«Για σας θα κάνω μια καλύτερη τιμή
Είπε το Τίποτα στο Κάτι
Κι εκείνο το ηλίθιο τόχαψε»
ΚΙΚΗ ΔΗΜΟΥΛΑ
Είχα την ελπίδα ότι η δραχμή θα είναι για τα παιδιά μου ότι ήταν η οκά για μένα: γραφικό στοιχείο στις οικογενειακές αφηγήσεις ενός μακρινού παρελθόντος. Φοβάμαι ότι αυτό θα συμβεί αντιστρόφως: η Ελλάδα του ευρώ θα είναι το αντικείμενο αφηγήσεων των Ελλήνων στο μέλλον.
Θα οδηγηθούμε στη δραχμή όχι τόσο γιατί το επιλέξαμε, όσο γιατί δεν καταφέραμε να το αποφύγουμε. Θα πρόκειται για ένα απρόθετο αποτέλεσμα εμπρόθετων κομματικών-προσωπικών στρατηγικών του πολιτικού προσωπικού. Η διαχείριση της κρίσης σφραγίζεται καθοριστικά από την παθολογία του εγχώριου πολιτικού συστήματος. Μακροχρονίως εθισμένοι στη φαύλη κομματοκρατία πολιτικάντηδες διαχειρίζονται την τύχη της χώρας. Ως αποτέλεσμα, κρίσιμες αποφάσεις λαμβάνονται από διαρκώς δυσμενέστερη θέση.
Το κομματικό παιχνίδι δεν έπαψε να διεξάγεται με όρους μετα-οθωμανικής πολιτικής κουλτούρας: συγκρουσιακά, καιροσκοπικά, εγωκεντρικά, παλαιοκομματικά. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, οι κομματικοί παίκτες προωθούν ιδιοτελείς στρατηγικές, οι οποίες αργότερα τους εγκλωβίζουν, ωθώντας τους είτε στην εμμονή σε προγενέστερες επιλογές (π.χ. πόλωση), είτε στην απόκρυψη, τη φενάκη, και την υποκρισία. Ακολουθώντας ο καθένας το βέλτιστο γι αυτόν συμφέρον επιφέρει κακά αποτελέσματα για όλους. Το εθνικό συμφέρον πλήττεται, η χώρα καταστρέφεται. Οι συνέπειες είναι τόσο οδυνηρές όσο είναι αναπότρεπτες.
Εδώ και δύο χρόνια, τα επώδυνα μέτρα πασχίζουν να υλοποιήσουν κυρίως άνθρωποι που θήτευσαν στη σχολή του φαύλου ανδρεοπαπανδρεϊκού λαϊκισμού. Φυσικά, δυσκολεύονται λίγο… Ο Σαμαράς, όπως ο Παπανδρέου το Μάρτιο 2009, επιλέγει την άμετρη σύγκρουση. Βασίζει τη στρατηγική του στην πολωτική («αντιμνημονιακή») αντιπαράθεση και στο μύθο της «επαναδιαπραγμάτευσης» με τους δανειστές. Πόσο έωλη ήταν αυτή η στρατηγική αποδείχθηκε όταν αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει, αποδεχόμενος τελικά τη συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου.
Για να μπορείς να επαναδιαπραγματευθείς με τους δανειστές σου πρέπει να είσαι σε θέση να το κάνεις. Να έχεις ανακτήσει την αξιοπιστία σου, να μην είσαι μακριά από τους στόχους σου, να οικοδομείς συμμαχίες. Μόνον έτσι συσσωρεύεις πολιτικό κεφάλαιο. Αν ο Σαμαράς εννοούσε πράγματι την «επαναδιαπραγμάτευση» θα απαιτούσε (δεν θα ανεχόταν, όπως τώρα!) συγκυβέρνηση με τον Παπανδρέου εδώ και καιρό. Θα μειωνόταν έτσι η πολιτική ένταση και η συνακόλουθη αβεβαιότητα. Κυρίως, όμως, θα θραύονταν ένας βασικός πυλώνας της πολιτικής κουλτούρας: η πολωτική σύγκρουση. Δεν το έκανε, προτίμησε την πεπατημένη: άμετρη αντιπαράθεση προς ίδιον κομματικό όφελος.
