Κυριακή 16 Ιανουαρίου 2011

Οι «κοπρίτες» χρειάζονται «κοπρίτες»!


Η αμετροεπής ελευθεροστομία του ενδέχεται να εκληφθεί ως παρρησία. Δεν είναι. Ο παρρησιαστής λέει τα πάντα (παν-ρήμα) και αντιπαρατίθεται σε κυρίαρχες αντιλήψεις, διακινδυνεύοντας κάτι πολύτιμο με τον τολμηρό λόγο του· όχι απαραίτητα τη ζωή του, ή την ελευθερία του, αλλά τη σταδιοδρομία του, τις ανέσεις του. Είναι αμφίβολο τι από όλα αυτά χαρακτηρίζει τον Θ. Πάγκαλο.

Διακεκριμένο μέλος του παρακμιακού κατεστημένου που χρεοκόπησε τη χώρα, εκφράζει επιλεκτικώς καυστικά αυτά που πολλοί συζητούν ιδιωτικά. Διανθίζοντας τον πολιτικό του λόγο με χολερικούς χαρακτηρισμούς, ο κ.Πάγκαλος συνδέει τον θεσμικό (και γι αυτό αναγκαστικά αφηρημένο)  λόγο των πολιτικών με τον βιόκοσμο του νεοέλληνα, για τον οποίο η πολιτική δεν είναι τόσο γενικές αρχές, όσο εμπρόσωπες συμπεριφορές. Η γλώσσα του συνήθως διαθέτει τη ζωντάνια του ανθρώπου των καφενείων, επιλεκτικά στηλιτεύοντας στρεβλώσεις, ταμπού και πολιτικές ασημαντότητες του δημόσιου βίου,  αλλά διαπερνάται και από τον αφοριστικό ισοπεδωτισμό, την έλλειψη αναλυτικότητας, και, κυρίως, την απουσία αναστοχαστικότητας που διακρίνει τον καφενειακό λόγο.

Αυτό που ο κ.Πάγκαλος δείχνει να απολαμβάνει περισσότερο δεν είναι τόσο η ικανοποίηση που παρέχει η αποτελεσματικότητα του κυβερνήτη, όσο η προσοχή που προσελκύει ο ναρκισσιστής θορυβοποιός. Είναι υπουργός, αλλά συμπεριφέρεται κυρίως σαν αυτάρεσκος τηλεσχολιαστής. Η πείρα που η βιολογική γήρανση επισωρεύει, του προσέδωσε λιγότερο φρόνηση και αυτογνωσία και περισσότερο γεροντική έλλειψη ανεκτικότητας και επηρμένη αυταρέσκεια. Σίγουρα γνωρίζει ότι η διακυβέρνηση, για να είναι αποτελεσματική, απαιτεί στρατηγική και αθόρυβη μεθοδικότητα, αλλά αυτή η εγκεφαλική γνώση σπάνια μετατρέπεται σε βιωμένη πράξη. Ο κ.Πάγκαλος ζει για το θόρυβο (χειροκρότημα ή αποδοκιμασία αδιάφορο), το θυμικό ξέσπασμα, όχι την πλήξη της προσήλωσης στο στόχο που διακρίνει το συνετό κυβερνήτη.

Δεν είναι γνωστό από πού αντλεί την έπαρση που αποπνέει ο λόγος του και η σωματική του παρουσία. Μήπως από τον εθνικά επωφελή χειρισμό κρίσιμων θεμάτων, όπως οι S300, η κρίση στα Ίμια ή το φιάσκο Οτσαλάν; Για ποιες σημαντικές πολιτικές επιτυχίες μπορεί να υπερηφανεύεται; Στη δημιουργία ποιών θεσμών που έκαναν το δημόσιο βίο καλύτερο καθοριστικά συνέβαλε; Στο πρόσφατο βιβλίο του ομολογεί ότι το πρόγραμμα εξυγίανσης της Ολυμπιακής που διαπραγματεύτηκε με την ΕΕ ως υπουργός Μεταφορών δεν εφαρμόστηκε ποτέ!  

