Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Ο Τσόρτσιλ, οι στρατηγοί και οι κατσαπλιάδες



«Εσύ νομίζεις ότι, κατά βάθος, υφαίνεις ένα κομμάτι πανί: διότι κάθεσαι μπροστά σε έναν αργαλειό – κι ας είναι άδειος – και κάνεις τις κινήσεις του υφαντή»

ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΙΤΓΚΕΝΣΤΑΙΝ


Αν είδατε την τηλεοπτική συνέντευξη του Αλέκου Παπαδόπουλου στον Αλέξη Παπαχελά («Σκαϊ», 28/3/2011), είχατε την ευκαιρία να απολαύσετε έναν ευθύβολο, τολμηρό, σχεδόν τσορτσιλικό, πολιτικό λόγο. Βέβαια, ο κ.Παπαδόπουλος δεν κυβερνά τη χώρα για να μας πει, όπως ο Τσόρτσιλ στη Βουλή των Κοινοτήτων, τον Μάιο 1940, «δεν έχω τίποτα να σας προσφέρω παρά μόνο αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα», αλλά μας προειδοποίησε (όχι για πρώτη φορά) ευθέως: αν συνεχίσουμε όπως πάμε, θα γκρεμοτσακιστούμε. Πολλές και εύστοχες οι επισημάνσεις του, ξεχωρίζω (και επεκτείνω) τρεις.

Πρώτον, ακόμα και σε συνθήκες χρεοκοπίας «δεν έχουν διαμορφωθεί όροι εθνικής αυτογνωσίας» (ο.π.). Κυβερνώντες και κυβερνώμενοι έχουμε εθιστεί στην αυταπάτη· επειδή καθόμαστε μπροστά στον αργαλειό νομίζουμε ότι υφαίνουμε. «Μαλακώνουμε τις λέξεις» (ο.π.), προκειμένου να αποφύγουμε την οδυνηρή αυτοεξέταση. Μιλάμε λ.χ. για «μνημόνιο» όταν τελούμε υπό «διεθνή οικονομικό έλεγχο»· θεωρούμε ότι είμαστε υπό «επιτήρηση», όταν βρισκόμαστε «υπό χρεοστάσιο»· αναρωτιόμαστε αν θα «χρεοκοπήσουμε», ενώ το πραγματικό ερώτημα είναι αν θα «καταρρεύσουμε». Βαφτίζουμε «μεταρρυθμίσεις» διάφορες «διευθετήσεις». Τα δανεικά και οι κοινοτικές εισροές μας έκαναν να μπερδέψουμε την «ανάπτυξη» με τη «μεγέθυνση». Ζούμε στη σύγχυση και την άρνηση: νοιώθουμε ότι το παιχνίδι τελειώνει, αλλά δεν έχουμε μάθει κάποιο άλλο, γι αυτό και γαντζωνόμαστε στο παλιό.

Δεύτερο, ακόμη και σήμερα, η δύναμη του λαϊκισμού είναι κυρίαρχη. Έχουμε μάθει να κατανοούμε τον εαυτό μας κυρίως υπό το πρίσμα του θυματοποιητικού λαϊκισμού (πασπαλισμένο, συνήθως, με εθνικό κουτσαβακισμό). Η ανατολικόστροφη (προνεοτερική) πλευρά μας δεν επιτρέπει στη δυτικόστροφη (νεοτερική) να πάρει τα ηνία.  Δεν πρόκειται μόνο για το πελατειακό κράτος, την κατάχρηση εξουσίας, και τη διαφθορά. Αυτά είναι τα συμπτώματα. Οι αιτίες της παθογένειας πρέπει να αναζητηθούν στην ιστορικά διαμορφωμένη πολιτική νοο-τροπία μας. Ο λαϊκισμός, στο μέτρο που εκφράζει το κυρίαρχο φαντασιακό στην κοινωνία, τροφοδοτεί τη διαρκή θυματοποίηση του «λαού» (μειώνοντας σημαντικά την ικανότητα αυτογνωσίας), θραύει τη σχέση πράξεων και συνεπειών (καλλιεργώντας την ανευθυνότητα και την απληστία), και ενισχύει στο λαό-πελάτη τη νηπιακή επιθυμία να ικανοποιούνται όλες οι επιθυμίες του. Ενώ η θεσμική λογική κανοναρχεί, ελέγχει, και ιεραρχεί προτεραιότητες, η λαϊκιστική λογική είναι παρορμητική, ισοπεδώνει,  και χυλοποιεί.

