Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Πάγκαλος: Oι πολιτικοί είναι φαύλοι!


«Η απάντηση στην κατακραυγή των πολιτών “πώς φάγατε τα λεφτά;” είναι: “Σας διορίζαμε όλα αυτά τα χρόνια στο Δημόσιο. Τα φάγαμε όλοι μαζί σε μια πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος”».
Θ. Πάγκαλος, Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης

Φανταστείτε ένα νεαρό να λέει αγανακτισμένα στον πατέρα του: «Που πήγαν τα λεφτά της οικογένειας μπαμπά; Γιατί δεν έμειναν χρήματα και για μένα να σπουδάσω;». Προβληματισμένος ο πατέρας απαντά: «Θα σου πω γιατί· τα φάγαμε όλοι μαζί. Εσύ και η αδερφή σου θέλατε διαρκώς ακριβά ρούχα, ξωτικές διακοπές, πολυτελή αυτοκίνητα. Όλα αυτά κόστιζαν. Με πιέζατε … Ήθελα να είμαι αγαπητός, σας τα έδωσα όλα…».
Τι το περίεργο έχει αυτή η απάντηση; Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Στο παράδειγμα αυτό ο φέρων την ευθύνη πατέρας αυτο-εξισώνεται με τον υπαγόμενο στην ευθύνη του γιο. Ο νεαρός ζητούσε από τον πατέρα του αγαθά, τα οποία έμαθε ότι είναι απολύτως εύλογο και ορθολογικό να απαιτεί, αδυνατώντας να δει το μακροχρόνιο συμφέρον του. Ο πατέρας, ενδίδοντας στις πιέσεις, αποποιήθηκε την ευθύνη για τον τρόπο που συγκροτείται η σχέση με το παιδί του· λησμόνησε ότι το παιδί επιλέγει από ένα μενού που κυρίως διαμορφώνει ο γονιός.
Τι θέλω να πω; Ο θεσμικά υπεύθυνος διαμορφώνει και προ-επιλέγει. Ό,τι είναι βραχυπρόθεσμα επωφελές για το άτομο δεν είναι απαραίτητα μακροχρονίως ορθολογικό για το ίδιο ή για το σύνολο. Οι θεσμοί, όταν λειτουργούν καλά, προστατεύουν τα άτομα από τις μακροπρόθεσμες παρενέργειες της ενίοτε μυωπικής ορθολογικότητάς τους.
Πρώτο σφάλμα, λοιπόν, κ.Πάγκαλε: όπως η σχέση γονιού-παιδιού ή δασκάλου-μαθητή, έτσι και η σχέση πολιτικού-πολίτη δεν είναι ισοβαρής, αλλά λαμβάνει χώρα σε ένα ήδη δομημένο περιβάλλον, τη θεσμική ευθύνη για το οποίο έχει, κατ΄ αρχήν και πρωτίστως, ο πολιτικός.  Όταν ξέρω ότι ο κύριος τρόπος για να βρει δουλειά το παιδί μου είναι ο ρουσφετολογικός, πιθανότατα θα τον χρησιμοποιήσω, όπως χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις μου στην Αθήνα, αδιαφορώντας για τις μακροχρόνιες περιβαλλοντικές συνέπειες που προκαλώ. Εκ μέρους μου αυτό είναι βραχυπρόθεσμα ορθολογικό. Εκ μέρους σας, όμως, κ. αντιπρόεδρε είναι ανορθολογικό να ενθαρρύνετε αυτή τη συμπεριφορά μου, στο μέτρο που είστε επιφορτισμένος με την αποτελεσματική διαχείριση των θεσμών. Εσείς είστε θεσμικά υπεύθυνος για το σχεδιασμό του πεδίου εντός του οποίου δρω. Η δική μου ορθολογικότητα αναφέρεται στις επιλογές μου από ένα μενού που εσείς κυρίως διαμορφώνετε. Η δική σας ορθολογικότητα συνίσταται στο να σχεδιάσετε το μενού, με γνώμονα το μακροχρόνιο δημόσιο συμφέρον. Αυτό, άλλωστε, ορκίζονται να προστατεύουν οι πολιτικοί...
Φυσικά κι εσείς που ενδίδετε κι εγώ που εκμαυλίζομαι φέρουμε ακέραια την ηθική ευθύνη για τον ξεπεσμό του θεσμού στον οποίο μετέχουμε. Σε αυτό έχετε δίκιο. Η δική σας θεσμική ευθύνη, όμως, είναι πολύ μεγαλύτερη. Εξισώνοντας τα δύο μέρη της συναλλαγής, λαϊκιστικά αυτο-απαλλάσσεστε· λησμονείτε ότι ρόλοι μας είναι διαφορετικοί, η ορθολογικότητά μας διαφέρει.
(Η αναλογία της σχέσης πολιτικού-πολίτη και γονιού-παιδιού έχει, ωστόσο, τα όριά της. Μπορεί ο γονιός να «εξαγοράζει» την αγάπη των παιδιών του αλλά καταβάλλει συχνά βαρύ προσωπικό τίμημα – κοπιάζει, αγχώνεται, στερείται. Ο πολιτικός εξαγοράζει ψήφους με τα λεφτά των άλλων!)
Δεύτερο σφάλμα. Η δήλωση «όλοι μαζί τα φάγαμε τα λεφτά» ανήκει σε εκείνη την κατηγορία δηλώσεων που οι φιλόσοφοι ονομάζουν «αυτο-αναφερόμενες», και οδηγούν σε παράδοξα. Κλασικό παράδειγμα  είναι η δήλωση του Επιμενίδη του Κρητικού, ότι «όλοι οι Κρητικοί είναι ψεύτες», γνωστή ως «το παράδοξο του ψεύτη». Αν είναι αλήθεια ότι όλοι οι Κρητικοί είναι ψεύτες, τότε ο Επιμενίδης, καθότι Κρητικός, ψεύδεται με τη δήλωσή του. Πότε λέει την αλήθεια; Όταν ψεύδεται. Πότε ψεύδεται; Όταν λέει την αλήθεια! Η δήλωση είναι και αληθής και ψευδής – είναι παράδοξη.
Λέει, λοιπόν, σε παράφραση, ο κ.Πάγκαλος στη δήλωσή του: «οι πολιτικοί είναι φαύλοι». Το γεγονός ότι συγχρόνως δείχνει τον ευρύτερο …φαύλο κύκλο εκμαυλισμένων πολιτών και ρουσφετολόγων πολιτικών, ουδόλως μειώνει τη διαπίστωση περί φαυλότητας των τελευταίων, απλώς επιχειρεί να ερμηνεύσει πως προέκυψε. Είναι και ο ίδιος, όμως, επαγγελματίας πολιτικός, άρα, σύμφωνα με τη δήλωσή του, είναι κι αυτός φαύλος. Προσέξτε: ένας φορέας δημόσιας εξουσίας, ο οποίος επί τρεις δεκαετίες ορκιζόταν να υπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, δηλαδή να συμπεριφέρεται ενάρετα, ομολογεί εμμέσως τη φαυλότητά του! Είναι σα να λέει: υπηρετώ (ή έστω: υπηρέτησα) φαύλα έναν ενάρετο δημόσιο θεσμό. Η τωρινή ειλικρίνειά του αποκαλύπτει τη φαυλότητά του. Πράττοντας όμως αυτό λογικά αυτο-αποκλείεται από την άσκηση δημόσιας εξουσίας, την οποία παρόλα αυτά ασκεί! Ιδού το παράδοξο: ένας πολιτικός ομολογεί την «πρακτική αθλιότητας, εξαγοράς και διασπάθισης του δημόσιου χρήματος» στην οποία συμμετείχε και εξακολουθεί να ασκεί δημόσια εξουσία!
Πως αίρεται το παράδοξο; Δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει Λογική για να το βρεις, αρκεί η κοινή λογική: ζητώντας συγγνώμη και, συγχρόνως, παραιτούμενος από το αξίωμά σου. Ο κ.Πάγκαλος δεν έκανε τη δήλωσή του ως παρατηρητής της πολιτικής ζωής, αλλά ως ενεργός μέτοχός της, και μάλιστα από θέση κυβερνητικής ευθύνης (εξού και ο αυτο-αναφερόμενος χαρακτήρας της δήλωσής του). Αλλά, φυσικά, ποιος είχε ποτέ τέτοια ευαισθησία στην Ελλάδα για να τον μιμηθεί ο κ.Πάγκαλος! Εδώ ένας πρωθυπουργός ανέλαβε την «πολιτική ευθύνη» για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου και παρέμεινε, χειροκροτούμενος, πρωθυπουργός! Πως το είπε ο Γράουτσο Μαρξ; «Η ειλικρίνεια είναι σπουδαίο πράγμα, και αν την προσποιηθείς τα κατάφερες»! Η μεγαλύτερη «αθλιότητα» της δημοκρατίας μας δεν είναι η φαυλότητα των πολιτικών μας, αλλά να ομολογούν τη φαυλότητά τους και να παραμένουν στη θέση τους!