Ο ναρκισσισμός του δεν του επιτρέπει να δει ότι, σε τελική ανάλυση, είναι κι αυτός ένα ακόμη δείγμα του θλιβερού ελλαδικού πολιτικαντισμού: πολλά λόγια και λίγα έργα· ο υπουργός που αστόχαστα θορυβεί αλλά δεν επιλύει προβλήματα· ο πολιτικός που σχολιάζει τα πολιτικά δρώμενα ως παρατηρητής, αντί να τα συν-διαμορφώνει αναστοχαστικά ως συμμέτοχος. Αυτό που, τελικά, προσδίδει συνοχή στις ανερμάτιστες εκρήξεις, τις ηχηρές σιωπές ή τις κυνικές σοφιστείες του κ.Πάγκαλου, είναι κάτι πολύ πεζό: η ναρκισσιστική απόλαυση της δημοσιότητας και η επιθυμία του να έχει διηνεκώς πρωταγωνιστικό ρόλο στον κομματικό-κυβερνητικό «πράσινο» θίασο.       
Όταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, στη δεκαετία του 1980, κομματικοποιούσε ασύστολα το κράτος, ανεχόταν την κλεπτοκρατία, και εξαγόραζε πολιτική πελατεία με δανεικά, δεν καταγράφηκε ο αντιρρητικός λόγος του κ.Πάγκαλου. Το 2001 αντιτάχθηκε καιροσκοπικά στην τολμηρή μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού από την κυβέρνηση Σημίτη, για να καταπιεί αδιαμαρτύρητα τις πολύ αγριότερες σχετικές αλλαγές της κυβέρνησης Παπανδρέου, κατ’ επιταγή των δανειστών μας. Πριν το 2004 διακήρυσσε ότι ο Παπανδρέου Γ’ δεν ήταν κατάλληλος για αρχηγός του κόμματός του και απειλούσε με αποχώρηση σε περίπτωση που εκλεγόταν. Σήμερα είναι αντιπρόεδρος της κυβέρνησής του! Όταν ο  Τσοχατζόπουλος και οι όμοιοί του στο ΠΑΣΟΚ πλούτιζαν την εποχή της παντοδυναμίας τους, ο λαλίστατος κ.Πάγκαλος είχε καταπιεί τη γλώσσα του. Όταν ο Τσουκάτος ομολόγησε ότι πήρε 1 εκ. μάρκα από τη  Siemens και τα μετέφερε στο ΠΑΣΟΚ, ο σοφιστής κ.Πάγκαλος απεφάνθη ότι αυτή η πράξη «δεν ήταν παράνομη» και, σαν Πόντιος Πιλάτος, εξέφρασε την αδυναμία του ποιόν να πιστέψει – τον Τσουκάτο ή τον ταμία του κόμματός του! Τις πολιτικές «χορηγίες» της Siemens από τα μαύρα ταμεία της τις απενοχοποίησε κυνικά ως «έξοδα παραστάσεως» μιας ανώνυμης εταιρίας!       
Το τελευταίο πυροτέχνημα του κ.Πάγκαλου είναι οι «κοπρίτες», που πολιτικοί σαν κι αυτόν συστηματικά διόριζαν στο Δημόσιο! Ομολογεί τη συμμετοχή του σε ένα διεφθαρμένο σύστημα εξουσίας και, ενώ η αναμενόμενη συνέπεια της παραδοχής του θα ήταν η παραίτηση από το δημόσιο αξίωμά του, μέμφεται αυτοαπαλλακτικά τους «διεφθαρμένους πολίτες»! Δεν βλέπει ότι η «κόπρος» που η κυβέρνησή του σήμερα πασχίζει να καθαρίσει παρήχθη και από το ίδιο του το κόμμα. Οι «κοπρίτες» διορίζονταν στο Δημόσιο από ένα φαύλο πολιτικό σύστημα, του οποίου κύριο έργο ήταν να λειτουργεί ως κοπρομηχανή: να κατασκευάζει «κοπρίτες» με την, μέσω κομματικοποίησης και συνδικαλιστικής παραδιοίκησης, παράκαμψη επαγγελματικών κριτηρίων και την αλλοίωση κινήτρων και κυρώσεων. Οι «κοπρίτες» χρειάζονται «κοπρίτες»!
Ως ευφυής άνθρωπος ο κ.Πάγκαλος είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι, σε μια πρακτική τέχνη όπως η πολιτική, η αλήθεια ενός ισχυρισμού δεν εξαρτάται μόνο από το περιεχόμενό του αλλά και από την «πίστη» που απολαμβάνει ο ομιλητής. Όπως δεν θα εμπιστευόμασταν τον Αλ Καπόνε αν επέκρινε την αστυνομία του Σικάγο για υπαρκτή διαφθορά, έτσι δυσπιστούμε σε έναν πρωταγωνιστή του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος που εγκαλεί τώρα τους «πελάτες» του για φαυλότητα! Η αλήθεια τσαλακώνεται όταν εκφέρεται από λάθος χείλη. Αν η «α-λήθεια» είναι η απουσία της λήθης, δυστυχώς για το ναρκισσιστή θορυβοποιό ακόμη θυμόμαστε… 

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα κ. Καθηγητά,

Σας διαβάζω συχνά, τόσο σε αυτό το blog όσο και στην «Κ».

Έχω μία παρατήρηση η οποία αφορά το κείμενο.
Είναι απόλυτα εύστοχο. Η επιλογή λέξεων και η «υπερβολική ανάλυση» κουράζει και προσδίδει αχρείαστη δυσκολία.

Αν στόχος σας είναι οι μάζες κι όχι ο Πανελλήνιος δικηγορικός σύλλογος ή μια «συγκεκριμένη ομάδα» ανθρώπων, τότε καλό θα ήταν, κατά την γνώμη πάντα, να χρησιμοποιείται πιο διαδεδομένες λέξεις για να εκφράσετε τις ίδιες έννοιες,

Με τιμή,

Π. Ατματζίδης

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Ευχαριστώ για την παρατήρηση κ.Ατματζίδη. Θίγετε ένα ενδιαφέρον θέμα.

Η απλή γλώσσα είναι κάτι που έχω πάντα στο μυαλό μου, αν και δεν ξέρω πόσο καλά καταφέρνω να τη χρησιμοποιώ. Σημειώστε, όμως, ότι δεν είμαι πολιτικός ή διαφημιστής. Με ενδιαφέρει, φυσικά, η επικοινωνία με τον πολύ κόσμο, αλλά με ενδιαφέρει επίσης να ενισχύω, όσο μπορώ, και το επίπεδο του δημοσίου λόγου. Με άλλα λόγια, ο δημόσιος λόγος ενός δημόσιου αναλυτή έχει δύο διαστάσεις: την επικοινωνιακή και την αναλυτική/παιδαγωγική. Η χρήση εννοιών που δεν είναι καθημερινής χρήσεως (άρα μειωμένης επικοινωναικής αξίας), αλλά είναι διαφωτιστικές (άρα υψηλής αναλυτικής/παιδαγωγικής αξίας)(π.χ. "αναστοχαστικότητα"), θεωρώ πως είναι επιβεβλημένη. Οπως κατά τη φράση του Καστοριάδη, δεν γίνεται φιλοσοφία χωρίς απαρέμφατο, θα έλεγα ότι δεν μπορείς να κάνεις μια οξυδερκή και οικονομική σε έκταση ανάλυση δίως κάποια στοιχεία από τη λόγια γλώσσα (π.χ. "παρρησιαστής" σε αυτό το άρθρο). Χρειάζεται, φυσικά, μια ισορροπία: η πιο απαιτητική γλώσσα του διανουμένου να μην επισκιάζει την απλή γλώσσα του αρθρογράφου. Για την ακρίβεια, προσπαθώ για το αντίθετο: η γλώσσα μου συνολικά να είναι απλή και φιλική, διανθισμένη όμως, όπου αυτό είναι απαραίτητο, με πιο απαιτητικά εννοιολογικώς στοιχεία. Ο κίνδυνος για το σχολιαστή είναι να παρασυρθεί, ακκιζόμενος με τις εκφραστικές του ικανότητες. Τον έχω υπόψη αυτό τον κίνδυνο, και προσπαθώ να τον αποφύγω. Εσεις θα μου πείτε με τι επιτυχία...

