Δεν θα κουραστώ να το γράφω: όλα μας τα προβλήματα προέρχονται από το εξής ένα – το προβληματικό πολιτικό μας σύστημα. Η πολιτική υποτίθεται ότι είναι η διαχείριση των κοινών μας υποθέσεων. Όταν η διαχείριση αυτή είναι αναποτελεσματική, τα προβλήματα συσσωρεύονται και, συνακόλουθα, η ποιότητα της ζωής μας απομειώνεται. Το επιβεβαιώνουν και οι σχετικές έρευνες: η ποιότητα της δημοκρατίας συνδέεται με την ευμάρεια μιας χώρας και το γενικότερο επίπεδο ζωής των κατοίκων της.
Πάρτε, για παράδειγμα, το ασφαλιστικό. Το πρόβλημα είναι γνωστό εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον. Αναβάλλουμε, όμως, διαρκώς τη συστηματική αντιμετώπισή του με αποτέλεσμα να αυξάνονται τα ελλείμματα των Ταμείων, ενώ φυσικά ο πληθυσμός γερνάει και ο λόγος απασχολουμένων προς συνταξιοδοτούμενους χειροτερεύει.
Η αξιολόγηση των καθηγητών μέσης εκπαίδευσης αναγνωρίζεται από όλους ότι θα συντείνει στην αναβάθμιση της ποιότητας του εκπαιδευτικού έργου. Σήμερα, όσο κακός κι αν είσαι στη δουλειά σου ως εκπαιδευτικός κανείς δεν θα σου ζητήσει το λόγο, ούτε θα σου δώσει κίνητρα (πόσο μάλλον να σε υποχρεώσει) να βελτιωθείς. Εδώ και είκοσι χρόνια, καμία κυβέρνηση δεν τολμά να κάνει το αυτονόητο – να καθιερώσει την αξιολόγηση και να τη συναρτήσει με τη σταδιοδρομία των καθηγητών.
Το κυκλοφοριακό έχει απίστευτα χειροτερέψει στην Αθήνα, αλλά καμία κυβέρνηση, κανένα κόμμα και κανένας δήμαρχος δεν προτείνει κάτι ρηξικέλευθο, όπως λ.χ. τη θέσπιση διοδίων στο κέντρο της πόλης. Η κοινή εμπειρία και οι ειδικοί επισημαίνουν ότι το σύστημα «μονών-ζυγών» έχει πλέον χρεοκοπήσει ως μηχανισμός περιορισμού της κυκλοφορίας αυτοκινήτων στο κέντρο της Αθήνας, αλλά κανένας υπουργός Μεταφορών δεν τολμά να το αντικαταστήσει με κάτι άλλο.
Τα κερδοσκοπικά ιδρύματα παροχής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχουν πολλαπλασιασθεί, ιδιαίτερα την τελευταία εικοσαετία. Το πεδίο όμως παραμένει αρρύθμιστο, το κράτος δεν θέτει κριτήρια ποιότητας. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, το κρατικό μονοπώλιο της ανώτατης εκπαίδευσης παραμένει σε ισχύ. Προσέξτε τον τραγέλαφο: από τη μια μεριά μόνο το κράτος δικαιούται να χορηγεί πτυχία ανώτατης εκπαίδευσης, ενώ, από την άλλη, το κράτος δεν ασκεί τον ρυθμιστικό του ρόλο στην παροχή ανώτατης εκπαίδευσης από μη κρατικούς φορείς. Αφήνοντας το τοπίο αρρύθμιστο, το κράτος πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που το κρατικό μονοπώλιο επιδιώκει: κάθε είδους κερδοσκοπικό ίδρυμα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, συμβεβλημένο με ευρωπαϊκό πανεπιστήμιο, θα μπορεί, μετά την πρόσφατη κοινοτική οδηγία, να χορηγεί πτυχία, οι κάτοχοι των οποίων, από την άποψη των επαγγελματικών δικαιωμάτων, δεν θα διαφέρουν σε τίποτα από αποφοίτους κρατικών πανεπιστημίων.
Πως τα καταφέρνουμε έτσι; Γιατί οι πολιτικοί μας στρουθοκαμηλίζουν; Γιατί αποστρέφουν το πρόσωπο από τα πολλά και καυτά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε; Η εξήγηση είναι απλή. Το πολιτικό μας σύστημα πάσχει από αθεράπευτο λαϊκισμό και είναι όμηρος επιμέρους προσοδοθηρικών (συντεχνιακών) συμφερόντων. Η εκάστοτε κυβέρνηση πρέπει να συγκρουστεί με συντεχνιακές αντιλήψεις, να πολεμήσει επιμέρους συμφέροντα και λαϊκιστικές νοοτροπίες, πράγμα το οποίο κοστίζει στον βραχυχρόνιο, και μιντιακώς ευαίσθητο, πολιτικό κύκλο στον οποίο κινείται. Οπότε τι κάνει; Μελετά, ανακοινώνει, υπόσχεται, προσποιείται ότι δρα – με δύο λόγια, διαρκώς αναβάλλει. Η αναβολή συνήθως λήγει όταν μας υποχρεώσουν οι Βρυξέλλες να ασχοληθούμε στα σοβαρά με τα προβλήματά μας, όπως στην προκειμένη περίπτωση με το ασφαλιστικό και με τα επαγγελματικά δικαιώματα των αποφοίτων ελληνικών κολεγίων. Όπου ένας τρίτος δεν μας υποχρεώνει να κάνουμε κάτι, αφήνουμε τα προβλήματα να σέρνονται και, φυσικά, να επιδεινώνονται.
