Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Το επιστολόχαρτο


Συζητούσαμε για το πρόσφατο βιβλίο του «Μικρές ιστορίες …μακράς πορείας» (Λιβάνης), μια γλαφυρή περιγραφή  της παθολογίας των ελλαδικών θεσμών. Έλεγα στο συνομιλητή μου, τον καθηγητή της Ιατρικής Χ. Μουτσόπουλο, πόση εντύπωση μου έκαναν οι ιστορίες διαπλοκής πολιτικών και καθηγητών πανεπιστημίου που περιγράφει στο βιβλίο. «Στην Ελλάδα θεωρείται αυτονόητη η πέραν του νόμου αμοιβαία «εξυπηρέτηση» μελών των ελίτ που διοικούν τους θεσμούς της χώρας», παρατήρησε. «Πολλοί ιθύνοντες έχουν σουλτανική νοοτροπία. Το βλέπω διαρκώς…».  

Σιώπησε για λίγο. «Θες να ακούσεις μια ακόμα ιστορία;», ρώτησε. «Αν κερνάς καφέ, ευχαρίστως», απάντησα. «Πριν από λίγο καιρό, η γραμματέας μου, μειδιώντας, μου έδωσε ένα φάκελο. Της τον είχε δώσει την προηγούμενη μέρα κάποιος δικηγόρος. Ο φάκελος περιείχε δύο επαγγελματικές κάρτες – μια του δικηγόρου και μια ενός ανώτερου δικαστικού λειτουργού που γνώριζα από παλιά. Στο συνοδευτικό επιστολόχαρτο ξεχώριζαν το όνομα και ο τίτλος του δικαστικού λειτουργού. Διστάζω να το αποκαλέσω επιστολή γιατί το περιεχόμενό της δεν περιείχε κάποιο κείμενο, αλλά το όνομα του αποδέκτη (το δικό μου), το όνομα κάποιας πτυχιούχου η οποία ενδιαφερόταν για κατατακτήριες εξετάσεις στην Ιατρική Σχολή, το όνομα του πανεπιστημίου και του προέδρου της Ιατρικής Σχολής του, καθώς και τα μέλη της εξεταστικής επιτροπής…».

«Δηλαδή δεν υπήρχε καθόλου κείμενο;», τον διέκοψα. «Όχι δεν υπήρχε, ήταν όπως σου το λέω – μια παράθεση ονομάτων και ιδιοτήτων». «Μα τότε γιατί σου τόστειλε;», επανήλθα. «Δεν καταλαβαίνεις…Εμμέσως, ο δικαστικός λειτουργός  ζητούσε την  παρέμβασή μου ώστε η εκλεκτή του να εισαχθεί στην Ιατρική Σχολή. Θεώρησε το αίτημά του τόσο αυτονόητο, ώστε δεν χρειάστηκε καν να το διατυπώσει, ούτε φυσικά να το τεκμηριώσει».

Ρούφηξε μια γουλιά καφέ και συνέχισε. «Ξέρεις τι με ενόχλησε περισσότερο; Πρώτα απ’ όλα η υποκρισία. Θα περίμενα από έναν ανώτερο λειτουργό της Δικαιοσύνης να υπηρετεί το κράτος δικαίου με μεγαλύτερη συνέπεια· να εναρμονίζει τη συμπεριφορά του με αυτά που ex officio κηρύττει, να συμπεριφέρεται παραδειγματικά… Με προσέβαλλε το θράσος του. Θεώρησε αυτονόητο πως είμαι κι εγώ ένας  ακόμη κρίκος της διαπλοκής που ανθεί στα Πανεπιστήμιά μας· θεώρησε βέβαιο ότι θα ενεργούσα με τον αναμενόμενο τρόπο. Τις απόψεις μου για την αξιοκρατία σίγουρα τις ήξερε, αφού αφενός μεν γνωριζόμαστε, αφετέρου δε τις έχω δημοσιοποιήσει με πλειάδα ομιλιών, άρθρων και βιβλίων. Παρόλα αυτά ενήργησε σα να ήμασταν και οι δύο μέλη μασονικής στοάς, παραθρησκευτικής οργάνωσης ή μαφιόζικης ομάδας…».  

