Δεν ξέρω τι θα συζητούν οι υψηλοί προσκεκλημένοι στη λεγόμενη Γιορτή της Δημοκρατίας, το βράδυ της 24ης Ιουλίου, κάνοντας βόλτες στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου με μια σαμπάνια στο χέρι. Μπορώ να υποψιαστώ, όμως, μερικά θέματα. Οι επαγγελματίες πολιτικοί θα μπορούσαν να συγκρίνουν τις επιδόσεις τους στη συγκέντρωση «δώρων» από προβεβλημένες επιχειρήσεις – πόσα πιστωτικά τιμολόγια έκοψαν, πόσες «εκπτώσεις» διαπραγματεύθηκαν, πόσα «δωρεάν» ταξίδια έκαναν. Θα μπορούσαν, επίσης, να αλληλοσυγκριθούν στο δείκτη καπατσοσύνης – πόσοι από αυτούς λ.χ. πάντρεψαν τα παιδιά τους ή βάφτισαν τα εγγόνια τους με χορηγίες εταιριών. «Εσείς είχατε χορηγό τη Μιζοκόμ;» «Α, εμάς μα συνέδραμε η Μίζενς. Το αναφέραμε μάλιστα και στην πρόσκληση γάμου: «Το τραπέζι του γάμου είναι δωρεά της Μίζενς»». Όλα στο φως.
Ο σώφρων πολιτικός, ακριβώς επειδή θέτει τον εαυτό του στην προστασία του δημοσίου συμφέροντος, πρέπει να βελτιστοποιεί τη χρήση των πεπερασμένων οικονομικών του πόρων. Αν μπορεί να βρει «χορηγούς» για τις αναμφίβολα πιεστικές προσωπικές, οικογενειακές και «κοινωνικές» ανάγκες του, τότε απελευθερώνεται ένα σεβαστό ποσό το οποίο μπορεί – επιβάλλεται - να χρησιμοποιηθεί για τις στενά πολιτικές του ανάγκες. Το μίζον είναι να εκλεγεί βουλευτής, να γίνει υπουργός και να χειρισθεί με ευσυνειδησία τις μεγάλες υποθέσεις του κράτους, προκειμένου να υπηρετήσει – τι άλλο; - το δημόσιο συμφέρον.
Το τελευταίο πράγμα, υποψιάζομαι, που θα συζητήσουν στη Γιορτή της Δημοκρατίας είναι πολιτικά. Αν όμως το έκαναν, αν η χώρα είχε την τύχη να έχει πολιτικούς ηγέτες με πνευματικότητα και ηθικό ανάστημα, τότε θα μπορούσε να είναι μια πολύ διαφορετική βραδιά, στην οποία η συζήτηση να περιστραφεί γύρω από το νόημα και τις προϋποθέσεις της πολιτικής. Αλλά οι υπαρξιακές ανησυχίες συνήθως δεν χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους του Συστήματος.
Στην εξαίρετη συλλογή δοκιμίων του Living in Truth ο Βάτσλαβ Χάβελ αναφέρει ότι η πολιτική εκφυλίζεται όταν παύει να συγκροτεί μια δημόσια σφαίρα στην οποία η εμπειρία των πολιτών εκφράζεται και εκπροσωπείται, όταν οι σκοποί της ζωής, οι αγωνίες της κοινωνίας, και η νοηματοδότηση του συλλογικού βίου υποκαθίστανται από τους σκοπούς του Συστήματος. Όταν η πολιτική αποσυνδέεται από τη συλλογική προσπάθεια να ζούμε εν αληθεία, εκφυλίζεται σε τεχνικές χειραγώγησης - ο Ρουσόπουλος και, παλαιότερα, ο Λαλιώτης κάτι ξέρουν επ΄ αυτού.
Η έννοια της «αλήθειας» για τον Χάβελ δεν είναι φιλοσοφική κατηγορία όσο υπαρξιακή αναγκαιότητα. Ο δημόσιος βίος που αρθρώνεται με άξονα την αλήθεια αναδεικνύει την ανθρώπινη εμπειρία – την εμπειρία του πολίτη, του άνεργου, του άρρωστου στο ΕΣΥ, του μέλους μιας μειονότητας, του γονιού, του καταναλωτή, κλπ - και οργανώνει τους δημόσιους θεσμούς με βάση αυτή την εμπειρία. Πρόκειται φυσικά για μια ατελεύτητη διαδικασία, όχι για μια σταθερή κατάσταση, δεδομένου ότι οι θεσμοί πάντοτε αποκλίνουν από την πρωτογενή ανθρώπινη εμπειρία. Η διαδικασία της συνύφανσης των θεσμών με την εμπειρία μας τροφοδοτείται συνήθως από κρίσεις.
