Κυριακή 21 Αυγούστου 2011

«Σε λυπάμαι που είσαι αναγκασμένος να ζεις εδώ»


Τη χυδαιότητα την προσλαμβάνεις κυρίως εμπειρικά - πρώτα την αισθάνεσαι, μετά τη σκέφτεσαι. Το θράσος του αρχισυνδικαλιστή της ΔΕΗ Φωτόπουλου αποτυπώνεται στην απειλητική αγριοφωνάρα του, ζωγραφίζεται στις επιθετικές χειρονομίες του. Την πώρωση του αρχισυνδικαλιστή των ταξιτζήδων Λυμπερόπουλου τη βλέπεις στο άδειο βλέμμα του, στο αδιάφορο ύφος του, στον απροσχημάτιστο ετσιθελισμό του.

Η χυδαιότητα εκφράζεται με την άμετρα εγωκεντρική δράση, την άρνηση του λόγου, και, στην ακραία της εκδοχή, την προσφυγή στη βιαιοπραγία. Διαφωνείς μαζί μου; Θα σε φιμώσω. Δεν μου είσαι αρεστός; Θα σου επιτεθώ. Δεν διευκολύνεις τη διεκδίκηση των αιτημάτων μου; Θα σε τσακίσω. Ο χυδαίος δεν προασπίζει αρχές, μόνο ωμά συμφέροντα ή ιδεοληψίες• δεν νοιάζεται να πείσει αλλά να κατισχύσει. Όπως λέει ο Σοπενάουερ, «η θέληση μείον τη νόηση συνιστά τη χυδαιότητα». Η θέληση, χωρίς τη νοητική-στοχαστική επεξεργασία, αναδεικνύει το πρωτόγονο ένστικτο – την ωμή επιθυμία για κατίσχυση.