Τρίτο, και πιο μελαγχολικό,  «οι δυνάμεις που διαχειρίζονται [τη χώρα] είναι οι δυνάμεις που την έφεραν στη χρεοκοπία. Και είναι αντίνομο να λέμε, κάποιος ο οποίος οδήγησε μία χώρα στη χρεοκοπία θα τη σώσει. Δε γίνεται αυτό το πράγμα» (ο.π.). Γιατί; Για τρεις λόγους – νοητικούς, συμβολικούς και ψυχολογικούς. Οι λαϊκιστές και φαύλοι κομματάνθρωποι που έσπρωξαν τη χώρα στη χρεοκοπία δεν διαθέτουν εναλλακτική γλώσσα περιγραφής των προβλημάτων (άρα δεν μπορούν να φανταστούν νέες λύσεις), δεν συμβολίζουν το καινούριο (άρα αδυνατούν να μας εμπνεύσουν), ούτε έχουν τα «ψυχικά κουράγια» (ο.π.) (άρα δεν μπορούν να επιμείνουν και να συγκρουσθούν). Είναι δύσκολο έως αδύνατο να ξεφύγουν από τον πολιτικό «Κυνόδοντα» όσοι γαλουχήθηκαν, σταδιοδρόμησαν, και πλούτισαν στην πολιτική σχολή του Ανδρέα Παπανδρέου.

Γιατί μας εντυπωσιάζει ο λόγος του κ.Παπαδόπουλου; Κατ΄ αρχάς νοιώθεις ότι δεν κάνει δημόσιες σχέσεις: το ύφος του είναι βλοσυρό, οι λέξεις του συχνά κοφτερές. Διαισθάνεσαι ότι πιστεύει αυτά που λέει, ξέρεις ότι τα έλεγε πάντα. Ως υπουργός διακρίθηκε για τη μεταρρυθμιστική επιμονή του. Ήταν ένας σύγχρονος σοσιαλδημοκράτης σε ένα κόμμα που θύμιζε περισσότερο βαλκανικού τύπου οικογενειακή επιχείρηση, με συγκολλητική ιδεολογία τον αριστερόστροφο λαϊκισμό.

Συγκρίνετε τον «βαρύ» λόγο του κ.Παπαδόπουλου με την κενολογία των πολιτικάντηδων, και δείτε τη διαφορά. Η κυρία με το χαμόγελο-μάσκα, υπόδειγμα αυτοεξυπηρετικής φιλοδοξίας και ρουσφετολογικής φαυλότητας, ανακάλυψε πρόσφατα το εθνικό συμφέρον! «Εάν το πολιτικό σύστημα δεν αντιληφθεί ότι πρέπει να βάλει το συμφέρον της πατρίδας, πάνω από τα κομματικά συμφέροντα τότε η χώρα θα πάρει τον κάτω δρόμο», ανακοίνωσε η κυρία Μπακογιάννη. Ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών νομίζουν ότι θα μας κάνουν αισιόδοξους με την προσποιητά θετική ρητορική τους («το 2012 έτος ανάπτυξης»), όχι με την ωμή ειλικρίνεια και την αταλάντευτη αποφασιστικότητά τους. Αφού δεν διαθέτουν το τσορτσιλικό έρμα για να υποσχεθούν ενοχλητικές θυσίες, προσφεύγουν προπαγανδιστικά σε ασκήσεις θετικής ψυχολογίας!

Όταν άκουγες τον Τσόρτσιλ τον καιρό του Πολέμου είχες την αίσθηση ότι σε κυβερνάει κάποιος που έζησε όλη του τη ζωή γι αυτή τη στιγμή. Δεν σου υποσχόταν βέβαιη νίκη, αλλά «ιδρώτα, δάκρυα και αίμα». Ένοιωθες ότι μπορείς να τον εμπιστευθείς· οι θυσίες σου θα έπιαναν τόπο.  Όταν ακούς τον Παπανδρέου Γ΄ νοιώθεις ότι σε κυβερνά ο γιός του ιδρυτή της επιχείρησης που, βαθιά μέσα του, δεν θέλει (και δεν μπορεί) να κάνει αυτή τη δουλειά. Όταν ακούς τα παιδιά της πράσινης νομενκλατούρας - το Μαγκριώτη και τη Γεννηματά,  το Σκανδαλίδη και τον Παπουτσή, τον Κουσελά και την Αποστολάκη – να μπουρδολογούν στα ΜΜΕ, αντιλαμβάνεσαι  πόσο εύκολο είναι να πέσει η χώρα στο γκρεμό που χάσκει μπροστά της· συνειδητοποιείς ότι οι θυσίες σου μάλλον θα πάνε στο βρόντο. Κοιτάζεις από την άλλη μεριά τα παιδιά της γαλάζιας νομενκλατούρας και μελαγχολείς βαθιά· σε πνίγει η απελπισία – κι ο θυμός.
   
Εξοστρακίσαμε τους ικανούς στρατηγούς από την πόλη. Ας μην απορούμε που μας απέμειναν οι κατσαπλιάδες. 

9 σχόλια:

Χρήστος είπε...

Για τον κ. Παπαδόπουλο υπάρχει και ο αντίλογος
σχετικά με το έργο του ως Υπουργός Υγείας.

Ελπήνωρ είπε...

Πολύ καλή ανάλυση, αν και έχω πολλές ενστάσεις. Το παίρνω για ανάρτηση.