20 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αξιότιμε κ. Τσούκα,

Ίσως σας ενδιαφέρει η ανάλυση που έχει γίνει εδώ http://anamorfosis.net/blog/?p=3669από τον kt, ήδη, στις 23.9.2010.

Το μεγαλύτερο τμήμα του περιεχομένου του άρθρου σας καλύπτεται στο κείμενο και, ιδίως, τα σχόλια του διαλόγου που αναπτύχθηκε εκεί.

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Ευχαριστώ για την υπόδειξη. Το άρθρο είναι ενδιαφέρον. Πράγματι η συλλογιστική μας είναι παρόμοια.

Ανώνυμος είπε...

Kαι που έβρισκαν τα λεφτά για να εξασκούν αυτή την πολιτική; Από την ορθολογική Ευρώπη που έβλεπε που οδηγούνταν η κατάσταση αλλά έκανε τα στραβά μάτια στο δικό της θεσμικό πλαίσιο για να εξυπηρετήσει το συμφέρον της.

Κοινώς κ. Τσούκα την πατήσαμε σαν αρχάριοι που είμαστε μέσα στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον. Πήγαμε για μαλλί και βγήκαμε κουρεμένοι. Θα δουλεύουμε για 300 ευρώ όπως οι γείτονες και δεν θα έχουν μέλλον τα παιδιά μας.

Αναρχοφιλελευθερος είπε...

Αν ήμουν ο Πάγκαλος θα σας απαντούσα με το ίδιο επιχείρημα που χρησιμοποιήσατε υπέρ σας.

Η πραγματικότητα της δοσοληψίας και της διαφθοράς υπήρχε πολύ πριν την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 80’ και άρα (θα σας απαντούσα αν ήμουν ο Πάγκαλος) « Η κοινωνία του 80’, όπως και αυτή του 70’, του 60’ του Τρικούπη κτλ, ακολούθησε την πεπατημένη. Έτσι και στις μέρες μας οι πολίτες, πιασμένοι σε αυτό το γαϊτανάκι της φαιδρότητας, επιλέγουν πολιτικούς με το σύστημα της… αντιπαροχής. Άλλωστε και εμείς μέρος αυτής της φαιδρής κοινωνίας είμαστε. Δεν ήρθαμε από άλλο πλανήτη.» Το γεγονός ότι οι πολιτικοί των προηγουμένων κυβερνήσεων δεν παραδέχτηκαν αυτή την αρρωστημένη πραγματικότητα, αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή δεν υπήρξε.

Μήπως όμως σας ενοχλεί η περιγραφή της πραγματικότητας, όπως ενοχλεί και όλους εκείνους που ζητούν από κάποιους εξωγήινους, προφανώς, να φέρνουν πίσω τα κλεμμένα;

Ο κύριος Πάγκαλος έχει δηλώσει ότι δεν έχει διορίσει μόνιμους δημοσίους υπαλλήλους. Εμείς σαν πολίτες τι θέλουμε λοιπόν; Οι ενάρετοι να είναι μέσα στο άθλιο σύστημα ώστε να το ξεμπροστιάζουν και να προσπαθούν να το διορθώσουν ή να δραπετεύουν από αυτό αφήνοντας την ευθύνη για την ανατροπή του στον κανένα; Προσωπικά προτιμώ π.χ τον κύριο Ραγκούση εντός τους σύστηματος παρά εκτός.

TassosAnastassopoulos είπε...

"Η οικονομία ήταν ανέκαθεν ο κατ εξοχήν χώρος που συντρίβονται οι αυταπάτες. Ξέρετε γιατί; Διότι ζούμε σε έναν πεπερασμένο κόσμο, στον οποίο είμαστε καταδικασμένοι και να επιλέγουμε και να υφιστάμεθα τις συνέπειες των επιλογών μας. Αν δεν είσαι νοικοκύρης, μοιραία θα σε κυνηγούν οι δανειστές σου. Για να μπορείς να είσαι κυρίαρχος της ζωής σου, πρέπει να δημιουργήσεις τις αντίστοιχες προϋποθέσεις. Η αυτο-κυριαρχία και η αξιοπρέπεια κοστίζουν. Αν θέλεις να αποφύγεις δυσάρεστα διλήμματα, πρέπει να ενεργήσεις με προβλεπτικότητα.

Όπως ένας επαίτης χάνει το δικαίωμα της επιλογής, μια χρεοκοπημένη χώρα χάνει ένα κομμάτι της εθνικής κυριαρχίας της. Ας πρόσεχε... Όσο πιο πρωτόγονες είναι οι ανάγκες μας, τόσο πιο χονδροειδή είναι τα διλήμματά μας. Αν θέλουμε να αντιμετωπίζουμε τα λεπτεπίλεπτα ερωτήματα της Νορβηγίας («ποιος είναι ο πιο ηθικός τρόπος να επενδύουμε τις προσόδους από τις εξαγωγές πετρελαίου;»), ας φροντίσουμε να αποκτήσουμε τη λεπτότητα της νορβηγικής πολιτικής κουλτούρας και την ακμαιότητα της οικονομίας της.

Αν πρέπει να απαλλαγούμε από κάτι αυτό είναι οι χρόνιες κακές μας συνήθειες. Το Μνημόνιο είναι ιδιαιτέρως επώδυνο επειδή άργησε τόσο. Ας προσέχαμε…Δεν είχαμε το θάρρος να υπερβούμε τη χρόνια ακρασία μας και το πληρώνουμε. Όλα κοστίζουν. Το «έλλογο εγώ», λέει ο Φρόιντ, δεν κυβερνάται από την «αρχή της ηδονής», αλλά από την «αρχή της πραγματικότητας». Εμείς την αγνοήσαμε."


