Όταν στην επίσημη επίσκεψή του στην Αυστραλία, το 2003, ο πρόεδρος Μπους εκφώνησε ομιλία σε κοινή συνεδρία των δύο νομοθετικών σωμάτων της χώρας, η παράσταση δεν ήταν τόσο απρόσκοπτη όσο φανταζόταν. Κάποια στιγμή, ο γερουσιαστής Μπράουν, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος των Πρασίνων, σηκώθηκε από το έδρανό του και διέκοψε με έντονο ύφος τον ομιλητή, διαμαρτυρόμενος για την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ και την απάνθρωπη μεταχείριση των κρατουμένων στο Γκουαντάναμο. Ακολούθησε θόρυβος. Ο πρόεδρος της Βουλής επενέβη άμεσα. Με εντολή του, οι υπεύθυνοι ασφαλείας οδήγησαν τον θορυβοποιό βουλευτή έξω από την αίθουσα, ενώ αποβλήθηκε για εικοσιτέσσερις ώρες από τη Βουλή! Ο γερουσιαστής δεν αντιστάθηκε. Διαμαρτυρίες δεν ακούστηκαν. Η ομιλία συνεχίστηκε. Αλλά και η διαμαρτυρία καταγράφηκε...
Ήταν μια μικρή πράξη ανυπακοής: η ανάγκη της προσωπικής διαμαρτυρίας κατίσχυσε του σεβασμού των κοινοβουλευτικών κανόνων περί κόσμιας συμπεριφοράς. Ο γερουσιαστής αφενός μεν εξέφρασε με πάθος την άποψή του, αφετέρου δε υπέστη τις συνέπειες της ανορθόδοξης συμπεριφοράς του. Αποδεχόμενος τις σχετικές κυρώσεις, επιβεβαίωσε άρρητα το σεβασμό του στους κανόνες του κοινοβουλίου. Ανυπακοή και υπακοή συνυπήρξαν στο ίδιο επεισόδιο.
Το αυτοαποκαλούμενο «κίνημα ανυπακοής» στην Ελλάδα έχει τόση σχέση με την πολιτική ανυπακοή σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα όση η θρησκόληπτη μισαλλοδοξία με τη χριστιανική αγάπη. Όσοι βανδαλίζουν τα ακυρωτικά μηχανήματα εισιτηρίων στους σταθμούς του μετρό, όσοι αρνούνται να καταβάλουν διόδια στις εθνικές οδούς, όσοι μηχανεύονται τρόπους να πληρώνονται για τις ημέρες της απεργίας τους, όσοι καταλαμβάνουν δημόσια κτίρια, ή δεν σέβονται δικαστικές αποφάσεις, εγγράφονται λιγότερο στη μακρά δημοκρατική παράδοση της πολιτικής ανυπακοής και περισσότερο στη νεοελληνική παράδοση του ωμού τσαμπουκά – την ιδιοτελή άρνηση υπαγωγής σε κανόνες καθολικής ισχύος. Ένα μακρύ ιστορικό νήμα συνδέει τη σημερινή ανομία με την «αντίσταση» των κοτζαμπάσηδων και των ληστών του 19ου αιώνα στους θεσμούς τους νεοσύστατου ελλαδικού κράτους.
Η πολιτική ανυπακοή απαιτεί προσωπικό θάρρος και εκλεπτυσμένη πολιτική κουλτούρα. Οι πολιτικά ανυπάκουοι, όπως ο Γκάντι, ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ή περιβαλλοντικοί ακτιβιστές, δεν παρακάμπτουν τις κυρώσεις. Αντιθέτως, τις επιζητούν. Με την αυταπάρνησή τους κερδίζουν ηθικό κύρος, προκειμένου να επιστήσουν την προσοχή της κοινωνίας σε νόμους που θεωρούν άδικους.
Η παρακμιακή αριστερά, τόσο στη σταλινική όσο και στη ριζοσπαστικά παλιμπαιδίζουσα εκδοχή της, καταγγέλλει την «ποινικοποίηση» της «οργανωμένης ανυπακοής». Δεν αντιλαμβάνεται ότι η ανυπακοή αποκτά έλλογα χαρακτηριστικά, καθίσταται κατανοητή, μόνο όταν εκδηλώνεται στο εσωτερικό μιας κατά νόμον συγκροτημένης πολιτικής κοινότητας. Χωρίς νόμους δεν υφίσταται πολιτική κοινότητα· δίχως κυρώσεις αχρηστεύονται οι νόμοι· χωρίς νόμους δεν έχει καμιά αξία η ανυπακοή.
Τον πολιτικά ανυπάκουο δεν τον ενδιαφέρει απλώς να καταγράψει ναρκισσιστικά τη διαμαρτυρία του, ούτε επιδιώκει ιδιοτελώς να ικανοποιήσει το συμφέρον του, αλλά να καταστήσει διϋποκειμενικά αναγνωρίσιμη τη μη νομιμόφρονα στάση του· τον ενδιαφέρει να επικοινωνήσει με τους συμπολίτες του, προκειμένου να επιφέρει αλλαγή στο νόμο· δεν θέλει να «ιδιάσει» αλλά να «κοινωνήσει». Όπως παρατηρεί ο Τζον Ρολς, η πολιτική ανυπακοή συνιστά πράξη πολιτική στο μέτρο που δεν υπερασπίζεται έναν επιμέρους κώδικα ηθικής, αλλά αναφέρεται στις γενικές αρχές της δικαιοσύνης που, κατ΄ αρχήν, ρυθμίζουν τους θεσμούς της δημοκρατικής κοινωνίας. Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ λ.χ. παραβίασε τους ρατσιστικούς νόμους της Αλαμπάμα στο όνομα των αρχών του Αμερικανικού Συντάγματος.
