Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

«Δώστε την Ελλάδα μας πίσω»


Μου κίνησε την περιέργεια: τι εννοούσε ο πρόεδρος της ΝΔ κ.Σαμαράς όταν, σε ομιλία του στη Λέσβο, τον περασμένο Ιούλιο, ανέκραξε: «Δώστε την Ελλάδα μας πίσω»; Σε ποιόν απευθύνονταν; Ποιος πήρε την Ελλάδα για να τη ζητήσουμε πίσω;  
Διαβάζω το κείμενο της ομιλίας του για να μάθω. Δεν γίνομαι σοφότερος. Ανακαλύπτω όμως τι εννοεί ο ομιλητής όταν αναφέρεται στην Ελλάδα. Μέχρι τώρα θεωρούσα ότι ξέρω τι είναι η πατρίδα μου, αλλά ο κ.Σαμαράς αποδεικνύει τέτοιο – πλατωνικό - βάθος στη σκέψη του που μου αποκαλύπτει όψεις της Ελλάδας που μέχρι τώρα αγνοούσα. Λέει: «Την Ελλάδα που σέβεται τον εαυτό της. Όχι την Ελλάδα που εκλιπαρεί για δανεικά. Την Ελλάδα που σέβεται τον νόμο. Όχι την Ελλάδα που έχει εθιστεί στην παρανομία…Την Ελλάδα της Ανταγωνιστικότητας, όχι την Ελλάδα της ρεμούλας και της αρπαχτής.[…]. Γι’ αυτή την Ελλάδα θα σας μιλήσω σήμερα. Την άλλη Ελλάδα. Που την έχουμε όλοι μέσα στην καρδιά μας. Αλλά πολλοί φοβούνται να μιλήσουν γι’ αυτήν. Φοβούνται ότι δεν υπάρχει πια. Φοβούνται ότι την εξόρισαν. Και την εξόντωσαν». 
Ενδιαφέρον. «Η Ελλάδα που εκλιπαρεί για δανεικά» δεν είναι η χώρα που το κόμμα του οδήγησε στο χείλος της οικονομικής χρεοκοπίας; «Η Ελλάδα που έχει εθιστεί στην παρανομία» δεν είναι η χώρα που κυβερνήθηκε από ένα κόμμα του οποίου βασικοί υπουργοί τιμωρήθηκαν ή καταδικάστηκαν για παράνομες πράξεις (Μαγγίνας, Κεφαλογιάννης); Που απέσπασαν την εθνική οργή με την προκλητική ηθική τους αμβλύνοια (Βουλγαράκης); Που, σύμφωνα με επίσημες εκθέσεις αρμοδίων κρατικών οργάνων, διέπρεψαν στους ρουσφετολογικούς διορισμούς (π.χ. Στυλιανίδης Χατζηγάκης), στις παράτυπες πρακτικές ανάθεσης έργων (π.χ. στον ΕΟΤ επί υπουργίας Σπηλιωτόπουλου-Μαρκόπουλου), και στην αποστολή παραποιημένων στατιστικών στοιχείων στη Eurostat; Το κόμμα του κ.Σαμαρά δεν παρέσχε ασυλία στον διαβόητο κ.Παυλίδη; Η κυβέρνησή του  δεν ενεπλάκη στα σκάνδαλα των ομολόγων και του Βατοπεδίου; Που είναι η «Ελλάδα της ανταγωνιστικότητας» όταν, σύμφωνα με εκθέσεις διεθνών οργανισμών, η χώρα κατρακύλησε στους σχετικούς δείκτες ανταγωνιστικότητας τα τελευταία έξι χρόνια;

Ο κ.Σαμαράς δεν είναι αφελής, ξέρει για τι μιλάει. Στην πολιτική προπαγάνδα, η εμπειρική πραγματικότητα έχει ελάχιστη σημασία. Προέχει η ιδεολογική κατασκευή που κολακεύει το ακροατήριο, ερμηνεύει διχοτομικά τον κόσμο, και υπενθυμίζει τον δυνητικά σωτήριο ρόλο του αφηγητή. Αντιγράφοντας την αριστοτεχνική δημαγωγία του Ανδρέα Παπανδρέου, ο κ.Σαμαράς απευθύνεται στο πατριωτικό θυμικό των πολιτών, κατασκευάζοντας την αφήγηση του λαού-θύματος που τον πρόδωσαν, τον «εξόρισαν», και τον «εξόντωσαν». «Η Ελλάδα εξακολουθεί να βρίσκεται υπό αμερικανονατοϊκή κατοχή» βροντοφώναζε ο Παπανδρέου το 1974. «Δώστε την Ελλάδα μας πίσω» κραυγάζει ο Σαμαράς σήμερα. Την Ελλάδα πάντα κάποιοι μας την παίρνουν, την «κατέχουν», την εκμεταλλεύονται. Ποιοι; Εξαρτάται…Όσο πιο ασαφείς είναι οι «κακοί», τόσο περισσότερο μεταλλάσσεται η ταυτότητά τους, ανάλογα με τις περιστάσεις. Χθες ήταν η «υποτελής Δεξιά», σήμερα είναι η «κατοχική» κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η τρόικα, αύριο κάποιοι άλλοι. Τα συμφραζόμενα αλλάζουν, το βαθύ λαϊκιστικό λογοπλαίσιο παραμένει αναλλοίωτο.