Αποκαλυπτικό της πολιτικής παθολογίας είναι πόσο παλαιοκομματικά αντιμετωπίζονται οι αρχηγοί των δύο κομμάτων εξουσίας, μετά την προφανή αποτυχία των στρατηγικών επιλογών τους. Ουδείς τους αμφισβητεί! Μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος, η «αντιμνημονιακή» στρατηγική Σαμαρά κατέρρευσε, αλλά αυτό δεν ομολογείται, ούτε ο ίδιος πιέζεται να παραιτηθεί• το κομματικό λεξιλόγιο γίνεται όλο και πιο φενακιστικό, η δοξολογία του αρχηγού εντείνεται. Με την πρόταση του δημοψηφίσματος, ο Παπανδρέου επέδειξε κολοσσιαία ακρισία. Η όποια διαφωνία μερικών «μεταρρυθμιστών» υπουργών του περιορίστηκε σε ιδιωτικές, ακατάληπτα στρογγυλεμένες, δηλώσεις. Το υπουργικό συμβούλιο αποφάσισε ομοφώνως να συνταχθεί με την πρόταση για δημοψήφισμα! Ουδείς όρθωσε το ανάστημά του. Οι λίγοι βουλευτές που επέκριναν τον πρωθυπουργό, του έδωσαν παρ΄ όλα αυτά ψήφο εμπιστοσύνης. Τέτοια συνέπεια! Κανείς δεν θέλει να ρισκάρει τη θεσούλα του!
Σε ένα παλαιοκομματικό παιχνίδι, οι «παίκτες» δεν ενοχλούνται να χάνουν, όχι μόνο το ηγετικό ανάστημά τους, αλλά και την αξιοπρέπειά τους ― ακόμη και την αίσθηση του γελοίου. Δεν εκπλήσσει: η ηγετική επάρκεια, η σοβαρότητα και η αξιοπρέπεια δεν είναι μόνο ατομικά επιτεύγματα αλλά και συλλογικά κατορθώματα - απηχούν συλλογικές αξίες. Αν η εικόνα της πολιτικής μας ζωής είναι τόσο σουρεαλιστική, είναι γιατί κυριαρχείται από άμετρα καιροσκοπικές-εγωκεντρικές επιλογές. Όλα λέγονται και ξελέγονται• το μόνο για το οποίο δεσμεύονται άρρητα οι «παίκτες» είναι η προώθηση του ιδίου συμφέροντος. Δεν υπάρχει συνέπεια, ειρμός στις κινήσεις τους, δεν συμπεριφέρονται με βάση κάποιες κοινές παραδοχές, δεν υπάγουν τις αποφάσεις τους σε υπερκείμενες αξίες και πρακτικές. Λειτουργούν ως «ιδιώτες». Ο αυτοεξευτελιστικός εκφυλισμός είναι η λογική απόληξη του πολιτικού αυτισμού.
Αν η Θάτσερ αμφισβητήθηκε επιτυχώς από το κόμμα της το 1990, αυτό συνέβη επειδή, αφενός μεν τα κόμματα στη Βρετανία δεν θεωρούνται προέκταση του αρχηγού, αφετέρου δε τα σημαίνοντα στελέχη τους δεν αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως υπηρέτες του Αρχηγού αλλά ως αυτόφωτα πολιτικά όντα, για τα οποία η αξιοπρέπεια συμπληρώνει τη φιλοδοξία. Σε μια τέτοια έλλογη πολιτική κουλτούρα κατέστη δυνατόν για τον τότε αναπληρωτή πρωθυπουργό Τζέφρι Χάου να διαφωνήσει με την πρωθυπουργό του και να παραιτηθεί, εκφωνώντας μια ιστορική πλέον ομιλία στη Βουλή. Ο αρχηγός ηγείται, αλλά και αμφισβητείται.
Σε μας κυριαρχεί η μετα-οθωμανική δουλικότητα. Μετά την τελευταία ομιλία του Παπανδρέου στο υπουργικό συμβούλιο, ομάδα υφυπουργών του παρέδωσε το εξής σημείωμα: «Πρόεδρε, σήμερα, εκτός από τη μεγαλοψυχία σας, πάνω στο τραπέζι θα είναι και η αξιοπρέπεια του Παπανδρέου και η ιστορία της δημοκρατικής παράταξης. Είμαστε όλοι μαζί σου». Πολυχρονεμένε μας πασά ευχαριστούμε που υπάρχετε! Χάρη σε σας υπάρχουμε κι εμείς!
