Ο εντιμότατος κ.Τσοχατζόπουλος και οι φίλοι του

Μέσα στην ατυχία του, ο Α. Τσοχατζόπουλος πρέπει να νοιώθει ευχαριστημένος. Κατηγορείται μεν για οικονομικά εγκλήματα, αλλά προσέρχεται στην Ασφάλεια σα να περιοδεύει σε προεκλογική περίοδο! Τον συνοδεύει ένα τσούρμο δημοσιογράφων, ενώ μερικοί ψηλόσωμοι άντρες δίπλα του μοιάζουν να είναι η προσωπική φρουρά του. Δεν φορά χειροπέδες, χαριεντίζεται με τους δημοσιογράφους. Κι όμως, ο κύριος αυτός είναι ύποπτος και προσάγεται στις διωκτικές αρχές!

Όταν, αργότερα, περνάει το κατώφλι των φυλακών Κορυδαλλού, ο αρχιφύλακας τον χαιρετά δια χειραψίας! Δεν είναι γνωστό αν τον προσφώνησε: «Καλώς ήλθατε κύριε υπουργέ»! Αν ήταν στην Αμερική, θα είχε την τύχη του Στρος-Καν. Στις ευνομούμενες δημοκρατίες, ένας (πρώην) υψηλόβαθμος αξιωματούχος έχει την ίδια αντιμετώπιση με κάθε άλλο ύποπτο για αξιόποινες πράξεις (ρωτήσετε τον πρώην κυβερνήτη του Ιλλινόι Μπλακγόγιεβιτς, καταδικασθέντα πέρυσι σε 14 χρόνια φυλάκισης για διαφθορά). Όχι, όμως, στη μετα-οθωμανική Ελλάδα! Εδώ αν είσαι καλόγερος celebrity ή πρώην υπουργός αντιμετωπίζεσαι με την αρμόζουσα ευγένεια. Ενδέχεται, μάλιστα, να σου ζητήσουν και συγγνώμη για την ταλαιπωρία που υφίστασαι!

Παρόλα αυτά, είναι ενθαρρυντικό ότι, ακόμη και σε μια μετα-οθωμανική δημοκρατία, το κράτους δικαίου λειτουργεί. Παίρνουμε κουράγιο βλέποντας δικαστικούς και δημόσιους λειτουργούς, γενικότερα, να κάνουν τη δουλειά τους καλά. Η περίπτωση Τσοχατζόπουλου, όμως, δείχνει τη βαθιά πολιτική μας παθολογία. Δεν πρόκειται μόνο για έναν ύποπτο διαφθοράς πολιτικό. Αυτό δεν είναι άγνωστο φαινόμενο σε μια δημοκρατία. Το ενδιαφέρον είναι αλλού. Ενώ ο ύποπτος πλουτισμός του ήταν γνωστός, ενώ το αγοραίο «κολλητηλίκι» του και οι πελατειακοί μηχανισμοί του ήταν ορατοί, ενώ η ναρκισσιστική ανικανότητά του ήταν εμφανέστατη, σχεδόν το μισό ΠΑΣΟΚ ψήφισε τον Τσοχατζόπουλο για αρχηγό του κόμματος και πρωθυπουργό! Όχι μόνον αυτό. Όταν  τον Οκτώβριο 2007, σε συνεδρίαση του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, η κ. Β. Παπανδρέου ανέφερε ότι «κάποιοι έκαναν περιουσίες στο ΠΑΣΟΚ», ουδείς ασχολήθηκε με την καταγγελία της.

Αλλά ποιος να ασχοληθεί; Ο Καρχιμάκης που χτυπούσε παλαμάκια στους ζεϊμπέκικους χορούς του Τσοχατζόπουλου ή μήπως ο Παπουτσής, ο Σκανδαλίδης και η Γεννηματά που ανατράφηκαν πολιτικά στην αυλή του Ανδρέα Παπανδρέου, υπό τη συντροφική επίβλεψη του Τσοχατζόπουλου και του Λαλιώτη; Το κόμμα τηρούσε την «ομερτά». Αν έπρεπε να ασχοληθεί με τον Τσοχατζόπουλο, θα έπρεπε, αργότερα, να ασχοληθεί και με άλλους. Αλλά τότε, ποιος θα έμενε στο κόμμα των νεόπλουτων «μη προνομιούχων»; Αντιθέτως, το κόμμα τίμησε τον Τσοχατζόπουλο με υποψηφιότητα τόσο στο Εθνικό Συμβούλιο, όσο και στις εθνικές εκλογές του 2004 και του 2007. Ο Τσοχατζόπουλος τέθηκε εκτός Βουλής από το εκλογικό σώμα, όχι από το κόμμα του.

Η περίπτωση του πρώην υπουργού είναι κλασικό σύμπτωμα της άρρωστης πολιτικής κουλτούρας μας. Δείχνει πως, για έναν άρπαγα πολιτικάντη, η ιδεολογία δεν αντιπροσωπεύει κάποιον ευγενή συλλογικό σκοπό στην υπηρεσία του οποίου τίθεται, αλλά πως η ιδεολογία γίνεται το όχημα για την ανέλιξή του, τη ναρκισσιστική (και αφροδισιακή) του επιβεβαίωση, και τον προσωπικό του πλουτισμό. Ένας βασίμως (και πανθομολογουμένως) ύποπτος διαφθοράς πολιτικάντης, κωμικά ανίκανος, αναδεικνύεται επί τρεις δεκαετίες σε υψηλά κομματικά και κυβερνητικά αξιώματα, επιβεβαιώνοντας το βαθιά ανορθολογικό χαρακτήρα των ελλαδικών κομμάτων. Αν έχεις άκρες, κι αν είσαι αδίστακτος, μπορείς να κάνεις τα πάντα,. Ουδείς θα σου ζητήσει το λόγο! Μέχρι να χρεοκοπήσει η χώρα!

Στο μέτρο που η «ιδεολογία» είναι η ειδοποιός διαφορά του Τσοχατζόπουλου από έναν αρχηγό συμμορίας, ο πρώτος είναι πιο επικίνδυνος απο τον δεύτερο. Ο μαφιόζος δεν προσποιείται ότι υπηρετεί ευγενείς σκοπούς, ενώ ο Τσοχατζόπουλος πουλούσε «αριστερά» ιδεώδη σε εύπιστους οπαδούς, ανερμάτιστους πολιτικούς, και μωροφιλόδοξους διανοούμενους. Ακούγεται τόσο κωμικό, αλλά ο Τσοχατζόπουλος ήταν ο ηγέτης της «αριστερής» πασοκικής αντιπολίτευσης στο «νεοφιλελεύθερο» Σημίτη, συνομιλούσε με τον Κωνσταντόπουλο του «Συνασπισμού» για ένα κοινό «αριστερό» μέτωπο, προσκαλούσε στον πολυτελή γάμο του στο Παρίσι «αριστερούς» ξιπασμένους διανοούμενους, έδινε συνεντεύξεις στην «Αυγή» ως ο Έλληνας Λαφοντέν!

Αν τα ακίνητα ξεπλένουν το μαύρο χρήμα, η σωστή «ιδεολογία» ξεπλένει τη διεφθαρμένη ιδιοτέλεια. Ο Τσοχατζόπουλος ήταν ξεβράκωτος αλλά πολλοί, μα πάρα πολλοί, θαύμαζαν τα υπέροχα ρούχα του! Νάταν η μόνη περίπτωση…!