«Να φέρουμε την αληθινή Ελλάδα πίσω», προτρέπει το ακροατήριό του ο κ.Σαμαράς. Στην εθνολαϊκιστική, όπως και στην κομμουνιστική, μεταφυσική, η εμπειρική Ελλάδα – η χώρα που βιώνουμε - δεν παράγεται από πραγματικά ιστορικά υποκείμενα· αποτελεί μια πλατωνική παραίσθηση, μια χλωμή αναπαράσταση της «αληθινής Ελλάδας». Όταν η πραγματική Ελλάδα αποτυγχάνει, τα αίτια της αποτυχίας δεν αναζητούνται σε κοινωνικές διεργασίες, λειτουργία θεσμών, και πρακτικές διακυβέρνησης που εκτυλίσσονται στον ιστορικό χρόνο (τον μόνο χρόνο που έχει νόημα στο πολίτευμα που θεσμοποιεί το «λόγον διδόναι»), αλλά στις ενέργειες ενός δαιμονοποιημένου αντιπάλου που αποτρέπει την άχρονη «αληθινή Ελλάδα» να λάμψει.

Η κατασκευή της «αληθινής Ελλάδας» (όπως, σε άλλα συμφραζόμενα, του «αληθινού κομμουνισμού») επιφυλάσσει έναν προνομιούχο ρόλο στον αφηγητή, ο οποίος εμμέσως αυτοπροτείνεται ως ο αποκλειστικά αυθεντικός εκφραστής της. «Η λύση στην κρίση είναι αυτή η άλλη Ελλάδα», λέει ο κ.Σαμαράς, υπονοώντας ότι ο ίδιος την εκπροσωπεί, και περιγράφει πως, υποτίθεται, θα την ανακτήσει με το «Σχέδιο εξόδου από την κρίση». Η «αληθινή Ελλάδα» και το «Σχέδιό» του υπαινικτικά ταυτίζονται. Αυτό το αφηγηματικό σχήμα κολακεύει τον μυθοποιημένο λαό-θύμα, επιτρέπει την αυτοεπιβεβαιωτική αναπεριγραφή των προβλημάτων (προφυλάσσοντας έτσι τον εθνικό ναρκισσισμό), απαλλάσσει τον αφηγητή από τις δικές του ευθύνες, και, συγχρόνως, πολώνει το πολιτικό παιχνίδι.  Πρόκειται για ένα «κλειστό» σχήμα σκέψης που δεν μας επιτρέπει να αντιμετωπίζουμε κριτικά τον εαυτό μας, να διαλεγόμαστε νηφάλια, να αναθεωρούμε, να εξελισσόμαστε.  

Την Ελλάδα δεν χρειάζεται να μας τη δώσει κανείς πίσω γιατί κανείς δεν μας την πήρε. Εμείς είμαστε η Ελλάδα - ατομικά, θεσμικά, συλλογικά -, με όλα τα καλά και τα κακά μας. Τις αιτίες της κακοδαιμονίας μέσα μας πρέπει να τις αναζητήσουμε. Η πρωτοφανής κρίση που μαστίζει τη χώρα δεν συμβαίνει επειδή η «αληθινή Ελλάδα» έχει «εξοριστεί», αλλά επειδή η ιστορική Ελλάδα (η μόνη που υπάρχει) λειτούργησε διαχρονικά όπως όλοι γνωρίζουμε: κομματοκρατικά, πολωτικά, διεφθαρμένα, φοβικά, άνομα, αντιθεσμικά, λαθρεπιβατικά, συντεχνιακά, κρατικιστικά. Ευκαιρία τώρα να την αλλάξουμε. Δεν θα το κάνουμε αν δεν αποκτήσουμε ηγέτες με ακεραιότητα, συνθετότητα σκέψης, και αντισυμβατικό ριζοσπαστισμό· ηγέτες που μιλάνε τη γλώσσα της αλήθειας και της ευθύνης, πονάνε τον τόπο, διαρρηγνύουν εμπράκτως τα καθιερωμένα μοτίβα πολιτικής συμπεριφοράς, δεν κολακεύουν το «δήμο», ενσαρκώνουν μια διαφορετική νοοτροπία.

