Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Τρόϊκα και πάλι τρόϊκα!


Λένε πολλοί, ακόμη και οι πολιτικοί της φαυλότητας, ότι η χώρα χρειάζεται «επανεκκίνηση». Ακούγεται ευρηματικό. Μακάρι να ήταν όμως τόσο απλό! Ακόμα κι αν παρακάμψουμε την υποκρισία, το λεξιλόγιο αυτό είναι πολύ μηχανιστικό για να είναι διαφωτιστικό. Η χώρα δεν είναι προσωπικός υπολογιστής για να κάνουμε restart ή reboot. Δεν θα βάλουμε μπρος μια μηχανή που παρουσίασε προβλήματα, τα διορθώσαμε, και κάνουμε επανεκκίνηση. Οι ιστορικοί εθισμοί μιας κοινωνίας κι ενός πολιτικού συστήματος δεν ξεπερνιούνται τόσο μηχανιστικά – τείνουν, συχνά ανεπίγνωστα, να αναπαράγονται.

Θέλετε αποδείξεις; Κοιτάξτε γύρω σας! Πάνω από εκατό τροπολογίες υπέβαλλαν πρόσφατα πολλοί βουλευτές μας, σχεδόν όλες σε άσχετα νομοσχέδια, οι περισσότερες από τις οποίες αφορούν στην εξυπηρέτηση επιμέρους, οργανωμένων συμφερόντων. Η Ελλάδα μπορεί να ψυχορραγεί, αλλά οι πολιτικοί δεν αποβάλλουν τις συνήθειές τους – κάνουν τα πάντα για τους «πελάτες» τους. Η «επανεκκίνηση», βλέπετε, δεν αλλάζει απαραίτητα το σύστημα, επιβεβαιώνει τη λειτουργία του!

Η σκανδαλώδης χρηματοδότηση των κομμάτων συνεχίζεται, ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν χρήματα! Τα κρατικοποιημένα κόμματα του «στρατηγού» Βενιζέλου και του «πατριώτη» Σαμαρά, νομοθετούν ό,τι τα συμφέρει. Πρακτικώς είναι χρεοκοπημένα, δεν πληρώνουν τους υπαλλήλους τους, σπατάλησαν την κρατική χρηματοδότηση και, έχοντας ξεμείνει από χρήματα, τι κάνουν; Ελέγχοντας τη Βουλή, νομοθετούν την κρατική χρηματοδότησή τους! Προσπαθούν να ξεφύγουν από την πίεση των δανειστών τους (των κρατικών τραπεζών!), νομοθετώντας ξεδιάντροπα υπερ των συμφερόντων τους. Κάνουν, δηλαδή, αυτό που έκαναν πάντα!

Ο υπουργός Παιδείας κ.Μπαμπινιώτης, διακεκριμένο μέλος του «συστήματος», αναστέλλει την εφαρμογή της κρισιμότερης διάταξης του νόμου Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια – τη σύνδεση της χρηματοδότησης με την εκλογή των Συμβουλίων Διοίκησης. Τα οργανωμένα συμφέροντα, υπό την ιδιοτελή καθοδήγηση λιλιπούτειων δήθεν πρυτάνεων, επιχαίρουν. Φυσικά, όσοι παρακολουθούμε το δημόσιο βίο του κ.Μπαμπινιώτη ουδόλως εκπλησσόμεθα. Οι άνθρωποι του «συστήματος» υπάρχουν για να το προστατεύουν, όχι να το αλλάζουν. Δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που πολέμησε λυσσαλέα το νόμο Γιαννάκου;

Όλοι παίζουν τον ιστορικό ρόλο που έμαθαν να παίζουν: τα οργανωμένα συμφέροντα να ανθίστανται, συχνά βίαια και αντιδημοκρατικά, στην αλλαγή, οι δε υποτίθεται διαχειριστές της αλλαγής, τύπου Μπαμπινιώτη, να ενδίδουν στις πιέσεις τους. Η ενδοτικότητα ενθαρρύνει φυσικά τις αντιδραστικές δυνάμεις και ακυρώνει τις μεταρρυθμίσεις. Αλλά αυτό ποσώς ενδιαφέρει του Μπαμπινιώτηδες! Δεν θα είναι για πάντα υπουργοί! Έχοντας συλλέξει έναν ακόμα τίτλο, θα βάλουν πλώρη για μια ακόμη προεδρία σε κάποιο επόμενο Ίδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού. Το «σύστημα» δεν είναι αγνώμον όταν το υπηρετείς.

Οσοι θέλουν να δουν την Ελλάδα να μετασχηματίζεται σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, είναι προτιμότερο να μη μιλάνε για «επανεκκίνηση». Αυτό το λεξιλόγιο μόνο μιντιακές ανάγκες εξυπηρετεί, αποπροσανατολίζει. Υιοθετεί, με μηχανιστικό τρόπο, τη γλώσσα της αλλαγής για να μην αλλάξει τίποτα! Πολιτικάντηδες, διανοούμενοι του «συστήματος», και οργανωμένα συμφέροντα, μετέχουν σε μια φαύλη συμπαιγνία δήθεν μεταρρυθμίσεων, ακριβώς για να αποτρέψουν τις μεταρρυθμίσεις!

Εκεί που υπόκεινται στον διεθνή οικονομικό έλεγχο των δανειστών μας, τα περιθώρια του πολιτικού συστήματος είναι περιορισμένα. Οι ελεγκτές της τρόϊκας είναι το μόνο όργανο στο οποίο οι πολιτικάντηδες υποχρεούνται να λογοδοτούν. Αφού προσάρμοσαν τη δημοκρατία στα πελατειακά-κομματοκρατικά κριτήριά τους, δεν νοιώθουν την υποχρέωση να λογοδοτήσουν στο Κοινοβούλιο, ούτε αισθάνονται το Σύνταγμα και τις άγραφες αξίες που διέπουν το δημόσιο βίο σε μια δημοκρατία ως αμετακίνητα σημεία αναφοράς. Το κύριο σημείο αναφοράς που γνωρίζουν είναι το ίδιον (κομματικό, συντεχνιακό, προσωπικό) συμφέρον. Μόνο η τρόϊκα τους καθιστά υπόλογους για τις επιδόσεις τους.

Οι «εξωτερικοί περιορισμοί» των διεθνών δανειακών συμβάσεων πιέζουν για ριζικές αλλαγές. Όπου αυτοί οι περιορισμοί ατονούν ή απουσιάζουν, η φυσική τάση του «συστήματος» είναι η αδράνεια – η αναπαραγωγή των ιστορικών εθισμών της φαυλότητας. Ρουσφέτια, εξυπηρέτηση επιμέρους συμφερόντων, αυτο-εξυπηρετική χρήση του νόμου, ενδοτικότητα στην ανομία χάριν της επίπλαστης συστημικής «ηρεμίας».

Συμπέρασμα: Οσοι λαχταρούμε η Ελλάδα μα γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα, πρέπει να έχουμε το κουράγιο να προεκτείνουμε το συλλογισμό μας στα άκρα: αν αφεθεί στις εγχώριες δυνάμεις και μόνον, η χώρα δεν θα αλλάξει ουσιωδώς. Η ιστορικά εμπεδωμένη θεσμική φαυλότητα θα τείνει να διαιωνίζεται. Η χώρα θα αλλάξει, στο μέτρο που η επιτήρηση των δανειστών μας είναι εκτεταμένη και αποτελεσματική. Δεν μας τιμά, φυσικά, κάτι τέτοιο, αλλά αν μας ενδιέφερε στ’ αλήθεια, όχι προσχηματικά, η αξιοπρέπεια, θα είχαμε κάνει διαφορετικές επιλογές. Όχι «επανεκκίνηση», λοιπόν, επιτήρηση! Τρόϊκα, περισσότερη τρόϊκα!

