Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Μπορούν οι βάτραχοι να γίνουνε λιοντάρια;


«Αφήστε την Ελλάδα ήσυχη να κάνει τη δουλειά της», δήλωσε πρόσφατα ο πρωθυπουργός. Σε ποιους απευθυνόταν; Άγνωστο. Η έκκλησή του πάντως ήταν αφελής. Πρώτον διότι από το παγκόσμιο μιντιακό χωριό δεν μπορείς ποτέ να αποσυρθείς, αφού υποχρεωτικά ζεις σε ένα διαρκές «τώρα» υπό τα βλέμματα των άλλων. Και δεύτερον, διότι είναι λιγότερο πιθανό να σε «ενοχλήσουν» (δηλαδή να υποστείς αρνητική δημοσιότητα), στο βαθμό που είσαι αξιόπιστος. Δεν μας αφήνουν ήσυχους οι ξένοι γιατί εμείς δεν τους αφήνουμε σε ησυχία!

Γιατί τους εμπνέουμε ανησυχία; Διότι η εγχώρια πολιτική ελίτ είναι αναξιόπιστη. Το πολιτικό σύστημα φλυαρεί περί «αλλαγής» αλλά δεν μπορεί να παραγάγει καινοτόμα πολιτικά γεγονότα: τομές που θα μεταβάλουν τις πεποιθήσεις των άλλων (εταίρων, πιστωτών, ΜΜΕ) προς μια ευνοϊκή για τη χώρα κατεύθυνση. Είναι οι δανειστές που μας ζητούν διαρκώς να κάνουμε ρηξικέλευθα πράγματα (π.χ. εκτεταμένες κρατικοποιήσεις, μείωση προσωπικού στο δημόσιο τομέα, συναίνεση), τα οποία όμως εμείς προσποιούμαστε ότι υιοθετούμε. Μόνοι μας αδυνατούμε να δράσουμε αξιόπιστα και να αλλάξουμε τις προσδοκίες τους για μας. Ιδού μερικά πρόσφατα παραδείγματα.


Συγκαλείται εκτάκτως το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, το οποίο καταλήγει να λειτουργεί ως συνεδρία παραγωγής «νέων ιδεών»! Ο έχων την πρωτοβουλία πρωθυπουργός δραματοποιεί μια ήδη δραματική με τις δηλώσεις Παπακωνσταντίνου («χρήματα υπάρχουν μέχρι τον Ιούλιο») και Δαμανάκη («μεθοδεύεται απομάκρυνση της Ελλάδας από το ευρώ») πολιτική ατμόσφαιρα, αλλά προσέρχεται στην κρίσιμη συνάντηση δίχως στρατηγική! Δεν εκπλήσσει. Τόχουμε ξαναπεί: ο Παπανδρέου δεν έχει νοοτροπία κυβερνήτη αλλά προέδρου Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Είναι στο φόρτε του όταν «διαβουλεύεται», εξού και τα «οpen gov», «ανοιχτό κόμμα», «ανοιχτός σε προτάσεις» - ανοιχτός σε όλα! Δεν συνειδητοποιεί ότι η δουλειά του κυβερνήτη είναι το αντίθετο: να αποφασίζει, να προβαίνει σε de-cisions, δηλαδή να απο-κόπτει, να απορρίπτει εναλλακτικές για να επικεντρωθεί σε με μία.

Αποκορύφωμα είναι η πομφόλυγα του δημοψηφίσματος που το πρωθυπουργικό περιβάλλον άφησε να αιωρείται. Δεν είναι μόνο ότι η διαχείριση ενός τόσο σύνθετου φαινομένου όσο η οικονομική κρίση δεν συμπυκνώνεται σε ένα διλημματικού τύπου ερώτημα. Πιο σημαντικό είναι ότι, για κάποιον που ενδιαφέρεται να πείσει τους πιστωτές του για την αξιοπιστία του, το δημοψήφισμα θα ήταν λάθος κίνηση: δείχνει έλλειψη ηγετικής αυτοπεποίθησης, εντείνει την αβεβαιότητα και, άρα, την εικοτολογία. Πως, λοιπόν, να μας «αφήσουν ήσυχους»;

