«Πνεύμα αλήτικο, ελλαδίτικο…»

«Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη
που φτάνει στον γνωστό αγριορωμιό
στο ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη
απ` ό,τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό».
«Κωλοέλληνες», Διονύσης Σαββόπουλος


Θύμωσαν οι εγχώριοι πολιτικάντηδες για το εθνικώς προσβλητικό εξώφυλλο και το συναφές άρθρο του γερμανικού περιοδικού Focus. Περίεργο: αυτοί που θάπρεπε αιδημόνως να σιωπούν, υψηλόφωνα διαμαρτύρονται! Οι πολιτικοί που απάλλαξαν τον Παυλίδη, συναλλάχθηκαν επί χρόνια με τον Χριστοφοράκο, και οδήγησαν την πολιτική στην έσχατη ανυποληψία (και τη χώρα στο χείλος του γκρεμού), ανακάλυψαν ότι η χώρα που εκπροσωπούν έχει τιμή! Είναι να γελάς και να κλαις μαζί…Ξεχνούν ότι χωρίς τη δική τους άθλια διαχείριση, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, δεν θα υπήρχαν προσβλητικά εξώφυλλα για τη χώρα σήμερα.

Είναι κωμικοτραγικό να υπερασπίζεται κουτσαβάκικα την τιμή της χώρας το πολιτικό-μιντιακό-συνδικαλιστικό σύμπλεγμα - οι κατ’ εξοχήν υπεύθυνοι της σημερινής κατάντιας. Οι άνθρωποι δεν έχουν τη διανοητική εκλέπτυνση να εκφέρουν έναν διαφορετικού τύπου πολιτικό λόγο. Παλινωδούν μεταξύ «μαγκιάς», που δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί της, και θυματοποιητικού λαϊκισμού, που φαντασιώνεται παντού εχθρούς.

Τι ενοχλεί στα επιχειρήματά τους; Πολλά, αλλά θα σταθώ σε δύο.

Πρώτον, συγχέουν αυτο-εξυπηρετικά ένα δημοσίευμα λαϊκού γερμανικού εντύπου (γραμμένο να διαβάζεται σε μπυραρίες) με την επίσημη Γερμανική άποψη. Όπως οι φανατικοί ισλαμιστές δεν κατανοούν τον ακαταμάχητο πλουραλισμό των φιλελεύθερων δημοκρατιών, έτσι και οι εγχώριοι εθνολαϊκιστές εκλαμβάνουν την άποψη ενός περιοδικού ως την άποψη μιας χώρας ή του πληθυσμού της. Μιντιακές πριμαντόνες διατείνονται εν συγχύσει ότι, «δεν μπορούν [οι Γερμανοί] να μας εγκαλούν σε τέτοιου είδους ζητήματα όταν μέσω της Siemens έχουν λαδώσει καμιά 15 χώρες παγκοσμίως». Μικρή λεπτομέρεια: δεν λάδωναν οι Γερμανοί αλλά η Siemens, όπως δεν επιτέθηκε στους Δίδυμους Πύργους η Σαουδική Αραβία αλλά (κυρίως) Σαουδάραβες τρομοκράτες. Στοιχειώδες κυρία Τρέμη!

Οι εθνολαϊκιστές δεν επικρίνουν απλώς ένα περιοδικό αλλά μια χώρα. Το μέρος συνεκδοχικά θεωρείται ότι εκπροσωπεί το όλον. Με αυτή τη ρητορική δραματοποιούν το συγκεκριμένο συμβάν, μεγαλοποιώντας τις δύο πλευρές («Γερμανία» έναντι «Ελλάδας»). Αποκτούν, εξ αντιδιαστολής, και οι ίδιοι υπόσταση, αντιπαρατιθέμενοι στον «ισχυρό» αντίπαλο. Πως θα δικαιολογήσει το ρόλο του ως εκπρόσωπος της ΝΔ ο κ.Παναγιωτόπουλος; Πως θα αποσπάσει πολύτιμη δημοσιότητα (δημοτικές εκλογές έρχονται…) ο αυτάρεσκος δήμαρχος της Αθήνας κ.Κακλαμάνης; Πως θα επιδείξει «εθνικό» έργο ο πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων κ.Πετσάλνικος; Οι ηγετικές μετριότητες πάντοτε επιλέγουν τον εύκολο δρόμο.