Κορυφαίο περιστατικό στη βίβλο της πρόσφατης συνδικαλιστικής χυδαιότητας είναι η περιπέτεια ενός ζευγαριού Καναδών, του Ανταμ και της Καθλίν Χάμελ, όπως την αφηγείται γλαφυρά η Μ. Μαργωμένου στην «Κ» (24/7/2011).
Το ζευγάρι ταξίδευε από τα ελληνικά νησιά στον Πειραιά. Λόγω απεργίας δεν υπήρχαν ταξί, οπότε ο ταξιδιωτικός πράκτοράς τους τους περίμενε στο λιμάνι με το αυτοκίνητό του. Τους παρέλαβε, έτοιμος να οδηγήσει το ζευγάρι στο ξενοδοχείο. Δεν υπολόγισε όμως σωστά. «Καθώς πάει να ανοίξει την πόρτα του οδηγού», γράφει η Μ. Μαργωμένου, «πέντε άνδρες τον πλησιάζουν από πίσω κι αρχίζουν να τον σπρώχνουν. Οι δύο Καναδοί από μέσα απ’ το αυτοκίνητο κοιτάζουν έκπληκτοι […]. Οι πέντε έχουν κάνει τώρα κύκλο γύρω απ’ τον πράκτορα, κι ο ένας σηκώνει το χέρι. Πίσω απ’ το τζάμι η γυναίκα παγώνει – δεν ξέρει αν ο ξένος είναι ληστής, μεθυσμένος ή τρελός. Η γροθιά κολλάει στο μάγουλο του πράκτορα: «Κατέβασέ τους, πάρε το αυτοκίνητό σου και φύγε τώρα!». […] «Δεν είμαι απεργοσπάστης, τουριστικός πράκτορας είμαι!», φωνάζει ο άνθρωπος […]. Αλλά ο κλοιός αντί να λυθεί, στενεύει. «Ήρθα να πάρω τους πελάτες μου, να τους πάω στο ξενοδοχείο», εξηγεί προσπαθώντας να ξεφύγει. «Πρώτα θα σου σπάσω το αυτοκίνητο και μετά τα μούτρα», του απαντάει ο ένας ταξιτζής. […]. Πίσω απ’ το τζάμι, η Καθλίν κλαίει γοερά. Είναι σίγουρη πως αφού δείρουν τον πράκτορα, θα σπάσουν το τζάμι και θα χτυπήσουν εκείνη και τον άνδρα της. Ο Ανταμ την κρατάει και προσπαθεί να την ηρεμήσει, αλλά η γυναίκα είναι σε πανικό» (ο.π.).
Ο πράκτορας καταφεύγει σε μια ομάδα αστυνομικών, λίγο πιο πέρα, ζητώντας βοήθεια. Οι αστυνομικοί επεμβαίνουν, χωρίς ωστόσο να συλλάβουν κανένα τραμπούκο. Το ζευγάρι καταφέρνει να φτάσει, τελικά, στο ξενοδοχείο. Την επομένη ακυρώνουν τα περιηγητικό τους πρόγραμμα στην Αθήνα και αναχωρούν εσπευσμένα για την Ιταλία. «Ελπίζω να μην ξανακούσω τη λέξη “Ελλάδα”. Κι εσένα σε λυπάμαι που είσαι αναγκασμένος να ζεις εδώ», λέει ο Ανταμ αποχαιρετώντας τον ταξιδιωτικό πράκτορα (ο.π.).
Το ζεύγος Χάμελ, χωρίς να χρειαστεί να ταξιδέψει σε επικίνδυνα «αποτυχημένα κράτη», όπως το Πακιστάν ή το Ιράκ, πήρε μια γεύση από τη ζωή σε μια παρωδία σύγχρονης χώρας, όπου με ανησυχητική κανονικότητα καταλύεται ατιμωρητί η δημόσια τάξη, η αυθαιρεσία είναι γενικευμένο φαινόμενο, και απουσιάζει εντυπωσιακά συχνά η έννοια της ρουτίνας – να διεκπεραιώνεις βασικές σου ανάγκες απροβλημάτιστα.
Σε μια ώριμη δημοκρατία, ο απεργός πολίτης διεκδικεί αλλά αναμένεται να σέβεται τους κανόνες της «πόλεως», χάρη στους οποίους συγκροτείται ως πολιτικό υποκείμενο. Η εργασιακή διεκδίκηση καθίσταται κατανοητή ως έλλογη απαίτηση στο μέτρο που διατυπώνεται ετερο-αναφορικά – δηλαδή, με διυποκειμενικά αναγνωρίσιμους όρους, αντλώντας από το λεξιλόγιο της πολιτικής κοινότητας. Δεν είναι κακό να υπερασπίζεις τα συμφέροντά σου. Κακό είναι να περιφρονείς την έλλογη συλλογικότητα – τις αξίες, τους θεσμούς και τους κανόνες που προσδίδουν αγαγνωρισιμότητα στα αιτήματά σου.
Ο απεργός ταξιτζής που δεν αρκείται στη μη παροχή των υπηρεσιών του στο κοινωνικό σύνολο αλλά προβαίνει σε παράνομες ενέργειες, λ.χ. εμποδίζοντας βίαια το δικαίωμα στη μετακίνηση, μετατρέπει τη διαμαρτυρία του σε οιονεί μαφιόζικη πρακτική• απεκδύεται την ιδιότητα του (αυτοπειθαρχημένου) πολίτη, περιπίπτει σε αλιτήριο. Καταλαμβάνοντας παράνομα τα εκδοτήρια εισιτηρίων της Ακρόπολης, ο απεργός ταξιτζής οικειοποιείται αυθαίρετα το δημόσιο χώρο. Το γεγονός ότι είναι απρόθυμος να υποστεί τις σχετικές κυρώσεις υποδηλώνει ότι οι πράξεις του δεν αντλούν ηθική νομιμοποίηση από τις κοινές αξίες που συνέχουν την «πόλη», αλλά έχουν αμιγώς αυτο-εξυπηρετικά κίνητρα. Στρεφόμενος κατά της «πόλεως», εξέρχεται από την έλλογη συλλογικότητα, «ιδιάζει». Όσο πιο ιδιοσυγκρασιακές και βίαιες είναι οι μέθοδοι διεκδίκησης, τόσο λιγότερο έλλογη (δηλαδή: διυποκειμενικά αναγνωρίσιμη) καθίσταται η διαμαρτυρία του. Στο μέτρο που το πάθος για την προάσπιση του συμφέροντός του δεν διηθείται από τον «κοινό λόγο» της «πόλεως», μετατρέπεται σε παρά-λογη απαίτηση.
Θα πείτε: ναι, αλλά οι παρά-λογες (και παράνομες) διαμαρτυρίες συχνά αποδίδουν στην Ελλάδα – δες την Κερατέα. Σωστό, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημά μας. Για κάθε τραμπούκο απεργό υπάρχει ένας υπουργός, ένας διευθυντής Μουσείου, ή ένας αστυνομικός διευθυντής που προσπαθεί να τον κατευνάσει, αγνοώντας τη διαπραχθείσα παρανομία. Στην αυθαιρεσία των απεργών αντιπαρατίθεται η κρατική ενδοτικότητα στην αυθαιρεσία. Δεν είναι μόνο ο απεργός που δεν σέβεται τους νόμους την «πόλεως». Το ίδιο κάνει κι ο κρατικός αξιωματούχος με άλλο τρόπο. Ο ένας εκχυδαΐζει τον αγώνα του, ο άλλος το λειτούργημά του. Ο κύκλος είναι φαύλος - δυστυχώς…

18 σχόλια:

Panagiotis Atmatzidis είπε...