Η Ελλάδα της δραχμής θα θυμάται με ευγνωμοσύνη τους κυρίους Δόλλη, Μπόλαρη, Πεταλωτή, Ρόβλια και τόσους άλλους υπηρέτες του Μεγάλου Ηγέτη. Να θυμηθούν μόνο να κλείσουν το φως βγαίνοντας. Στην Ελλάδα της δραχμής υπάρχει έλλειψη ηλεκτρικού…
13 σχόλια:
Κύριε καθηγητά,
Παρακολουθώ με ενδιαφέρων τα κείμενα σας πολύ καιρό. Σας έχω ακούσει στο ραδιόφωνο κλπ. Είναι ελάχιστες οι φορές που έχω διαφωνήσει με κάποια άποψη σας. Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να μου αναλύσετε πως ένας «φιλελεύθερος» - αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ο όρος, καθότι φιλελεύθερος σε όλα θέματα σπανίως μπορεί κάποιος να είναι - αντί-τάσσετε της διαδικασίας του δημοψηφίσματος;
Τι κακό θα έκανε το δημοψήφισμα στην χώρα; Πως μπορεί να δεχθεί ένας λαός μέτρα δεκαετίας χωρίς να τον ρωτήσουν; Φυσικά και δεν έχει νόημα οτιδήποτε μέτρο πάρει αυτή η μη νομιμοποιημένο κυβέρνηση, απλούστατα γιατί κανείς δεν πρόκειται να το ακολουθήσει;
Μου φαίνεται ότι είναι «δικαίωμα» του λαού να αποφασίσει. Κατά την γνώμη μου ο ΓΑΠ έπρεπε να είχε θέσει δημοψήφισμα κατά την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ, κι όχι εκ των υστέρων. Όμως δεν έχω και ιδιαίτερες απαιτήσεις από αυτόν. Άλλωστε ποτέ δεν έπεισε πως είναι ικανός για παραπάνω από αυτά που έπραξε.
Ακόμη και η έξοδο από το € δεν με τρομάζει καθόλου. Αυτό που με τρομάζει είναι η ιδέα της αέναης ανομίας που μαστίζει την χώρα. Το ότι οι δικαστικοί «διορίζονται» από την κυβέρνηση αντί να ψηφίζονται από τον λαό, το ότι η δικαστική εξουσία είναι υποχείριο της νομοθετικής.
Αν μπορείτε να αφιερώσετε μια παραπάνω παράγραφο, ώστε να εξηγήσετε τι το αρνητικό εμπεριέχει το δημοψήφισμα ως ιδέα, θα ήμουν ευγνώμον.
Π. Ατματζίδης
Σε μια χώρα που η αμφισβήτηση του Αρχηγού θα θεωρηθεί Αποστασία και θα ποτελεί μόνιμο Στίγμα στην πολιτική καριέρα του αμφισβητία,τι περιμένετε?
Σε μια χώρα που η ικανότητα για Ηγεσία θεωρείται αυτοδίκαια κληρονομικό Δικαίωμα 3-4 Οικογενειών,γιατί να είναι διαφορετικά?
Αν εσείς κατεβαίνατε υποψήφιος,οι πολλοί θα έλεγαν καχύποπτα "ποιός Τσούκας?" ή "ποιανού είναι αυτός?"
προτού ψηφίσουν τον διάδοχο του τοπικού πολιτευτή...
Φαίνεται οτι μας λείπουν κάποια σταδια πολιτικής εξέλιξης...
Είμαστε λίγο μετά το στάδιο της Βασιλείας-Αυτοκρατορίας...
"Θα οδηγηθούμε στη δραχμή όχι τόσο γιατί το επιλέξαμε, όσο γιατί δεν καταφέραμε να το αποφύγουμε."
κ. Τσούκα, νομίζω υπερβάλλετε. Πολλοί παράγοντες θα μας οδηγήσουν εκτός ευρωζώνης, γιατί το πρόβλημα είναι κυρίως συστημικό, και οι Ευρωπαίοι "ηγέτες" δε θέλουν ή δε μπορούν να δώσουν λύσεις. Αυτό φυσικά δεν αναιρεί τις αδυναμίες και τα προβλήματα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, ούτε αποτελεί δικαιολογία για να μη γίνουν ουσιαστικές αλλαγές στην Ελλάδα.
Συμφωνώ με τον κ. Ατματζίδη όταν λέει πως
"Κατά την γνώμη μου ο ΓΑΠ έπρεπε να είχε θέσει δημοψήφισμα κατά την είσοδο της χώρας στο ΔΝΤ, κι όχι εκ των υστέρων."
Eυγε κυριε καθηγητα
Απ τις καλύτερες φωνές στο Διαδικτυο και στα ΜΜΕ
Ειστε ΟΑΣΗ στην ερημο της μετριοτητας γι αυτό και διατηρω μια γωνιά με τα άρθρα σας στο διαδικτυακο φτωχικό μου, "κλεβοντας" λίγη λάμψη απ την φωτεινη πενα σας
http://radar-gr.blogspot.com/search/label/%CE%A4%CE%A3%CE%9F%CE%A5%CE%9A%CE%91%CE%A3
Αρχίζετε, αγαπητέ κύριε Χαρίδημε, να προσαρμόζεσθε σε μια κατάσταση, η οποία οδεύει προς το να γίνει πραγματικότητα και η οποία καθίσταται αναγκαία, λόγω της επαρχιωτικής εθνικιστικής νοοτροπίας του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού, του δογματισμού, που τον διακατέχει και της υπεράσπισης των κοντόθωρων συμφερόντων, που αυτός ο συνασπισμός εκπροσωπεί.