Όταν βιώνουμε μια κρίση, ατομικά και συλλογικά, η μέχρι τούδε σχετικά απροβλημάτιστη σχέση μας με τον κόσμο διακόπτεται, οι δραστηριότητές μας δεν μας απορροφούν όσο πριν, χάνουμε το «νόημα» και η προσοχή μας στρέφεται προς τα «μέσα». Είτε πρόκειται για το αυτοκίνητο που μας αφήνει στη μέση του δρόμου, είτε πρόκειται για απόρριψη από σημαντικούς άλλους, είτε πρόκειται για ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα που αποδεικνύεται πλέον ότι ζει με μίζες, η κρίση προκαλεί αγωνία, αυτό που μέχρι τώρα κάναμε απροβλημάτιστα απο-καλύπτεται· όπως λέει ο Χάϊντεγκερ, αποκτούμε συνείδηση της ύπαρξής μας ως υποκείμενα.
Η αποξένωσή μας από τις οικείες δραστηριότητες, η αγωνία που συνακόλουθα βιώνουμε και η προσωρινή απουσία νοήματος μας καλούν να αναστοχαστούμε τη δραστηριότητά μας. Οι περιπτώσεις κρίσης μπορούν κάλλιστα να γίνουν ευκαιρίες για ένα νέο προσανατολισμό, αφού μας παρέχουν την ευκαιρία για αναστοχασμό, κάτι που δεν κάνουμε όταν είμαστε απορροφημένοι στη ρουτινώδη δραστηριότητά μας. Η ιστορία της καινοτομίας τόσο στην επιστήμη όσο και στις επιχειρήσεις καταδεικνύει την εν δυνάμει κινητοποιό δύναμη της κρίσης - να μας κάνει να σκεφθούμε και να δράσουμε διαφορετικά
Η πολιτική κρίση που τώρα βιώνουμε παρέχει ακριβώς μια παρόμοια ευκαιρία. Η Συστημική αντίδραση είναι να τη σπρώξουμε κάτω από το χαλί, να την υπαγάγουμε στους συνηθισμένους τρόπους σκέψης, προκειμένου να συνεχισθεί η υπάρχουσα πολιτική δραστηριότητα. Αν επιτρέψουμε να συμβεί αυτό, θα χάσουμε μια μοναδική ευκαιρία. Αν υπάρχουν τολμηροί πολιτικοί, τώρα είναι η στιγμή να δράσουν. Τώρα είναι η στιγμή να διακινδυνεύσουν χάριν των πεποιθήσεών τους. Τώρα είναι η στιγμή τα χρεοκοπημένα κόμματα του Συστήματος να παραμερισθούν και κάτι καινούριο να προκύψει. Τώρα είναι η στιγμή γι αυτό που Χάβελ ονομάζει «αντι-πολιτική πολιτική» - η πολιτική όχι ως «τεχνολογία ισχύος και χειραγώγησης» αλλά ως «ένας τρόπος να αναζητήσουμε και να πετύχουμε ζωή με νόημα».
12 σχόλια:
Οταν στις 4 Μαρτίου του 2008, σχολιάζοντας σχετικό post σας, σας έγραφα για τους Ελληνες πολιτικούς μεταξύ άλλων:
".............................
Ολες οι πράξεις τους αποβλέπουν στην προσωπική τους επιτυχία πρωτίστως, στην κομματική στο βαθμό που αυτή θα διευκολύνει την προσωπική τους επιτυχία και αν κάπου αυτά συμπίπτουν και με κάτι χρήσιμο για την υπόλοιπη κοινωνία ε τότε παίρνει και ο λαός κανένα κοκκαλάκι.
Ολες οι βαρυσήμαντες κουβέντες ότι οι πολιτικοί μας έχουν για πρώτο στόχο την πρόοδο της χώρας και την βελτίωση του επιπέδου του λαού είναι φούμαρα για αφελείς. Ο πρώτος και μοναδικός τους στόχος είναι η πρόοδος η δική τους και η βελτίωση του δικού τους κοινωνικού και οικονομικού (πώς άραγε;) επιπέδου.