19 σχόλια:

Panagiotis Atmatzidis είπε...

Στο άρθρο θεωρείται δεδομένη την αξιοπιστία της Τρόικας, ενώ κάθε άλλο παρά τέτοια είναι. Ξεκινώντας από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, από την Citigroup, Goldman S., Morgan Stanley, περνώντας από τους 3 οίκους αξιολόγησης (Moodies, S & P, Fitch) έως την αδιανόητη στάση της Ε. Ε., δλδ. οι ιδιώτες να περικόψουν «εθελοντικά» εμείς με τίποτα και για κανένα λόγο - δηλαδή οι ιδιώτες είναι ηλίθιοι ή τους έπιασε ο πόνος; Την ίδια στιγμή που σφίγγει τα λουριά στα «κράτη» (βλ. ανθρώπους) μοιράζει «πίστωση» στις τράπεζες 500 δις «για να μην έχουν πρόβλημα ρευστότητας» που είδη τους μοιράζουν αβέρτα πίστωση «τα κράτη» γιατί είναι «αναγκαίες»… Λες κι αυτές δεν υπόκεινται τους νόμους του ελεύθερου εμπορίου…
Έχετε άραγε εμπιστοσύνη στον Sarkozy και στην Merkel? Ή στην Langarde? Σε πόσες χώρες το ΔΝΤ έφυγε χωρίς να αφήσει πίσω του συντρίμμια; Εξαθλιωμένα έθνη και ξεπουλημένους λαούς;
Αυτά που αναπαράγει η αριστερά, δεν είναι όλα προπαγάνδα. Δυστυχώς, αποδεδειγμένα σε πάρα πολλά έχουν δίκιο. Συμφωνώ σε όσα λέτε, αλλά η αλλαγή πρέπει να έρθει εκ των έσω. Οι εξωτερικοί παράγοντες μόνο αρνητικό ρόλο μπορούν να παίξουν, όπως έκαναν τόσες φορές στο παρελθόν.

Προσωπικά προτιμώ μια Ελλάδα με ανεξάρτητη και λειτουργική δικαιοσύνη, με ακριβοδίκαιο εκλογικό νόμο και με συχνά δημοψηφίσματα για τα σημαντικά ζητήματα στην δραχμή παρά μια Ελλάδα διεφθαρμένη στο €.

Panagiotis Atmatzidis είπε...

Στο άρθρο θεωρείται δεδομένη την αξιοπιστία της Τρόικας, ενώ κάθε άλλο παρά τέτοια είναι. Ξεκινώντας από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, από την Citigroup, Goldman S., Morgan Stanley, περνώντας από τους 3 οίκους αξιολόγησης (Moodies, S & P, Fitch) έως την αδιανόητη στάση της Ε. Ε., δλδ. οι ιδιώτες να περικόψουν «εθελοντικά» εμείς με τίποτα και για κανένα λόγο - δηλαδή οι ιδιώτες είναι ηλίθιοι ή τους έπιασε ο πόνος; Την ίδια στιγμή που σφίγγει τα λουριά στα «κράτη» (βλ. ανθρώπους) μοιράζει «πίστωση» στις τράπεζες 500 δις «για να μην έχουν πρόβλημα ρευστότητας» που είδη τους μοιράζουν αβέρτα πίστωση «τα κράτη» γιατί είναι «αναγκαίες»… Λες κι αυτές δεν υπόκεινται τους νόμους του ελεύθερου εμπορίου…
Έχετε άραγε εμπιστοσύνη στον Sarkozy και στην Merkel? Ή στην Langarde? Σε πόσες χώρες το ΔΝΤ έφυγε χωρίς να αφήσει πίσω του συντρίμμια; Εξαθλιωμένα έθνη και ξεπουλημένους λαούς;
Αυτά που αναπαράγει η αριστερά, δεν είναι όλα προπαγάνδα. Δυστυχώς, αποδεδειγμένα σε πάρα πολλά έχουν δίκιο. Συμφωνώ σε όσα λέτε, αλλά η αλλαγή πρέπει να έρθει εκ των έσω. Οι εξωτερικοί παράγοντες μόνο αρνητικό ρόλο μπορούν να παίξουν, όπως έκαναν τόσες φορές στο παρελθόν.

Προσωπικά προτιμώ μια Ελλάδα με ανεξάρτητη και λειτουργική δικαιοσύνη, με ακριβοδίκαιο εκλογικό νόμο και με συχνά δημοψηφίσματα για τα σημαντικά ζητήματα στην δραχμή παρά μια Ελλάδα διεφθαρμένη στο €.

Ανώνυμος είπε...

@ Panagiotis Atmatzidis

Δεν είναι πλέον 500 δις αλλά με την τελευταία ενίσχυση 1 τρις.

Τα λεφτά αυτά δίνονται στις τράπεζες απο την ΕΚΤ, αποκλειστικά για να αγοράζουν κρατικά ομόλογα και να συντηρούν τους ελλειμματικούς προυπολογισμούς ΟΛΩΝ των χωρών της ΕΕ, γιατί κανένας ιδιώτης κεφαλαιούχος δεν είναι διατεθειμένος να βάλει τα λεφτά του σε αυτή την μαύρη τρύπα που λέγεται ΕΕ.

Όσον αφορά την επανεκκίνηση, αυτή μπορεί να γίνει τεχνικά πολύ εύκολα αν αφεθούν οι χώρες που έχουν χρεοκοπήσει, να κηρύξουν πτώχευση χωρίς δανεικά απο την ΕΚΤ, το ΔΝΤ και τα "ταμεία διάσωσης" της ΕΕ.

Χωρίς λεφτά, κανένας Βανιζέλος και κανένας Σαμαράς δεν θα μπορούν να κόψουν επιταγές στους εαυτούς τους.

TassosAnastassopoulos είπε...

Σύμφωνα με όσα σχεδιάζει το Βερολίνο, τον Ιούλιο τα κονδύλια των μηχανισμών διάσωσης θα αυξηθούν προσωρινά στα 650 δισ. €. Αυτό θα γίνει μέσα από μια ρύθμιση, η οποία προβλέπει ότι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), ενώ, αρχικά, ήταν ένας προσωρινός μηχανισμός, τον οποίο θα αντικαθιστούσε, αργότερα, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM), τελικά, θα συνεχίσει να υπάρχει, παράλληλα, με τον ESM, ως τον Ιούνιο του 2013.

Ο EFSF έχει ήδη δεσμεύσει 200 δισ. €, για την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, οπότε η δανειοδοτική του ισχύς φθάνει στα 240 δισ. € τα οποία θα συνυπάρξουν, παράλληλα, με τα κεφάλαια του ESM και θα παύσουν να υπάρχουν στα μέσα του 2013.

Αυτό, προφανώς, σημαίνει ότι κανένας δεν πρέπει να δίνει πίστη σε όσα λένε οι ευρωζωνίτες, οι οποίοι παραπέμπουν σε ένα "τείχος προστασίας της ευρωζώνης", ύψους 940 δισ. € και για τους δύο μηχανισμούς μαζύ και τούτο επειδή το ποσόν αυτό των δύο μηχανισμών είναι πλασματικό. Στην πραγματικότητα το Βερολίνο σχεδιάζει έτσι ώστε τα χρήματα που θα είναι διαθέσιμα για δανεισμό σε κάθε στιγμή να είναι, κατά πολύ, λιγότερα.