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Δεν μπορεί να γίνει σύγκριση ανάμεσα στον λόγο του Τσόρτσιλ και στη κατάσταση της Ελλάδας σήμερα μιας και η Αγγλία τότε βρισκότανε σε ένα παγκόσμιο πόλεμο ενώ εμείς έχουμε μία οικονομική κρίση η οποία σίγουρα είναι μεγάλη αλλά δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα πόλεμο, επίσης δεν μπορούμε να βάλουμε όλους τους πολιτικούς στο ίδιο τσουβάλι. Η κυρία Γεννηματά έχει 2 "προσόντα" είναι η κόρη του Γεννηματά και κέρδισε τις εκλογές το 2000 επειδή ο αντιπαλός της διαφωνούσε με τον Χριστόδουλο. Ευτυχώς για την Ελλάδα υπάρχουν πολιτικοί που έχουν πραγματικά προσόντα. Στην ίδια κατηγορία βάζω και τον Κώστα Καραμανλή τα αποτελέσματα της κυβέρνησης του τα γνωρίζουμε όλοι μας :(

TassosAnastassopoulos είπε...

Φυσικά το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει ουσιαστικά χρεωκοπήσει, εξ αιτίας του γεγονότος ότι ουδείς δανείζει το ελληνικό δημόσιο, δεν περιμέναμε να το πληροφορηθούμε από τον κ. Αλέκο Παπαδόπουλο. Το ξέρουμε πολύ καλά και τουλάχιστον εγώ, το έχω αναλύσει διεξοδικά και στο μπλογκ μου και στις σχολιαστικές παρεμβάσεις μου στο παρόν μπλογκ.

Το δυστύχημα με τον Αλέκο Παπαδόπουλο είναι ότι ουδέν έχει διδαχθεί από την πείρα του και την τύχη, που τον έφερε δίπλα στον μεγάλο του δάσκαλο - περί του αειμνήστου Ανδρέα Παπανδρέου ο λόγος. Παρέμεινε πεισματικά οπαδός δοξασιών οι οποίες υπήρξαν καταστροφικές για τον τόπο, μένοντας στην επιδερμική ανάλυση των εξελίξεων, που οδήγησαν στην διαλυτική για την ελληνική οικονομία και κοινωνία κρίση του ελληνικού δημόσιου χρέους και στην σύστοιχη κρίση δανεισμού, ύστερα από την αδυναμία του δονκιχωτικού οικονομικού επιτελείου του ΓΑΠ να αντιμετωπίσει την ελληνική δημοσιονομική κρίση, που άφησε πίσω της η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, μετά τις μοιραίες εκλογές της 4/10/2009.

Μιλώντας, για τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, τον δάσκαλο του Αλέκου Παπαδόπουλου (από τον οποίο ο αποτυχημένος Ηπειρώτης πολιτικός ουδέν εδιδάχθη και γι' αυτό περιέπεσε στην θέση στην οποία τώρα ευρίσκεται και από την οποία διαρκώς μεμψιμοιρεί, όπως ακριβώς πράττει κάθε ξεμωραμένος και μωροφιλόδοξος γέροντας, τον οποίον οι εξελίξεις έχουν ξεπεράσει), καλόν είναι να θυμόμαστε την παρακαταθήκη που άφησε πίσω του, λίγο πριν υποχρεωθεί από την καταβεβλημένη του υγεία να εγκαταλείψει την πρωθυπουργία στα χέρια του Κώστα Σημίτη, αυτού του διαλυτή της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, καθώς και της σεσημασμένης και παμφάγας παρέας του : "Ή το έθνος θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος" είπε, προφητικότατα, ο ιδρυτής του ΠΑΣΟΚ και πατέρας του ευήθη ΓΑΠ το καλοκαίρι του 1995, μετά από μια σύνοδο κορυφής των ηγετών της Ε.Ε., εν όψει της πορείας της χώρας προς την ένταξή της στην υπό διαμόρφωση ευρωζώνη. Και φυσικά δεν είχε άδικο σε αυτήν του την διαπίστωση και στην παρακαταθήκη που άφησε στους επίγονούς του, στους οποίους ο Αλέκος Παπαδόπουλος, προφανώς, συμπεριλαμβάνεται, αφού υπήρξε επιφανές μέλος των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη, οι οποίες οδήγησαν την χώρα στην καταστροφική πορεία της ένταξης της χώρας στην ζώνη του ευρώ και στην κατάργηση της δραχμής, μια ένταξη η οποία είναι η αιτία της τωρινής καταστροφής που έχει πλήξει τον τόπο και τον λαό του - έναν λαό, ο οποίος εξαπατήθηκε από την ανόητη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, μέσα από μια οργιαστική και συνάμα εξοργιστική προπαγάνδιση της "ασφάλειας", της "διαρκούς ευημερίας" και της "αειφόρας ανάπτυξης", που θα προσέφερε στην Ελλάδα, η ένταξή της στην ευρωζώνη και η κατάργηση όλων των νομισματικών εργαλείων που είχε στα χέρια της η χώρα μας, μέχρι το 2002, που η δραχμή έπαυσε να υπάρχει και αντικαταστάθηκε από το ευρώ - ένα νόμισμα το οποίο ήταν εφεύρεση της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ και επί του οποίου η Ελλάδα ουδένα έλεγχο ασκεί.