Καλημέρα κ. Καθηγητή,

Ακραίο το συγκεκριμένο συμβάν, δεν γνωρίζω κατά πόσο είναι "μεμονωμένο" αλλά φοβάμαι πως δεν είναι "και τόσο".

Το μεγαλύτερο δυστύχημα όμως, είναι πως... Κάπου μέσα μου, ακόμη κι εγώ ως εξωτερικός παρατηρητής - πολίτης - μέλος της κοινωνίας, δεν τους καταδικάζω στον βαθμό που (προφανώς) τους αξίζει, γιατί βλέπω τα ίδια και χειρότερα από βουλευτές (βλ. πρόσφατη "αναδρομική" αθώωση υπ. Οικονομικών στην υπόθεση Proton) που υποτίθεται ότι έχουν ανώτερο πνευματικό επίπεδο, σαφέστατα μεγαλύτερη ευθύνη, πρέπει να δίνουν το παράδειγμα, απολαμβάνουν εξωφρενικά προνόμια, κλπ.

Γενικότερα, αν οι αλλαγές (και οι θυσίες) δεν θεωρώ δίκαιο να ξεκινήσουν από κάτω προς τα επάνω, δεν μπορεί να υπάρξει ομαλοποιήσει έτσι. Πρέπει να δούμε πρώτα τον ηγέτη να σέβεται τους θεσμούς. Πρέπει το αφεντικό να πηγαίνει στην δουλειά πρώτο... Ο Μ. Αλέξανδρος έχυσε το νερό μπροστά στους στρατιώτες του, γιατί στην θέση που βρίσκεται η κίνηση μετράει πολύ περισσότερο από τα λόγια.

Δεν μπορώ ως κοινωνική ομάδα, να δεχθώ ακόμη και έλλογες αλλαγές, που κινδυνεύουν μου αλλάξουν δραματικά το (έτσι κι αλλιώς χαμηλό) βιωτικό μου επίπεδο, την στιγμή που βλέπω τους "μεγάλους οικονομικούς παίκτες" άθικτους, τους πολιτικούς να αναλώνονται σε κενολογία, κλπ. Όλη η Αθήνα γνωρίζει ότι το Mall είναι αυθαίρετο! Πως απαιτούν να σεβαστούν οι υπόλοιποι τους νόμους, όταν τους έχει βάλει ένα τέτοιο μεγέθους (οικονομικού, κοινωνικού και συμβολικού) κτήριο, απέναντι;

Νομίζω πως το πρώτο και κύριο μέλημα μιας σοβαρής κυβέρνησης θα ήταν η δημιουργία πλήρως ανεξάρτητης δικαστικής εξουσίας. Σήμερα, τον άρειο πάγο τον ορίζει η εκάστοτε κυβέρνηση, σαν να λέμε "τον ευνουχίζει".

Νίκος είπε...

Μήπως ο Ανταμ και η Καθλίν πήγαν αμέσως μετά στο Λονδίνο για να απολαύσουν ... πολιτισμένα επεισόδια; :-)))

Όσο για το θέμα των απεργών και των απεργοσπαστών και των αναλόγων φασαριών, έχετε διαβάσει τι συνέβαινε στις απεργίες στις ΗΠΑ πριν από 100 χρόνια; Κάντε κάποια στιγμή τον κόπο. (Αυτές οι απεργίες καθιέρωσαν το οκτάωρο, την ασφάλιση και τόσα άλλα "αυτονόητα" εργατικά δικαιώματα του 20ου αιώνα που σιγά σιγά αφαιρούνται πλέον.)

http://en.wikipedia.org/wiki/Strikebreaker

Όλοι θα θέλαμε η χώρα μας να βελτιωθεί, αλλά το επεισόδιο που αναφέρετε δεν είναι δα και τόσο τρομακτικό που να μας κάνει "αποτυχημένο κράτος". Αντίθετα μάλιστα, είναι εξαιρετικά πολιτισμένο για ανάλογες καταστάσεις, όπως έδειξαν και τα London Riots 2011.

http://en.wikipedia.org/wiki/2011_England_riots

Ανώνυμος είπε...

ΕΛΕΟΣ κύριε Νίκο Ε-Λ-Ε-Ο-Σ !!!!!!

ΙΜ είπε...

@ Νίκος

Είστε εκτός τόπου, χρόνου, και θέματος!

Νίκος είπε...