Στην Ελλάδα το βραχυχρόνιο εκτοπίζει το μακροχρόνιο, το λαϊκιστικό αίτημα έχει αυξημένη βαρύτητα έναντι της ορθολογικής ανάλυσης, ο συντεχνιακός τσαμπουκάς κερδίζει το δημόσιο συμφέρον, και η φαντασίωση επικρατεί της ψύχραιμης αποτίμησης. Οι πολιτικοί μας δεν παίρνουν ρίσκα, η διαχείριση της επικοινωνίας έχει υποκαταστήσει τη διαχείριση των προβλημάτων, και η κύρια μέριμνα των πολιτικών εντολοδόχων μας είναι η επανεκλογή τους. Το χειρότερο απ’ όλα είναι ότι οι πολιτικοί δεν αισθάνονται ότι είναι υπόλογοι για τις επιδόσεις τους σε κανέναν (ούτε καν στο ίδιο τους το κόμμα) και δεν έχουν κανένα κίνητρο να γίνουν καλύεροι. Βλέποντας οι πολίτες ότι η πολιτική κυρίως υπάρχει για τους πολιτικούς, αναζητούν ιδιωτικές λύσεις σε συλλογικά προβλήματα, οι οποίες, σε πολλές περιπτώσεις, είναι υποβέλτιστες και επιδεινώνουν τα συλλογικά προβλήματα (π.χ. κυκλοφοριακό).
Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχει ελπίδα και, φοβάμαι, ότι αυτό ακριβώς είναι το αίσθημα όλο και περισσότερων πολιτών, ιδιαίτερα νέων, στην Ελλάδα σήμερα.
9 σχόλια:
Μετά από μακρόχρονες και δικές μου απορίες γιατί κανένα θέμα δεν επιλύεται από το πολιτικό μας σύστημα και παρακολουθώντας τα λεγόμενα, τις πράξεις και ακόμα τις τηλεοπτικές εμφανίσεις των πολιτικών έχω σχηματίσει την ακλόνητη (για μένα) πεποίθηση ότι ο πρώτος στόχος κάθε ενός από αυτούς δεν είναι η Ελλάδα αλλά ο εαυτός του!
Ολες οι πράξεις του αποβλέπουν στην προσωπική του επιτυχία πρωτίστως, στην κομματική στο βαθμό που αυτή θα διευκολύνει την προσωπική του επιτυχία και αν κάπου αυτά συμπίπτουν και με κάτι χρήσιμο για την υπόλοιπη κοινωνία ε τότε παίρνει και ο λαός κανένα κοκκαλάκι.
Ολες οι βαρυσήμαντες κουβέντες ότι οι πολιτικοί μας έχουν για πρώτο στόχο την πρόοδο της χώρας και την βελτίωση του επιπέδου του λαού είναι φούμαρα για αφελείς. Ο πρώτος και μοναδικός τους στόχος είναι η πρόοδος η δική τους και η βελτίωση του δικού τους κοινωνικού και οικονομικού (πώς άραγε;) επιπέδου.
Αν αυτό το αντιληφθούμε, πρώτον θα πάψουμε να έχουμε μια σειρά από απορίες, δεύτερον θα τους αποκαθηλώσουμε όλους από εκεί που πολύ λάθος τους έχουμε τοποθετήσει και το κυριώτερο, θα πετάξουμε παντελώς από μέσα μας τον οπαδισμό που σκόπιμα για το δικό τους συμφέρον μας επιβάλλουν και με καθαρή ματιά και σκέψη θα κοιτάξουμε να βρούμε τον βηματισμό που πράγματι μας οφελεί.
Μπορεί όλα τα παραπάνω να ακούγονται ουτοπικά αλλά πολλές φορές η ουτοπία οδηγεί σε μια καλύτερη πραγματικότητα.
Συμφωνώ με τον Greconik και προσθέτω ότι το βιβλίο σας ήταν σταθμός για μένα καθώς οι αναλύσεις σας περιελάμβαναν και τις εξελίξεις των φαινομένων στο χρόνο, πράγμα που λείπει εντελώς από κάθε μέσο ενημέρωσης. Το φαινόμενο όπου " στην Ελλάδα το βραχυχρόνιο εκτοπίζει το μακροχρόνιο " στερεί από την μηντιακή καθημερινότητά μας τη σύνδεση με τα πεπραγμένα μας στο χρόνο. Δεν " πονάμε " τον κόπο μας. Κανείς δεν μας θυμίζει ότι τον κάναμε εμείς. Έχει καλλιεργηθεί και συντηρείται ένας ιλιγγιώδης υπερκαταναλωτισμός, κανείς δεν είναι σε θέση να διακρίνει τις πραγματικές του ανάγκες. Πόσο μάλλον να τις διατυπώσει και να δουλέψει γι' αυτές.