Η συζήτηση ζωήρεψε. «Αυτό που βρίσκω ενδιαφέρον σε τέτοιες περιπτώσεις», είπα, «είναι η άρρητη γνώση που συνοδεύει τέτοιου είδους επικοινωνία. Μόνο σε μια κοινωνία της οποίας τα μέλη έχουν εθισθεί στην παρασκηνιακή συναλλαγή, στο αλισβερίσι της άνομης διαπλοκής, είναι κατανοητό ένα τέτοιου είδους υπόρρητο αίτημα. Το μήνυμα είναι στην αποστολή του, όχι στο λειψό περιεχόμενο.  Η γνωστή ρήση του Μάρσαλ Μακλούαν «το μέσον είναι το μήνυμα» παίρνει καινούριο περιεχόμενο στα ελλαδικά συμφραζόμενα. Ο αιτούμενος χρειάζεται «μέσον», το οποίο ελπίζει να του παρασχεθεί «μέσω» ενός οιονεί κενού επιστολόχαρτου».

«Πρόκειται για μορφή επικοινωνίας», συνέχισα, «που συναντούμε σε κοινωνικά συστήματα των οποίων τα μέλη έχουν εσωτερικεύσει καλά τις νόρμες συμπεριφοράς, ώστε να ξέρουν να κάνουν το επόμενο βήμα στην επικοινωνιακή χορογραφία. Ο μεγάλος κοινωνιολόγος Χάρολντ Γκαρφίνκελ, το αποκάλεσε «η ρήτρα κλπ» (the etcetera clause): διαισθανόμαστε τι εννοεί ο συνομιλητής μας με την έκφραση «κλπ», χωρίς να χρειαστεί να ολοκληρώσει το συλλογισμό του – συμπληρώνουμε μόνοι μας τα κενά. Το οιονεί κενό επιστολόχαρτο είναι το αντίστοιχο του «κλπ» - «ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, είσαι ένας από μας». Φυσικά αυτή η υπόρρητη υπόδειξη-παράκληση δεν παύει να είναι ένα ριψοκίνδυνο άλμα, και, όπως στο χορό οι χορευτές ενδέχεται να παραπατήσουν, έτσι κι εδώ, ο αποδέκτης του υπόρρητου αιτήματος ενδέχεται να μην ανταποκριθεί (όπως και συνέβη). Το άλμα όμως έγινε και, ως τέτοιο, αποκαλύπτει τι θεωρείται αυτονόητο σε ένα κοινωνικό σύστημα».     

Ο συνομιλητής μου με επανέφερε στην πάντοτε δυσανάγνωστη εμπειρική πραγματικότητα. «Μερικοί άνθρωποι», είπε, «έτσι πορεύτηκαν στη ζωή τους· οι αλληλοεξυπηρετήσεις, ηθικές ή μη, νόμιμες ή μη, δεν τους απασχολούν ιδιαίτερα – είναι ένα δεδομένο στοιχείο της ελληνικής ιδιαιτερότητας. Από την άλλη μεριά, σκέφτομαι, γιατί να περιμένω από ένα γέρικο άλογο να βγάλει καινούργια περπατησιά; Μήπως άνθρωποι σαν τον γνωστό μου, περισσότερο ρεαλιστές, γνωρίζουν καλλίτερα τι πραγματικά συμβαίνει σε κατατακτήριες εξετάσεις στα Πανεπιστήμια; Μήπως απλά μου ζητούσε  προληπτική παρέμβαση έτσι ώστε να μην αδικηθεί η ενδεχομένως άξια προστατευόμενή του σε περίπτωση που άλλοι, υποδεέστεροι, υποψήφιοι χρησιμοποιούσαν τις δικές τους διασυνδέσεις; Που να ξέρω; Προσπαθώ να βρω λογικές δικαιολογίες…».

«Το καταλαβαίνω, αλλά κοίτα τι συμβαίνει εδώ», είπα. «Ο κίνδυνος γι αυτόν που έχει ένα θεσμικό ρόλο κι αρχίζει να κάνει τέτοιες σκέψεις είναι ότι ανεπίγνωστα αρχίζει να αποδέχεται το λεξιλόγιο και τη συλλογιστική των αιτουμένων παράνομη εξυπηρέτηση. Αρχίζει, δηλαδή, να κατασκευάζει στο μυαλό του την πιθανή δικαιολογία για την ενδεχόμενη παράνομη πράξη του. Με τον τρόπο αυτό «κατανοεί» την «ευλογοφάνεια» του παράνομου αιτήματος, χάνει τη διαύγεια των κινήτρων του, και αλλάζει τελικά ρόλο (αυτόν του θεματοφύλακα της θεσμικής ακεραιότητας), αναλαμβάνοντας αυτόν του «προστάτη» ενός μυθοπλαστικού «αδικημένου»».