Χαρίδημος Τσούκας : «Φον Φούφουτοι ή κατσαπλιάδες;» http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html


"Πρώτο σφάλμα, λοιπόν, κ.Πάγκαλε: όπως η σχέση γονιού-παιδιού ή δασκάλου-μαθητή, έτσι και η σχέση πολιτικού-πολίτη δεν είναι ισοβαρής, αλλά λαμβάνει χώρα σε ένα ήδη δομημένο περιβάλλον, τη θεσμική ευθύνη για το οποίο έχει, κατ΄ αρχήν και πρωτίστως, ο πολιτικός ..... Φυσικά κι εσείς που ενδίδετε κι εγώ που εκμαυλίζομαι φέρουμε ακέραια την ηθική ευθύνη για τον ξεπεσμό του θεσμού στον οποίο μετέχουμε. Σε αυτό έχετε δίκιο. Η δική σας θεσμική ευθύνη, όμως, είναι πολύ μεγαλύτερη. Εξισώνοντας τα δύο μέρη της συναλλαγής, λαϊκιστικά αυτο-απαλλάσσεστε· λησμονείτε ότι ρόλοι μας είναι διαφορετικοί, η ορθολογικότητά μας διαφέρει."

10/2010 Χαρίδημος Τσούκας : «Πάγκαλος: Oι πολιτικοί είναι φαύλοι!»


Η διαφοροποίηση των απόψεων του κυρίου Τσούκα, με την παρέλευση μόλις δύο μηνών, όσον αφορά τον επιμερισμό των ευθυνών για την τρέχουσα τραγωδία που παίζεται στον τόπο μας είναι άκρως σημαντική και αξιοσημείωτη.

Έτσι η τσουβαλιαστική και αφοριστική αντιμετώπιση του συνόλου του ελληνικού πληθυσμού (Αύγουστος 2010), με τον καταλογισμό όλων (ή σχεδόν όλων) των ευθυνών για την παρούσα κρίση που περνάει η χώρα, έδωσε την θέση της στην μεταγενέστερη - Οκτώβριος 2010 - και νηφαλιότερη (αλλά και ορθότερη - αν και όχι εντελώς ορθή, διότι ο ελληνικός πληθυσμός εξηπατήθη από την πολιτική και οικονομική ελίτ του τόπου με την προπαγάνδιση της καταστροφικής επιλογής της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη) αντιμετώπιση, που έχει να κάνει με τον επιμερισμό των ευθυνών ανάμεσα στην πολιτική ηγεσία (και την οικονομική και την κοινωνική και την πνευματική ηγεσία, προσθέτω εγώ) και τον πληθυσμό, με την επίρριψη του πολύ μεγαλύτερου βάρους των ευθυνών εκεί που πραγματικά ανήκει : Στην πολιτική ηγεσία του τόπου.

Η εξέλιξη αυτή είναι ενδιαφέρουσα, ακριβώς επειδή γίνεται από και αφορά τον επιστήμονα (ο όρος χρησιμοποιείται με την νομιναλιστική ποππεριανή του έννοια) κ. Τσούκα και όχι τον ιδεολόγο (ο όρος χρησιμοποιείται με την μαρξική έννοια του φορέα της ψευδούς συνειδήσεως).

Και αυτή την εξέλιξη την χαιρετίζω...

Ανώνυμος είπε...

@ TassosAnastassopoulos  

Μπορείτε να μας εξηγήσετε ποιός σας ζήτησε να γίνετε κριτής του κάθε κ.Τσούκα και να αποφασίζετε πότε η συλλογιστική και ο λόγος ενός σκεπτόμενου ανθρώπου βελτιώνεται; Η ερώτησή μου γίνεται όχι διότι το σχόλιό σας είναι εντελώς άστοχο, αλλά επειδή φέρεστε να γνωρίζετε ήδη και εκ των προτέρων τί είναι ορθό και πώς πρέπει κάποιος να στοχάζεται και να λογάται. Θα με ενδιέφερε προσωπικά να μάθω από πού πηγάζει η αυτοπεποίθησή σας (ως κριτής). Διότι δεν είναι καθόλου καταφανές τί είδους αξιολογικό υπόβαθρο χρησιμοποιείτε για να πράττετε ταύτα.

Μανώλης

TassosAnastassopoulos είπε...

Αγαπητέ Μανώλη.

Αν το παραπάνω σχόλιό μου δεν είναι εντελώς άστοχο, όπως λες, τότε το ερώτημά σου είναι περιττό. Και τούτο διότι ουδείς χρειάζεται να μου ζητήσει να γίνω κριτής, ή να αποφασίσω για το πότε βελτιώνεται (ή δεν βελτιώνεται) η σκέψη του κ. Τσούκα.

Κάθε διανοητής (σαν τον κ. Τσούκα, ο οποίος, επαναλαμβάνω ότι είναι αξιόλογος, πέρα από τις όποιες - μικρές και μεγάλες - διαφωνίες) εκτίθεται στην δημόσια κρίση και κριτική και ως εκ τούτου, ουδεμία άδεια απαιτείται για την έκφραση των απόψεων του οποιοιουδήποτε (ακόμα και της ασημαντότητάς μου), γύρω από τις σκέψεις του εν λόγω (ή του όποιου άλλου) διανοητή.

Φυσικά, σε αυτήν την έκφραση απόψεων υπάρχει ένα όριο, το οποίο έχει να κάνει, με την σοβαρότητα και την ποιότητα της όποια κριτικής εκφράζεται. Και αυτή η σοβαρότητα και η ποιότητα της κριτικής έχει να κάνει με την επιχειρηματολογία, που συνοδεύει και στηρίζει την όποια ασκούμενη κριτική.

Όπως αντιλαμβάνομαι, σε έναν βαθμό, αποδέχεσαι ότι όσα γράφω έχουν κάποια βάση. Και αυτό, ακόμα και από μόνο του εξεταζόμενο, με "νομιμοποιεί" να γράφω όσα γράφω.

Όσον αφορά το αξιακό σύστημα στο οποίο στηρίζονται όσα γράφω, πρέπει να επισημάνω ότι αυτά που γράφω από μόνα τους υποδεικνύουν και περιγράφουν το αξιακό τους σύστημα, το οποίο είναι φυσικά και δικό μου αξιακό σύστημα.

Και επειδή δεν μου αρέσει ο γριφώδης και βαρύγδουπος λόγος, εξηγούμαι:

Ο αξιακός μου λόγος θεμελιώνεται στο σχήμα της "Ανοικτής Κοινωνίας".

Αρκεί η κοινωνία να είναι ανοικτή και να μην καταπίνει τα μέλη της, όπως συμβαίνει στις κοινωνίες που κτίζουν οι ολοκληρωτικές ολιγαρχικές ελίτ αλλά και παράλληλα, να παραμένει κοινωνία, αποφεύγοντας να γίνει ένας αραιός χυλός, ο οποίος επιτρέπει σε διάφορες φιλελεύθερες ολιγαρχίες να μονοπωλούν τον λόγο και να κατευθύνουν, κατά το δοκούν, τον πληθυσμό.

