσίας, που πλέον δεν είναι και τόσο επιθυμητή, όσο ήταν, κατά την αμέσως προηγούμενη περίοδο των παχειών αγελάδων και των κομματικών στρατών, που περίμεναν για την συμμετοχή τους σε αυτήν.
Κάπου στο άρθρο του ο κ. Χαρίδημος Τσούκας κάνει λόγο για την προσπάθεια του Αντώνη Σαμαρά να επαναφέρει την Ν.Δ. στην εξουσία, μεταχειριζόμενος την ανάλογη πρακτική του ΓΑΠ, ο οποίος χρησιμοποίησε, ως εργαλείο, την προεδρική εκλογή του Μαρτίου του 2010, για να εκβιάσει την διεξαγωγή βουλευτικών εκλογών - ένας εκβιασμός που ηπέρξε επιτυχής, αφού οδήγησε ήδη παγιδευμένη (από την έλευση, κατά το έτος το 2009 και την εσωτερίκευση εντός της ελληνικής οικονομίας, της διεθνούς οικονομικής ύφεσης, που είχε ξεσπάσει τον Ιούλιο - Σεπτέμβριο του 2008, με αφορμή το σκάσιμο της αμερικανικής φούσκας των ακινήτων) κυβέρνηση Καραμανλή στην προκήρυξη των βουλευτικών εκλογών της 4/10/2009, χωρίς αυτή να έχει οποιαδήποτε άλλη θεσμική δυνατότητα, αφού η συνταγματική ιδιοτροπία της εκλογής του ΠτΔ από την Βουλή, με μίνιμουμ τους 180 ψήφους, καθιστούσε απαραίτητη την σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ (ή της κομμουνιστικής και της κομμουνιστικογενούς αριστεράς), μια σύμπραξη που ήταν ανέφικτη, μετά την πολιτική επιλογή του ΓΑΠ να αρνηθεί να υπερψηφίσει, χωρίς την διαμεσολάβηση βουλευτικών εκλογών, τον Κάρολο Παπούλια, παρά το γεγονός ότι ήταν ενεργός ΠτΔ, προερχόταν από τον σοσιαλιστικό χώρο και ήταν παλαιός φίλος του Ανδρέα Παπανδρέου.
Ο αγαπητός κ. Τσούκας αδικεί τον Αντώνη Σαμαρά, συγκρίνοντας την δική του επιλογή, κατά τις τοπικές εκλογές του τρέχοντος μηνός, με αυτήν του ΓΑΠ. Και αδικεί τον Αντώνη Σαμαρά, διότι οι πολιτικοί τακτικισμοί του ακραία εξουσιομανούς ΓΑΠ υπήρξαν καταστροφικοί για τον τόπο. Και αυτή η διαπίστωση δεν έχεινα κάνει μόνον με την απαίτηση για την διεξαγωγή πρόωρων βουλευτικών εκλογών. Αυτό είναι και το λιγότερο, αν δούμε τα όσα έλαβαν χώρα, πριν και μετά από την διεξαγωγή τους τον περυσινό Οκτώβριο.
Θα θυμήσω, εδώ, ότι τον Μάρτιο του 2009 ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, μετά από μια εξέταση των στοιχείων της ελληνικής οικονομίας από κλιμάκιο του Δ.Ν.Τ. και αφού είχε ειδοποιηθεί από αυτό ότι το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα θα οδηγούσε στην ραγδαία άνοδο των διαφορικών επιτοκίων (spreads) των ελληνικών ομολόγων, μια άνοδος η οποία θα δυσχέραινε την ομαλή δανειοδότηση των αναγκών του ελληνικού δημοσίου και εν γένει της ελληνικής οικονομίας, αν αυτό το έλλειμμα δεν ετίθετο υπό έλεγχο, κάλεσε τον ΓΑΠ και τους λοιπούς πολιτικούς αρχηγούς σε σύσκεψη, όπου παρουσίασε τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας, ζητώντας συναίνεση - ή ακόμα και συγκυβέρνηση.
Φυσικά, ο εξουσιομανής ΓΑΠ αρνήθηκε κάθε τέτοια σκέψη, ζητώντας εκλογές, τις οποίες επέτυχε σχεδόν 7 μήνες αργότερα και αφού αγνόησε το προειδοποιητικό σήμα κινδύνου που εξέπεμψαν οι διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, που, κατά την περίοδο μετά τις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2009, ανέβασαν, προσωρινά, τα διαφορικά επιτόκια των ελληνικών κρατικών ομολόγων πάνω από τις 300 μονάδες βάσης, λόγω του φόβου, που τότε είχε προκύψει ότι η Ελλάδα θα έμπαινε σε μια περίοδο ακυβερησίας, εξ αιτίας του γεγονότος ότι η κυβέρνηση Καραμανλή είχε χάσει τις ευρωεκλογές και είχε καταστεί αδύναμη να κυβερνήσει. (Τότε ακόμα οι αγορές δεν γνώριζαν το μέγεθος του ελληνικού δημοσιονομικού εκτροχιασμού, ούτε και το μέγεθος της πτωτικής εξέλιξης του ελληνικού ΑΕΠ. Αυτά τα έμαθαν αργότερα από τον ευήθη ΓΑΠ και τον ανεκδιήγητο και απίστευτα ανίκανο Γιώργο Παπακωνσταντίνου, οι οποίοι διαφήμισαν στην οικουμένη την πορεία της χώρας προς το ναυάγιο και την πτώχευση, για να ακολουθήσει ακριβώς αυτή η πορεία, ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία).