«Τελικά τι έκανες;» ρώτησα το συνομιλητή μου. «Εσύ τι λες;», απάντησε με χαμόγελο, κοιτώντας τον κάλαθο αχρήστων. Η ερώτηση ήταν εντελώς περιττή. Γνώριζα ήδη την απάντηση («η ρήτρα κλπ»!). 

8 σχόλια:

Meropi είπε...

Θλιβερό!!! Ειδικά για το Δικαστή.

Sarah είπε...

Με συγχωρείτε, αλλά από που βγαίνει ότι ο εν λόγω δικαστικός ζήτησε τέτοιο ρουσφέτι;
Επιδή μια κάρτα του βρέθηκε στο φάκελο; Ο καθένας μας θα μπορούσε να είχε προμηθευτεί τάτοια κάρτα.

Όχι οτι αμφισβητώ τη απύθμενη διαφθορά του πανεπιστημιακού χώρου (τον οποίο ο κύριος Μουτσόπουλος υπηρετεί... και το δικό μου αίσθημα περί δικαίου λέει, ότι οταν βρωμά ένας χώρος, σηκώνεσαι και φεύγεις. Όταν κάθεσαι, με κάνεις να καταλήγω σε συμπεράσματα ουδόλως κολακευτικά).

Κι ας μην ακούσω για το οτι ο κύριος καθηγητής παρέμεινε από διάθεση αυτοθυσίας ή προσφοράς...

Στρατος είπε...

Αν ειχα την οικονομικη ανεξαρτησια του κ. Μουτσοπουλου και αν όντως ηθελα τη βελτίωση των θεσμών θα ειχα στειλει την επιστολη στην ενωση δικαστων και στον εισαγγελεα! Αυτη ειναι η μοναδικη θεσμικη ενεργεια για καποιον που προασπίζεται τους θεσμούς, τα περι κάδων δεν λενε τιποτα, αν και δεν ισοπεδωνω την κινηση του, κατι ειναι και αυτο και σιγουρα καλυτερο απο το να ειχε ανταποκριθει στο ρουσφετι!!

Γκιωνης είπε...

Σάρα· Από πουθενά δεν βγαίνει το οτι ζήτησε ρουσφέτι, όπως και από πουθενά δεν έβγαινε οτι ο Αλ Καπόνε ήταν ένοχος για δάφορα εγκλήματα. Εξ άλλου όλοι οι πιθανοί μάρτυρες ήταν μυστηριωδώς νεκροί. Καταδικάστηκε για φοροδιαφυγή τελικά.
. Αλλά το σημαντικότερο είναι οτι εάν από κάθε χώρο πού βρωμά, απλά σηκώνεσαι και φεύγεις, τότε να είσαι σίγουρη οτι η βρώμα αυτή, αφού προτείνεις να φεύγουν ( ! ) αυτοί που θά 'πρεπε να τής αντισταθούν, θα επεκτείνεται, θα γίνεται καθεστώς παντού και θα εξαπλώνεται όπου και να πηγαίνεις. Ως πότε ;
. Στράτο · αν η επιστολή αυτή έφθανε στην ένωση δικαστών απλά θα κατέληγε σε διαφορετικό κάδο ! Ποιός νομίζεις οτι θα ενδιαφέρονταν και για να κάνει τί, με στοιχείο ένα κενό επιστολόχαρτο και μιά κάρτα ; Η Μαφία δουλεύει χωρίς ίχνη που θα βοηθήσουν τις διωκτικές αρχές, και αυτό ακριβώς εξασφάλιζε αυτό το ιδιόμορφο περιεχόμενο τού φακέλλου.
. Δέστε το λίγο ευρύτερα και μην το κοιτάτε το θέμα από τόσο κοντά, τόσο πολύ κοντά που να μην το βλέπετε !
. Αντί να κατηγορείτε τον ένοχο, κατηγορείτε αυτόν που δεν έφταιξε ! ! !

Στρατος είπε...

Γκιώνη έχεις δικιο οτι το πιο πιθανό είναι η επιστολή να κατέληγε στο κάδο της ένωσης δικαστών αλλά και πάλι θεωρώ οτί αυτή θα ήταν η πιο ενδεδειγμένη κίνηση για τον κ Μουτσόπουλο για τους εξής λόγους:

1 Θα ήταν συνεπής με τις αρχές και αξίες του τις οποίες επικαλείται και δεν αμφισβητώ.