............................."
κείμενο που αποτελεί απόσπασμα απο δημοσίευση μου την 29.10.2007 στο www.liberalgreek.blogspot.com με τίτλο Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΟΥ, ΤΟ ΚΟΜΜΑ..ΚΑΙ ΟΛΙΓΟΝ ΕΛΛΑΔΑ , μου απαντήσατε τότε:
"Αγαπητέ greconik, νομίζω ότι είσαι πέραν του δέοντος αφοριστικός όταν ανάγεις τα κίνητρα των πολιτικών μόνο στην υπηρετηση ιδιοτελών σκοπών. Οχι ότι αυτά απουσιάζουν, αλλά ο πολιτικός δεν μπορεί παρά να αναφέρεται και στο δημόσιο συμφέρον, το οποίο ρυθμιστικά, κατ' αρχήν, υπηρετεί. Οταν δε η υπηρέτηση του δημοσίου συμφεροντος περνά μέσα από εκλογικά οφέλη για το κόμμα του, τότε πετυχαίνει το στόχο του. Είναι απλοποιητικό να ανάγει κανείς την πολιτική συμπεριφρά, μονοδιάστατα, στο ίδιον όφελος. Τα πράγματα είναι πιο σύνθετα, νομίζω."
Χρειάστηκε να δούμε αρκετά πράγματα από τότε για να πειστείτε και εσείς, όπως φαίνεται από τη σημερινή σας δημοσίευση, ότι δυστυχώς, ναι πράγματι δυστυχώς, σε πολύ μεγάλο βαθμό είχα δίκηο.
Χαίρομαι που τουλάχιστον σήμερα, ενώ οι απόψεις και οι προσδοκίες σας για τον σωστό πολιτικό δεν έχουν αλλάξει, σημείο στο οποίο ουδέποτε διεφώνησα μαζί σας, η διαπίστωση σας για το παρόν πολιτικό μας σκηνικό είναι διαφορετική από τη ματιά σας στις 4 Μαρτίου του 2008.
"It's now or never."
Συμφωνώ με τον Elvis Presley και προσυπογράφω την τελευταία παράγραφο του άρθρου.
Αρκεί να έχουν την ίδια άποψη και οι παραλήπτες....
Μη μου τα χαλάς τα μπάνια του Κωστάκη στη Ραφήνα και μου τον στενοχωρείς φίλτατε κύριε Τσούκα. Τόσα τάματα έχει κάνει ο άνθρωπος να βγει αλώβητος από τις συμπληγάδες αυτού του καλοκαιριού, τι μου λέτε τώρα κύριε Τσούκα για προκλήσεις και τρελά πράγματα. Ε
δώ φοβόμαστε μη μας κάνει ντα ο Αλαβάνος και ο Karacafer-ης και εσείς μου λέτε για προκλήσεις και υψιπέτειες. Άσε, έχει ο Θεός, Ιnch’ Allah, και αύριο μέρα είναι.
…και για να σοβαρέψουμε, θέλω να μοιραστώ μαζί με τους φίλους εδώ πέρα δύο ατάκες από ταινίες:
Ατάκα πρώτη. Σε μια ταινία που πρωταγωνιστεί ο Antony Hopkins, αυτός βρίσκεται τραυματισμένος με ένα νεώτερο του σε ένα εθνικό δρυμό όπου αποκομμένους όπως είναι κινδυνεύουν να τους φάει και μια αρκούδα. Ο Χόπκινς εξηγεί λοιπόν στο νέο ότι υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι: Εκείνοι οι οποίοι τη στιγμή του κινδύνου αντί να αντιδράσουν και να σώσουν τη ζωή τους θα το ρίξουν στην κατάθλιψη και τον αναστοχασμό με κυρίαρχη κατά βάθος φράση: “Μα πώς είναι δυνατό να μου τύχει ΕΜΕΝΑ αυτό το πράγμα, τι έκανα για να αξίζω κάτι τέτοιο” με αποτέλεσμα να τους προλάβει τελικά η αρκούδα και να τους φάει εν τω μέσω των ομφαλοσκοπήσεων τους. Υπάρχουν όμως και εκείνοι οι οποίοι θα σκεφτούν “κάτσε να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε ε για να το παλέψουμε βρε αδερφέ και να τη βγάλουμε καθαρή” και οι οποίοι έχουν φυσικά συντριπτικά περισσότερες πιθανότητες να γλυτώσουν.