Πράγματι, η επαναφορά του οθνείου νομίσματος (της δραχμής), έχει καταστεί απολύτως, αναγκαία, όσο η κατάσταση στην ευρωζώνη μένει ως έχει, γεγονός το οποίο οδηγεί στην έξοδο της χώρας μας από το ευρώ (με αποτέλεσμα και την διάλυση της ευρωζώνης). Η δραχμή, λοιπόν, είναι προ των πυλών. Και αυτό όχι επειδή φταίμε εμείς (ο διοικούμενος, από την σύγχρονη ανόητη πολιτικοοικονομική και πνευματική ελίτ, πληθυσμός της χώρας μας), αλλά επειδή αυτή η ελίτ, διακατεχόμενη από την αριστοτελική ακρισία, ενέταξε την Ελλάδα στην θεσμικά χαοτική ευρωζώνη - μια ζώνη σκληρού νομίσματος -, χωρίς η ελληνική οικονομία να πληροί ούτε ένα κριτήριο για την εισοδό της σε αυτήν, με αποτέλεσμα, η αλλαγή της νομισματικής βάσης του ελληνικού δημόσιου χρέους (που, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, υπερέβαινε το 100% του ΑΕΠ της χώρας), με την μετατροπή του από ένα χρέος δραχμικό, σε χρέος σε ευρώ, σε συνδυασμό με το συστηματικά - προς χάρη των γερμανικών συμφερόντων - υπερτιμημένο ευρώ (το οποίο έχει τρέχουσα ισοτιμία 1 προς 1,37 δολλάρια, ενώ η πραγματική του ισοτιμία είναι 1 προς 0,95 δολλάρια), να οδηγήσει το ελληνικό δημόσιο και την ελληνική οικονομία στην πλήρη χρεωκοπία. (ο εθνικιστής συμφεροντολόγος και ημιπαράφρων Volfgang Schaueble ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια δεκαετία λιτότητας, για να καταστήσει ανταγωνιστική την οικονομία της, αλλά δεν λέει ότι με ένα τόσο ακριβό ευρώ, η ελληνική οικονομία θα διαλυθεί πολύ πριν καταστεί ανταγωνιστική και ουδέποτε θα εισέλθει σε αναπτυξιακή τροχιά).
Ως εκ τούτου, αγαπητέ κύριε Χαρίδημε, σφάλλετε όταν αποδίδετε αποκλειστικά το πρόβλημα στην ελληνική μικροπολιτική. Προφανώς και η ελληνική μικροπολιτική έχει το μερίδιό της σε αυτό το πρόβλημα που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία. Αλλά αυτό το μερίδιο είναι μικρό και η οποιαδήποτε βελτιωτική αναδόμηση της ελληνικής πολιτικής ελίτ, ή η αντικατάστασή της από τεχνοκράτες των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης, είτε αυτοί μιλούν ελληνικά, είτε όχι, δεν λύνει το πρόβλημα. Πολύ περισσότερο όταν αυτοί εκπροσωπούν τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, του γαλλογερμανικού άξονα και της ευρωμπατιροτραπεζοκρατίας και όχι τα συμφέροντα του ελληνικού πληθυσμού.
Αρεστόν, ή όχι, το κέντρο, η καρδιά και η μέγιστη έκταση του τρέχοντος ελληνικού προβλήματος έχει να κάνει με το τεράστιο ελληνικό δημόσιο χρέος, το οποίο δεν είναι βιώσιμο (ούτε και με την συμφωνία της 26-27/10/2011, η οποία είναι η ταφόπλακα του ευρώ και της ζώνης του) και με το υπερτιμημένο ευρώ - όπως, επίσης, έχει να κάνει και με την μαζική διαδικασία αποεπένδυσης, που έχει πλήξει την ελληνική (και την ευρωζωνική) οικονομία και η οποία μόνο με εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις μπορεί να ανατραπεί.
Όμως, όλα αυτά, για να γίνουν, απαιτούν την κρατικοποίηση της ελληνικής (και της ευρωπαϊκής) μπατιροτραπεζοκρατίας, προκειμένου να διαγραφεί το ελληνικό (και το διευρωζωνικό) δημόσιο χρέος, να ισορροπήσει το ευρώ στα πραγματικά του επίπεδα και να τροφοδοτηθεί η οικονομία με δημόσιες επενδύσεις.