Η πολιτική ανυπακοή είναι μια δημόσια, ενσυνείδητη, μη βίαιη πράξη. Εγγράφεται πρωτίστως στην επικράτεια του λόγου: εκδηλώνεται δημοσίως και απευθύνεται στους άλλους, πασχίζοντας να τους πείσει ότι ο ανυπάκουος ενδιαφέρεται ειλικρινώς για τις κοινές αξίες που συγκεκριμένοι νόμοι φέρονται να καταπατούν. Η πολιτική ανυπακοή συνιστά άρνηση και κατάφαση συγχρόνως: αρνείται την εφαρμογή ενός συγκεκριμένου νόμου καταφάσκοντας την έννοια του νόμου, αφού ο ανυπάκουος υφίσταται τις συνέπειες της άρνησής του. Όπως γράφει ο Ρολς, «ο νόμος παραβιάζεται, αλλά η πίστη στο νόμο εκφράζεται με τη δημόσια και μη βίαιη φύση της πράξης ανυπακοής, με την προθυμία να αποδεχθεί κανείς τις νόμιμες συνέπειες της συμπεριφοράς του».
Αναδεχόμενος τις κυρώσεις από την ανυπάκουη συμπεριφορά μου μετέχω στην πολιτική κοινότητα, δεν αποκόπτομαι από αυτή. Καταβάλλουμε ένα τίμημα για να πείσουμε τους άλλους, λέει ο Ρολς, ότι οι πράξεις μας αντλούν ηθική νομιμοποίηση από τις πολιτικές αξίες της κοινότητάς μας (ότι, δηλαδή, δεν εξυπηρετούμε απλώς τους εαυτούς μας), αλλά και για να βεβαιωθούμε εμείς οι ίδιοι για την ειλικρίνεια των κινήτρων μας. Παραμένουμε προσδεδεμένοι στον «κοινό λόγο» ακόμα κι όταν αρνούμαστε μια συγκεκριμένη εκφορά του.
Η ιδιοτελής απείθεια στο νόμο είναι ένα από τα πλέον διακριτά γνωρίσματα της νεοελληνικής κοινωνίας. Η απειθαρχία που βλέπουμε γύρω μας είναι καρικατούρα πολιτικής ανυπακοής· κυρίως συνιστά την κορύφωση της ιστορικά εμπεδωμένης παρανομίας σε γενικευμένη ανομία. Το ελλαδικό πρόβλημα είναι συστημικό, και γι αυτό δυσεπίλυτο: με κάποιες εξαιρέσεις, η ιδιοτελής-χειριστική αντίληψη του νόμου χαρακτηρίζει τόσο τους φαύλους πολιτικάντηδες που επί μακρόν κυβέρνησαν τη χώρα (με τα γνωστά αποτελέσματα…), όσο και αυτούς που τους αντιπολιτεύονται· φαύλοι κυβερνήτες και απείθαρχοι πολίτες αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Η κατά νόμον συμβίωση αποτελεί ένα απίστευτης σημασίας ιστορικό επίτευγμα όσων κοινωνιών την πέτυχαν. Εμείς, εδώ και διακόσια περίπου χρόνια, ακόμη προσπαθούμε…
15 σχόλια:
ολα θα διευθετηθουν , αυτο το κοτετσι που λεγεται ελλαδα διαλυεται και παρακμιακη δεν ειναι μονον η αριστερα αλλα και η δεξια και κυριως η δεξια .
“Η ιδιοτελής απείθεια στο νόμο είναι ένα από τα πλέον διακριτά γνωρίσματα της νεοελληνικής κοινωνίας. “
Μιλάτε για απείθεια στο νόμο. Μα αγαπητέ, η κοινοπραξία έχει παραβιάσει τον νόμο με την μη κατασκευή παράπλευρων οδών, τις οποίες υποχρεούται να κάνει βάσει της σύμβασης που η ίδια υπέγραψε. Σας θυμίζω επίσης ότι πρόσφατα η ευρωπαϊκή επιτροπή απαγόρευσε την συγχώνευση αεροπορικών εταιριών διότι αυτή θα δημιουργούσε μονοπώλιο. Όταν είμαι υποχρεωμένος να χρησιμοποιήσω ένα και μόνο δρόμο χωρίς να έχω εναλλακτική δυνατότητα, αυτό δεν συνιστά μονοπώλιο; Μην ξεχνάτε ότι σε μια Δημοκρατία οι νόμοι εκφράζουν την βούληση της πλειοψηφίας. Πρέπει να τηρούνται από την πλειοψηφία όταν αυτοί εκφράζουν δύο-τρεις υπουργούς ενώ ΑΔΙΚΟΥΝ ανθρώπους που διαμένουν περιξ των περιοχών που τέμνουν τα διόδια;
Πείτε μου ορέ παιδιά Ποιον ακριβώς νόμο παραβιάζουν εκείνοι που δεν πληρώνουν διόδια; Εκείνον που δεν υπάρχει; Εκείνον που επειδή δεν υπήρχε, το δημιούργησε ο Ρέππας εντάσσοντάς τον στον Κ.Ο.Κ;
Και τέλος, γιατί αντί να βρίζουμε τους εθνικούς νταβατζήδες που όλα αυτά τα χρόνια κατέστρεψαν με τα μονοπώλια τους την ανταγωνιστικότητά της χώρας, τα βάζουμε με τους ανίσχυρους; Τόσο γλυκοτσούτσουνος είναι ο Μπόμπολας;
Η όλη συζήτηση γύρω από την "απείθεια στον νόμο", η οποία - υποτίθεται ότι - υποκρύπτει και μια σωκράτεια φιλοσοφική χροιά, γίνεται για να συγκαλύψει το πραγματικό πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και το οποίο είναι προϊόν δύο συγκεκριμένων πολιτικών της ελληνικής πολιτικοοικονομικής και κοινωνικής ελίτ, για τις οποίες έχω μιλήσει επανειλημμένα και στο παρόν μπλογκ, αλλά και στο δικό μου.