Αντιπαραβάλλετε εδώ πέρα ποιος είναι εκείνος ο οποίος ενώ η αρκούδα έχει ξεχυθεί στο δάσος αυτός ομφαλοσκοπεί, και ανάγετε το σε επίπεδο ανθρώπων αλλά και σε επίπεδο κράτους.
Η δεύτερη ατάκα είναι σύντομη, ακούγεται λίγο σαν σύνθημα κομάντο και προέρχεται από το “Blade Runner”.
Στην τελευταία σκηνή που ο Χάρισον Φορντ βρίσκεται αντιμέτωπος με το σούπερ φονικό ρομπότ που το υποδύεται ο Ρουντγκερ Χάουερ, και η ζωή του κρέμεται από μια ζωή διότι όπως λένε και οι Αγγλοσάξωνες το ρομπότ has kicked the living daylights out of him, ο Χαόυερ του λέει:
“Quite an experience to live in fear isn’t it? This is what is is to be a slave…” και τον αφήνει να ζήσει.
“Quite an experience to live in fear isn’t it Mr Karamanlis? This is what is is to be a slave…”
...και να σκεφτεί ότι ο Φόρντ, τουλάχιστον τό'χε παλέψει το πράγμα.
Φανταστείτε λοιπόν ΠΟΣΟ ΑΤΥΧΗ πρέπει να είναι μια χώρα όταν σε μια από τις πιό δύσκολες μεταπολεμικές συγκυρίες και σε εθνικό επίπεδο και διεθνώς και έχει -κακή τη μοίρα- για πρωθυπουργό έναν Κωστάκη, για αξιωματική αντιπολίτευση έναν Γιωργάκη, και για ελάσσονα αντιπολίτευση τους λαϊκιστές Αλαβάνο και Karacafer-η, τον νεοσσό Τσίπρα με την ξύλινη γλώσσα, καθώς και το απολιθωμένο στις αγκυλώσεις του ΚΚΕ.
Ε, ναι, ΤΩΡΑ ανησυχώ.
Γι’ αυτό αγαπητέ κύριε Τσούκα, πάτε να κάνετε κανένα μπάνιο και μην αρθρογραφείτε άδικα και πρήζετε το συκώτι σας.
Οι Μήδοι δεν πρόκειται να διαβούν γιατί είναι ήδη εντός των πυλών…
Τελικά ή πολύ χορτάτος πρέπει να είσαι σήμερα για πολιτικός, ώστε να έχεις πλέον ξεπεράσει αυτές τις μικροπρεπείς "πείνες" και τα ξεκατινιάσματα των μιζών, ή αντίθετα, θεονήστικος, ώστε να βασίζεσαι στο όραμα με αυτιστική προσήλωση, μη και σε πιάσουν -τι ξεφτίλα!- να βουτάς στο βάζο με το γλυκό...
Αλλά οι δικοί μας δυστυχώς είναι μισοχορτάτοι και λαίμαργοι - ακόμη και ως επαγγελματίες, ερασιτέχνες.
Οπότε αν περιμένουμε να εισάγουν εκείνοι πρώτοι τις υψηλές αξίες και την ακεραιότητα ως επαγγελματικό και προσωπικό modus vivendi, σωθήκαμε.
Μάλλον θα πρέπει να ξεκινήσουμε χωρίς αυτούς!
;)
Μα το ΜΕΓΑΛΟ πρόβλημα όπως το βιώνουμε είναι ότι ΑΥΤΟΙ δεν μας αφήνουν καν να ξεκινήσουμε...
Διότι σου λέει, όποια άλλη φωνή εκτός συστήματος εμένα θα μου κόψει ψήφους, άρα και κορόιδα να απομυζώ...
Είναι και φαταούλες εκτός από άχρηστοι...