Οι ευρωζωνίτες λένε ότι σκοπέυουν να κινηθούν γρήγορα, για να συγκεντρώσουν τα μετρητά του ESM, ο οποίος θα έχει δανειοδοτική ισχύ 500 δισ. €, ώστε να μπορεί να «βοηθήσει» τις υπερχρεωμένες χώρες. Λένε, λοιπόν, ότι ο ESM θα ξεκινήσει με δανειοδοτική ισχύ ύψους 200 δισ. € τον Ιούλιο του 2013 και θα την αυξάνει, σταδιακά, ως το 2014. Ο ESM θα διαθέτει σε ρευστότητα το 15% της συνολικής δανειοδοτικής του ισχύος, έτσι ώστε να εξασφαλίσει την ανώτατη πιστοληπτική αξιολόγηση. Αρχικά, βέβαια, η ιδέα ήταν να του χορηγηθεί από τα κράτη ρευστότητα 80 δισ. € σε πέντε ισόποσες ετήσιες δόσεις των 16 δισ. €, αλλά η έναρξη του ESM επισπεύθηκε, κατά ένα χρόνο, τον Ιούλιο του 2012 αντί του Ιουλίου 2013, και έτσι θα πληρωθούν τα μετρητά σε δύο δόσεις, συνολικά, ως τα 32 δισ. €, ενώ οι ευρωζωνίτες αναμένεται να συμφωνήσουν στην καταβολή και άλλων δύο δόσεων το 2013 και το 2014.

Όμως, αν δεν επιταχυνθεί η καταβολή των μετρητών από τα κράτη, το συνολικό πραγματικό μέγεθος των ποσών του προσωρινού και του μόνιμου μηχανισμού διάσωσης ποτέ δεν θα ξεπεράσει τα 700 δισ. €. Κι αυτό γιατί όταν η δανειοδοτική ισχύς του ESM θα πλησιάζει τα 400 δισ. € στα μέσα του 2013, ο EFSF θα έχει τερματίσει τον βίο του.

Έτσι, ο ευρωπαϊκός μηχανισμός διαθέτει τώρα μέγιστη δανειοδοτική ισχύ ύψους 240 δισ. € και τον Ιούλιο του 2012 (όταν οι ευρωζωνίτες δεν θα μπορούν να κρύψουν ότι θα χρειαστεί και δεύτερη διάσωση της Πορτογαλίας, και πιθανότατα και χρηματοδότηση της Ισπανίας), θα φθάσει στα 450 δισ. ευρώ, ενώ τον Ιούλιο του 2013 θα ανέλθει στα 420 δισ. € και τον Ιούλιο του 2014 στα 450 δισ. €.

Αυτά είναι όλα - όλα τα ποσά, που θα διαθέτουν συνολικά οι ευρωζωνίτες (δηλαδή οι Γερμανοί, ως κλασσικοί τσιγκούνηδες) κάθε στιγμή για να στηρίξουν την Ισπανία, την Ιταλία και όποιο άλλο κράτος της ευρωζώνης αντιμετωπίσει απαγορευτικά υψηλό κόστος δανεισμού, ή θα χρειαστεί βοήθεια για να επανακεφαλαιοποιήσει τις τράπεζες του. Αυτό είναι το ποσόν (τα 450 δισ. €), που είναι διατεθειμένη να διαθέσει η ευρωζώνη (δηλαδή η Γερμανία) και όχι το ανύπαρκτο ποσόν του 1 τρισ. €.

Αν και το πρόβλημα του ESM είναι δομικό και όχι ζήτημα ύψους χρημάτων που έχει στην διάθεσή του. Και έχει να κάνει με το απλούστατο γεγονός ότι μόνον η Γερμανία μπορεί να εγγυηθεί την αξιοπιστία του μηχανισμού. Και αν η Γερμανία πράξει κάτι τέτοιο, τότε θα καταρρεύσει...


(Κατά τα άλλα, ο αγαπητός κ. Τσούκας είναι, ακόμα, αλλού, πιστεύοντας ότι οι εκπρόσωποι των δανειστών ήλθαν για να ... εκσυγχρονίσουν την χώρα!!! Περιττό να πω ότι θα πέσει έξω όπως, άλλωστε, έχει συμβεί, μέχρι τώρα. Και τούτο επειδή δεν είναι αυτό που τους ενδιαφέρει. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η είσπραξη - όσο το δυνατόν - μεγαλύτερου μέρους των δανεικών).

TassosAnastassopoulos είπε...

Και φυσικά, έτσι όπως βαδίζουν, οι ευρωζωνίτες, θα την αποχαιρετήσουν την ευρωζώνη τους.

Η οποία, άλλωστε, πνέει τα λοίσθια, όσο και αν η ανόητη ελληνική πολιτικοοικονομική και "πνευματική" ελίτ φρίττει, μπροστά σε μια τέτοια εξέλιξη. (Αν και μπορεί να ελπίζει στην πιθανότητα μιας επίπονης, αργόσυρτης και βασανιστικής αντικατάστασης της ευρωζώνης από μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία. Αλλά και σ' αυτήν την περίπτωση, η εξέλιξη αυτή θα πάρει, πιθανότατα, ένα τέτοιο μάκρος, που είναι πολύ πιθανόν να έλθει πάνω στο πτώμα της ελίτ του τόπου μας. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο πιο τρομακτικός εφιάλτης της. Και τούτο επειδή τρέμει στην ιδέα ότι η γερμανική "σύντροφός" της μπορεί να μην δίνει δεκάρα, για την τύχη των εν Ελλάδι "συνεταίρων" της. Και φαίνεται ότι μπορεί να μην κάνει λάθος που φοβάται μια τέτοια συμπεριφορά, εκ μέρους της μεταναζιστικής ελίτ της Γερμανίας - ή τουλάχιστον ενός τμήματος της ελίτ αυτής).

Δεν πειράζει, που φρίττει η εντόπια βλαχομπαρόκ "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική και μειωμένου πατριωτισμού ελίτ. Ας πρόσεχε, όταν έμπλεκε με την επαρχιωτικής νοοτροπίας εθνικιστική γερμανική ελίτ, τότε που επεδίωξε και με την χρήση κάθε άνομου μέσου και τρόπου, έβαλε την Ελλάδα στην ευρωζώνη. Τώρα ήλθε η ώρα του απολογισμού.

Δηλαδή, ήλθε η ώρα της...

TassosAnastassopoulos είπε...

Όσον φορά τα 500 δισ. €, που χορήγησε η Ε.Κ.Τ. στις "εμπορικές" τράπεζες (δηλαδή στην, αφανώς, αλλά ουσιαστικώς, χρεωκοπημένη ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, με επιτόκιο κάτω του 1%, για μια τριετία, προκειμένου να στηρίξουν τα ιταλικά και τα ισπανικά (κυρίως) κρατικά ομόλογα, αυτά τα 500 δισ. € ήσαν ψίχουλα (πέρα από το γεγονός ότι πρέπει σε τρία χρόνια να επιστραφούν στην Ε.Κ.Τ.), όπως δείχνει ο υποτροπιασμός της ιταλικής και της ισπανικής κρίσης χρέους και τα - ούτως ή άλλως - ακριβά επιτόκια δανεισμού των κρατών αυτών, που έμειναν στα επίπεδα του 5,8% έως και 6% και ακόμα παραπάνω, και μετά το φθινόπωρο του 2011, δηλαδή κατά την περίοδο της "υποχώρησης" της κρίσης των ιταλικών και των κρατικών ομολόγων, που έφερε τον Μάριο Μόντι (και σε μας τον Λουκά Παπαδήμο) στην εξουσία - θυμίζω ότι τον Οκτώβριο και Νοέμβριο του 2011 τα ιταλικά κρατικά ομόλογα έφθασαν να έχουν επιτόκια δανεισμού στο απαγορευτικό ύψος του 7% και άνω.