Τέτοιους ηγέτες χρειαζόμαστε. Έτσι γεννιέται η ελπίδα.

16 σχόλια:

Meropi είπε...

Σε μεγάλο λαϊκιστή που επιδιώκει να διακριθεί στις ατάκες εντυπωσιασμού, έχει εξελιχθεί ο Σαμαράς. Στα ίχνη του και η νεαρά αν. εκπρόσωπος του κόμματος Βασιλική Τζότζολα!!!!

Penelope είπε...

Την Ελλάδα θα την "πάρουμε" πίσω οι Έλληνες μόνον αν αποφασίσουμε να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης που μας επέβαλαν 30 χρόνια τώρα...

@ngel είπε...

Το πιο τραγικό είναι ότι ο Σαμαράς έκλεψε το σύνθημα από τον πιτσιρίκο!

ellinaki είπε...

Το ακόμα πιο τραγικό είναι η χρήση του σλόγκαν από ακροδεξιά μυαλά, όπως φαίνεται εδώ (και επίτηδες δεν κάνω hyperlink): http://getgreeceback.gr/

Αν μη τι άλλο πρέπει να αναγνωρίσουμε στον κ. Καρατζαφύρερ τις ικανότητές του στο marketing.

Σπύρος Σιδέρης είπε...

Προφανώς έχετε μικρή μνήμη, για τον Αντώνη Σαμαρά. Ξεχάσατε τις 10 προτάσεις του, το 1994, την ρήξη του με το τότε κατεστημένο, την πολιτική του στα Εθνικά ζητήματα(που κάποιοι είπαν ότι θα ξεχαστούν σε 10 χρόνια)την πρακτική που ακολούθησε στο ΥΠ.ΠΟ για την μείωση των εξόδων των εγκαινίων του Νέου μουσείου της Ακρόπολης. Δυστυχώς για τους "ενταγμένους" του συστήματος, ο Σαμαράς ότι λέει το πράττει, με γνώμονα το συμφέρον της Ελλάδας.

Ανώνυμος είπε...

O κ. Σαμαράς κινδυνεύει να εγκλωβιστεί στην εικονική πραγματικότητα και ρητορική των μπλογκ. Ο πολύς κόσμος όμως ζει τη ζωή του έξω από τα μπλογκ και δε μασάει συνθήματα. Δεν βλέπει τις δημοσκοπήσεις ότι δεν έχει απήχηση ο λόγος του; Τα πράγματα έχουν ζορίσει πολύ και ο κόσμος ψάχνει για ρεαλιστικές λύσεις.

Ανώνυμος είπε...

Το σαμαρικό think tank http://feleki.wordpress.com/2010/07/05/

Sarah είπε...

"Στην πολιτική προπαγάνδα, η εμπειρική πραγματικότητα έχει ελάχιστη σημασία. Προέχει η ιδεολογική κατασκευή που κολακεύει το ακροατήριο, ερμηνεύει διχοτομικά τον κόσμο, και υπενθυμίζει τον δυνητικά σωτήριο ρόλο του αφηγητή."

Ελιτιστικό το σχόλιό σας. Κάνετε λάθος όταν εξισώνετε το ακροατήριο με μια αγέλη που "κολακεύεται" από έναν άγνωστο με μικρόφωνο στο χέρι.(Αλήθεια έχετε κάποιο αποδεικτικό στοιχείο ότι διανοητικά συναγωνιζόμαστε το ζωϊκό βασίλειο;). Εγώ, με όσους έχω μιλήσει, κι έχω μιλήσει με άτομα όλων των κοινωνικών τάξεων, διαπιστώνω ότι κανείς δεν τους εμπιστεύεται. Πόσο μάλλον να κολακεύεται. Αλλωστε υπάρχουν κάποια γκάλοπ που δείχνουν ξεκάθαρα την άποψη του "κόσμου" για δαύτους.

Τους ψηφίζουν, γνωρίζοντας πολύ καλά τι κουμάσια είναι, διότι δεν έχουν άλλες καλύτερες επιλογές.

