Ευχαριστούμε για την εμπιστοσύνη

ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ ― ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 το «Ποτάμι» ήρθε τρίτο κόμμα στην Ευρυτανία, συγκεντρώνοντας 974 ψήφους, δηλαδή σχεδόν 7% (6,99% για την ακρίβεια). Είμαστε πολύ ικανοποιημένοι με αυτό το αποτέλεσμα.

Υποψήφιοι ενός κόμματος που λειτουργεί για λιγότερο από ένα χρόνο, χωρίς καμία απολύτως οικονομική ενίσχυση, δίχως κομματικό μηχανισμό, και με πολύ λίγο χρόνο στο διάθεσή μας (δεν είμαστε επαγγελματίες πολιτικοί), καταφέραμε, όπως είπε ο επικεφαλής του «Ποταμιού» Σταύρος Θεοδωράκης, το ακατόρθωτο – να καταγραφεί το «Ποτάμι» στην Ευρυτανία μια υπολογίσιμη πολιτική δύναμη. Το μέγεθος του επιτεύγματος αυτού φαίνεται καλύτερα αν ληφθεί υπόψη ότι η εκλογική επίδοση του «Ποταμιού» στην Ευρυτανία είναι μέσα στις 11 καλύτερες επιδόσεις πανελλαδικά, στον δε πολυπληθέστερο Δήμο του νομού, το Δήμο Καρπενησίου, έφτασε περίπου στο 11,3%!

Θέλουμε να ευχαριστήσουμε θερμά τους συντοπίτες που μας εμπιστεύτηκαν με την ψήφο τους. Θέλουμε να ευχαριστήσουμε ιδιαίτερα όλους τους εθελοντές και φίλους που, συχνά με προσωπικό κόστος, στήριξαν τον προεκλογικό μας αγώνα. Δεν υποσχεθήκαμε, δεν τάξαμε, αντιταχθήκαμε μαχητικά στην παλαιοκομματική πολιτική των ρουσφετιών, της αναξιοκρατίας και της οικογενειοκρατίας, δεν ενδώσαμε στο λαϊκισμό, το πολωτικό πολιτικό κλίμα και την τυφλή οργισμένη αντίδραση, προτάξαμε έναν άλλης ποιότητας πολιτικό λόγο. Θελήσαμε να φωτίσουμε τα αίτια της εθνικής χρεοκοπίας, να προτείνουμε λύσεις στα προβλήματα της χώρας και της περιοχής μας, να μεταποιήσουμε την οργή της κοινωνίας για την οικονομική εξαθλίωση σε πράξη δημιουργικής διαμαρτυρίας.

Από τον προεκλογικό αγώνα βγαίνουμε προσωπικά κερδισμένοι: συνομιλήσαμε με πολλούς συντοπίτες μας, ακούσαμε την κραυγή της απόγνωσής τους, διαπιστώσαμε την απαξίωση της πολιτικής στη χώρα μας. Καταλάβαμε καλύτερα τα προβλήματα του τόπου μας, πήραμε γόνιμα ερεθίσματα από το διάλογο με τους πολίτες και ελπίζουμε να προβληματίσαμε με τα επιχειρήματά μας.

Δεν είμαστε μόνιμοι πολιτευτές. Δεν θα τυπώσουμε σχετικές κάρτες, δεν θα δείτε τα ονόματά μας σε επιγραφές γραφείων, δεν θα συνωστιζόμαστε για προβολή σε επίσημες εκδηλώσεις. Αγαπάμε τον τόπο μας, θα τιμήσουμε την ψήφο των πολιτών, και θα παρακολουθούμε από κοντά τις εξελίξεις, παρεμβαίνοντας όπου χρειάζεται.

Τέλος, θέλουμε να συγχαρούμε το νέο βουλευτή του νομού μας, κ. Θωμά Κώτσια, για την ιστορική νίκη του κόμματός του και για την προσωπική του επιτυχία. Του ευχόμαστε καλή δύναμη και ευθυκρισία στο δύσκολο έργο του. Ελπίζουμε, ως βουλευτής, να ενσαρκώσει το νέο πολιτικό ήθος που τόσο έχει ανάγκη η χώρα μας.