Sarah είπε...

Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως τόσοι από σας θεωρήσατε τον Οτσαλάν ήρωα και επομένως την παράδοσή του εθνική ντροπή.
Ένας τρομοκράτης δολοφόνος ήταν.
Μόνο στην Ελλάδα ο Οτσαλάν και ο Μιλόσεβιτς ήταν ήρωες.
Εμείς οι λίγοι, απλά ντρεπόμασταν για σας τους πολλούς.

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Sarah, νομίζω ότι βιάζεσαι. Δεν πήρα θέση στο θέμα Οτσαλάν· δεν είναι αυτό το θέμα του άρθρου. Χαρακτηρίζω απλως φιάσκο την όλη διαχείρισή του, τίποτα περισσότερο ή λιγότερο. Και μη μου πεις ότι δεν ήταν φιάσκο...!

Meropi είπε...

Είναι αλήθεια ότι ο πληθωρικός Πάγκαλος παραπαίει μεταξύ όψιμης αυτοκριτικής (κάτι τέτοιο εκλαμβάνω τα περί κοπριτών) και κατάποσης της γλώσσας για πολύ πιο σπουδαία θέματα διαφθοράς. Όμως στο θέμα των Ιμίων και Οτσαλάν ομολογώ ότι δεν θεωρώ ότι έκανε λάθος χειρισμό. Δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι για χάριν της βραχονησίδας των Ιμίων και του αμφιλεγόμενου Οτσαλάν, έπρεπε να διακινδυνεύσει την εμπλοκή της χώρας σε πολεμική σύρραξη.

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα,

Εφόσον το θέμα σας έχει απασχολήσει κ. Τσούκα κι έχετε κατασταλάξει τότε θα συνεχίσω να χρησιμοποιώ το λεξικό, να μαθαίνω καινούριες, ενδεχομένως χρήσιμες Ελληνικές λέξεις (κι έννοιες) ώστε να αποκομίζω το δυνατόν περισσότερο από τα κείμενα σας.

Σε ότι αφορά την συζήτηση περί Οτσαλάν ήταν εξαιρετικό δείγμα ανικανότητας χειρισμού της Ελληνικής κυβέρνησης. Θυμάμαι μάλιστα και την εκπομπή στην οποία ο Πάγκαλος δεν μπορούσε να παραδεχθεί ότι «φταίει». Μπορεί και να μην έφταιγε καθώς, καλώς ή κακώς οι καταστάσεις τον ξεπερνούσαν (και πότε ΔΕΝ τον ξεπερνούν θα ήθελα να μάθω;).

Το «παχύδερμο» αυτό υποκείμενο, που είναι αντιπρόεδρος, κάθεται κι ασκεί κριτική σαν ξένος παρατηρητής ενώ ήταν και είναι πάντοτε στο κέντρο της πολιτικής σκηνής. Αν είναι τόσο γιατί δεν παραιτείται, είναι το ελάχιστο που μπορεί να κάνει...

TassosAnastassopoulos είπε...

Για τον Θεόδωρο Πάγκαλο έχουμε ξαναμιλήσει σε ατό το μπλογκ και πραγματικά θεωρώ ότι οποιαδήποτε επάνοδος σε όσα λέει ο άνθρωπος αυτός δεν έχει να προσφέρει κάτι το ουσιώδες.

Και δεν έχει να προσφέρει κάτι το ουσιώδες, οποιαδήποτε αναφορά στον Θεόδωρο Πάγκαλο και στα λεγόμενά του, επειδή - όπως έχω γράψει και σε άλλο δημοσίευμά μου - τα λόγια του στόματός του έχουν την ίδια αξία με τα λόγια των οπισθίων του.

Όσον αφορά τους "κοπρίτες" του δημοσίου και την "φιλολογία", που με έναν χυδαίο λαϊκιστικό τρόπο ξεκίνησε ο αντιπρόεδρος του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως, πρέπει να πω ορισμένα πράγματα, για να μην επικρέμανται αναπάντητες οι απίθανες ανακρίβειες, που εξεμέσει η πανικόβλητη - από τις καταστροφικές συνέπειες των βλακωδών και εντελώς αποτυχημένων στρατηγικών επιλογών της - ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία στοχεύει και μερικώς έχει επιτύχει να μεταφέρει τις ευθύνες της αποτυχίας αυτών των επιλογών από τους δικούς της ώμους, όπου και ανήκουν, στον ευρύτερο ελληνικό πληθυσμό κα τις κοινωνικές διαστρωματώσεις του.