Σε συνέντευξή του ο κ.Παπακωνσταντίνου το 2010 δήλωσε ότι «αν χρειαστεί να έρθουν νέα μέτρα ίσως να είναι ένας άλλος υπουργός ο οποίος να το κάνει. […] Θα σημαίνει ότι εγώ έχω αποτύχει». Του θυμίζει πρόσφατα ο Αλέξης Παπαχελάς στους «Νέους Φακέλους» τη δήλωση εκείνη, και τι απαντά; «Έστω ότι εγώ φεύγω αύριο το πρωί. Και λοιπόν; Αυτός που θα με αντικαταστήσει, θα κάνει μια διαφορετική πολιτική; Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή είναι ο Παπακωνσταντίνου;».

Ο υπουργός Οικονομικών δεν κατανοεί τον στρατηγικό χαρακτήρα των δημόσιων δεσμεύσεών του. Εκστομίζοντας μια απειλή παραίτησης πασχίζεις να μεταβάλεις αξιόπιστα τις αντιλήψεις των αντιπάλων σου ως προς την αποφασιστικότητά σου (αφού με τη δέσμευσή σου ότι θα παραιτηθείς, εναντιώνεσαι στο συμφέρον σου), έτσι ώστε να κάμψεις τις αντιδράσεις τους. Με στρατηγικούς όρους, η απειλή δεν αποσκοπεί στην πληροφόρηση αλλά στη διαμόρφωση των εξελίξεων. Αν όμως, τελικά, χάσεις τον έλεγχο των εξελίξεων και δεν υλοποιήσεις των απειλή σου, τότε μειώνεται η αξιοπιστία σου, δεν γίνεσαι πλέον πιστευτός. Αν θες να είσαι αξιόπιστος, πρέπει να διατυπώνεις απειλές που μπορείς να εκτελέσεις!

Τι προτείνει ο κ. Σαμαράς για να βγούμε από την κρίση; «Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου». Ποια είναι, όμως, η βάση της διαπραγματευτικής μας ισχύος σήμερα; Η εξαιρετική εφαρμογή του Μνημονίου ή, μήπως, το αρραγές πολιτικό μέτωπο; Για μια ακόμη φορά εμφανιζόμαστε αναξιόπιστοι: θέλουμε εκ των υστέρων να αλλάξουμε τη συμφωνία δανεισμού για να αποφύγουμε την επώδυνη εφαρμογή της.

Η πρόταση του κ.Σαμαρά θα ήταν αξιόπιστη υπό έναν όρο: ότι το αίτημα της επαναδιαπραγμάτευσης θα προερχόταν από μία νέα κυβέρνηση, η οποία δεν θα βαρυνόταν από τις δεσμεύσεις της προηγούμενης. Αλλά για να συμβεί αυτό είτε θα πρέπει ο κ.Σαμαράς να πιέσει για εκλογές (δεν το κάνει) και να τις κερδίσει (αβέβαιο), είτε θα πρέπει να συμπράξει με τον αντίπαλό του για το σχηματισμό νέας κυβέρνησης, ενδεχόμενο που απορρίπτει κατηγορηματικά. Άρα, γιατί μιλά για «επαναδιαπραγμάτευση»; Γιατί αυτό ξέρει να κάνει: να δημαγωγεί.

Καταλήγουμε έτσι στην αρχική διαπίστωση. Το πολιτικό σύστημα είναι εγκλωβισμένο στην ιστορικά διαμορφωμένη μικρόνοιά του. Δεν μπορεί να δημιουργήσει νέα πολιτικά γεγονότα-εκπλήξεις. Ποια θα μπορούσε να είναι αυτά; Μια οικουμενική κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας• μια νέα κυβέρνηση με τους πιο άξιους που διαθέτει η χώρα• η εξώθηση των αρχηγών των δύο κομμάτων εξουσίας σε παραίτηση, όπως στην περίπτωση του Τσάμπερλεν στη Βρετανία, όταν, λίγο μετά την κήρυξη πολέμου στη Γερμανία το 1939, παραιτήθηκε από την πρωθυπουργία για να σχηματισθεί οικουμενική κυβέρνηση.