Χαρίδημος Κ. Τσούκας, Λίλα Κλαουδάτου
Υποψήφιοι Βουλευτές Ευρυτανίας με «Το Ποτάμι»

Δίχως πολιτική αναγέννηση δεν σώζεται η χώρα

Να κάνουμε την οργή δύναμη δημιουργίας
 
Συνέντευξη του Χαρίδημου Κ. Τσούκα, υποψήφιου βουλευτή Ευρυτανίας με το Ποτάμι, στα «Ευρυτανικά Νέα» και τον «Ευρυτανικό Παλμό»

Ο Χ. Τσούκας υποψήφιος με το Ποτάμι στην Ευρυτανία

Αγαπητέ συμπολίτη,

Στις εθνικές εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015, αποφάσισα να είμαι υποψήφιος στην Ευρυτανία με το Ποτάμι και ζητώ να με στηρίξεις με την ψήφο σου.

Ποιόν θα ψηφίσεις είναι δική σου υπόθεση. Δες τα βιογραφικά των υποψηφίων, ανάτρεξε στην προσωπική τους διαδρομή, διάβασε τι γράφουν, άκου πώς μιλάνε και βγάλε τα συμπεράσματά σου.

Από τη μεριά μου ένα πράγμα σου ζητώ: ό,τι κι αν αποφασίσεις, φέρε στο μυαλό σου τα παιδιά και τα εγγόνια σου. Τους κληροδοτείς μια χρεοκοπημένη χώρα και η χρεοκοπία δεν είναι φυσικό φαινόμενο, δεν είναι σεισμός ή τσουνάμι! Τη χρεοκοπία τη δημιουργήσαμε όλοι εμείς!

Αναρωτήσου σε τι χώρα θέλεις να ζουν τα παιδιά σου, τι κάνεις εσύ για να υπάρχει αυτή η χώρα, και τι θα κάνεις από ΄δω και πέρα. Προσπάθησε να απαντήσεις όσο πιο έντιμα μπορείς στα εξής:

• Τι θα μπορούσα εγώ, ο απλός άνθρωπος, να είχα κάνει διαφορετικά στο παρελθόν, ώστε να μη ζω τώρα σε μια πτωχευμένη χώρα;
• Τι μπορώ να κάνω τώρα για να ανακτήσω την αξιοπρέπειά μου (ηθικά και οικονομικά), αυτή που έχασα συντασσόμενος με τους φαύλους πολιτικάντηδες;
• Σε τι κοινωνία θέλω να ζήσουν τα παιδιά μου; Τι κάνω εγώ για να δω την κοινωνία που επιθυμώ;

Η ψήφος είναι προσωπική υπόθεση. Ρίχνοντας όμως αυτό το χαρτί στην κάλπη, δεν δηλώνουμε απλά μια προτίμηση, όπως κάνουμε ρίχνοντας ένα προϊόν στο καλάθι του σουπερμάρκετ. Ψηφίζοντας εκφράζουμε μια αντίληψη για τη ζωή μας.

• Μην αφήσεις αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη! Αν δεν κάνουμε τώρα το βήμα για να αλλάξουμε την πτωχευμένη χώρα μας, πότε θα το κάνουμε;
• Μη πεις, «μια ψήφος δεν θα κάνει τη διαφορά» ή «όλοι ίδιοι είναι». Η ψήφος δεν είναι μια μονάδα μόνο – έχει και ηθική βαρύτητα. Κάνοντας επιλογές με βάση τη συνείδησή μας (όχι το μικροσυμφέροντά μας) ανακτούμε τη χαμένη αξιοπρέπεια, αυτή που αναγκαστήκαμε να θυσιάσουμε στο παρελθόν.
• Αναζήτησε τους διαφορετικούς. Είτε το θέλεις, είτε όχι, η πολιτική καθορίζει τη ζωή σου. Τα τελευταία έξι χρόνια το έχεις διαπιστώσει. Μην αφήνεις τη λήψη αποφάσεων που επηρεάζουν τη ζωή σου και τη ζωή των παιδιών σου σε ιδιοτελείς πολιτικάντηδες, ανθρώπους του κομματικού σωλήνα και ανεύθυνους λαϊκιστές.
• Έχεις ευθύνη για την ποιότητα της ζωής σου. Η ζωή σου εξαρτάται από την ποιότητα της κοινωνίας στην οποία ζεις. Κάνε την επιλογή σου με λογισμό και συναίσθημα, αντικρίζοντας την πραγματικότητα που βιώνεις και οραματιζόμενος τη χώρα στην οποία θα ήθελες να ζεις.

Κάνε την οργή σου δύναμη δημιουργίας!

