Αν η τέχνη της πολιτικής είναι, μεταξύ άλλων, η αποφυγή του αυτο-εγκλωβισμού, το ΠΑΣΟΚ σίγουρα δεν την κατέχει. Όποιος από τους δύο κύριους διεκδικητές της ηγεσίας του κόμματος κι αν εκλεγεί, το ΠΑΣΟΚ θα έχει αυτο-παγιδευτεί. Ιδού γιατί.
Ο Γιώργος Παπανδρέου διαθέτει τα σωστά ανανεωτικά ένστικτα, αλλά απέδειξε ότι του λείπουν η στρατηγική, η αυτοπεποίθηση και η ευθυκρισία. Πρόκειται για θεμελιώδη ηγετικά μειονεκτήματα, τα οποία ακυρώνουν τις καλύτερες των προθέσεων. Σε αντίθεση με τον Τόνι Μπλερ, που από την πρώτη στιγμή κατάλαβε ότι μόνο ένα Νέο Εργατικό Κόμμα θα είχε την πιθανότητα εκλογικής επιτυχίας και εργάσθηκε μεθοδικά για τη δημιουργία του, ο κ.Παπανδρέου παλινδρομούσε, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, μεταξύ του παλαιοπασοκικού λαϊκισμού και ενός ελπιδοφόρου μεν, πλην αβαθούς, νεωτερισμού. Το βλέπουμε και σήμερα, την επαύριο μιας οδυνηρής ήττας: ο παπανδρεϊκός λόγος αναφέρεται απροσδιόριστα στην «επανίδρυση του ΠΑΣΟΚ» ενώ, συγχρόνως, διακηρύσσει «επιστροφή στις ρίζες», το κατ’ εξοχήν σύνθημα των αμήχανων ηγετών. Θέλει και το (ασαφές) νέο και το (γνωστό) παλαιό. Συντάσσεται και με τον Γιόσκα Φίσερ και με τον Κώστα Λαλιώτη! Και με τον Κλίντον και με τον Τσοβόλα!
Σε ανύποπτο χρόνο, ο κ.Παπανδρέου παραδέχθηκε ότι, αν δεν ήταν πολιτικός, θα ήθελε να ηγείται Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης. Αν τον παρατηρήσετε προσεκτικά θα δείτε ότι εκεί είναι πραγματικά η καρδιά του, και γι αυτό θυμίζει περισσότερο τον Μπομπ Γκέλντοφ παρά έναν εν δυνάμει πρωθυπουργό. Ο κ.Παπανδρέου, αποδέκτης της συλλογικής φαντασίωσης για ένα ΠΑΣΟΚ που δεν θα εγκαταλείψει το παπανδρεϊκό λίκνο, δεν έχει το σθένος να μετατρέψει τη φαντασίωση αυτή σε δύναμη χειραφέτησης από τον ιδρυτή του κόμματος. Ο υιός Παπανδρέου δεν διαθέτει την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση, ίσως επειδή ουδέποτε ξέφυγε από τη σκιά του πατέρα του. Δεν είναι η ρητορική του ικανότητα το πρόβλημα, αλλά ότι δεν έχει βρει τη δική του φωνή. Δεν πείθει, όχι γιατί δεν μιλάει καλά, αλλά γιατί δεν είναι ο ίδιος βαθιά πεπεισμένος για τις επιλογές του. Παλινωδεί γιατί δεν διαθέτει ένα ισχυρό, αυτοφυές πολιτικό ένστικτο που θα του επέτρεπε τη διακινδύνευση. Θα μπορούσε να αλλάξει ριζικά το ΠΑΣΟΚ μόνο αν διέπραττε συμβολική πατροκτονία, αλλά η συνθλιπτική παρουσία του πατρικού προτύπου, το οποίο δεν παύει να επικαλείται στις κρίσιμες στιγμές, δεν του το επιτρέπει.
