Η ουρά είναι μεγάλη. Το συνοδευτικό τηλεοπτικό ρεπορτάζ μιλά για τους άστεγους και τα συσσίτια στα οποία σιτίζονται χιλιάδες πλέον άνθρωποι στην Αθήνα. Η κάμερα επικεντρώνεται σε έναν νέο, γύρω στα τριάντα. Ευγενική φυσιογνωμία. Άνεργος. «Είμαι νέος», λέει στη δημοσιογράφο. «Θέλω να ζήσω, να παλέψω, να προσφέρω στην κοινωνία…». Κομπιάζει, τα μάτια του ελαφρώς υγραίνονται. «Αλλά…». Δυσκολεύεται να συνεχίσει. Κομπιάζει ξανά. «Δεν βλέπω κάποιο αύριο…».
Το σώμα τα λέει όλα. Η παύση, το κόμπιασμα στη φωνή, τα υγρά μάτια. Ψυχή πλακωμένη από την απελπισία, ζωή δίχως μέλλον. Ο ζόφος μας κυκλώνει από παντού. Τα λόγια έχουν τη δική τους βαρύτητα. «Είμαι νέος», η ζωή είναι μπροστά. Θέλω να τη χαρώ. Η ζωή είναι αγώνας. «Θέλω να παλέψω…», να μοχθήσω. Να παλέψω όχι αυτο-αναφορικά, αλλά για «να προσφέρω στην κοινωνία». Ακόμα και στην απελπισία του, ο άνεργος νέος δεν αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ατομικιστικά. Αυτοπροσδιορίζεται ετερο-αναφορικά. Θαυμάσιο μάθημα πολιτικής αγωγής.
Αναρωτιέμαι: πως θα κοιτάξουν αυτό τον νέο άνθρωπο στα μάτια οι πολιτικοί; Τι θα του πουν; Τους τύπτει η συνείδησή τους; Έχουν την ικανότητα να αυτοπροσδιοριστούν με σημείο αναφοράς την κοινωνία, όχι τον εαυτό τους; Τους έκανε η κρίση να ξαναδούν με αυθεντικότητα τα πεπραγμένα τους; Αμφιβάλλω. Η αναστοχαστικότητα είναι άγνωστη λέξη για πολλούς από αυτούς…
Το ανάστημα ενός ηγέτη φαίνεται στα δύσκολα. Ο Χάρτ Νταϊκ, καπετάνιος του Βρετανικού θωρηκτού «Κόβεντρυ», θα μείνει στην ιστορία γιατί, όταν χτυπήθηκε το πλοίο του στον πόλεμο των Φόκλαντ, δεν το εγκατέλειψε, παρά τα τραύματά του, μέχρις ότου όλο το πλήρωμα το είχε εγκαταλείψει. Αντιθέτως, ο καπετάνιος του «Κόστα Κονκόρντια» Φραντσέσκο Σκετίνο, εγκατέλειψε το κρουαζερόπλοιο όταν αυτό προσέκρουσε στα βράχια, δίχως να μεριμνήσει για τη διάσωση όλων των επιβατών. Ο ένας απεδείχθη λιοντάρι που μάχεται, ο άλλος ποντίκι που πηδά από το πλοίο.
Με ελάχιστες εξαιρέσεις, η πολιτική μας τάξη απαρτίζεται κυρίως από ποντίκια, όχι λιοντάρια. Βλέπεις πως πολιτεύονται ακόμη και τώρα – κουτοπόνηρα, υποκριτικά, αυτο-εξυπηρετικά. Μερικοί ανακάλυψαν το κόλπο της «αυτοκριτικής» προκειμένου να περισώσουν την πολιτική σταδιοδρομία τους. Ο Χρυσοχοϊδης, χωρίς ίχνος ντροπής, διαλαλεί ότι «δεν διάβασε το Μνημόνιο»! Η Κατσέλη μας είπε ότι είχε «τρείς ώρες» να το διαβάσει!