Αν όχι τώρα πότε;

Η ασυγχρονία οικονομίας και πολιτικής παράγει εντάσεις

Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, αν γίνονταν εκλογές σήμερα, σε αρκετές χώρες της ΕΕ θα επικρατούσαν ακραίοι πολιτικοί σχηματισμοί. Από την Ελλάδα και την Ισπανία, μέχρι τη Γαλλία και τη Δανία, την πρωτιά θα διεκδικούσαν ριζοσπαστικά κόμματα των δύο άκρων του πολιτικού φάσματος. Ακόμα και σε χώρες όπου τα παραδοσιακά κόμματα είναι πρώτα (π.χ. Ιταλία, Σουηδία, Βρετανία), το ενδιαφέρον συγκεντρώνουν ταχέως αναπτυσσόμενα κόμματα διαμαρτυρίας. Κερματισμός και διαμαρτυρία περιγράφουν το ευρωπαϊκό πολιτικό τοπίο.

Η διαμαρτυρία συνδέεται με τον κερματισμό. Η οικονομική κρίση είτε φτωχοποιεί, είτε απειλεί το επίπεδο ζωής των ευρωπαίων πολιτών, παράγοντας διαμαρτυρία. Τα παραδοσιακά κόμματα αδυνατούν να την απορροφήσουν, εφόσον αποδεικνύονται ανίκανα να διαχειριστούν αποτελεσματικά την κρίση, ενώ η μακρόχρονη παραμονή τους στην εξουσία αφενός τα έχει φθείρει πολιτικά, αφετέρου οι «συστημικές» επιλογές τους τα έχουν αποξενώσει από τους ψηφοφόρους. Ως κόμματα εξουσίας είναι υποχρεωμένα να μεριμνούν για τη «σταθερότητα», η οποία τείνει να μετατρέπεται σε υπεράσπιση της οργανωμένης ακινησίας (γεγονός που τα φέρνει σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή ελίτ που ζητά «μεταρρυθμίσεις»), αδυνατώντας να εκφράσουν τα αισθήματα αβεβαιότητας ή απειλής που βιώνουν οι ψηφοφόροι τους. Το κενό καλύπτουν νεότευκτα ριζοσπαστικά κόμματα.

Δεν είναι μόνο η οικονομική κρίση αυτή που συμβάλλει στην ευρωπαϊκή δυσανεξία. Η παγκοσμιοποίηση διευκολύνει τη μαζική μετανάστευση. Η πλούσια και ασφαλής Ευρώπη είναι ο λογικός προορισμός για τους πρόσφυγες πολέμου ή οικονομικούς μετανάστες της βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Ο «έξω» κόσμος μεταφέρεται πλέον ταχύτατα στην «εσωτερική» πολιτική ζωή.

Στις κοινωνίες της άμεσης και διαρκούς επικοινωνίας, εντείνεται η αναστοχαστικότητα: υπάγουμε όλο και περισσότερο πρακτικές του δημόσιου βίου σε συνεχή διερώτηση υπό το φως νέων πληροφοριών γι’ αυτές τις πρακτικές. Η αυξανόμενη διαφάνεια του δημόσιου βίου δυνητικά διαβρώνει την ηθική νομιμοποίηση των «συστημικών» πολιτικών. Η περίπτωση Γιουνκέρ είναι χαρακτηριστική. Λίγο μετά αφότου ανέλαβε πρόεδρος της Κομισιόν, αποκαλύφθηκαν οι ιδιοτελείς φορολογικές πρακτικές του Λουξεμβούργου, του οποίου για πάνω από 20 χρόνια ο κ. Γιουνκέρ ήταν πρωθυπουργός. Ειδικές συμφωνίες με τράπεζες και πολυεθνικές κατέστησαν το Λουξεμβούργο φορολογικό παράδεισο, αποστερώντας την υπόλοιπη ΕΕ από φορολογικά έσοδα δισεκατομμυρίων. «Ο πρόεδρος της Κομισιόν μας λέει τι πρέπει να κάνουμε, ενώ κρατά τα λεφτά του σε φορολογικό παράδεισο», παρατήρησε σκωπτικά ο Πέπε Γκρίλο. Ποια ήταν η αντίδραση του ευρωπαϊκού κατεστημένου; Να προστατεύσουν τον κ. Γιουνκέρ! Δείτε την αλληλόδραση: το «σύστημα» προστατεύει τους εκλεκτούς του στο όνομα της σταθερότητας, ενδυναμώνοντας έτσι τους λαϊκιστές, οι οποίοι κεφαλαιοποιούν και συγχρόνως μορφοποιούν με το δικό τους λεξιλόγιο την ευρύτερη λαϊκή δυσαρέσκεια. Τα «σύστημα» δημιουργεί τους αντιπάλους του.