Αν ο κ.Παπανδρέου δεν βρήκε την πολιτική του φωνή, ο κ.Βενιζέλος αρέσκεται να ακούει τη δική του. Ανθρωπος ευφυής και ικανός, ο Θεσσαλονικός βουλευτής διακρίνεται για την αχαλίνωτη φιλοδοξία του. Το πρόβλημα με τη φιλοδοξία των ικανών είναι ότι, αν αυτή δεν υπηρετεί ένα ευρύτερο όραμα κι αν δεν διέπεται από ευδιάκριτες αρχές, δεν γίνεται δύναμη συσπείρωσης και αλλαγής, αλλά η προωθητική ενέργεια εγωκεντρικών επιδιώξεων. Η ηγετική επάρκεια δεν είναι μόνο θέμα ευφυίας ή ρητορικής δεινότητας, αλλά, κυρίως, θέμα αξιών, αίσθησης προτεραιοτήτων και διάθεσης ανάληψης κινδύνων. Ο κ.Βενιζέλος θέλει να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ και θεωρεί ότι, λόγω ευφυίας ίσως, η χώρα του χρωστά την πρωθυπουργία, χωρίς ο ίδιος να επιδιώκει να πείσει ότι φέρνει κάτι καινούριο για το οποίο είναι διατεθειμένος να διακινδυνεύσει. Το κείμενο θέσεων που κυκλοφόρησε, φέρει την προσωπική του σφραγίδα: βερμπαλιστικό, κοινότοπο, αοριστολογικό.
Δεν αντιπαρατέθηκε ποτέ στον πρωτόγονο εθνολαϊκισμό των συμπολιτών του κκ.Ψωμιάδη και Ανθιμου. Συνεχίζοντας μια μακρά παράδοση πελατειακού λαϊκισμού, χάρισε το 2001, ως υπουργός Πολιτισμού, τα χρέη του ΠΑΟΚ και του «Αρη» στο Δημόσιο, ύψους πάνω από 10 δισ. δραχμές. Δεν συντάχθηκε με την απάλειψη του θρησκεύματος από τις ταυτότητες το 2000, λέει όχι στην κατάργηση της μονιμότητας των νεοπροσλαμβανομένων στις ΔΕΚΟ, όχι στη θέσπιση της βάσης του 10 για εισαγωγή στα Πανεπιστήμια, όχι στην ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής, όχι στην τροποποίηση του νόμου για το πανεπιστημιακό άσυλο, όχι στην αναθεώρηση του άρθρου 16, όχι στο διαχωρισμό της Εκκλησίας από το κράτος. Και φυσικά πρότεινε μια κλασικά «βενιζέλειο λύση» για το επίμαχο βιβλίο Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού: να μην αποσυρθεί το βιβλίο αλλά να πλαισιωθεί και από ένα δεύτερο με διαφορετική άποψη! Κατά τον κ.Βενιζέλο, το «πολυσυλλετικό» ΠΑΣΟΚ πρέπει να λέει ναι σε όλα γιατί εκτιμά, εσφαλμένα, ότι αυτό περιμένει η κοινωνία. Προτιμά να «ισορροπεί» για να μη δυσαρεστήσει κανένα. Κι όταν αναγκάζεται να πάρει θέση, υπερασπίζεται την ακινησία.
Οποιος κι αν εκλεγεί αρχηγός του ΠΑΣΟΚ στις 11 Νοεμβρίου, το ΠΑΣΟΚ θα βγεί χαμένο. Ο κ.Παπανδρέου δεν μπορεί να πείσει. Ο κ.Βενιζέλος δεν θέλει να αλλάξει τίποτα. Κανείς τους δεν διακινδυνεύει κάτι. Ένας παρακμιακός κομματικός οργανισμός που λειτούργησε περισσότερο ως μηχανισμός εξουσίας, παρά ως πολιτικό σώμα, το ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει την ικανότητα να βουλεύεται. Αρκείται να συντηρεί τους μύθους του και απωθεί συστηματικά το ζωτικής σημασίας δίλημμα: μεταρρυθμιστική ή λαϊκιστική κεντροαριστερά; Ριζοσπαστική και αξιόπιστη ανανέωση ή καταπραϋντική αναπαλαίωση; Σε μια δεκαετία από τώρα ένας άλλος ηγέτης ίσως δώσει την απάντηση. Ο Τόνι Μπλερ του ΠΑΣΟΚ, αν υπάρχει, δεν είναι υποψήφιος σε αυτές τις εκλογές.
19 σχόλια:
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν νομίζω ότι περιμένει τον Τόνι Μπλερ του ούτε και τον θέλει. Γιατί κι αν τον εύρισκε πολύ εύκολα θα τον χαρακτήριζε για κρυφοδεξιό και θα τον έκαιγε. Αλλωστε τα παραδείγματα είναι πρόσφατα..