Φυσικά και έχουν σκεφτεί την αποχή. Η οποία θα οδηγήσει στην ακυβερνησία. Συνηδειτά λοιπόν επιλέγουν την όποια προστασία του τόπου, έστω και από νταβατζήδες. Δε γίνεται αλλιώς.

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

@Sarah

Ευχαριστώ για το σχόλιο.
Δεν θεωρώ απαραίτητα αρνητικό να εκλαμβάνεται ένα σχόλιό μου "ελιτίστικο", αν και δεν θεωρώ ότι πρόκειται περί αυτού στην περίπτωσή μας. Ναι, ξέρω αρκετούς που κολακεύονται από τους δημαγωγούς. Πολλές οι ενδείξεις...Σταθείτε σε μία: στον τρόπο που οι πολικικάντηδες και αρκετοί άρνθρωποι των γραμμάτων αντιμετώπισαν το απαξιωτικό σχόλιο του Focus. Ναι, πολλοί δεν θέλουν να ακούσουν αλήθειες, αλλά ανούσιες ομιλίες για την πραγματική Ελλάδα, το ελληνικό κλέος, την Ελλάδα που μας αξίζει κλπ. Η μόνη Ελλάδα που μας αξίζει είναι αυτή που έχουμε. Ο Βιτγκενστάιν προσφυώς λέει ότι "όλα βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας", όχι πίσω απο τις πλάτες μας.

Στο άρθρο μου με ενδέφερε να αναλύσω κυρίως το λογοπλαίσιο (discourse) του Σαμαρά: το διανοητικό σχήμα που αποτελεί τη βάση της λαϊκιστικής μεταφυσικής. Από δω η Ελλάδα που ξέρουμε, από εκεί η πραγματική, αυθεντική, αληθινή Ελλάδα που φαντασιωνόμαστε. Είναι ένα διανοητικό σχήμα παρόμοιο με αυτό της κομμουνιστικής μεταφυσικής: από δω ο υπαρκτός σοσιαλισμός, απο κει ο πραγματικός, ο αυθεντικός, ο αληθινός σοσιαλισμός. Αυτό το μεταφυσικό σχήμα επικρίνω (με πολύ συντομία ομολογουμένως) και τους τρόπους εκφοράς του, καθώς και τα αποτελέσματά του θέλω να καταδείξω.

Λεωνίδας είπε...

Κύριε Τσούκα,
Να σημειώσω προκαταρκτικά ότι εκτιμώ ιδιαίτερα τη γενικότερη δημόσια αρθρογραφία σας. Ιδίως αυτή που αναφέρεται στη δημόσια διοίκηση.

Διαφωνώ με τα αναλυτικά σχήματα που χρησιμοποιείτε για την ερμηνεία του λόγου του Σαμαρά.

Γράφετε: «Στην πολιτική προπαγάνδα, η εμπειρική πραγματικότητα έχει ελάχιστη σημασία. Προέχει η ιδεολογική κατασκευή που κολακεύει το ακροατήριο, ερμηνεύει διχοτομικά τον κόσμο, και υπενθυμίζει τον δυνητικά σωτήριο ρόλο του αφηγητή».

Είναι άλλο πράγμα η ανάλυση της εμπειρικής πραγματικότητας και είναι άλλο ο πολιτικός λόγος. Η πρώτη συλλαμβάνεται από την επιστήμη με συνεπή, όσο αυτό είναι εφικτό, αποκοπή από αξιολογήσεις. Ο πολιτικός λόγος, από την πλευρά του έχει έντονη την δεοντολογική διάσταση. Ο καλός πολιτικός λόγος ενσωματώνει στον ιδεολογικό και αξιακό του προσανατολισμό την εμπειρική διάσταση προκειμένου να την υπερβεί στο βαθμό που πρέπει να την υπερβεί.

Ταυτίζετε τον λόγο του Ανδρέα Παπανδρέου με αυτόν του Σαμαρά αλλά τούτος δεν ταυτίζεται από άποψη περιεχομένου. Είναι άλλο πράγμα να μιλάς μετά το 1974 για «αμερικανονατοϊκή κατοχή» της Ελλάδας κι άλλο να αναφέρεσαι στην Τρόϊκα. Άλλωστε είναι και το κυβερνών κόμμα που λέγει απέναντι στις όποιες αντιδράσεις ότι είναι η Τρόικα που επιβάλλει τα όποια σκληρά μέτρα κι όχι η ίδια (εδώ η χρήση είναι περίπλοκη αλλά δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες).