2 Ως προασπιστής της βελτίωσης των θεσμών έπρεπε να τους χρησιμοποιήσει ώστε να αναδείξει κατόπιν την ατέλεια τους και τότε να δημοσιεύσει την ολοκληρωμένη εικόνα τους με ονοματεπώνυμα και όχι με ισοπεδωτικές γενικότητες.

3 Ο κ Μουτσόπουλος όπως και ο κ Τσούκας αποτελούν την πνευματική μας ηγεσία και θα έπρεπε αυτοί να μπαίνουν μπροστά στον αγώνα της βελτίωσης των θεσμών και όχι να εγκαταλείπουν έτσι απλά με τη δικαιολογία ότι τίποτα δεν αλλάζει, διότι σε αυτή τη περίπτωση τότε σε εμένα που τους πιστευω και τους δυο τι μηνυμα μεταδίδουν?

4 Και μόνο η διαδικασία της διερεύνησης της καταγγελίας από το πειθαρχικό όργανο των δικαστών θα έστελνε ένα μηνυμα και θα έδειχνε ότι κάτι πάει να αλλάξει ανεξαρτήτως του τελικού αποτελέσματος. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι αν όλοι άρχιζαν να καταγγέλουν αυτές τις συμπεριφορές και δεν τις έθαβαν θα κινητοποιούσαν το μηχανισμό και κάτι θα άλλαζε προς το καλύτερο.

Δεν έχω αγοράσει ακόμα το βιβλίο του κ. Μουτσόπουλου αλλά ελπίζω σε αυτό να γίνεται πιο συγκεκριμένος, γνωρίζοντας μας όχι μόνο τις παραβατικές και αντιδεολογικές συμπεριφορές που συνάντησε αλλά και τις δικές του θεσμικές ενέργειες για την αντιμετώπιση και αποτροπή τους καθώς και το αποτέλεσμα αυτών.

Γκιωνης είπε...

. Στράτο δεν διαφωνώ επί τής ουσίας καθόλου.
. Απλά μερικές φορές φοβάμαι οτι εξαντλούμε την αυστηρότητά μας σε ήσσονος σημασίας θέματα, και έτσι χάνεται ο κύριος στόχος...
. Μπές λίγο στην θέση του. Έχεις ένα επιστολόχαρτο και μιά κάρτα. Δεν σημαίνουν ΤΙΠΟΤΕ ! Δες τι λέει και η Σάρα !
. Μπορεί να τα πήρες εσύ από κάπου, και να τα έβαλες μαζί και να φτιάχνεις ευφάνταστα σενάρια. Ποιός, εισαγγελλέας, δημοσιογράφος, ό τι και νά 'ναι, όσο και και να το θέλει, μπορεί να ασχοληθεί μ' αυτό το ...στοιχείο ; Κι αν στο βιβλίο του αναφέρει το όνομα τού δικαστικού, εννοείται θα πάει σίγουρα επί εξυβρίσει και συκοφαντία....
. Μην μάς φταίνε τα ξερά αλλά ξεκινάμε να κάνουμε στάχτη τα χλωρά...

TassosAnastassopoulos είπε...

Το προς Μουτσόπουλο επιστολόχαρτο αποτελεί μια όχι ασήμαντη πλευρά του ξεπεσμού της ελληνικής κοινωνικής ελίτ, αλλά αυτή ωχριά, μπροστά σε όσα άλλα εγκλήματα, απίστευτης εκτάσεως και μεγέθους, έχει διαπράξει ένα μεγάλο τμήμα της (για να μην πω το σύνολό της), σε βάρος αυτού του τόπου.

Το ότι η ελληνική κοινωνική ελίτ (και στην έννοια αυτή συμπεριλαμβάνω όλες τις εκφάνσεις της) είναι διεφθαρμένη δεν είναι κάτι νέο και ουδείς κομίζει γλαύκα εις τας Αθήνας, όταν αναφέρεται στην ενδημική διαφθορά της ελληνικής ελίτ.