Το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει να ζει ένα παραμύθι που έχει τελειώσει προ πολλού αλλά δεν θέλει να το πιστέψει και γιαυτό πια δεν έχει κανένα μέλλον και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουν τόσο το καλύτερο και γι αυτούς και για μας.
Ο Τόνι Μπλερ κάποια μέρα θα έρθει αλλά όχι σε αυτό το κόμμα που λέγεται ΠΑΣΟΚ γιατί οι αρτηριοσκληρωτικές δομές του δεν θα τον αντέξουν και πολύ περισσότερο δε θα τους αντέχει αυτός.
Χορταστική επιστροφή :)))
Αρχίζω από μια κεντρική σας φράση, όπου μιλάτε για την έλλειψη σθένους του ΓΑΠ να μετατρέψει τη γνωστή φαντασίωση του παπανδρεϊκού λίκνου σε δύναμη χειραφέτησης από τον ιδρυτή του κόμματος.
Είναι μόνο έλλειψη σθένους ;
Δεν είναι κιέλλειψη σχεδιασμού, δηλαδή δεν θάπρεπε, ως νέος αρχηγός το 2004, να εκπονήσει ένα συλλογικό σχέδιο εργασίας, το οποίο, ύστερα από ένα εύλογο χρονικό διάστημα επεξεργασίας ( και πάντως όχι 3,5 χρόνια ), θα όριζε τους κατευθυντήριους άξονες της πολιτικής του πρότασης για περαιτέρω συλλογική επεξεργασία ;
1, 1,5 χρόνος θα ήταν αρκετός.
Άνθρωποι που θα είχαν δουλέψει θα μιλούσαν μ' ενθουσιασμό για το έργο τους, θα ήταν η ίδια η συλλογική τους δουλειά που θα τους εφοδίαζε μ' αυτό το σθένος. Αντ΄αυτού είδαμε απολογίες.
Ο μόνος πολιτικός που συμπάθησα όλ' αυτά τα χρόνια, ήταν ο κ. Σημίτης. Κι αυτό γιατί πρώτον καταλάβαινα τι έλεγε και δεύτερον ήξερα ότι αυτά που λέει είναι προϊόν δουλειάς. Ήμουν σίγουρη ότι αυτός ο άνθρωπος δούλευε και προς την σωστή κατεύθυνση.
Από αυτά που διαβάζω, " τώρα έφτασε η ώρα και για το Πασόκ να πει απεταξάμην " όπως παρατηρεί ο Φώτης Γεωργελές στην τελευταία Α.V. Ένα Πασόκ που αδυνατεί και να προσδιορίσει την " επανίδρυσή " του όπως γράφετε. Πως να την προσδιορίσει. Με ποιά προσόντα δηλαδή.
Διαβάζοντας στη συνέχεια για τους τομείς που αρνείται ν' αλλάξει ο κ. Βενιζέλος, γίνεται φανερό ότι είναι αισθητά συντηρητικός.
Το βρίσκω εξαιρετικό προσόν στην τωρινή συγκυρία. Μπορεί πράγματι να νικήσει τον κ. Καραμανλή. Γιατί για μένα, αυτό είναι το ζητούμενο. Αφήστε που με τον Βενιζέλο πρωθυπουργό, το Πασόκ θάχει πραγματοποιήσει κι αυτή την στροφή προς τ'αριστερά του Καραμανλή. Δεν καταλαβαίνω γιατί το σκέφτονται...