Αποκαλείτε «λαϊκιστική» τη σημειολογία του λόγου του Σαμαρά. Ας σημειωθεί αφοριστικά, δεν γίνεται αλλιώς, ότι ο λαϊκισμός μπορεί να έχει δύο έννοιες - για να έχει ευρετική αξία κι όχι να αποτελεί όρο «δια πάσαν νόσον» - είτε ότι ως έννοια υπερβαίνει την ταξική έγκληση (μαρξιστική θεώρηση) είτε ότι ο «λαός» υπερβαίνει τους θεσμούς. Με την τελευταία έννοια, την οποία και υιοθετώ, ο μόνος λαϊκιστής της νεώτερης Ελλάδας είναι ο Ανδρέας Παπανδρέου, κατά το «δεν υπάρχουν θεσμοί, υπάρχει ο λαός». Οι υπόλοιποι χρησιμοποιούν πιθανόν λαϊκιστικά στοιχεία, δεν είναι λαϊκιστές.

Η «αληθινή Ελλάδα» δεν είναι απαραίτητο να έχει κάποιο μυστικό περιεχόμενο αλλά να δείχνει το συλλογικό εκείνο υποκείμενο που μπορεί να καταστεί υποκείμενο εξελίξεων τέτοιων ώστε να υπερβαθεί η κρίση. Και τούτο είναι πολιτικώς νόμιμο.

Ως προς τις διχοτομίες εδώ να υπενθυμίσω το σχήμα φίλου-εχθρού που διαπερνά την πολιτική διαίρεση και ανταγωνισμό και ας μην παρερμηνευθεί ως ακραία επίταση του αγώνα. Μπορεί να γίνει κι αυτό, βλ. εμφύλιο πόλεμο.

Όλα τούτα δεν σημαίνουν, κατ’ ανάγκη, απολογία υπέρ του Σαμαρά. Κι εγώ θα επιθυμούσα ο τελευταίος να είχε στον λόγο του περισσότερα εμπειρικά στοιχεία. Άλλωστε από το όν μεταβαίνουμε στο δέον. Όμως γνωρίζετε εσείς κάποιον πολιτικό που να το πράττει; Τουλάχιστον στο «μπαλκόνι».

Με πραγματική εκτίμηση

Λεωνίδας είπε...

Κύριε Τσούκα,
Να σημειώσω προκαταρκτικά ότι εκτιμώ ιδιαίτερα τη γενικότερη δημόσια αρθρογραφία σας. Ιδίως αυτή που αναφέρεται στη δημόσια διοίκηση.

Διαφωνώ με τα αναλυτικά σχήματα που χρησιμοποιείτε για την ερμηνεία του λόγου του Σαμαρά.

Γράφετε: «Στην πολιτική προπαγάνδα, η εμπειρική πραγματικότητα έχει ελάχιστη σημασία. Προέχει η ιδεολογική κατασκευή που κολακεύει το ακροατήριο, ερμηνεύει διχοτομικά τον κόσμο, και υπενθυμίζει τον δυνητικά σωτήριο ρόλο του αφηγητή».

Είναι άλλο πράγμα η ανάλυση της εμπειρικής πραγματικότητας και είναι άλλο ο πολιτικός λόγος. Η πρώτη συλλαμβάνεται από την επιστήμη με συνεπή, όσο αυτό είναι εφικτό, αποκοπή από αξιολογήσεις. Ο πολιτικός λόγος, από την πλευρά του έχει έντονη την δεοντολογική διάσταση. Ο καλός πολιτικός λόγος ενσωματώνει στον ιδεολογικό και αξιακό του προσανατολισμό την εμπειρική διάσταση προκειμένου να την υπερβεί στο βαθμό που πρέπει να την υπερβεί.

Ταυτίζετε τον λόγο του Ανδρέα Παπανδρέου με αυτόν του Σαμαρά αλλά τούτος δεν ταυτίζεται από άποψη περιεχομένου. Είναι άλλο πράγμα να μιλάς μετά το 1974 για «αμερικανονατοϊκή κατοχή» της Ελλάδας κι άλλο να αναφέρεσαι στην Τρόϊκα. Άλλωστε είναι και το κυβερνών κόμμα που λέγει απέναντι στις όποιες αντιδράσεις ότι είναι η Τρόικα που επιβάλλει τα όποια σκληρά μέτρα κι όχι η ίδια (εδώ η χρήση είναι περίπλοκη αλλά δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες).

(ακολουθεί συνέχεια)

TassosAnastassopoulos είπε...

