Πέμπτη 19 Απριλίου 2012

Τρόικα και πάλι τρόικα – Απάντηση στους επικριτές μου

Μερικές σκέψεις με αφορμή τα σχόλια που αναρτήθηκαν στο άρθρο μου «Τρόικα και πάλι τρόικα.

Κάθε πρόγραμμα αλλαγής εμπεριέχει αντιφάσεις (όπως σωστά επισημαίνει ο Petronius). Διακεκριμένοι κοινωνικοί επιστήμονες έχουν αναφερθεί σε αυτές  - βλέπε, για παράδειγμα, την έννοια της «διπλής δέσμευσης» (“double bind”) του Gregory Bateson. Όσοι μου κάνουν την τιμή να με διαβάζουν θα έχουν δει τις επανειλημμένες αναφορές μου σε παράδοξα: σε φαύλους κύκλους, στο πρόβλημα της αυτο-αναφοράς, στη διπλή δέσμευση, στο boot strapping problem. Η πολιτική αναγέννηση του τόπου μας είναι μια βαθιά παράδοξη διαδικασία, αφού ο φορέας και το αντικείμενο της αλλαγή συμπίπτουν. Είμαστε σαν τον βαρόνο Μινχάουζεν, που καλείται να πιαστεί από τα μαλλιά του για να σωθεί!

Σε πρόσφατη ακαδημαϊκή μου εργασία έχω ασχοληθεί με το πρόβλημα αυτό (βλ. Enacting reforms: An enactivist theory, στο συλλογικό τόμο Kalyvas, Pagoulatos & Tsoukas (eds.), From Stagnation to Forced Adjustment: Reforms in Greece, 1974-2010, Columbia University Press, 2012 (in press)). Ο εντοπισμός των παραδόξων της αλλαγής δεν ακυρώνουν το εγχείρημα της αλλαγής, αλλά φωτίζουν τις δυσκολίες του (βλ. και το συναφές άρθρο στου Στ. Μηχιώτη, «Οι βαθύτεροι παράγοντες αποτυχίας μιας μεταρρύθμισης», Οκτώβριος 2011, σε αυτό το ιστολόγιο). Ακριβώς επειδή η αλλαγή είναι τρομερά δύσκολο να παραχθεί ενδογενώς σε ένα φαύλο πολιτικό σύστημα, η έξωθεν πίεση είναι, υπό όρους, χρήσιμη στην υποβοήθηση των αλλαγών. Οι «εξωτερικοί περιορισμοί» τροφοδοτούν ένα σύστημα με «ενέργεια», η οποία, κατάλληλα χρησιμοποιούμενη από τους εσωτερικούς παίκτες, μπορεί να ωθήσει στην αναδιοργάνωση του συστήματος. Το θέμα αυτό το έχω αναλύσει στη μελέτη μου για τις αλλαγές στη ΔΕΗ την περίοδο 2000-2004 (βλ. Tsoukas & Papoulias, Third-order change, Long Range Planning, 38:79-95, 2005). Η συμμετοχή μιας χώρας σε υπερεθνικούς οργανισμούς (συνήθως για ευρύτερους γεωπολιτικούς λόγους) δημιουργεί ένα πλαίσιο το οποίο δεσμεύει τις κυβερνήσεις σε αλλαγές που, υπό διαφορετικές συνθήκες, δεν θα υιοθετούσαν αυτοβούλως.

Ένα παράδειγμα. Αν ήμουν Τούρκος πολίτης θα ήμουν ένθερμος υποστηρικτής της χώρας μου στην ΕΕ, στο μέτρο που αυτή θα ωθούσε στον δυνητικό μετασχηματισμό της ανελεύθερης θεσμικής κουλτούρας της χώρας μου σε μια κουλτούρα «κανονικής» φιλελεύθερης δημοκρατίας. Θυμίζω τις αλλαγές που έχουν επέλθει στην Τουρκία τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα στην αλλαγή του ποινικού κώδικα, τη μεγαλύτερη (αν και ανεπαρκή…) προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και την ενίσχυση του πολιτικού έναντι του στρατιωτικού στοιχείου. Αυτές οι αλλαγές δεν «επιβάλλονται» τόσο απ’ έξω, όσο οι έξωθεν «εξωτερικοί περιορισμοί» χρησιμοποιούνται από την μεταρρυθμιστική εσωτερική ελίτ για την προώθησή τους. Αν δεν υπάρχουν μεταρρυθμιστές στο εσωτερικό της χώρας, οι «εξωτερικοί περιορισμοί» δεν επαρκούν. 

Κάπως έτσι βλέπω και τη διαδικασία αλλαγής στο εσωτερικό της χώρας μας. Το φαύλο πολιτικό σύστημα αδυνατεί να παράξει εκ των ένδον τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η Ελλάδα. Οι «εξωτερικοί περιορισμοί» που θέτει η τρόικα, παρέχουν ένα στιβαρό λογοπλαίσιο στους όποιους εσωτερικούς μεταρρυθμιστές (εξ επιλογής ή εξ ανάγκης) και την απαραίτητη πειθαρχία, προκειμένου η χώρα να αποκτήσει λειτουργικούς θεσμούς σύγχρονης χώρας. Ένα παράδειγμα: είναι η τρόικα (δυστυχώς…) που επιμένει να αποκτήσει η χώρα ένα σοβαρό φοροεισπρακτικό μηχανισμό και μια ευρεία φορολογική βάση, αφού, χωρίς αυτά, τα δημόσια έσοδα καταρρέουν. Η φαύλη πολιτική ελίτ, με ελάχιστες εξαιρέσεις, κλείνει παραδοσιακά το μάτι στους φοροφυγάδες, προβαίνει σε ποικίλες διευθετήσεις («περαιώσεις», κλπ) με τις οποίες τιμωρούνται οι νομοταγείς και επιβραβεύονται οι παρανομούντες. Το ίδιο ισχύει και για την εκτεταμένη διαφθορά που θυμίζει τριτοκοσμική χώρα.

Μήπως η επιδίωξη της «επιτήρησης» κατατάσσει ανθρώπους όπως εγώ στους υποστηρικτές του «ντροπαλού ολοκληρωτισμού», όπως διατείνεται ο κ. Τ. Αναστασόπουλος; Δεν νομίζω. Αναγνωρίζω, βεβαίως, ότι αυτή μου η στάση προκρίνει λύσεις που δεν συνάδουν με την παραδοσιακή έννοια της εθνικής κυριαρχίας ή έχουν ακόμη κι ένα στοιχείο σκληρού βολονταρισμού (που μερικοί θα αποκαλούσαν «αυταρχισμό»). Αποδέχομαι τις κατηγορίες αυτές, στο μέτρο που δεν είμαι ιδεοληπτικός, αλλά αντλώ τη θεωρητική σκευή μου, μεταξύ άλλων, από τον πραγματισμό του Θουκυδίδη και του Μακιαβέλι. Δείτε τον σκληρό βολονταρισμό του Ιωάννη Καποδίστρια ή του Ελευθερίου Βενιζέλου όταν κλήθηκαν να κυβερνήσουν τη χώρα υπό χαοτικές συνθήκες. Η διακυβέρνηση της χώρας δεν είναι ακαδημαϊκό σεμινάριο αναζήτησης της «αλήθειας», αλλά σκληρές επιλογές υπέρ του συλλογικού συμφέροντος, σε διαρκώς μεταβαλλόμενες συνθήκες. Γι αυτό η «φρόνηση», όχι η ιδεοληπτική προσήλωση σε δόγματα, είναι το σημαντικότερο προσόν του καλού κυβερνήτη.