Τα πράγματα είναι χειρότερα στην ευρωζώνη. Η ασυγχρονία της (ευρωπαϊκής) οικονομίας και της (εθνικής) πολιτικής παράγει διαρκώς εντάσεις. Οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης δεν ελέγχουν τη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική. Αυτό σημαίνει ότι η οικονομική ζωή των πολιτών μιας χώρας επηρεάζεται από αποφάσεις τις οποίες αδυνατεί να επηρεάσει ουσιαστικά η πολιτική κοινότητα - το εθνικό πολιτικό σύστημα. Αυτή η εξέλιξη αδυνατίζει τη δημοκρατία ως το πολίτευμα με το οποίο «ρυθμίζουμε τη συλλογική αβεβαιότητα» (κατά τη έκφραση του Κ. Καστοριάδη), παράγοντας αδιαφορία και/ή «αντισυστημικές» διαμαρτυρίες. Η ενίσχυση των λαϊκιστικών κομμάτων είναι η απέλπιδα προσπάθεια του αδύναμου πολίτη να ελέγξει τη μοίρα του. Όταν το πεδίο της πολιτικής συρρικνώνεται, το έλλογο στοιχείο ατονεί, οι εύκολες «λύσεις» των λαϊκιστών καθίστανται ευλογοφανείς και η τάση θυμωμένης ιδιώτευσης εντείνεται.

Η περίπτωση της Ελλάδας είναι χαρακτηριστική. Η χρεοκοπία και η συνακόλουθη διεθνής οικονομική επιτήρηση έχουν επιφέρει ουσιώδη μείωση της εθνικής κυριαρχίας. Ό,τι πολιτικές επιλογές κι αν κάνουν οι ψηφοφόροι, θα είναι ατελέσφορες, εφόσον οι ισχυροί (η Γερμανία) εμμένουν στις απόψεις τους. Το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο, αλλά η ρύθμισή του εξαρτάται από την καλοσύνη των ξένων. Η γερμανική εμμονή στη λιτότητα και την άκαμπτη δημοσιονομική πειθαρχία είναι απίθανο να μεταβληθεί ουσιωδώς. Πρώτον διότι έχει ήδη αποτυπωθεί σε αποφάσεις που έχουν καταστεί προβεβλημένα σημεία αναφοράς, δεύτερον διότι οι ευρωπαίοι πολιτικοί λογοδοτούν σε εθνικά ακροατήρια με διαφορετικές αντιλήψεις και προτεραιότητες το καθένα, και τρίτον διότι οι «βόρειοι» εμφορούνται από οριενταλιστικά στερεότυπα για τους «νότιους», τα οποία, ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, οι εγχώριοι πολιτικάντηδες κάνουν ό,τι μπορούν για να επιβεβαιώσουν.

Τι μέλλει γενέσθαι; Η ασυγχρονία οικονομίας και πολιτικής στην ευρωζώνη αποτελεί δομικό παράγοντα παραγωγής εντάσεων. Όσο η ΕΕ λειτουργεί λιγότερο ως πολιτική «κοινότητα» και περισσότερο ως μηχανισμός επιβολής αποφάσεων των ισχυρών, τόσο θα τροφοδοτείται ο πολιτικός ριζοσπαστισμός στις χώρες που πλήττονται οικονομικά. Ηγέτες ισχυρών χωρών με ευρωπαϊκό όραμα και στοιχειώδη αυτο-θυσιαστική διάθεση είναι απίθανο να υπάρξουν. Για τους ρασιοναλιστές (είτε αφελείς ουτοπιστές, είτε απολιτικοί τεχνοκράτες, είτε ιδιοτελείς πολιτικοί) αυτά είναι προβλήματα που λύνονται με διαπραγματεύσεις «λογικών» ανθρώπων. Για όσους εμφορούνται από μια Θουκιδίδεια αντίληψη της πολιτικής, οι δομικές εντάσεις λύνονται με μείζονες κρίσεις. Ο πόλεμος δεν αποτελεί πλέον ρεαλιστική επιλογή στην Ευρώπη. Η διάσπαση της ευρωζώνης, όμως, είναι υπαρκτή επιλογή, όχι απαραίτητα εμπρόθετη. Η πολιτική δεν παράγει πάντοτε «λογικές» αποφάσεις.