«Δεν υπάρχει τάξη πιο εχθρική για τον λαό από τους φαύλους ρήτορες και τους δημαγωγούς»
Ισοκράτης (Περί Ειρήνης, 129)
«Χόρτασαν τους Αθηναίους προσφέροντάς τους ό,τι τους ευχαριστούσε, και ισχυρίζονται πως έχουν κάνει την πόλη μεγάλη […] Χωρίς σωφροσύνη έχουν γεμίσει την πόλη με λιμάνια και ναυπηγεία και τείχη και φόρους και παρόμοιες φλυαρίες»
Πλάτων (Γοργίας, 518e, 519a)
Η δημοκρατία είναι ένα δύσκολο πολίτευμα για την εκτελεστική εξουσία. Από τη μια μεριά οι κυβερνήτες εκλέγονται ελεύθερα από τους πολίτες, των οποίων τη θέληση, κατ’ αρχήν, αντιπροσωπεύουν. Συγχρόνως, όμως, οι κυβερνήτες αναμένεται να είναι αποτελεσματικοί στη διαχείριση των συλλογικών προβλημάτων. Η διάσταση της αντιπροσώπευσης δεν είναι πάντοτε συμβατή με τη διάσταση της αποτελεσματικότητας. Η ωριμότητα μιας δημοκρατίας κρίνεται, μεταξύ άλλων, από το πώς τις συγκεράζει.
Υπό την επιρροή των δημαγωγών, την ατελή ενημέρωση, τη συναισθηματική φόρτιση και τη συνήθεια, ενδέχεται οι πολίτες να προκρίνουν πολιτικές οι οποίες, στρατηγικά, είναι επιζήμιες για τη χώρα. Αν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής απλώς εξέφραζε το αντιδυτικό λαϊκό αίσθημα το 1981, η Ελλάδα δεν θα γινόταν μέλος της τότε ΕΟΚ και η συνολική πορεία της χώρας προς τον εκσυγχρονισμό, από τη μεταπολίτευση και μετά, θα ατροφούσε. Στη δεκαετία του 1970 οι Έλληνες ήθελαν να είναι και αντιδυτικοί και να ακολουθήσουν το οικονομικο-πολιτικό πρότυπο της Δύσης.
Το πρόβλημα για το δημοκρατικό κυβερνήτη είναι να διακριβώσει τα λαϊκά αισθήματα και, χωρίς να αποκοπεί από αυτά, να συμβάλλει στη διαμόρφωσή τους, έτσι ώστε να διευκολύνουν την αποτελεσματική διακυβέρνηση. Οι πολίτες έχουν επιμέρους απόψεις για το δημόσιο βίο, συχνά αντιφατικές μεταξύ τους, όπως άλλωστε είναι οι περισσότερες ανθρώπινες επιθυμίες. Αυτό που, συνήθως, τους λείπει είναι η αφήγηση του δημόσιου βίου – η συνολική ματιά που συνδέει τα επιμέρους, ιεραρχεί προτεραιότητες και, συγχρόνως, νοηματοδοτεί. Την αφήγηση παρέχουν, κατ’ αρχήν, οι κυβερνήτες.
Η ανάγκη της αφήγησης προκύπτει από την ανάγκη προστασίας και ανάπτυξης της χώρας (και οποιασδήποτε διοικούμενης συλλογικότητας), ως κοινός χώρος πέρα και πάνω από τα άτομα που έχει τις δικές του ανάγκες επιβίωσης. Οι πολίτες κατ’ ανάγκην προστατεύουν τα επιμέρους (και αντικρουόμενα) βραχυπρόθεσμα συμφέροντά τους και προσκολλώνται στις κληρονομημένες συνήθειές τους. Οι κυβερνήτες, αντιθέτως, είναι επιφορτισμένοι με τη μακροχρόνια ευημερία της χώρας συνολικά – ex officio βλέπουν μακρύτερα και ευρύτερα.
Ο Θουκυδίδης (Ιστορίαι, Β’ 65) αναφέρει ότι ο Περικλής υπήρξε άριστος κυβερνήτης επειδή «κρατούσε το λαό με τρόπο ελεύθερο και δεν παρασυρόταν από αυτόν». Η φράση αυτή εκφράζει τη συνθετότητα της ώριμης δημοκρατίας. Ο λαός είναι ελεύθερος να απορρίπτει τους κυβερνήτες του, αλλά ο καλός κυβερνήτης ξέρει να «κρατά» το λαό. Η δημοκρατία μεγαλουργεί όταν συνυφαίνει την ελευθερία με την πειθώ της ηγετικής εξουσίας. Αν οι κυβερνήτες δημαγωγικά αναπαράγουν επιμέρους λαϊκές αντιλήψεις δεν θα είναι αποτελεσματικοί, αφενός μεν γιατί οι λαϊκές επιθυμίες είναι συχνά αντιφατικές και, άρα, πρέπει να ιεραρχηθούν σε ένα λογικώς ανώτερο επίπεδο, αφετέρου δε γιατί οι πολίτες διαθέτουν περιορισμένη γνωστική ικανότητα και βραχυχρόνιο ορίζοντα αναφοράς. Ο ηγέτης που κολακεύει το πλήθος εκφράζει τις ανεπεξέργαστες απόψεις του, δεν υπηρετεί όμως τα συμφέροντά του.
Όταν οι πολιτικοί υιοθετούν μια απλοϊκή αφήγηση η οποία αποφεύγει τους συμβιβασμούς (trade offs) μεταξύ αντικρουόμενων επιθυμιών και ενσωματώνει προτεραιότητες οι οποίες συγκυριακά (όχι στρατηγικά) εκφράζουν κάποια λαϊκά αισθήματα, τότε μπορεί οι κυβερνήτες να είναι προσωρινά αρεστοί στους πολίτες, αλλά, με τη δημαγωγική μονομέρειά τους, υπονομεύουν την αποτελεσματική διαχείριση των συλλογικών προβλημάτων. Το 1974 οι Έλληνες εξέφραζαν τον, ιστορικά εξηγούμενο, αντιδυτικισμό τους, αλλά, βαθύτερα, ήθελαν η χώρα να γίνει μια κανονική Ευρωπαϊκή χώρα. Η πολιτική ευφυΐα του Καραμανλή είναι ότι κατανόησε το πρώτο, αλλά συγκράτησε το δεύτερο.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 το λαϊκό αίσθημα στην Ελλάδα ήταν, κατανοητά, έντονα «μακεδονομαχικό». Ήταν αδιανόητο για τους Έλληνες πως μια άλλη χώρα θα μπορούσε να οικειοποιηθεί μια «ανέκαθεν ελληνική» έννοια όπως η Μακεδονία. Η υιοθέτηση, όμως, αυτού του λαϊκού αισθήματος από τα δύο κόμματα εξουσίας δεν προωθούσε απαραίτητα τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας στα Βαλκάνια. Στρατηγικά μας συμφέρει η σταθερότητα και η ανάδειξή μας στην πιο σημαντική περιφερειακή δύναμη με οικονομική, πολιτιστική και πολιτική ηγεμονία στην περιοχή. Το όνομα της ΠΓΔΜ ήταν (και είναι) δευτερεύον θέμα.