Δεύτερο, και σημαντικότερο, η εθνολαϊκιστική ρητορική μετατοπίζει το πρόβλημα από το παρόν στο παρελθόν. Δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα στα τωρινά συμφραζόμενά του (η εντυπωσιοθηρία ενός ΜΜΕ και η τρέχουσα αναξιοπιστία της Ελλάδας), αλλά το ανασυνθέτει με ιστορικά φορτισμένους όρους• έτσι, το πρόβλημα μεταλλάσσεται. Η συζήτηση τώρα δεν επικεντρώνεται στο φλέγον ερώτημα «γιατί μας θεωρούν τόσο αναξιόπιστους διεθνώς;» (ή, πιο ωμά, «γιατί μας θεωρούν τους απατεώνες της ΕΕ;»), αλλά στο μεταλλαγμένο: «δικαιούνται να μιλάνε οι απόγονοι των Ναζί απαξιωτικά για μας;».

Οι κάμερες πηγαίνουν στο Δίστομο, η ναζιστική θηριωδία επανασυζητείται, ο κ.Γλέζος υποδύεται για μια ακόμη φορά τον προσφιλή του αντιστασιακό ρόλο ως η μάστιγα των Γερμανών, άνθρωποι των γραμμάτων συμπεριφέρονται ως καθεστωτικοί διανοούμενοι. Έχοντας θέσει το ερώτημα με τέτοιους όρους, η απάντηση έχει ήδη προδιαγραφεί: «οι Γερμανοί δεν δικαιούνται να μας επικρίνουν». Εφόσον απώλεσαν το ηθικό δικαίωμα να ασκούν κριτική, εμείς διατηρούμε το δικαίωμα να αγνοούμε ο,τιδήποτε επικριτικό εκστομίζουν για τη χώρα μας. Νάτη πάλι η αυτοεπιβεβαιωτική ελλαδική εσωστρέφεια! Το καυτό ερώτημα – «γιατί μας θεωρούν τόσο αναξιόπιστους διεθνώς;» - βολικά παρακάμπτεται. Μας αρέσει να ζούμε στο αυτοεπιβεβαιωτικό παρελθόν, παίζοντας είτε τον μεγαλεπήβολο ρόλο του εκπολιτιστή της ανθρωπότητας, είτε το ρόλο του αθώου θύματος των ισχυρών. Σε κάθε περίπτωση, ο εθνικός ναρκισσισμός μας δεν κινδυνεύει…Απωθούμε τα οδυνηρά ερωτήματα, δεν μαθαίνουμε, δεν εξελισσόμαστε…

Γιατί μας ενόχλησε τόσο πολύ το δημοσίευμα του Focus; Διότι, αν παραμερίσουμε το προκλητικό ύφος γραφής, ξέρουμε ότι, επί της ουσίας, έχει δίκιο. Από γραφικοί ζορμπάδες εξελιχθήκαμε σε προκλητικούς λαθρεπιβάτες. Φοροδιαφεύγουμε εκτεταμένα, κλέβουμε το κράτος ασύστολα, καταπατούμε δημόσια γη, χτίζουμε αυθαίρετα, παίρνουμε και δίνουμε μίζες, δεν σεβόμαστε νόμους και κανόνες, εξαπατούμε τους εταίρους μας, μεταχειριζόμαστε το κράτος σαν κομματικό λάφυρο, θέτουμε τους πολιτικούς πάνω από το νόμο, δεν τιμωρούμε τους μεγαλόσχημους παραβάτες, μεταθέτουμε ευδαιμονιστικά τα προβλήματά μας στο μέλλον• έχουμε μάθει να απαιτούμε διαρκώς επιδοτήσεις και δανεικά. «Καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε, νάχαμε τώρα κι ένα δάνειο για το λογαριασμό», λέει αυτάρεσκα ο πονηρός έλληνας στη γελοιογραφία του Κώστα Μητρόπουλου. Τι παραπάνω λέει ο ξένος Τύπος;

Ναι, συμφωνώ, δεν είμαστε όλοι έτσι, αλλά είμαστε τόσοι πολλοί όσοι χρειάζονται για να γίνουμε αντικείμενο διεθνούς χλεύης. Το Focus δεν μας είπε κάτι που δεν ξέραμε, ούτε μας έδειξε μια χειρονομία που εμείς, οι κατ’ εξοχήν δημοσίως αγενείς, δεν κάνουμε. Μας θύμισε απλώς κάτι που θα θέλαμε οι «ξένοι» να αγνοούν ή τουλάχιστον να μη μιλάνε γι αυτό. Ως γνήσιοι ανατολίτες, ενδιαφερόμαστε κυρίως για την εικόνα μας, όχι για την ουσία. «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;»…