Η περίπτωση του τέλους ακινήτων είναι χαρακτηριστική. Ας αφήσουμε προς στιγμήν έξω από τη συζήτηση πόσο βλαπτικό είναι ένα τέτοιο τέλος για μια οικονομία που βρίσκεται για τρίτη συνεχή χρονιά σε ύφεση. Ας μη σχολιάσουμε την ανορθόδοξο μέθοδο ένας κοινωφελής ημικρατικός οργανισμός να εισπράττει τέλη ακινήτων για λογαριασμό του κράτους. Έστω κι έτσι, δεν μπορεί να υπάρξει λίγη σοβαρότητα στην υλοποίηση; Άνθρωποι που έχουν εξαιρεθεί από την καταβολή του τέλους καλούνται να το πληρώσουν πρώτα, και να απαιτήσουν την επιστροφή του αργότερα! Η ΔΕΗ έχει κάνει πληθώρα λαθών στον υπολογισμό του τέλους, βασιζόμενη σε στοιχεία που της έχουν δώσει οι δήμοι. Οι εφορίες δεν μπορούν, λένε, να κάνουν τίποτε και παραπέμπουν τους πολίτες στους δήμους, οι οποίοι με τη σειρά τους τους στέλνουν στις εφορίες και τη ΔΕΗ! Και η ΔΕΗ ανακοινώνει ότι, μετά από αίτημα του υπουργείου Οικονομικών, δεν θα διακόπτει την παροχή ηλεκτροδότησης σε όσους δεν πληρώσουν το τέλος ακινήτων!
Γιατί τότε να πληρώσουμε το τέλος ακινήτων, αφού δεν θα υπάρχουν κυρώσεις; Δεν υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να εκφυλισθεί το μέτρο; Κι αν το μέτρο είναι τόσο σημαντικό για την αύξηση των δημόσιων εσόδων, δεν θάπρεπε αξιόπιστα να επιδιωχθεί η είσπραξη του τέλους; Κι όσοι πλήρωσαν το τέλος δεν αδικούνται έναντι αυτών που δεν θα το πληρώσουν, δίχως κυρώσεις;
Βλέπετε τη μεγάλη εικόνα; Ένα κωμικής αναποτελεσματικότητας κράτος που δεν μπορεί να εισπράξει ούτε φόρους και τέλη, ούτε να μαζέψει σκουπίδια, ούτε να επιβάλλει το νόμο για την απαγόρευση του καπνίσματος! Αυτό το κράτος τυραννά τους πολίτες με κάθε τρόπο: τους στέλνει στις ουρές των ταμείων του να σπαταλούν χρόνο για σφάλματα δικά του, ζητά διαρκώς από τους συνεπείς να πληρώνουν για τα σπασμένα των ασυνεπών, αναιρεί τον εαυτό του κάθε φορά που αυξάνεται το πολιτικό κόστος, αδυνατεί να επιβάλλει τη νόμιμη εξουσία του, υποκείμενο στους εκβιασμούς του κάθε Φωτόπουλου, του κάθε Μπαλασόπουλου, του κάθε Κορτσίδη, του κάθε ιδιοτελούς επιχειρηματία.
Είναι ένα κράτος που όχι μόνο συμπεριφέρεται σατραπικά αλλά πάσχει από σύμπλεγμα κατωτερότητας: γνωρίζει την ανικανότητά του, ξέρει ότι του λείπει η πρώτη ύλη της διακυβέρνησης (οι αξιόπιστες πληροφορίες), δεν πιστεύει στην επιβολή της νόμιμης εξουσίας του, και, πανικόβλητο μπροστά στα δύσκολα, ενεργεί σπασμωδικά, δίχως στρατηγική, χωρίς ικανότητα υλοποίησης των αποφάσεών του. Προσποιείται ότι κυβερνά εκδίδοντας φετβάδες, ενώ κλείνει το μάτι σε οποιοδήποτε οργανωμένο συμφέρον ανεβάζει το πολιτικό κόστος. Είναι ένα κράτος για φτύσιμο, σε μια κοινωνία-χυλό που η κύρια μέριμνά της μέχρι τώρα ήταν να βολευτεί με τη μικροαπάτη, το μικροσρουσφετάκι, και τη μικροαυθαιρεσία.