Σκέπτομαι στρατηγικά σημαίνει αποσαφηνίζω τα μακροχρόνια συμφέροντά μου, διαμορφώνω αντιστοίχως τις προθέσεις μου, ιεραρχώ τις προτεραιότητές μου, υπάγω τις τακτικές μου κινήσεις σε ένα ευρύτερο σχέδιο, ενεργώ μεθοδικά. Με τη σειρά του αυτό απαιτεί ηγέτες που δεν θωπεύουν το «δήμο» αλλά, όπως παρατηρεί ο Θουκυδίδης, «αποτολμούν και αντιλογία προς αυτόν», όταν αυτό χρειάζεται. Για να μπορεί να ενεργεί μια χώρα στρατηγικά πρέπει να καλλιεργείται κλίμα συναντίληψης μεταξύ των κομμάτων εξουσίας για τα μείζονα θέματα, όχι να πλειοδοτούν σε δημαγωγία. Την εθνικά επωφελή συμφωνία του Ελσίνκι το 1999, που αφορούσε τις σχέσεις της χώρας με την Τουρκία (κυρίως την αμοιβαία δέσμευση, βάσει χρονοδιαγράμματος, για προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για τη διευθέτηση διμερών διαφορών), η κυβέρνηση Καραμανλή την απέρριψε σιωπηλά. Η δημαγωγία του Καραμανλή δεν του επέτρεπε να διακρίνει το εθνικά χρήσιμο από το κομματικά προσοδοφόρο. Έκτοτε επικρατεί στασιμότητα στις σχέσεις των δύο χωρών, τα προβλήματα διαιωνίζονται. Οι αρχαίοι θεωρούσαν τη δημαγωγία το σαράκι της δημοκρατίας διότι αποτρέπει τη λήψη ορθολογικών αποφάσεων που να υπηρετούν τα στρατηγικά συμφέροντα της «πόλεως». Οι επίγονοί τους το επιβεβαιώνουν ανελλιπώς.
Αν η Ελλάδα ενεργεί σπασμωδικά σε όλα τα μείζονα θέματα του δημόσιου βίου, από το «Μακεδονικό» μέχρι το Ασφαλιστικό, κι από τον εκσυγχρονισμό του κράτους μέχρι την αναθεώρηση του άρθρου 16 και την προστασία του περιβάλλοντος, είναι γιατί το πολιτικό μας σύστημα κυριαρχείται από λαϊκιστές ηγέτες. Μας λένε ό,τι θέλουμε να ακούσουμε. Τους λέμε ό,τι βραχυχρόνια μας συμφέρει ή παροδικά μας συγκινεί. Τέλειος κύκλος, οδυνηρό αδιέξοδο.
Συντετμημένη μορφή αυτού του άρθρου δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή, 2 Μαρτίου 2008.
23 σχόλια:
"Οι αρχαίοι θεωρούσαν τη δημαγωγία το σαράκι της δημοκρατίας διότι αποτρέπει τη λήψη ορθολογικών αποφάσεων που να υπηρετούν τα στρατηγικά συμφέροντα της «πόλεως». Οι επίγονοί τους το επιβεβαιώνουν ανελλιπώς."
Διασκεδάσαμε με το ΕΠΙΓΟΝΟΙ και σήμερα. Διασκεδάσαμε οι μειοψηφείες!
ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΓΕΜΙΣΑΜΕ ΔΗΜΑΓΩΓΟΥΣ.ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΔΑΞΑΣ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ.ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΤΟ ΕΛΕΓΕ ΜΕΣΑ ΜΕΝΑΜΕ,ΕΞΩ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΕΛΕΓΕ ΜΕΤΑ ΥΠΕΓΡΑΦΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΟΥΣ.ΕΛΕΓΕ ΟΤΙ ΗΘΕΛΕ Ο ΛΑΟΣ ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ.ΚΑΙ ΜΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΓΕΝΙΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ,ΔΥΣΤΗΧΩΣ ΑΥΤΗ Η ΓΕΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΩΡΑ
...το πρόβλημά μας είναι το εξής:
ότι ορισμενοι άνθρωποι που ζούν σε πνευματικό Μεσαίωνα,
όχι μόνο κυκλοφορούν ελεύθεροι, αλλά αυτοχρίζονται και ...προοδευτικοί opinion leaders,
επειδή τους επιτρέπεται να καπηλεύονται στις ιστοσελίδες τους ημερομηνίες και συνθήματα που πόρρω απέχουν από τους Πλεύρηδες αυτού του τόπου...
Δημοκρατικότατα ΠΑΝΤΑ...
Απόψεις προοδευτικών ανθρώπων λοιπόν...
http://topasokeinaiedo.wordpress.com/2007/10/21/biblio/
Αγαπητέ κ. Τσούκα,
διάβασα με προσοχή την ανάρτηση σας και θα σας πω ότι συμφωνώ και επαυξάνω. Δυστυχώς υποκύπτουμε σε λαϊκίστικους συναισθηματισμούς και αναγορεύουμε αυτούς που τους εκφράζουν σε εθνικούς ήρωες (βλ. την τελευταία επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη στην εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου που βρίθει λαϊκίστικου συναισθηματισμού).
Μια φράση που άκουσα κάποτε είναι η εξής "Ο Σημίτης κοίταξε την Ελλάδα και όχι τους Έλληνες". Ανεξάρτητα από την προσωπική μου γνώμη για το Σημίτη (που ας σημειωθεί δεν είναι άσχημη), βρίσκω το συλλογισμό αυτό πέρα για πέρα οξύμωρο. Όποιος φροντίζει την Ελλάδα έστω μεσοπρόθεσμα, στην πραγματικότητα φροντίζει τους Έλληνες.
Να στε καλά που μας βάζετε και σκεφτόμαστε.
@meropi
Ετσι ειναι Μερόπη (επίτρεψέ μου τον ενικό). Η επιστολή Θεοδωράκη έχει ψυχολογικό ενδιαφέρον: έχει νεκρολογικές αναφορές ("ας πέσουμε όρθιοι"), σύνδρομο καταδίωξης, θεωρίες συνωμοσίας, ενω πρόκειται για μνημείο ασυναρτησίας (με την αυστηρώς λογική σημασία του όρου). Είναι πολύ λυπηρό για έναν άνθρωπο-σύμβολο.
Υπόδειγμα μη λαϊκιστή πολιτικού, που τον απασχολούσε η προάσπιση των εθνικών συμφερόντων και όχι η κολακεία των λαϊκών αισθημάτων, ήταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όπως μας θύμησε την περασμένη Κυριακή στο ΒΗΜΑ οφ Γ. Ρωμαίος. Πρόσφατο παράδειγμα, αν και σχετικά περιορισμέμνης εμβέλειας, ήταν ο Κ. Σημίτης (συμφωνώ μαζί σου). Σε τελική ανάλυση τα συμφέροντα της χώρας δεν ταυτίζονται πάντοτε με τα αισθήματά των πολιτών. Ο σώφρων κυβερνήτης προτάσσει τα συμφέροντα της χώρας, χωρίς να αποκόπτεται από τα λαϊκά αισθήματα. Δύσκολη δουλειά βέβαια, ακατάλληλη για πολιτικάντηδες...