Την ανοδική πορεία των spreads, μετά τον Ιούνιο του 2009 την ανέκοψε ο ίδιος ο Καραμανλής, διαδίδοντας ότι επίκεινται βουλευτικές εκλογές, τις οποίες και προκήρυξε τον Σεπτέμβριο του 2009, για τις 4/10/2009, αφού ο ΓΑΠ επέμενε να αρνείται την ψήφιση του Κάρολου Παπούλια, απειλώντας ότι θα οδηγούσε την χώρα σε εκλογές τον Μάρτιο του 2010 (γεγονός το οποίο, πιθανότατα, θα έφερνε την χρεωκοπία μια ώρα αρχύτερα).
Αυτή η πράξη του τότε πρωθυπουργού, υπό τις συνθήκες εκείνης της εποχής, ήταν συνετή και η μόνη ενδεδειγμένη, αφού οδήγησε τα spreads σε ραγδαία αποκλιμάκωση, με αποτέλεσμα τον Σεπτέμβριο του 2009 να πέσουν κάτω από τις 120 μ.β. και τον Οκτώβριο του 2009 να βρίσκονται, κατά μέσον όρο, στις 133 μ.β.
Από εκεί και πέρα, όταν ανέλαβε ο ΓΑΠ την διακυβέρνηση της χώρας, επήλθε η καταστροφή, ως προϊόν της ευήθειας του ανδρός, της ανικανότητάς του και της σύστοιχης απειρίας και ανικανότητας του οικονομικού του επιτελείου, το οποίο έκανε, ακριβώς, όσα χρειάζονταν να κάνει, για να οδηγηθεί η ελληνική οικονομία στον όλεθρο, αφού η ανερμάτιστη οικονομική του πολιτική (βοηθούντων και των ανοησιών του Ζαν-Κλωντ Τρισέ και της άτεγκτης ξεροκεφαλιάς του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού) εκτόξευσε τα spreads πάνω από τις ... 1000 μ. β. τον Απρίλιο του 2010, διακόπτοντας την ομαλή ροή της δανειοδότησης του ελληνικού δημοσίου και της ελληνικής οικονομίας, καθιστώντας την χώρα μας αναξιόχρεη και ουσιαστικά πτωχευμένη, για να οδηγηθεί στην υπογραφή του αποικιοκρατικού Μνημονίου της Πρωτομαγιάς του 2010 και στην ουσιαστική παράδοση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας στους τροϊκανούς εκπροσώπους τω δανειστών της χώρας και στους πίσω από αυτούς ευρισκόμενους Γερμανούς μεταναζιστές κατακτητές, χωρίς να χρησιμοποιήσει τα διαπραγματευτικά όπλα που είχε στην διάθεσή του και αυτό, μόνο και μόνο, για να σώσει το ευρώ, την ευρωζώνη και το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα, λειτουργώντας, ως πειθήνιος υπηρέτης τους. (Γι’ αυτό, άλλωστε, επιτέθηκε, τώρα, στην Μέρκελ για την πρότασή της να συμμετέχουν και τα τραπεζοπιστωτικά funds και οι επενδυτικές τράπεζες στον μηχανισμό στήριξης των χωρών της ευρωζώνης).
Ο Αντώνης Σαμαράς, λοιπόν, αδικείται από τον κ. Τσούκα, διότι δεν έπραξε, κατά την διάρκεια της προεκλογικής περιόδου των τοπικών εκλογών του Νοεμβρίου του 2010, κάτι ανάλογο, με αυτό το ολέθριο παιχνίδι που έκανε πέρυσι ο ΓΑΠ, ο οποίος, ενώ δεν είχε κανέναν ουσιαστικό λόγο να το πράξει, εσύρθη στο να συνδέσει (μπλοφάροντας) το αποτέλεσμα των τοπικών εκλογών, με την διεξαγωγή πρόωρων βουλευτικών εκλογών, τις οποίες και δεν προκήρυξε, παρά την σαφή του ήττα, η οποία έλαβε σαρωτικές διαστάσεις στον πρώτο γύρο των τοπικών εκλογών της 7/11/2010 - μην ξεχνάμε ότι το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ έχασε γύρω στους 1.200.000 ψηφοφόρους, σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009, συμπεριλαμβανομένων των μετακινηθέντων σε άλλο κόμμα, αλλά και των απεχόντων από την κάλπη του πρώτου γύρου των τοπικών εκλογών εκλογέων, που στις περυσινές βουλευτικές εκλογές είχαν ψηφίσει το ΠΑΣΟΚ.
Καλόν, λοιπόν, είναι να μην είμαστε άδικοι, όταν κατανέμουμε ευθύνες. Οι ευθύνες του ΓΑΠ είναι απείρως μεγαλύτερες από αυτές του Σαμαρά...
(Και φυσικά πρέπει να πω ότι συμφωνώ απολύτως με τον τίτλο του άρθρου του κ. Τσούκα : Τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη. Και μάλιστα αυτά θα αργήσουν πολύ να έλθουν)...
Δημοσίευση σχολίου