Αυτό που φαίνεται, ως νέο - για όσους δεν έβλεπαν την πορεία την οποία είχε χαράξει από την δεκαετία του 1990 και μετά, με την επιλογή της για την ένταξη της χώρας στην γαλλογερμανικής (και αμερικανικής, παρακαλώ) εμπνεύσεως ευρωζώνη -, είναι το ότι στην ενδημική διαφθορά της προστέθηκε και το ότι η νέα γενιά των επιφανών εκπροσώπων της ελληνικής ελίτ απεδείχθη και αναποτελεσματική
.

Η ίδια η διαφθορά, ως κοινωνικό φαινόμενο, ήταν μια προβληματική κατάσταση, λίγο – πολύ, όλοι μιλούσαν γι’ αυτήν, αλλά το γεγονός ότι η ελληνική ελίτ ήταν αποτελεσματική κουκούλωνε το πρόβλημα και φυσικά βοηθούσε στην συντήρησή του και στην επέκτασή του σε όλους τους αρμούς της ελληνικής κοινωνίας.

Δυστυχώς, για τον τόπο, η αποτελεσματικότητα αυτή, που είχε να κάνει και με την τύχη, αλλά και με τις στρατηγικές επιλογές των παλαιών ταγών της ελληνικής ελίτ, έπαυσε να υφίσταται και τώρα που, με την ολέθρια ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, «ο βασιλιάς αποδεικνύεται γυμνός», διότι απεμπόλησε όλους εκείνους τους μηχανισμούς προστασίας της χώρας, που είχαν να κάνουν με την άσκηση της νομισματικής και της δημοσιονομικής πολιτικής της χώρας, ο ελληνικός πληθυσμός, σχεδόν στο σύνολό του, βρίσκεται απροστάτευτος και σε πλήρη σύγχυση, μπροστά στην λαίλαπα της ήδη επελθούσας ουσιαστικής χρεωκοπίας της χώρας, καλούμενος να πληρώσει μέχρι κεραίας το βαρύτατο, το ασήκωτο χρέος της χώρας , μιας αχρείαστης και περιττής χρεωκοπίας, η οποία ουδόλως θα είχε προκύψει, αν η χώρα και η ελίτ της δεν άπλωνε την αρίδα της έξω από το πάπλωμά της - με την αποδραχμοποίησή του, την μετατροπή του σε ένα σκληρό νόμισμα (το ευρώ) και την διεθνοποίησή του, ως προς τους κατόχους των σχετικών χρεωγράφων – και η οποία χρεωκοπία υπήρξε προϊόν μιας απίστευτης γκάφας των εκπροσώπων της ελίτ της χώρας, αυτού του εγκληματικού τεχνικοοικονομικού σφάλματος, που άφησε την χώρα και την ελληνική οικονομία, χωρίς τα απαραίτητα νομισματικά τεχνικοοικονομικά εργαλεία, για την αντιμετώπιση της επελθούσας το 2009 οικονομικής ύφεσης και δίχως τον μηχανισμό του πληθωρισμού του ελληνικού δημόσιου χρέους, με την έκδοση χαρτονομίσματος και την πληρωμή των χρεών του δημοσίου.

Δύο πράγματα μου έρχονται τώρα στο νου.

Το ένα έχει να κάνει με την έρευνα που έκανε ένας Αυστριακός δικαστής για τα ελληνικά swaps και τις αθλιότητες, που διέπραξαν, την περίοδο 2000 – 2001, ο Κώστας Σημίτης και το οικονομικό του επιτελείο, με την βοήθεια της Goldman Sachs, προκειμένου να χαλκεύσουν τα δημοσιονομικά στοιχεία της χώρας και να κρύψουν το ελληνικό δημόσιο χρέος και να επιτύχουν έτσι την ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη και την θεσμική κουρελού της, η οποία, τότε, είχε υποστασιοποιηθεί με την μορφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και τους κανόνες της (δημοσιονομικό έλλειμμα έως 3% του ΑΕΠ, δημόσιο χρέος έως 60% του ΑΕΠ κλπ).

Ο Αυστριακός δικαστής εντοπίζοντας την κομπίνα του Κώστα Σημίτη και του οικονομικού του επιτελείου, μίλησε για την διάπραξη ποινικά κολάσιμων αδικημάτων από τον τότε Έλληνα πρωθυπουργό, τα οποία οδήγησαν στον κίνδυνο διάλυσης της ευρωζώνης και παρέπεμψε την υπόθεση στην ελληνική δικαιοσύνη, η οποία, πιθανότατα, θα αποστείλει την υπόθεση στην Βουλή, όπου, όμως, στην πράξη ουδέν θα συμβεί, αφού η υπόθεση αυτή είναι παραγεγραμμένη, σύμφωνα με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, που η πολιτική ελίτ της χώρας έχει ψηφίσει, προκειμένου να μένουν τα μέλη της ατιμώρητα.