Δεν έχει καμμιά αξία στο παρόν σημείωμα να αναφερθώ στον ναζιστικό ολοκληρωτισμό, ή στην νεοφαραωνική ολοκληρωτική ελίτ των κομμουνιστικών καθεστώτων, αφού αυτά - λίγο ή πολύ - κατέρρευσαν (με κάποιες σημαντικές εξαιρέσεις κυρίως στην Άπω Ανατολή).

Για τις φιλελεύθερες ολιγαρχικές ελίτ της Δύσης, όμως, πρέπει να πω ότι κλασσικό παράδειγμα ενός σύγχρονου κοινωνικού χυλού, ο οποίος και παρακμάζει, αποτελεί η σημερινή Ευρώπη της Ε.Ε. και της ευρωζώνης, σε αντίθεση με τις Η.Π.Α., αφού αυτή η Ευρώπη, μη έχοντας οποιαδήποτε κοινωνική βαθύτητα, η συγκρότηση της οποίας αποσταθεροποιείται, με την αποδόμηση του κοινωνικού, αλλά και του εθνικού κράτους, χωρίς να αντικαθίστανται με ευρύτερους και εμβαθέστερους υπερεθνικούς ομοσπονδιακούς και κοινωνικούς θεσμούς, κάτι που στις Η.Π.Α ουδόλως συμβαίνει, αφού σε αυτές και "αμερικανικός λαός" και "αμερικανική κοινωνία" υπάρχει, ενώ στην Ευρώπη, ούτε "ευρωπαϊκός λαός" υπάρχει, ούτε "ευρωπαϊκή κοινωνία".

Αντίθετα, μάλιστα, απέχουν πολύ από το συγκροτηθούν, αφού οι φιλελεύθερες ολιγαρχικές ελίτ της Ευρώπης μάχονται για να μην ολοκληρώσουν μια τέτοια συγκρότηση και επιδιώκουν να την περιχαρακώσουν σε μια έννοια η οποία θα διατηρεί κάποια μη ουσιώδη και εντελώς επιδερμικά στοιχεία, τα οποία θα διατηρούν την Ευρώπη, ως μια, κατά βάση, νομισματική και (ολιγότερο) οικονομική ένωση.

Και η όποια κριτική στον κ. Τσούκα γίνεται επειδή φοβάμε ότι αυτό είναι και το πρόταγμα, που υποστηρίζει, με όσα γράφει και λέει.

Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα...

Αντώνης είπε...

Κι εγώ έγραφα καλές εκθέσεις στο σχολείο, αλλά 1+1=2 (εκτός κι αν κανείς ψάχνει αφορμή για να γράφει). Π.χ. βρίσκω ότι ο Αναρχοφιλελευθερος στη δική του τοποθέτηση ανέδειξε εμμέσως μια μεγάλη αλήθεια, ότι στην Ελλάδα οι πολιτικοί είναι εξαιτερικοί στο να διαπιστώνουν και να περιγράφουν προβλήματα, αλλά δυσκολεύονται στη λύση τους αυτή καθ' εαυτή.

Από κει και πέρα, επειδή λοιπόν τα πολλά λόγια είναι φτώχια, και χωρίς διάθεση υποστήριξης, θα ήθελα να κάνω την απλή διαπίστωση ότι τα δύο κείμενα του κ. Τσούκα δεν είναι τόσο αντιφατικά: Το πρώτο εξηγεί ότι η χώρα ως σύνολο πρέπει (αναγκάζεται) να πληρώσει τις ατασθαλίες, και το δεύτερο ότι η ηγεσία της, ακριβώς επειδή ηγείται, φέρει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.

Ανώνυμος είπε...

@ TassosAnastassopoulos

Εάν συμφωνούσα μαζί σας, δε θα έκανα σχόλιο... Κατά τη γνώμη μου, το σχόλιό σας δεν είναι εντελώς άστοχο διότι παρατηρήσατε ότι ο κ. Τσούκας δίνει μεγαλύτερη έμφαση στις ευθύνες των πολιτικάντων στο τελευταίο του άρθρο.Το σχόλιό σας δημιουργεί μία δυσφορία, δηλαδή είναι άστοχο (πάντα κατά τη γνώμη μου), διότι πιστεύετε ο λόγος του κ. Τσούκα είναι ορθότερος τώρα (όπως υποστηρίζετε). Δεν είναι ευκρινές πώς το συμπεράνατε αυτό. Φυσικά και χρειάζεται κριτική και σε όλους. Δε διαφωνώ λοιπόν στο γεγονός ότι εκφέρετε διαφορετική γνώμη. Αυτό είναι απαραίτητο, κατά κάποιο τρόπο. Αλλά δεν πείθετε (χωρίς αυτό φυσικά να είναι απαραίτητο) με το να λέτε απλά ότι το σχήμα της 'Ανοικτής κοινωνίας' διέπει το λόγο σας και τις τοποθετήσεις σας διότι αποφεύγετε να δείξετε πώς το σχήμα αυτό (το οποίο δεν γνωρίζω από πού προέρχεται - μπορείτε να υποδείξετε κάποιον πολιτικό φιλόσοφο στον οποίο αποδίδεται αυτό το σχήμα;) εφαρμόζεται όταν λέτε ότι, π.χ. η άποψη του κ. Τσούκα έγινε ορθότερη τον Οκτώβριο του 2010. Ο λόγος που σας ερωτώ κάπως επίμονα είναι επειδή το ορθό, μου φαίνεται, στη δική σας συλλογιστική είναι κάπως αυτονόητο και απόλυτο. Το σχήμα το οποίο κατονομάζετε είναι πολύ αφηρημένο. Μπορεί να το ερμηνεύσει κάποιος με πολλούς τρόπους. Η κριτική σας δεν μπορεί να κατανοηθεί χωρίς προβλήματα. Ο λόγος σας είναι άγνωστος στους περισσότερους και δεν διευκρινίζει επιτυχώς πώς καταλήξατε σε συγκεκριμένα αξιολογικά συμπεράσματα. Εν αντιθέσει, ο κ. Τσούκας χρησιμοποιεί την 'κοινή λογική' (common sense) με περίτεχνο τρόπο για να διαφωτήσει πτύχες του δημόσιου βίου της χώρας (π.χ. στο συγκεκριμένο άθρο). Η κριτική του αποκτά νόημα για τον αναγνώστη διότι μπορούμε να συντονιστούμε με το λόγο του και αναγνωρίζουμε εύκολα και με αυτονόητο τρόπο τί εννοεί ως ορθό (π.χ. ο πατέρας έχει περισσότερες ευθύνες από τον γιο)... Με το δικό σας λόγο είναι αρκετά δύσκολο να συντονιστούμε.

Φιλικά Μανώλης

TassosAnastassopoulos είπε...

Ορθότερος είναι τώρα ο λόγος του κ. Τσούκα, διότι επιμερίζει τις ευθύνες ανάμεσα στον πληθυσμό και στην ηγεσία του - έστω την πολιτική. Και το κυριότερο διότι κατανέμει την ευθύνη ανάλογα με το βάρος που ο καθείς επωμίζεται.