Αλήθεια, γιατί θεωρείτε "πρόοδο" την κατάργηση της μονιμότητας στις ΔΕΚΟ; Άραγε αυτό είναι το πρόβλημά τους;
Επίσης, γιατί μέμφεστε τον Δ. Τσοβόλα, έναν πολιτικό με αδιαμφισβήτηση προσωπική εντιμότητα και επιτυχημένη επαγγελματική καρρίερα (σε αντίθεση με διαφόρους ανεπάγγελτους δήθεν εκσυγχρονιστές);
Ο Τόνι Μπλερ είχε δύο πυλώνες. Έναν Μπράουν κι ένα ντηλ. Έστω. Ούτως ή άλλως συμφωνώ έως ρανίδος με τα γραφόμενα, δεν θα πελαγοδρομήσω με τον Μπλερ. Επί του πρακτέου για να είμαστε και πρακτικοί άνθρωποι. Η λαϊκή σοφία ήδη έχει επιλέξει. Γιώργος, για να κάνει ό,τι κάνει και να το κρατήσει ενωμένο -με την ευχή να του κόψει να μη διαγράψει τον Βενιζέλο, οποιονδήποτε άλλο δεν έχει καμμία απολύτως σημασία, εκτός κι αν θέλει να δημιουργήσει το ΛΑΟΣ του κέντρου -αλλά στελέχη εξαρτημένα στην εξουσία δεν γίνονται εύκολα καρατζαφέρηδες. Εκλογές, σπάει τα μούτρα του αγκαίν και επιτέλους θέτει υποψηφιότητα η Άννα Διαμαντοπούλου, εκλεκτή του αδερφού μου και ο Χρυσοχοΐδης, εκλεκτός δικός μου. Αισιόδοξο σενάριο: γίνονται εκλογές για το κοινοβούλιο, κατακρημνίζεται και άλλο το πασόκ, ο Βενιζέλος κάηκε ήδη πριν δύο χρόνια, ας πρόσεχε, επιτέλους δηλώνει παραίτηση (να γίνω και λίγο κακεντρεχής; -δεν ξέρω εάν το επιτρέπετε αλλά το συνηθίζω ως ωρντεβρ- δεν ζει η μάδερ οπότε έχει απαλλαγεί από το ψυχολογικό βάρος -επαναλαμβάνω, απαραίτητο, ηθικά προτιμώ τον Γιώργο και επ΄ αυτού είναι περιττό να μακρυγορήσω) κι επιτέλους έρχεται η ώρα του Τόνι Μπλερ του Πασόκ για να πάρει τις εκλογές που θα γίνουν αναγκαστικά στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας (εκτός και αν το ΚΚΕ ψηφίσει Αρβελέρ, ναι, δίνω ιδέες στους αντιπάλους τώρα το ξέρω, αλλά η αξιοκρατία υπεράνω όλων...!)
Απαισιόδοξο σενάριο. Στις εκλογές του Ευρωκοινοβουλίου ανεβάζει το ποσοστό στο 40%, διόλου απίθανο, τα στυλώνει, λέει θα βγώ στις βουλευτικές και γκνιμπουμπου! έρχεται η τρίτη τετραετία για το Κωστάκη και το κακό συναπάντημα (υπενθυμίζω, εδώ κι αν κρίνεται απαραίτητο, τον Καραμανλή τον εκτιμούσα πολύ. μέχρι στις πυρκαγιές. περαιτέρω ουδέν σχόλιον!)
Αυτά....
κι ίσως μια μέρα αποκτήσουμε τους πολιτικούς που αξίζει σε αυτόν τον τόπο, και για να ακριβολογήσω, τους πολιτικούς που αξίζουν στους σημερινούς τριαντάρηδες της ανεργίας, γιατί εμείς οι σαραντάρηδες έχουμε γίνει ήδη Σύστημα...)
Η άποψη που εκφράζεται μέσα από το συγκεκριμένο κείμενο, αποτυπώνει την αντίθεση των δύο προσωπικοτήτων, που σήμερα είναι υποψήφιοι για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Θα μπορούσε να ταιριάζουν οι χαρακτηρισμοί κι η κριτική σε αντίστοιχους πολιτικούς που πέρασαν ή θα περάσουν από τα ελληνικά πολιτικά δρώμενα. Θα μπορούσα να συμφωνήσω ή να διαφωνίσω σε κάποια ή όλα. Αυτό όμως που γέννησε το άρθρο αυτό μέσα στη σκέψη μου είναι, πόσο παρατηρητές κι αμέτοχοι είμαστε όλοι εμείς. Που είναι οι ηγετικές φυσιογνωμίες που σωστά διαπιστώνεις; Που είναι η κριτική σκέψη που θα αποδόσει υγειή πολιτικά όντα; Γιατί όσοι αξίζουν κι έχουν ο καθένας πετύχει κάτι στη ζωή, όχι επίπλαστα, δεν ασχολείται κι αφήνουμε τους λίγους γι' αυτό; Μήπως σαν κοινωνία θα πρέπει να προβληματιστούμε;
Σορι για την καθυστέρηση στην απάντησή μου - πολύ δουλεια!
1. Αναρωτιέμαι κι εγώ μερικές φορές αν το ΠΑΣΟΚ θα βγει ποτέ από την κρίση του - είναι πολύ βαθύτερη απ΄ ότι φαίνεται.