Η Ελλάδα δεν τελεί υπό «κατοχή». Η «επιτήρηση» την οποία υφίστανται είναι αποτέλεσμα της άφρονος πολιτικής της τις τελευταίες δεκαετίες. Χάνουμε βαθμούς ελευθερίας ως αυτοκυβερνώμενη οντότητα, στην έκταση που κακοδιαχειριστήκαμε τα δημόσια οικονομικά μας (εξαιτίας της πολιτικής παθογένειας του κομματικού-πελατειακού κράτους) και προσφύγαμε στη διεθνή οικονομική βοήθεια. Η πιεστική οικονομική ανάγκη απομειώνει, βεβαίως, τις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές μας. Αυτό είναι το κόστος της αφροσύνης. Όλα πληρώνονται, δεν υπάρχει δωρεάν γεύμα. Στο μέτρο που θα συμμαζέψουμε το σπίτι μας (δηλαδή: θα υιοθετήσουμε όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που θα προάγουν την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, θα περιορίζουν τη φαυλότητα του πολιτικού συστήματος, και θα ενδυναμώνουν την αναθέσμιση της χώρας), θα ανακτούμε τους βαθμούς ελευθερίας που χάσαμε και θα καταστούμε πλήρως αυτοκυβερνώμενη οντότητα ξανά.

Όποιος βλέπει ιδεοληπτικά την έννοια της «ανοιχτής κοινωνίας», θεωρεί απαράδεκτη την «επιτήρηση» της τρόικας. Όποιος τη βλέπει χωρίς ιδεοληπτικές παρωπίδες, αναγνωρίζει την επιτήρηση ως ένα αναγκαίο κακό, αφού σηματοδοτεί ταυτόχρονα και την κολοσσιαία αποτυχία τη χώρας ως αυτοκυβερνώμενη πολιτική οντότητα, και τη δυνητική μεταρρύθμισή της σε μια κανονική, σύγχρονη χώρα. Στον πραγματικό κόσμο, αναγκαζόμαστε πολλές φορές να επιλέξουμε μεταξύ εναλλακτικών που δεν επιθυμούμε. Αυτό είναι το τίμημα που καταβάλλουμε μετέχοντας σε έναν δύστροπο κόσμο που δεν είναι καθρέφτης των επιθυμιών μας. Οι σοφοί κυβερνήτες το γνωρίζουν. Οι άφρονες το παραβλέπουν.


21 σχόλια:

Unknown είπε...

Κύριε Τσούκα γράψατε: "Κάθε πρόγραμμα αλλαγής εμπεριέχει αντιφάσεις (όπως σωστά επισημαίνει ο Petronius)." Θέλω να διεκδικήσω 30% του credit για την συγκεκριμενοποίηση της εν λόγω αντιφάσης. 'Οπως π.χ. δώθηκε μερικό credit στον καθηγητή Bruce Kleiner για την εκλαϊκευση της απόδειξης της Poincaré conjecture από τον Grigori Perelman. ΓΣ

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Ορθή η επισήμανση. Mea culpa. Εγραψα το κείμενο κάπως βιαστικά. Credit is due to Mr Atmatzidis too.

Ανώνυμος είπε...

Είμαι δικηγόρος Αθηνών πάνω από 20 χρόνια και θεωρούσα συντεχνιακό αίσχος τους γεωγραφικούς περιορισμούς, την υποχρεωτική παράσταση στις μεταβιβάσεις ακινήτων και τις υποχρεωτικές κατώτατες αμοιβές. Υπέστην την μήνιν των συναδέλφων μου για τις απόψεις μου επί πολλά έτη. Πραγματικά λυπάμαι που χρειάστηκε η "επιτήρηση" της Τρόϊκας για να καταργηθούν αυτές οι αυτονοήτως παράλογες διατάξεις αλλά είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα που καταδεικνύουν την ορθότητα της λογικής του άρθρου σας. Εντούτοις, παραμένω εξαιρετικά επιφυλακτικός στη δυνατότητα μελλοντικής ανάκτησης της ανεξαρτησίας μας, κυρίως λόγω της παντελούς έλλειψης των πολιτικών αναστημάτων που θα απαιτηθούν γι'αυτό, συνεπώς φοβάμαι ότι το τίμημα θα είναι πολύ βαρύ ακόμη και στις επόμενες γενιές.

Unknown είπε...

Εμπνευστική η απάντησή σας κ. Τσούκα και δεν διαπίστωσα ίχνος βιασύνης. :)

1) "[..] μετέχοντας σε έναν δύστροπο κόσμο που δεν είναι καθρέφτης των επιθυμιών μας."

Ακριβώς! Θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές ή ιδεαλιστές? Επιλέγουμε να γνωρίσουμε "τον κακό μας εαυτό" και να αυτοπεριοριστούμε (όπως ο Οδυσσέας με τις Σειρήνες, ο τζογαδόρος με την δήλωση απαγόρευσης της πρόσβασης στο καζίνο, και εγώ που ούτε καν πλησιάζω βάζο με Nutella) ή παραμένουμε ιδεαλιστές ασκούμενοι wishful thinking και καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε λάθη?

2) Φαίνεται οτι και οι νόμοι της Φυσικής υποστηρίζουν το επιχειρημά σας, "Οι εσωτερικές δυνάμεις σε ένα σύστημα σωμάτων δεν μπορούν να μεταβάλλουν την κινητική του κατάσταση". (Βέβαια για τα υποκείμενα της Φυσικής δεν ορίζεται η έννοια της "συμπεριφοράς" /behavior απ' όσο γνωρίζω, εξού και η νομοτέλεια.)

ΓΣ

Petronius είπε...

Δεν διαφωνώ με την ουσία του σκεπτικού σας.

Κάθε φαύλος κύκλος συντηρείται με την "θετική" ανατροφοδότηση κάποιου "βασικού μεγέθους".

Στην περίπτωση της Ελλάδας ο φαύλος κύκλος του διεφθαρμένου κομματικού πολιτικού συστήματος είχε ως "βασικό μέγεθος" την φτηνή ροή δανεικού χρήματος από το εξωτερικό. Από τη στιγμή που αυτό σταμάτησε ο θάνατος αυτού του συστήματος και το σπάσιμο του φαύλου κύκλου ήταν δεδομένο και θέμα χρόνου.

Οπότε εκ των πραγμάτων ο φαύλος κύκλος στην Ελλάδα λύθηκε από τη στιγμή που δεν μπορούσαμε να δανειστούμε, δηλαδή από τη στιγμή που χρεωκοπήσαμε.

Σε περιπτώσεις σαν της Ελλάδας, μετά την χρεωκοπία, ο κύριoς κίνδυνος που υπάρχει είναι γίνει η χώρα failed state προτού ολοκληρωθουν κάποιες βσικές θεσμικές μεταρρυθμίσεις, που πάντα γίνονται εκ των πραγμάτων μετά από παρόμοιες χρεωκοπίες.

Εαν λοιπόν η "τρόικα" με τις ενέργειές της βοηθά στην ταχύτητα ολοκλήρωσης αυτών των μεταρρυθμίσεων είναι ευπρόσδεκτη.

Προσωπικώς δεν μπορώ να πω με σιγουριά εαν η παρέμβαση της τρόικας έχει βοηθήσει, μέχρι τώρα, περισσότερο από ότι μια άμεση, αρχική, άτακτη χρεωκοπία. Χρεωκοπία που θα καθάριζε το υπάρχον σύστημα σε μερικές βδομάδες αντί για τα χρόνια που θα πάρει στην τρόικα να επιτύχει το ίδιο.

Ξέρω ακούγεται ακραία η θέση μου και φυσικά δεν μπορώ να αποδείξω το αν μια άμεση, αρχική χρεωκοπία εκτός από την κάθαρση δεν μας μετάτρεπε και σε failed state.

Θα μπορούσα όμως ίσως να αποδείξω ότι με τον ρυθμό που πιέζει η τρόικα για μεταρρυθμίσεις το υπάρχον πολιτικό σύστημα, σε μερικούς μήνες το πιθανότερο θα είναι να έχουμε μετατραπεί σε failed state και να έχουμε τελικά και τυπικώς χρεωκοπήσει...

TassosAnastassopoulos είπε...

Ώστε η συνεπής υπεράσπιση των αρχών της "Ανοικτής Κοινωνίας" (και ο προσδιορισμός των εχθρών της) αποτελεί ιδεοληψία!