Με την ουσιαστική μου επιφύλαξη, ως προς τα παραπάνω, για το γεγονός ότι η πολιτική ελίτ του τόπου (μαζύ με την οικονομική και την πνευματική) παρέπεισαν τον ελληνικό πληθυσμό, δια της εξαπάτησής του και τον έκαναν να αποδεχθεί την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, αποκρύβοντάς του όλα αυτά τα στοιχεία, που υπήρχαν από την εποχή της ένταξης και τα οποία οδήγησαν στην σημερινή ελληνική τραγωδία. Και αυτό (δηλαδή η προπαγανδιστική εξαπάτηση του ελληνικού πληθυσμού από την ηγεσία του, η οποία παρουσίασε και παρουσιάζει, ως "εθνικό θέμα" την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, το οποίο "εθνικό θέμα" δεν πρέπει να θιγεί) δεν είναι καθόλου λίγο. Είναι πολύ, μα πάρα πολύ, βαρύ και ασήκωτο και δεν αντιμετωπίζεται από την πνευματική ελίτ της χώρας (και τον κ. Τσούκα), προφανώς διότι η ελίτ αυτή αρνείται να αποδεχθεί τις βαρύτατες ευθύνες της για τις επιλογές που στήριξε και διότι δεν ταιριάζει με την τρέχουσα ιδεοληπτική (και συνάμα στενά συμφεροντολογική) επιχειρηματολογία της, που αποσκοπεί στην γενικευμένη ενοχοποίηση του ελληνικού πληθυσμού, για την επικρατούσα κατάσταση, μια ενοχοποίηση, η οποία είναι άκρως υποστηρικτική στην προσπάθεια της ελίτ της χώρας να στηρίξει τις καταστροφικές για τον απλό κόσμο (και όχι μόνον αυτόν) επιλογές του Μνημονίου και την, όπως - όπως, παραμονή στην ευρωζώνη. Και όλα αυτά, παρά το γεγονός ότι η ελληνική πνευματική ελίτ (όπως και τα άλλα τμήματά της) έχει πλήρη συνείδηση για το ψεύδος της όλης "επιχειρηματολογίας".

Όσον αφορά τα της "Ανοικτής Κοινωνίας", πραγματικά εκπλήσσομαι όταν μου αναφέρουν ότι δεν την γνωρίζουν, ως αξιακό σχήμα. Προφανώς, σφάλλω, αλλά, παρ' όλ' αυτά, εκπλήσσομαι. Και η "απλή λογική" του κυρίου Τσούκα είναι σίγουρο ότι εντάσσεται στο σχήμα της Ανοικτής Κοινωνίας, πολύ περισσότερο όταν δεν καταπίπτει στο επίπεδο της υπεραπλούστευσης, διότι τότε δεν λαμβάνει υπόψη της την κοινωνική πολυπλοκότητα και ξεφεύγει από τα όρια του επιστημονικού λόγου (στον οποίον κυρίαρχο ρόλο έχει η κοινωνιολογία και η δράση και το ιδεολογικό πλαίσιο αναφοράς των κοινωνικών ομάδων), αφού έτσι η όποια κοινωνική κριτική, μετατρέπεται σε γενικόλογο κοινωνικό κουτσομπολιό.

Το να αναφέρω ότι μια από τις αναφορές μου βρίσκεται στον (γκουρού της φιλελεύθερης ελίτ) Καρλ Πόππερ νόμιζα ότι ήταν περιττό. Αλλά εκ των πραγμάτων φαίνεται ότι δεν είναι. Γι' αυτό και τον αναφέρω.

Όπως και πρέπει να αναφέρω τον Αλέξις ντε Τοκεβίλ, τον Άνταμ Σμιθ, τον Θόρνστην Βέμπλεν, αλλά και τους Καρλ Μαρξ, Πιερ Ζοζέφ Προυντόν, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Κορνήλιο Καστοριάδη, Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς, Τζων Κέννεθ Γκαλμπραίηθ, Μίλτον Φρήντμαν, Φράνκλιν Ντέλανο Ρούζβελτ κ.α., χωρίς κανείς από αυτόυς να αποτελεί θέσφατο.

Το κυριότερο - και περισσότερο από όλους και από όλα -, όμως, που πρέπει να αναφέρω είναι ότι το ουσιαστικό υπόβαθρο, πάνω στο οποίο πατώ (και αυτό βρίσκεται όχι σε πρόσωπα, αλλά σε ευρύτατατες κοινωνικές συσσωματώσεις), προσδιορίζεται από τον κόσμο της αρχαίας Ελλάδας, την Αναγέννηση και την Γαλλική Επανάσταση.

Αυτό είναι που έχει σημασία και όχι τόσο τα πρόσωπα
.

(Και κάτι ακόμα : Στα μαθηματικά δεν είναι καθόλου δεδομένο ότι 1+1=2. Για να συμβαίνει αυτό πρέπει να υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις. Και αυτές υπάρχουν μόνον όταν υπάρχει το σχετικό πλαίσιο αναφοράς και να προϋποτίθεται ότι το 1 είναι διάφορο του μηδενός, διότι, ανα αυτό δεν προϋποτίθεται, τότε το 1+1 μπορεί να είναι διάφορο του 2).

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Κύριε Αναστασόπουλε ευχαριστώ για τα σχόλια, αν και δεν σας κρύβω ότι θα τα διάβαζα πιο ευχάριστα αν ήταν λιγότερο σχοινοτενή.

Επί του θέματος, τώρα. Έχετε δίκιο: δεν χρειάζεστε την άδεια κανενός να κρίνετε τη σκέψη κάποιου που εκφέρει δημόσιο λόγο. Σε ότι με αφορά, ευπρόσδεκτη η κρίση σας. Πιστεύω, συγχρόνως, ότι είναι λανθασμένη. Θεωρείτε ότι το παρόν άρθρο μου αντιφάσκει με προηγούμενό μου. Αυτός είναι ένας κίνδυνος, πράγματι, για όποιον γράφει συστηματικά. Το ερώτημα είναι πως διατηρείς μια συνεκτική οπτική γωνία χωρίς να εκπίπτεις σε δογματισμό. Πως αφ ενός μεν να μην είσαι ανερμάτιστος, αφ ετέρου δε να διατηρείς ζωντανή (δηλαδή εξελισσόμενη) σκέψη. Δεν είναι εύκολο.

Ο δημόσιος σχολιασμός εμπλέκει διάφορα επίπεδα ανάλυσης (μικρο και μακρο), διαφορετικά χρονικά πλαίσια (βραχυπρόθεσμα-μακροπρόθεσμα), διαφορετικούς δρώντες (άτομα - συλλογικότητες). Επιπλέον, διαφέρει και ως προς τους στόχους, τη μέθοδο, και, συνακόλουθα, το ύφος: άλλες φορές είναι περισσότερο αναλυτικός (όπως το παρόν άρθρο) με κίνδυνο ενίοτε να εκπέσει σε διδακτισμό, ενώ άλλοτε είναι πιο σχολιαστικός-εκφραστικός-ιδιογνωμικός (συγγνώμη για το νεολογισμό), αποσκοπώντας να εκφράσει τη γνώμη του συγγραφέα, αντανακλώντας (ιδανικά) τη γνώμη περισσότερων ανθρώπων. Στην πρώτη περίπτωση ο δημόσιος λόγος είναι περισσότερο ακαδημαϊκός-διαφωτιστικός, στη δεύτερη περισσότερο επιδραστικός-εκφραστικός-συντονιστικός με την κοινλή εμπειρία.