Ένας από τους εύκολους στόχους ήταν και η κοινωνική ομάδα των δημοσίων υπαλλήλων, οι οποίοι - υποτίθεται ότι - είναι πολλοί επιβαρύνουν την ελληνική οικονομία, οδηγώντας στην χρεωκοπία το ελληνικό δημόσιο και την ελληική οικονομία. Έτσι λέει η τρέχουσα κυρίαρχη ιδεολογικοπολιτική γραμμή, που προσπαθεί να περάσει στον ελληνικό πληθυσμό (ως αιτιολόγηση των δεινών που υφίσταται ο πληθυσμός αυτός) η ελληνική ψοφοδεής και πλήρως υποταγμένη στα κελεύσματα των μοντέρνων μεταναζιστών κατακτητών πολιτικοοικονομική ελίτ.

Αυτή η "διαπίστωση", άλλωστε, είναι η κοινή παραδοχή και του κ. αντιπροέδρου της κυβερνήσεως και του κ. Χαρίδημου Τσούκα.

Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα; Έχουμε τους περισσότερους δημόσιους υπάλληλους στην Ευρώπη;

Δυστυχώς, για τους εμπνευστές αυτής της ψευδούς αντίληψης, μέσω της οποίας, η ελληνική πολιτικοοικονομική και πνευματική ελίτ του τόπου, προσπαθεί να συνεχίσει την πολιτική της εξαπάτησης του ελληνικού πληθυσμού, τα στοιχεία είναι συντριπτικά και διαψεύδουν πλήρως τους ισχυρισμούς αυτούς.

Ας δούμε τα στοιχεία για τον αναπτυγμένο γραφειοκρατικό καπιταλιστικό κόσμο, σε Ευρώπη και Αμερική, όπου οι δημόσιοι υπάλληλοι του ευρύτερου δημόσιου τομέα, ως ποσοστό του εργατικού δυναμικού φθάνουν στα παρακάτω μεγέθη :

Σουηδία (2006): 33,8%, Δανία (2008): 32,3%, Γαλλία (2006): 29%, Ολλανδία (2007): 27%, Φινλανδία (2006): 26,8%, Μ. Βρετανία (2006): 20,2% Καναδάς (2008): 20%, Αμερική (2008): 16,4%, Ισπανία (2008): 14,6%, Ιταλία (2007): 14,4%,, Γερμανία (2007): 14,3%.

Πόσο είναι το αντίστοιχο μέγεθος στην Ελλάδα;

Το 2008 οι δημόσιοι υπάλληλοι έφθαναν στο 22,3% του εργατικού δυναμικού της χώρας

Δηλαδή, με λίγα λόγια, βρίσκονταν στον μέσο όρο των δημοσίων υπαλλήλων των χωρών του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου.


(Τώρα μετά την καταμέτρηση, που έκανε ο ΓΑΠ το 2010, βρέθηκαν ακόμα λιγότεροι αφού είναι λιγότεροι από 1.000.000, δηλαδή είναι αρκετά κάτω από το 20%.

Μάλιστα, αν μετρήσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους, ως κόστος, θα δούμε ότι το 2009 το κόστος τους συνολικά ανήλθε στο 20% του ελληνικού ΑΕΠ, ποσοστό, το οποίο, επίσης, βρίσκεται στα επίπεδα των μέσων όρων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ευρωζώνης.

Αυτή είναι η απλή και ωμή αλήθεια των αμείλικτων αριθμών, απέναντι στην παραπλανητική μυνχαουζενική ψευδολογία της παραμυθολογούσας ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ...

Sarah είπε...

Το οτι ξεφυγαμε απο το θεμα δεν ειναι το προβλημα.
Αν θυμαμαι καλα, το "φιασκο" ήταν οτι τον παραδωσαμε. Και συσσωμος ο δημοσιγραφικος κοσμος απαιτουσε απο την Ελληνικη κυβερνηση να παραδεχτει οτι δεν ειχε ουτε εθνικη περηφανεια ουτε φιλοτιμο. Που παρεδωσε εναν τρομοκρατη, ο οποιος κατεζητείτο στη Γερμανια για δολοφονιες Κουρδων μεσα στη Γερμανια. Ετσι τακτοποιουσε ο "ηρωας" τους εσωκομματικους του αντιπάλους.
Δε θυμαμαι κυριε Τσουκα να πηρατε ποτε θεση απεναντι στον Οτσαλαν. Αν πήρατε, θα ηταν καλο να μας το λεγατε. Εστω κι αν δεν ειναι αυτο το θεμα μας.

TassosAnastassopoulos είπε...

Και κάτι για τον Οτσαλάν, που ο αξιοθρήνητος Πάγκαλος παρέδωσε στους Τούρκους της ΜΙΤ τον Φεβρουάριο του 1999 με την βοήθεια (ίσως και την καθοδήγηση) της αμερικανικής διοίκησης Κλίντον.

Ο Αμπντουλλάχ Οτσαλάν και το PKK είναι δεδομένο ότι χρησιμοποίησαν αυτό που, συμβατικά, αποκαλείται τρομοκρατία, στον αγώνα τους κατά των Τύρκων κατακτητών της χώρας των Κούρδων. Αυτό δεν αμφισβητείται και μπορεί κάποιος να το κρίνει και να το κατακρίνει.


Όμως, για να κρίνουμε έναν πολιτικό δεν αρκεί να μένουμε σε μια πλευρά της δράσης του. Και τούτο διότι ο Οτσαλάν και το PKK έκαναν και κάνουν, επίσης, έναν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, ο οποίος δεν μπορεί να κατακριθεί.