Για ποιο λόγο είμαι εκτός θέματος;;;

Το άρθρο έχει τίτλο "Σε λυπάμαι που είσαι αναγκασμένος να ζεις εδώ". Και λέει ότι έχουμε "failed state" (όρος που σημαίνει κάτι συγκεκριμένο).

Και τα στηρίζει αυτά στο ότι κάποιος απεργός ταξιτζής λογομάχησε άσχημα με κάποιο ταξιδιωτικό πράκτορα. Ούτε ξύλο έπεσε, ούτε τίποτα.

Αν αυτό δείχνει "failed state" τότε η Αγγλία με τις φωτιές και τους νεκρούς επί τέσσερις συνεχείς μέρες τι είναι;;;;;; Λογικά θα είναι και αυτή "failed state". Μήπως μια άλλη Καθλίν είπε και στους κάτοικους της Αγγλίας "σας λυπάμαι που είστε αναγκασμένοι να ζείτε εδώ";;;;

Το ότι έχουμε σαν κράτος πολλά προβλήματα δεν σημαίνει ότι πρέπει να ξεχειλώνουμε όλες τις έννοιες και να αυτομαστιγωνόμαστε για τα το κάθε τι. Δεν βοηθάει σε τίποτα αυτό, ούτε βελτιώνει κάτι. Ειδικά ένας καθηγητής πανεπιστημίου θα πρέπει να χρησιμοποιεί τις λέξεις με τον σωστό τρόπο και στη σωστή κλίμακα μεγέθους. Πουθενά στο άρθρο δεν δικαιολογείται ο χαρακτηρισμός "failed state".

Έτυχε μάλιστα στο ίδιο φύλλο της Καθημερινής με το παραπάνω πόνημα, να υπάρχει και η σύντομη (εξαιρετική!) ανάλυση του Friedman. Ιδού:

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_2_21/08/2011_453374

.

ΙΜ είπε...

@ Νίκος

Συγκρίνετε τις ταραχές στην Αγγλία με την ψευτομαγκιά και τον τσαμπουκά του Έλληνα ταξιτζή και του 'Ελληνα συνδικαλιστή. Οι ταραχές στην Αγγλία δεν έχουν κοινά σημεία με την ελληνική πραγματικότητα του "γ**** και δέρνω". Η σύγκριση ειναι άστοχη.

Παρεμπτιπτόντως, το κράτος δούλεψε αρκετά καλά στην Αγγλία: είχαν συλλάβει περισσότερα απο χίλια άτομα στις ταραχές, και τα δικαστήρια δουλευαν νυχθημερόν για να βγάλουν εις πέρας όλες αυτές τις υποθέσεις.

Εν συνεχεια αναφέρεστε στις απεργίες στις ΗΠΑ πριν από 100 χρόνια. Προφανώς για να υποστηρίξετε οτι εκείνες ήταν βίαιες ενώ τα δικά μας περιστατικά όχι. Τι σχεση έχουν οι απεργίες με τον ταξιτζή που κλέινει τους δρόμους και εμποδίζει τους συμπολίτες του να πάνε στις δουλειές τους, αντι απλώς να απεργεί (που ειναι δικαίωμά του), δεν καταλαβαίνω. Τέλος, εγώ δε θέλω και δε δέχομαι να διεκδικεί τα δικαιωματά μου με αυτόν τον τρόπο κανένας "ταξιτζής", αν θέλω θα τα διεκδικήσω εγώ.

Μήπως είστε απο τους Ελληνες που πάσχουν απο τη νόσο του Συμψηφισμού; Που σκέφτονται, πχ, "οι πολίτικοί κλέβουν, οπότε και εγώ δεν θα δηλώσω το εισόδημα μου στην εφορία."

Η ελληνική κοινωνία είναι ανώριμη, και αυτό μας έχει οδηγήσει σε ενα ιδιότυπο "failed state" (αφού σας αρέσουν οι ξένοι όροι). Ο Ελληνας, ως πολίτης είναι ακόμη στην εφηβεία: είναι σε σύγχυση, δεν ξέρει ακριβώς τί του γίνεται αλλά δε δέχεται παρατηρήσεις, ταυτόχρονα επιμένει ότι τα ξέρει όλα και θέλει να περάσει το δικό του.

Η αναλύση του Φρίντμαν είναι καλή, αλλά και πάλι δεν έχει μεγάλη σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Εκτός αν υποστηρίζετε οτι οι ταξιτζήδες του περιστατικού με τους Καναδούς προσπαθούν "να αμφισβητήσουν ιεραρχίες και παραδοσιακές αυθεντίες" χάρη στην τεχνολογία που "Καθιστά εφικτή τη δημιουργία πανίσχυρων μειονοτήτων, με αποτέλεσμα να δυσχεραίνεται το έργο των κυβερνήσεων και να διευκολύνεται η επιβολή της επιθυμίας των μειονοτήτων."