Τα πράγματα είναι απλά και συνοψίζονται ως εξής (το έχω τονίσει πολλές φορές, αλλά δεν βλάπτει να το ξανατονίσω) :

Σε μια νομισματική ζώνη, σαν αυτή της ευρωζώνης, όπου ισχύουν (ή όπου οι συμμετέχοντες θέλουν να ισχύουν) κανόνες ανταγωνισμού, με την ύπαρξη και λειτουργία ενός σκληρού νομίσματος (στην περίπτωσή μας το νόμισμα αυτό είναι το ευρώ) και με μια (δήθεν) Κεντρική Τράπεζα, η οποία είναι ανεξάρτητη, δηλαδή ανεξέλεγκτη από κάθε δημόσια/κρατική εξουσία (εδώ η Ε.Κ.Τ.), τα ποσά για τα οποία συζητούμε είναι πολλά. Και φαίνονται αυτά τα ποσά, ακόμα περισσότερα, σε εκείνους που καλούνται να τα καταβάλλουν, όταν έρχεται η ώρα του επιμερισμού τους.

Οι νομισματικές και οι οικονομικές ενώσεις, όμως, δεν γίνονται για να λειτουργούν, ως μηχανισμοί αλληλεγγύης, μεταξύ των κρατών και των οικονομιών, που εντάσσονται σε αυτές τις ενώσεις. Γίνονται για να λειτουργούν, ως μηχανισμοί μεταφοράς εισοδήματος από τις λιγότερο ισχυρές και λιγότερο επιτυχείς οικονομίες στις ισχυρότερες και στις επιτυχέστερες, σύμφωνα, πάντοτε, με τους κανόνες του ανταγωνισμού.

Αυτή είναι η ουσία της όλης υπόθεσης με κάθε νομισματική ζώνη. Αυτή υπήρξε, ιστορικά, η λειτουργία κάθε νομισματικής ζώνης. Αυτή είναι και η λειτουργία της ευρωζώνης σήμερα.

Και γι' αυτόν τον λόγο, ουδεμία νομισματική ζώνη έχει επιβιώσει, μέσα στο διάβα της Ιστορίας. Όλες - μα όλες - οι νομισματικές ζώνες έχουν τελευτήσει τον βίο τους και ανήκουν στις δέλτους της παγκόσμιας νομισματικής Ιστορίας, ακριβώς, επειδή η λειτουργία των διακρατικών κανόνων του οικονομικού ανταγωνισμού, ανάμεσα σε χώρες που υιοθέτησαν ένα κοινό νόμισμα (ή ένα σκληρό και άκαμπτο σύστημα νομισματικών ισοτιμιών) οδηγούσε στην αποσάρθρωση των ασθενέστερων οικονομιών, η οποία όταν λάμβανε χώρα οδηγούσε στην, εκ των πραγμάτων, ανάγκη, για την συνδρομή - η οποία, φυσικά, δεν μπορούσε να είναι δανειστική και τοκογλυφική - των ισχυρότερων προς τις ασθενέστερες.

Μια τέτοια συνδρομή, όμως, μια σταθερή ανακύκλωση των εισοδημάτων, που οι ισχυρότερες οικονομίες είχαν κερδίσει, μέσα από την διαδικασία των κανόνων του οικονομικού ανταγωνισμού, από τις οικονομίες αυτές προς τις ασθενέστερες. Αλλά μια τέτοια οικονομική συμπεριφορά ήταν απαράδεκτη για τις ελίτ που διηύθηναν τις ισχυρές οικονομίες των νομισματικών ζωνών, διότι έχαναν τα πλεονεκτήματα που είχαν αποκτήσει, εντός των ζωνών αυτών και για χάρη των οποίων πλεονεκτημάτων είχαν δημιουργήσει και είχαν συμμετάσχει σε αυτές τις νομισματικές ζώνες.

Ως εκ τούτου, οι ελίτ των ισχυρών οικονομιών, όταν έβλεπαν ότι ο συνεταιρισμός των νομισματικών ζωνών καθίστατο ασύμφορος, γι' αυτές, αποχωρούσαν από τις νομισματικές ζώνες, προκειμένου να μην πληρώσουν τα σπασμένα των άλλων (έτσι θεωρούσαν τις ζημιές που προέκυπταν). Ή, αντιθέτως, αποχωρούσαν από τις νομισματικές ζώνες οι αδύναμες οικονομίες, επειδή οι ελίτ των χωρών τους, έβλεπαν ότι η συνέχιση της παραμονής τους σε νομισματικές ενώσεις με κανόνες ανταγωνισμού και σκληρά νομίσματα, ήταν καταστροφική γι' αυτές.

TassosAnastassopoulos είπε...

Για τους λόγους αυτούς διαλύθηκαν όλες οι νομισματικές ενώσεις, μέσα στο πέρασμα της Ιστορίας. Και τούτο, επειδή το καθήκον της αναδιανομής του εισοδήματος και της ανακύκλωσης των πλεονασμάτων από τις ισχυρότερες οικονομίες στις ασθενέστερες βρισκόταν, εκτός της λογικής τους και εκτός των κανόνων συγκρότησής τους.

Αυτά τα καθήκοντα, που αφορούν την, εκτός νομισματικών και οικονομικών κανόνων, αναδιανομή των εισοδημάτων και την ανακύκλωση των πλεονασμάτων δεν είναι καθήκοντα των νομισματικών και οικονομικών ζωνών. Είναι καθήκοντα των κρατών. Και στην συγκεκριμένη περίπτωση των ομοσπονδιακών κρατών.


Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Και γι' αυτόν τον λόγο και η Λατινική Ένωση του 19ου αιώνα και η Σκανδιναυϊκή Ένωση του 20ου αιώνα διαλύθηκαν στα εξ ων συνετέθησαν. Γι' αυτόν τον λόγο, από τις 17 νομισματικές ενώσεις, που έχουν ιστορικά εμφανισθεί, ουδεμία έχει επιβιώσει.

Στην "καλύτερη" περίπτωση οι νομισματικές ζώνες μετεξελίσσονταν, μέσα από μια αργή και βασανιστική διαδικασία, σε ομοσπονδιακά κρατικά σχήματα (π.χ. ένα, εν μέρει, παράδειγμα είναι οι Η.Π.Α. και η Συνομοσπονδία των Νοτίων Πολιτειών, κατά την περίοδο του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου, ήτοι από την δεκαετία του 1860 και μετά, έως την έλευση της GREAT DEPRESSION της δεκαετίας του 1930 και το NEW DEAL του προέδρου Franklin Delano Roosevelt, που ολοκλήρωσε την ομοσπονδιοποίηση των Η.Π.Α., και ολοκλήρωση της ιδέας της εθνικής ενότητας, μέσα στον πολυεθνικό και πολυφυλετικό μεταναστευτικό πληθυσμό της μεγάλης αυτής χώρας.