Μην ξεχνάμε ότι μόλις πρόσφατα το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης νομολόγησε ότι η απόσχιση μιας περιοχής και ενός πληθυσμού από ένα κράτος δεν παραβιάζει το Διεθνές Δίκαιο. Και έχει δίκιο που νομολόγησε έτσι, διότι ουδείς κανόνας δικαίου μπορεί να απαγορεύσει σε έναν πληθυσμό να αποφασίσει και να διεκδικήσει την απόσχισή του από ένα κράτος στο οποίο δεν επιθυμεί να παραμείνει. (Η απόφαση αυτή εκδόθηκε, μετά από προσφυγή της Σερβίας, κατά της απόχισης του Κοσσυφοπεδίου από αυτήν).

Άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πάντοτε σε όλες τις εξεγέρσεις και τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες οι κυρίαρχοι αποκαλούσαν τους εξεγερμένους τρομοκράτες. Δεν είναι καθόλου νέα η μόδα αυτή. Για τους Βρετανούς αποικιοκράτες οι Αμερικανοί αγωνιστές της ανεξαρτησίας των βρετανικών αποικιών στον Νέο Κόσμο ήσαν τρομοκράτες, ενώ σοφότατα ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης έχει πει, αναφερόμενος στους αγωνιστές του ελληνικού αγώνα της ανεξαρτησίας, ότι "το κλέφτης βγήκε από την εξουσία", υπενθυμίζοντας ότι ήσαν οι Οθωμανοί δυνάστες, που καθιέρωσαν αυτήν την ονομασία, σε βάρος εκείνων που αγωνίζονταν για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού.

Επίσης, η σύγκριση με τον Μιλόσεβιτς είναι ατυχής. Ο Σέρβος ηγέτης άσκησε κρατική τρομοκρατία και πολιτικές εξόντωσης ολόκληρων πληθυσμών στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας κατά την δεκαετία του 1990 και αυτό είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό από αυτό που έκανε ο Οτσαλάν στο κατεχόμενο Κουρδιστάν.

Καλόν είναι, αγαπητή Σάρα, να μην μπλέκουμε τα πράγματα και να μπορούμε να διακρίνουμε τις αποχρώσεις...

mantz είπε...

@Sarah: Χωρίς να θέλω να γίνω "υπερασπιστής" του κ. Τσούκα θα συμφωνήσω ότι βιαστήκατε να τον παρεξηγήσετε. Πέραν τούτου, θα παρακαλούσα να αφήσετε λίγο το ανακριτικό ύφος σας γιατί είναι και αισθητικά ενοχλητικό, αν μου επιτρέπετε. [Όχι, δεν είμαστε όλοι εμείς οι κάτοικοι Ελλάδας φίλοι τρομοκρατών, αν αυτή είναι η προκατάληψη που σας διακατέχει]

@κ. Τσούκα: Εξαίρετη και η επιλογή της φωτογραφίας, με το δάχτυλο να δείχνει... προς τους άλλους.
Όσο για τη γλώσσα που χρησιμοποιείτε τη βρίσκω αξιοζήλευτη. Την (και λεκτική) φτώχεια του δημόσιου λόγου τη θεωρώ κουραστική και επιζήμια, οπότε πένες σαν τη δική σας που μας... τσιγκλάνε να ανοίξουμε και κανέναν λεξικό μόνο καλό κάνουν.

Ανώνυμος είπε...

@mantz Το ανακριτικό ύφος της κας Sarah (Palin) σας ενόχλησε αλλά δεν στέρησε την «απόλαυση» άσκησης κριτικής από μέρους σας. :-)

Η χρήση της γλώσσας (της λεκτικής ικανότητας) σαφώς και είναι κάτι αξιοθαύμαστο, συμφωνώ κι επαυξάνω.

Την έχει αναπτύξει κι ο κος Βενιζέλος. Παρόλα αυτά δεν μπορώ να θυμηθώ ούτε μία δήλωση του. Κι αυτό επειδή συχνά κάνει το λάθος να αποξενώσει το «ακρωτήριο».

Τώρα όπως έγραψα και στο πρώτο σχόλιο, αν πρόκειται περί δοκιμίου τότε σαφώς, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Αν πρόκειται όμως για δημόσιο λόγο, τότε επέτρεψε μου να θεωρώ πρωταρχικό μέλημα του αρθρογράφου την «αναγνωσιμότητα» του κειμένου.

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Οπως η Μερόπη, δεν ανήκω σε αυτούς που θα προτιμούσαν να διακινδύσει η χώρα μια πολεμική σύγκρουση με την Τουρκία στα Ιμια ή χάριν του Οτσαλάν. Πάνω απ΄όλα θέτω τα συμφέροντα της χώρας μου και, κατά τη γνώμη μου, ουδόλως μας συνέφερε μια τέτοια πολεμική εμπλοκή. Ωστόσο, γνωρίζουμε αρκετά και για τα δύο συμβάντα για να ξέρουμε τον απίστευτο ερασιτεχνισμό του χειρισμού των δύο κρίσεων εκ μέρους των εμπλεκομένων αρμοδίων. Για τα Ιμια, δείτε το σχετικά πρόσφατο βιβλίο των δημοσιογράφων Ελλις και Ιγνατίου, Ιμια: Τα Απόρρητα Τηλεγραφήματα των Αμερικανών. Για το φιάσκο Οτσαλάν, ο Πάγκαλος ελέγχεται για ερασιτεχνισμό. Υπάρχει πληθώρα σχετικών μαρτυριών στον Τύπο. Ξαναλέω: ευτυχώς που η χώρα δεν έμπλεξε, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι χειρισμοί ήταν άψογοι, κάθε άλλο.

mantz είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
mantz είπε...