Δυστυχώς ο κ. Χαρίδημος Τσούκας παραμένει αμετακίνητος στις φιλοτροϊκανές του πεποιθήσεις και ουδέν εδιδάχθη από όσα συμβαίνουν στην χώρα μας. (Σε αυτό μπορώ να πω ότι μοιάζει με τους Βουρβώνους, μετά την Παλινόρθωση).

Δεν πειράζει. Οι τροϊκανοί κατακτητές ήλθαν για να μείνουν για πολύν καιρό στην Ελλάδα και αν δεν τους διώξει ο ελληνικός πληθυσμός, θα μείνουν, όπως αποκάλυψαν στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές στο roadshow, που πραγματοποίησαν μαζί με τον κατοχικό "Υπουργό Οικονομικών" της χώρας, προκειμένου να πείσουν τις αγορές ότι δεν κινδυνεύουν οι επενδύσεις που έχουν κάνει στα ελληνικά ομόλογα, μετά το 2013, οπότε λήγει το Μνημόνιο της ντροπής και της μοντέρνας μεταναζιστικής κατοχής, αποκαλύπτοντάς τους "εμπιστευτικά" ότι ετοιμάζουν ένα νέο Μνημόνιο για να μείνουν, μέχρι τουλάχιστον το 2020. (Βέβαια, οι "αγορές" δυσπιστούν και θεωρούν ότι οι επενδύσεις τους κινδυνεύουν και αυτό είναι απολύτως λογικό, όσο δεν υπάρχουν επίσημα ντοκουμέντα και δεσμεύσεις, οι οποίες δύσκολα μπορούν να δοθούν, τώρα, που ο ελληνικός πληθυσμός υιοθετεί ολοένα και περισσότερο αντιμνημονιακή στάση, αντιλαμβανόμενος, σε πόσο ολισθηρό δρόμο έχει οδηγηθεί η χώρα και το μέγεθος της εξαπάτησης, που έχει υποστεί από την εντελώς ανίκανη και ψοφοδεή - στην μεγίστη πλειοψηφία της - ελληνική πολιτική και οικονομική ελίτ).

Για τους λόγους αυτούς - οι οποίοι έχουν να κάνουν με τις ιδεοληψίες του αρθρογράφου - ο κ. Χαρίδημος Τσούκας αδικεί τον κ. Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος βρίσκεται σε σωστό δρόμο, μιλώντας για την "Ελλάδα που μας πήραν". (Ζητούμενο, βέβαια, είναι το κατά πόσο θα ολοκληρώσει τον βηματισμό του στα πλαίσια του δρόμου αυτού είναι κάτι που απομένει να το δούμε και δεν μπορούμε να το προδικάσουμε).

Άλλωστε, το γεγονός ότι την Ελλάδα μας την έχουν πάρει το πιστοποιεί η ίδια η κυβέρνηση του ευήθους ΓΑΠ, η οποία έχει παραδεχθεί δημοσίως ότι, με το Μνημόνιο που υπέγραψε, η χώρα έχασε την εθνική της κυριαρχία και ως εκ τούτου η σημερινή Ελλάδα είναι μια χώρα υπό ουσιαστική κατοχή.

Αυτήν την Ελλάδα, που την πήραν οι δανειστές της, πρέπει να την πάρουμε πίσω, μέσα από το ευρύ εθνικοαπελευθερωτικό μέτωπο που θα προκύψει και το οποίο υπόγεια και στην βάση της ελληνικής κοινωνίας αρχίζει να σχηματίζεται, πέρα από πολιτικές και κοινωνικές αναφορές και το οποίο τρομάζει όλους τους Μνημονιόφρονες (Τελευταίος ο ατυχής και συνάμα δυστυχής κ. Σκυλακάκης, ο οποίος μας είπε ότι "μπορεί να σχηματισθεί ένα κίνημα των πολιτών, που θα οδηγήσει στην παύση της εφαρμογής του Μνημονίου και αυτό πρέπει να αποτραπεί". Και για να αποτραπεί κτύπησε πισώπλατα τον, έως προχθές, αρχηγό του - τον κ. Αντώνη Σαμαρά -, εισπράττοντας, δικαίως, τα επίχειρα της πράξης του).

Μπορεί αυτό να είναι δύσκολο. Και φυσικά είναι πολύ δύσκολο.

Μπορεί να πάρει χρόνο. Και φυσικά θα πάρει χρόνο.