Ποιός θα τα κάνει αυτά, εντός ευρωζώνης; Ουδείς φαίνεται διατεθειμένος να τα κάνει. Ουδείς έχει ένα τέτοιο πολιτικό και οικονομικό πρόγραμμα. (Θα μπορούσε ο Francois Hollande να έχει και να πυροδοτήσει ένα τέτοιο πρόγραμμα, αν εκλεγεί στις προσεχείς γαλλικές προεδρικές εκλογές, αλλά η Γαλλία είναι σε ασθενή θέση, έναντι της Γερμανίας, ενώ η Βρετανία, που θα μπορούσε να πειθαναγκάσει την γερμανική ελίτ, έχει επιλέξει να μένει εκτός ευρωζώνης).
Αυτό είναι το ανεπίλυτο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας και όσο αυτό δεν αντιμετωπίζεται, η επιστροφή στην δραχμή (την οποία, εγκληματικά, κατήργησαν οι Κώστας Σημίτης και Λουκάς Παπαδήμος, το 2002, βιάζοντας και δολοφονώντας την κοινή λογική και παραποιώντας, συνάμα, τα ελληνικά στατιστικά στοιχεία, με την πλήρη συνενοχή της γαλλογερμανικής ελίτ) είναι αναπόφευκτη και αναγκαία.
Όλα τα άλλα, παίζουν ένα δευτερεύοντα ρόλο στην εξελισσόμενη ελληνική τραγωδία. Όσο και αν οι χειρισμοί της περιόδου Οκτωβρίου 2009 - Μαΐου 2010 ήσαν βλακώδεις και καταστροφικοί. Όσο και αν οι χειρισμοί αυτής της περιόδου θα μπορούσαν να είχαν συμμαζέψει τα πράγματα, αν ήσαν διαφορετικοί και εφ' όσον στο ελληνικό κυβερνητικό επιτελείο δεν βρισκόταν ο γνωστός τοις πάσι "άρχοντας του χάους" και η ομάδα της παιδικής χαράς, που προέβη στην εντελώς ερασιτεχνική διαχείριση της κρίσης (Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Φίλιππος Σαχινίδης, Λούκα Κατσέλη, αλλά και η Στέλλα Μπαλφούσια).
Από εκεί και πέρα, το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν αναγκαίο και αναπόφευκτο, ευθύς εξ αρχής, με το ξέσπασμα της κρίσης τον Οκτώβριο του 2009, αμέσως μόλις ο Παπακωνσταντίνου προέβη στην βλακώδη ανακοίνωση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009.
Η καθυστέρηση της απόφασης για το κούρεμα αυτό, το οποίο πρέπει να φθάσει μέχρι την πλήρη (σχεδόν) διαγραφή του, περιέπλεξε τα πράγματα στην ευρωζώνη και τα κατέστησε μη διαχειρίσιμα, οδηγώντας στην αποδόμηση της ευρωζώνης (η Ιταλία είναι ουσιαστικά χρεωκοπημένη, η Ισπανία - παρά το μικρό της χρέος - η Ιρλανδία και η Πορτογαλία θα χρειασθούν ανάλογη μείωση του χρέους τους, ενώ, οσονούπω, ακολουθούν η Σλοβενία, η Κύπρος, το Βέλγιο, η Γαλλία κλπ), στην διαρκή φτωχοποίηση του ελληνικού πληθυσμού και στην καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας μας.
Αφού, λοιπόν, τα έκαναν τόσο χάλια, φώναξαν και τον Λουκά Παπαδήμο, που είναι υπεύθυνος για την παρούσα καταστροφή και συνέβαλε τα μέγιστα στην οργιαστική προπαγάνδα εξαπάτησης του ελληνικού πληθυσμού, που διοργάνωσε και ενορχήστρωσε το βλάκιστο και διακατεχόμενο από μια βλαχομπαρόκ επαρχιωτική νοοτροπία και λογική, "ευρωπαϊστικό"/κοσμοπολιτικό τμήμα της ελληνικής πολιτικοοικονομικής και πνευματικής ελίτ, προκειμένου ο πληθυσμός αυτός να αποδεχθεί την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη και ο οποίος μας έλεγε, πριν λίγες ημέρες, ότι το κούρεμα είναι καταστροφή, για να διαχειρισθεί αυτό στο οποίο ουδέποτε πίστεψε!
Έτσι, αντί η ελληνική κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει το κούρεμα του ελληνικού δημόσιου χρέους, σαν διαπραγματευτικό χαρτί, προς όφελος της χώρας, αυτή η διετής καθυστέρηση, έφερε την χώρα σε μειονεκτική θέση και την οδήγησε να παρακολουθεί, εκ του μακρόθεν, τους άλλους να διαπραγματεύονται αυτήν την υπόθεση, προφανώς, εξυπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα (και όχι αυτά του ελληνικού πληθυσμού) και αφυδατώνοντας την όλη διαδικασία μείωσης του τοκογλυφικής υφής και συστάσεως ελληνικού δημόσιου χρέους, υπέρ της τοκογλυφούσας μπατιροτραπεζοκρατίας.