Σε αυτό το σταυροδρόμι έχει βρεθεί και η ιστορικά νεότευκτη, θεσμικά ατσούμπαλη και ήδη θνήσκουσα - είναι η αλήθεια - ευρωζώνη, την οποία οι δημιουργοί της προσπαθούν να την κρατήσουν στην ζωή, σαν ένα νεκροζώντανο ζόμπυ.

Αυτή είναι η αλήθεια. Και αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας, το οποίο, άμεσα, διαπλέκεται με το υπαρξιακό πρόβλημα της ευρωζώνης. Και όσο αυτό το πρόβλημα δεν λύνεται, τόσο η ανόητη ελίτ του τόπου (το καταστροφικό "ευρωπαϊστικό"/κοσμοπολιτικό της τμήμα, που οδήγησε την χώρα στην μεγαλύτερη και περισσότερο ολέθρια στρατηγική της ήττα στην σύγχρονη ιστορία της, με την ένταξη της ελληνικής οικονομίας στην ποντικοπαγίδα της ευρωζώνης, εντός της οποίας υφίσταται και θα εξακολουθήσει να υφίσταται μια ανείπωτη καταστροφή και ερήμωση) θα εμπλέκεται σε μια αδιέξοδη αναζήτηση εσωτερικών "μεταρρυθμίσεων" - που είναι και λειτουργούν στην μεγίστη πλειοψηφία τους ως κοινωνικά και οικονομικά αντιδραστικές αντιμεταρρυθμίσεις -, οι οποίες περιπλέκουν και επιδεινώνουν το πραγματικό πρόβλημα.


Το οποίο είναι ένα, ούτως ή άλλως, δύσεπίλυτο πρόβλημα και έχει να κάνει με την έξοδο της χώρας από αυτή την ποντικοπαγίδα, η οποία λέγεται ευρωζώνη και η οποία οδηγεί το σύνολο των οικονομιών των χωρών της (της Γερμανίας συμπεριλαμβανομένης) στην καταστροφή. Και αυτό θα συμβαίνει όσο δεν αποφασίζουν οι συμμετέχοντες, εντός αυτής της ποντικοπαγίδας, είτε να την καταστρέψουν, διαλύοντας την ευρωζώνη, είτε να αλλάξουν τους κανόνες του παιχνιδιού, μετατρέποντάς την σε ένα ομοσπονδιακό κρατικό σχήμα, με μια εκλεγμένη κεντρική κυβέρνηση, με έναν αξιόλογο (της τάξεως άνω του 30% του ΑΕΠ της ευρωζώνης και όχι το 2% του ΑΕΠ της Ε.Ε., που είναι τώρα ο Κοινοτικός Προϋπολογισμός) ομοσπονδιακό προϋπολογισμό και με μια κεντρική τράπεζα ελεγχόμενη από την κεντρική κυβέρνηση και με ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα κρατικοποιημένο ή/και ελεγχόμενο από τις κρατικές αρχές της ομοσπονδίας, προκειμένου να αποφεύγονται οι δημιουργίες φουσκών, σαν αυτές που έκανε η ευρωμπατιροτραπεζοκρατία, για χάρη της οποίας γίνονται όσα γίνονται και τραβάει η Ευρώπη όσα τραβάει.

Αυτή θα μπορούσε να είναι η "επανεκκίνηση" στην Ευρώπη. Και όχι αυτή που περιγράφει, παραπάνω, αφελώς, ο καλός ανώνυμος φίλος.

TassosAnastassopoulos είπε...

Αλλά, για να γίνει μια τέτοια επανεκκίνηση, σαν αυτή που περιγράφω και η οποία είναι απολύτως, απαραίτητη, για την Ευρώπη, ακριβώς επειδή η διάλυση της ευρωζώνης κινδυνεύει να οδηγήσει και στην αποδόμηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, απαιτείται η αποδόμηση του στενόμυαλου και συνάμα ολέθριου γερμανικού επαρχιωτικού εθνικισμού (και όχι μόνον αυτού, αλλά, εάν αυτός αποδομηθεί, όλα τα άλλα θα γίνουν πιο εύκολα).

Δυστυχώς, για τρίτη φορά στα τελευταία 100 χρόνια η γερμανική ελίτ, με τις στενοκέφαλες εθνικιστικές εμμονές της, οδηγεί την Ευρώπη σε μια πορεία ολέθρου, αν τα πράγματα αφεθούν στην τύχη τους και στις κάκιστες διαθέσεις αυτής της επαρχιωτικής βλαχομπαρόκ ελίτ.

Η επερχόμενη ήττα του σύγχρονου Pierre Laval στις προεδρικές εκλογές της Γαλλίας είναι ελπιδοφόρα για την Ευρώπη. Αλλά δεν είναι αρκετή, διότι η υποβάθμιση της διεθνούς θέσης της Γαλλίας, κατά την τελευταία δεκαετία, που εκφράστηκε από τις μεγάλες απώλειες της Γαλλίας και την καθοδική της πορεία στην συμμετοχή της στο διεθνές εμπόριο, ως προϊόν της συμμετοχής της στην ευρωζώνη, καθιστά το γερμανικό θηρίο έναν δύσκολο αντίπαλο, ο οποίος έχει την τύχη να ευρίσκεται σε πλεονεκτική θέση.

Παρ' όλ' αυτά, η Γαλλία δεν παύει να είναι η Γαλλία. Παρά τις δυσκολίες της παραμένει να είναι η Γαλλία. Δεν είναι Ελλάδα. (Αν και η πολιτική του σκληρού ευρώ οδηγεί και την Γαλλία στην αδήριτη αναγκαιότητα της εξόδου της μεγάλης αυτής χώρας από την ευρωζώνη, όσο συνεχίζουν να επικρατούν και να κυριαρχούν οι εμμονές και τα συμφέροντα της γερμανικής ελίτ και των υποτακικών της του βορρά - Ολλανδία, Φιλλανδία, Αυστρία -, μαζύ με τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας).

Και στο βάθος υπάρχουν οι Αγγλοσάξωνες (Η.Π.Α. και Βρετανία), οι οποίοι - αν και όταν θελήσουν - μπορούν να συνετίσουν, να συμμαζέψουν και να "τακτοποιήσουν" την γερμανική ελίτ, η οποία δεν θέλει να παίξει τον αναγκαίο ευρωπαϊκό της ρόλο (και να πληρώσει), με τίποτε και υπό οποιοδήποτε καθεστώς, εφόσον δεν εξαναγκασθεί.

Ίδωμεν...

Petronius είπε...

"Όχι «επανεκκίνηση», λοιπόν, επιτήρηση! Τρόϊκα, περισσότερη τρόϊκα!"

Οπότε στις ερχόμενες εκλογές χρειάζεται ψήφος σε "μνημονιακό" κόμμα, δηλαδή ψήφο σε ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, δηλαδή ψήφο στον "στρατηγό" Βενιζέλο ή στον "πατριώτη" Σαμαρά, δηλαδή ψήφο στην "ιστορικά εμπεδωμένη θεσμική φαυλότητα" της νεοελληνικής πραγματικότητας!

Δίπλα λοιπόν στο παράδοξο του Ράσελ έχουμε πλέον και το παράδοξο της διάσωσης της χρεωκοπημένης Ελλάδας του ευρώ!