Οι ιδιοκτήτες ταξι ειναι μια μικρή ομάδα (και όχι μειονότητα) επαγγελματιών που, όπως και άλλες στην Ελλάδα, έχει δημιουργήσει ενα ιδιοτυπο status quo το οποίο εκμεταλλευεται εδω και χρόνια χάρη στην σχεδόν ολοκληρωτική αποτυχία των πολιτικών που πέρασαν από κρίσιμες κυβερνητικές (και μη) θέσεις, την διαφθορά και το χαμηλό επίπεδο τους. Οι ταξιτζήδες φορούν τα μυωπικά γυαλιά που φορούν και άλλες ομάδες πληθυσμού (φαρμακοποιοί, γιατροί κλπ), και κοιτάνε μονο το δικό τους συμφέρον, δηλαδή να μην χάσουν οι άδειες που κατέχουν την υπεραξία τους (κατω απ το τραπεζι, βέβαια, διότι αν υπαρχει ιδιοκτήτης ταξι που δήλωσε στην εφορία τις 150.000 ευρω που κάνει μια άδεια, να μου τον φέρετε να του κανω άγαλμα).

(Ζητώ συγγνώμη αν λείπουν οι τόνοι, ο υπολογιστής δεν βοηθάει)

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

@Nikos

Ευχαριστώ για το σχόλιο, αλλά you have missed the point.

Πρώτον ΔΕΝ χαρακτήρισα την Ελλάδα "αποτυχημένο κράτος" (failed state), αν και από μια άποψη είναι, στο μέτρο που η δημόσια τάξη στη χώρας μας είναι στ έλεος κάθε μειοψηφίας και το κρατος αδυνατεί επανειλημμένα να εγγυηθεί δημόσια αγαθά όπως η ελεύθερη μετακίνηση σε δημόσιους δρόμους, η ομαλή λειτουργία των πανεπιστημίων, η λειτουργία των σταθμών διοδίων και μουσείων κλπ. Αυτό που έγραψα είναι διαφορετικό:
"Το ζεύγος Χάμελ, χωρίς να χρειαστεί να ταξιδέψει σε επικίνδυνα «αποτυχημένα κράτη», όπως το Πακιστάν ή το Ιράκ, πήρε μια γεύση από τη ζωή σε μια παρωδία σύγχρονης χώρας, όπου με ανησυχητική κανονικότητα καταλύεται ατιμωρητί η δημόσια τάξη, η αυθαιρεσία είναι γενικευμένο φαινόμενο, και απουσιάζει εντυπωσιακά συχνά η έννοια της ρουτίνας – να διεκπεραιώνεις βασικές σου ανάγκες απροβλημάτιστα.". Με άλλα λόγια φαίνεται, νομίζω, η παρανάγνωση του άρθρου μου: δεν χαρακτήρισα την Ελλάδα "αποτυχημένο κράτος", αλλά "παρωδία σύγχρονης χώρας". Βεβαίως κάνω την έμμεση αναλογία με τα "αποτυχημένα κράτη", αλλά πρόκειται περί αναλογίας, όχι περί ορισμού.

Εν πάση περιπτώσει αυτά είναι ίσως σχολαστικά semantics. Η δυσκολία στην εύστοχη κοινωνική ανάλυση είναι να εντοπίζεις τις ιδιαιτερότητες του φαινομένου, χωρίς να το υπάγεις σε γενικευτικές κατηγορίες, όπως κάνουν οι ιδεοληπτικοί. Οι ταραχές στην Αγγλία προκάλεσαν τόση μεγάλη εντύπωση επειδή, συν τοις άλλοις, είναι ένα σχετικά σπάνιο φαινόμενο. Θα βρούμε αντίστοιχό του (δηλαδή: λεηλασίες καταστημάτων, κλοπές, κλπ) πριν από 30 χρόνια. Ενώ τραμπουκισμοί σαν κι αυτοί των ταξιτζήδεων, των αγροτών, των απολυμένων της Ολυμπιακής, φοιτητών, μαθητών, και πολλών άλλων, είναι συχνότατο φαινόμενο. Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει...