Το πρόβλημα αυτό, το οποίο είναι τεράστιο και δυσεπίλυτο και το οποίο, όσο παραμένει χωρίς δραστική αντιμετώπιση, θα βαρύνει την ελληνική κοινωνία, επί πολλά έτη και επί πολλές γενεές και θα την γονατίσει, έχει να κάνει με το τεράστιο δημόσιο χρέος της χώρας, ένα δημόσιο χρέος το οποίο, τώρα, φθάνει κοντά στα 345 δισ. €, αγγίζει το 148% του ελληνικού ΑΕΠ και διαρκώς διογκούται και ως απόλυτο μέγεθος και ως ποσοστό του ΑΕΠ της χώρας και φυσικά, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι αδύνατον να αποπληρωθεί ό,τι και αν γίνει.
Και είναι αδύνατο να αποπληρωθεί αυτό το χρέος, διότι, όσο περνάει ο καιρός, διογκώνεται μόνο και μόνο επειδή οι τρέχοντες τόκοι το πολλαπλασιάζουν και το μεγαλώνουν, καθιστώντας το ολοένα και περισσότερο αδύνατο να αποπληρωθεί, πολύ περισσότερο τώρα, που η διακοπή της ομαλής ροής των πιστώσεων στην χώρα, εδώ και σχεδόν έναν χρόνο και για άγνωστο - αλλά πάντως μακρύ - ακόμα χρονικό διάστημα, έχει σταματήσει την διαδικασία της αναχρηματοδότησής του, χάρη στις ανείπωτες βλακείες των ΓΑΠ - Τρισέ - Μέρκελ.
Το ουσιώδες αυτό πρόβλημα της χώρας, δηλαδή το πρόβλημα του δυσβάστακτου ελληνικού δημόσιου χρέους, έχει να κάνει με την βλακώδη, την ηλίθια επιλογή της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ να εντάξει την χώρα στην ζώνη του ευρώ. Αυτό, όπως έχω πολλές φορές γράψει, μετέτρεψε το ελληνικό δημόσιο χρέος από, κατά 86% δραχμικό χρέος, που ήταν πριν από την υιοθέτηση του ευρώ, ως νομίσματος της χώρας, σε χρέος σε ευρώ, μετασχηματίζοντάς το, σε ένα χρέος το οποίο ήταν ουσιαστικά εκφρασμένο σε ένα ξένο νόμισμα και σε καθ' ολοκληρίαν εξωτερικό χρέος της χώρας και τούτο επειδή, με την υιοθέτηση του ευρώ, η Ελλάδα, ως κράτος, έχασε κάθε έλεγχο επί των διαδικασιών έκδοσης του νομίσματος της χώρας, αφού αυτό εκδίδεται από την χρηματοπιστωτική γραφειοκρατία των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης.
Αποτέλεσμα αυτής της εγκληματικά εσφαλμένης στρατηγικής επιλογής της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ ήταν το να τεθούν οι βάσεις για την μελλοντική χρεωκοπία της χώρας, αφού αυτή δεν μπορούσε να ασκήσει το εκδοτικό της δικαίωμα επί του νομίσματος και έτσι να πληρώσει τα χρέη της (κάτι που επί δραχμής το έκανε, δηλαδή έκδιδε νόμισμα και πλήρωνε το σε δραχμές εκφρασμένο χρέος της, ανταποκρινόμενη στις υποχρεώσεις της, γεγονός, το οποίο την προστάτευε επαρκέστατα από κάθε πιθανότητα χρεωκοπίας, η οποία καθίστατο αδύνατη, σε συνθήκες δραχμής, αφού, όπως είπαμε, το χρέος ήταν κατά 86% δραχμικό χρέος) και παράλληλα, η χώρα να χάσει κάθε δυνατότητα άσκησης νομισματικής και τώρα, σε συνθήκες κρίσης και κάθε δυνατότητα άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής, αφού η κρίση χρέους στην οποία βλακωδώς ο ΓΑΠ βύθισε την ελληνική οικονομία, στέρησε την χώρα από κάθε δυνατότητα άσκησης ανεξάρτητης πολιτικής δανεισμού και την υποχρέωσε να στραφεί στον δανεισμό από τον προχειροφτιαγμένο Μηχανισμό Στήριξης από την ευρωζώνη και του ΔΝΤ, προκειμένου να μπορέσει η χώρα να πληρώσει τις τρέχουσες δανειακές της υποχρεώσεις προς του ευρωπαϊκούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς (κυρίως γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, αλλά και άλλα πιστωτικά ιδρύματα και συνταξιοδοτικούς οργανισμούς).
Το χείριστο όλων είναι ότι από τον κακοφτιαγμένο Μηχανισμό Στήριξης, που κατ' ευφημισμόν αποκαλείται Μηχανισμός Στήριξης της Ελληνικής Οικονομίας και στην πραγματικότητα είναι Μηχανισμός Στήριξης του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος, στην ελληνική οικονομία δεν πρόκειται να δοθεί ούτε ένα λεπτό του ευρώ. Όλο το ποσόν των 110 δισ. €, που προβλέπεται να δοθεί (και το οποίο, ανοήτως και φυσικά ανεπιτυχώς, οι Γερμανοί πολιτικοί δια του επαχθούς και απεχθούς αποικιοκρατικού Μνημονίου προσπάθησαν να αποφύγουν να δώσουν, με την επιβολή μέτρων και πολιτικών, που πίστευαν ότι θα επανέφεραν την Ελλάδα για δανεισμό από τις "αγορές", μέσα σε ένα χρόνο, με χρονικό ορίζοντα τον Απρίλιο του 2011, δηλαδή πολύ πριν από την ολοκλήρωση της εφαρμογής του προγράμματος "βοήθειας" της περιόδου 2010 - 2013, μέσα στην οποία εκτείνεται η καθ' υπόθεσιν εκταμίευση των 110 δισ. €) θα δοθεί στους δανειστές της χώρας, δηλαδή στους ευρωπαϊκούς χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς και στις ελληνικές τράπεζες.
Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα της χώρας αγαπητέ κ. Τσούκα. Και σε αυτά απαντούν - όπως απαντούν, με τα όποια λάθη τους και τα σωστά του - τα κινήματα που αρνούνται την πληρωμή των όποιων επαχθών τελών, εισιτηρίων, φορών και προστίμων επιβάλλει η κατοχική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η άρχουσα τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών, που βρίσκονται πίσω από την επιβολή των μέτρων αυτών και που στην πορεία θα εκταθούν στην εκποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
Με λίγα λόγια, τα κινήματα αυτά, με τις όποιες ανεπάρκειές τους, απαντούν στο ερώτημα, που έχει τεθεί εκ των πραγμάτων και αφορά το αν πρέπει να χρηματοδοτηθούν οι απαιτήσεις των δανειστών από το εισόδημα των κοινωνικών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, ή αν πρέπει να παύσουν να χρηματοδοτούνται οι απαιτήσεις αυτές.
Δηλαδή, για να το εκφράσω αλλιώς : Αν πρέπει να κουρευτούν τα εισοδήλατα του ελληνικού πληθυσμού αδιακρίτως, ή αν πρέπει να κουρευτούν οι απαιτήσεις των δανειστών.
Από τα όσα γράφετε, αγαπητέ κύριε Τσούκα, προκύπτει ότι εσείς έχετε δώσει την δική σας απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Και η απάντηση αυτή είναι σαφής :
Δια της επίκλησης της αναγκαιότητας της εφαρμογής του νόμου και την αποφυγή της "ανομίας" (για να θυμηθώ τον τραγελαφικό και ευήθη ΓΑΠ), όπως επίσης και με την επίκληση της αναγκαιότητας, για την επιβολή των επιπτώσεων σε εκείνους που απειθούν στην κείμενη νομοθεσία και την αποδοχή εκ μέρους τους των επιπτώσεων αυτών, σαφώς προκύπτει ότι σεις έχετε επιλέξει ότι αυτό, που προέχει και είναι το ορθό να γίνει, είναι το να ικανοποιηθούν (στο ακέραιο) οι απαιτήσεις των δανειστών της χώρας, σε βάρος του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού πληθυσμού.
Έχετε επιλέξει, όπως και η παρούσα κυβέρνηση που έφερε την μοντέρνα μεταναζιστική ξενική Κατοχή, υπέρ του κουρέματος των μισθών, των συντάξεων και των εν γένει εισοδημάτων του ελληνικού πληθυσμού και όχι υπέρ του κουρέματος των απαιτήσεων των δανειστών της χώρας.
Δικαίωμά σας. Αλλά αυτό είναι καλό και ορθό να το πείτε καθαρά και χωρίς περιστροφές, που επικαλούνται την "νομιμότητα" (η οποία μπάζει από παντού) και την "υπεράσπισή" της, ξεχνώντας ότι αυτή η νομιμότητα δεν είναι κάτι το δοσμένο και στατικό όπως ήταν και είναι στις μη δημοκρατικές ολιγαρχίες, αλλά είναι προϊόν μιας κοινωνικής δυναμικής που εξελίσσεται και που είναι αποκρυστάλλωση ενός συσχετισμού δύναμης, που ουδέποτε μένει ως έχει.
Και σε αυτόν τον δυναμικό συσχετισμό δύναμης και στην αποκρυστάλλωσή του τα όποια κινήματα (και φυσικά και αυτά του "δεν πληρώνω") έχουν να παίξουν - και θα τον παίξουν - τον ρόλο τους. Όποιος και αν είναι αυτό ο ρόλος. Μικρός ή μεγάλος.
Βεβαίως, η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, μέσα στον μακροημερεύοντα πανικό της και στην σύγχυση που συνοδεύει αυτόν τον πανικό, αντιλαμβάνεται τον τεράστιο κίνδυνο που ελλοχεύει από μια γενίκευση μιας τέτοιας συμπεριφοράς, μέσα στην αγανακτισμένη (αλλά ακόμα υπομένουσα) ελληνική κοινωνία.
Μπορώ να κατανοήσω τους φόβους της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ (που προφανώς είναι και δικοί σας φοβοί κ. Τσούκα). Αλλά δεν μπορώ να τους συμμεριστώ. Και τούτο διότι η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, όπως έστρωσε, έτσι και θα κοιμηθεί.
Και αν αναλογισθούμε το μέγεθος των απίθανων βλακειών που στρατηγικά έχει κάνει, κατά την τελευταία 15ετία και το τεράστιο μέγεθος της παραμυθολογικής προπαγανδιστικής εξαπάτησης, που έχει κάνει στον ελληνικό πληθυσμό όλα αυτά τα χρόνια, η ελίτ αυτή, τότε πρέπει να ομολογήσουμε ότι θα πρέπει να είναι και ευχαριστημένη για το γεγονός ότι δεν έχει, μέχρι τώρα, βρεθεί μπροστά σε χειρότερες εξελίξεις.
(Βέβαια, προφανώς, φοβάται ότι αυτές μπορεί να είναι μπροστά της. Και δικαίως φοβάται, αφού ουδέν έχει ακόμα κριθεί...)
κ. Τσούκα,
δεν άκουσα κανένα να διαμαρτύρεται για την υποχρεωτική χρήση της Αττικής Οδού για το "Ελ. Βεν."!