"Φανταστείτε λοιπόν ΠΟΣΟ ΑΤΥΧΗ πρέπει να είναι μια χώρα όταν σε μια από τις πιό δύσκολες μεταπολεμικές συγκυρίες και σε εθνικό επίπεδο και διεθνώς και έχει -κακή τη μοίρα- για πρωθυπουργό έναν Κωστάκη, για αξιωματική αντιπολίτευση έναν Γιωργάκη, και για ελάσσονα αντιπολίτευση τους λαϊκιστές Αλαβάνο και Karacafer-η, τον νεοσσό Τσίπρα με την ξύλινη γλώσσα, καθώς και το απολιθωμένο στις αγκυλώσεις του ΚΚΕ".
Έξαιρετική σύνοψη της μετριότητας (στην καλύτερη περίπτωση) που μας περιβάλλει! Το κακό είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί καθορίζουν τη ζωή μας - τον αέρα που αναπνέουμε, τα τρόφιμα που τρώμε, τα νοσοκομεία που νοσηλευόμαστε, την παιδεία των παιδιών μας. Αρχίζω να σκέφτομαι τους γραφικούς της Μοντάνα που διαμαρτύρονται για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, αποσυρόμενοι στα βουνά, με άλλο μάτι! Αλλά σε λίγο, εμεις ούτε βουνά θα έχουμε...
Μην απογοητεύεστε.Σύμφωνα με την τελευταία δημοσκόπηση της Ελευθεροτυπίας μπορούμε να εχουμε κυβέρνηση με σύμπαραξη Γιωργάκη-Τσίπρα. Μπορεί ο καθένας μόνος του να μην δημιουργεί προσδοκίες αλλά αν ενωθούν γίνεται μια dream team που τέτοια δεν θάχουμε ματαδεί. Το δε παρήγορο για την περίπτωση μας είναι ότι ο Γιωργάκης το σκέπτεται και το γλυκοκοιτάζει. Οπως βλέπετε, υπάρχει ελπίς!
Αλήθεια ποιος λογικός άνθρωπος που πραγματικά ενδιαφέρεται για το κοινό καλό θα ήθελε να γίνει βουλευτής; Νομίζετε αλήθεια ότι οι πολίτες στην Ελλάδα ενδιαφέρονται να κυβερνώνται από άξιους πολιτικούς; Νομίζετε ότι (οι πολίτες) ενδιαφέρονται για τη τήρηση του νόμου και του Συντάγματος;
Που βρίσκονται αυτή τη στιγμή οι πρώην Υπουργοί που προσπάθησαν να ασκήσουν συνετή και (κυρίως) σύννομη εξουσία;
Πιστεύετε ότι τα πράγματα στην Ελλάδα έχουν αλλάξει πολύ από τότε που ο Σωκράτης ήπιε το κώνειο;
Να είστε σίγουροι ότι όποιος θέλει να πολιτευτεί στην Ελλάδα καταλαβαίνει πολύ νωρίς τι ακριβώς θέλουν οι Έλληνες πολίτες από αυτόν για να τον ψηφίσουν. Και όσοι δεν το καταλαβαίνουν, αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ να τους το κάνουν "λιανά"....
Ας φροντίσουμε λοιπόν από αύριο το πρωί ο καθένας από εμάς να προσπαθεί να σέβεται το διπλανό του, να τηρεί τη νομοθεσία (πχ το ΚΟΚ- όρια ταχύτητας κλπ), να προσέχει το περιβάλλον όπως προσέχει το σπίτι του, να καταγγέλλει στις Αρχές οποιονδήποτε παρανομεί εις βάρος του κοινωνικού συνόλου (π.χ. μη έκδοση απόδειξης στις αγορές, ρύπανση περιβάλλοντος, επικίνδυνη οδήγηση κλπ) και μετά να μιλήσουμε για το πολιτικό σύστημα όσο θέλετε...
Χ. Μαρής
υπάρχει και η φτώχεια που επελαύνει βέβαια...
http://us.macmillan.com/povertyinworldpolitics
To άρθρο γλαφυρότατα και με ενάργεια περιγράφει την εξαχρείωση των πολιτικών ηθών και δίνει κατεύθυνση εξόδου από αυτήν΄η κρ΄΄ιση ως ευκαιρεία. Δεν διακρίνω όμως -πέραν της υπαρξιακής διάστασης κατά Χάβελ- να προσδιορίζονται με σαφήνεια οι κοινωνικοπολιτικές αιτίες της στον συγκεκριμένο τόπο και χρόνο.