Μέρα που είναι σήμερα, θα ήθελα να σας μεταφέρω μερικά ιστορικά στοιχεία, από το βιβλίο του Μ. Καψή, το κρίσιμο σταυροδρόμι, Λιβάνης 1996 :
" Από το 1945 έως το 1950, σχηματίστηκαν 24 κυβερνήσεις. Μέσος όρος παραμονής στην Αρχή, τρεισήμισι μήνες περίπου ". Σκεφτείτε τις προοπτικές που είχαν οι προϋπολογισμοί αυτών των κυβερνήσεων...σαφώς και δεν θα μπορούσαμε ποτέ να μιλήσουμε για την οποιαδήποτε εφαρμογή τους...
" Εκτός από την κυβέρνηση Τσαλδάρη και Πλαστήρα που ανέβηκαν στην εξουσία με τη βούληση του Ελληνικού λαού, " συνεχίζει ο Μ. Καψής, " όλες οι άλλες κυβερνήσεις κι ανασχηματισμοί ήταν επιθυμίες του " συμμαχικού παράγοντα ". Και του σκληρού, ανελέητου παιχνιδιού της εξουσίας ανάμεσα στους παλιούς και τους καινούργιους αφέντες του τόπου αυτού. Ενός παιχνιδιού που παίχτηκε πάνω στις πλάτες του ρημαγμένου λαού, μ' αντίτιμο τις τύχες του. Κι όχι μόνο αυτό. Συχνά θα πληρώσει και με αίμα.
Το 1947, η οικονομική και κοινωνική εκμετάλλευση είχε φτάσει σε όρια εκρηκτικά, τροφοδοτώντας την κοινωνική εξέγερση. Η εξαθλίωση χωρίς ελπίδα περισσότερο και λιγότερο τα μαρξιστικά " τσιτάτα " θα υποδαύλιζαν τον εμφύλιο που μόνο " οι τυφλοί στο νου " δεν έβλεπαν.
Η συνεδρίαση της βουλής προμηνυόταν ιστορική. Ο υπουργός εθνικής οικονομίας θα εισηγείτο τον πρώτο, στην ιστορία της χώρας, πενταετές πρόγραμμα βιομηχανικής ανάπτυξης. Με καθυστέρηση ενός αιώνα, η Ελλάδα ήταν έτοιμη να κάνει το πρώτο βήμα που θα την έβγαζε από την υπανάπτυξη.
Ο Στέφ. Στεφανόπουλος ανέβαινε στο βήμα κρατώντας τα χαρτιά του, το πενταετές πρόγραμμα. Αλλά δεν έκανε τον κόπο να τα κοιτάξει. Καθαρίζει τα γυαλιά του, σκουπίζει τον ιδρώτα του, βρέχει τα χείλη του κι αρχίζει να ψελλίζει. " Κύριοι βουλευταί, δεν θα εισηγηθώ το πενταετές πρόγραμμα, ως είχα προαναγγείλλει. Το αποσύρω κατόπιν επιθυμίας της αμερικανικής αποστολής ...". Έτσι...χωρίς αιδώ...χωρίς συστολή, "...κατόπιν επιθυμίας της αμερικάνικης αποστολής ". Η Ελλάδα θα παρέμενε ο υπανάπτυκτος καταναλωτής των προϊόντων των προηγμένων βιομηχανικών χωρών. Και τότε, το 1947, μια μόνο τέτοια δύναμη υπήρχε. Η Αμερική.
Σήμερα, μισό αιώνα αργότερα, οποιαδήποτε ερμηνεία της σημασίας της ανάκλησης αυτού του πρώτου πενταετούς προγράμματος, εκφράζει τη γνώμη του συγγραφέα, του ερευνητή.
Σίγουρα όμως ήταν και το προμήνυμα μιας βαθιάς κοινωνικής αλλαγής. Η παλιά αστική τάξη είχε ένα δικό της, ανελαστικό σύστημα αξιών, μια κλίμακα " ηθικών αρχών " που σπάνια ήταν ηθικές. Κι όμως, ήταν αποφασισμένη να τις υπερασπίσει. Η δύναμή της είχε καταρρεύσει στα χρόνια του πολέμου και της κατοχής. Ακλόνητη η προσήλωσή της στην άλλοτε υπερδύναμη της περιοχής. Ήταν ανεπανόρθωτα αγγλόφιλη.
" Οι Άγγλοι κι οι Αμερικανοί ", θα πει ο Μπέρναρντ Σω, " είναι ένας λαός που τους χωρίζει η ... κοινή γλώσσα ", υπονοώντας πολλά περισσότερα από την διαφορετική προφορά. Αυτή η ...διαφορετική κοινή γλώσσα θ' αποξενώσει, περισσότερο από κάθε τι άλλο, τους καινούργιους διαχειριστές της εξουσίας από το παλιό κατεστημένο.