Μάλιστα. Ήταν να το ζήσω και αυτό. Άλλωστε, στην εποχή που ζούμε, θα ακουσθούν και θα γραφούν πολύ χειρότερα. Ως εκ τούτου, όλα είναι αναμενόμενα - ακόμα και οι μεγαλύτερες παραδοξολογίες, προκειμένου οι αλαφιασμένοι εκπρόσωποι της ελληνικής "ευρωπαϊστικής" ελίτ να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Ας είναι. Το γεγονός ότι αποκάλεσα τον κ. Τσούκα φορέα ενός νεότευκτου "ντροπαλού ολοκληρωτισμού", προφανώς, τον νομιμοποιεί να απαντά, όπως επιθυμεί και να ανταποδίδει τα ίσα, αφού δεν θέλει να αποδεχθεί την αλήθεια της διαπίστωσής μου.

Και μια και γίνεται λόγος για ιδεοληψίες και ιδεοληπτικές παρωπίδες, για να δούμε, λοιπόν, κάποιες από αυτές :

Ο κ. Τσούκας αποδέχεται - με το στανιό είναι η αλήθεια, αλλά το αποδέχεται - ότι η στάση του υπέρ της τρόϊκας και της "επιτηρητικής" πολιτικής της, προκρίνει λύσεις, που δεν συνάδουν με την παραδοσιακή έννοια της "εθνικής κυριαρχίας", για να ισχυρισθεί ότι δεν είναι ιδεοληπτικός.

Φυσικά, σφάλλει. Αυτή η παραδοχή είναι μια πλήρης απόδειξη της ολοένα και αυξανόμενης επικράτησης των προσωπικών του ιδεοληψιών (οι οποίες, βέβαια, δεν είναι κτήμα μόνο του ιδίου αλλά και του συνόλου της "ευρωπαϊστικής" πνευματικής ελίτ του τόπου και είναι αποτέλεσμα των συγχυτικών καταστάσεων που την έχουν αποπροσανατολίσει, ως αποτέλεσμα της σοβούσας και εξελισσόμενης, ολοένα επί τα χείρω, κρίσης, εδώ και μια διετία), όσον αφορά την τακτική και την στρατηγική ανάλυση των εμπειρικών δεδομένων, που προκύπτουν από την ρέουσα πραγματικότητα.

Και εξηγούμαι, επειδή δεν μου αρέσει να αοριστολογώ :

Η εθνική κυριαρχία, ως έννοια, δεν έχει ένα αόριστο περιεχόμενο. Η ίδια η εξέλιξη και η ρέουσα πραγματικότητα της έδωσε ένα συγκεκριμένο περιεχόμενο. Και το περιεχόμενο αυτό ορίζεται, σαφώς (και μάλιστα σαφέστατα) από τον σύγχρονο νομικό μας πολιτισμό και από τις διεθνικές κοινωνικές συσσωματώσεις.

Στο Διεθνές Δίκαιο και στην τρέχουσα διεθνή πολιτική, η εθνική κυριαρχία προσδιορίζεται, αφ' ενός μεν, από την κρατική κυριαρχία, η οποία νοείται ως η ανεξαρτησία και η αυτονομία κάθε κράτους (δηλαδή της νομικής προσωπικότητας κάθε λαού που κατοικεί σε έναν εδαφικό χώρο), όταν αυτό το κράτος υφίσταται και αφ' ετέρου δε, από το δικαίωμα (ορθότερα την αξίωση) μιας εθνικής ομάδας για αυτοδιάθεση (και ελεύθερη επιλογή διακυβέρνησης), όταν, γι' αυτή την εθνική ομάδα, δεν υφίσταται δικό της κράτος και ευρίσκεται κάτω από την κυριαρχία ενός κράτους, το οποίο το αισθάνεται, ως ένα ξένο και εχθρικό κράτος.

Ευτυχώς, για εμάς, εθνικό κράτος υφίσταται. Δεν χρειάζεται να δημιουργήσουμε. Φρόντισαν γι' αυτό οι παλαιές γενιές.

Ο κ. Τσούκας αναγνωρίζει, λοιπόν, ότι σε αυτό το υφιστάμενο εθνικό κράτος, το οποίο χρεωκόπησε (υπαιτιότητι της εντόπιας "ευρωπαϊστικής" πολιτικοοικονομικής και πνευματικής ελίτ και των ευρωζωνιτών εταίρων της), ο ερχομός της τρόϊκας των δανειστών δεν συνάδει με την έννοια της εθνικής κυριαρχίας.

Ουσιαστικά, δηλαδή, αποδέχεται ότι ο ερχομός της τρόϊκας σηματοδότησε την κατάλυση της ανεξαρτησίας και της αυτονομίας του κράτους αυτού, μετατρέποντάς το, σε ένα παρακολούθημα των δανειστών.

[Οσονούπω, μάλιστα, δι' αυτού του τρόπου, φυσικά, κατελύθη, ουσιαστικώς και το δικαίωμα για αυτοδιάθεση στους "επιτηρούμενους" Έλληνες και πιθανότατα (μένει να το δούμε) οδεύει προς εξάλειψη και το δικαίωμα του πληθυσμού της χώρας να επιλέξει και τον τρόπο διακυβέρνησής του, αφού οι επιλογές διακυβέρνησης του τόπου, που προκρίνουν οι "επιτηρητές", που στηρίζει ο κ. Τσούκας, είναι σαφείς, συγκεκριμένες και αδιαπραγμάτευτες και συνοψίζονται στην αναφανδόν υποστήριξη των μνημονιακών κομμάτων, εισάγοντας στοιχεία πλήρους νόθευσης του πολιτεύματος, το οποίο καθίσταται διακοσμητικό].

TassosAnastassopoulos είπε...

Φυσικά, αυτή η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας μας, την οποία (κομψά) αποδέχεται ο κ. Χαρίδημος, ως συνέπεια των λύσεων που προκρίνει, αποτελεί τον ορισμό της Κατοχής της χώρας από ξένες δυνάμεις, αυτές των δανειστών, οι οποίοι - καθόλου τυχαίως - έχουν και μέγιστα ιδιοτελή συμφέροντα να εξυπηρετήσουν και να εξασφαλίσουν, τα οποία, φυσικά, είναι η είσπραξη του, όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μέρους του τοκογλυφικού δανεισμού του ελληνικού κράτους.

Και όμως, ο κ. Τσούκας, παρά το γεγονός ότι αποδέχεται την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας του ελληνικού πληθυσμού, αρνείται ότι η Ελλάδα τελεί υπό Κατοχή, προτιμώντας να αποκαλέσει αυτή την πραγματική Κατοχή, με ένα άλλο πιο «κομψό» και «επιτηδευμένο» όνομα :

Την ονομάζει «επιτήρηση», αποκαλώντας, όπως οι μεσαιωνικοί (και όχι μόνο) καλόγεροι, το κρέας ψάρι, προφανέστατα, για να γλυκάνει το πικρό χάπι και να αποφύγει τις οχληρές συνέπειες μιας ανοικτής παραδοχής αυτού, το οποίο, ουσιαστικώς, ομολογεί!

Ποιος, άραγε, στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι ιδεοληπτικός;

Αντιλαμβάνομαι, βέβαια, ότι, προφανώς, έχει, συναισθηματικού τύπου, αναστολές, οι οποίες τον εμποδίζουν να ονοματίσει, ως έχει και ως πρέπει, αυτό που υπάρχει και του οποίου την ύπαρξη - έστω, με το στανιό και τελώντας, υπό πίεση - αναγνωρίζει. Και οι αναστολές του αυτές προκύπτουν, όχι από τον "αυταρχισμό", ή τον "σκληρό" βολονταρισμό των θέσεων, που υποστηρίζει, αλλά από το ολοκληρωτικό τους περιεχόμενο. Εξ ου και ο προσδιορισμός των θέσεων αυτών (στον οποίον προσδιορισμό προέβην εγώ), ως θέσεων και στάσεων, που διέπονται από έναν νεότευκτο "ντροπαλό ολοκληρωτισμό".