Οι πολιτικάντηδες θυμήθηκαν τώρα τη «σωτηρία της πατρίδας» όταν επί δεκαετίες ξεδιάντροπα λαφυραγωγούσαν τους θεσμούς της. Μηρυκάζουν κοινοτοπίες για την κρισιμότητα των περιστάσεων προκειμένου να μη χρειαστεί να δράσουν ρηξικέλευθα – να προβούν σε αντισυμβατικές πράξεις που θα παραγάγουν μια νέα πολιτική δυναμική, η οποία θα μεταβάλει θετικά για τη χώρα τις πεποιθήσεις των δανειστών μας.

Όταν πέρασες όλη σου τη ζωή σα βάτραχος πώς ξαφνικά θα γίνεις λιοντάρι; Μπορεί ο Βενιζέλος να γίνει Μπήβερμπρουκ και ο Παπανδρέου Τσόρτσιλ;

8 σχόλια:

jojos είπε...

Ναι συμφωνώ μαζί σας (για μια ακόμη φορά)κύριε Τσούκα, μόνο που νομίζω ότι και εσείς και ο κος Παπαχελάς κια πολλοί άλλοι κάνουν ένα μικρό λάθος σε ότι αφορά την δήλωση του Παπακωνσταντίνου. Η ερώτηση του κου Παπαχελά στην περιβόητη συνέντευξη ήταν, αν θυμάμαι καλά, αν θα χρειαζόντουσαν και άλλα μέτρα για να πάρουμε την δόση του Σεπτεμβρίου. Ο δε υπουργός απάντησε ότι δεν θα χρειαστούν άλλα μέτρα και αν χρειασθούν θα παραιτηθεί και τα λοιπά. Όχι ότι έχει κάποια ιδιαίτερη σημασία αλλά να (αν πράγματι έχει διατυπωθεί με αυτόν το τρόπο η ερώτηση)τότε ο κύριος Παπαχελάς είναι φάουλ, διότι έχει απομονώσει την απάντηση παραχαράζοντας την αλήθεια και παρασύροντας και άλλους σε λάθος αναφορές.

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Ετσι είναι όπως τα λέτε, κι αυτό ενισχύει το επιχείρημά μου. Δεν θα χρειαστούν άλλα μέτρα μας έλεγε, προσπαθώντας να μας πείσει για το Μνημόνιο Ι. Και για να ενισχύσει την πειθώ του (και, άρα, να κάμψει τις πολλές αντιδράσεις) διακινδύνευσε την απειλή της παραίτησης. Αυτό που ισχυρίζομαι είναι ότι τέτοιες δημόσιες απειλές συνιστούν strategic moves, τις οποίες κάνεις για να διαμορφώσεις τις εξελίξεις. Οταν όμως δεν μπορείς να εκετελέσεις την απειλή σου, τότε γίνεσαι αναξιόπιστος. Οι προσωπικές δεσμεύσεις σου (εν προκειμένω απειλή παραίτησης) καθίστανται άσφαιρες. Αυτό που με εντυπωσιάζει με τους Ελληνες πολιτικούς είναι ότι δεν αντιλαμβάνονται τη στρατηγική σημασία των λόγων τους (ιδιαίτερα υποσχέσεις και απειλές). Μιλάνε λες και είναι σχολιαστές και όχι διαμορφωτές των εξελίξεων. Θα επανέλθω στο θέμα αυτό, όταν συλλέξω κι άλλα στοιχεία, γιατί προδίδει την απουσία νοοτροπίας κυβερνήτη, για την οποία συχνά μιλω στα άρθρα μου.

Πέτρος Μελάς είπε...