Και κάτι τελευταίο: αυτό που με ενοχλεί δεν είναι μόνο ότι παρεμποδίζεται το δικαίωμά μου να μετακινούμαι ή να επισκεπτομαι την Ακρόπολη, αλλά, ως πολίτη, με λυπεί η ευκολία με την οποία οι απεργοί εκχυδαϊζουν τον αγώνα τους. Αυτό κυρίως ήθελα να καταδείξω στο εννοιολογικό μέρος του άρθρου: στην Ελλάδα ο συνδικαλιστής εύκολα περιπίπτει σε τραμπούκο, εύκολα εκχυδαϊζει τον αγώνα του. Κανείς δεν λέει: "Ακριβώς επειδή θέλω να προστατεύσω την απεργία μου, θέλω να πείσω με τον αγώνα μου, δεν πρέπει να τον εκχυδαίσω, δεν πρέπει να του στερήσω την όποια ηθική ακτινοβολία διαθέτει".

Αλλά αυτά είναι ακατάληπτα από τους σιτιζόμενους στο κομματικό οικοσύστημα, συνδικαλιστές Λυμπερόπουλο, Φωτόπουλο, και Σία.

Panos Konstantinidis είπε...

Θα ήθελα να συμφωνήσω 100% με το άρθρο αν δεν αναφερότανε η Κερατέα. Εκεί η παρανομία και η παραλογία είναι εκ μέρους του νεοελληνικού κράτους, όχι των Κερατιωτών.

Κατά τα άλλα, ο Νίκος έχασε το νόημα του άρθρου αλλά δεν πειράζει. Μία πολύ σημαντική λεπτομέρεια που του ξεφεύγει είναι ότι στην Αγγλία έχουνε αποδωθεί ποινές και κυρώσεις στους ταραξίες, στην Ελλάδα όχι. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη διαφορά. Παρανομίες συμβαίνουνε παντού, αλλά μόνο σε τριτοκοσμικές χώρες μένουνε ατιμώρητες.

Νίκος είπε...

Κατ΄ αρχήν δεν είναι ωραίο σε ένα διάλογο να μειώνουμε τον συνομιλητή, λέγοντάς του ότι "δεν κατάλαβε το άρθρο"! Το άρθρο είναι πολύ απλό, δεν μιλάμε για κβαντική φυσική. Απλώς κατά τη γνώμη μου το συγκεκριμένο άρθρο είναι τελείως άστοχο.

Όταν ο αναγνώστης βλέπει τίτλο άρθρου "Σε λυπάμαι που είσαι αναγκασμένος να ζεις εδώ" και μετά "Το ζεύγος Χάμελ, χωρίς να χρειαστεί να ταξιδέψει σε επικίνδυνα «αποτυχημένα κράτη», όπως το Πακιστάν ή το Ιράκ, πήρε μια γεύση" ... νομίζω ότι είναι προφανές τι κάνει ο συγγραφέας με την αναλογία. Από κει και πέρα αν ο κ. Τσούκας επιμένει ότι είναι πετυχημένο, τότε καλώς. Απλώς λέω τη γνώμη μου.

Όσο για τα riots της Αγγλίας, η γνώμη μου είναι ότι χαρακτηρίζουν την κοινωνική κατάσταση στο Λονδίνο το ίδιο όπως και οι δικές μας απεργίες χαρακτηρίζουν την κατάσταση της κοινωνίας μας. Δεν νομίζω ότι πρόκειται για ένα τυχαίο φυσικό φαινόμενο που συμβαίνει κάθε τριάντα χρόνια, όπως για παράδειγμα ένας μεγάλος σεισμός, έστω και αν η αστυνόμευση τα σταματήσει στο μέλλον. Στο Λονδίνο σήμερα δεν μπορεί κανείς να αγοράσει σπίτι με λιγότερες από 350.000 λίρες για μια τρύπα. Υπάρχει ένας τεράστιος όγκος ανθρώπων που δουλεύουν πολύ σκληρά όμως μόλις που τα βγάζουν πέρα. Υπάρχουν πολλοί περισσότεροι που συνεχώς έχουν το άγχος ότι και αυτοί σύντομα θα καταντήσουν έτσι. Και υπάρχουν και οι τελείως απελπισμένοι που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και που προκάλεσαν τα συγκεκριμένα riots. Δηλαδή οι ταραχοποιοί είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι έχουν πολύ σοβαρά οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα αλλά βέβαια δεν θα βάλουν φωτιές. Και κανείς, μα κανείς, ούτε στην Αγγλία ούτε εδώ, ενδιαφέρεται για τους ανθρώπους αυτούς. Ο αριθμός τους όμως αυξάνει συνεχώς. Και εκεί και εδώ μεγάλες ομάδες ανθρώπων βλέπουν το μέλλον τους ζοφερό και προσπαθούν να αντιδράσουν σπασμωδικά.