Προσέξτε την ανευθυνότητα και το θράσος τους. Ως μέλη του υπουργικού συμβουλίου συμμετείχαν στην πιο σημαντική απόφαση που πήρε ελληνική κυβέρνηση τις τελευταίες δεκαετίες (να προσφύγει η χώρα σε διεθνή οικονομική βοήθεια), και μας λένε ότι, την απόφαση αυτή, την πήραν απροετοίμαστοι! Δεν διάβασαν, δεν ρώτησαν, δεν έμαθαν! Άνθρωποι στους οποίους εμπιστευτήκαμε τη διαχείριση των κοινών αδιαφόρησαν για την αποστολή τους. Αν αυτό δεν είναι παράβαση καθήκοντος, τι είναι;
Ακόμη χειρότερα: δεν ντρέπονται να ομολογήσουν δημοσίως την ανευθυνότητά τους. Τρισχειρότερα: σα να μη συνέβη τίποτα, θέλουν να αγωνιστούν, λέει, για να αλλάξει το φαύλο πολιτικό σύστημα, το οποίο τόσο πιστά υπηρέτησαν! «Έχω αποφασίσει, να ανοίξω ένα καινούριο δρόμο […] στο πολιτικό σύστημα», δηλώνει μεγαλοπρεπώς ο κ.Χρυχοϊδης. «Δεν μπορώ να [το] γκρεμίσω μόνος μου. […] Πρέπει να ενωθούν οι ζωντανές δυνάμεις αυτού του τόπου […], για να το γκρεμίσουμε αυτό το σύστημα[…]. Μωρέ μπράβο, μας προέκυψε Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ ο Χρυσοχοϊδης! Προηγήθηκε, βεβαίως, στο ρόλο του Γκάντι η Μπακογιάννη!
Προσέξτε την πονηρία του ανδρός: ο κ. Χρυσοχοϊδης θέλει να γκρεμιστεί το πολιτικό σύστημα, αλλά αυτός να επιβιώσει! (Αντιστοίχως, η κ. Μπακογιάννη και ο κ.Σαμαράς, βασικοί πυλώνες του σάπιου πολιτικού συστήματος, επιζητούν κι αυτοί την «ανατροπή» του, αλλά οι ίδιοι να μείνουν αλώβητοι!). Αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στο ναυάγιο, θέλουν να της ανοίξουν τώρα καινούριους δρόμους! Ο Χρυσοχοϊδης, που υπηρέτησε πιστά έναν ανίκανο πρωθυπουργό, κάνει «στρατηγικά» την «αυτοκριτική» του για να μην αναδεχθεί εμπράκτως τις ευθύνες του – να παραιτηθεί. Αποστασιοποιείται από το Μνημόνιο χωρίς να ενοχλείται αν έτσι εμφανίζεται ανερμάτιστος. Σε πήραμε χαμπάρι ομορφάντρα μου, μην κουράζεσαι…
Όσοι θέλουν ν’ αποφύγουν την κριτική, κατασκευάζουν την «αυτοκριτική». Δεν κοστίζει τίποτε, καταναλώνεται εύκολα, παραπλανά αποτελεσματικά. «Έχουμε όλοι […] μια ιστορική ευθύνη γιατί φτάσαμε στο σημείο αυτό», δήλωσε ο πολύς κ.Βενιζέλος. Προσέξετε: οι πολιτικάντηδες προσποιούνται ότι αναγνωρίζουν τις ευθύνες τους γενικώς και αορίστως, για να μην αναλάβουν καμία συγκεκριμένη. Ο κ.Βενιζέλος δεν θέλει να θυμόμαστε λ.χ. ότι, το 2001, μαζί με τον κ.Πάγκαλο (και όλο το βαθύ ΠΑΣΟΚ), αντιτάχθηκε σθεναρά στο νόμο Γιαννίτση για το ασφαλιστικό. Δεν θα τον ακούσετε ποτέ να ομολογήσει αυτή τη συγκεκριμένη ευθύνη. Γιατί αν την ομολογήσει, θα πρέπει να επεκταθεί. Να μας εξηγήσει τη στάση του τότε και τις αρνητικές συνέπειες που είχε. Με άλλα λόγια, πρέπει να απο-καλυφθεί, πράγμα άκρως επικίνδυνο για έναν φιλόδοξο πολιτικάντη.
Οικειοποιούμενοι την κριτική πους τους ασκείται, οι πολιτικάντηδες την ευνουχίζουν, την προσαρμόζουν στα μέτρα τους, της προσδίδουν ανώδυνο γι αυτούς περιεχόμενο. Το ότι εξευτελίζονται, ποσώς τους ενδιαφέρει. Η αξιοπρέπεια δεν αποτελεί πάγια αξία του πολιτικού μας συστήματος, έτσι κι αλλιώς, άρα όλα επιτρέπονται. Καλούν τους πολίτες να κάνουν «θυσίες» δίχως αυτοί να θυσιάσουν κάτι πολύτιμο. Το ρίσκο και η αυτο-θυσία τους είναι τόσο άγνωστες έννοιες όσο η τόλμη και το δημόσιο συμφέρον.