Η σημερινή κυβέρνηση, όπως και η προηγούμενη, αλλά και οι προηγούμενες αυτών (και πολύ φοβάμαι οι επόμενες), δεν είναι τίποτε άλλο από ένα τσούρμο ανθρώπων είτε απρόθυμων είτε ανίκανων (είτε και τα δύο μαζί), να φέρουν τις (ομολογουμένως) δύσκολες αλλαγές που απαιτούνται για το φτάσει αυτό το κράτος στον 21ο αιώνα, εγκαταλείποντας επιτέλους μια νοοτροπία οργάνωσης και διοίκησης της οθωμανικής αυτοκρατορίας του 17ου αιώνα. Η πολιτική ζωή του τόπου βρίθει από απρόθυμους και ανίκανους, αφού ίσως η μόνη επιδίωξή τους είναι η υπεράσπιση της πολιτικής καριέρας τους και η εξυπηρέτηση των πελατών-ψηφοφόρων τους. Έτσι, αδυνατούν να παράξουν πολιτικές ιδέες, αδυνατούν να δώσουν τις ρηξικέλευθες λύσεις που απαιτούνται σε ένα κόσμο που αλλάζει συνεχώς και με μεγάλη ταχύτητα. Αντίθετα, προτιμούν να “υπακούουν” στις απόψεις των δημοσκοπήσεων ώστε να γίνονται αρεστοί στους περισσότερους από την μιά, δικαιολογώντας από την άλλη την απραξία τους ή/και την ανικανότητά τους, επικαλούμενοι την λαική θέληση. Παράγουν έργο κυνηγώντας την ουρά τους και αρθρώνουν πολιτικό λόγο αναπαράγοντας κοινοτυπίες και σοφιστείες. Κάθε περεταίρω σχολιασμός του πολιτικού λόγου των πολιτικών ανδρών της σύγχρονης Ελλάδας θα απαιτούσε (αν όχι γνώσεις ψυχιατρικής) , σίγουρα τις συγγραφικές δυνατότητες του Φραντς Κάφκα.
Τι συνέβη όμως με τις περιπτώσεις (πχ Τ. Γιαννίτση και Αλ. Παπαδόπουλου), ανθρώπων με κύρος (γνώσεις, επιδεξιότητες και εμπειρία) , που διέθεταν επίσης πολιτική εξουσία και ισχύ (influence, authority, power) όπου επιχείρησαν να παράξουν πολιτικό έργο (ανεξάρτητα αν κάποιος συμφωνεί με αυτό), απέτυχαν και περιθωριοποιήθηκαν; Η απάντηση έχει να κάνει με το γεγονός ότι μόνο φαινομενικά τα μέλη των εκάστοτε κυβερνήσεων διαθέτουν το απαραίτητο τρίπτυχο (influence, authority, power) που πηγάζουν από τις δημοκρατικές διαδικασίες της εκλογής, για να ασκήσουν διακυβέρνηση. Στην πραγματικότητα είναι ανίσχυροι να αντιμετωπίσουν τις παράγκες των συνδικαλιστών, τα αυθαίρετα των διορισμένων Γενικών Διευθυντών και των υπαλλήλων κρατικών οργανισμών και όλων όσων συνιστούν τον κρατικό μηχανισμό απαραίτητο για την διακυβέρνηση του κράτους.
Η “παρά φύσιν” μεταφορά της πραγματικής εξουσίας, από τους αρμόδιους να την ασκήσουν (κυβέρνηση) στους διορισμένους υπαλλήλους του κρατικού μηχανισμού (που ξεκίνησε την δεκαετία του 80 με σύνθημα ο λαός στην εξουσία), θα στέκεται οποιαδήποτε προσπάθεια παραγωγής πολιτικού έργου. Αυτή λοιπόν την μεταφορά της πραγματικής εξουσίας στους υπαλλήλους, την ονομάζω “πασοκοποίσηση” του κρατικού μηχανισμού όχι γιατί συνιστάται μόνο από υπαλλήλους που πρόσκεινται πολιτικά στο ΠΑΣΟΚ αλλά προς τιμήν του κόμματος που την εφεύρε και την εφάρμοσε. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ που δημιούργησε αυτό το τέρας, αδυνατεί πλέον να το υποτάξει και να το ελέγξει. Αντίθετα έχει γίνει υπηρέτης του. Όλες οι νέες ιδέες και όλοι οι “αντρειωμένοι” μεταρρυθμιστές που θα επιχειρήσουν να αλλάξουν κάτι σε αυτό τον τόπο, θα τσακίζονται πάνω στον βράχο του κρατικού μηχανισμού με τους άπληστους και διεφθαρμένους υπαλλήλους. Το πρόβλημα επί της ουσίας δεν είναι ποιά πολιτική ή ποιο οικονομικό μοντέλο (Ευρώ, Δραχμή ή Ρούβλι) θα εφαρμοστεί για να βγούμε από την λάσπη ή ποιος πολιτικός φορέας θα την εφαρμόσει. Η όποια πολιτική, είτε επιλεχτεί από εμάς είτε επιβληθεί από την τρόικα, δεν αφήνεται να εφαρμοστεί. Ο εχθρός προ των πυλών δεν είναι κανένα μνημόνιο και κανένα χρέος, αλλά του κρατικού μηχανισμού που τα παράγει. Αυτό που φοβάμαι, δεν είναι ότι τα επόμενα χρόνια θα ζήσω φτωχότερος. Είμαι οπαδός της γαλλικής παιδαγωγικής (παρ όλο που δεν είχα τέτοια) που υποστηρίζει ότι η μερική στέρηση των υλικών αγαθών και το “σκληρό” περιβάλλον διαμορφώνει ανθρώπους μαχητικότερους, με δυνατότερη θέληση και δικαιότερους.
Αυτό που στ’ αλήθεια φοβάμαι, είναι να συνεχίσω να ζω και να εργάζομαι σε αυτό το περιβάλλον εκβιασμού, διαφθοράς, αναξιοκρατίας, ισοπέδωσης, αδιαφορίας, απαξίωσης που παράγει αυτό το κράτος-μπαμπούλας. Πόσο μάλλον αν είμαι και φτωχότερος.
Πέτρος Μελάς, Ηλ/γος Μηχ/κος, Παν/μιο Πάτρας, MBA, ALBA Graduate Business School