Αυτοί οι απλοί λόγοι θα οδηγήσουν την Ελλάδα έξω από την ευρωζώνη και θα καταστήσουν αδήριτη αναγκαιότητα την δραχμή. Και αυτοί οι λόγοι σχετίζονται, αποκλειστικά, με την θεσμική συγκρότηση του ευρώ και της ζώνης του.
Άλλωστε, αυτή ίδια η διαδικασία, που αποδομεί το ευρώ, θα οδηγήσει, αργά και βασανιστικά, άλλες χώρες της ευρωζώνης εκτός αυτής, ακόμα και αν η Ελλάδα, μαζοχιστικώ τω τρόπω, επιμείνει να κρατάει το ευρώ ως νόμισμά της.
Η Ιταλία (μια μεγάλη βιομηχανική χώρα, η 7η οικονομία στον κόσμο και με τεράστια παραγωγική βάση, η οποία δεν συγκρίνεται με την δική μας) θα οδηγηθεί, εκ των πραγμάτων, λόγω και του χρέους της, αλλά και λόγω του σκληρού ευρώ, εκτός ευρωζώνης. Θα το επιλέξει και θα καταργήσει το ευρώ, ως νόμισμα της χώρας, προκειμένου να σώσει την παραγωγική της βάση και προκειμένου να απαλλαγεί από το πνιγηρό δημόσιο χρέος της (ανέρχεται, περίπου, στα 1.901.000.000,00 € και αγγίζει το 120% του ΑΕΠ της), το οποίο και αυτή, λόγω της βλακείας της πολιτικοοικονομικής της ελίτ, το μετέτρεψε από λιρέττες σε ευρώ.
Σε μια τέτοια ευρωζώνη,η οποία θα καταρρεύσει, η Ελλάδα δεν έχει θέση. Ούτε και θα την ρωτήσουν, άλλωστε...
(Περιμένω, αγαπητέ κύριε Χαρίδημε, με μεγάλο ενδιαφέρον, τις απόψεις σας για το παρδαλό κυβερνητικό σχήμα του κ. Λουκά).
Αυτό εδώ είναι το blog του Χαρίδημου Τσούκα ή του Τάσσου Αναστασσόπουλου;
Το μπλογκ ανήκει, προφανώς, στον κ. Χαρίδημο Τσούκα. Εδώ, εγώ, απλώς, εκφράζω την γνώμη μου στον φιλόξενο αυτόν χώρο και τίποτε περισσότερο.
(Υ.Γ. : Το ιταλικό δημόσιο χρέος ανέρχεται, περίπου, στο 1.901.000.000.000,00 € και όχι στο 1.901.000.000,00 € όπως, εκ παραδομής, αναφέρω, στο προηγούμενο σχόλιό μου).
Κανένα πορόβλημα με τον κ.Αναστασσόπουλο να εκφράζεται μέσω αυτού του μπλογκ. Νομίζω ότι αδικεί τις απόψεις του, όμως, (α) με την έκταση των σχολίων του (που οδηγεί σε πλημμελή ή μη ανάγνωση) και (β) τη σχεδόν μονομανή επιχειρηματολογία, άσχετα με το περιεχόμενο του άρθρου που σχολιάζει. Αλλά αυτά αφορούν τον ίδιο. Σε ότι με αφορά, είναι ευπρόσδεκτος να καταθέτει την άποψή του, όποια κι αν είναι αυτή.
Για το δημοψήφισμα τώρα. Ηταν κολοσσιαία ακρισία του ΓΑΠ γιατί είσήγαγε παραλυτική αβεβαιότητα στη διαχείριση της κρίσης και επέτεινε την αναξιοπιστία της χώρας ως μη τηρούσα τα συμφωνηθέντα. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω άλλο. Εκ των πραγμάτων, το δημοψήφισμα απεδείχθη μια πολύ κακή ιδέα.
Δεν χρειάζεται νομιμοποίηση η ακολουθούμενη πολιτική; Ναι χρειάζεται. Με εκλογές, στην κατάλληλη στιγμή. Θυμίζω ότι ο απελθών Ιρλανδός πρωθυπουργός πρώτα διαπραγματεύτηκε με την τρόικα και υπέγραψε τη συμφωνία, και κατόπιν προκήρυξε εκλογές (τις οποίες έχασε). Υπάρχει καιρός για να σπείρεις και καιρός για να θερίσεις λέει ο Εκκλησιαστής. Υπάρχει καιρός για να κυβερνήσεις και καιρός για να διαβουλευθείς. Τη συγκεκριμένη στιγμή η χώρα έχει ανάγκη απο ισχυρή κυβέρνηση να κάνει συγκεκριμένα πράγματα και μετά να οδηγηθούμε σε εκλογές. Ξέρω ότι δεν εξαντλώ το θέμα. Πως διαχειρίζεσαι μια επώδυνη κρίση, με λαϊκή νομιμοποίηση είναι ένα τεράστιο θέμα που δεν έχει επαρκώς διερευνηθεί.