Ο Σκετίνο δεν θα ξαναβρεί ποτέ δουλειά στη ζωή τους ως καπετάνιος. Οι δικοί μας καπετάνιοι, που κατέστρεψαν μια ολόκληρη χώρα, αξιώνουν ακόμη να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα κοινά. Αν τους τον δώσουμε θα είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
5 σχόλια:
Πολύ βιαστικά ένα νέο άρθρο. Προς τι άραγε; Ευαισθητοποίηση και αλληλεγγύη στους αθηναίος άστεγους που προβάλλουν τα κανάλια; Παραδοχή ότι ο κ. καθηγητής έκανε λάθος με το ανοιξει μια χαμηλου επιπέδου οπαδικής συζήτησης στο περιώνυμο του μπλοκ για τον Χριστόφια και τον Πολυβίου; Πραδοχή ότι "που δαμέσα εμπήκαμε δεν βγκαίνουμε;"
Όπως φάνηκε δυστυχώς και από την πρότελευταία ανάρτηση, ο κ. καθηγητής είναι πολύ νευρικός και πάσχει από σύνδρομο καταδίωξης όταν υποστεί τεκμειριωμένη και μεθοδολογικά ορθή κριτική, όταν δεν τον θαυμάζουν κα δεν τον χειροκροτούν όλοι. Αυτό το σκοπό είχε και χθεσινή ανακοίνωση της πρυτανίας ότι το κ. τσούκκας έχει δικαίωμα να λέει... την άποψή του (!!!)
Κια ποιός παρακαλώ του στέρησε αυτό το δικαίωμα αφού όλα σχεδόν τα ΜΜΕ τον υποστήριξανεκτός από μια εφημερίδα των 2.000 φύλλων; Αλλού είναι το πρόβλημα. Είναι τα ωευδοφανή του επιχηρήματα και ο φόβος του τελικού διασυρμού.
Ο κ. τσούκκας είχε μαζί του "όλο τον κυπριακό λαό" αν πιστέψουμε τα σχόλια της πλειοψηφίας στο πλόκ είχε (σημαντικό) την υποστήριξη των εθνικιστών και σίγουρα την στήριξη του Φιλελέύθερου. Εναντίον του είχε για μια ή δυο μέρες την μικροχαραυγή. Κι όμως ένιωσε ότι απειλήται ακριβώς όπως ένα κακομαθημένο παιδάκι.
...Έλεος πλεόν!!!
Όπου γυρίσεις, ένας ηλίθιος.. Στην περίπτωση αυτή ένας αναίσθητος. Αν εδιάβαζες το άρθρο θα ντρεπόσουν να γράψεις.
ΥΓ. Νωρίς δεν έπιασες δουλειά; Και εργάζεστε και Σάββατο; Ή έχετε βάρδιες;
Αν κατάλαβα σωστά, το 1ο σχόλιο είτε γράφτηκε σε λάθος ανάρτηση, είτε εμπίπτει στην 3η κατηγορία αντιδράσεων της προηγούμενης ανάρτησης.
Η λέξη ηλίθιος σου έρχεται πολύ ευκολα. Ο τσούκας σου την έμαθε ή σου έμεινε αποθυμένο από παιδί; :-)
Εξαιρετικό άρθρο και επί της ουσίας. Γενικώς πιστεύω ότι δεν έχουν νόημα οι πολλοί έπαινοι αλλά τους κάνω γιατί διάβασα τους ανόητους σχολιασμούς των "απο πάνω" ανώνυμων.
Και θα ήθελα να τους ρωτήσω, που διαφωνούν με τα γραφόμενα στο άρθρο; Ή απλά "πόσταραν" σχόλια σε λάθος κείμενο;
Υ.Γ.: Για αυτούς που εξακολουθούν να είναι δύσπιστοι, διαβάστε την συνέντευξη του Πεπελάση στο περιοδικό ΜΟΝΟ. Εκεί θα φρίξετε με όσα καταμαρτυρεί για τους Παπανδρέου, ένας άνθρωπος που τους ξέρει από μέσα, παπού, πατέρα, γυιό.
Δημοσίευση σχολίου