Μπορεί να χρειαστεί να υποστούμε θυσίες
("αίμα, ιδρώτα και δάκρυα" υποσχόταν τον Ιούνιο του 1941 ο Winston Churchill, στον βρετανικό πληθυσμό, κινητοποιώντας τον στον τιτάνιο αγώνα κατά των ναζιστών επίδοξων εισβολέων). Και φυσικά θα υποστούμε θυσίες - αλλά πιστεύω ότι το αίμα θα το αποφύγουμε. (Δυστυχώς, όμως, δεν θα αποφύγουμε τον ιδρώτα και τα δάκρυα).

Στο τέλος, όμως, την Ελλάδα θα την πάρουμε πίσω, αγαπητέ κύριε Τσούκα...

TassosAnastassopoulos είπε...

Αυτό το άρθρο, που "περιποιείται" τον κ. Αντώνη Σαμαρά, το είχατε δημοσιεύσει τον Αύγουστο (την ίδια ημέρα της δημοσίευσης), το κρύψατε.

Και τώρα ξαφνικά το επανεμφανίσατε.

Βέβαια, το μπλογκ είναι δικό σας και δικαιούσθε να κάνετε ό,τι επιθυμείτε, αλλά η απορία των αναγνωστών σας μένει...

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

@ Λεωνίδας
Ευχαριστώ για το σχόλιο και τα καλά σας λόγια. Φυσικά ο πολιτικός λόγος εμπεριέχει αξιολογικά-δεοντολογικά στοιχεία. Δεν είναι αυτό το επίμαχο θέμα. Το ζητούμενο για μένα είναι να μην εκπίπτει σε προπαγάνδα και ιδεοληψία. Επικρίνω το Σαμαρά όχι για την αξιολογική του κρίση αλλά για τη λαϊκιστική μεταφυσική που αγνοεί την εμπειρική πραγματικότητα χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων. Δεν πείθομαι ότι ο ανδεροπαπανδρεϊκός λόγος ήταν διαφορετικός από τον σαμαρικό. Η μεταφυσική τους παραμένει κοινή. Τo θέμα φυσικά είναι τεράστιο και αναγνωρίζω ότι χρειάζεται συζήτηση...

@ Τ. Αναστασσόπουλος
Ας πούμε ευγενικά ότι διαφωνούμε. Δεν βλέπω κάποιa στοιχειωδώς κοινή βάση που θα επέτρeπε ένα διάλογο. Χρησιμοποιείτε το λεξιλόγιο που αποστρεφομαι και επικρίνω, κι είμαι βέβαιος ότι κι εσείς αισθάνεστε το ίδιο για μένα. Δεν είναι κακό, ξέρουμε που πατάμε...

TassosAnastassopoulos είπε...

Είναι περισσότερο από βέβαιο, αγαπητέ κύριε Τσούκα, ότι διαφωνούμε. Διαφωνούμε και μάλιστα ριζικά.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι είναι αδύνατος κάθε διάλογος. Κοινή βάση μπορεί να υπάρξει. Και υπάρχει. Είναι τα διδάγματα της κοινής λογικής καθώς και τα αυτονόητα.

Γιατί δηλαδή δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο ότι η Ελλάδα με την ένταξή της στην νεοφιλελεύθερης αντίληψης ΟΝΕ, παραχώρησε, ως μέλος της ζώνης του ευρώ, όλα τα μακροοικονομικά εργαλεία που μπορούν να την βοηθήσουν να αντιμετωπίσει την οικονομική ύφεση, στην τεχνοδομή των Βρυξελλών και της Ε.Κ.Τ;

Γιατί, δηλαδή, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι η κατάργηση της δραχμής και η υιοθέτηση από την χώρα μας, ως νομίσματός της, του ευρώ καθιστά πλέον αδύνατη την υποτίμηση της ονομαστικής αξίας του νέου "νομίσματός της", την έκδοση και την κυκλοφορία, πλέον, δεν ελέγχει αυτή αλλά η τεχνοδομή των Βρυξελλών και της Ε.Κ.Τ.;

Γιατί δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι αυτή η αδυναμία οδηγεί την χώρα μας σε πολύ χειρότερη θέση ακόμα και από τις αναπτυσσόμενες χώρες, οι οποίες έχουν τα εργαλεία για την αντιμετώπιση των πιστωτικών κρίσεων τέτοιας μορφής, ενώ η Ελλάδα την έχει απωλέσει;

Γιατί δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι η πραγματική (εσωτερική) υποτίμηση των μισθών και των τιμών, είναι μια διαδικασία η οποία είναι πολύ (μα πάρα πολύ) πιο επίπονη από την νομισματική υποτίμηση που η Ελλάδα, λόγω του ευρώ δεν μπορεί να κάνει και ότι μέσα από αυτήν την εξέλιξη η αξία του χρέους παραμένει αμετάβλητη και η πραγματική επιβάρυνσή του βαίνει αύξουσα και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό από την μείωση των εισοδημάτων;