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος λέει πολλά κατά καιρούς, ενεργώντας, ως δημοσιοσχεσίτης της ελληνικής και της ευρωπαϊκής τραπεζιτικής ελίτ και μάλιστα των πιο επιθετικών, κοινωνικά αντιδραστικών και οικονομολογικά οπισθοδρομικών τμημάτων της, λειτουργώντας, ως εκφραστής των πλέον παρδοξολογικών ανοησιολογιών της παρωχημένης συμβατικής σοφίας των κλασσικών προκεϋνσιανών πατέρων της οικονομικής σοφίας, που η ίδια η ιστορική εξέλιξη έχει ρίξει στα αζήτητα και τις οποίες παραδοξολογικές ανοησίες, προσπαθούν να επαναφέρουν στην πρώτη γραμμή της δημοσιότητας οι χρηματοπιστωτικές ελίτ της Ευρώπης και οι όμοιοί τους στο διεθνές προσκήνιο.

Ο Αλέκος Παπαδόπουλος και τα λεγόμενά του δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να νεκρανασταίνουν το αρχέγονο δόγμα του Jean-Baptiste Say, το οποίο συνοψίζεται στο ότι η ίδια η παραγωγή δημιουργεί την αντίστοιχη κατανάλωση, προσαρμόζοντας τον μηχανισμό της μετατροπής των αποταμιεύσεων σε επενδύσεις, μέσω των διακυμάνσεων των επιτοκίων, σε ένα επίπεδο περίπου πλήρους απασχόλησης (τουλάχιστον εκείνων που είναι πρόθυμοι να απασχοληθούν).

TassosAnastassopoulos είπε...

Το δόγμα αυτό, το οποίο κονιορτοποιήθηκε από τον John Maynard Keynes, ήδη από την δεκαετία του 1930, μέσα από την εμπειρία της Great Depression, φυσικά ουδεμία θέση έχει και στην σημερινή light κρίση, που ξεκίνησε τον Σεπτέμβριο του 2008, με την παραλίγο κατάρρευση της Wall Street και συνεχίζεται τώρα με την "κρίση του ευρωπαϊκού χρέους" (δημόσιου, αλλά και ιδιωτικού - το ιδιωτικό σκέλος της κρίσης του χρέους, επιμελώς, αποκρύπτεται, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει και ότι δεν είναι μεγαλύτερο από το δημόσιο. Αντιθέτως, μάλιστα. Και υπάρχει και είναι πολύ μεγαλύτερο από το δημόσιο χρέος).

Γι' αυτήν την σημαντικότατη πλευρά της όλης ιστορίας, που έχει να κάνει με την καταστροφική διαχείριση του ελληνικού δημόσιου χρέους,το οποίο ήδη από τα μέσα της δεκαετία του 1990 είχε ξεπεράσει κατά πολύ το 100% του ΑΕΠ, ο Αλέκος Παπαδόπουλος (μέσα από την μετατροπή του από κατά 86% εσωτερικό δραχμικό χρέος, που ήταν πριν την ένταξη της χώρας μας στην ζώνη του ευρώ, σε ουσιαστικά 100% εξωτερικό χρέος, με την υιοθέτηση του ευρώ ως νομίσματος της χώρας, αφού αυτό λειτουργεί ως ένα ξένο νόμισμα και τούτο διότι, όπως προείπα, επί αυτού η χώρα ουδένα έλεγχο ασκεί) αυτός ο αυτόκλητος δημοσιοσχεσίτης της ελληνικής και της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ, ουδέν έχει να πει.

Και δεν έχει να πει τίποτε και επειδή θέλει να αποφύγει το θέμα, όπως ακριβώς επιθυμεί και ολόκληρη η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, διότι δεν θέλει να συζητήσει τις συνέπειες και τις αντίστοιχες ευθύνες που έχει για τις καταστροφικές και συνάμα βλακώδεις στρατηγικές επιλογές της, που οδήγησαν την ελληνική οικονομία στην τωρινή καταστροφή, τον πληθυσμό της χώρας σε ένα καθεστώς πεονίας και την ίδια την χώρα στην διαδικασία της ελεγχόμενης πτώχευσης και της διαρπαγής του πλούτου της, που ετοιμάζουν οι δανειστές της χώρας και οι κατοχικοί εκπρόσωποί της, που εμφανίζονται ως "εταίροι".

Αλλά τι να πει ο Αλέκος Παπαδόπουλος, γι' αυτά (όπως επίσης ουδέν έχει να πει ο κ. Χαρίδημος Τσούκας), διότι αυτά αναιρούν την επιχειρηματολογία και των δύο που στρέφεται κατά της "θυματοποίησης του ελληνικού λαού" και κατά του "λαϊκισμού" και τούτο επειδή και ο ελληνικός λαός υπήρξε θύμα της συστηματικώς ψευδολόγας προπαγάνδισης των καταστροφικών στρατηγικών επιλογών της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που τον έπεισε, με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς που έθεσε και θέτει σε λειτουργία, για την αναγκαιότητα της κατάργησης της δραχμής και την ένταξη στο ευρώ - και φυσικά το να επισημαίνεται αυτό δεν αποτελεί λαϊκισμό, αλλά είναι απλή επισήμανση μιας αλήθειας, που μπορεί για τον Αλέκο Παπαδόπουλο και τον Χρίδημο Τσούκα να είναι ανεπιθύμητη, αλλά είναι αναγκαία, αν θέλουμε να διαυγάσουμε και όχι να αποκρύψουμε την πραγματικότητα.