2. Θα ήθελα να ευοδωθεί το σενάριο της Βασιλικής - μακάρι για την ηγεσία τιυ ΠΑΣΟΚ, σε δύο χρόνια, να ανταγωνιστούν δύο μεταρρυθμιστές (και αξιοπρεπείς) κεντροαριστεροί, όπως η Διαμαντοπούλου και ο Χρυσοχοϊδης. Ισως είναι το καλύτερο σενάριο και μακάρι να "βγεί".
3. Δεν καταλάβαίνω γιατί είναι προσόν να είναι κανείς "συντηρητικός" σε αυτή τη συγκυρία. Το αντίθετο θα έλεγα. Ριζοσπαστικότητα μας λείπει, όχι συντηρητισμός.
4.Δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείς Χρόνη με το σχόλιό σου. Εμένα ως κοινωνικό επιστήμονα με ενδιαφέρει να ερμηνεύω γιατί και πως μερικοί οργανισμοί παγιδεύονται. Δεν αρκεί να πούμε "που είναι οι ικανοί? Γιατί δεν ασχολούνται με τα κοινά?" Το πραγματικό ερώτημα είναι: Πως συγκροτούνται και λειτουργούν τα κόμματα έτσι ώστε να αποτρέπουν τους ικανούς και τολμηρούς με την ενασχόληση με τα κοινά? Δεν αρκεί κάποιοι ικανοί μα αρχίσουν να ασχολούνται επαγγελματικά με την πολιτική. Σημασία έχει να υπάρξει και διαφορετική συλλογική λειτουργία και κουλτούρα. Ξέρω, το προβλημα έχει κυκλική δομή (το αυγό και η κότα), και γι αυτό άλλωστε αισθανόμαστε ως κοινωνία παγιδευμένοι (έχω γράψει επ' αυτού αλλού).
Εννούσα σε σχέση με τον Καραμανλή. Από το να μας κυβερνάει ένας εντελώς συντηρητικός, καλύτερα ένας λιγότερο συντηρητικός. Πρακτικά δηλαδή. Θα μου πείτε είμαι απλοϊκή, αλλά ότι μπορώ κι εγώ λέω :)
Μετά και το τέλος της περίφημης "Συνδιάσκεψης" ο τίτλος του παρόντος άρθρου είναι περισσότερο επίκαιρος παρά ποτέ.
Αλλοίμονο σε αυτούς που καλούνται να βαδίσουν σε αυτή την πορεία...
Χθες είδα την κ. Διαμαντοπούλου στην εκπομπή Press της ΝΕΤ κι ομολογώ ότι ξανάδα την κ. Διαμαντοπούλου που ήξερα, σαφή, περιεκτική, με ανατυξιακή διάθεση...
Κατά τα λοιπά, συμφωνώ με τον Greconik, μας περιμένουν δύσκολες μέρες...
Να έρθω κι εγώ να τα πω λίγο... bacalistics, μια που στο ποστ έχουν καλυφθεί τα πάντα, από logistics μέχρι heuristics!
Το πραγματικά ριζοσπαστικό θα ήταν ένα νέο κόμμα με νέα γραμμή ηγεσίας, που θα τους ικανοποιήσει όλους, χωρίς να αλλάξει ο ηγέτης. Η το ίδιο κόμμα, με ίδιο ηγέτη άλλη γραμμή ηγεσίας. Η έστω, το ίδιο κόμμα, με ίδια γραμμή ηγεσίας, αλλά άλλον ηγέτη.
Οσο προσπαθούν να κάνουν 3/3 ή ακόμη και 2/3, δεν θα πετύχει το γλυκό.
Από κει και πέρα, είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο, να βγαίνει ο Γ.Π. τόσο μπροστά μετά τον καταποντισμό του πριν λίγο καιρό (θα μου πείτε, εδώ βγήκε η ΝΔ, έκανε κυβέρνηση, αυτοδύναμη και δεν έχει κι αντιπολίτευση, στα εσωτερικά ενός μόνο κόμματος θα κολλήσουμε?!).
Κεντροαριστεροί? Καλά θα ήταν, αλλά πού θα χωρέσουν τα δύο άκρα όταν μικρύνει κι άλλο το πάπλωμα? Τα μισά ποδοδάχτυλα θα κρυώνουν... Ηδη δεν είναι κίνημα, ο Φασούλας που πλένει το συνθετικό κουβερτάκι στους 100 βαθμούς είναι!