Όταν μεταφέρω την οικογένειά μου ή κάποιον γνωστό στο αεροδρόμιο γιατί να πληρώνω 2Χ2.80 Ε για μια απλή μετάβαση και επισροφή, είτε ξεκινάω π.χ. από Αγία Παρασκευή είτε από την Ελευσίνα;
Την δεκαετία του '60 φωνάζαμε 114, σήμερα τί φωνάζουμε;
"Έλληνας φορολογούμενος"
Τα παρακάτω γράφονται μετά την αποκάλυψη ότι ο πυγμαίος πρωθυπουργός μας είχε ζητήσει την έλευση τηου ΔΝΤ από τον Δεκ. 2009!
Έτσι εξηγείται πλέον η εγκληματική αδράνεια του μέχρι την επίσημη ανακοίνωση τον Απρίλιο του 2010.
Την ίδια στιγμή που εκλιπαρούσε το ΔΝΤ, έβαζε χέρι στην ιδιωτική περιουσία των πολιτών (πάντα στα εύκολα καταφεύγουν οι ανίκανοι) και τον σχετικό νόμο τον ονόμασε "κοινωνική αλληλεγγύη"!
Μας "έσυρε" λοιπόν στο ΔΝΤ και έκανε ότι μπορούσε: από 200-300 μονάδες τα spreads στην αρχή του 2010, είναι κολλημένα στις 900 μονάδες μέχρι σήμερα!
Ο πληθωρισμός σταθερά στο 5% (στασιμοπληθωρισμό το λένε), ύφεση 4-5%, ανεργία, κατάρρευση εσόδων από ΦΠΑ,ανάπτυξη πουθενά στο ορίζοντα! Και τώρα πουλάμε ότι έμεινε μήπως σωθούμε!Μα είναι δυνατόν να περιμένουμε σωτηρία από τους ίδιους που έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη για την καταστροφή της οικονομίας (από το 1981), μίζες (οπλικά συστήματα), λάθος επιλογές (Ολυμπιακοί αγώνες) σε περίοδο κρίσης;
ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ, ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΔΝΤ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΡΑ, ΧΩΡΙΣ ΤΑ ΓΝΩΣΤΑ ΛΑΜΟΓΙΑ!
Έλληνας φορολογούμενος
Δεν εχω καμμία αντίρρηση στις διαμαρτυρίες για τη συχνότητα και το ύψος των διοδίων. Ο κόσμος έχει, εν πολλοίς, δίκιο να διαμαρτύρεται. Το θέμα μου δεν ήταν αυτό, αλλά οι προϋποθέσεις της διαμαρτυρίας, ιδιαίτερα όταν εκφράζει "ανυπακοή". Δεν πρέπει να εκφυλίζεται η διαμαρτυρία σε ανομία. Προσπάθησα να δείξω πόσο απαιτητικό είναι να είναι κανείς πολιτικά ανυπάκουος. Η συμπεριφορπά του είναι σύνθετη, στο πλαίσιο της δημοκρατικής έννομης τάξης: εκφράζει συγχρόνως και ανυπακοή σε συγκεκριμένο νόμο και υπακοή στην έννομη τάξη. Ο ανυπάκουος και αρνείται και καταφάσκει - είναι μια εξόχως σύνθετη και απαιτητική πολιτική στάση. Το έχουμε δει αυτό στην ευγενέστερη πράξη ανυπακοής από το Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ.
Το πρόβλημα, αγαπητέ Ανώνυμε φίλε, δεν λύνεται, απλά, με τον σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης, αν αυτή δεν έχει ένα σαφές και συγκεκριμένο πρόγραμμα, που να αντιμετωπίζει το ουσιαστικό πρόβλημα της χώρας, που έχει να κάνει με το δυσβάστακτο και ουσιαστικά αδύνατο να πληρωθεί (υπό τις παρούσες συνθήκες) δημόσιο χρέος της χώρας.
Όσο και αν είναι κουραστικό και μονότονο, θα το επαναλάβω, για να γίνει κατανοητό (διότι δεν έχει γίνει κατανοητό) :Το ελληνικό δημόσιο χρέος των 345 δισ. € (στις 1/1/2010 ήταν 303 δισ. € και τον Σεπτέμβριο του 2010 έφθασε στα 354 δισ. €) δεν μπορεί να αποπληρωθεί, (αφού η Ε.Κ.Τ. δεν κόβει χρήμα), όσο και αν μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες, ακόμα και αν αυτές εξαφανισθούν. Η επιτοκιακή επιβάρυνση του χρέους το ανατροφοδοτεί, το καθιστά δυσθεώρητο και έτσι αδύνατο όχι μόνο να αποπληρωθεί, αλλά ούτε και στοιχειωδώς να εξυπηρετηθεί, έστω και σε μια προσωρινή βάση.
Αυτό το βαρύ και ασήκωτο πρόβλημα θα έχει να αντιμετωπίσει μια οικουμενική κυβέρνηση και για να το αντιμετωπίσει θα έπρεπε να πάρει δραστικότατα μέτρα, δηλαδή θα έπρεπε να αρνηθεί την εξυπηρέτησή του, προσδιορίζοντάς το ως απεχθές χρέος και κηρύσσοντας στάση εξωτερικών πληρωμών.
Για τον λόγο αυτό θα έπρεπε να είναι έτοιμη να βγάλει (αν χρειαστεί) την χώρα απο την ευρωζώνη και να επιστρέψει στην δραχμή.
(Ή, αν ήθελε να αποφύγει αυτή την οδό, θα έπρεπε, κηρύσσοντας την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, να διατάξει την Τράπεζα τη Ελλάδος να τυπώσει τεράστιες ποσότητες ευρώ, για την αποπληρωμή των ελληνικών δημόσιων χρεών).