Που ήταν, λοιπόν, ο κ. Αλέκος Παπαδόπουλος όταν το ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο υπερέβαινε κατά πολύ το 100% του ΑΕΠ, από ουσιαστικά εσωτερικό δραχμικό χρέος μετατρεπόταν σε καθ' ολοκληρίαν εξωτερικό χρέος - γεγονός που σήμαινε ότι ήταν αδύνατο να εξυπηρετηθεί, όταν θα εμφανιζόταν η πρώτη δυσκολία στις διεθνείς χρηματαγορές και το οποίο καθιστούσε την χώρα υποψήφια για χρεωκοπία;

Γιατί και με ποιά λογική επέτρεψε να συμβεί αυτό και να επικρέμαται - παραμένοντας στην αφάνεια και σε ένα καθεστώς ύπουλης σιωπής - επί της ελληνικής οικονομίας επί μακρύ χρονικό διάστημα, δηλαδή για μια σχεδόν εννεαετία;

Πότε και που συζήτησε το θέμα αυτό στα κυβερνητικά όργανα, στα οποία μετείχε;

Και φυσικά, άγνοια δεν μπορεί να επικαλεσθεί ο Αλέκος Παπαδόπουλος, διότι ο αείμνηστος δάσκαλός του ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε προειδοποιήσει, σαφέστατα και κατηγορηματικά : "Ή το έθνος θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος".

TassosAnastassopoulos είπε...

Αυτό το επίπεδο του ελληνικού δημόσιου χρέους και η διάρθρωση αυτού του χρέους - ένα χρέος καθαρά τοκογλυφικό, αφού κατά 85%, έως 90% το χρέος αυτό είναι ένα ανατοκιστικό/επιτοκιακό χρέος, αφού από τα 345 δισ. €, που χρωστάει το ελληνικό δημόσιο, μόνον τα 35 δισ. €, έως 52 δισ. € -, αντιστοιχούν σε πραγματικό χρήμα που έχει λάβει η χώρα, ενώ τα υπόλοιπα αντιστοιχούν σε ανατοκισμούς και τόκους παλαιών χρεών, γεγονός που καθιστά το ελληνικό δημόσιο χρέος, ως υπόδειγμα τοκογλυφικού χρέους, το οποίο η χώρα έπρεπε τον Μάϊο του 2010 να αρνηθεί να εξυπηρετήσει, όπως και τώρα πρέπει να παύσει να εξυπηρετεί - έπρεπε να οδηγήσουν τον Αλέκο Παπαδόπουλο (ο οποίος - υπό την καθοδήγηση του Ανδρέα Παπανδρέου - είχε επιτυχώς ξεπεράσει την κρίση του 1994, όταν είχε αντιμετωπισθεί η κερδοσκοπική επίθεση κατά της δραχμής, με την αφανή, αλλά ουσιαστική βοήθεια του αείμνηστου τότε Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος Ιωάννη Μπούτου και του τότε Δοικητή της Εθνικής Τραπέζης της Ελλάδος Γεώργιου Μίρκου) στο να εισηγηθεί την μη ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, διότι η χώρα δεν πληρούσε τις προϋποθέσεις ένταξής της σε αυτήν και διότι στην πρώτη δυσκολία θα χρεωκοπούσε - εάν και εφ' όσον η Ε.Κ.Τ. θα ηρνείτο να λειτουργήσει, όπως λειτουργούν όλες οι Κεντρικές Τράπεζες, οι οποίες χρηματοδοτούν τα δημόσια χρέη των κρατών στα οποία υπάγονται.

(Ας δούμε το παράδειγμα της Ιαπωνίας, η οποία έχει ένα δημόσιο χρέος το οποίο, κατά το έτος 2010, φθάνει το 227% του ΑΕΠ της και είναι εκφρασμένο στο τοπικό της νόμισμα, το γεν. Το δημόσιο χρέος της χώρας αυτής, κατά το τρέχον έτος και τα επόμενα, θα ξεπεράσει το 300% του ΑΕΠ, λόγω και της τεράστιας καταστροφής που υπέστη η χώρα από τον σεισμό της 11/3/2011 και το πυρηνικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει, ως συνέπεια του σεισμού αυτού. Η Ιαπωνία, βέβαια, δεν πρόκειται να χρεωκοπήσει, αφού το δημόσιο αυτό χρέος είναι εσωτερικό χρέος και θα αντιμετωπισθεί από την εσωτερική χρηματαγορά και την Κεντρική Τράπεζα της χώρας, με τα νομισματικά εργαλεία, που έχουν οι εκεί τοπικές αρχές και τα οποία, δυστυχώς, δεν έχει η Ελλάδα, μετά την κατάργηση του εθνικού της νομίσματος, αφού δι’ αυτής και με την υιοθέτηση του ευρώ, παρέδωσε όλα τα σχετικά νομισματικά εργαλεία στα χέρια της ευρωγραφειοκρατίας των Βρυξελλών, της χρηματοπιστωτικής ελίτ της Φραγκφούρτης και της πολιτικής ελίτ του Βερολίνου).