Κάπου αλλού έγραφα περί αρχειοθέτησης και το θυμήθηκα.
Για να πούμε και ένα καλό για τον κ. Πάγκαλο πιστώνεται με την ανασύσταση (;) / (αναδι;)οργάνωση του αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών το οποίο βρισκόταν στη συνήθη τριτοκοσμική κατάσταση που βρίσκονται όλοι οι χώροι αρχείου του Ελ. Δημοσίου (με βάση όσα είχαν γραφτεί τουλάχιστον).
Αλλά κι αυτό έγινε εκ των υστέρων, με αφορμή την κρίση στα Ίμια.

Aldo Mar είπε...

@TassosAnastassopoulos
Βρίσκω λίγο αυστηρή την κριτική σας σε αυτούς που καταγελούν τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα. Εστώ ότι ο αριθμός τους είναι κοντά στον μέσο όρο των χωρών των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών. Πώς εξηγείτε ότι το επίπεδο των υπηρεσιών του ελληνικού κράτους προς τους πολίτες παραπέμπει περισσότερο σε τριτοκοσμική παρά σε ανεπτυγμένη χώρα;

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι έχουμε πολλούς δημοσίους υπαλλήλους (που έχουμε). Αλλά το ότι η παραγωγικότητα τους είναι τραγική. Και πώς να μην είναι αφού θεσμικά δουλεύουν 7 ώρες την ημέρα (πολλές φορές και λιγότερο) ή απολαμβάνουν αριθμό ημερών αδείας και επιδομάτων τα οποία έχουν καταντήσει ανέκδοτα.

Ανώνυμος είπε...

Δείτε τη συνέντευξη του κ. Πάγκαλου στον Αλέξη Παπαχελά (http://folders.skai.gr/). Δεν υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής! Πρσπαθεί να υποδυθεί τον μεταρυθμιστή του υπάρχοντος χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος: "Θέλω να αλλάξω το σύστημα λέει.." Θράσος ή μάλλον γελειότητα! Παρατηρήστε προσεκτικά τη συνέντευξη. Είναι προφανές ότι του αρέσει να μιλάει περισσότερο ως διαννοούμενος, παρά ως κυβερνητικός, ως ηγετική πολιτική φυσιογνωμία και αντιπρόεδρος της τωρινής κυβέρνησης που πάραγει έργο... Δεν πρέπει να έχει και πολύ αυτοπεποίθηση/υπερηφάνια γι'αυτά τα οποία εκπληρώνει ως Νο.2 της κυβέρνησης... Definitely worth watching! Κ. Τσούκα, οι απόψεις που εκφράζετε στο σχόλιο/άρθρο σας γίνονται ακόμη πιο ενδιαφέρουσες, μία ημέρα μόλις μετά τη δημοσίευσή τους!

Μανώλης

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Συμφωνώ απολύτως με το Μανόλη. Την παρακολούθησα προσεκτικά τη συνέντευξη. Αν είχα το χρόνο θα προέβαινα σε μια εκτενή κριτική της ρητορικής του κ.Πάγκαλου (π.χ. τις υπεκφυγές του, τις σοφιστείες του, τις αντιφάσεις του, κλπ.). Μερικά παραδείγματα μόνο: (α) Στην ερώτηση αν καταλαβαίνει την οργή του μέσου πολίτη, θέτει σοφιστικά το ερώτημα "ποιός είναι ο μέσος πολίτης;" Και η συζήτηση εκτρέπεται. (β) Ενώ θεωρεί ότι "όλοι τα φάγαμε μαζί", δίνοντας παραδείγματα φοροδιαφυγής κλπ, στο τέλος λέει ότι δεν εννοούσε τον ιδιωτικό τομέα. Άρα: και τα φάγαμε όλοι μαζί, και δεν τα φάγαμε όλοι μαζί! (γ) Στην ερώτηση για το ρεβεγιόν του στο Κινγκ Τζορτζ, δηλώνει ότι «δεν πλήρωσε τίποτα» ενώ στη συνέντευξη του στην Καθημερινή την προηγούμενη μέρα δήλωσε ότι πλήρωσε. Είναι ενδεικτικό της αναισθησίας των ελλήνων πολιτικών ότι ομολογούν την αποδοχή δωρεάν φιλοξενίας από οικονομικά ισχυρούς σα να μην τρέχει τίποτε. Δείτε το Ministerial Code του Βρετανικού Υπουργικού Συμβουλίου και τη ρητή απαγόρευση αποδοχής δώρων που υπερβαίνουν τις 140 στερλίνες όπως και της φιλοξενίας (http://www.cabinetoffice.gov.uk/resource-library/ministerial-code) και θα δείτε τη διαφορά στην πολιτική κουλτούρα των δύο χωρών. Θυμίζω ότι ο υφυπουργός Άμυνας Τζόναθαν Αιτκεν πήγε φυλακή 6 μήνες, πριν από μερικά χρόνια, επειδή ψευδώς δήλωσε ότι δεν αποδέχτηκε χορηγία από το Ritz του Παρισιού. Εδώ αυτά θεωρούνται σαχλαμάρες!

Το σημαντικό είναι αυτό που επισημαίνει ο Μανόλης:
(α) δεν υπάρχει ίχνος αυτοκριτικής
(β) ο άνθρωπος προτιμά να μιλά σας σχολιαστής και όχι ως δρων (η διαφορά είναι ουσιώδης). Η ίδια στάση φαίνεται ξεκάθαρα και στο τελευταίο του βιβλίο «Με τον Ανδρέα στην Ευρώπη».
(γ) ζητά τη μεταρρύθμιση του συστήματος ένας που υπήρξε επί 30 χρόνια στυλοβάτης του (δίχως να αμφισβητώ την προσωπική του εντιμότητα – μιλάω πολιτικά). Πολιτικά αυτό είναι αστείο. Τη μεταρρύθμιση δεν μπορούν να την επαγγελθούν και να τη συμβολίσουν με αξιοπιστία οι επί δεκαετίες άνθρωποι του συστήματος.