"Ο σώφρων κυβερνήτης προτάσσει τα συμφέροντα της χώρας, χωρίς να αποκόπτεται από τα λαϊκά αισθήματα" ...αυτό, δυστυχώς, δεν έγινε την περίοδο του εκσυχρονισμού και της θητείας Σημίτη κι ότι αυτή τη στιγμή διαδραματίζεται περι δι-αρχηγισμού ή δικομματισμού, έχει προκύψει απο εκείνη την περίοδο και απο την πλήρη ανάθεση που τα λαϊκά αισθήματα του έκαναν για τα συμφέροντα της χώρας. Ομως, οι υποδομές δεν είναι τα μόνα συμφέροντα για την χώρα, κατά την ταπεινή μου άποψη, όπως και πολλών πολιτών. Το γενικό δεν σημαίνει πάντα και το ειδικό γι' αυτό και δεν θα συμφωνήσω με την Μερόπη σε αυτό...
Για τον Θεοδωράκη θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σας...εξάλλου μάλλον πάντα τον απασχολούσε να ακούγεται και ως πολιτικός, πέρα απο συνθέτης, με όποιο κόστος και ξέρετε όταν κάποιος μεγαλώνει...μεγαλώνει και το ελλάττωμα..προτέρημα κ.ο.κ. το ξούρι λέμε στην Μυτιλήνη
Φυσικά και δεν συμφωνώ με τον λαϊκισμό και με τη δημαγωγία. Δυστυχώς, το είδος μέσω της τηλεόρασης είναι πλέον must στις συζητήσεις εκτόνωσης/παράθυρο/συνεδρίαση/σύλλογο κ.λ.π. Ωστόσο, πρέπει να ξέρετε οτι ελλείψει αντίπαλου δέους γίνεται αυτό...γιατί οι υπόλοιπες φωνές-κυρίως των απλών πολιτών- αλλά και άλλων όχι πολυφορεμένων στην πολιτική, εξαφανίζονται με απαξίωση, αδιαφορία και τέλος αποσιώπηση των ΜΜΕ και των εξειδικευμένων σε μηχανισμούς 'εκπροσώπων' παντός καιρού και τύπου...
Και επειδή ο κόσμος βαρέθηκε ή είναι κουρασμένος απο τους επαγγελματίες, καμιά φορά αρέσκεται να ακούει οσα ο ίδιος δεν μπορεί να πει και τα λέει κάποιος άλλος που έχει το βήμα...και που μπορεί τελικά να υπερβάλλει γιατί πρέπει και κάποιοι να τον ακούσουν. Ελπίζω να έγινα κατανοητή.
Απο εκείνον που γέμισε πανώ την Αθήνα πανηγυρίζοντας γιατί οι βάσεις που μόλις υπέγραψε έφευγαν, μέχρι εκείνον που τρώγοντας σουβλάκια στο Μοναστηράκι θα άνοιγε πόλεμο με τούς νταβατζήδες, όλοι οι πολιτικοί βρήκαν το κατάλληλο κοινό που χειροκροτεί την παράσταση. Ας μην κατηγορούμε λοιπόν τον θεατρικό συγγραφέα, ας λυπηθούμε το φιλοθεάμον κοινό που γεμίζει τα θέατρα παρακολουθώντας την παράσταση που του αξίζει.
Τη γνώμη μου για τους Ελληνες πολιτικούς την έχω εκφράσει με τοποθέτηση
μου στο Liberal Greek τον Οκτώβριο του 2007:
“Πολύς λόγος γίνεται συνεχώς πώς το πολιτικό μας σύστημα δεν μπορεί να λύσει κανένα πρόβλημα και γιατί μονίμως το πολιτικό κόστος επικρατεί της καθαρής λύσης του κάθε θέματος που πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Μετά από μακρόχρονες και δικές μου απορίες γιατί κανένα θέμα δεν επιλύεται από το πολιτικό μας σύστημα και παρακολουθώντας τα λεγόμενα, τις πράξεις και ακόμα τις τηλεοπτικές εμφανίσεις των πολιτικών έχω σχηματίσει την ακλόνητη πεποίθηση ότι ο πρώτος στόχος κάθε ενός από αυτούς δεν είναι η Ελλάδα αλλά ο εαυτός του!
Ολες οι πράξεις τους αποβλέπουν στην προσωπική τους επιτυχία πρωτίστως, στην κομματική στο βαθμό που αυτή θα διευκολύνει την προσωπική τους επιτυχία και αν κάπου αυτά συμπίπτουν και με κάτι χρήσιμο για την υπόλοιπη κοινωνία ε τότε παίρνει και ο λαός κανένα κοκκαλάκι.
Ολες οι βαρυσήμαντες κουβέντες ότι οι πολιτικοί μας έχουν για πρώτο στόχο την πρόοδο της χώρας και την βελτίωση του επιπέδου του λαού είναι φούμαρα για αφελείς. Ο πρώτος και μοναδικός τους στόχος είναι η πρόοδος η δική τους και η βελτίωση του δικού τους κοινωνικού και οικονομικού (πώς άραγε;) επιπέδου.
Αν αυτό το αντιληφθούμε, πρώτον θα πάψουμε να έχουμε μια σειρά από απορίες, δεύτερον θα τους αποκαθηλώσουμε όλους από εκεί που πολύ λάθος τους έχουμε τοποθετήσει και το κυριώτερο, θα πετάξουμε παντελώς από μέσα μας τον οπαδισμό που σκόπιμα για το δικό τους συμφέρον μας καλλιεργούν και με καθαρή ματιά και σκέψη θα κοιτάξουμε να βρούμε τον βηματισμό που πράγματι μας οφελεί.
Μπορεί όλα τα παραπάνω να ακούγονται ουτοπικά αλλά πολλές φορές η ουτοπία οδηγεί σε μια καλύτερη πραγματικότητα.”
Από τότε πέρασαν αρκετοί μήνες και η παραπάνω πεποίθηση μου αντι να ξεθωριάζει
έγινε ακόμη πιο φωτεινή….
Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ, ΤΟ ΚΟΜΜΑ…ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΝ ΕΛΛΑΔΑ
www.liberalgreek.blogspot.com
29.10.2007
αγαπητή Tractatus (προτιμώ τον ενικό), φυσικά οι υποδομές δεν είναι το άπαν. Φυσικά, οι πολιτικοί είναι κάτι παραπάνω από project managers. Η μη λαϊκιστική στάση του Σημίτη σε μερικά θέματα παρήγαγε θετικά αποτελέσματα για τη χώρα - κάποιες ιδιωτικοποιήσεις, κατάργηση επετηρίδας, προσέγγιση με την Τουρκία, ΟΝΕ, ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Δυστυχώς δεν προχώρησε σε άλλα θέματα που μας καίνε σε καθημερινό επίπεδο (ΕΣΥ, Πανεπιστήμια, κράτος, κλπ), όπου συνθηκολόγησε με τις συντεχνιακές μειοψηφίες. Αλλά μην ξεχνάς ότι ο Σημίτης ηγείτο ενός κόμματος με υψηλό δείκτη δια-φθοράς (για το πω κομψά), το οποίο, επιπλέον, συστηματικά τον αντιπολιτευόταν.
