Απάντηση στον πρώην διοικητή της ΑΤΕ κ. Δ. Μηλιάκο

Σε άρθρο του στην "Καθημερινή", ο πρώην διοικητής της ΑΤΕ κ. Μηλιάκος σχολίασε κριτικά άρθρο μου που περιείχε επικριτικές αναφορές στον ίδιο και στην ΑΤΕ (βλ. το δικό μου άρθρο στις 22/12/2012 και το δικό του στις 20/1/2013, αμφότερα στην «Καθημερινή»). Τον ευχαριστώ για την προσοχή του. Έχω να παρατηρήσω τα εξής:

1. Προσπερνώ τους χαρακτηρισμούς περί «υπεροψίας», «επιθετικότητας», κλπ. Ουδόλως με ενδιαφέρει πώς θα με χαρακτηρίσουν οι εκλεκτοί της αδίστακτης κομματοκρατίας που ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας μου.

2. Στόχος του άρθρου μου δεν ήταν η ΑΤΕ, αλλά το ευρύτερο φαινόμενο της κομματοκρατίας και οι παθογένειες που παράγει. Η ΑΤΕ ήταν ένα από τα παραδείγματα που χρησιμοποίησα. Ρωτώ: μέσα από ποια ανοιχτή, διαγωνιστική διαδικασία προσελήφθη ο κ. Μηλιάκος ως διοικητής της ΑΤΕ; Προφανώς ρητορικό το ερώτημα… Στα κρίσιμα προσόντα για το διορισμό του κ. Μηλιάκου δεν συγκαταλέγονται μόνο οι όποιες γνώσεις του για οικονομικά-αγροτικά θέματα (υπάρχουν αρκετοί με περισσότερα τυπικά προσόντα), αλλά και οι διασυνδέσεις του - ήταν στέλεχος της ΝΔ αρμόδιο για αγροτικά θέματα, υποψήφιος ευρωβουλευτής της, και κουμπάρος του τότε πρωθυπουργού κ. Καραμανλή. Επειδή διαθέτουμε και κοινή λογική και ικανότητα συσχέτισης, διακρίνουμε «αιτιώδη συνάφεια» (ας το πω «επιστημονικά» για να «επιβεβαιώσω» την καθηγητική μου ιδιότητα, για την οποία κόπτεται ο κ. Μηλιάκος), μεταξύ της ιδιότητας του κομματανθρώπου-«κολλητού» του πρωθυπουργού, και του διορισμού στην ανώτατη θέση μιας κρατικής τράπεζας. Κατανοώ γιατί ο κ. Μηλιάκος αποσιωπά αυτή τη συνάφεια, αλλά θα πρέπει κι αυτός να κατανοήσει ότι επιμένουμε να θυμόμαστε.

3. Γιατί ένας κομματικά διορισμένος διοικητής να μην διάκειται ευνοϊκά απέναντι στο σύστημα (όχι μόνο στο κόμμα) εξουσίας που τον διόρισε; Γιατί να εναντιωθεί στη χορήγηση επισφαλών δανείων σε κυβερνητικά κόμματα; Πόσο επιχειρηματικά ήταν τα κριτήρια του κ. Μηλιάκου όταν έδινε δάνεια στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ; Η κοινή λογική μας υποψιάζει για την απάντηση: όσο επιχειρηματικά ήταν και τα κριτήρια της τράπεζας του κ. Σάλλα (και, τι σύμπτωση, νυν ιδιοκτήτη της ΑΤΕ!) όταν δάνειζε τους αξιότιμους κκ. Βουλγαράκη και Τσοχατζόπουλο! Πώς θα εισπράξει τώρα τα δανεικά η ΑΤΕ από κόμματα που κατέρρευσαν εκλογικά και, συνεπώς, μειώθηκε δραματικά η κρατική επιδότησή τους; Γιατί δεν προσέβαλε νομικά η ΑΤΕ την περσινή ρύθμιση με την οποία τα υπερχρεωμένα κόμματα προστατεύονται από τους δανειστές τους; Η κοινή λογική μας υποδεικνύει την απάντηση: γιατί οι χάρες επιστρέφονται!

4. Αναφορικά με τα λοιπά πεπραγμένα της ΑΤΕ, δεδομένου ότι στερούμαι αξιοπιστίας κατά τον κ. Μηλιάκο, θα δώσω το λόγο στον έγκριτο οικονομικό δημοσιογράφο της «Καθημερινής» κ. Γ. Παπαδογιάννη, ο οποίος στις 31/7/2012, σε άρθρο του με τίτλο «Πώς η επί δεκαετίες κακοδιαχείριση απαξίωσε έναν όμιλο», γράφει: «Η Αγροτική Τράπεζα αποτελούσε για δεκαετίες εκκολαπτήριο σκανδάλων. Το σκάνδαλο του Χ.Α. το 1999, όταν η ΑΤΕ «διατάχθηκε» από την τότε κυβέρνηση να ξοδέψει δισ. για τη στήριξη του Χρηματιστηρίου, μετοχοδάνεια που εγκρίνονταν αυθημερόν, το σκάνδαλο των δομημένων, «επενδύσεις» σε επικίνδυνα παράγωγα προϊόντα, δάνεια χωρίς εξασφαλίσεις ακόμα και σε επιχειρηματίες που θεωρούνταν από την αγορά χρεοκοπημένοι (Μπατατούδης, Αλλαμανής κ.ά.), δάνεια σε αγροτικούς συνεταιρισμούς αποτελούν ορισμένα μόνο -τα πλέον τρανταχτά- παραδείγματα της διακομματικής διαχρονικής κακοδιαχείρισης που είχε λάβει χώρα στην ΑΤΕ. Σ’ αυτά πρέπει να προστεθεί ένα μεγάλο δίκτυο θυγατρικών εταιρειών, όπου η διασπάθιση χρήματος δεν έχει προηγούμενο: από τα κεφάλαια που επένδυσε η τράπεζα για τη δημιουργία και υποστήριξη των εταιρειών αυτών, σήμερα έχει χαθεί το 82%. Με όλα αυτά δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη ότι από το 1997 μέχρι το 2011 το Δημόσιο είχε διαθέσει 5 δισ. ευρώ για την κεφαλαιακή ενίσχυση της τράπεζας τα οποία έγιναν «καπνός» […]». Κλπ., κλπ.

5. Τα υπόλοιπα στην κρίση των αναγνωστών.