TassosAnastassopoulos είπε...

Οι αριθμοί, αγαπητέ Aldo Mar, είναι αμείλικτοι και αψευδείς μάρτυρες για το μέγεθος των δημοσίων υπαλλήλων, σε σχέση με τον πληθυσμό στην Ελλάδα. Το ίδιο συμβαίνει και με τα στοιχεία του κόστους τους. Δεν αποκλίνουν από τους μέσους όρους των χωρών του αναπτυγμένου κόσμου. Γι' αυτά μίλησα προηγουμένωνς.

Βάζεις ζήτημα παραγωγικότητας. Και καλά κάνεις και το βάζεις, διότι εκεί υπάρχει πρόβλημα (το οποίο είναι και μεθοδολογικό, αλλά δεν αναφέρομαι σε αυτήν του την διάσταση, διότι αυτό το μεθοδολογικό πρόβλημα αφορά όλα τα κράτη του κόσμου, την σχέση τους με την κοινωνία και την θέση τους μέσα στην οικονομική δραστηριότητα).

Και εδώ βρίσκεται η τεράστια, βαριά και ασήκωτη ευθύνη της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, η οποία επεδίωξε συστηματικά να αφήσει το κράτος, σε όλες του τις διαστάσεις, να βρίσκεται στα χάλια που τώρα έχει και τα οποία αν και είναι διαχρονικά, έχουν επιταθεί τώρα λόγω της έλευσης της οικονομικής ύφεσης και των ανταναπτυξιακών πολιτικών που έχουν επιβληθεί από τους εκφραστές της νέας Κατοχής.

Ποιός ευθύνεται για το γεγονός ότι δεν διατέθηκαν τα απαιτούμενα κεφάλαια, όλες τις προηγούμενες δεκαετίες, για τον ριζικό εκσυγχρονισμό του κράτους, των υποδομών του, των λειτουργιών του και του ανθρώπινου δυναμικού του;

Ποιός ευθύνεται για το γεγονός ότι το ανθρώπινο δυναμικό του κράτους επελέγη με εντελώς άσχετα κριτήρια από τις ανάγκες του ιδίου του κράτους και της κοινωνίας;

Ποιός ευθύνεται για το γεγονός ότι οι όποιες δημόσιες επενδύσεις και οι λοιπές παροχές, ενισχύσεις κλπ κατασπαταλήθηκαν σε έργα βιτρίνας, ή μίζες (ή και δεν πραγματοποιήθηκαν καν, λόγω έλλειψης σοβαρού σχεδιασμού), για να ενθυλακώσουν μεγάλα ποσά χρημάτων διάφοροι πολιτικοί, ή/και κρατικοί γραφειοκράτες καθώς και ιδιώτες εντόπιοι και ξένοι
;

Φυσικά, είναι η ελληνική πολιτική ελίτ, που έχει την πλήρη ευθύνη και μαζί με αυτήν και η οικονομική ελίτ του τόπου. Και αυτή η ευθύνη δεν μπορεί να μετατοπιστεί, ούτε να διαχυθεί στην κοινωνία, όπως επιθυμεί ο κ. Πάγκαλος και σχεδόν ολόκληρη η ελίτ της χώρας.

Και η ευθύνη αυτή δεν μπορεί να μετατοπισθεί στην κοινωνία, διότι μέσα στο σύστημα της λήψης των αποφάσεων, για το είδος του κράτους που ήθελε να στήσει η ιθύνουσα τάξη της Ελλάδας, υπήρχε θέση για τον εκσυχρονισμό του κράτους (δεν ομιλώ για τον ψευδεπίγραφο ιδεολογηματικό εκσυγχρονισμό της σημιτικής περιόδου, ή την ομοίως ψευδολογική επανίδρυση του κράτους της καραμανλικής περιόδου)και από απόψεως κονδυλίων (υπήρχαν λεφτά, μόνο που αυτά φαγώθηκαν, ή κατευθύνθηκαν σε άσχετες δραστηριότητες και δουλειές - π.χ. Ολυμπιακοί Αγώνες κ. α.) και από απόψεως σχεδιασμού και μελετών (το κράτος κατασπατάλησε ουκ ολίγα χρήματα για να προσδιοριστουν οι αναγκαίες αλλαγές και οι διαδικασίες, τα μέσα και οι τρόποι, που θα οδηγούσαν σε αυτές τις αλλαγές. Όλα αυτά, όμως, έμεινα στα συρτάρια, ή εκτελέστηκαν, με έναν τρόπο, που πολύ απείχε από αυτό που έπρεπε να γίνει, διότι ο σκοπός δεν ήταν να γίνει το όποιο έργο εκσυχρονισμού του κράτους, αλλά να ικανοποιηθούν άλλες ανάγκες, οι οποίες είχαν να κάνουν με την εξυπηρέτηση άλλων, εντελώς υλικών και καθόλου απροσδιόριστων συμφερόντων, που είχαν να κάνουν με τις μίζες που κατά κόρον δόθηκαν - η υπόθεση της SIEMENS είναι πολύ χαρακτηριστική και δεν είναι καθόλου η μόνη Απλώς, είναι μία από τις ελάχιστες που βγήκαν στο φως της δημοσιότητας, αφού το ελληνικό πολιτικό και οικονομικό σύστημα, με αυτόν τον τρόπο δουλεύει.

TassosAnastassopoulos είπε...