Εν ολίγοις αυτή η χώρα δεν σώζεται πλεόν με τίποτα, παρά μόνον με παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο. Δηλαδή με παγκόσμια επανεκκίνηση...

TassosAnastassopoulos είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ανώνυμος είπε...

@Petronius: Γράψατε οτι: "Εν ολίγοις αυτή η χώρα δεν σώζεται πλεόν με τίποτα, παρά μόνον με παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο. Δηλαδή με παγκόσμια επανεκκίνηση..."

Με αυτό το "Εν ολίγοις" κάνατε κάποιου είδους σύνοψη ή λογικό άλμα κατά το οποίο χάθηκα και δεν κατάλαβα πώς προέκυψε το παραπάνω συμπέρασμά σας.

Σας ευχαριστώ, ΓΣ

Petronius είπε...

@Anonymous 17 April 2012 12:59
Ο κ. Τσούκας ανάφερε ότι με το υπάρχον πολιτικό σύστημα δεν είναι δυνατόν να ξεπεραστούν οι θεσμικές αγκυλώσεις του ελληνικού κράτους και ότι για να επιτευχθεί αυτό χρειάζεται η έξωθεν παρέμβαση της "τρόικας".

Για να υπάρξει όμως αυτή η έξωθεν παρέμβαση πρέπει αυτή να νομιμοποιηθεί από τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας.

Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα όμως, τουλάχιστον στα χαρτιά, υπάρχουν δύο ειδών δυνάμεις, αυτές που δέχονται την τρόικα και τα μνημόνια της και αυτές που δεν τα δέχονται. Οι δεύτερες δεν μπαίνουν στην εξίσωση. Οι πρώτες τώρα, οι "μνημονιακές", είναι αυτές που δημιούργησαν εν πολλοίς το σημερινό μας πρόβλημα και είναι αυτές που "επιβίωσή" τους δεν συμβαδίζει με τους στόχους που έχει η τρόικα για την χώρα, δηλαδή την εξυγίανση.

Όπερ άτοπον, όπερ δεν σωζόμαστε παρά μόνον με παγκόσμιο reset...

TassosAnastassopoulos είπε...

Η επιχειρηματολογία, που αναπτύσσει ο αγαπητός Petronius, φαίνεται ότι στηρίζεται σε γερές βάσεις. Πράγματι, εάν μείνουμε, μέσα στα πλαίσια της συλλογιστικής, που αναπτύσσει ο κ. Χαρίδημος Τσούκας, οι στηριζόμενες στο Μνημόνιο της Τρόϊκας των εκπροσώπων των δανειστών της χώρας «μεταρρυθμίσεις», για να μπορέσουν να συνεχισθούν, απαιτούν, ως προϋπόθεση, την ψήφιση εκείνων των πολιτικών σχηματισμών του τόπου, οι οποίες ευθύνονται για την τωρινή κατάντια της χώρας.

Και είναι απαραίτητη η ψήφιση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. του Ευάγγελου Βενιζέλου και της Ν.Δ. του ανανήψαντος Αντώνη Σαμαρά, όχι τόσο επειδή αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί είναι εκφραστές της βούλησης της ελληνικής κοινωνίας, αλλά επειδή είναι οι βασικοί υποστηρικτές του Μνημονίου, ενώ η ψήφιση των άλλων κομμάτων, τα οποία είναι, ή εμφανίζονται, ως αντιμνημονιακά (όχι όλα βέβαια, αλλά στην μεγάλη τους πλειοψηφία) θα οδηγήσει στην απορρύθμιση των σχεδιαζόμενων και υλοποιούμενων «μεταρρυθμίσεων» και στον εκτροχιασμό του προγράμματος των δανειστών.

Τα κόμματα αυτά, όμως, σύμφωνα με την επιχειρηματολογία του κ. Τσούκα, δεν ανέχθηκαν, απλώς, την εκτεταμένη διαφθορά της ελληνικής κοινωνίας, αλλά υπήρξαν πηγή και όργανο αυτής της διαφθοράς, ταυτιζόμενα μαζύ της. Και φυσικά, εάν παρακολουθήσουμε την συλλογιστική αυτής της επιχειρηματολογίας, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι αυτοί οι πολιτικοί σχηματισμοί είναι ανίκανοι να προωθήσουν και να εφαρμόσουν οποιοδήποτε μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, ακριβώς επειδή ένα τέτοιο πρόγραμμα αντίκειται στην ίδια την ύπαρξη και την λειτουργία τους, ως μηχανισμών εκμαυλισμού της κοινωνίας, που ανατροφοδοτούνται και επανατροφοδοτούν αυτόν τον εκμαυλισμό και την σύστοιχη διαφθορά.

Η διαπίστωση αυτή, που συνάγεται από το κοινωνικό και πολιτικό παράδοξο, που αναδεικνύεται από την επικρατούσα κατάσταση στην χώρα μας, οδηγεί τον αγαπητό Petronius στο συμπέρασμα ότι το παρόν «μεταρρυθμιστικό» πρόγραμμα, που καταρτίζει και επιβάλλει η τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών στην χώρα μας, δεν μπορεί να εφαρμοστεί, λόγω της εγγενούς αντίφασης, που υφίσταται, μεταξύ της εφαρμογής του περιεχομένου του προγράμματος αυτού και των συμφερόντων εκείνων, που καλούνται να εφαρμόσουν και να το υλοποιήσουν. Έτσι, στην πρώτη τοποθέτησή του ο αγαπητός Petronius λέει ότι η επανεκκίνηση στην Ελλάδα δεν μπορεί να γίνει, παρά μόνον μέσα από έναν παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο, για να επανατοποθετηθεί, κατά πολύ ηπιώτερα, στην συνέχεια, θέτωντας, ως προϋπόθεση για την επιτυχία του μεταρρυθμιστικού προγράμματος της τρόϊκας των δανειστών, μια παγκόσμια επανεκκίνηση, αποφεύγοντας να αναφερθεί αυτή την φορά σε πυρηνικό πόλεμο.

Αλλά όσο και αν η υποστήριξη του (αγνού, ή καλού, ή ολιγότερον κακού, ή ολιγότερον φαύλου – εδώ υπάρχει ένα ερωτηματικό) «μεταρρυθμιστικού» προγράμματος της τρόϊκας φαίνεται αντιφατική, ιδίως όταν λάβει κάποιος υπόψη του το γεγονός ότι το πρόγραμμα αυτό καλούνται να το εφαρμόσουν φαύλοι κομματικοί μηχανισμοί, των οποίων τα συμφέροντα αντίκεινται στο περιεχόμενο του προγράμματος και όσο και αν η διαπίστωση της αντίφασης αυτής φαίνεται να οδηγεί σε ένα αδιέξοδο και την εφαρμογή του προγράμματος και την πορεία της ελληνικής κοινωνίας, για όσο χρόνο εφαρμόζεται αυτό το πρόγραμμα από αυτούς τους εφαρμοστές, ο κ. Χαρίδημος Τσούκας επιμένει στην εφαρμογή αυτού του προγράμματος, πιστεύοντας ότι αυτό το «μεταρρυθμιστικό» πρόγραμμα μπορεί να εφαρμοστεί, παρά τις προφανείς αντιφάσεις, που περικλείει.

Όμως, τι λέει και ποιες είναι οι ορίζουσες των όσων λέει ο κ. Τσούκας;

TassosAnastassopoulos είπε...