Αλέξανδρος είπε...

Το επιχείρημα σας έχει δύναμη, αλλά λύσεις όπως κυβερνήσεις εθνικής σωτηρίας τις φοβάμαι πολύ. Έστω ότι οι πιο λαμπροί τεχνοκράτες και ειδικοί αναλαμβάνουν τα ηνία: θα έχουμε μαζικές ιδιωτικοποιήσεις, το βιοτικό επίπεδο θα καταρρεύσει, το κοινωνικό μίσος θα θεριέψει. Μη νομίζουμε ότι τέτοιες λύσεις και διάφορα σαρωτικά μέτρα οδηγούν πάντοτε σε κάτι καλό. Ο κόσμος φοβάται ότι θα γίνει αυγό στην εκσυγχρονιστική-μεταρρυθμιστική ομελέτα, και έχει δίκιο. Ήδη παρατηρούμε τον κοινωνικό παχυδερμισμό ορισμένων που η μόνη φιλοδοξία τους είναι "να ψοφήσουν οι τεμπέληδες ΔΥ"

jojos είπε...

Το ίδιο ακριβώς είναι αυτό που φοβάμαι κι εγώ, κύριε Μελά. Έχω την αίσθηση ότι ούτε η πραγματική εξουσία ούτε αυτή των διορισμένων υπαλλήλων δείχνει να έχει αντιληφθεί για το που βρισκόμαστε. Δεν εννοούν να βάλλουν ένα τέλος σ'αυτό το τέρας που ανέθρεψαν τόσα χρόνια. Αντιθέτως φροντίζουν με όποιο τρόπο μπορούν να το συντηρούν και να το καλλωπίζουν, κρίμα.

Ανώνυμος είπε...