Η καινούργια, η κατοχική νεοαστική τάξη, ένα συνονθύλευμα μαυραγοριτών, συνεργατών του εχθρού, απελπισμένων, εξαθλιωμένων που άρπαξαν την πρώτη ευκαιρία, αλλά κι ανθρώπων προοδευτικών που διαισθάνθηκαν, παρά πρόβλεψαν, την μεγάλη αλλαγή, δεν έχει δικό της σύστημα αξιών. Δεν έχει τίποτα, ούτε δικές της " ηθικές αρχές ". Μοναδικό της γνώρισμα, η αχόρταγη όρεξη για χρήματα, για δύναμη, μα πιο πολύ για κοινωνική καταξίωση.
Κι οι νέοι διαχειριστές τις εξουσίας προσέφεραν τα πάντα. Οι "παγωμένες πιστώσεις " θα τροφοδοτήσουν πλουσιοπάροχα τις επιθεωρήσεις των θεάτρων. Αμέτρητοι εκείνοι που συνωθούνται στη σειρά για μια τέτοια πίστωση. Μια πίστωση που θα παρέμενε " παγωμένη ".
Τα κλαρωτά πουκάμισα, τα γυαλιά " Μακ Άρθουρ ", οι τσίκλες και τα πόδια πάνω στο τραπέζι θα προκαλέσουν μια έκρηξη εθνικού γέλιου σε μια χώρα που ο λαός της είχε ξεχάσει να γελάει. Κάθε μέρα και καινούργιο γέλιο στα θέατρα. Κάθε μέρα και καινούργια κλαρωτά κοντομάνικα στους δρόμους, γυαλιά Μακ Άρθουρ.
Ένα περίπτερο στα Χαυτεία θ' αρχίσει να τα πουλάει " ντούμπλεξ ", προσφέροντας δηλαδή έκπτωση, αν αγόραζε κανείς 2 ζευγάρια μαζί. Και θα μεταβληθεί, μέσα σε λίγα χρόνια, σε μια από τις μεγαλύτερες - και σήμερα ακόμη - εμπορικές επιχειρήσεις της χώρας. Στις παγωμένες πιστώσεις θα στηριχτεί η βιομηχανία, που πρόκειται, στα χρόνια εκείνα, ν' αναδειχτεί στη μεγαλύτερη κλωστοϋφαντουργική βιομηχανία. Παγωμένες πιστώσεις με τόκο 1%, που στο εξωτερικό αποδίδουν είκοσι φορές περισσότερο. Έτσι θα στηθεί η βιομηχανία που θα δώσει, στη δεκαετία του '80, τη μεγαλύτερη ίσως προβληματική επιχείρηση. Μα, που στο μεταξύ, θα τροφοδοτήσει την αγορά με καινούργια κλαρωτά υφάσματα.
Η καινούργια αστική τάξη θέλει τα δικά της εξωτερικά γνωρίσματα για να σταθεί. Και θα επιβληθεί όταν ο Τζων Πιουριφόϊ, ο πρεσβευτής της υπερδύναμης, θα επισκεφτεί τον Σ. Βενιζέλο, πρωθυπουργό της χώρας ( κατά το διάστημα 21.8.50 - 3.11.50 ), φορώντας ένα κλαρωτό κοντομάνικο. Στη διάρκεια της συζήτησης, θ' απλώσει τα πόδια του πάνω σ' ένα τραπεζάκι από γνήσιο μαόνι, ένα τραπεζάκι αντίκα που είχε ηλικία μεγαλύτερη, ίσως, από την ηλικία της χώρας του. Θα γίνει κι αυτή η βαρβαρότητα σύμβολο συμπεριφοράς της νέας τάξης. "
Μπορώ να σας πως ότι αυτά τα λίγα οικονομικά στοιχεία που περιείχε αυτό το βιβλίο μ' έβαλαν στην υποψία ότι η οικονομία μας είναι εξαρτημένη. Μ' αυτή την εξήγηση, η υγεία, η παιδεία, οι υποδομές ανάπτυξης, όλ' αυτά που δεν λειτουργούν στη χώρα μας, θα μπορούσαν κάλλιστα ν' αποτελούν ανεπιθύμητο κόστος παραγωγής εταιρειών ξένων συμφερόντων. Η διαφθορά, σ' αυτή την περίπτωση, κοστίζει πολύ φθηνότερα από την υλοποίηση τέτοιων υποδομών. Τα βιβλία τα πήρα, είναι σίγουρο ότι θα τη λύσω την απορία μου. Υπάρχει όμως ελπίδα ; Ναι. Η παιδεία. Που όπως ανατριχιαστικά αναφέρετε στο βιβλίο σας, έχει πάψει προ καιρού να υφίσταται.
Υπάρχει όμως το διαδίκτυο. Μπορεί να μεταδοθεί από ανθρώπους που την αγαπούν, σ' ανθρώπους που μπορούν να την αγαπήσουν και κατα κύριο λόγο, στους νέους. Οι οικονομικές ευκαιρίες είναι ανεξάνλητες όσο ο άνθρωπος προοδεύει.Βοηθάει να το ξέρεις.
Έτσι,το διάβασμα συνεχίζεται...