Ο κ.Τσούκας γνωρίζει πολύ καλά τις αντιφάσεις, τις δυσχέρειες και τα δυσεπίλυτα προβλήματα, που αντιμετωπίζει η εφαρμογή του τροϊκανού «μεταρρυθμισμού». Όσο και αν φαίνεται ότι η συλλογιστική του Petronius (που αναδεικνύει τις αντιφάσεις του «μεταρρυθμιστικού» εγχειρήματος, που επιχειρεί η τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών της χώρας) είναι ορθή - ως προς την διαπίστωση του αδιεξόδου, στο οποίο οδηγούν οι αντιφάσεις ανάμεσα στο «μεταρρυθμιστικό» αυτό πρόγραμμα και στα συμφέροντα των εντόπιων εφαρμοστών του -, καθώς και ότι η συλλογιστική αυτή καταρρίπτει τον μεταρρυθμιστικό οίστρο του κ. Τσούκα, στην ουσία, τα πράγματα, ως προς αυτά που λέει και ισχυρίζεται ο κ. Τσούκας, προκειμένου να ξεπεράσει αυτές τις ενδογενείς αντιφάσεις, είναι εντελώς διαφορετικά. Και είναι διαφορετικό το περιεχόμενο και οι ορίζουσες της συλλογιστικής του κ. Τσούκα διότι αυτό που κάνει αποτελεί ένα κλασσικά ελιτιστικό hijacking, σε σχέση με την άσκηση της πολιτικής εξουσίας και του ίδιου του πυρήνα της εθνικής κυριαρχίας στην χώρα μας.

Μέσα στην συλλογιστική του κ. Τσούκα η αντίφαση μεταξύ του περιεχομένου του “μεταρρυθμιστικού” προγράμματος των τροϊκανών και των συμφερόντων των εντόπιων εφαρμοστών του επιλύεται με την αφαίρεση κάθε ουσιαστικής αρμοδιότητας, ως προς την κατάρτιση και εφαρμογή αυτού του προγράμματος από την διεφθαρμένη εντόπια πολιτική τάξη και συνακόλουθα τον, ομοίως, διεφθαρμένο πληθυσμό του τόπου μας, όπως αυτός εκφράζεται, μέσα από την αστικοδημοκρατική νομική κατασκευή του εκλογικού σώματος. Και φυσικά αυτή η αφαίρεση κάθε ουσιαστικής εξουσιαστικής αρμοδιότητας από την εντόπια πολιτική τάξη και το εκλογικό σώμα, συνοδεύεται από την μεταφορά όλων αυτών των ουσιαστικών εξουσιών στην ξενική Τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών και στον ολοένα και διογκούμενο γραφειοκρατικό μηχανισμό της (επίσημο και ανεπίσημο).

Έτσι, ο ρόλος της διεφθαρμένης ελληνικής πολιτικής τάξης και του διεφθαρμένου ελληνικού λαού, περιοριζόμενος μόνον στην, υπό στενή ξενική επιτήρηση, εφαρμογή των προγραμματικών ντιρεκτίβων της Τρόϊκας και χάνοντας κάθε ουσιαστικό κυριαρχικό περιεχόμενο, καθίσταται ένας, απλώς, παρακολουθηματικός ρόλος, ένας ρόλος κομπάρσου, μόνον και μόνο επειδή οι δανειστές και οι εκπρόσωποί τους θέλουν να κρατήσουν κάποια δημοκρατικοφανή προσχήματα, έναντι του θεσμικού οικοδομήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με το οποίο είναι (ακόμη) αδιανόητη η ανοικτή και απροσχημάτιστη κήρυξη μιας ξενόφερτης και καθοδηγούμενης από το ευρωπαϊκό θεσμικό οικοδόμημα, δικτατορίας, σε οποιαδήποτε χώρα, που είναι μέλος της Ε.Ε..

Ως εκ τούτου, η συλλογιστική του κ. Τσούκα ουδόλως εφάπτεται με αυτήν του αγαπητού Petronius. Γι’ αυτό και όλο το διανοητικό κατασκεύασμα του κ. καθηγητού εδράζεται, σαφώς, εναργώς και ενάρθρως, στην «κραυγή» του : ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΕΠΙΤΗΡΗΣΗ.

Μια κραυγή, η οποία, ουσιαστικά, λέει στον ελληνικό λαό ότι αυτό που του χρειάζεται είναι : ΚΑΤΟΧΗ. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΚΑΤΟΧΗ.

TassosAnastassopoulos είπε...

Αλλά, υπό αυτές τις συνθήκες, οι οποίες παραπέμπουν σε ένα κατοχικό καθεστώς, όπου η βούληση του πληθυσμού της χώρας δεν λαμβάνεται υπόψη και το οποίο κατοχικό καθεστώς προσιδιάζει σε ένα σύγχρονο καθεστώς πεονίας, σωστό και φρόνιμο είναι οι τροϊκανοί εκπρόσωποι των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας να αναλάβουν, απ’ ευθείας και άμεσα, την διακυβέρνηση του τόπου, για να εφαρμόσουν το πρόγραμμά τους και να αναλάβουν, επίσης, τις ευθύνες, όσον αφορά την τύχη του ελληνικού πληθυσμού - για να θυμηθώ και τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρύσανθο, ο οποίος τον Απρίλιο του 1941 είχε αρνηθεί να ορκίσει οποιαδήποτε κυβέρνηση, της οποίας η εξουσία απέρρεε, άμεσα, ή έμμεσα, από τους κατακτητές της χώρας, προτείνοντας στον Πλάτωνα Χατζημιχάλη (ο οποίος είχε σταλεί στην Αρχιεπισκοπή από τον έτοιμο να αναλάβει την διακυβέρνηση του τόπου, ύστερα από διαταγή των Γερμανών κατακτητών στρατηγό Γεώργιο Τσολάκογλου, για να ζητήσει από τον Αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο να ορκίσει την εκκολαφθείσα κατοχική κυβέρνηση) να αναλάβουν οι κατακτητές, απ’ ευθείας, την κυβέρνηση του τόπου, προκειμένου να καταστούν οι ίδιοι υπεύθυνοι για την τύχη του ελληνικού πληθυσμού.

Άλλωστε, η, απ’ ευθείας και άμεση ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από τους ξένους δανειστές της, θα τους βοηθήσει στην ανεμπόδιστη εφαρμογή του «μεταρρυθμιστικού» τους προγράμματος και στην αποφυγή των οποιωνδήποτε παρεκκλίσεων από αυτό. Και φυσικά, δεν θα τους επιτρέψει να κρύβονται πίσω από την αναβλητικότητα των εχόντων ιδιοτελή συμφέροντα να υπηρετήσουν εντόπιων εφαρμοστών.

Αυτή είναι η ουσία της τοποθέτησης του κ. Τσούκα και εκεί καταλήγει η συνεπής ανάγνωση της συλλογιστικής και του «μεταρρυθμισμού» του.

Hic Rhodus, hic salta…

Ανώνυμος είπε...

@Petronius: νομίζω πως έχετε εστιάσει ακριβώς στην καρδιά της πρότασης του κ. Τσούκα και συνφωνώ απόλυτα μαζί σας μέχρι πριν το συμπέρασμα για παγκόσμιο επανεκκίνηση.

Η πρόταση είναι εκ πρώτης όψεως είναι ξεκάθαρη: "μόνο οι μνημονιακές προσεγγίσεις (που περιλαμβάνουν αυστηρή επίβλεψη από την Τρόικα) φέρουν σπέρματα ευρωπαϊκής προποπτικής για την χώρα".