Υπάρχει μια συγκεκριμένη τάση εδώ και πολλά χρόνια να συγκεντρώνεται όλο και περισσότερο ο πλούτος σε ελάχιστους. Δεν έχω καμιά ιδιαίτερη αγάπη για τους ιδιοκτήτες ταξί, αλλά αν σε 10 χρόνια δεν υπάρχουν πλέον ιδιοκτήτες και μείνουν κάποιες λίγες τεράστιες εταιρίες που μισθώνουν οδηγούς με 500 ευρώ και βγάζουν όλα τα κέρδη τους στο εξωτερικό θα είμαστε καλύτερα σαν χώρα;;; Αν καταστραφεί εντελώς η μεσαία τάξη που έχουμε (ναι αυτή η άθλια μεσαία τάξη) και μείνουν μόνο οι πολύ πλούσιοι και οι εργαζόμενοι των 500 ευρώ, αλλά έχουμε νόμο και αστυνόμευση, θα είμαστε ευχαριστημένοι; Γνωρίζω ότι το ένα δεν σημαίνει νομοτελειακά το άλλο. Όμως στην πράξη στην Αγγλία και στις ΗΠΑ η μεσαία τάξη συρρικνώνεται δραματικά και ο περισσότερος κόσμος ζει πλέον με πολύ μεγάλο άγχος. Εμείς με «τα μέτρα» φαίνεται απλώς να περνάμε από ένα κακό κομματοκρατούμενο κράτος, σε ένα απαίσιο κομματοκρατούμενο κινεζοποιημένο κράτος του 2% πλουσίων και 98% απελπισμένων. Ίσως για την Καθλίν αυτό να είναι βελτίωση, για μας τους υπόλοιπους όμως είναι;;;

Panos Konstantinidis είπε...

Νίκο οπότε δικαιολογεις τον ετσιθελισμό μιας τάξης εργαζομένων διότι "για όλα φταίει η πλουτοκρατία/καπιταλισμός". Βολική λύση, για όλα φταίνε οι άλλοι, ποτέ εμείς.

Ανώνυμος είπε...

"Στο Λονδίνο σήμερα δεν μπορεί κανείς να αγοράσει σπίτι με λιγότερες από 350.000 λίρες για μια τρύπα."

Από πού αντλείτε τις πληροφοριες σας; Δεν έχετε δικιο σε αυτό. Υπερβάλλετε.

Panos Konstantinidis είπε...

Ανώνυμε, όντως υπερβάλλει, το σπίτι(διαμέρισμα) που έμενα στο Bounds Green έκανε 160Κ και ήτανε αξιόλογο. Είπα να το πω αλλά ας μη βγούμε εκτός θέματος.

Νίκος είπε...

1. Επιμένω ότι ένα πολύ μικρό σπιτάκι για οικογένεια με (κλασική) αυλή στο Λονδίνο, σχετικά κοντά σε καλό σχολείο και φυσικά σε ασφαλή περιοχή, ξεκινά από 350.000. Στο Ealing και σε άλλες "μεσαίες" περιοχές (όχι Richmond) δεν υπάρχει τίποτα κάτω από 450.000.

Αν έχετε αντιπαραδείγματα, παρακαλώ πολύ δώστε μου συγκεκριμένα λινκ γιατί ενδιαφέρουν φίλους μου!

(Βέβαια, με τους μισθούς που βγάζει κάποιος απλός χειρωνάκτης στο Λονδίνο σήμερα, ούτε με 150.000 είναι προσιτό, αλλά τέλος πάντων...)

2. Δεν δικαιολογώ κανέναν παράνομο. Αλλά να μην φτάσουμε στις υπερβολές στο άλλο άκρο. Δεν είμαστε χώρα "failed state" (ακόμη).

Και κυρίως πρέπει όλοι μας να απαιτήσουμε οι αλλαγές να βελτιώσουν ουσιαστικά τη κατάσταση. Αν είναι να χειροτερέψει και άλλο η ζωή μας τι να το κάνουμε;;;

Όσο και να μας εξοργίζουν οι ταξιτζήδες, φορτηγατζήδες, αγρότες, κλπ ... μπροστά στους πραγματικούς οικονομικούς εγκληματίες της εποχής μας αυτοί δεν είναι τίποτα. Ας ξεκινήσει η κάθαρση από το κεφάλι για να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Αν ξεκινήσει από τους μικρούς, απλώς θα εξοντώσει τους μικρούς και οι μεγάλοι θα συνεχίσουν να τρώνε το ίδιο.

Και προφανώς δεν μιλώ για αριστερά, σοσιαλισμό και τέτοια παρωχημένα και αποτυχημένα συστήματα. Μιλάω για απλή και ουσιαστική δικαιοσύνη και ορθολογισμό.

Νίκος είπε...