Προσωπικά δεν βλέπω αντίφαση στα δύο μου άρθρα. Απλώς οι δρώντες είναι διαφορετικοί (εδώ ένας πολιτικός, ενώ στο πρώτο σχολίαζα συλλογικές συμπεριφορές)• το ύφος του άρθρου είναι διαφορετικό (εδώ πιο αναλυτικό, εκεί περισσότερο εκφραστικό-ιδιογνωμικό). Νομίζω ότι ο Αντώνης το συνέλαβε πλήρως: "τα δύο κείμενα του κ. Τσούκα δεν είναι τόσο αντιφατικά: Το πρώτο εξηγεί ότι η χώρα ως σύνολο πρέπει (αναγκάζεται) να πληρώσει τις ατασθαλίες, και το δεύτερο ότι η ηγεσία της, ακριβώς επειδή ηγείται, φέρει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης.".

Δεν ξέρω πόσο καλά το καταφέρνω αλλά, ξαναλέω, η πρόκληση είναι: πως να εμπλέκεις διάφορα επίπεδα ανάλυσης και μορφές λόγου στο δημόσιο σχολιασμό σου, ανάλογα με τη συγκυρία στην οποία γράφεις, χωρίς να χάνεις τη συνοχή σου. Δεν με πειράζει ιδιαίτερα αν στην προσπάθειά μου αυτή ενίοτε αντιφάσκω (η τέλεια συνοχή είναι γνώρισμα της κλειστής σκέψης). Θα με πείραζε όμως να μου προσάψει κανείς ιδιοτέλεια, ασυναρτησία, ή ιδεοληψία.

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Κύριε Αναστασόπουλε ευχαριστώ για τα σχόλια, αν και δεν σας κρύβω ότι θα τα διάβαζα πιο ευχάριστα αν ήταν λιγότερο σχοινοτενή.

Επί του θέματος, τώρα. Έχετε δίκιο: δεν χρειάζεστε την άδεια κανενός να κρίνετε τη σκέψη κάποιου που εκφέρει δημόσιο λόγο. Σε ότι με αφορά, ευπρόσδεκτη η κρίση σας. Πιστεύω, συγχρόνως, ότι είναι λανθασμένη. Θεωρείτε ότι το παρόν άρθρο μου αντιφάσκει με προηγούμενό μου. Αυτός είναι ένας κίνδυνος, πράγματι, για όποιον γράφει συστηματικά. Το ερώτημα είναι πως διατηρείς μια συνεκτική οπτική γωνία χωρίς να εκπίπτεις σε δογματισμό. Πως αφ ενός μεν να μην είσαι ανερμάτιστος, αφ ετέρου δε να διατηρείς ζωντανή (δηλαδή εξελισσόμενη) σκέψη. Δεν είναι εύκολο.

Ο δημόσιος σχολιασμός εμπλέκει διάφορα επίπεδα ανάλυσης (μικρο και μακρο), διαφορετικά χρονικά πλαίσια (βραχυπρόθεσμα-μακροπρόθεσμα), διαφορετικούς δρώντες (άτομα - συλλογικότητες). Επιπλέον, διαφέρει και ως προς τους στόχους, τη μέθοδο, και, συνακόλουθα, το ύφος: άλλες φορές είναι περισσότερο αναλυτικός (όπως το παρόν άρθρο) με κίνδυνο ενίοτε να εκπέσει σε διδακτισμό, ενώ άλλοτε είναι πιο σχολιαστικός-εκφραστικός-ιδιογνωμικός (συγγνώμη για το νεολογισμό), αποσκοπώντας να εκφράσει τη γνώμη του συγγραφέα, αντανακλώντας (ιδανικά) τη γνώμη περισσότερων ανθρώπων. Στην πρώτη περίπτωση ο δημόσιος λόγος είναι περισσότερο ακαδημαϊκός-διαφωτιστικός, στη δεύτερη περισσότερο επιδραστικός-εκφραστικός-συντονιστικός με την κοινή εμπειρία.

TassosAnastassopoulos είπε...

Αγαπητέ κύριε Τσούκα, δεν θεωρώ την αντιφατικότητα κάποιου διανοητή, ως σημείο αδυναμίας του. Τουναντίον, μάλιστα. Και τούτο διότι η ίδια η διαδικασία της εξέλιξης της ανθρώπινης σκέψης απαιτεί την αντιφατικότητα όλων μας, ως εφαλτήριό της. Διαφορετικά, ουδεμία εξέλιξη θα είχε συμβεί στις ανθρώπινες κοινωνίες και αυτές θα έμεναν ίδιες και απαράλλακτες μέσα στην πορεία του χρόνου.

Πάντα με διασκέδαζε αφάνταστα το παράλογο αίτημα, που διατυπώνεται στην εποχή μας (όχι μόνο σε αυτήν βέβαια, αλλά ιδίως σε αυτήν) και που απαιτεί από τους διανοητές ΄(και όχι μόνον συτούς) να είναι "συνεπείς" με όσα σε προηγούμενους καιρούς έχουν πει ή έχουν γράψει.

Μάλιστα, το αίτημα αυτό, το οποίο είναι άκρως ανορθόλογο, υποτίθεται ότι διατυπώνεται, μέσα στα πλαίσια του "ορθού λόγου", ή της "τυπικής λογικής", αλλά ουδέποτε αντέχει ακόμα και στην πιο απλή ορθολογική δοκιμασία και τούτο διότι το να παραμένει κάποιος "συνεπής" με όλα όσα έχει γράψει στο παρελθόν, πρέπει, συνήθως, να μην μεταβάλλονται οι εξωτερικές περιστάσεις και το περιβάλλον μέσα στο οποίο αυτές λαμβάνουν χώρα και ο ίδιος ο σκεπτόμενος διανοητής να παραμένει απαρασάλευτός στις απόψεις του, χωρίς δηλαδή να έχει την απαραίτητη ικανότητα να μαθαίνει από τα όσα συμβαίνουν στο περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται.

Με λίγα λόγια το αίτημα για την μη αντιφατικότητα του όποιου διανοητή, προϋποθέτει την άρνηση ωρίμανσής του! Ένα αίτημα, το οποίο είναι εξόχως ανορθολογικό
.

Άλλωστε και σεις και εγώ γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο άνθρωπος, ως προσωπική και κοινωνική οντότητα είναι, εκ φύσεως και εκ κοινωνικής κατασκευής, είναι, ανάμεσα στα άλλα, και ένα ανορθολογικό όν (για την ακρίβεια, είναι ένα αντιφατικά ορθολογικό και ανορθολογικό όν) και δεν πρόκειται να παύσει να είναι αυτό που είναι και στον πολύ προσεχή χρόνο που θα ακολουθήσει εμάς και τους απογόνους μας.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι στο αν αντιφάσκετε, ή όχι, σε όσα κατά καιρούς γράφεται. Πρόβλημα θα υπήρχε αν δεν αντιφάσκατε. Και τούτο διότι η όποια αντιφατικότητά σας είναι (ή μπορεί να είναι) δηλωτική της πνευματικής σας εξέλιξης.

Και φυσικά ουδεμία υπάρχει ανάγκη να αισθάνεσθε ότι πρέπει να απολογηθείτε γι' αυτό. Διευκρινήσεις, ίσως, να χρειάζονται, αλλά, σε καμμία περίπτωση, δεν χρειάζεται οιαδήποτε μορφή "απολογίας".

(Η ασημαντότητά μου να δείτε πόσο αντιφατική υπήρξε στην προσωπική της διαδρομή!)