αγαπητέ greconik, νομίζω ότι είσαι πέραν του δέοντος αφοριστικός όταν ανάγεις τα κίνητρα των πολιτικών μόνο στην υπηρετηση ιδιοτελών σκοπών. Οχι ότι αυτά απουσιάζουν, αλλά ο πολιτικός δεν μπορεί παρά να αναφέρεται και στο δημόσιο συμφέρον, το οποίο ρυθμιστικά, κατ' αρχήν, υπηρετεί. Οταν δε η υπηρέτηση του δημοσίου συμφεροντος περνά μέσα από εκλογικά οφέλη για το κόμμα του, τότε πετυχαίνει το στόχο του. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα: Τσόρτσιλ, Ρουσβελτ, Μπλερ, Καραμανλής Ι, Σημίτης κλπ. Είναι απλοποιητικό να ανάγει κανείς την πολιτική συμπεριφρά, μονοδιάστατα, στο ίδιον όφελος. Τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, νομίζω.
Δέχομαι ότι κάθε κανόνας έχει και μια εξαίρεση (Κ.Καραμανλής, Σιμίτης, αναφέρομαι μόνο για την Ελλάδα)αλλά δυστυχώς η εξαίρεση δεν αναιρεί ποτέ τον κανόνα ο οποίος καθορίζει τη ζωή μας. Αν μάλιστα στα προσωπικά οφέλη μετρήσουμε και την προσωπική δόξα και τον εγωισμό, δεν ξέρω αν υπάρχει καν εξαίρεση.
Θυμίζω τις συνθήκες που δόθηκαν τα αντίστοιχα δακτυλίδια σε Π.Κανελλόπουλο, Γ.Ράλλη, ΓΑΠ.
Το δημόσιο συμφέρον ήταν η αιτία;
κε Τσούκα εγω θα έβαζα μια ακόμα παράγραφο που πιστεύω οτι επιδρά καθοριστικά στις μέρες μας στη μη παραγωγή ποιοτικού πολιτικού λόγου και κουλτούρας, αν θέλετε. Και αυτή είναι ο συντηριτισμός που έχουν οι πολιτικοί ταγοί αλλά και η κοινωνία στο να δούν οτι η πολιτική, κατ' αρχήν πέρα απο την τέχνη του εφικτού, πρέπει να είναι και η τέχνη του αδυνάτου...δηλαδή να έχει όραμα και το όραμα να βλέπει μπροστά και παγκόσμια.
Γι' αυτό και δεν θα βάλω, φυσικά, όλους τους πολιτικούς στο ίδιο τσουβάλι γιατί με αυτή την τακτική στην Ελλάδα, την οποία 'φορτώνουν' τα ΜΜΕ, οι Ελληνες τείνουν να αφήνουν τα πράγματα στην τύχη τους κι αυτό είναι πολύ επικίνδυνο, όπως καταλαβαίνετε. Πρέπει, λοιπόν, να βρίσκουμε σιγά-σιγά το δρόμο προς την έξοδο του τούνελ και τα πρόσωπα που θα αλλάξουν αυτο το σκηνικό πριν να είναι πολύ αργα. Και, ξέρετε, σήμερα δεν φθάνει το 1 πρόσωπο, τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα...χρειάζεται ομάδα που να ξέρει να παίζει μπάλλα και να είναι αξιόπιστη.
Ελένη με λένε.
Αγαπητέ Χαρίδημε βλέπω μια ειλικρίνεια και μια ρεαλιστική αντιμετώπιση της πραγματικότητας στα λόγια σας, συμφωνώ σε πολλά πού γράφετε αλλά θα πρέπει να προσθέσω τις διαπιστώσεις μου μια και η καλόβουλη κριτική είναι πάντα ωφέλιμη στα πρόσωπα με τέτοια αγάπη για την πατρίδα όπως έχετε εσείς.
Διάβασα πρόσφατα στον ξένο επιστημονικό τύπο ότι η ελιά το εθνικό μας δένδρο μαζί με την συκιά έχει πολλά προτερήματα και ένα μεγάλο ελάττωμα.
Η ρίζα της πάει βαθιά μέσα στα βράχια της ελληνικής βουνοπλαγιάς και επειδή δεν έχει εκτενή ριζοβόλημα δεν μπορεί να συγκρατήσει το χώμα γύρω της με αποτέλεσμα την μεγάλη διάβρωση του Ελληνικού εδάφους και την εξαφάνιση των άλλων ειδών χλωρίδας.
Η πραγματικότητα είναι ότι το κλίμα της Ελλάδας ως επι το πλείστον είναι τόσο άνυνδρο, οι βροχές σποραδικές, με μεγάλη ένταση αλλά πολύ σύντομες με αποτέλεσμα μόνο η ελιά, η συκιά, η φραγκοσταφυλιά και οι θάμνοι μπορούν να επιβιώσουν, μάλιστα όχι πάντα μόνα τους αλλά με την βοήθεια αγροτικών πεζουλιών.
Δεν είναι η καλλιέργεια της ελιάς υπεύθυνη που είναι τόσο φτωχή η παραγωγή γεωργικών προϊόντων αλλά η Ελληνική Φύση που δεν επιτρέπει να φυτευτεί και να επιζήσει κάτι άλλο χωρίς την πολυδάπανη επέμβαση του αγρότη, κτηνοτρόφου ή του κράτους.
Αυτή η επιστημονική μελέτη είναι ακόμη ένα παράδειγμα γνωμοδότησης «ειδικών» από το εξωτερικό ή το εσωτερικό της χώρας που δεν έχουν γνώση εμπειρίας με την Ελληνική γη και τους ανθρώπους της αλλά μόνο ακαδημαϊκή και δυστυχώς τόσο επιφανειακή όσο το εισαγόμενο γρασίδι φυτεμένο στον κήπο μιας πόλης που δέχεται το ένα δέκατο της βροχόπτωσης της χώρας που εξήγαγε τους σπόρους.
Η Ελλάδα ποτέ δεν θα γίνει πάμπλουτη χώρα λόγω των φυσικών της πόρων, ο τουρισμός είναι εποχιακός και μονοδιάστατος.
Αυτό που έχει διακρίνει την Ελλάδα και τους Έλληνες για αιώνες είναι η ανθρώπινη φύση τους, η μόρφωση τους, η αγάπη τους για την μάθηση, νοητική διάκριση και αριστεία.
Αυτή την στιγμή γίνεται ένα έγκλημα, κακούργημα στην μόρφωση με την ανοχή του Ελληνικού κράτους και των πολιτών.
Η Παιδεία στην Ελλάδα έχει ξερχαβαλωθεί, την έχουν κατακομματιάσει πολιτικά και συνδικαλιστικά συμφέροντα μαζί με την απάθεια των υπευθύνων.