Ποιό ελληνικό πολιτικό προσωπικό θα μπορούσε να διεκπεραιώσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, στην πρώτη, ή στην δεύτερή του εκδοχή; Όσο και αν προσπαθώ να προσδιορίσω τα μέλη του, ειλικρινά δεν μπορώ να τα βρω, ακριβώς επειδή το σύνολο του πολιτικού προσωπικού της ελληνικής ελίτ δεν έχει την βούληση να προβεί σε τέτοιου είδους δραστικές και σωτήριες για τον τόπο και τον πληθυσμό του πρωτοβουλίες. Για την ακρίβεια, ούτε καν τις σκέπτεται, αν και δεν είναι ασύμβατες με την υπάρχουσα θεσμική οργάνωση στην ευρωζώνη, η οποία ουδέν έχει προβλέψει, για τις έκτακτες περιστάσεις, που μπορούν να βρεθούν οι χώρες της ευρωζώνης (πόλεμος, τεράστιες φυσικές καταστροφές κλπ). Και φυσικά, οι παρούσες περιστάσεις, στις οποίες βρίσκεται η Ελλάδα από τον περασμένο Μάϊο (και όχι μόνον η Ελλάδα) είναι, προφανέστατα, έκτακτες.
Δεν είναι λοιπόν το κυρίαρχο πρόβλημά μας το γεγονός ότι δεν υπάρχει οικουμενική κυβέρνηση, ούτε ότι μας κυβερνούν λαμόγια (το δεύτερο είναι πρόβλημα, αλλά αυτό δεν είναι το πρωτεύον). Το κυρίαρχο πρόβλημα της χώρας μας είναι ότι δεν υπάρχουν οι κατάλληλες πολιτικές και οικονομικές προτάσεις και δεν λαμβάνονται αυτές οι πρωτοβουλίες, που θα δώσουν λύσει στο φλέγον και θανατηφόρο πρόβλημα της χώρας και το οποίο είναι η αντιμετώπιση του ελληνικού δημόσιου χρέους, που πνίγει την ελληνική οικονομία και κοινωνία.
Και η λύση αυτού του προβλήματος, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι η άρνηση αυτού του χρέους, η παύση της εξυπηρέτησής του, με σκοπό την διαπραγμάτευση για τον εξ αρχής επαναπροσδιορισμό και την αναδιάρθρωσή του, που θα το φθάσει σε φυσιολογικά και εξυπηρετίσιμα επίπεδα, δηλαδή σε επίπεδα ίσα με το 20% έως 30% του σημερινού του ύψους (και πολλά λέω).
Και αυτό πρέπει να γίνει μονομερώς (θα έπρεπε να έχει γίνει από τον Μάϊο του 2010, αλλά ο ΓΑΠ προτίμησε την "νομιμότητα" που εγκαθίδρυσαν οι πολιτικές θεραπαινίδες της χρηματοπιστωτικής ελίτ της Ευρώπης και την εξυπηρέτηση των συμφερόντων αυτής της ελίτ), όσο οι ευρωπαϊκές χρηματοπιστωτικές και πολιτικές ελίτ επιμένουν σε αυτήν την πολιτική του σκληρού ευρώ και της "αντιπληθωριστικής" νομισματικής πολιτικής, που στραγγαλίζει την ελληνική (και την ευρωπαϊκή) οικονομία και την βυθίζει, ολοένα και περισσότερο στην κρίση του χρέους και στην αδυναμία εξυπηρέτησής του.
(Το ελληνικό δημόσιο χρέος τον 9/2010 ήταν 345 δισ. € και όχι 354 δισ. €, που από παραδρομή αναφέρω πιο πάνω).
Και εδώ βρισκόμαστε στον πυρήνα του προβλήματος, σχετικά με την ανυπακοή και την "ανομία", που θέτει ο κ. Τσούκας.
Η χώρα μας για μπορέσει να επιβιώσει, μέσα σε αυτήν την λαίλαπα, που την οδήγησαν οι ανόητες και καταστροφικές στρατηγικές επιλογές της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, με την κατάργηση της δραχμής και την υιοθέτηση του ευρώ, ως νομίσματος χώρας, πρέπει να φανεί ανυπάκοη και σε έναν σημαντικό βαθμό "άνομη".
Αλλιώς, δεν θα επιβιώσει και θα βρεθεί κάτω από ένα μοντέρνο καθεστώς δουλοπαροικίας (καθεστώς παιονίας το ονομάζουν, όταν αναφέρονται σε αυτό, χρησιμοποιώντας σύγχρονους όρους).
Πάντως, ανεξάρτητα από την όποια ελληνική ιδιαιτερότητα, πρέπει να αναφέρω ότι βρισκόμαστε σε μιά εποχή, που κυριαρχείται από την χρηματοπιστωτική βόμβα, των ομολόγων του δημοσίου, από την φούσκα του άμετρου υπερπληθωρισμού των ομολόγων.
Ειδικά όσον αφορά την ΕΕ και την ευρωζώνη, κυρίως λόγω της απαγόρευσης εκτύπωσης π χρημάτων, λόγω του φόβου του "πληθωρισμού", όλες οι ευρωπαϊκές χώρες ακολουθούν, θέλοντας και μη, αυτήν την κατεύθυνση και εκδίδουν χρεώγραφα χωρίς αντίκρισμα. Τυπώνουν αφειδώς ομόλογα δημοσίου, έναντι ανύπαρκτων (ή και υπαρκτών, που εκ των πραγμάτων καθίστανται ανύπαρκτες) μελλοντικών προσδοκιών, ελπίζοντας στην ανοχή της ΕΚΤ και στην κατανόηση των αγορών.
Όμως, έτσι ουσιαστικά δημιουργείται το χρήμα, το περιβόητο "λογιστικό χρήμα", το οποίο στη συνέχεια εισέρχεται στην οικονομία. Το γεγονός αυτό δεν συμβαίνει, όπως παλαιά, με την εκτύπωση χρημάτων, αλλά με την λήψη δανείων από το δημόσιο (αλλά και τις επιχειρήσεις και τους ιδιώτες), από τις εμπορικές τράπεζες, αλλά και το σύγχρονο σκιώδες τραπεζοπιστωτικό σύστημα (όπως επίσης, με τη δανειοδότηση των τραπεζών από τις κεντρικές τους, ή από την μεταξύ τους δανειοδότηση, στην διατραπεζική αγορά).