Διόρθωση : Δεν είναι σωστό ότι λείπει η αναφορά των μέσων στις ιστορικές εξελίξεις, αυτό που έλειπε, γιατί τώρα σιγά - σιγά εμφανίζεται όλο και πιο συχνά, ήταν η δυναμική ματιά των μέσων.
Η παράθεση γεγονότων χωρίς την αναφορά των σημαντικών εξελίξεων που τα αφορούν, τα καθιστά αποσπάσματα μιας άγνωστης στο σύνολό της πραγματικότητας που όμως εξελίσσεται δυναμικά στο μεταξύ και σε κάθε φάση αποκτά διαφορετικά γνωρίσματα.
[Φοβούμαι πως η επίκαιρη πληθωρικότητα είναι μεταδοτική... και για τους Ιστολόγους, και για τους Ιστοσχολιαστές!]
Θαρρώ πως η αλλαγή του εκλογικού νόμου είναι η μόνη κατ΄ αρχήν ρεαλιστική και εφικτή αντιμετώπιση της αθλιότητας του πολιτικού μας συστήματος. Αναζητείται φυσικά η πολιτική βούληση.
Η σχετική αρθρογραφία στον ημερήσιο τύπο είναι αντιστρόφως ανάλογη της σπουδαιότητας ενός τέτοιου εγχειρήματος. Ενδεικτικά, προσφάτως: Διαμαντόπουλος, Νέος εκλογικός νόμος; Καθημερινή. Ρωμαίος, Απεξάρτηση από διαπλοκές, Βήμα και πέρυσι, Λυγερός, Εκλογικο Συστημα: Τρεις τομές που ανατρέπουν το σκηνικό, Καθημερινή.
Sea, σήμερα διάβασα το δικό σου σχόλιο. Να προσθέσω επ΄ αυτού πως επίσης σχετικά, συγκλονιστικά και αναλυτικά στοιχεία υπάρχουν στο εξαντλημένο βιβλίο του Τάσου Λιγνάδη: «Η ξενική εξάρτησις κατά την διαδρομήν, του νεοελληνικού κράτους (1821-1945). Πολιτική Διαμόρφωσις - Εθνική Γη - Δανειοδότησις, Αθήναι 1975
@Βασιλική
Δυστυχώς, παλιά βιβλία δεν βρίσκονται εύκολα. Ωστόσο, βρήκα 4.
Το πιο παλιό " ξενοκρατία ", χρειάστηκε να το περιμένω 6 μήνες. Κι όταν ήλθε, αντίκρυσα ένα βίπερ !!! Ήταν αυγκεντρωμένα άρθρα εφημερίδων. Ωστόσο, τα πραγματικά βιβλία, είναι τα οικονομικά. Διότι βλέποντας τις οικονομικές σχέσεις και πρακτικές, βγάζεις συμπέρασμα και περί της πολιτικής. Π.χ., δεν χρειάζεται νάσαι φωστήρας για να διοικήσεις μια αγροτική περιοχή. Όταν οι οικονομικές σχέσεις αφορούν συγκεκριμένα προϊόντα που παράγονται σε συγκεκριμένες συνθήκες οι πολιτικές διαχείρησης είναι λίγο - πολύ κι αυτές συγκεκριμένες.
Καταλαβαίνω αρκετά καλά οικονομικά και πολιτική μαθαίνω εδώ, διαβάζοντας τον κ. Τσούκα και τους σχολιαστές. Είμαι δηλαδή άσχετη, αλλά μπορώ να κρίνω αν η συμπεριφορά τους αποδίδει οικονομικά ή όχι. Π.χ. δεν κατάλαβα τι νόημα θάχε να φτιάξει ο ΓΑΠ ένα κέντρο για συσκέψεις για την ανάπτυξη του υψηλού νοήματος της ειρήνης στις πυρόπληκτες ΑΓΡΟΤΙΚΕΣ περιοχές. Όταν το κύριο ποσοστό του εισοδήματος των νομών αυτών προέρχεται από την αγροτική δραστηριότητα, δεν καταλαβαίνω πως θα συμμετάσχουν οι αγρότες, δηλαδή πως θα εκφράσει τα ενδιαφέροντα αυτών των ανθρώπων ένα κέντρο που θα ασχολείται με τόσο υψηλά νοήματα. Ν' αποκατασταθούν οι υλικές υποδομές και να επαναλειτουργήσουν οι οικονομικές σχέσεις + μεταποιητικές μονάδες π.χ. των προϊόντων τους δώρο, το καταλαβαίνω. Αλλά οι κυβερνήτες τους έστειλαν από 3000 δώρο και τελείωσε το θέμα της ανασυγκρότησης και για τα δύο κόμματα. Αυτό που κατάλαβα, για την πρόταση του Πασόκ εκείνες τις μέρες, ήταν ότι έχοντας την εμπειρία της διοργάνωσης των Ολυμπιακών αγώνων, έγραψαν με ευκολία μια ανασυγκρότηση και μας την είπαν, κουβέντα να γίνεται.