Περιττό να πω ότι ο Αλέκος Παπαδόπουλος ουδέν - εξ όσων έπρεπε να πράξει τότε – έπραξε. Απεδέχθη και υποστήριξε, με φανατισμό μουσουλμάνου νεοφώτιστου, την υπόκωφη, ύπουλη, σιωπηλή, αλλά συνάμα βέβαιη, πορεία της χώρας προς την καταστροφή και την υπαγωγή του πληθυσμού της στο καθεστώς μιας εκσυγχρονισμένης πεονίας που του ετοιμάζουν οι «εταίροι», οι οποίοι ενεργούν ως κατοχικοί γκαουλάϊτερς των δανειστών της χώρας.

Για τους λόγους αυτούς, οι ευθύνες του είναι βαρύτατες. Και φυσικά, δεν δικαιούται να καμώνεται τον επικριτή του όντως φαύλου και ανίκανου πολιτικού συστήματος της χώρας, μέλος του οποίου είναι και ο ίδιος.

Και φυσικά φαύλος μπορεί να μην είναι. Σίγουρα, όμως, είναι ανίκανος. Κάτι που αποδείχθηκε, ευθύς ως έπαυσε να λειτουργεί και να ενεργεί, κάτω από τις φτερούγες του μεγάλου του δασκάλου – του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου…

TassosAnastassopoulos είπε...

Ας εξετάσουμε τώρα την ουσία των όσων υπερασπίζει, ως αναγκαία μέτρα, ο Αλέκος Παπαδόπουλος και η ελληνική και διεθνής χρηματοπιστωτική ελίτ, μαζί με τα παπαγαλάκια των οικονομολόγων της συμβατικής σοφίας:

Στις παρούσες συνθήκες του ασφυκτικού δημόσιου χρέους των 345 δισ. € και με ειλημμένη απόφαση την αποπληρωμή του, χωρίς στάση πληρωμών και αναδιάρθρωση, ο Αλέκος Παπαδόπουλος εισηγείται την δραστική περικοπή των δημοσίων δαπανών και την ουσιαστική ξεθεμελείωση του κράτους, ως εργαλείου άσκησης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, μέσα από την τυπική (και συνάμα ανόητη και παιδαριώδη) λογική, που συγκρίνει την οικονομία, ως σύνολο, με την ατομική επιχείρηση ή το νοικοκυριό.

Αν ήταν η οικονομία επιχείρηση ή νοικοκυριό, η προφανής απάντηση είναι ότι πρέπει να σφίξουμε το ζωνάρι, να περικόψουμε τα έξοδα και, εφόσον τα έξοδα περικοπούν περισσότερο από τα έσοδα και τα συνολικά εισοδήματά μας, έτσι, σταδιακά, θα μειώσουμε τα χρέη μας. Αυτό, άλλωστε, είναι που διατυμπανίζει η κυβέρνηση του αφελούς ΓΑΠ, ως στόχο της.

Όμως, η οικονομία δεν είναι επιχείρηση και δεν έχει να κάνει με την λειτουργία και τους λογαριασμούς ενός νοικοκυριού. Σε μια τεράστια οικονομία όπως η ευρωπαϊκή, που υπερβαίνει τα 10 τρισ. €, τα χρέη της μιας χώρας αποτελούν την περιουσία κάποιου άλλου κράτους ή οργανισμού (ήτοι τα χρέη του ελληνικού δημοσίου είναι περιουσιακά στοιχεία μιας γαλλικής ή γερμανικής τράπεζας ως περιουσιακό στοιχείο της, με την μορφή των ελληνικών κρατικών ομολόγων που έχουν στην κατοχή τους.

Σε όλη την δεκαετία, πριν το 2008, ο παγκόσμιος γραφειοκρατικός καπιταλισμός, ιδίως οι ΗΠΑ και η Ευρώπη μεγάλωνε τα επίπεδα ανάπτυξης στην βάση του επιταχυνόμενου δανεισμού. Αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, στον βαθμό που ο δανεισμός βοηθάει την αναπτυξιακή διαδικασία, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, μέσα από την δημιουργία του χρήματος (την διαδικασία του fiat money), αρκεί να ισχύουν οι δύο προϋποθέσεις, που είναι απαραίτητες, για να αποφευχθεί μια κρίση, ήτοι ο ρυθμός αύξησης των χρεών να είναι σε έναν βαθμό αναλογικός, σε σχέση με την μεγέθυνση της πραγματικής παραγωγικής βάσης, ή τουλάχιστον να υπάρχει ο απαραίτητος εγγυητής της τελευταίας καταφυγής, που θα εγγυάται ότι τα χρέη που δημιουργούνται, μέσα από αυτήν την διαδικασία, θα πληρωθούν απρόσκοπτα και στην ώρα τους, αλλά και παράλληλα θα θέτει τους κανόνες ελέγχου της διαδικασίας παραγωγής χρεών και τήρησης της αναλογικότητας παραγωγικής βάσης και χρεών, κατά τέτοιον τρόπο, ώστε να μην πανικοβληθούν, σε κάποια χρονική στιγμή, οι δανειστές και να μην παύσουν να δανείζουν και να μην απαιτήσουν τα δανεικά πίσω, κινήσεις, οι οποίες θα κατεδαφίσουν το σύνολο του αναπτυξιακού οικοδομήματος.