Η αλήθεια πρέπει να λέγεται. Και πρέπει να λέγεται, σε περιστάσεις, σαν και αυτές που ζούμε, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρή είναι. Και τούτο διότι, μόνον μέσα από την πλήρη γνώση της ωμής και απροσχημάτιστης αλήθειας μπορούμε να προσδιορίσουμε τις ορθολογικές λύσεις, που είναι αναγκαίες για τον τόπο.

Και οι λύσεις αυτές δεν μπορούν να δοθουν από τους εμφανιζόμενους ως "επιτηρητές" και οι οποίοι δρουν ως κατακτητές, προκειμένου να διασφαλίσουν τα μεγάλα ιδιοτελή τους συμφέροντα...

Το γιατί θα το δούμε αργότερα.

TassosAnastassopoulos είπε...

Πρωτ' απ' όλα, οι εμφανιζόμενοι, ως "επιτηρητές", οι οποίοι δρουν, ως κατακτητές, δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα της χώρας, δηλαδή την ουσιαστική της χρεωκοπία (ούτε καν να βοηθήσουν στην εύρεση λύσεων αυτού του προβλήματος), όχι μόνον επειδή δεν είναι αυτό, που τους ενδιαφέρει, ούτε μόνον, επειδή η ίδια η έλευσή τους εδώ, είναι προϊόν του γεγονότος ότι έχουν οι ίδιοι, ισοδυνάμως με την εντόπια πολιτικοοικονομική ελίτ, θεμελιώδεις ευθύνες, για την δημιουργία και την ύπαρξη αυτού του προβλήματος, αλλά, κυρίως, επειδή οι "λύσεις", που προτείνουν, δηλαδή το ίδιο το περιεχόμενο του αποκαλούμενου "μεταρρυθμιστικού" τους προγράμματος, είναι ένα ουσιωδώς αντιμεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, το οποίο αποτελείται από ένα κράμα ενός ιδεολογικού δογματισμού, δεμένου με την ιδιοτελή εξυπηρέτηση των συμφερόντων που εκπροσωπούν και τα οποία είναι τα πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας.

Και φυσικά αυτό το πρόγραμμα των τροϊκανών αντιμεταρρυθμιστών είναι απόλυτα βλαπτικό για την ίδια την χώρα και τον πληθυσμό της, ως εδραζόμενο επί ανορθολογικών προβλέψεων και στοχεύσεων, και ως στηριζόμενο επί ανορθολογικά δομημένων και συγκροτημένων εφαρμοστικών μεθοδολογιών, αποτελώντας, ούτως ειπείν, ένα σχέδιο κοινωνικής μηχανικής, το οποίο χρησιμοποιεί άχρηστα, ή, έστω, εσφαλμένα εργαλεία κοινωνικής τεχνολογίας. Αλλά, ακόμα και αν το σχέδιο των τροϊκανών "επιτηρητών" ήταν ορθολογικό και σωστό, ο ελληνικός πληθυσμός (και αν όχι αυτός, τουλάχιστον η πνευματική ελίτ του τόπου και κάθε εγγράμματος άνθρωπος) θα έπρεπε να αρνηθεί την εφαρμογή, αφού αυτή η εφαρμογή προϋποθέτει την κατάλυση της εθνικής μας κυριαρχίας. Και τούτο διότι η ελληνική κοινωνία, παρά την ύπαρξη των μύριων όσων προβλημάτων της, δεν υπήρξε, ούτε είναι μια αποτυχημένη κοινωνία, ούτε το ελληνικό κράτος, παρά τα όσα προβλήματά του, υπήρξε ένα αποτυχημένο κράτος, έτσι ώστε να είναι δυνατόν να δικαιολογηθεί η κατάλυση της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας. Και η κοινωνία και το κράτος της χώρας μας διακρίθηκαν, μέχρι την έλευση των τροϊκανών, για την ομαλή δημοκρατική τους λειτουργία, από το 1974 και μετά, γεγονός το οποίο τους επέτρεψε να συμμετάσχουν σε όλους εκείνους τους διεθνείς οργανισμούς, οι οποίοι έθεταν ως προϋπόθεση την αδιατάρακτη δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας μας και του κράτους της.

Έτσι, λοιπόν, η κατάλυση της ελληνικής αυτοκυβέρνησης από τους τοκογλυφικούς δανειστές και τους εκπροσώπους τους, δηλαδή τους τροϊκανούς "επιτηρητές"/κατακτητές (διότι περί αυτού πρόκειται, όταν μιλάμε για την κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας, ή για την υιοθέτηση λύσεων, που δεν συνάδουν με την εθνική κυριαρχία - για να χρησιμοποιήσω τα λεκτικά φύλλα συκής, που χρησιμοποιεί ο κ. Τσούκας, προκειμένου να περιγράψει απαλά, το ίδιο γεγονός), είναι το ίδιο απαράδεκτη, ακόμα και αν αυτοί είχαν και εφάρμοζαν ένα ορθολογικό σχέδιο, το οποίο θα επέλυε τα προβλήματα, τα οποία ήλθαν να αντιμετωπίσουν.

Ο αείμνηστος και θυμόσοφος γέροντας, ο διδάσκαλος Karl Popper, θα χαμογελούσε, με ιδιαίτερη πίκρα και θα αντιμετώπιζε με την πασίγνωστη τετράγωνη και πάντα μαχητική λογική, τα σημερινά επιχειρήματα των σύγχρονων "παιδαγωγών" του ελληνικού πληθυσμού, που αφορούν την ανάγκη της "επιτήρησής" του, διακρίνοντας και το ουσιαστικό διανοητικό αδιέξοδο, όσων πνευματικών του "τέκνων", προβάλλουν τέτοιου είδους επιχειρήματα (π.χ. σαν τον κ. Τσούκα), που επικροτούν μια τέτοιου είδους "επιτήρηση", η οποία καταλύει τις διαδικασίες της αυτοκυβέρνησης αυτού του πληθυσμού, θέτοντάς τον υπό πολιτική και οικονομική Κατοχή (για δημοσιονομική Κατοχή έχει μιλήσει ο ανεκδιήγητος Ευάγγελος Βενιζέλος, περιγράφοντας, μόνον ένα από τα πολλά σκέλη αυτής της Κατοχής), χωρίς ούτε καν να ερωτηθεί ο πληθυσμός αυτός.

TassosAnastassopoulos είπε...

Και θα χαμογελούσε πικρά, ο αείμνηστος δάσκαλος, ο θυμόσοφος Karl Popper, γι' αυτά τα έργα και τις ημέρες των σύγχρονων "μαθητών" του της ελληνικής πνευματικής ελίτ (παρακολουθώ π.χ. αυτόν τον - ομοίως με τον Βενιζέλο - ανεκδιήγητο κ. Γιώργο Παγουλάτο, που έχει γίνει ένα ευπειθέστατο μέλος της κομπανίας των τροϊκανών ανθυποεπιστατών και πραγματικά λυπάμαι για τον άνθρωπο), διότι γνώριζε πολύ καλά (και αυτό δίδαξε, άλλωστε, επίμονα και εμφατικά) ότι το έργο της επίλυσης των προβλημάτων μιας αυτοκυβερνώμενης εθνικής ομάδας, μέσα στα πλαίσια της Ανοικτής Κοινωνίας μιας σύγχρονης αστικής δημοκρατίας είναι ένα έργο δικό της και κανενός άλλου ευρισκόμενου εκτός, ή υπεράνω, αυτής. Και φυσικά, οι επιλογές είναι δικές της. Όσο δύσκολες και αν είναι αυτές οι επιλογές. Και παραμένουν δικές της ακόμα και όταν είναι εσφαλμένες και αποτυχημένες επιλογές.

Όπως, επίσης, δικές της είναι και (πρέπει να) είναι και οι επιλογές για την διόρθωση των εσφαλμένων και αποτυχημένων επιλογών. Όπως, επίσης, είναι δική της και η επιλογή της μη διόρθωσης και της επιμονής στις εσφαλμένες επιλογές.


Αρεστόν, ή όχι, αυτό είναι το νόημα της ποππεριανής Ανοικτής Κοινωνίας.