Σε μια κοινωνία ηγεμονικών μικροσυμφερόντων, δεν πρέπει να εκπλήσσει που κυριαρχούν οι «συναλλασσόμενοι» πολιτικάντηδες, οι βλαχοδήμαρχοι, και οι κρατικοδίαιτοι συνδικαληστές. Ούτε πρέπει να εκπλήσσει που το κράτος αδυνατεί να χαράξει μια πολιτική και να εμμείνει σε αυτή. Ένα κράτος που είναι για φτύσιμο, δεν λειτουργεί ως αυθύπαρκτη οντότητα, άγεται και φέρεται από ομάδες πίεσης.
Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε τα Μνημόνια, ούτε η κρίση του ευρώ, ούτε καν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί της. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο: η μη κυβερνησιμότητα της χώρας. Η αδυναμία της κοινωνίας να συσταθεί ως κοινωνία, ως κάτι δηλαδή πέρα και πάνω από κερματισμένα συμφέροντα και η αδυναμία του κράτους να εκφράσει και να καθοδηγήσει αυτή την κοινωνία. Δεν ξέρω πως η χώρα μπορεί να καταστεί κυβερνήσιμη, ξέρω όμως με σιγουριά πως όσο το κράτος μας είναι για φτύσιμο, τόσο περισσότερο θα απαξιώνεται και τόσο περισσότερο θα ηγεμονεύουν τα οργανωμένα συμφέροντα, επιτείνοντας έτσι τον κερματισμό της κοινωνίας και εντείνοντας την μη κυβερνησιμότητα. Ο κύκλος είναι φαύλος - γι αυτό και η χώρα, σταθερά και βαθμιαία, καταστρέφεται.
4 σχόλια:
Αχ αυτό το νεοελληνικό κράτος! Πάντοτε αναζητούσα τις αιτίες της δυσλειτουργίας του. Η εύκολη εξήγηση είναι να τα φορτώσουμε όλα στην Τουρκοκρατία.
Δε με πείθει. Και οι Τούρκοι τα ίδια λένε για εμάς. Όποτε είχα την τύχη να συνομιλήσω με τους γείτονες, μου εξηγούσαν παθιασμένοι πως η διαφθορά στην Τουρκία και τα Βαλκάνια οφείλεται στις πρακτικές του πανίσχυρου ιστορικά Πατριαρχείου -που κληρονόμησαν μετά το 1453 οι Οθωμανοί- δηλαδή είναι οι Έλληνες που διέφθειραν Τούρκους και Νοτιοσλάβους. Οι Τούρκοι, με διαβεβαίωναν οργίλοι, ήταν ένας περήφανος πολεμικός λαός με ηθικές αξίες πριν τους χαλάσουν οι έκφυλοι και πονηροί Ρουμ. Τι είναι όλα αυτά; Παραμύθια των διαφόρων εθνών για να αποποιούνται τις ευθύνες τους.
Άλλη εξήγηση είναι το μοντέλο της κατακερματισμένης κοινωνίας του Gellner. Ούτε αυτή με πείθει γιατί η Ελλάδα δε χωρά στην τυπολογία, και οι υποστηρικτές αυτού του μοντέλου πελεκίζουν την πραγματικότητα για να την ταιριάξουν στον ιδεότυπο.
Τι φταίει τελικά;
Καλημέρα κ. Τσούκα.
Λέει πολύ σοφά ο λαός μας : "Κατά τον Μαστρογιάννη και τα κοπέλια του".
Το "σύγχρονο" Ελληνικό Κράτος, το φτιάξαμε κατ' εικόνα και ομοίωση του εαυτού μας. Φορτωμένο με όλες τις αδυναμίες και τα ελαττώματά μας. Γιατί ;
Όλοι βολευόμασταν με την κατάσταση που επικρατούσε. Η ευνοιοκρατία, η οικογενειοκρατία, ο ραγιαδισμός, οι πελατειακές σχέσεις, ο ωχαδερφισμός, συντηρούνταν και καλλιεργούνταν απο όλους μας σε όλες τις κοινωνικές ομάδες και βαθμίδες, συντηρούσαν και θέριευαν μια κατάσταση αρρωστημένη και αφύσικη.