Για παράδειγμα, όταν το δημόσιο (ή μια εταιρία, ή ένας ιδιώτης) δανείζεται από μία εμπορική τράπεζα, δημιουργούνται αυτόματα νέα χρήματα (όπως και όταν η ιδιωτική τράπεζα δανείζει κάποια άλλη τράπεζα, ή δανείζεται από την κεντρική τράπεζα, ή ακόμα, όταν οι ιδιωτικές τράπεζες αγοράζουν στοιχεία του ενεργητικού τους - αξιόγραφα, ακίνητα και άλλα τέτοια στοιχεία -, με το άνοιγμα πιστωτικού λογαριασμού όψεως στον πωλητή, με τον οποίο συναλλάσσονται).
Έτσι λοιπόν, η δημιουργία του νέου χρήματος είναι συνδεδεμένη με τη δημιουργία πιστώσεων και των συνεπαγόμενων χρεών, ενώ η εξόφληση των πάσης φύσεως δανείων, ή η πώληση των στοιχείων του ενεργητικού από τις τράπεζες καταστρέφει, δηλαδή, κατ' ουσίαν μετριάζει, την υπάρχουσα ποσότητα χρημάτων. Αυτό το λογιστικό χρήμα (το "άϋλο" χρήμα), που δημιουργείται, με αυτόν τον τρόπο, είτε καταστρέφεται, είτε όχι, είναι το αποκαλούμενο, "FiatMoney" και αφορά αυτό το παραγόμενο εκ του μηδενός χρήμα.
Αυτό το fiat money αφορά πραγματικές αξίες, εφόσον οι τράπεζες το δανείζουν έναντι υλικών αξιών (ακίνητα, αξιόγραφα, μετοχές κλπ), οι οποίες χρησιμεύουν στις τράπεζες σαν εγγυήσεις.
Όταν όμως οι υλικές αυτές αξίες είναι υπερτιμημένες, όπως στο παράδειγμα των ενυπόθηκων δανείων το 2008 στις Η.Π.Α., αλλά και στην Ισπανία, στην Ιρλανδία και αλλού, όταν δηλαδή υπάρχουν φούσκες, που δημιουργούν ανισορροπίες στις αγορές, τότε τα χρήματα που δημιουργούνται με αυτόν τον τρόπο είναι καμένα χαρτιά – με αποτέλεσμα να οδηγούν στις χρηματοπιστωτικές κρίσεις, όπου καταστρέφονται - δηλαδή ουσιαστικά διαγράφονται - στην πραγματικότητα οι υπερβάλλουσες ποσότητες και οι σχετικές με αυτές απαιτήσεις.
That's the end of the game. Τώρα και στην ευρωζώνη, τουλάχιστον, με την μορφή, με την οποίαν, έως τώρα, εμφανιζόταν. Το γεγονός ότι η φούσκα έσκασε στα χέρια του ΓΑΠ (λόγω της απύθμενης βλακείας του) και πάνω στην χώρα μας, δεν αλλάζει, ούτε καν μετριάζει τα πράγματα.
Θαρσείν χρει, λοιπόν. Αλλά ποιός από την παραπαίουσα και έντρομη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ έχει το απαιτούμενο θάρρος; Φοβάμαι ότι ουδείς έχει το ανάλογο θάρρος, που απαιτούν οι περιστάσεις και γι' αυτό οι εκπρόσωποί της οχυρώνονται πίσω από δεκάρικους υπέρ της "υπεράσπισης της νομιμότητας" και κατά της "ανομίας".
(Για να δούμε, μήπως μια κάποια λύση δώσουν οι σημερινές ιρλανδικές βουλευτικές εκλογές. Δύσκολο. Πολύ δύσκολο. Αλλά όχι απίθανο...)
Το σχόλιό μου δεν είναι άμεσα σχετικό με το θέμα της συζήτησης. Παρακολουθώ την επιχειρηματολογία του κ. Αναστασόπουλου σχετικά με τις καταστροφικές συνέπειες της εξόδου από την δραχμή αλλά, δυστυχώς, οι γνώσεις μου περί την οικονομία είναι πενιχρές και μέσα στον κυκεώνα των γνωμών στέκομαι προβληματισμένος και απορων. Παρατηρώ, όμως, ότι ο προαναφερθείς σχολιαστής όπως και πλείστοι όσοι άλλοι αρθρογράφοι, μάλλον για λόγους που υποσυνείδητα σχετίζονται με την ενίσχυση του επιχειρήματός τους καταφεύγουν στην χρήση αρχαιοελληνικών εκφράσεων, τις οποίες συνήθως κακοποιούν γραμματικά και συντακτικά. Κ. Αναστασόπουλε, αφού, χωρίς , βέβαια, να το δηλώνετε, προσβλέπετε στο κύρος που θα σας προσδώσει η χρήση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, μάθετε ότι το αρχαίο ρήμα χρη γράφεται με ήτα.Ελπίζω η γνώση σας περί τα οικονομικά να μην είναι αντίστοιχη της αρχαιομάθειάς σας. Διότι ίσως και να ισχύει το '' εξ όνυχος τον λέοντα''
Επί της διαδικασίας, ως προς το κομμάτι της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, έχεις δίκιο, αγαπητέ ανώνυμε. Αν και δεν είναι το μόνο γραμματικό λάθος στα σχόλιά μου, τα οποία έχουν αρκετά λάθη, εξ αιτίας του γεγονότος ότι τα δημοσιεύω έτσι όπως τα πρωτοσκέπτομαι και χωρίς δεύτερη επεξεργασία (τα 345 δισ. € του ελληνικού δημόσιου χρέους, κάποια στιγμή, λόγω αναγραμματισμού, τα έκανα 354 δισ. € και άλλα πολλά ανάλογα λάθη).