Εμείς είμαστε εκείνοι που θα προδιορίσουμε, κάθε φορά που χρειάζεται, ποιό είναι το έργο μας, μέσα από τις διαδικασίες των πλειοψηφιών και των μειοψηφιών, που επικρατούν στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες. Και εμείς θα το φέρουμε σε πέρας (ή όχι). Και φυσικά, το έργο αυτό δεν μπορεί - και αν μπορεί, τότε δεν πρέπει - να το προσδιορίσουν, ή να το πραγματοποιήσουν (και πολύ περισσότερο να το επιβάλλουν) άλλοι, αντί για εμάς, ή ενάντια στην βούλησή μας και ακόμη περισσότερο εις βάρος μας, χωρίς ούτε καν να ερωτηθούμε. Και ιδίως όταν αυτοί οι άλλοι εκπροσωπούν τα ιδιοτελή συμφέροντα άλλων εθνικών ελίτ και του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου...

Ας θυμηθούμε κάποια από τα λόγια του αείμνηστου δάσκαλου (και μάλιστα δάσκαλου με όλη την παιδαγωγική σημασία της λέξης) :

TassosAnastassopoulos είπε...

«Η ιστορία δεν έχει κανένα νόημα – αυτό ισχυρίζομαι. Αλλά ο ισχυρισμός δεν εξυπονοεί πως το μόνο που μας απομένει να κάνουμε είναι να κοιτάξουμε εμβρόντητοι την ιστορία της πολιτικής δύναμης, η πως πρέπει να την δούμε σαν ένα σκληρό αστείο. Γιατί μπορούμε να την ερμηνεύσουμε, στοχεύοντας σ’ εκείνα τα προβλήματα της δυναμικής πολιτικής με άξονα τον αγώνα μας για την ανοικτή κοινωνία, για μια πρυτανεία του λόγου, για δικαιοσύνη, ελευθερία, ισότητα και για τον έλεγχο του διεθνούς εγκλήματος. Αν και η ιστορία δεν έχει σκοπούς, μπορούμε να της θέσουμε αυτούς τους δικούς μας σκοπούς και μολονότι η ιστορία δεν έχει κανένα νόημα, μπορούμε ωστόσο εμείς να της δώσουμε ένα νόημα.

Είναι το πρόβλημα φύσης και σύμβασης που συναντούμε ξανά εδώ. Ούτε η φύση, ούτε η ιστορία δεν μπορούν να μας πουν τι πρέπει να κάνουμε. Τα γεγονότα, είτε πρόκειται για τα γεγονότα της φύσης, είτε πρόκειται γι’ αυτά της ιστορίας, δεν μπορούν να αποφασίσουν για μας, δεν μπορούν να καθορίσουν τους σκοπούς που πρόκειται να επιλέξουμε. Είμαστε εμείς αυτοί που εισάγουμε σκοπούς και νόημα στην φύση και στην ιστορία. Οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι, μπορούμε ωστόσο να αποφασίσουμε να αγωνιστούμε για ίσα δικαιώματα. Οι ανθρώπινοι θεσμοί, όπως το κράτος, δεν είναι ορθολογικοί, μπορούμε ωστόσο να αποφασίσουμε να αγωνιστούμε για να τους κάνουμε πιο ορθολογικούς. Εμείς οι ίδιοι και η καθημερινή μας γλώσσα, είμαστε, γενικά, περισσότερο συναισθηματικοί, παρά ορθολογικοί, μπορούμε ωστόσο να προσπαθήσουμε να γίνουμε λίγο περισσότερο ορθολογικοί. Μπορούμε ακόμα να ασκηθούμε να χρησιμοποιούμε την γλώσσα μας ως όργανο όχι αυτοέκφρασης (όπως θα έλεγαν οι ρομαντικοί εκπαιδευτικοί μας), αλλά ορθολογικής επικοινωνίας. Η ιστορία η ίδια – εννοώ βέβαια την ιστορία της δυναμικής πολιτικής και όχι την ανύπαρκτη πορεία της ανάπτυξης της ανθρωπότητας – δεν έχει σκοπό, ούτε νόημα, μπορούμε όμως να αποφασίσουμε να της δώσουμε και τα δύο αυτά. Μπορούμε να την κάνουμε αγώνα για την ανοικτή κοινωνία και κατά των εχθρών της (που όταν τους φέρει κανείς σε δύσκολη θέση, διαδηλώνοντας τα ανθρωπιστικά τους αισθήματα, σύμφωνα με την συμβουλή του Pareto) και μπορούμε να την ερμηνεύσουμε ανάλογα. Τελικά μπορούμε να πούμε το ίδιο και για το «νόημα της ζωής» επίσης. Εναπόκειται σε μας να αποφασίσουμε ποιο είναι το νόημα της ζωής μας, να καθορίσουμε τους στόχους μας.

Αυτός ο δυισμός γεγονότων και αποφάσεων έχει, πιστεύω, θεμελιακή σημασία. Τα γεγονότα, ως τέτοια, δεν έχουν νόημα. Μπορούν να προσλάβουν ένα νόημα μόνο μέσω των αποφάσεών μας. Ο ιστορικισμός δεν είναι παρά μια από τις πολλές προσπάθειες υπέρβασης αυτού του δυισμού. Είναι γέννημα του φόβου γιατί δεν τολμά να συνειδητοποιήσει ότι εμείς φέρουμε την τελική ευθύνη ακόμα και για τα κριτήρια που επιλέγουμε. Αλλά μια παρόμοια προσπάθεια μου φαίνεται ότι αντιπροσωπεύει αυτό που συνήθως περιγράφεται ως προκατάληψη. Γιατί προϋποθέτει την παραδοχή ότι μπορούμε να θερίσουμε εκεί που δεν έχουμε σπείρει, προσπαθεί να μας πείσει ότι, αν συμβαδίσουμε απλά με την ιστορία, όλα θα πάνε και πρέπει να πάνε καλά και ότι δεν απαιτείται καμιά θεμελιακή απόφαση από την μεριά μας, προσπαθεί να μετατοπίσει την υπευθυνότητά μας στην ιστορία και έτσι στην λειτουργία δαιμονικών δυνάμεων που μας ξεπερνούν, προσπαθεί να βασίσει τις πράξεις μας στις κρυφές προθέσεις αυτών των δυνάμεων, που μπορούν να μας αποκαλυφθούν μόνο σε μυστικές εμπνεύσεις και ενοράσεις, τοποθετεί έτσι, τις πράξεις μας και εμάς τους ίδιους στο ηθικό επίπεδο ενός ανθρώπου που εμπνεόμενος από ωροσκόπια και όνειρα διαλέγει τον τυχερό αριθμό του σε μια λοταρία. Σαν τα τυχερά παιχνίδια ο ιστορικισμός γεννιέται από την απόγνωσή μας για την ορθολογικότητά μας και τον υπεύθυνο χαρακτήρα των πράξεών μας. Είναι μια υποβαθμισμένη ελπίδα και μια υποβαθμισμένη πίστη, μια προσπάθεια να υποκαταστήσουμε την ελπίδα και την πίστη που πηγάζει από τον ηθικό ενθουσιασμό μας, όσο και την περιφρόνηση για την επιτυχία, με μια βεβαιότητα που πηγάζει από μα ψευδοεπιστήμη – μια ψευδοεπιστήμη των άστρων, της «ανθρώπινης φύσης», ή του ιστορικού πεπρωμένου.

TassosAnastassopoulos είπε...

......................................