Η προσπάθεια εξόντωσης της Ελληνικής Ιστορίας στα βιβλία των Ελληνικών σχολείων με μικροκομματικούς προπαγανδιστές που προέρχονται από την ίδια την Παιδαγωγική Ακαδημία της χώρας αποδείχνει την σαπίλα του συστήματος και την ανεπάρκεια των εκπαιδευτικών που αναλαμβάνουν ένα τόσο σημαντικό έργο.
Δεν είναι η προηγουμένη πρόταση συναισθηματική απόγνωση αλλά ψυχρή πραγματικότητα.
Η «Χρυσή Εποχή» της Αρχαίας Αθήνας, η φυσιογνωμία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η μακρόχρονη επιβίωση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, η επανάσταση του 1821, ο εθνάρχης Ελ. Βενιζέλος της μοντέρνας Ελλάδας και οι επιτυχίες των Βαλκανικών πολέμων και του έπους του 1940 δεν βγήκαν από το καπέλο της Ιστορίας παίζοντας τον ρόλο της ταχυδακτυλουργού.
Όλες αυτές οι επιτυχίες, και πολλά ακόμη επιτεύγματα της ελληνικότητας των προγόνων μας που είμαστε τόσο υπερήφανοι έγιναν πραγματικότητα γιατί υπήρχε ένας λαός που είχε την δυνατότητα να σηκωθεί και να τεντωθεί στο ύψος των περιστάσεων και προκλήσεων των δοξασμένων ηγετών του και της εποχής του.
Δεν είναι ο ηγέτης που κάνει τα θαύματα αλλά ο λαός που κάνει τα όνειρα ενός ηγέτη πραγματικότητα.
“The leader is a facilitator of the abilities, energy and will of the people, at best a director of actors exceeding their own limitations.”
Δεν μπορεί ο ηγέτης να επιτύχει το “ακατόρθωτο” αν δεν υπάρχε πρώτα ικανότητα και έπειτα ενθουσιασμός από τα μέλη της ομάδας του. Η ικανότητα απαιτεί εκπαίδευση κι ο ενθουσιασμός απαιτεί την ύπαρξη του συναισθήματος.
Χωρίς Παιδεία και Γνώση το συναίσθημα δεν έχει όρια γίνεται υστερία και παροξυσμός.
Η Γνώση δεν είναι πάντα ακαδημαϊκή για να είναι σοφή και χρήσιμη αλλά πολλές φορές είναι Λαϊκή Γνώση και το ένστικτο ενός έθνους για επιβίωση είναι η πιο ισχυρή γνώση.
αγαπητέ citizen luke,
ωραία η αναλογία με την ελιά (το αγαπημένο μου δένδρο, με την ευκαιρία). Ευστοχη επίσης η παρατήρηση ότι η λαϊκή γνώση και το ένστικτο ενός έθνους για επίβίωση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάταση ενός λαού.
Ως κάποιος που μελετά τις μορφές κοινωνικής γνώσης, δεν μπορώ παρά να δεχθώ ότι η άρρητη γνώση που όλοι κουβαλάμε και το συλλογικό ένστικτο του συν-ανήκειν είναι ζωογόνα. Αναμφίβολα. Γι αυτό ακριβώς δεν συμμερίζομαι απόψεις για το τέλος των εθνών κλπ. Με ενδιαφέρει το έθνος μου να πρωτοπορεί οικονομικά και πολιτισμικά, και γι αυτό ακριβώς απογοητεύομαι από τους επαγγελματίες διαχειριστές της τύχης του. Ωστόσο, και ο πιο δημιουργικπος λαός δεν θα επιτύχει αν δεν αξιοποιήσει τη δημιουργικότητά του στο πλαίσιο θεσμών. Εκει είναι που πάσχει η Ελλάδα. Χρειαζόμαστε θεσμούς οι οποίοι να αξιοποιούν τα ατομικά μας ταλέντα και να διασφαλίζουν τη συλλογική μας ευημερία. Οι χώρες που πετυχαίνουν συνυφαίνουν το ατομικό με το συλλογικό. Οι Σκανδιναβικές χώρες, για παράδειγμα, έχουν τον υψηλότερο δείκτη κοινωνικής εμπιστοσύνης παγκοσμίως. Αυτό τους επιτρέπει να κινητοποιούν ευκολότερα τις ατομικές προσπάθειες, να αξιοποιούν τις τεράστιες δυνατότητες που έχει στη διάθεσή της μια κυβέρνηση, και να συναρθρώνουν το δημόσιο με το ιδιωτικό. Εμεις για ποικίλους ιστορικούς λόγους δεν εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον, ούτε τους φορεις εξουσίας. Αν παθιάζομαι με τη λειτουργία των θεσμών είναι γιατί με τη σωστή θεσμική λειτουργία εμπεδώνεται βαθμιαία ένα κλίμα εμπιστοσύνης που μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε αποτελεσματικά τα προβλήματά μας. Τέλος, συμφωνώ ότι επιτελείται ένα διαρκές έγκλημα στην εκπαίδευση, αλλά δεν νομίζω ότι θα συμφωνήσω για τα βιβλία της Ιστορίας. Αυτό, έτσι κι αλλιώς, είναι ένα μεγάλο ζήτημα, ας το αφήσουμε για άλλη στιγμή.
Σωστός μέχρι την προτελευταία πρόταση σας αγαπητέ Χαρίδημε.
Αναλύετε σωστά και με μεγάλη λεπτομέρεια τα προβλήματα αλλά πρέπει να δίνετε την ίδια ενέργεια και βάση στις μακροπρόθεσμες λύσεις.
Σωστά είπατε ότι οι Σκανδιναβικές χώρες έχουν τον υψηλότερο δείκτη κοινωνικής εμπιστοσύνης παγκοσμίως.
Θα προσθέσω ότι έχουν επίσης και από τους πιο ευτυχισμένους κατοίκους (σύμφωνα με τελευταία παγκόσμια έρευνα) με κύρια αιτία της ευτυχίας τους την καταπολέμηση της διαφθοράς και της ανισότητας.
Λαοί που ζουν στην διαφθορά και στην αδικία είναι λαοί μίζεροι.
Ευτυχώς δεν είμαστε οι πιο μίζεροι στην Ε.Ε.
Οι Ιταλοί έχουν το ρεκόρ μιζέριας και μάλλον διαφθοράς στην καθημερινή ζωή τους.
Ας ξαναγυρίσουμε στους Σκανδιναβούς και τους λόγους ύπαρξης εκεί αυτής της υψηλής κοινωνικής εμπιστοσύνης.
Δεν πρέπει να εκπλαγούμε αν μαθαίναμε ότι έχουν τους καλύτερους μαθητές και σχολικό σύστημα σε παγκόσμια κλίμακα.
Η Φινλανδία σε πρόσφατο άρθρο του WSJ (Φεβ. 29) έχει τους καλύτερους 15χρονους μαθητές στον κόσμο, κατά μέσον όρο σε επιδόσεις στις επιστήμες, μαθηματικά και γλώσσα, με τις άλλες σκανδιναβικές χώρες σε κοντινή απόσταση.