Η εκτίμησή μου είναι ότι, ceteris paribus, η χώρα θα οδηγηθεί σε έξοδο από το ευρώ. Εν μέρει επειδή η ανίκανη πολιτική ελιτ αδυνατεί να κυβερνήσει αποτελεσματικά, εν μέρει επειδή το φαύλο πολιτικό σύστημα (όχι μόνο τα κόμματα) συμπεριφέρεται με τον ιδιοτελή τρόπο στον οποίο έχει ιστορικά εθισθεί, και εν μέρει επειδή το χρέος είναι τόσο μεγάλο που, δεδομένων των δύο πρώτων, δεν μπορεί να αποπληρωθεί με τους όρους των δανειστών. Θα είναι το τέλος του ελληνικού ονείρου και η απαρχή απίστευτων δεινών για τη χώρα. Θυμηθείτε όμως το ceteris paribus...Δίνει μια ελπίδα - με την ακύρωσή του!
Ceteris paribus. Ορθόν το λεχθέν. Αν η ευρωζώνη δεν αλλάξει, δραστικότατα, αν δεν μετασχηματισθεί σε ομοσπονδία, η Ελλάδα θα βγεί από το ευρώ. Και όχι μόνον αυτή. Οι εξελίξεις αυτού του καιρού προδιαγράφουν την πορεία των πραγμάτων, αν αυτά αφεθούν στην τύχη τους. Και η πορεία αυτή δεν είναι άλλη από αυτή που, εδώ και σχεδόν δύο χρόνια περιγράφω (σχεδόν μονομανώς, όπως λέει ο αγαπητός κ. Τσούκας). Δηλαδή η επιστροφή στα εθνικά νομίσματα και η διάλυση της ευρωζώνης. (Και γι' αυτό δεν θα φταίει ουδείς άλλος εκτός από την επαρχιωτική εθνικιστική νοοτροπία του γερμανικού κυβερνητικού συνασπισμού και της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ).
Αλλά, όσον αφορά το ευρώ και την ζώνη του δεν έχει χαθεί κάθε ελπίδα επιβίωσης. Τα πράγματα έχουν δυσκολέψει κατά πολύ, σε σχέση με την αρχή της "ευρωπαϊκής κρίσης χρέους", που εκδηλώθηκε, με την ελληνική χρεωκοπία, αλλά παίρνουν επιδιόρθωση.
Αυτή η επιδιόρθωση έχει να κάνει με το τέταρτο μεγάλο πρόβλημα της ευρωζώνης (τα άλλα τρία, όπως έχω γράψει, αφορύν α) τα δημόσια χρέη των χωρών της ευρωζώνης, β) την ουσιαστική πτώχευση του χρηματοπιστωτικού της συστήματος και γ) την κατάρρευση των επενδύσεων στην ευρωζώνη), που αφορά την θεσμική της ανοργανωσιά και την ανάγκη υπέρβασής της, με τον μετασχηματισμό της, από μια ατελέστατη νομισματική ζώνη και μια ελλιπέστατη οικονομική ένωση, σε μια ομοσπονδιακή ένωση αμερικανικού τύπου.
Και εδώ βρίσκεται η τεράστια δυσκολία του εγχειρήματος, αφού ούτε οι δομές υπάρχουν, ούτε η νοοτροπία, ούτε η κοινότητα συμφερόντων, ούτε η ανάλογη κοινή ευρωπαϊκή εθνική συνείδηση στους λαούς της ευρωζώνης και της Ε.Ε., με αποτέλεσμα να απαιτούνται, επειγόντως και ταυτοχρόνως, ένας George Washington και ένας Franklin Delano Roosevelt μαζί, χωρίς ουδείς να είναι διαθέσιμος, γι' αυτόν τον ρόλο.
Όμως, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Και πεθαίνει τελευταία, διότι η Ιστορία δεν είναι μοίρα, ούτε απλό καθίζημα των προηγουμένων διεργασιών. Η Ιστορία είναι κοινωνική δημιουργία, μια δημιουργία, στην οποία πάντοτε ενεδρεύει το απρόβλεπτο (επί τα χείρω, ή επί τα βελτίω).