Η έμφαση αυτή στον δυισμό γεγονότων και αποφάσεων καθορίζει επίσης την στάση μας απέναντι σε ιδέες όπως η "πρόοδος". Αν νομίζουμε ότι η ιστορία προοδεύει ή ότι είμαστε υποχρεωμένοι να προοδεύουμε, τότε διαπράττουμε το ίδιο λάθος με εκείνους που πιστεύουν ότι η ιστορία έχει ένα νόημα που μπορεί να ανακαλυφθεί μέσα στην ίδια και όχι να της δοθεί. Γιατί το να προοδεύουμε σημαίνει ότι κινούμαστε προς κάποιο είδος σκοπού, έναν σκοπό που υφίσταται ακριβώς για μας, ως ανθρώπινα όντα. Αυτό δεν μπορεί να το κάνει η "ιστορία", παρά μονάχα εμείς τα ανθρώπινα άτομα με το να υπερασπιζόμαστε εκείνους τους δημοκρατικούς θεσμούς από τους οποίους εξαρτάται η ελευθερία και μαζί με αυτήν η πρόοδος. Και θα το κάνουμε πολύ καλύτερα όσο συνειδητοποιούμε πληρέστερα το γεγονός ότι η πρόοδος εναπόκειται σε μας, στην επαγρύπνησή μας, στις προσπάθειές μας, στην σαφήνεια με την οποία συλλαμβάνουμε τους σκοπούς μας και στον ρεαλισμό με τον οποίο τους επιλέγουμε.

Αντί να ποζάρουμε ως προφήτες, πρέπει να γίνουμε οι δημιουργοί της μοίρας μας. Πρέπει να μάθουμε να εκπληρώνουμε το έργο μας, τόσο καλά, όσο αυτό μας είναι δυνατό και να αναζητούμε τα λάθη μας. Και όταν θα έχουμε εγκαταλείψει την ιδέα ότι κριτής μας θα είναι η ιστορία της δύναμης, όταν θα πάψουμε να ανησυχούμε για το αν η ιστορία θα μας δικαιώσει, ή όχι, ίσως τότε κάποια μέρα καταφέρουμε να θέσουμε την δύναμη κάτω από έλεγχο. Μ' αυτό τον τρόπο μπορεί ακόμα και να δικαιώσουμε την ιστορία. Έχει επιτακτική ανάγκη από μια δικαίωση.»

Karl Popper : "Η Ανοικτή Κοινωνία και οι εχθροί της". Β' Τόμος (στο τέλος των ΣΥΠΕΡΑΣΜΑΤΩΝ)).


Ο αείμνηστος δάσκαλος θα χαμογελούσε πικρά, με τα καμώματα των πανικόβλητων σύγχρονων εμφανιζόμενων ως "μαθητών" του, οι οποίοι εμφιλοχωρούν στην ελληνική πολιτικοοικονομική και "πνευματική" ελίτ, διότι, φυσικά, γνώριζε και δίδασκε πως αυτά που θα πράξουμε, θα τα πράξουμε (όπως τα πράξουμε, με όποιον τρόπο τα πράξουμε, ή δεν θα τα πράξουμε) εμείς, με δική μας επιλογή - εσφαλμένη ή ορθή - και όχι κάποιοι άλλοι αντί για (και ενάντια σε) εμάς. Ακόμα και όταν αυτοί οι άλλοι έχουν "καλές προθέσεις".

Και πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν αυτοί οι άλλοι καταλύοντας την εθνική κυριαρχία μιας ανοικτής αστικοδημοκρατικής κοινωνίας εκφράζουν, εκπροσωπούν και εξυπηρετούν τα μεγάλα ιδιοτελή συμφέροντα των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας και εισάγουν, σε αυτήν, την ωμή δικτατορία του ευρωπαϊκού και του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, δηλαδή της ουσιαστικώς χρεωκοπημένης μπατιροτραπεζοκρατίας και των ξένων πολιτικών ελίτ που την εκπροσωπούν, εκφράζοντας, παράλληλα και τα δικά τους εθνικά συμφέροντα...

Petronius είπε...

@TassosAnastassopoulos

"Facts are stubborn things and whatever may be our wishes, our inclinations or the dictates of our passions, they cannot alter the state of facts and evidence"
John Adams
http://en.wikipedia.org/wiki/John_Adams

Fact 1:
Τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας κυβερνούσαν με την ψήφο του +80% του ελληνικού πληθυσμού για δεκαετίες.

Fact 2:
Το +80% του ελληνικού πληθυσμού γνώριζε πολύ καλά τη διαφθορά που υπήρχε, γιατί ανάπνεε καθημερινώς παντού το "άρωμά" της.

Fact 3:
Το +80% του ελληνικού πληθυσμού μπορεί να μην πολυκαταλάβαινε την δυναμική που είχε το χρέος της χώρας, σίγουρα όμως καταλάβαινε ότι κυκλοφορούσε άφθονο χρήμα που δεν πολυδικαιολογούταν από πουθενά και σίγουρα διαισθανόταν ότι οι πολιτικοί που ψήφιζε γνώριζαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και ότι είχαν λερωμένη τη φωλιά τους.

Fact 4:
Το χρέος της χώρας είναι, ακόμα και μετά το PSI, αδιαχείριστο. (Εαν δεν με πιστεύετε ρωτήστε κάποιον σοβαρό οικονομολόγο ή αν είστε καλοί στα μαθηματικά κάντε τις πράξεις μόνοι σας).

Fact 5:
Σύμφωνα με όλα τα γκάλοπ οι έλληνες στις ερχόμενες εκλογές ετοιμάζονται να ξαναψηφίσουν σε ποσοστό άνω του 80% πάλι τους ίδιους κομματικούς μηχανισμούς ή κομματικούς μηχανισμούς προερχόμενους από διάσπαση των πρώτων. Δηλαδή πάνω κάτω άτομα προερχόμενα από τους ίδιους μηχανισμούς και τις ίδιες ηθικο-πολιτικές νοοτροπίες.

Οπότε μου δημιουργείται η εξής απορία.
Ποιοι είναι και που βρίσκονται αυτοί οι "εμείς" του:

"Εμείς είμαστε εκείνοι που θα προδιορίσουμε, κάθε φορά που χρειάζεται, ποιό είναι το έργο μας, μέσα από τις διαδικασίες των πλειοψηφιών και των μειοψηφιών, που επικρατούν στις σύγχρονες αστικές δημοκρατίες. Και εμείς θα το φέρουμε σε πέρας (ή όχι)."

γιατί εγώ δεν τους βλέπω πουθενά στον ορίζοντα και η ώρα της χρεωκοπίας και της εθνικής καταστροφής πλησιάζει μέρα με τη μέρα.

Υ.Γ.
κ. Αναστασσόπουλε, μόνον σήμερα γράψατε σχόλια περίπου των 2700 λέξεων. Είναι αδύνατον σε οποιονδήποτε εργάζεται και προσπαθεί να ενημερωθεί από το internet να παρακολουθεί εκτός από τα κυρίως κείμενα ενός μόνο blog και σχόλια υπερπολλαπλάσια του αρχικού κειμένου.
Φιλικά Petronius.

TassosAnastassopoulos είπε...

Η χρεωκοπία του ελληνικού κράτους, ουσιαστικά, έχει ήδη επέλθει, από τον Μάϊο του 2010 και επισημοποιήθηκε σταδιακά από τις 21/7/2011, με την πρώτη απόφαση των ευρωζωνιτών για το ελληνικό haircut, για να ολοκληρωθεί με την φαρσοκωμωδία του ελληνικού PSI, στις 9/3/2012, αγαπητέ Petronius. Ως εκ τούτου, μην την περιμένεις. Είναι εδώ. Και παρ' ολ' αυτά το ελληνικό δημόσιο χρέος παραμένει (και θα παραμείνει) αδύνατο να εξυπηρετηθεί, όσο εξακολουθεί να ξεπερνάει τα 75 δισ. €, υπό τις παρούσες συνθήκες και όσο η Ελλάδα εξακολουθεί να έχει ως νόμισμά της το πανσκληρό ευρώ. Και για όσο χρόνο το ευρώ παραμένει τόσο σκληρό.

Αν εννοείς, ως χρεωκοπία, μια συγκεκριμένη μορφή χρεωκοπίας (την άτακτη χρεωκοπία), "καλομελέτα κι' έρχεται", αν οι ευρωζωνίτες δεν βάλουν μυαλό. (Οι γαλλικές προεδρικές εκλογές ίσως βοηθήσουν να ξεπεραστεί ο δογματισμός των Γερμανών και των ευρωμπατιροτραπεζιτών. Δύσκολο, βέβαια. Πολύ δύσκολο, αλλά στην ζωή όλα συμβαίνουν).