Μετά από σκέψη αποκαλύπτεται οτι η πρόταση περιέχει μια αντιφατική διαδικασία: με περισσότερο μνημόνιο/επίβλεψη τα κυρίαρχα μνημονιακά κόμματα σιγά-σιγά θα χάσουν την δύναμη να νομοθετούν ξεδιάντροπα υπερ των συμφερόντων τους. Αν το ωθούσα στα άκρα θα έλεγα: τα ψηφίζουμε για να αποδυναμωθούν!

Πρόκεται για έμμεση και αργή διαδικασία. ΓΣ

TassosAnastassopoulos είπε...

Όμως ο κ. Τσούκας δεν έχει το θάρρος να προχωρήσει σε μια ανοικτή υπεράσπιση τέτοιου είδους θέσεων, διότι, προφανώς, αποδέχεται (όπως πράττουν με το στανιό και οι τροϊκανοί εκπρόσωποι των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας), ως αναγκαίο κακό, την διατήρηση μιας δημοκρατικοφανούς νομιμότητας στην υποδουλωθείσα, από τους προσκληθέντες, από την τότε νόμιμη και εκλεγείσα κυβέρνηση, να την διακυβερνήσουν δανειστές της, πατρίδα μας.

Αυτός ο δισταγμός του κ. Τσούκα να αποδεχθεί την καθαρή λύση της απ' ευθείας ανάληψης της διακυβέρνησης του τόπου από τους εκπροσώπους των ξένων δανειστών της χώρας αναδεικνύει και το ουσιαστικό περιεχόμενο του ελιτιστικού "μεταρρυθμισμού" ενός τμήματος της ψοφοδεούς εντόπιας "ευρωπαϊστικής"/κοσμοπολιτικής πολιτικοοικονομικής και πνευματικής ελίτ. Ένα περιεχόμενο, το οποίο, εκτός από το γεγονός ότι είναι βαθιά αντιδημοκρατικό (στην ουσία η νοοτροπία και η στάση, κάθε ελίτ, απέναντι στον πληθυσμό κάθε χώρας είναι εγγενώς αντιδημοκρατική, ως προς τον πυρήνα τους), έχει - κυρίως - έντονα στοιχεία πολιτικού ολιγαρχισμού και συνοπτικά μπορεί να περιγραφεί, ως ένας νεότευκτος ν τ ρ ο π α λ ό ς ο λ ο κ λ η ρ ω τ ι σ μ ό ς, δηλαδή ένας ολοκληρωτισμός, ο οποίος αρνείται να πει και να παραδεχθεί το όνομά του, επειδή επιθυμεί να διατηρεί, ως επίδειξη της εντροπής του, κάποια φύλλα συκής, τα οποία - υποτίθεται ότι - κρύβουν το περιεχόμενο των στοιχείων τα οποία προσδιορίζουν τον ολοκληρωτικό του χαρακτήρα.

Το ζήτημα δεν είναι να καταδικάσουμε (ή να αποδεχθούμε) το ουσιωδώς ολοκληρωτικό περιεχόμενο των θέσεων του κ. Τσούκα, όσο ντροπαλό και αν είναι αυτό το περιεχόμενο. (Αν και ο ολοκληρωτισμός - κάθε ολοκληρωτισμός, είτε αυτός είναι ο σύγχρονος ντροπαλός "εκσυγχρονιστικός" ολοκληρωτισμός, που αναπτύσσεται στα σαλόνια της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" ελίτ, είτε είναι ο κλασσικός brutal ολοκληρωτισμός του πεζοδρομίου, που εκφράζει η επελαύνουσα και στηριζόμενη στις πλάτες μιας ολοένα και αυξανόμενης μερίδας ανέργων νέων "Χρυσής Αυγής" - είναι από μόνος του, ηθικά, καταδικαστέος, τουλάχιστον σε ότι με αφορά, ως στάση ζωής).

Το ζήτημα, όμως, δεν είναι, απλώς, ηθικό. Και αν ήταν απλώς ηθικό, θα μπορούσε να ήταν και κοινωνικά αδιάφορο, για όσο τουλάχιστον, αυτό το ηθικό στοιχείο έμενε στα πλαίσια μας σέκτας. Το ζήτημα είναι να κατανοήσουμε την διαδικασία, μέσα από την οποία παρήχθη αυτός ο ολοκληρωτισμός και μέσα από την οποία οδηγήθηκε ένας διανοούμενος, σαν τον κ. Τσούκα στην υιοθέτηση ιδεών και θέσεων τέτοιου είδους και περιεχομένου, οι οποίες προδίδουν όλες τις προηγούμενες θέσεις του, οι οποίες - έστω και μέσα στα πλαίσια του κλασσικού αστικού ελιτισμού της εντόπιας πνευματικής ελίτ - ήσαν καθαρά δημοκρατικές και κινούνταν, εντός των ορίων της Ανοικτής Κοινωνίας, για να θυμηθούμε και τον αγγλοσαξωνικής νοοτροπίας αείμνηστο διδάσκαλο Καρλ Πόππερ.

Το ερώτημα, λοιπόν, εστιάζεται στο γιατί ο κ. Τσούκας, από σταθερός υποστηρικτής της Ανοικτής Κοινωνίας, μετεστράφη και μετεράπη σε έναν από τους διώκτες της (τους εχθρούς της θα έλεγε ο αείμνηστος γέροντας); Και φυσικά, αυτός ο προβληματισμός δεν μένει μόνο στο πρόσωπο του κ. Χαρίδημου, αλλά επεκτείνεται σε ένα μεγάλο αριθμό προσώπων της σύγχρονης ελληνικής "πνευματικής" ελίτ, είτε αυτά κινούνται στον χώρο της δεξιάς και της κεντροδεξιάς, είτε στον χώρο της αριστεράς και της κεντροαριστεράς (και μάλιστα πολύ περισσότερο της αριστεράς και της κεντροαριστεράς, διότι η μεγίστη πλειοψηφία τους προέρχονται από τις τάξεις τους).

TassosAnastassopoulos είπε...

Στο ερώτημα αυτό έχω αποπειραθεί να δώσω και έχω δώσει μια εξήγηση. Και η εξήγηση αυτή επικεντρώνεται στον ανείπωτο (στον άφατο, ούτως ειπείν) πανικό, που έχει επικρατήσει στις τάξεις της ελληνικής "ευρωπαϊστικής" ελίτ, ως αποτέλεσμα της κρίσης την οποία περνάει η, έως προ διετίας, κυριαρχούσα "ευρωπαϊστική" ιδεολογία, η οποία πλέον βρίσκεται σε μια διαδικασία επιταχυνόμενης αποδόμησης.

Αυτή η αποδόμηση της κυρίαρχης "ευρωπαϊστικής" ιδεολογίας στην χώρα εξηγεί μεν, αλλά δεν δικαιολογεί, δε, την υιοθέτηση οποιασδήποτε μορφής ολοκληρωτισμού (ντροπαλού ή μη).

Πολύ περισσότερο, που αυτός ο συγκεκριμένος "ντροπαλός" ολοκληρωτισμός είναι και πρακτικά αλυσιτελής.


Αλλά το γιατί είναι αλυσιτελής, αυτό θα το δούμε αργότερα...

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Ευχαριστώ για τα σχόλια. Θα απαντήσω κάπως αναλυτικά σε μια χωριστή ανάρτηση.