Πασόκ ψηφίζω ξέρετε. Και είμαι υπέρ του Βενιζέλου καθαρά για πρακτικούς λόγους. Και τα δύο μεγάλα κόμματα έχασαν ψηφοφόρους. Γιατί ένας νέος αρχηγός το 2004 δεν έφτιαξε το κόμμα που πίστευε καλύτερο και θα το φτιάξει τώρα ; Ψυχρά μιλώντας, απέτυχε. Ένας νέος αρχηγός έχει πιθανότητες να τα πάει καλύτερα ή χειρότερα. Αν τα πάει καλύτερα, μπορεί να τα πάει ακόμα καλύτερα και να φτάσει στην κυβέρνηση της χώρας. Θάναι καλύτερος από τον Καραμανλή αν φτάσει εκεί. Αυτό θάναι καλό για τους πολίτες. Μην ξεχνάτε το αποτέλεσμα των εκλογών. Τα δύο μεγάλα κόμματα, καταψηφίστηκαν. Κανέναν από τους 2 δεν θέλουμε. Είναι το προφανές συμπέρασμα. Τα υπόλοιπα είναι πολιτική, ιστορία, παράδοση. Αλλά χωρίς εισοδήματα καμμιά από αυτές τις έννοιες δεν λειτουργεί, το αντίθετο, αδειάζει ταχύτατα από περιεχόμενο.
Χρειάζονται ρήξεις οι αλλαγές, όπως γράφει στην έναρθρη κραυγή ο κ. Τσούκας και θέλει θάρρος να τις κάνεις. Ο ΓΑΠ δεν τις έκανε. Αυτό είναι ένα πραγματικό γεγονός με πραγματικό κόστος. Μην αμφιβάλλετε ότι θα αυξάνει όλο και περισσότερο και μάλιστα με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα.
Δεν θέλω να το δεχτώ παθητικά. Το σωστό ήταν να παραιτηθεί, δεν τόκανε όμως. Και τώρα μας λέει ότι δεν θα το ξανακάνει. Αν βγει ο Βενιζέλος και τα πάει χειρότερα, τα χάλια μας γενικά θ΄αρχίσουν να τρέχουν ιλιγγιωδώς. Αν πάλι φτάσει στην πρωθυπουργία ο Βενιζέλος, λίγα πράγματα θα καταφέρει να πετύχει με το χάλι που βρισκόμαστε ήδη. Από το τίποτα ή το παθητικό προτιμώ οτιδήποτε μπορεί να δοκιμαστεί. Γιατί μπορεί και να πετύχει.
Οι ρήξεις συναρπάζουν στη θεωρία. Στην πράξη είναι σκληρές. Ο ΓΑΠ είναι ένας γλυκύτατος κι ευχάριστος άνθρωπος. Γι' αυτό άλλωστε είναι και τόσο αγαπητός. Και σε μένα :). Αλλά όταν επιμένει ότι θα φτιάξει το κόμμα στο μέλλον ενώ η δική μου ζωή ακριβαίνει κάθε μέρα, δεν μπορεί πια να με εκφράσει. Μακάρι, αν μείνει στην αρχηγία, να ξεκινήσει τις τομές που σκέφτεται. Ιδεολογικά με εκφράζει απολύτως. Αλλά 3,5 χρόνια είναι μεγάλο διάστημα - στην εποχή μας - που έμεινε ανεκμετάλλευτο. Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος, ο αθλητής, όργωσε τη χώρα σ' αυτό το διάστημα. Αυτή είναι μια εμπειρία. Αν μείνει στην αρχηγία κι οργανώσει όλ' αυτά τα στοιχεία σε θετικές κι εφικτές εφαρμογές τότε και όλη η προηγούμενη κυβερνητική εμπειρία θα αξιοποιηθεί καλύτερα.
Γιατί κάτι που δεν λαμβάνεται υπόψη είναι η κυβερνητική εμπειρία που συνδιαμορφώθηκε στην ΕΕ. Είναι μια τεχνογνωσία την οποία χάνουμε. Αν το Πασόκ χάσει πάλι τις εκλογές, αυτή η τεχνογνωσία, που έχει πάψει να εξελίσσεται τα τελευταία 3,5 χρόνια, σε 8 χρόνια μπορεί και νάναι απηρχειωμένη. Μπορείτε να συνειδητοποιήσετε το
ρυθμό με τον οποίο τρέχει η παγκοσμοιοποίηση διαβάζοντας απλώς το χθεσινό άρθρο της ελευθεροτυπίας, " γιατί τρώμε λεμόνια αργεντινής " τόσο πιο συχνά, τόσο πιο ακριβά, τελευταία. Η παγκοσμοιοποίηση είναι πραγματικό φαινόμενο και ο αγροτροφικός τομέας μια εξαιρετικά συγκεντρωμένη κι εξαιρετικά κερδοφόρα παγκόσμια επιχείρηση. Κάποιος τους άνοιξε την πόρτα άνευ όρων, διάπλατα, και τρώμε αίφνης όλο κι ακριβώτερα από κάθε άλλο Ευρωπαίο. Κι ο κ. Αλογοσκούφης σκέφτεται ν' αυξήσει και τους φόρους, δεν σκέφτεται να παραιτηθεί.