Ο λόγος δεν είναι ότι έχουν τα καλύτερα εργαστήρια, computers, σχολές για τους πιο ευφυέστατους μαθητές ή ξοδεύουν πολύ περισσότερα από άλλους λαούς στην Παιδεία σαν ποσοστό του ΑΕΠ.
Έχουν εφαρμόσει σε όλα τα σχολεία της χώρας ένα σύστημα που δουλεύει πολύ καλά.
Τα παιδιά μαθαίνουν κριτική σκέψη αλλά και πως να εφαρμόζουν την γνώση. Οι δάσκαλοι είναι καλά εκπαιδευμένοι, έχουν όλοι μεταπτυχιακά διπλώματα, συμμετέχουν στην εκπαίδευση πριν το πτυχίο κάνοντας πρακτική εξάσκηση σαν βοηθοί δασκάλων.
Σαν εκπαιδευτικοί έχουν την ελευθερία να διαλέγουν τα βιβλία και να ειδικεύουν το μάθημα.
Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του OECD που διοργάνωσε τον παγκόσμιο διαγωνισμό ανάμεσα σε 57 σύγχρονες χώρες: "Στις περισσότερες χώρες η εκπαίδευση είναι σαν εργοστάσιο συναρμολόγησης αυτοκινήτων (μηχανές ρομπότ). Στην Φινλανδία οι δάσκαλοι είναι τολμηροί επιχειρηματίες της εκπαίδευσης".
Ένας σημαντικός παράγοντας είναι η αγάπη των Φιλανδών στο διάβασμα.
Το κράτος στέλνει σε κάθε μητέρα νεογέννητου ένα δώρο πακέτο που περιλαμβάνει ένα εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο.
Οι Φιλανδοί αγαπούν την γλώσσα τους με πάθος, είναι εθνικιστές της γλώσσας τους.
Σε μια ομογενοποιημένη κοινωνία σαν την φινλανδική, ίσως να μην βρούμε την ιδανική κοινωνία για μετανάστες, αλλά το κράτος εκεί έχει κατορθώσει να δώσει σε όλα τα παιδιά το ίδιο δικαίωμα μιας ανώτατης ποιότητας δωρεάν εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες.
Δεν υπάρχουν διακρίσεις, μέσο, και διαφθορά ούτε στην Παιδεία, αλλά ούτε στην Κοινωνία τους.
Οι άνθρωποι εκεί είναι πάντα ευτυχισμένοι;
Όχι βέβαια με ένα τόσο ψυχρό κλίμα! Έχουν κατορθώσει όμως να εξοντώσουν την διαφθορά σαν θεσμό της κοινωνίας τους.
Το κατόρθωσαν πρώτα με μια ανώτερης ποιότητας εκπαίδευση που προσφέρει τις ίδιες δυνατότητες σε όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από την οικονομική κατάσταση των γονιών τους.
Οι θεσμοί κτίζονται όταν ισοπεδώνεται η διαφθορά και η κοινωνικά αδικία.
Η διαφθορά δεν εξαφανίζεται σε μερικά χρόνια, είναι ένας πολύ σημαντικός μακροπρόθεσμος στόχος, αλλά με την σωστή εκπαίδευση της νεολαίας και την ενίσχυση του δικαστικού σώματος θα μπορέσει ο πολίτης να εμπιστεύεται περισσότερο τις δικές του ικανότητές για προσωπική επιτυχία μέσω δίκαιης αξιολόγησης και την ικανότητα της πολιτείας να προσφέρει στους πολίτες το αναγκαίο αγαθό, ένα κράτος δικαίου.
Υ.Γ.
Το πρώην "βιβλίο της Ιστορίας" ήταν τόσο διεφθαρμένο από ανικανότητα και μικροκομματικές σκοπιμότητες που άξιζε το θάψιμο του.
Η αλαζονεία των υπευθύνων «εκπαιδευτικών» και της υπουργού για το «αλάθητο» τους παρά την κακή παραγωγή του ήταν προφανέστατη και ξεσήκωσε δίκαια το Ελληνικό Έθνος, γνωστούς και αγνώστους, ντόπιους αλλά και ομογενείς, από όλο το πολιτικό φάσμα.
Αν έχετε διαφορετική γνώμη για το περιεχόμενο παρακαλώ διαβάστε την λεπτομερή κριτική των ακαδημαϊκών και ιστορικών.
Εύστοχες και άκρως διαφωτιστικές οι παρατηρήσεις σου citizen luke για τις σκανδιναβικές χώρες και ιδιαίτερα τη Φινλανδία. Ετσι είναι, και τα σχόλιά σου ενισχύουν το θαυμασμό μου γι αυτές τις χώρες. Γι αυτό λέω και ξαναλέω: ξέρουμε πολύ καλά τι πρέπει να κάνουμε, δεν χρειάζεται να εφεύρουμε τον τροχό. Τσαγανό χρειάζεται...
Προτείνω να αφήσουμε το βιβλίο της Ιστορίας κατά μέρος, για την ώρα. Σε γενικές γραμμές ανήκω στους υποστηρικτές του, χωρίς να παραβλέπω τις ενοχλητικές φραστικές αστοχίες του. Εγραψα σχετικά στο ΒΗΜΑ και την Καθημερινή. Αλλα ας το αφήσουμε για την ώρα. Αλλωστε το θέμα της Ιστορίας θα επανέλθει στην επικαιρότητα, με τόσες εθνικές εκκρεμότητες που έχουμε, και τότε θα το ξανασυζητήσουμε.
Καλή η Παιδεία στην Φιλανδία και στις Σκανδιναβικές χώρες μια από τις αιτίες της εξαφάνισης της διαφθοράς.
Τι θα γίνει όμως με την Παιδεία στην Ελλάδα;
Ο χθεσινός "πολιτικοποιημένος" μαθητής Λυκείου που υποστήριζε σε συνέντευξη το δικαίωμα του μαθητή στην κοπάνα γίνεται σήμερα πρόεδρος κόμματος!
Ο σημερινός μαθητής του Δημοτικού που για μήνες έκλεισε το σχολεία και τους συμμαθητές του απ' έξω για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των δασκάλων του τι θα γίνει αύριο;
Πρωθυπουργός ή ηγέτης συμμορίας εκβιασμών, απαγωγών ή πολιτικής δολοφονίας;
Εφοδιάζουμε τους μαθητές από το Δημοτικό με τυχοδιώκτες αντικοινωνικούς δασκάλους που μισούν το επάγγελμα τους.
Μία εκπαιδευτική θέση στο δημόσιο δεν πρέπει να είναι κληρονομική αρρώστια, πολιτικά ελεγχόμενη.
Υ.Γ.
Γνωρίζω την θέση σου Χαρίδημε για το πρώην βιβλίο της Ιστορίας, αλλά πιστεύω ότι το περιεχόμενό του ήταν υποκειμενικό και δεν ήταν μακροπρόθεσμα ωφέλιμο στην πατρίδα.
Οι φραστικές αστοχίες έστω κι αν υποθέσουμε ότι ήταν αμέλεια δείχνουν πόσο πρόχειρη και βιασμένη ήταν η δημιουργία του (detrimental and unprofessional) με καταστροφικό αποτέλεσμα.