Τώρα, ως προς το "εμείς". Κάποια από όσα γράφεις είναι ορθά. Κάποια άλλα όχι. Γι' αυτά, θα μιλήσω αργότερα. Το πρακτικό περιεχόμενο του "εμείς" είναι σαφές και προσδιορισμένο, τουλάχιστον στο μυαλό μου. Και πιστεύω ότι είναι και στο δικό σου μυαλό.

Εμείς είμαστε (ως συλλογικότητα) οι Έλληνες, ως συγκροτημένη εθνική ομάδα, που λαμβάνει (λαμβάνουμε) αποφάσεις, για τον συλλογικό εαυτό μας, μέσα από τις επιλογές που κάνουμε, σε καθημερινή βάση και με τις διαδικασίες που υφίστανται στην κοινωνία μας (η οποία, είναι μια ανοικτή κοινωνία, παρά την κυριαρχία των διαφόρων ελίτ, με τους σημαντικούς περιορισμούς, που υπάρχουν, από το γεγονός ότι αυτή η κοινωνία είναι μια κοινωνία του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού) - τις οποίες διαδικασίες, επίσης, έχουμε επιλέξει - και το πολιτικό προσωπικό που και αυτό το έχουμε, επιλέξει, για να μας αντιπροσωπεύσει και να πάρει τις κάθε φορά πρέπουσες αποφάσεις - οι οποίες, πολλές φορές, είναι εσφαλμένες.

Αυτές τις εσφαλμένες αποφάσεις, εμείς, με αυτές τις διαδικασίες (ή άλλες βελτιωμένες), θα τις διορθώσουμε (ή δεν θα τις διορθώσουμε). Εμείς και κανείς άλλος στην θέση μας.


Μπορεί, εσύ και εγώ (ή κάποιοι άλλοι) να διαφωνούν, με τις αποφάσεις αυτές (ή κάποιες από αυτές), που πήραμε, όπως τις πήραμε, μέσα από την διαδικασία σχηματισμού περιστασιακών (ή μη) πλειοψηφιών και μειοψηφιών, που προβλέπει το αστικοδημοκρατικό αντιπροσωπευτικό σύστημα. Πολλές φορές (τις περισσότερες) το εκλογικό σώμα εξαπατάται από τους πολιτικούς του και τα οργανωμένα συμφέροντα της ελληνικής οικονομικής ελίτ.

Την αλλαγή των αποφάσεων αυτών, όμως, θα την αποφασίσουμε εμείς και όχι κάποιοι άλλοι στην θέση μας. Δεν θα φωνάξουμε ούτε τους Ινδονήσιους, ούτε τους Νιγηριανούς, ούτε τους Ευρωπαίους, για να πάρουν τις σχετικές αποφάσεις, στην θέση μας και να μας δώσουν τις απαραίτητες λύσεις - ακόμα και αν αυτοί έχουν καλές προθέσεις, ακόμα και αν τις έχουν έτοιμες και ακόμα και αν οι λύσεις αυτές είναι οι ενδεδειγμένες.


Πολύ περισσότερο, δεν θα (πρέπει να ) αφήσουμε να πάρουν τις σχετικές αποφάσεις οι ... δανειστές μας, οι οποίοι έχουν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους ιδιοτελή συμφέροντα, τα οποία δεν ταυτίζονται με τα δικά μας, αφού το κύριο ενδιαφέρον τους είναι να εισπράξουν, όπως-όπως, ένα τμήμα αυτού του χρέους το οποίο, ως καθαρά τοκογλυφικό, δεν είναι δυνατόν να πληρωθεί, εις ολόκληρον, παρά μόνον με την επιβολή στον πληθυσμό της χώρας ενός καθεστώτος πεονίας, το οποίο ουδεμία σχέση έχει με οποιαδήποτε μορφή Ανοικτής Κοινωνίας, αφού αντιπροσωπεύει το πιο πιο στυγνό καθεστώς της ωμής δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου.

TassosAnastassopoulos είπε...

Τα πράγματα είναι απλά. Όταν κατανοηθεί ότι αυτό το τοκογλυφικό χρέος δεν μπορεί (και αν μπορεί δεν πρέπει) να πληρωθεί, όλα θα γίνουν πιο εύκολα. Ο πανικός, ο δογματισμός και η εξυπηρέτηση αλλοτρίων συμφερόντων είναι αυτά που τα μπερδεύουν. (Αυτά, αφορούν κυρίως την "ευρωπαϊστική" ελίτ του τόπου).

Υ.Γ. : Μην νομίζεις ότι τεμπελιάζω. Απλώς, γράφω εύκολα (συν το γεγονός ότι χθές είχα άδεια)...


Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα.



Τάσος Αναστασόπουλος

Petronius είπε...

@TassosAnastassopoulos

θεωρητικώς αυτά που γράφετε είναι σωστά αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν στο σπάσιμο του φαύλου πολιτικο-κοινωνικού κύκλου στον οποίο βρισκόμαστε τελματωμένοι.

Το κατάλαβα ότι γράφετε γρήγορα και ότι δεν τεμπελιάζετε. Συγκεκριμένα γράφετε, κατά μέσο όρο, γύρω στις 25 αμορφοποίητες λέξεις το λεπτό.

Petronius είπε...

@TassosAnastassopoulos
Όταν λέω αμορφοποίητες λέξεις, εννοώ χωρίς μορφοποίηση, δηλαδή bold, italic κλπ.

TassosAnastassopoulos είπε...

Αν αυτά που γράφω είναι σωστά, μόνο, θεωρητικά, τότε δεν έχουν καμμία σημασία.

Το θέμα είναι ότι, για όσους δεν επιθυμούν να καταφύγουν σε ολοκληρωτικού τύπου λύσεις, για το σπάσιμο αυτού του φαύλου κύκλου, αυτά αποτελούν το πλαίσιο εντός του οποίου πρέπει να λυθεί το πρόβλημα.

Η διαδικασία για την λύση του προβλήματος, εντός αυτού του πλαισίου, προφανέστατα, θα είναι δύσκολη, επίπονη και θα πάρει χρόνο (πολύν χρόνο). Αλλά είναι αυτή, για όσους επιθυμούν να παραμείνει η κοινωνία μας μια λειτουργούσα ανοικτή κοινωνία.

Και φυσικά, πρέπει, πάντοτε, να έχουμε υπόψη μας ότι, μέσα από αυτή την διαδικασία, οι λύσεις που, ίσως, προκύψουν, να μην μας είναι αρεστές. Και αν αυτό συμβεί, οφείλουμε να αποδεχθούμε το γεγονός (όχι με την έννοια ότι πρέπει να συμφωνήσουμε, αλλά με την έννοια ότι οφείλουμε να αποδεχθούμε το αποτέλεσμα), εφ' όσον εξακολουθεί να παραμένει ως δεδομένο, το ότι η κοινωνία μας παραμένει μια ανοικτή κοινωνία και μετά την όποια λύση αποφασίσει η ελληνική κοινωνία, μέσα από τις θεσμισμένες αστικοδημοκρατικές πολιτικές διαδικασίες (ή/και άλλες βελτιωμένες, που ίσως προκύψουν, καθ' οδόν).

Και επίσης, φυσικά, αυτή η αποδοχή του όποιου αποτελέσματος προκύψει, δεν σημαίνει ότι δεν θα συνεχίσουμε να προσπαθούμε να βελτιώσουμε την κατάσταση που θα έχει διαμορφωθεί, αγωνιζόμενοι για τις δικές μας πεποιθήσεις και την βελτίωση της κατάστασης αυτής, σύμφωνα με αυτές τις πεποιθήσεις.

Αυτό είναι το ορθολογικό πλαίσιο λύσης όσων επιθυμούν να παραμείνει η κοινωνία μας μια ανοικτή κοινωνία.

Θα μου πεις : Δεν υπάρχουν άλλα πλαίσια λύσεων;

Προφανώς και υπάρχουν. Αλλά αυτά τα πλαίσια λύσεων δυσχεραίνουν τις προοπτικές της ανοικτής κοινωνίας, ή ευρίσκονται εκτός των προοπτικών για μια ανοικτή κοινωνία.