Φανταστείτε την ευημερία μας, να συνεχίσει να συνάπτει τέτοιες συμφωνίες με τέτοιους εταίρους. Γι' αυτό σας λέω, ανησυχώ και θέλω να ελπίζω :)
Αυτές τις μέρες δημοσιεύονται τα αποτελέσματα τριμήνου των διαφόρων τραπεζών και όπως αναμένετο τα κέρδη τους παρουσιάζουν διψήφια αύξηση και σε μερικές (ALFA) η αύξηση αυτή φτάνει και έως το 41,5%!!!
Αυτά είναι αποτελέσματα οικονομιών τρίτου κόσμου και όχι χώρας που ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι αποτελέσματα "καρτέλ" και όχι αποτελέσματα που προκύπτουν μέσα από τους κανόνες του ανταγωνισμού και της ελεύθερης οικονομίας. Αλλά ποιος να ελέγξει τις τράπεζες; Εδώ δεν μπορούν (δεν θέλουν) να σπάσουν και να τιμωρήσουν το καρτέλ του γάλακτος όπου έχουν να ελέγξουν 5-6 γαλακτοβιομηχανίες και ερευνούν υποτίθεται για πάνω από δύο χρόνια και θα ασχοληθούν με τις τράπεζες που υποτίθεται ότι ελέγχει ο κ.Γκαργκάνας; Αυτός ασχολείται μόνο με το ζωνάρι του συνταξιούχου και του μικρομεσαίου τα άλλα είναι για αυτόν ασήμαντες λεπτομέρειες όπως ασήμαντες λεπτομέρειες είναι για αυτούς που προΐστανται του Γκαργκάνα. Όταν αποτελείς μέρος της μεγάλης παρέας των δεξιώσεων, των θαλαμηγών και των κοινών διασκεδάσεων είναι δυνατόν εσύ ταυτόχρονα να ελέγχεις και τους φίλους σου; Δυστυχώς το "σεμνά και ταπεινά" το ακολουθεί μόνο αυτός που το πρότεινε. Οι άλλοι..άστα να πάνε.
Και έτσι οι τράπεζες δανείζουν με υπέρογκα επιτόκια και προσφέρουν αφειδώς στους πολίτες πιστωτικές κάρτες και τους χρεώνουν και από εκεί με τοκογλυφικά επιτόκια και τρελαίνουν τον κόσμο με κάθε λογής παράλογα έξοδα. Ακόμη και για να κάνεις μια πράξη με τα δικά σου λεφτά από τον λογαριασμό σου σε χρεώνουν!!
Και ο κοσμάκης όλο και μπαίνει στο λούκι των τραπεζών σαν τον δύστυχο εκείνον που πιάνεται στο δίχτυ του κάθε τοκογλύφου νομίζοντας ότι μόλις περάσει η μπόρα θα ξεπληρώσει και ξεπληρώνει τελικά μόνο όταν του πάρουν και το τελευταίο κεραμίδι όταν του πάρουν και το τελευταίο περουσιακό του στοιχείο. Και φθάνει κανείς στο σημείο να ξαναδανείζεται για να πληρώσει τα δάνεια και ο φαύλος αυτός κύκλος της καταστροφής συνεχίζεται και ο παράνομος πλουτισμός των τραπεζών συνεχίζεται επίσης.
Και εμείς ασχολούμαστε με τις εκλογές στο ΠΑΣΟΚ, με το σύνθετο όνομα που δεν θα αποδεχτούν τα Σκόπια, με τους αντιρρησίες της ΝΔ και προσπαθούμε να ξεχάσουμε με τη σάτιρα του Λαζόπουλου που τελικά σατιρίζει τον εαυτό μας.
Κακόμοιρε Έλληνα..