Μερικές ιστορικές παρατήρησεις
Υμνείτε συστηματικά τον Τσόρτσιλ, θάβετε τον Τσαμπεραιν. Η Βρεττανία επεβίωσε το 1940 χάρη στη Βρεττανική Αεροπορία.Ο Τσώρτσιλ έγινε Πρωθυπουργός το Μάιο του 1940, 1 μήνα πριν τη μάχη της Αγγλίας. Ποιος εξόπλισε και προετοίμασε τη RAF ώστε να σταθεί άξια απέναντι στη Luftwaffe 1940; Ποιος χρηματοδότησε την ανάπτυξη του radar, ποιος χρηματοδότησε τα αεροσκάφη Spitfire;Μα φυσικά οι κακοί appeasers,οι κατευναστές , ο Baldwin και ο Τσαμπερλαιν! Έκαναν ότι μπορούσαν για να αποφύγουν τον πόλεμο με διπλωματικά μέσα, αλλα ταυτόχρονα προετοίμασαν αποτελεσματικά τις ένοπλες δυνάμεις σε περίπτωση που ο διπλωματικός κατευνασμός της Γερμανίας αποτύγχανε. Όλα αυτά τα έκαναν τη δεκαετία του 1930, με τη Βρεττανία χρεωμένη και σε ύφεση. Ο κ. Παπανδρέου μιλάει για διπλωματική επίθεση φιλίας με την Τουρκία, αλλά δε λεει τι θα γινει αν η διπλωματία του αποτύχει. Κομπάζει για τις περικοπές που κάνει στην Αμυνα και η μισή Αεροπορία είναι καθηλωμένη από ελλειψη καυσίμων και ανταλλακτικών..
Ο φιλοπόλεμος Τσόρτσιλ που υμνείτε είχε πει στην κόρη του Πρωθυπουργού Ασκουιθ το 1915 "I love this war" αναφερόμενος στον Α ΠΠ, οπου σκοτώθηκαν 900.000 νεαροί Βρεττανοί. Ο χασάπης της Καλλίπολης με τα Ναπολεόντεια σύνδρομα, ο μεθύστακας αλκοολικός που λάτρευε να παίζει με τα στρατιωτάκια! Ο ανίδεος υπουργός οικονομικών που παραλίγο να διαλύσει την οικονομία το 1925 με την εμμονή του στον κανόνα του χρυσού. Ο Κέυνς ειχε γράψει άρθρο "the economic consequences of Mr Churchill" όπου τον αποκαλούσε ανόητο και αστοιχείωτο.
Μερικές δηλώσεις του ανθρώπου που τόσο θαυμάζουν ορισμένοι:
"Ο Γκαντι είναι ένας αξιολυπητος Ινδος φακίρης". "Ειμαι απολυτα αντιθετος στην ψηφο των γυναικών, δε θα κατεβασω τα βρακια μου σε ενα τοσο σημαντικο θεμα".
Και το χειρότερο όλων, διέταξε το βομβαρδισμό της Δρέσδης το 1945, όπυ σκοτωθηκαν 150.000 άμαχοι, κυρίως γυναικόπαιδα.
Ειστε σοβαρός ανθρωπος και γι αυτο μπαίνω στον κόπο να σας τα γράψω

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Ευχαριστώ για το σχόλιο αναφορικά με τον Τσόρτσιλ. Σε αρκετά έχετε δίκιο. Ωστόσο, σημειώστε σας παρακαλώ ότι δεν εκφράζω μια γενική πολιτική συμπάθεια στον Τσόρτσιλ αλλά αναφέρομαι στον ηγέτη-του-πολέμου Τσόρτσιλ - εξου και οι αναλογίες μου με τη σημερινή κατάσταση.

Είναι κοινώς αποδεκτό ότι, παρά τα πολλά ελαττώμματά του, ο Τσόρτσιλ ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση, την κατάλληλη στιγμή. Ή περίπτωσή του μας δείχνει τη συνθετότητα της ηγετικής συμπεριφοράς: πως ένας ηγέτης μπορεί να αρθεί, την κατάλληλη στιγμή, στο ύψος των περιστάσεων, αξιοποιώντας εσωτερικά ψυχικά αποθέματα. Το έκανε και ο Κ. Καραμανλής το 1974, ο Ν.Μαντέλα μετά την καταδίκη του για τρομοκρατια και τα ζοφερά χρόνια τς φυλακής, κλπ.

Δεν είμαι Συντηρητικός και δεν με εκφράζει πολιτικά ο χώρος του Τσόρτσιλ, αλλά δεν μπορώ να μην εξάρω το ηγετικό του ανάστημα στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Λες και ο Τσόρτσιλ έζησε όλη του ζωη για τη σττιγμή του Πολέμου. Η περίπτωση παρουσιάζει και ψυχαναλυτικό ενδιαφέρον, έχουν γραφεί άλλωστε πολλά. Σε τελική ανάλυση, η ηγετική συμπεριφορά σε συγκεκριμένα συμφραζόμενα είναι αυτό που ιδιαίτερα με ενδιαφέρει, και απο περιπτώσεις όπως του "πολεμικού" Τσόρτσιλ μπορεί να μάθει κανείς πολλά.

Δευκαλιων είπε...

Οι δοσιλογοι θα ναι παντα δοσιλογοι οτι λορφη ζωου και αν εχουν