Η Ιστορία ενός έθνους δείχνει τους λόγους ύπαρξης του.
Οι Μικρασιάτες και οι Πόντιοι που παρέμειναν Έλληνες γνώριζαν απ' την γλώσσα, την θρησκεία, τους χορούς και τα τραγούδια τους την ιστορία τους.
Όσο μπόρεσαν κράτησαν την Ελληνικότητα τους όχι 4 αλλά 8 και 9 αιώνες σκλαβιάς, βίαιων εξισλαμισμών και παιδομαζώματος.
Σε μια υπερδιέγερση εθνικισμού στην Βαλκανική και στην γειτονική Ασία αν δεν υπάρχει γνώση της Ελληνικής Ιστορίας και περηφάνια για την ελληνικότητα μας τότε αλλοίμονο μας!
Δεν σκόπευα να εισέλθω στη συζήτηση, όμως με "υποχρέωσαν" τρόπον τινά τα πολύ εύστοχα σχόλια του "citizen luke". Το ζήτημα Παιδεία, θα έπρεπε αυτή τη στιγμή να είναι το κεντρικό στο δημόσιο διάλογο. Γιατί εκεί χάθηκε το παιχνίδι... Αποφοίτησα από δημόσιο λύκειο το 1986, αποκομίζοντας μια πολύ αρνητική εικόνα για αυτό και τους εκπαιδευτικούς που το στελέχωναν. Αμαθείς, αγενείς, ακαλλιέργητοι, δογματικοί αριστεροί, πάντα αδιάφοροι, χωρίς την παραμικρή αίσθηση του καθήκοντος, που το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να περάσουν την ιδεολογική ηρωίνη τους στα παιδιά, να τελειώσουν τυπικά την ώρα διδασκαλίας και να ασχοληθούν με τα ιδιαίτερα, που απέφεραν, τότε τουλάχιστον, πολύ χρήμα. Πολλές φορές στο Λύκειο όπου φοίτησα, μας προέτρεπαν σε καταλήψεις και πράξεις "αντεξουσιαστικού" χαρακτήρα, έτσι ώστε να πετύχουν τις όποιες επιδιώξεις τους. Δυστυχώς, ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, στην προσπάθειά του να καταπολεμήσει τις ελίτ και να γεφυρώσει στο μέτρο του δυνατού τις ταξικές διαφορές, κατέβασε πολύ αντί να ανεβάσει τον πήχη στην Παιδεία. Κατάργησε κάθε έννοια στοιχειώδους έστω αξιολόγησης και "φλέρταρε" πολιτικά με τους "βολεμένους" συνδικαλιστές, καθιστώντας τις συντεχνίες ασύδωτες. Το μέγεθος της ζημιάς που συντελέστηκε, το βλέπουμε όλοι μας. Σήμερα, στη δημόσια εκπαίδευση, τα εύσημα τα κερδίζουν οι ταραξίες και καταληψίες και όχι οι εργατικοί μαθητές, που εφόσον το οικογενειακό βαλάντιο επιτρέπει, θα φύγουν για το εξωτερικό, χωρίς να ξαναγυρίσουν. Έτσι, η χώρα "αιμορραγεί" και ζημιώνεται, χάνοντας πολύτιμο ανθρώπινο δυναμικό. Το καλύτερο... Όμως, το αρνητικό στη χώρα μας επικροτείται. Στο όνομα πάντα της "Δημοκρατίας" και των "δικαιωμάτων"... Ποτέ κανείς δεν μιλά για υποχρεώσεις...
Δημοσιότητα εδώ κερδίζουν οι διάφοροι θρασύτατοι "αναθεωρητές" της Ιστορίας, που πρόσβαλλαν πολλούς από εμάς με το ανεκδιήγητο και αντεπιστημονικό "βιβλίο" Ιστορίας. Ποιος ξέρει σήμερα ποιος ήταν ο Ίων Δραγούμης, ποια ήταν η Πηνελόπη Δέλτα, ποιος ήταν ο Συκουτρής; Και κάτι τελευταίο για τον Κώστα Σημίτη: η Ιστορία θα τον κρίνει πολύ αυστηρά. Συγκρούστηκε με τους πάντες, δημιούργησε νέες διαιρέσεις και δεν καταπολέμησε τη διαφθορά και τη διαπλοκή, που επί των ημερών του χτύπησαν "κόκκινο". Η ομολογία αποτυχίας στην εξωτερική πολιτική με την αλλαγή στάσης στο θέμα της ένταξης της Τουρκίας, τον αποκαθήλωσε οριστικά στα μάτια πολλών από εμάς. Πολιτικά ανακόλουθος και αναμφίβολα ελεγκτέος.
σχετικά με το κυρίως θέμα:
εχθές το βράδυ ο Τσίμας στην Έρευνα, στο Μέγκα, παρουσίασε ένα οδοιπορικό από την Θεσσαλονίκη μέχρι την ΦΥΡΟΜ μέσω Βουλγαρίας. Έκλεισε με μία ερώτηση προς εσωτερική διερεύνηση, γιατί αυτό που ζητάμε τώρα να δεχθούν και δεν το δέχονται και τότε δεν το θέλαμε εμείς κι αυτοί ήταν πρόθυμοι (το Νόβα Μακεδόνια). Τί έχει αλλάξει από τα συλλαλητήρια του 90 και η ελληνική κοινωνία συναινεί πλέον σε αυτή την ονομασία. Πέραν της ενημέρωσής της για την διεθνή απομόνωση, κι ας έχουμε χίλια δίκηα, νομίζω πως συνέβαλε σ΄ αυτή την ωρίμανση μία χρυσή περίοδος. Η πρώτη πρωθυπουργική περίοδος του Σημίτη, όπου οι Έλληνες πολίτες είχανε την τύχη για πρώτη φορά να κυβερνά ένας συμπολίτης τους που δεν λειτουργούσε με το συναίσθημα, που υπηρετούσε ως λογιστής την υπηρεσία του. Αυτό ήταν πρωτοφανές ως βίωμα για το ελληνικό πολιτικό γίγνεσθαι. Όλοι κρίνονται και θα κρίνονται με βάση αυτό. Και ο νυν πρωθυπουργός μολονότι του ταιριάζει η ιδιοσυγκρασία του Παπανδρέου και του Μητσοτάκη, αυλομανείς και εξ ου και αρχομανείς και οι δυό, ο καθείς με τον δικό του τρόπο, αναγκάζεται να έχει τον συγκεκριμένο πήχυ μπροστά του και δεν μπορεί να το ξεφύγει. Δεν τον αφήνει δηλαδή η λαϊκή, μολονότι αφανής, βούληση να παρεκκλίνει. Όσο για το φαίνεσθαι, ε με κάτι πρέπει να συντηρηθούνε και τα ΜΜΕ! Όμως αυτή η χθεσινοβραδυνή εκπομπή του Τσίμα, εάν δεν είχε μεσολαβήσει αυτή η περίοδος διακυβέρνησης της χώρας δεν θα ήτανε εφικτή σήμερα.