Γιατί δηλαδή δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι η αποκατάσταση της απωλεσθείσας ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, μέσα από την ονομαστική υποτίμηση του νομίσματός της, έχει πλέον χαθεί από την ανόητη στρατηγική επιλογή της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ να εντάξει την χώρα στην ευρωζώνη, διότι το ευρώ λειτουργεί, ουσιαστικά, ως ένα ξένο νόμισμα, για την χώρα;

Γιατί, δηλαδή, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι το ελληνικό κράτος έχασε και τα ψήγματα της ανεξαρτησίας του, ως προς την άσκηση της δημοσιονομικής του πολιτικής, αφού η Ε.Κ.Τ. δεν ασκεί τα καθήκοντα κάθε κλασσικής Κεντρικής Τράπεζας, που συνίστανται στην χρηματοδότηση των δαπανών του, προκειμένου να ασκήσει αντικυκλική πολιτική (ενώ π.χ. το FED, ή η ιαπωνική Κεντρική Τράπεζα τα ασκούν αυτά τα καθήκοντα πλήρως);

Γιατί δηλαδή δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι αυτές οι χασματικές πολιτικές και οικονομικές αδυναμίες της ζώνης του ευρώ έχουν καταστήσει την Ευρώπη ως το εστιασμένο επίκεντρο της σύγχρονης φάσης της οικονομικής ύφεσης, που ξεκίνησε με την έκρηξη της φούσκας των ακινήτων το 2008;

Γιατί δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι αυτές οι αδυναμίες οδηγούν σε τεράστιες αποκλίσεις τις εσωτερικές πολιτικές των κρατών της ευρωζώνης, οι οποίες αποκλίσεις θέτουν επί τάπητος το ζήτημα της διάλυσης της ευρωζώνης, κάτι που οδηγεί τις αγορές να μην εμπιστεύονται τους ευρωζωνίτες;

Γιατί εν τέλει δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο γεγονός ότι, αν στο προβλεπτό μέλλον οι ευρωζωνίτες δεν αλλάξουν πολιτική, η Ελλάδα πρέπει να φύγει τάχιστα από την ευρωζώνη;

TassosAnastassopoulos είπε...

Δεν νομίζω ότι δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε όλα αυτά. Μπορούμε. Μάλλον, όμως, εσείς δεν θέλετε να συμφωνήσουμε δημόσια - αν και προφανώς συμφωνείτε, διότι είσθε λογικός άνθρωπος.

Και βέβαια ξέρουμε που πατάμε κύριε Τσούκα. Ή τουλάχιστον εγώ ξέρω που πατώ. Πατώ στο πληγωμένο συναίσθημα των Ελλήνων, που έχασαν την χώρα τους και στην ιλιγγιώδη απαξίωση του βιοτικού τους επιπέδου, που βρίσκεται εν εξελίξει, προκειμένου να ικανοποιηθεί το ευρωπαϊκό και το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα (οι αργόσχολοι ραντιέρηδες του Κέϋνς, οι οποίοι πρέπει να υποστούν την απαραίτητη διαδικασία ευθανασίας, που εκείνος πρότεινε ήδη από το μακρυνό 1924 ακόμα).

Εγώ, λοιπόν, ξέρω που πατώ. Και φυσικά δεν πατώ και δεν στηρίζομαι στα συμφέροντα και στις επιδιώξεις των σύγχρονων ραντιέρηδων, που τώρα ονομάζουν τον εαυτό τους "επενδυτές" και εμπιστεύονται την διαχείριση των περιουσιών τους στην γραφειοκρατική τεχνοδομή των "επενδυτικών" τραπεζών.

Καλόν, όμως, είναι να ξαναδείτε και εσείς το που πατάτε. Και να αναρωτηθείτε ποιούς στηρίζουν τα όσα λέτε και γράφετε...

(Και κάτι άλλο : Με αυτά που λέτε και γράφετε, μπορεί να διαφωνώ, αλλά και τα ακούω και τα διαβάζω. Σε άλλες εποχές, θα συμφωνούσα μαζί σας σε πολλά. Τώρα, στην κακή εποχή που ζούμε, πολλά από αυτά τα θεωρώ ανεπίκαιρα - επειδή είναι προϊόν ενός προτεσταντικής υφής πουριτανικού δογματισμού. Και εκεί βρίσκεται η διαφωνία μας).