Επί του συγκεκριμένου, μάλιστα, θεωρώ ότι ως διανοητής, αντιλαμβάνεσθε το δούλεμα που υπέστη ο ελληνικός πληθυσμός από την ελληνική πολιτική, οικονομική και κοινωνική ελίτ, η οποία τον παρέσυρε στην αποδοχή και την επικρότηση της καταστροφικής στρατηγικής επιλογής, που αφορούσε την ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη, εξαπατώντας τον, υποσχόμενη "λαγούς και πετραχείλια", καθώς και επίγειους παράδεισους, που ήσαν ανύπαρκτοι.

Για λόγους, που έχουν να κάνουν με την ιδεολογία σας, πιστεύω ότι δεν μπορείτε, αυτήν την στιγμή, να το πείτε ή να το γράψετε αυτό, αλλά η γνώμη μου είναι ότι πίσω από την διαφοροποίησή σας (μικρή ή μεγάλη - αυτό είναι θέμα εκτίμησης) σε όσα υποστηρίζατε τον περασμένο Αύγουστο και σε όσα τώρα γράφετε, βρίσκεται και η γνώση που έχετε, για το τεράστιο μέγεθος αυτής της προπαγανδιστικής εξαπάτησης, που υπέστη ο ελληνικός πληθυσμός από την κοντόθωρη (το ότι είναι και φαύλη, είναι το λιγότερο) και ανίκανη, λόγω επαρχιωτικού κομπλεξισμού, ηγεσία του...


Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα...

Α. Παπαγιάννης είπε...

Κάποτε θεωρούσαν το λακωνίζειν ισοδύναμο του φιλοσοφείν. Μήπως αυτή η θεώρηση δεν είναι πλέον... "in";

[Συγγνώμη για την ομοιοκαταληξία, αλλά τα προηγούμενα μακροσκελή σχόλια μου ανέπτυξαν... ποιητική διάθεση]

panteleimon είπε...

”…Η αναλογία της σχέσης πολιτικού-πολίτη και γονιού-παιδιού έχει, ωστόσο, τα όριά της. Μπορεί ο γονιός να «εξαγοράζει» την αγάπη των παιδιών του αλλά καταβάλλει συχνά βαρύ προσωπικό τίμημα – κοπιάζει, αγχώνεται, στερείται. Ο πολιτικός εξαγοράζει ψήφους με τα λεφτά των άλλων…”Χ. Τσουκας

”….Με δεδομένη την καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος από το κομματικό κράτος, την επιτροπεία που επέβαλαν στη χώρα οι δανειστές της, χαμένη την εθνική κυριαρχία (το ομολόγησε ευήθως ο πρωθυπουργός), οι αυτουργοί του εγκλήματος θέλουν να μας πείσουν ότι είμαστε συνένοχοι. Ναι, από τα πιο ύπουλα τεχνάσματα κάθε απανθρωπίας είναι η προσπάθεια να ενοχοποιηθεί το θύμα…Λογική και αντανακλαστικά μαστροπών: Προσφέρουν δόλωμα την αμειβόμενη με χρήμα ακολασία (προάγουν σε ακολασία) και στη συνέχεια λοιδορούν και προπηλακίζουν το θύμα για εκπόρνευση, διαφθορά, εκμαυλισμό. Θέλουν να αγνοούν ότι ο ρόλος που οι πολίτες αναθέτουν στον πολιτικό είναι να διακονεί (να «υπουργεί») τις κοινές ανάγκες, όχι να εκμαυλίζει ψηφοφόρους, εξαγοράζοντας την ψήφο τους για τη δική του εξουσιολαγνεία. Είναι φυσικά εύκολο να μεταβάλλεις τον πολίτη σε πελάτη: η φύση του ανθρώπου ρέπει στην ιδιοτέλεια, η ανάγκη για εξασφάλιση, για σιγουριά, είναι ορμή ενστικτώδης, αδυσώπητη, ανταποκρίνεται αντανακλαστικά στο δόλωμα του ρουσφετιού.”Χ. Γιανναρας.
(http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_24/10/2010_1292980)


Δυο άρθρα με ίδιο θέμα. Τη δήλωση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης.
1. Το παράδειγμα του γονιού-παιδιού το βρίσκω ατυχές. Το παιδί δε διαλέγει το γονιό του.

2. Το παράδειγμα του μαστροπού-θύματος πάλι ατυχές. Το θύμα είναι εκ των προτέρων αδύνατο. Δεν έχει επιλογές.

Γιατί δε λέμε τα πράγματα με το όνομα τους?
Ο ελληνικός λαός ψήφισε και ανέδειξε αυτούς τους πολιτικούς.. ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ.
Θα μου πείτε ότι ο ηθικός αυτουργός αξίζει (αυτός που δίνει την εντολή του εγκλήματος δηλ.) μεγαλύτερη τιμωρία. Συμφωνώ.
Αλλά ο ελληνικός λαός δε μπορεί να θεωρηθεί αθώος. Εκτός αν χρειαζόμαστε μια συλλογική ψυχιατρική θεραπεία.
Άρα > ο Κ. Πάγκαλος μπορεί και πολύ καλά κάνει , να διατυπώνει τέτοιες απόψεις εφόσον περιέχουν ένα μεγάλο κομμάτι της αλήθειας. Μπας και ο ελληνικός λαός ΞΥΠΝΙΣΕΙ και τους καταβαραθρώσει όλους αυτούς……
Το ερώτημα λοιπόν είναι μπορεί ένας αρθρογράφος – γνωρίζοντας αυτήν την προβληματική-να αρθρογραφεί χωρίς να επαναλαμβάνεται. Αφού η λύση σε όλα τα επιμέρους προβλήματα –με τα οποία καταπιάνεται- είναι η ριζική αλλαγή του πολιτικού τοπίου ?
Εκτός πια αν δεν έχουμε επιλογή… Ε, τότε δεν έχουμε δημοκρατία...

panteleimon είπε...

”…Η αναλογία της σχέσης πολιτικού-πολίτη και γονιού-παιδιού έχει, ωστόσο, τα όριά της. Μπορεί ο γονιός να «εξαγοράζει» την αγάπη των παιδιών του αλλά καταβάλλει συχνά βαρύ προσωπικό τίμημα – κοπιάζει, αγχώνεται, στερείται. Ο πολιτικός εξαγοράζει ψήφους με τα λεφτά των άλλων…”Χ. Τσουκας

”….Με δεδομένη την καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος από το κομματικό κράτος, την επιτροπεία που επέβαλαν στη χώρα οι δανειστές της, χαμένη την εθνική κυριαρχία (το ομολόγησε ευήθως ο πρωθυπουργός), οι αυτουργοί του εγκλήματος θέλουν να μας πείσουν ότι είμαστε συνένοχοι. Ναι, από τα πιο ύπουλα τεχνάσματα κάθε απανθρωπίας είναι η προσπάθεια να ενοχοποιηθεί το θύμα…Λογική και αντανακλαστικά μαστροπών: Προσφέρουν δόλωμα την αμειβόμενη με χρήμα ακολασία (προάγουν σε ακολασία) και στη συνέχεια λοιδορούν και προπηλακίζουν το θύμα για εκπόρνευση, διαφθορά, εκμαυλισμό. Θέλουν να αγνοούν ότι ο ρόλος που οι πολίτες αναθέτουν στον πολιτικό είναι να διακονεί (να «υπουργεί») τις κοινές ανάγκες, όχι να εκμαυλίζει ψηφοφόρους, εξαγοράζοντας την ψήφο τους για τη δική του εξουσιολαγνεία. Είναι φυσικά εύκολο να μεταβάλλεις τον πολίτη σε πελάτη: η φύση του ανθρώπου ρέπει στην ιδιοτέλεια, η ανάγκη για εξασφάλιση, για σιγουριά, είναι ορμή ενστικτώδης, αδυσώπητη, ανταποκρίνεται αντανακλαστικά στο δόλωμα του ρουσφετιού.”Χ. Γιανναρας.
(http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_24/10/2010_1292980)

still-elate είπε...