Προφανώς, λοιπόν, υπάρχει πρόβλημα παραγωγικότητας (αποτελεσματικότητας θα το έλεγα εγώ) στο ελληνικό δημόσιο. Προφανώς, το ανθρώπινο δυναμικό του είναι ανορθόλογα και χαοτικά κατανεμημένο, ανεκπαίδευτο και σε μεγάλο βαθμό, αναξιοκρατικά τοποθετημένο στις θέσεις που κατέχει. Προφανώς, επίσης, σε ένα τμήμα του οι απολαβές είναι αναντίστοιχες με οποιαδήποτε λογική, που έχει να κάνει με την όποια κοινωνική του προσφορά και κυρίως με την συμβολή του στην παραγωγή του κοινωνικού προϊόντος.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι -μιλώντας συνολικά (μακροοικονομικά) - το μέγεθος του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και το κόστος αυτών των υπαλλήλων είναι η αιτία της σημερινής κρίσης. Δεν βρίσκεται εκεί η αιτία της σημερινής κρίσης. Και τούτο διότι, σε μακροοικονομικό επίπεδο, τα μεγέθη του κόστους δεν αποκλίνουν από το ευρωπαϊκό μέσο όρο.

Σίγουρα, τα μεγέθη του ελληνικού δημοσιοϋπαλληλικού κόσμου αποκλίνουν από απόψεως αποδοτικότητας, όπως είπα προηγουμένως. Αλλά αυτό έχει να κάνει με την κακή (την ανοικτά ανορθολογική και χαοτική) κατανομή των πόρων που διατέθηκαν, καθώς και με το μέγεθος των πόρων εκείνων που δεν διατέθηκαν (αλλά και αυτοί αν είχαν διατεθεί πάλι κακώς θα κατανέμονταν).


Ούτε και το πρόβλημα είναι ότι οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι δουλεύουν 7,5 ώρες την ημέρα. Το πρόβλημα βρίσκεται στο τεχνολογικό και εργασιακό πλαίσιο μέσα στο οποίο εργάζονται και το μαθησιακό τους υπόβαθρο. (Μόνο μια απλή σύγκριση να γίνει με τα αντίστοιχα πλαίσια των Γερμανών, των Αυστριακών, των Γάλλων ή ακόμα και των Ιταλών δημοσίων υπαλλήλων, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε για ποιό πράγμα μιλάμε).

Ως εκ τούτου, αυτό που χρειάζεται δεν είναι η μαζική δημόσια αποεπένδυση, στην οποία έχουν στραφεί η κατοχική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και το Μνημόνιο της ντροπής, που μας έφερε ο ΓΑΠ και το επιτελείο του, αλλά μια σχεδιασμένη και μαζική δημόσια επένδυση, με την οποία θα επανασχεδιαστεί, επάνω σε μια ορθολογική βάση το κράτος και το ανθρώπινο δυναμικό του.

Και αυτό για να γίνει απαιτεί χρήματα και όχι μαζικές και τυφλές περικοπές.

Και πριν από τα χρήματα, απαιτούνται σαφή, συγκεκριμένα και στοχευμένα σχέδια, με χρονοδιαγράμματα και προ παντός, σχεδιαστές, δηλαδή ένα ελάχιστα αξιόπιστο πολιτικό προσωπικό.

Από αυτά πάσχουμε
- ήλθε και η οικονομική ύφεση, μαζί με τις βλακείες του ΓΑΠ, που κατέστησαν την χώρα αναξιόχρεη και ουσιαστικά χρεωκοπημένη και τα πράγματα έγιναν (και θα εξακολουθήσουν να γίνονται) ακόμα χειρότερα...

Αυτό, όμως, δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζει, όπως επιδιώκει να επιτύχει η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία επιθυμεί να φορτώσει τις δικές της βαρύτατες ευθύνες, για το αδιέξοδο στο οποίο περιήλθαν οι καταστροφικές της στρατηγικές επιλογές, στις πλάτες της ευρύτερης κοινωνίας. Οι ευθύνες είναι αποκλειστικά δικές της και αν δεν έκανε αυτές τις καταστροφικές επιλογές, η χώρα δεν θα είχε φθάσει σε αυτά τα χάλια, που τώρα έφθασε.

Όπως, επίσης, δικές της είναι οι ευθύνες για τα χάλια του ελληνικού κράτους, το οποίο διαμόρφωσε, όπως αυτή ήθελε. Δηλαδή έναν ξεχαρβαλωμένο παρία, ο οποίος να μην μπορεί να μπλέκεται στις δουλειές της και με ένα κάποιο "χαρτζιλίκι" να μην ανακατεύεται και να την εξυπηρετεί...

Στέφανος Μιχιώτης είπε...

Χαρίδημε καλημέρα,
Νομίζω πως είναι μακράν ένα από τα καλύτερα και απολαυστικότερα κείμενα που έχεις γράψει.
Νάσαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

Ενδιαφέρον το κείμενο, όμως ας μένουμε στις πράξεις και τα λόγια. Σχόλια για την ηλικία όπως η "βιολογική γήρανση" και "γεροντική έλλειψη" το μειώνουν.

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

@Anonymous
Εγραψα: "Η πείρα που η βιολογική γήρανση επισωρεύει, του προσέδωσε λιγότερο φρόνηση και αυτογνωσία και περισσότερο γεροντική έλλειψη ανεκτικότητας και επηρμένη αυταρέσκεια". Εννοώ: Μερικοί άνθρωποι, όσο γερνάνε, αναπτύσσουν πραότητα, σοφία, φρόνηση. Αλλοι, το αντίθετο: γίνονται πιο επιθετικοί, λιγότερο ανεκτικοί, πιο αυτάρεσκοι. Η προσωπική μας εμπειρία το βεβαιώνει. Δεν καταλαβαίνω γιατί "μειώνεται" η όποια αξία του άρθρου. Τι το απρεπές περιέχει αυτός ο ισχυρισμός;