TassosAnastassopoulos είπε...

Εδώ και καιρό έχω μιλήσει (και στο e-rooster και στο μπλογκ μου), για τις αθλιότητες του Κώστα Σημίτη και του επιτελείου του, προκειμένου να εντάξουν την Ελλάδα στην ευρωζώνη, όπως - όπως και με κάθε παράνομο και ανήθικο μέσο, εξαπατώντας τους Ευρωπαίους (οι οποίοι είναι αλήθεια ότι ήθελαν να εξαπατηθούν και το επεδίωξαν), αλλά – το κυριότερο – εξαπατώντας και τον ελληνικό πληθυσμό, υποσχόμενοι και εξαγγέλλοντας με κάθε τρόπο, την υποτιθέμενη και ουσιαστικά ανύπαρκτη προστασία της χώρας από τους διεθνείς κερδοσκόπους, πείθοντάς τον ότι εντάσσοντας την χώρα στην ευρωζώνη, τον κάνουν μέλος του κλαμπ των πλουσίων οδηγώντας την στην ουσιαστική καταστροφή, αφού η Ελλάδα δεν εκπλήρωνε, όχι μόνον τα κριτήρια για την ένταξή της σε αυτήν, αλλά, επίσης δεν είχε την κατάλληλη οικονομική δομή, προκειμένου να σταθεί δίπλα στις χώρες του ευρωπαϊκού βορρά, αλλά ούτε και είχε τις απαραίτητες εγγυήσεις ασφαλείας από τους εταίρους της ευρωζώνης, για την προστασία της από το γεγονός ότι, εγκαταλείποντας την δραχμή και υιοθετώντας το ευρώ, ως νόμισμα της χώρας, παραχωρούσε τον έλεγχο της έκδοσης και της ποσότητας του νομίσματος σε πανίσχυρους ξένους και μη ελεγχόμενους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς, τραπεζοπιστωτικούς και πολιτικούς, υποτάσσοντας την Κεντρική της Τράπεζα στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία ασκούσε πλέον την νομισματική πολιτική της χώρας και επί της οποίας Ε.Κ.Τ. ουδεμία επιρροή μπορούσε, πλέον, να ασκήσει η χώρα μας, λόγω της θεσμικής ανεξαρτησίας της Ε.Κ.Τ. από αυτήν.

Αυτή την στρατηγική επιλογή είναι που σάρωσε η έλευση της οικονομικής ύφεσης το 2009.

Kαι αυτήν την απύθμενη βλακεία της ελληνικής ελίτ είναι που αποκάλυψε αυτή η κατακρήμνιση της ελληνικής οικονομίας, η οποία ξεκινώντας ως οξεία δημοσιονομική κρίση, μετατράπηκε, με την βοήθεια των ηλιθιωδών ενεργειών του ΓΑΠ
.

Για το δεύτερο πράγμα, που μου έρχεται στο μυαλό, σχετικά με την αναποτελεσματικότητα της σύγχρονης ελληνικής ελίτ και το οποίο ουσιαστικά αποτελεί ένα μέτρο σύγκρισης με τους χειρισμούς των παλαιότερων ελληνικών ελίτ, σε παρόμοιες καταστάσεις χρεωκοπίας (διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα δεν είναι η πρώτη φορά που χρεωκοπεί, αφού έχει πτωχεύσει και το 1897 και το 1930) θα μιλήσω αργότερα, για να καταδείξω την παντελή της ανικανότητα, η οποία συμβαδίζει με την έλλειψη πατριωτισμού, που διακατέχει τα μέλη της σε αντίθεση με τις παλαιές, οι οποίες ήσαν, μεν, διεφθαρμένες και παμφάγες, αλλά είχαν το στοιχειώδες πατριωτικό αίσθημα, που τους οδηγούσε να προστατεύουν την χώρα, έστω και μέσα από την αντίληψη ότι για να μπορεί κάποια ελίτ να διοικεί την χώρα, πρέπει αυτή να υφίσταται, ως λειτουργικό μαγαζί και να έχει τον απαιτούμενο τζίρο, προκειμένου να μπορεί αυτή η ελίτ να κάνει την μοιρασιά…