"Θαρσείν χρή", λοιπόν, αγαπητέ φίλε, διότι δεν διεκδικώ κανένα αλάθητο.
Και φυσικά δεν διεκδικώ κάποιο κύρος από την χρήση αυτής της ωραίας και παραστατικής αρχαιοελληνικής φράσης. Η χρήση της έγινε μόνο και μόνο επειδή αρμόζει στις παρούσες περιστάσεις. Επειδή, δηλαδή, η ύπαρξη του θάρρους είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την άσκηση οικονομικής πολιτικής και την λύση του καίριου και θανάσιμου προβλήματος, που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και κοινωνία, από τις εγκληματικές στρατηγικές επιλογές της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και το οποίο είναι ένα και μόνο και συνοψίζεται στο τεράστιο ελληνικό δημόσιο χρέος των 345 δισ. €, το οποίο διογκώνεται τοκιζόμενο και φυσικά, υπό τις παρούσες συνθήκες, δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί ό,τι και αν γίνει - ακόμα και αν όλος ο ελληνικός πληθυσμός πωληθεί στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής (ή οποιουδήποτε άλλου σημείου του ορίζοντα).
Και δεν χρειάζεται να είναι κάποιος οικονομολόγος για να αντιληφθεί την καταλυτική επίδραση που είχε η αντικατάσταση της δραχμής από το ευρώ στην κατάπτωση και στην ουσιαστική χρεωκοπία του ελληνικού κράτους και της οικονομίας της χώρας.
Η επιχειρηματολογία, επί της ουσίας του όλου προβλήματος που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία και κοινωνίας, είναι απλή - μπορώ να πω απλούστατη και δεν χρειάζεται πολλή σκέψη, ούτε μεγάλη κόπωση για να γίνει αντιληπτή.
Τα νούμερα δεν βγαίνουν. Αυτή είναι η ουσία. Όσο και αν επιθυμούν το αντίθετο η τρόϊκα των εκπροσώπων των δανειστών, ο ΓΑΠ, ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης, ο κ. Μπάμπης Παπαδημητρίου (οι οποίοι μας έχουν πει, αναπαράγοντας τις πιο αμετροεπείς ανοησίες του οικονομικού επιτελείου της κ. Μέρκελ, ότι, με την εφαρμογή των μέτρων του Μνημονίου, τον Απρίλιο του 2011 η Ελλάδα θα επιστρέψει στις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές για δανεισμό) και οι συν αυτώ - στους οποίους συμπεριλαμβάνω (όχι αδίκως) και τον κ. Τσούκα. Τόσο απλά είναι τα πράγματα και τα δεδομένα που έχουμε μπροστά μας.
Λύσεις χωρίς κόστος δεν υπάρχουν. Όπως, επίσης, δεν υπάρχουν συμβατικές διαχειριστικές λύσεις. Σε τέτοιο αδιέξοδο έχουν οδηγήσει την χώρα οι στρατηγικές ανοησίες της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, που έφεραν την ελληνική οικονομία μπροστά στον ξαφνικό θάνατο. Δηλαδή στην χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου, που συμπαρασέρνει και την ελληνική οικονομία.
Γι' αυτό "θαρσείν χρη". Το θάρρος (και το θράσος) είναι απαραίτητο - π.χ. με την κιβδήλωση (αν μου επιτρέπεται η χρήση ενός τέτοιου όρου) του ευρώ από την όποια ελληνική κυβέρνηση (αν αυτή αποφασίσει να μείνει στην ευρωζώνη). Αυτή η πρόταση που κάνω (και δεν έχω δει να την έχει κάνει κάποιος άλλος) είναι, προφανώς, αντισυμβατική, αλλά, αν συνοδευτεί από τα κατάλληλα μέτρα (π.χ. κήρυξη της χώρας σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης - και η ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας αποτελεί βασιμότατη αιτία για την κήρυξή της σε μια τέτοια κατάσταση, όχι μόνον τώρα, αλλά από τον περυσινό χειμώνα -, με παράλληλη εντολή στην Τράπεζα της Ελλάδος να κόψει ευρώ, για την αποπληρωμή του ελληνικού δημόσιου χρέους). Να είσαι σίγουρος, αγαπητέ φίλε, ότι οι ευρωζωνίτες δεν έχουν τρόπο αντίδρασης, διότι οι ευρωπαϊκές συνθήκες δεν έχουν μηχανισμούς αντίδρασης, απέναντι σε μια τέτοια συμπεριφορά ενός κράτους μέλους της ευρωζώνης, που βρίσκεται μπροστά σε μια τέτοια πραγματική κατάσταση έκτακτης ανάγκης.
Βέβαια, αυτή η λύση δεν είναι η μόνη. Είναι μόνον μία από μια σειρά άλλων λύσεων, που θα μπορούσαν να ακολουθηθούν. Αλλά είπαμε : Θαρσείν χρή.
Και αυτό το θάρρος (και το ανάλογο θράσος) είναι που λείπουν από την ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία τρέμει και την σκιά της...
Η λύση για την οικονομια που εκεί δεν αναφέρεται κάνεις πολιτικός από κανένα χώρο είναι μέσω ταιπεδ δείτε λίγο το καταστατικό του και θα δείτε ότι εκεί γίνεται το πλιάτσικο εκεί που υπάρχει λύση! Ν3986/2011 κράτος δεν υπήρχε δεδομένα δεν υπήρχανααπό τους φαυλους της εξουσίας προ μνημονίου! Δεν πας για δανεικά οταν δεν έχεις δεδομένα κόστους λειτουργίας κράτους! Ας πάμε στην ουσία της αιτίας να βρούμε το φάρμακο. Η Ελλάδα μόνο επί Καποδίστρια πήγε να κάνει δομές κράτους που δεν έκανε ποτε!
Δημοσίευση σχολίου