Κι εγώ μπορώ (καίτοι όσο αντέχω -και αν τα καταφέρνω- ενεργός πολίτης) να αναδείξω σχετικά εύκολα την αλητεία που υποβόσκει σε κάποιον. Το θέμα όμως είναι το αίτιό της! εάν φυσικά ζητούμενο είναι η θεραπεία της - ή άλλως πως η ζωή εν αληθεία- και όχι η στείρα καταγγελία ή η ευχολογία. Η πρώτη δηλώνει υγιή κίνητρα, οι δεύτερες τα συσκοτίζουν.
Την δεξαμενή της μέγιστης πλειοψηφίας των επαγγελματιών πολιτικών σήμερα αποτελεί το νεοελληνικό αστικό έως μεγαλοαστικό περιβάλλον -πρωτοπόρο, ως θεωρείται στα καθ΄ ημάς, εκ παραδόσεως και στην πνευματικότητα και στο ηθικό ανάστημα...-.
Δεν είναι στερημένοι λοιπόν ούτε από παιδεία, ούτε από κοινωνική διάκριση.
Η συμβολή της ακαδημαϊκής κοινότητας είναι ουσιαστική όταν δεν εξαντλείται στις ασκήσεις επί χάρτου, ήτοι για να ΄μην είμαστε αιθεροβάμονες, οι συγκεκριμένοι και υπάρχοντες πολιτικοί πώς θα αναγνωρίσουν το γιατί φθάσαν ως εδώ και τί θα τους πείσει να το πάρουν αλλιώς;
ΥΓ. Χαρίδημε Τσούκα, ομολογουμένως συγκινητικό -για νά ΄μαστε και λίγο ανθρώπινοι- το κάλεσμα του κου Γιανναρά, :) [βλέποντας δε εκ των υστέρων και την κινητοποίηση στο ππολ, θα το έλεγα και ...εντυπωσιακό!]
"Ψύλλοι στ΄ αυτιά μου μπήκανε"
Μα πανταχόθεν να βάλλεται η αυτοπεποίθησή μας και η αξιοπρέπειά μας;!
Με τις αγαθότερες των προθέσεων, εννοείται...!
Άλλος αναζητάει την Πόλη, άλλος μετά τον Κοραή το χάος, άλλος μόνον μίζες, και οι πιο πολλοί με βήμα δημοσίευσης σε εφημερίδες κύρους...(!;!)
Εγώ γιατί βλέπω γύρω μου ΚΑΙ τίμηους;
Γιατί το παράδειγμά τους δεν προβάλλεται;
Φαίνεται η ηττοπάθεια μας πάει πολύ... ή τέλος πάντων είναι το ασφαλέστερο όχημα για να έρθουν γλυκά όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...
Πραγματικά δεν έχω κατασταλάξει ακόμα μέσα μου στο ποίος φταίει για ην κατάντια του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα. Φταίει ο πολιτικός που παίρνει μίζες και κάνει ρουσφέτια ή φταίει ο πολίτης που αναζήτά κάτι τέτοιο από τον πολιτικό? Περιγράψατε πολύ όμορφα τον Γιωργάκη τον Κωστάκη τον Αλαβάνο τον Karacafer και φυσικά το φαινόμενο που λέγετε Τσίπρας αλλά ποίος τους έφερε εκεί που είναι σήμερα. Γιατί είναι αυτοί στην πολιτική σκηνή στην χώρα μας και γιατί απολαμβάνουν την αποδοχή ενός μεγάλου αριθμού συνανθρώπων μας? Μήπως τελικά οι πολιτικοί μας δίνουν ότι τους ζητάμε. Μήπως προοδευτικά με τα χρόνια τους διαφθείραμε εμείς και τώρα πληρώνουμε αυτήν μας την στάση. Γιατί αν δεν είναι έτσι τότε γιατί στις δημοσκοπήσεις παραμένουν δημοφιλής αντί να αποτυπώνεται μια έντονη αντιπάθειά μας με ποσοστά αναποφάσιστων ή απεχόντων που να αγγίζουν το 60 και το 70%. Γιατί οι περισσότεροι από τους απογοητευμένους στρέφονται σε ανθρώπους και πρότυπα όπως ο Τσίπρας που στην ουσία δεν έχουν κυβερνητικό λόγο αλλά μόνο κρητική στάση απέναντι στα πράγματα (σωστή η λάθος δεν έχει σημασία)? Μια μαζική και εμφανής απέχθειά μας προς τα πρόσωπα και τις μέχρι τώρα τακτικές των κομμάτων δεν θα έφερνε από μόνη της την κάθαρση? Αν καταλάβουν πως ο λαός ζητάει πλέον άλλα πράγματα από τους πολιτικούς τότε δεν θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν?