Καλά ρε παιδιά, διαβάζετε για την πατρίδα μας:

«Σε λυπάμαι που είσαι αναγκασμένος να ζεις εδώ»

Και το δεχόσαστε αδιαμαρτύρητα;;; Και το αναπαράγετε μάλιστα;;;

Είναι δυνατόν; Τόσο πολύ έχει πέσει το ηθικό και η αυτοεκτίμηση των Ελλήνων;

Δηλαδή οι πρόγονοί μας που ζούσαν εδώ στην Τουρκοκρατία τι έπρεπε να κάνουν; Ομαδικό χαρακίρι;

Panos Konstantinidis είπε...

> Δηλαδή οι πρόγονοί μας που ζούσαν εδώ στην Τουρκοκρατία τι έπρεπε να κάνουν; Ομαδικό χαρακίρι

Νίκο κάνεις πλάκα ή όχι; Να ξέρω αν είναι να το πάρω κι εγώ στο χαβαλέ. Επί τουρκοκρατία είχαμε κατακτητή, σήμερα έχουμε Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Επί τουρκοκρατία είχαμε δυνάστη, σήμερα έχουμε λαϊκή βούληση. Οι άνθρωποι έχουνε οργανωθεί σε κοινωνίες και προσπαθούνε να καλυτερέψουνε τη ζωή τους με το να ψηφίζουνε νόμους και μέτρα. Και έρχεται μια τάξη εργαζόμενων και καταπατάει κάθε νόμο και τάξη. Επιβάλλεται τιμωρία, απλό.

Panos Konstantinidis είπε...

> Επί τουρκοκρατία

Επί τουρκοκρατίας

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Ο Νίκος έχει δίκιο ως προς τα οικονομικά δεδομένα στην αγορά κατοικίας στο Λονδίνο. Ας μην σπεύσουμε όμως να συνάγουμε αιτιώδεις σχέσεις με τις πρόσφατες ταραχές. Το φαινόμενο είναι σύνθετο και ελπίζω να μπορέσεω να γράψω επ αυτού.

Φρονώ ότι ο Νίκος κάνει λάθος όταν συμφύρει τους συστηματικούς τραμπουκισμούς επαγγελματικών τάξεων στην Ελλάδα με κοινωνικές ταραχές σε άλλες χώρες. Τα φαινόμενα είναι διαφορετικά, υπαγόμενα σε διαφορετκά συμφραζόμενα. Οι ανισότητες στον αγγλοσαξωνικό καπιπταλισμό (και τα εξ αυτών παραγόμενα προβλήματα) ελάχιστη σχέση έχουν με τις ιδιομορφίες του ελλαδικού καπιταλισμού (πελατειακό κράτος, κομματοκρατία, φοροδιαφυγή, αυθαιρεσία, κλπ). Επιμένω ότι όποιος θέλει να κατανοεί τα κοινωνικά φαινόμενα πρέπει να αποφεύγει να τα εντάσσει σε μεγάλες αφηγήσεις ("η λειτουργία του νεοφιλελευθερισμού", κλπ) γιατί κινδυνεύει να χάσει την ιδιαιτερότητά τους. Δεν είναι εύκολη άσκηση.

Τέλος, προσπαθώ να ακριβολογώ και γι αυτό δεν χαρακτήρισα την Ελλάδα "αποτυχημένο κράτος". Αν το έκανα, πως θα έπρεπε να χαρακτηρίσω το Ιρακ ή το Αφγανιστάν; Εκανα την αναλογία, όμως, με "αποτυχημένα κράτη" για να καταδείξω τη χρόνια ανομία που πλήττει το δημόσιο βίο μας και την αδυναμία μας, εδώ και δύο αιώνες, να γίνουμε ένα κανονικό ευρωπαϊκό κράτος. Εν πολλοίς, μας ταλαιπωρούν ακόμη τα προβλήματα του 19ου αιώνα (σατραπικό κράτος, έλλειψη εμπιστοσύνης κυβερνώντων-κυβερνωμένων, συστηματική απείθεια και συγχρόνως έλξη των πολιτών προς την κρατική εξουσία, κλπ).

Panos Konstantinidis είπε...

@Χαρίδημος

> Οι ανισότητες στον αγγλοσαξωνικό καπιπταλισμό (και τα εξ αυτών παραγόμενα προβλήματα) ελάχιστη σχέση έχουν με τις ιδιομορφίες του ελλαδικού καπιταλισμού (πελατειακό κράτος, κομματοκρατία, φοροδιαφυγή, αυθαιρεσία, κλπ)

Δηλαδή θεωρείς ότι στη Μ.Β. και στην Ελλάδα έχουμε καπιταλισμό;