www.liberalgreek.blogspot.com
Sea, μακάρι να μπορούσα να στο δάνειζα, αλλά κι εγώ σε φίλο το διάβασα που με φιλοξένησε το καλοκαίρι. Είναι οικονομικό αμιγώς βιβλίο -διδακτορική διατριβή συγκεκριμένα- και από εκείνα τα παληά βιβλία που δεν βγαίνουν πια. Που καταλαβαίνεις δηλαδή τι θέλει να πει, έχει δομή και σαφήνεια. Συμφωνώ με τους προβληματισμούς σου. Όλους! Θα σταθώ μόνον στην διαχειριστική ικανότητα των στελεχών του Πασόκ. Ήδη η Νέα Δημοκρατία, έχει ετοιμάσει αντίστοιχα ικανά μεσαία στελέχη, δεν είναι δύσκολο, πάντα οι ταλαντούχοι, ικανοί και φιλόδοξοι προσδένονται στην εκάστοτε εξουσία. έχουν τέτοιο περίσσευμα ενεργητικότητας που είναι πάνω από τις -ιδεολογικές- τους δυνάμεις να πράξουν αλλιώς. Ας μεταφέρω τα λόγια ενός συνομιλητή μου στο περίπου. Το θέμα δεν είναι η διαχείριση, το θέμα είναι η πολιτική. Δυστυχώς στον τόπο μας και τα δυό είναι ανοιχτά διακυβεύματα στο εσαεί. Συνεπώς επείγει η ανασυγκρότηση του κράτους, ώστε να εξασφαλισθεί η αέναη αναζωογόνηση της διαχειριστικής μηχανής με τους ικανότερους των στελεχών ανεξαρτήτως κομματικής εξάρτησης, ώστε να υπάρχει συνέχεια (αρχές αξιοκρατίας, άρση της μονιμότητας, υψηλές ανταμοιβές). Μόλις τεθούν οι βάσεις κι αρχίζει το κράτος να δουλεύει στον αυτόματο -στο άνωθεν θέμα έθιξα το θέμα του εκλογικού νόμου, υπό το πρίσμα της κατάλυσης των πελατειακών σχέσεων κόμματος και κράτους, τότε θα έρθει η ώρα οι πολιτικοί να παράγουν πολιτική και να χαράζουν στρατηγική, που είναι και ο ρόλος της δηλαδή! Τότε θα γλιτώσουμε κι από τα κουλά και τις φαεινές εμπνεύσεις του κάθε ΓΑΠ... [ας θίξω εδώ επ΄ ευκαιρείας την βαθύτατή μου απογοήτευση για τον Στυλιανίδη της γενιάς μου, αλλά νομίζω πως ο Χ.Τσ. θα μας δώσει την ευκαιρεία στο μέλλον να μιλήσουμε διεξοδικότερα επί του θέματος, για να μην παρεξηγηθώ μόνον, σαφώς και διαφωνούσα με το ποιόν του βιβλίου, ο σεβασμός όμως στις δομές και στους κανόνες δεν ξεφτιλίζονται από τους κρατούντες, γιατί τότε να πάει ο Ευρυπίδης στον δρόμο και να βάλει τους μαλλιάδες να διοικήσουν το υπουργείο, που ο μίζερος τους δέχτηκε στο όρθιο, κατάπτυστη εικόνα εν έτει 2007 για μια ευρωπαϊκή χώρα, αλλά ο greconik τα έγραψε καλύτερα επ΄ αυτού).
@ Βασιλική
Ύπάρχουν βιβλία, μ' ενδιέφεραν τα παλιά γιατί παρόλο που τα καινούργια αντιμετωπίζουν με πιο σύγχρονες ιδέες τις παλιές διαδικασίες, δεν στέκονται σ' αυτές με λεπτομέρεια. Ένα παλιό βιβλίο, αναλύει με τις γνώσεις της εποχής και σε ορισμένες περιπτώσεις είναι καλύτερο από ένα καινούργιο που " ψάχνεται ".
Για την περίοδο 1821 - 1945 υπάρχουν στοιχεία, σε διάφορα βιβλία που έχω. Δεν τάχω διαβάσει ακόμα. Τα συγκέντρωσα όμως όταν συνειδητοποίησα ότι δεν βρίσκονται εύκολα, έως και καθόλου.
Η περίοδος που βρίσκεται στη βάση αυτών που ζούμε σήμερα είναι η αμέσως επόμενη, από το 1945 και μετά. Τότε που με το σχέδιο Μάρσαλ ανασυγκροτήθηκε όλη η Ευρώπη με τη διαφορά ότι εμείς δεν είχαμε ποτέ αναπτύξει θεσμούς ελέγχου της οικονομικής δραστηριότητας όπως οι άλλοι Ευρωπαίοι, μια και είμασταν πολύ νέο κράτος. Έτσι, η προστασία της δράσης των αμερικανικών εταιρειών στο έδαφός μας έγινε με νόμους του Εληνικού κράτους,τους οποίους συνέταξαν και επέβαλλαν οι διάφοροι απεσταλμένοι στους πολύ εύθραυστους όπως είδαμε, κυβερνήτες της εποχής. Έχω ένα πολύτιμο παλιό βιβλίο γι' αυτό το θέμα, όμως θ' αργήσω πολύ να το διαβάσω καθώς αποφάσισα ν' αρχίσω την ανάγνωση από την Ευρώπη όπου και βρίσκομαι. Με το blog, που είναι και το μοναδικό μέσον για μένα που δεν έχω ούτε θ' αποκτήσω άλλες σχέσεις με τα κοινά καθώς η δουλειά μου είναι η μελέτη και η κατασκευή κτιρίων, δουλειά δηλαδή εντελώς άσχετη με τον δημόσιο διάλογο, διέκοψα προς το παρόν την ανάγνωση. Η ιδέα ότι θα μοιραστώ με άλλους ανθρώπους χρήσιμες γνώσεις μ' έχει ενθουσιάσει κι έτσι, πριν συνεχίσω με την Ευρώπη θα μεταφέρω εκεί σύγχρονα οικονομικά, να υπάρχει μια βάση συννενόησης. Είχα διαβάσει μια οικονομική πριν από το καλοκαίρι, το βιβλίο όμως ήταν μάλλον φλύαρο, βρήκα αργότερα ένα άλλο που είναι εξαιρετικό. Θα ξαναδιαβάσω λοιπόν οικονομική, αυτή τη φορά με παρέα καλά νάμαστε :). Είναι δίτομη, όπως κι η προηγούμενη :). Υπομονή :)
Δημοσίευση σχολίου