Και αυτά τα πλαίσια λύσεων είναι τα αυταρχικά ή τα ντροπαλώς (ή μη ντροπαλώς) ολοκληρωτικά πλαίσια λύσεων.

Οπότε και πάλι προκύπτει το ζήτημα της προσωπικής επιλογής του καθενός μας. Αυτό δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Και δεν θα το αποφύγουμε.

Τι επιθυμούμε; Εντός ποίων πλαισίων λύσεων επιλέγουμε να κινηθούμε; Εντός των πλαισίων που αφήνουν την κοινωνία μας να λειτουργήσει, ως ανοικτή κοινωνία, ή επιλέγουμε άλλες λύσεις (αυτές του ντροπαλού - ή του ανοικτού - ολοκληρωτισμού);

Αυτό είναι το πρόβλημα. Και αυτό δεν είναι καθόλου θεωρητικό. Είναι, εντόνως, πρακτικό πρόβλημα.

Ένα από αυτά που καταλογίζω στους σύγχρονους "ευρωπαϊστές" μας και στην εντόπια "ευρωπαϊστική" ελίτ - σε αυτούς συμπεριλαμβάνω και τον κ. Χαρίδημο Τσούκα - είναι ότι μέσα στον "προοδευτισμό" τους (τον οποίο ταυτίζουν με τον "ευρωπαϊσμό" και τον οποίον "ευρωπαϊσμό" θεωρούν, ως συνώνυμο της απρόσκοπτης συνέχισης των δημοκρατικών διαδικασιών), ξεχνούν ότι η σύγχρονη ευρωπαϊκή γραφειοκρατία της Ε.Ε. - και πολύ περισσότερο της ευρωζώνης - λειτουργεί μέσα σε ένα πλαίσιο το οποίο στερείται δημοκρατικής νομιμοποίησης και αποπνέει αυταρχισμό, ο οποίος εύκολα μπορεί να παρεκτραπεί σε ολοκληρωτικού τύπου συμπεριφορές, σε συνδυασμό με την εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων των διάφορων εντόπιων και υπερεθνικών ελίτ και ιδιαίτερα αυτά του σύγχρονου χρηματοπιστωτικού λεβιάθαν (περί της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας ο λόγος).

TassosAnastassopoulos είπε...

Ως εκ τούτου, ο σύγχρονος "ευρωπαϊσμός" δεν ταυτίζεται με την αδιατάρακτη δημοκρατική λειτουργία των σύγχρονων κοινωνιών της Ευρώπης. Πολύ περισσότερο όταν ο "ευρωπαϊσμός" αυτός ταυτίζεται, αφελώς, ή εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της ευρωγραφειοκρατίας και των μπατιροτραπεζιτών, με την ευρωζώνη, η οποία αποτελεί - δυστυχώς - την έμπρακτη και συνάμα τραγική αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας.

Και αυτού του είδους την απροσεξία (όχι, όμως, την ιδιοτέλεια) προσάπτω στον κ. Χαρίδημο Τσούκα. Σε αυτό το σημείο συμφωνώ σε πολλά με τους φιλελεύθερους και ιδίως με τους μακαρίτες Φρήντριχ φον Χάγεκ και (εν μέρει) Μίλτον Φρήντμαν (οι σύγχρονοι εκπρόσωποι των οποίων ουδέν λένε για το πρόβλημα της ευρωγραφειοκρατίας και των τραπεζιτών και του σύγχρονου αυταρχισμού που υφίσταται από την ύπαρξή τους και το αντιδημοκρατικό πλαίσιο στο oποίο κινούνται. Ίσως επειδή συμμετέχουν στο hijacking που έχει κάνει στην Ελλάδα η ευρωγραφειοκρατία, η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ και η τρόϊκα).

Αυτού του είδους ο "ευρωπαϊσμός" δεν είναι απλή υπόθεση. Η κοινωνία της Ευρώπης, που δεν υπάρχει, ακόμα και η οποία πρέπει να δημιουργηθεί, δεν χρειάζεται μια νέα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με δημοκρατικοφανή ψιμμύθια. Αυτό που, ήδη, υπάρχει, ως "Ευρώπη" είναι ήδη ένα αυταρχικό μόρφωμα, το οποίο, πολύ εύκολα, μπορεί να μετασχηματισθεί σε ένα ντροπαλώς ολοκληρωτικό μόρφωμα.

Γι' αυτό και ο αγαπητός κ. Τσούκας, όπως και η πανικόβλητη από τις εξελίξεις ελληνική πνευματική ελίτ - όσοι τουλάχιστον μένουν υποστηρικτές της Ανοικτής Κοινωνίας - πρέπει να προσέξουν το τι λένε και το τι υποστηρίζουν.

Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα με την ευρωγραφειοκρατία, τις σύγχρονες ευρωπαϊκές ελίτ και τον σύγχρονο "ευρωπαϊσμό", ο οποίος λειτουργεί ως ένα αυταρχικό μόρφωμα, το οποίο εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε ένα ολοκληρωτικό μόρφωμα.

Ο κίνδυνος δεν αυτός δεν ανήκει στο παρελθόν. Είναι παρών και είναι ενεργός. Τον υφίστανται οι χώρες του ευρωπαϊκού νότου και η Ιρλανδία. Δεν θα μείνει σε αυτές, αν αφεθεί χωρίς να αντιμετωπισθεί.


Και αυτό τα λέω, όντας και ο ίδιος ευρωπαϊστής (φορέας της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας - αλλά όχι κάθε και οποιουδήποτε είδους ευρωπαϊκής ενότητας), διεθνιστής (φορέας της ιδέας της παγκόσμιας ενότητας, αλλά όχι κάθε και οποιουδήποτε είδους παγκόσμας ενότητας) και πατριώτης (αλλά καθόλου τυφλωμένος πατριώτης).

Γι' αυτούς τους λόγους, λοιπόν, αυτό που χρειάζεται είναι προσοχή και εγρήγορση...

GS είπε...

Τάσσο Αναστασόπουλε γράψε ένα ακόμα σεντόνι να σκεπαστώ.

Ανώνυμος είπε...

Κυριε Τσουκα,
Συγκιμητικο το ενδιαφερον των Γερμανων επιτηρητων να καταπολεμησουν τη διαφθορα στην Ελλαδα. Γιατι δεν δινουν το καλο παραδειγμα, παραδιδοντας τον κ.Χριστοφορακο και τους λοιπους της Siemens στην Ελληνικη Δικαιοσύνη; Ο κ. Χριστοφορακος βρισκεται στη Γερμανία, οπως ολοι γνωρίζουμε.
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Διοτι αν τον παραδωσουν, ο κ. Χριστοφορακος θα μιλησει, αποκαλυπτωντας τις βρωμιες και των Γερμανων και των εδω συνεργατων τους. (Siemens, Ferrostaal, MAN κλπ).
Οι Γερμανοι δεν ειναι ανιδιοτελεις, οπως ηταν πχ τα μελη της Αμερικανικης Οικονομικης Αποστολης στην Ελλαδα το 1947-1951 που διαχειριζονταν τους πορους του σχεδιου Marshall, και ηταν ολοι τους παιδια του Roosvelt και του New Deal!
Στοχος της τροϊκας η μετατροπη της Ελλαδος σε γαλλογερμανικη αποικια, η οποια θα αποπληρωνει σιγα σιγα τα δανεια.
Η αποκρουστικη σας προταση, και στοχος των τροϊκανων , περιγραφεται ευστοχα απο τον δημοσιογραφο David Paul:


"Instead of affirming Greece's responsibility for its own choices, it will have been stripped of its sovereignty. Instead of having to face up to the challenge of building its own future with real rules--as ultimately each nation must--it will move forward instead as a vassal state to its Franco-German overlords."

Αφου ομως οι Ελληνες αντιδρουν παθητικα στην απωλεια της Εθνικης Κυριαρχιας, ειναι αξιοι της μοιρας τους!