Από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 η παγκόσμια οικονομία (η ελληνική λειτούργησε σε άλλη βάση στηριγμένη μέχρι την ένταξη στην ευρωζώνη στην εσωτερική χρηματαγορά) αγνόησε κάθε κανόνα και το 2008 ήλθε η παρ’ ολίγον κατάρρευση στην Wall Street και λίγο μετά, στα τέλη του 2009, στην αγορά των ομολόγων των ευρωπαϊκών χρεών. Η εκτόξευση των ελληνικών spreads ήταν μόνον η αρχή της ευρωπαϊκής διάστασης της κρίσης που πολύ γρήγορα πήρε τραγικές διαστάσεις επί σκηνής λόγω των μεγάλων και μονόπλευρων περικοπών των δαπανών των ελλειμματικών κρατών της ευρωζώνης.

Φυσικά οι περικοπές αυτές υπήρξαν εσφαλμένες και ο λόγος είναι απλός. Όταν, ιδίως σε καιρό έντονης ύφεσης, οδηγείς τους υπερχρεωμένους να μειώσουν τα χρέη τους, πρέπει να γνωρίζεις ότι για να επιτευχθεί ο στόχος της μείωσης των χρεών τους πρέπει να ισχύσουν δύο προϋποθέσεις: Αφ’ ενός μεν, οι υπερχρεωμένοι πρέπει να ξοδεύουν ποσά μικρότερα των εισοδημάτων τους και αφ’ ετέρου, οι υποχρεωμένοι δηλαδή εκείνοι που χρωστούν κάτω από τον μέσο όρο, πρέπει να αρχίσουν να ξοδεύουν ποσά μεγαλύτερα των εισοδημάτων τους. (Αν είναι όλοι υπερχρεωμένοι τότε τα πράγματα γίνονται περισσότερο πολύπλοκα).

TassosAnastassopoulos είπε...

Στην παγκόσμια οικονομία, συνολικά, τα χρέη μιας οικονομικής ενότητας ή ενός οργανισμού είναι περιουσία κάποιου άλλου και οι συνολικές δαπάνες των πολιτών και των επιχειρήσεων ισούνται με το συνολικό εισόδημά τους.

Είναι λοιπόν προφανές ότι, κάτω από αυτήν την απλή οπτική γωνία, που ο Αλέκος Παπαδόπουλος δεν επιθυμεί να την λάβει υπόψη του, οι ηγέτες του G20, αλλά και της ΕΕ, έπρεπε να συμφωνήσουν στην μείωση των δαπανών των ελλειμματικών χωρών και στην αντίστοιχη αύξηση των δαπανών των πλεονασματικών χωρών. Οι Γερμανοί, των Μέρκελ - Σόϊμπλε - Βεστερβέλλε όμως, με την γνωστή επαρχιωτική λογική τους, διαφώνησαν σε αυτήν την λύση, που πρότειναν οι Αμερικανοί, τον Απρίλιο του 2009.

Έτσι καταλήξαμε με την γνωστή συνταγή: Να αυξάνουν τις δαπάνες τους οι ελλειμματικοί Αμερικανοί την ώρα που η πλεονασματική Γερμανία επέλεξε να οχυρωθεί πίσω από έναν κουτοπόνηρο ηθικοπλαστικό λόγο που απαιτεί από όλους, ελλειμματικούς και πλεονασματικούς, να περιορίσουν τις συνολικές δαπάνες,
με μοναδικό στόχο να αποφύγει, πάση θυσία (των άλλων) να συμμετάσχει στην αντιμετώπιση της κρίσης.


Όμως, όταν όλοι περικόπτουν, απλούστατα, μειώνεται το συνολικό εισόδημα (αφού το συνολικό εισόδημα = συνολικές δαπάνες, με μόνο αποτέλεσμα την διαιώνιση και την γενίκευση της ύφεσης.

Έτσι, η λύση που έφερε στην επιφάνεια η Ε.Ε. ήταν να ρίξουν τα επιτόκια με τα οποία δανείζονται οι τράπεζες σχεδόν στο μηδένμε στόχο να επιδοτηθούν και να τονωθούν οι επενδύσεις και να αρχίσει η ανάπτυξη.