Ως εκ τούτου, το ευρώ και η ζώνη του μπορούν να έχουν την ευκαιρία επιβίωσής τους, δια του ριζικού μετασχηματισμού τους. Αλλιώς, θα έχουν την τύχη της αλήστου μνήμης "Ε.Σ.Σ.Δ.". (Δείτε στο μπλογκ μου και το θέμα : “Την τύχη της "Ε.Σ.Σ.Δ." επιφυλάσσουν οι γερμανικές ελίτ στην ευρωζώνη. Οι αιτίες των γερμανικών αρνήσεων για την έκδοση κοινών ομολόγων των κρατών της ευρωζώνης και ο στραγγαλισμός των οικονομιών των ευρωπαϊκών κρατών” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/12/german-no-to-eurobonds.html ).
(Τελικά, μπορεί να απέχουν πολύ οι απόψεις μας, αγαπητέ κύριε Χαρίδημε, αλλά κάπου έχουν αρχίσει, κάπως, να πλησιάζουν. Και αυτό οφείλεται, σε έναν βαθμό και στην σχεδόν μονομανή - αλλά παράλληλα και χρήσιμη, βάσει του παλαιού γνωμικού, που, σοφώτατα, μας έχει διδάξει ότι : "repetitio est mater studentiae" - επιχειρηματολογία μου για την μη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, παρά την, έως πρόσφατα, διαρκή και μονότονη κυβερνητική και ευρωζωνική καταστροφολογική προπαγάνδα (η οποία κατευθυνόταν από την ευρωπαϊκή μπατιροτραπεζοκρατία, παπαγαλάκι της οποίας υπήρξε - και παραμένει - ο κ. Λουκάς Παπαδήμος), γύρω από το απόλυτο κακό της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους. Κάτι είναι και αυτό).
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα.
Τάσος Αναστασόπουλος
Υ.Γ. : Μία διόρθωση.
Εκ παραδρομής, αναφερόμενος στην δραχμή, την χαρακτήρισα ως οθνείο νόμισμα. Ξέχασα να προσθέσω το "μη". Η δραχμή δεν είναι οθνείο (ξένο) νόμισμα. Η δραχμή ήταν και λειτουργούσε, ως μη οθνείο (δηλαδή είναι δικό μας) νόμισμα. Αν και όταν επαναφερθεί, θα λειτουργήσει και πάλι, ως οθνείο νόμισμα, αφού θα εκδίδεται και θα ελέγχεται από τις αρχές της χώρας μας.
Το ευρώ είναι οθνείο (δηλαδή λειτουργεί ως και είναι ξένο, για εμάς) νόμισμα, αφού εκδίδεται και ελέγχεται από ξένες υπερεθνικές γραφειοκρατικές ελίτ, που δεν δίδουν λογαριασμό στον ελληνικό πληθυσμό, αλλά υπακούουν στα συμφέροντα άλλων.
Sorry, για την σημαντική αυτή αβλεψία...
Κύριες καθηγητά,
Στο σχόλιο σας γράφεται:
Για το δημοψήφισμα τώρα. Ηταν κολοσσιαία ακρισία του ΓΑΠ γιατί είσήγαγε παραλυτική αβεβαιότητα στη διαχείριση της κρίσης και επέτεινε την αναξιοπιστία της χώρας ως μη τηρούσα τα συμφωνηθέντα. Δεν χρειάζεται να επιχειρηματολογήσω άλλο. Εκ των πραγμάτων, το δημοψήφισμα απεδείχθη μια πολύ κακή ιδέα.
Εφόσον κρίνετε πως δεν χρίζει ανάλυσης το δημοψήφισμα, το δέχομαι αν και δεν το καταλαβαίνω.
Δεν καταλαβαίνω από που βγήκε το συμπέρασμα πως «επέτεινε την αναξιοπιστία της χώρας».
Στις αγορές; Εννοείται σε 3 και με την βούλα διεφθαρμένους οίκους αξιολόγησης κι ένα σύνολο «επενδυτών» που δεν δρα και τόσο ορθολογικά (πλέον);
Σχετικές αναφορές υπάρχουν κι από τον P. Krugman και τον Joseph Stiglitz.
Το δημοψήφισμα δεν θα περνούσε γιατί δεν υπάρχει εμπιστοσύνη από τον Ελληνικό λαό στους πολιτικούς αλλά ούτε στους εξωτερικούς «συναίτερους». Πιστεύω πως αυτόν ήταν κι ο βασικός λόγος της αντίδρασης τόσο από τις αγορές όσο κι από συγκεκριμένους πολιτικούς. Είναι πολύ μικρό το % του Ελληνικού λαού που πιστεύει πως με τα σχέδια της Τρόικας η κατάσταση θα καλυτερεύσει.
Άλλωστε η Ισλανδία που ακολούθησε άλλο «μοντέλο σωτηρίας» έχει 2% ανάπτυξη σε 2 χρόνια και κανείς δεν ασχολείται μαζί της...
Δημοσίευση σχολίου