Μόνο που στις οικογένειες που γνωρίζω εγώ, δεν επιλέγεται ο μπαμπας και η μαμα με σταυροδοσία σε μυστική ταυτόχρονη καθολική ψηφοφορία, ουτε υφίσταται ανανέωση εντολής.
Αν εννοείτε να επιστρέψουμε στα πατριμονιακά καθεστώτα, τότε ναι, δεν θα έχει ευθύνες ο πολίτης αλλά μόνο ο Πάγκαλος.
Αλλά δεν θα έχει και επιλογή ποιός θα τον κυβερνήσει. Μονο έτσι θα ισχύσει και η παρομοίωσή σας...

Το δικαίωμα (ψηφου) συνεπάγεται μια υποχρέωση, και μια ευθύνη. Δικαιώματα χωρίς ευθύνες έχουν μόνο οι μπόμπιρες.

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Αγαπητοί φίλοι, για όσους εχετε αντιρρήσεις για την αναλογία γονιού-παιδιού και πολιτικού-πολίτη, διευκρινίζω τα εξής.

Ισως εγώ δεν εκφράστηκα καλά στο άρθρο μου, αλλά σας διαφεύγει η κεντρική ιδέα της συλλογιστικής του. Είμαι σαφής στο άρθρο ότι ο παραλληλισμός γονιου-παιδιού και πολιτικού-πατέρα είναι ΑΝΑΛΟΓΙΑ. Είμαι δε ιδιαίτερα προσεκτικός, αργότερα στο άρθρο, που τονίζω τα όρια της αναλογίας. (Εχω ασχοληθεί με τις αναλογίες στην ακαδημαϊκή έρευνά μου και ξέρω για τι μιλάω).

Χρησιμοποιώ λοιπόν την αναλογία για ρητορικό-επεξηγηματικό σκοπό, από την οποία συνάγω ένα γενικότερο συμπέρασμα, το οποίο διατυπώνεται στη δεύτερη παράγραφο.

Τι θέλω να πω με την αναλογία αυτή; Οτι και ο γονιός και ο πολιτικός μπορεί να θέλουν να "εξαγοράσουν" κάτι πολύτιμο γι αυτούς (την αγάπη των παιδιών ο πρώτος, την επανεκλογή του ο δεύτερος) και για το σκοπό αυτό ενδίδουν βραχυπρόθεσμα σε πιέσεις αμελώντας το γενικότερο καλό (την μακροπρόθεσμη ανάπτυξη του παιδιού του ο γονιός, το δημόσιο συμφέρον ο πολιτικός). Βεβαίως ΟΛΕΣ οι αναλογίες καταρρέουν από ένα σημείο και μετά. Προσπάθησα να το πω και αυτό στο άρθρο μου ακριβώς για να μην παραπλανήσω τον αναγνώστη. Χρησιμοποίησα δε την αναλογία αυτή γιατί αναφέρεται σε ένα οικείο σε όλους μας παράδειγμα. Μια άλλη αντίστοιχη θα ήταν η σχέση δασκάλου-μαθητή. Απ' ότι φαίνεται η το αναλογικό μου σχήμα δεν σας φάνηκε πειστικό. Δεν καταλαβαίνω ωστόσο που ειναι το λογικό μου σφάλμα. Ολες οι αναλογίες είναι εγγενώς ατελείς.

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Αγαπητοί φίλοι, για όσους εχετε αντιρρήσεις για την αναλογία γονιού-παιδιού και πολιτικού-πολίτη, διευκρινίζω τα εξής.

Ισως εγώ δεν εκφράστηκα καλά στο άρθρο μου, αλλά σας διαφεύγει η κεντρική ιδέα της συλλογιστικής του. Είμαι σαφής στο άρθρο ότι ο παραλληλισμός γονιου-παιδιού και πολιτικού-πατέρα είναι ΑΝΑΛΟΓΙΑ. Είμαι δε ιδιαίτερα προσεκτικός, αργότερα στο άρθρο, που τονίζω τα όρια της αναλογίας. (Εχω ασχοληθεί με τις αναλογίες στην ακαδημαϊκή έρευνά μου και ξέρω για τι μιλάω).

Χρησιμοποιώ λοιπόν την αναλογία για ρητορικό-επεξηγηματικό σκοπό, από την οποία συνάγω ένα γενικότερο συμπέρασμα, το οποίο διατυπώνεται στη δεύτερη παράγραφο.

Τι θέλω να πω με την αναλογία αυτή; Οτι και ο γονιός και ο πολιτικός μπορεί να θέλουν να "εξαγοράσουν" κάτι πολύτιμο γι αυτούς (την αγάπη των παιδιών ο πρώτος, την επανεκλογή του ο δεύτερος) και για το σκοπό αυτό ενδίδουν βραχυπρόθεσμα σε πιέσεις αμελώντας το γενικότερο καλό (την μακροπρόθεσμη ανάπτυξη του παιδιού του ο γονιός, το δημόσιο συμφέρον ο πολιτικός). Βεβαίως ΟΛΕΣ οι αναλογίες καταρρέουν από ένα σημείο και μετά. Προσπάθησα να το πω και αυτό στο άρθρο μου ακριβώς για να μην παραπλανήσω τον αναγνώστη. Χρησιμοποίησα δε την αναλογία αυτή γιατί αναφέρεται σε ένα οικείο σε όλους μας παράδειγμα. Μια άλλη αντίστοιχη θα ήταν η σχέση δασκάλου-μαθητή. Απ' ότι φαίνεται η το αναλογικό μου σχήμα δεν σας φάνηκε πειστικό. Δεν καταλαβαίνω ωστόσο που ειναι το λογικό μου σφάλμα. Ολες οι αναλογίες είναι εγγενώς ατελείς.

panteleimon είπε...

Ευχαριστω για τη παρατηρηση. Εχετε δικιο στο ότι ως αναλογια δινει νοημα. Στο μονο που μπορει βεβαια κανεις να διαφωνισει είναι ότι ενώ στο παιδι-γονιος η στο μαθητης- δασκαλος υπαρχει εξ’αρχης μια ιεραρχία ,μια ξεκαθαρη σχεδον αντιδιαμετρικη σχεση ( εγληματιας-θυμα, βασιλιας –υπηκοος κτλ..) στη σχεση πολιτικου και πολιτη ο πολιτικος είναι εντολοδοχος……Στα δημοκρατικα καθεστωτα.
Ο γονιος η ο δασκαλος δεν αλλαζει. Οι κάθε ειδους Παγκαλοι αλλαζουν. Αν αλλαξουμε εμεις.