Όμως, η ύφεση είναι τόσο βαθειά που κανείς σοβαρός επιχειρηματίας δεν θέλει να επενδύσει ακόμα και να του χαρίσουν χρήματα τα οποία θα τα πάρει βέβαια αλλά επενδύσεις δεν θα κάνει. Κι ενώ τα επιτόκια βρέθηκαν κοντά στο μηδέν, και οι επενδύσεις δεν έγιναν, μετά άρχισαν να παράγουν περισσότερο χρήμα με την ΕΚΤ να αγοράζει κρατικά ομόλογα από τις τράπεζες. Όμως, η λειτουργούσα παγίδα ρευστότητας, που περιέγραψε ο Κέϋνς ήδη από την δεκαετία του 1930, δεν επέτρεψε την αύξηση των επενδύσεων με αποτέλεσμα το πλήρες αδιέξοδο.

Μπροστά σε αυτό το αδιέξοδο, οι Ευρωπαίοι ηγέτες και από κοντά ο Αλέκος Παπαδόπουλος έδωσαν την δική τους απάντηση : Αφού η οικονομία δεν μπορεί να μετατρέψει τις αποταμιεύσεις σε επενδύσεις, πρέπει να μειωθούν τα εισοδήματα (για να γίνουν οι επενδύσεις).

Θα έπρεπε, όμως, να μειωθούν τα εισοδήματα εκείνων που δεν χρωστούν πολλά. Και τούτο διότι, αν μειωθούν τα εισοδήματα όσων είναι υπερχρεωμένοι, αυτοί δεν θα πληρώσουν τους δανειστές τους. Στην πράξη, όμως, γίνεται το αντίθετο. Έτσι, τελικα, πλήττονται όχι αυτοί που έχουν τα μεγαλύτερα εισοδήματα με τα χαμηλότερα χρέη, αλλά εκείνοι που έχουν τα μικρότερα εισοδήματα με τα μεγαλύτερα χρέη, γεγονός που οδηγεί σε αδιέξοδο τις τράπεζες όταν οι οφειλέτες τους δεν μπορούν να πληρώσουν, αφού τα εισοδήματά τους συρρικνώθηκαν ακόμα πιο πολύ.

Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη για να αντιληφθούμε ότι οδηγούμαστε σε ένα πλήρες αδιέξοδο. Σε επίπεδο νοικοκυριών και επιχειρήσεων, οδηγεί στις πτωχεύσεις. Σε επίπεδο κρατών, στην όλο και μεγαλύτερη υστέρηση των στόχων του ελλείμματος και του χρέους.

Σε αυτό το σημείο η αναδιάρθρωση του συνολικού ελληνικού και ευρωπαϊκού χρέους είναι η μόνη λογική λύση. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι, από την στιγμή που οι χώρες όπως η Γερμανία και οι άλλες πλεονασματικές, αρνούνται να αυξήσουν τις δαπάνες τους, ως αντίβαρο των περικοπών που κάνουν οι ελλειμματικές χώρες και τα εισοδήματα που πλήττονται δεν είναι αυτών των κατηγοριών του πληθυσμού που έχουν σωρεύσει πλούτο, το συνολικό χρέος θα αυξάνει έστω και ως ποσοστό των συνολικών εισοδημάτων.

TassosAnastassopoulos είπε...

Και αυτό θα γίνει, υπό διάφορες μορφές, είτε αρέσει στον Αλέκο Παπαδόπουλο, είτε όχι και παρά τις όποιες ανοησιολόγες παραδοξολογίες του, διότι η ουσία του όλου προβλήματος βρίσκεται στο γεγονός ότι ,η σύγχρονη ύφεση οφείλεται στην τεράστια ανισοκατανομή των εισοδημάτων που επέφερε η επικράτηση των νεοφιλελεύθερων ιδεών και η απορρύθμιση του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, μαζί με την προϊούσα πτώση της κατανάλωσης και όχι η ανύπαρκτη υπερκατανάλωση την οποία επικαλούνται ως ... αιτία της κρίσης, αυτός και η χρηματοπιστωτική ελίτ, της οποίας τις δημόσιες σχέσεις έχει αυτοκλήτως αναλάβει...

(Ο ΓΑΠ, βέβαια, συνεχίζει, μαζί με τον Παπακωνσταντίνου να αρνείται την αναδιάρθρωση, παίζοντας τον ρόλο του πιστού υπερασπιστή των συμφερόντων της ευρωπαϊκής και της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ελίτ, που επιθυμούν να αποφύγουν την κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού ασυστήματος, αναλώμασι του ελληνικού πληθυσμού. Το πιθανότερο είναι ότι στην πορεία θα αποδεχθεί μια μορφή αναδιάρθρωσης του ελληνικού δημόσιου χρέους, η οποία όμως περισσότερο θα μοιάζει με μια διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης, η οποία θα συνδυάζεται με την διαρπαγή του ελληνικού δημόσιου πλούτου και λιγότερο με μια ουσιώδη αναδιάρθωση, που θα απαλλάσσει το ελληνικό δημόσιο από το χρέος αυτό, το οποίο - θυμίζω και πάλι - είναι ένα καθαρά ανατοκιστικό/επιτοκιακό, δηλαδή ένα τοκογλυφικό, χρέος)...