Ουτοπικά φυσικά μοιάζουν όλα αυτά που λέω. Και το πόσο ουτοπικά είναι μπορεί κανείς εύκολα να το καταλάβει αν αναλογιστεί πόσους ψήφους θα έπαιρνε ένα κόμμα που θα αποτελείτε από ανθρώπους του πνεύματος με νέες και αγνές αντιλήψεις και με ένα πρόγραμμα ολοκληρωμένο το οποίο θα μιλάει εκτός των άλλων για κατάργηση της μονιμότητας και σταδιακή συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, για απομάκρυνση των νεολαίων των κομμάτων από τα πανεπιστήμια, για αυστηρότερους νόμους χωρίς παραθυράκια, για πάταξη της φοροδιαφυγής, για αξιοκρατικά συστήματα σε ότι έχει να κάνει με επιχορηγήσεις και αναθέσεις έργων από το κράτος σε επιχειρηματίες και γενικότερα την κατάργηση όλων εκείνων των στοιχείων που δημιουργούν τις πελατειακές σχέσεις που επικρατούν μέχρι και σήμερα στην πολιτική ζωή.
Καλό είναι λοιπόν να κρίνουμε ένα σύστημα και να λέμε τι διεφθαρμένοι που είναι οι πολιτικοί μας αλλά καλό είναι να μην μένουμε μόνο εκεί. Στα δικά μου μάτια υπάρχουν 2 επιλογές. Άμα δεχτούμε ότι φταίνε μόνο οι πολιτικοί για την κατάσταση του πολιτικού μας συστήματος τότε η αλλαγή αυτού βρίσκεται στα χέρια τους μόνο και στην θέληση τους να αλλάξουν από μόνοι τους πράγμα που σήμερα μοιάζει αδύνατο. Η δεύτερη επιλογή είναι να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες και αυτές τον προηγούμενων γενιών, οι επιλογές τον οποίων μας έχουν φέρει μέχρι εδώ, και αφού το κάνουμε αυτό τότε και μόνο τότε θα καταλάβουμε πως η αλλαγή βρίσκεται στα δικά μας χέρια και μόνο. Τότε και μόνο τότε θα βγουν στο προσκήνιο οι τολμηροί πολιτικοί όπως τους περιγράφεται. Όσο δίνουμε δύναμη στα υπάρχοντα πρόσωπα και κόμμάτα ευελπιστώντας ότι κάποια μέρα θα αλλάξουν δεν πρόκειται ποτέ να εμφανιστούν καινούργια. Για να αλλάξουμε κάτι πρέπει πρώτα να βρούμε τα πραγματικά και όχι τα επιφανειακά αίτια που μας έχουν οδηγήσει στο λάθος.
Τα μεγάλα ερωτήματα λοιπόν είναι αν θέλουμε πραγματικά κάτι νέο και τελείως διαφορετικό? Είμαστε έτοιμοι να εμπιστευτούμε νέα πρόσωπα? Είμαστε τελικά έτοιμοι στο να είμαστε όλοι ίσοι χωρίς τον μπάρμπα τον δήμαρχο και τον κουμπάρο τον βουλευτή? Είμαστε έτοιμοι να ακολουθήσουμε αξιοκρατικές διαδικασίες και οι πραγματικά καλύτεροι να υπερισχύσουν?
Προσωπικά πιστεύω πως η αλλαγή έχει ήδη ξεκινήσει απλά θέλει χρόνο. Δεν αλλάζουν από την μια μέρα στην άλλη τα πράγματα. Αλλάζουν σταδιακά από γενιά σε γενιά. Η νέα γενιά λοιπόν πιστεύω έχει άποψη και σιγά σιγά θα βρει και τα πρόσωπα για να την εκφράσει.
Γιάννης Στεφανίδης
Μέλος του blog ‘Έχουμε άποψη’
http://exoumeapopsi.blogspot.com/
Δημοσίευση σχολίου