(δεν είμαι φαν του Σημίτη, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, αλλά τα σύκα σύκα και η σκάφη σκάφη..)
Βασιλική Σιάπκα
Ένας λογιστής εν υπηρεσία που βάζει το κεφάλι κάτω και συμφωνεί ότι του λέει το αφεντικό από τον φόβο του, ακόμα και στην παρανομία, δεν είναι δυνατόν να γίνει καλός ηγέτης θα παραμείνει ένας λογιστάκος.
Θα γίνει τελικά ένας καλός αποδοπομπιαίος τράγος για να καλύψει το αφεντικό από τις ατασθαλίες.
Αυτό έγινε ο Σημίτης.
Από λογιστής της οικονομίας, σε υποχείριο πρωθυπουργό, επίσημα αναγνωρίζοντας και ευχαριστώντας στην Ελληνική Βουλή για την επέμβαση "σωτηρίας" στις απειλές των Τούρκων, συμμάχων των Αμερικανών.
Δηλαδή ο δάσκαλος δίνει μια μεγάλη σφεντόνα στον μπούλη της Μεσογείου και του λέει τράβα μια γερή σφεντονιά στον πιτσιρικά, μην κάνεις ερωτήσεις γιατί.
Όταν ο πιτσιρικάς τσιρίζει βοήθεια από τον δάσκαλο εκείνος του λέει, άντε τρέχα τώρα πίσω στην τάξη και πάλι καλά που σε γλύτωσα.
Μην τολμήσεις να ξαναβγείς για διάλλειμα στην αυλή αν δεν πάρεις άδεια από τον μπούλη.
Έχει ξαναπαίχτεί το σενάριο εκφοβισμού.
Ο Τσίμας κάνει λάθος αν νομίζει ότι τότε δεν το δεχθήκαμε και τώρα το δεχόμαστε (το παράγωγο όνομα Μακεδονία ).
Την εποχή εκείνη δεχθήκαμε το όνομα Μακεδονία έστω και σαν FYROM.
Αν οι άστοχοι τότε πολιτικοί μας, κουρκουμυαλάς, αναγνωρίσαν το νεό κρατίδιο και μάλιστα με παράγωγο του ονόματος Μακεδονία τότε γιατί απορούμε που το αναγνώρισαν μερικοί άλλοι ξένοι.
Αν γίνει δημοψήφισμα θα εξακριβώσετε κυρία Σιάπκα πόσοι Έλληνες δεν έχουν την ίδια γνώμη με εσάς.
Δήμος Αθηναίος
Δήμε Αθηναίε, ήμουνα αρκετά προσεκτική ώστε να μην διατυπώσω την προσωπική μου γνώμη. Δεν απέφυγα όμως τον ψόγο. Συνεπώς είναι και περιττό μεθύστερα να την καταθέσω δίκην δημοψηφίσματος. Πάντως θα προτιμούσα να είχα και άλλες ευκαιρείες δημοψηφίσματος και όχι μόνον για ένα όνομα που διάλεξε κάποιος να αυτοπροσδιορίζεται και ένας κώτσος δίπλα του δεν κοίταγε πριν σπάσει η πομφόλυγγα να διασφαλίζει τα αυτονόητα, μιας και όταν έσπασε ήτανε ήδη αργά.
Και δεν θα φυγομαχήσω για τον Σημίτη. καίτοι δεν τον εκτιμώ διότι παραήταν τεμπέλης για τα δικά μου μέτρα, δεν έχει νόημα και να τον υπερασπισθώ σε εσάς. Έχετε αποφανθεί δια παντός καθώς φαίνεται.
Αγαπητή κ. Βασιλική Σιάπκα δεν υπάρχει πρόθεση ψόγου προς το σχόλιο σας, ούτε και την ψήφο σας σε μελλοντικό δημοψήφισμα, αλλά προς την εξωτερική πολιτική της χώρας μας και τα ΜΜΕ που θυμίζουν σε στύλ την Ισβέστια ή την Εξόρμηση, αν θίγεστε από την αριστερή σας πλευρά, τότε τις ειδήσεις Γεωργαλά στην ΥΕΝΕΔ ή των Τούρκων γαλονάδων Χουριέτ.
Δεν ήταν ξεκάθαρη η σκάφη σκάφη
που είπατε, αν επρόκειτο για έπαινο-μπουγάδα της εξωτερικής πολιτικής του Σημίτη που αδιαφόρησε και σαμποτάρισε την θέληση του Ελληνικού λαού στο Μακεδονικό και σε άλλα σοβαρά εθνικά θέματα ή ήταν ξέπλυμα του κ. Τσίμα που μας παρουσίασε όπως μας έχει συνηθίσει η ελληνική τηλεόραση και δημοσιογραφία μία μόνο πλευρά, την δική του συμφέρουσα.
Αυτή η τηλεοπτική του παρουσίαση έγινε για να τονιστεί η γραμμή, "Ελληνικέ λαέ πάρε το απόφαση, δεν υπάρχει άλλη λύση. Το όνομά τους είναι τώρα αναγνωρισμένο".
Να που εμείς ο Ελληνικός λαός όμως γνωρίζουμε ότι υπάρχουν κι άλλες λύσεις, πιο συμφέροντες για το σύνολο και όχι μόνο τα οικονομικά συμφέροντα πίσω από το κανάλι και τις επενδύσεις στα Σκόπια.
Δεν περιμένουμε από τους Τσίμες να μας τις βρουν, να τις υποστηρίξουν και να τις παρουσιάσουν στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, αλλά από την Ελληνική κυβέρνηση.
Δεν ελέγχει ο Ελληνικός λαός τον κάθε κ. Τσίμα αλλά με την ψήφο του την κάθε κυβέρνηση.
Είπατε ήταν τεμπέλης ο Σημίτης;
Εδώ θα πρέπει να τον υπερασπισθώ!!!
Δήμος Αθηναίος
Δήμε Αθηναίε αντιλαμβάνομαι από το εκτενές σχόλιό σας πως οφείλω να ανταποδώσω, αλλά ομολογώ πως δεν θα τα καταφέρω. Θα ήθελα όμως να δώσω το στίγμα των δικών μου βασικών προβληματισμών (δηλαδή αυτών που με απασχολούν και με έλκουν ως διακυβεύματα) φέρνοντάς την ακόλουθη παραπομπή:
http://grbloopers.blogspot.com/2008/03/blog-post_2435.html
Βασιλική Σιάπκα
Eπίσης, για το θέμα του ΦΥΡΟΜ:
http://www.ndimou.gr/newsarticle_gr.asp?news_id=138
Είναι περιττό, Δήμε Αθηναίε, να αναμασήσω ό,τι έχει διατυπωθεί με παρρησία και σε άγριες εποχές.
Και την εκτίμηση της ευρωπαϊκής πολιτικής του Καραμανλή στον προηγούμενο σύνδεσμο, και την αποτίμηση της διαχείρισης του μακεδονικού προβλήματος από τον ανωτέρω, εννοείται πως τις ενστερνίζομαι.
Βασιλική
Δημοσίευση σχολίου