Η συντεχνιακή νοοτροπία του συνδικαλισμού συντηρήθηκε και προστατεύτηκε γιατί έτσι βόλευε όλους και εμάς και τά κόματα που έβρισκαν μεγάλες κοινωνικές ομάδες έτοιμες για να χαιδέψουν και να καλοπιάσουν, για να μαζέψουν ψήφους. Οι συνδικαλιστές, με την πιπίλα των κεκτημένων πάντα στο στόμα, πρώτα φρόντιζαν για τα κεκτημένα τα δικά τους, των συνδικαλιστών, και μετά για το καλό των συντεχνιών ή όμάδων που υποτίθεται πως εκπροσωπούσαν. Αντί να φροντίζουν πρώτα να υπάρχει δουλειά και μετά συνδικαλισμός και δικαιώματα, θεώρησαν το χώρο της δουλειάς σαν κληρονομιά τους, σαν τσιφλίκι του πατέρα τους και συμπεριφερόταν ανάλογα.
Μάθαμε να βρίσκουμε τρόπους ν' αμυνόμαστε απέναντι σ' ένα κράτος υδροκέφαλο και αδηφάγο, όπου οι φόροι που πληρώναμε, όσοι πληρώναμε, αντί να πιάνουν τόπο και το κράτος ν' ανταποδίδει προς τους πολίτες με τις αποτελεσματικές υπηρεσίες του και τα κοινωνικά αγαθά που προσέφερε, γινόταν όλο και πιο απαιτητικό και φορομπηχτικό και συνάμα πιο διεφθαρμένο, πιο αναποτελεσματικό και πιο εχθρικό προς τους υπηκόους. Οι εξαιρέσεις που έπρεπε να υπάρχουν σε σχέση με την διαφθορά στις συναλλαγές του πολίτη με το κράτος έγιναν ο κανόνας. Χωρίς το λάδωμα και το φακελλάκι δεν μπορούσες να κάνεις τίποτα.
Ψάχνουμε να βρούμε πάντα άλλους να φορτώσουμε τις αμαρτίες μας, τη μια την Τουρκοκρατία, την άλλη τους ξένους, να τους κατηγορήσουμε για την κατάντια μας, αντί να ψάξουμε να βρούμε τρόπους να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα.
Η παγκόσμια οικονομικη κρίση απλά βοήθησε να σπάσει το απόστημα που τόσα χρόνια μάζευε πύον.
Τώρα τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Έστω και την τελευταία στιγμή, αντιλάμβανόμαστε πως κάτι πρέπει να γίνει. Ήδη είναι πολύ αργά, αλλά, από την φύση μας αισιόδοξοι, ελπίζουμε πως μπορεί να υπάρχει ακόμη χρόνος.
Θα δούμε.
Κ. Τζαγκαράκης
Οι Έλληνες που κατείχαν μικρή ιδιοκτησία, μικρή το 2009 σήμαινε κάτω από 400.000 ευρώ αντικειμενική και άρα εμπορική 600.000 με 800.000, ήταν οι μοναδικοί στην Ευρώπη που φορολογούνταν με ποσοστό 0,01% ή 0,02% επί της αξίας του ακινήτου.
Σε όλη την άλλη ανεπτυγμένη Ευρώπη οι πολίτες, ακόμα και για την πιο μικρή ιδιοκτησία, πληρώνουν τουλάχιστον το 0,1% επί της εμπορικής αξίας. Δηλαδή ο Βέλγος φορολογούταν, για ακίνητο ίσης αξίας με του Έλληνα, 10 φορές περισσότερο. Σήμερα που ο Βέλγος πληρώνει τους συνταξιούχους και μισθωτούς ώστε να μην καταρρεύσει όλη η χώρα, οι Ελληναράδες διεκδικούν το δικαίωμα να πληρώνουν 10 φορές μικρότερο φόρο απ' ότι εκείνοι που τους έσωσαν.
Αν σταματήσουν να μας χρηματοδοτούν οι Βέλγοι και οι άλλοι εταίροι τότε δεν θα πληρώνουμε κανένα φόρο για τα ακίνητά μας, μιας και η αξία τους θα εκμηδενιστεί.
τι το θελεις το αναρχοφιλελευθερος καντο νεοφιλελευθερος σε πειραμε χαμπαρι παπαγαλακι. ΠΑΣΟΚΟΣ αλλα εντιμος
Δημοσίευση σχολίου