;))))
(η πολλή δουλειά τρώει τον αφέντη, αφέντη!)
Ο Γιώργος Παπανδρέου ως νέα ... Mary Parker Follett οραματίζεται ένα νέο κράτος με συμμετοχική οργάνωση ως λύση για μια δημοφιλή κυβέρνηση. Δεν πείθει όμως η ανωτέρω ρητορική. Το φιάσκο της περίληψης της Φώφης Γεννηματά στο φηφοδέλτιο επικρατείας καταδεικνύει ότι θα πάνε χαμένες εκατοντάδες ανθρωποώρες διαβούλευσης στις δημοτικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ γιατί οι αποφάσεις σε επίπεδο ηγεσίας θα λαμβάνονται κατόπιν χλιαρού ... brainstorming μεταξύ Γιώργου και επίλεκτων συνεργατών.
Μετά το θέατρο παραλόγου που πέχτηκε κατά τη συνδιάσκεψη με τον κομματικό μηχανισμό του Παπανδρέου καταφαίνεται η μπόχα που επικραττεί στο κόμμα. Ελπίζω στην 12η Νοεμβρίου με πρόεδρο το Βενιζέλο να συσκευθούν και να πάρουν αποφάσει για το μέλλον του τόπου.
Διαβάζω έκπληκτος σήμερα ότι την Κυριακή θα ψηφίσουν και μετανάστες ΞΕΝΟΙ ΥΠΗΚΟΟΙ ως "φίλοι". Μάλιστα από το Πασοκ δίδονται οδηγίες να έχουν μαζί τους και το διαβατήριο τους (το ξένο) σαν αποδεικτικό.
Τι άλλο θα ακούσουμε.Ξένοι υπήκοοι θα αποφασίσουν για τον αρχηγό ενός Ελληνικού κόμματος εξουσίας που ευελπίστεί να γίνει μια μέρα πρωθυπουργός της Ελλάδας!!
Εχουμε χάσει τη μπάλα νομίζω κατά την ποδοσφαιρική διάλεκτο που αρμόζει στην ποδοσφαιροποίηση της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Τι άλλο θα δούμε ακόμα;
Ισως και μεταγραφές πολιτικών από το εξωτερικό. Γιατί όχι;
Γιατί όχι; Κατ'αρχήν δεν είναι ξένοι, είναι αλλοδαποί. Μήπως εμείς δεν καρπωνόμαστε τον κόπο τους; Να μου πείτε ότι αυτό γίνεται αν γίνει ψηφοθυρικά, θα συμμφωνούσα. Θα πρέπει όμως αυτοί που ζουν κι εργάζονται στην Ελλάδα να έχουν άποψη, όπως εμείς έχουμε στην Αμερική, στη Γερμανία, στην Αυστραλία.
Θα πρέπει να προσέξουμε σαν αριστεροί τις παγίδες που στήνει το κατεστημένο και να μη διχαζόμαστε. Γι αυτό το ΛΑΟΣ μπήκε στη Βουλή.
Ας μην αφήνουμε και τη λογική μας κατά μέρος με τον φόβο να μην μας πουν ρατσιστές.
Τότε με την ίδια λογική ας ψηφίζουν και οι μετανάστες στις Εθνικές εκλογές και ας καθορίζουν ποιά πρέπει να είναι η κυβέρνηση του τόπου.
Αν δεν κάνω λάθος εμείς έχουμε άποψη στην Αμερική, τη Γερμανία και την Αυστραλία μόνο αν έχουμε την υπηκοότητα αυτών των κρατών.
Εγώ πιστεύω ότι πάνω από τις ταμπέλες αριστερός, δεξιός και οτι άλλο, πρέπει να έχουμε τη λογική μας σαν οδηγό και όχι τα κελεύσματα των κομμάτων.
Νομίζω ότι τη διαφορά τη κάνει το γεγονός ότι δεν είναι βουλευτικές ή άλλες εθνικές, αλλά καθαρά κομματικές (εσωτερικές) εκλογές.
Το μόνο ζήτημα δηλαδή είναι η σχετική πρόβλεψη του Καταστατικού του κόμματος. Ξέρει κανείς τι προβλέπει το Καταστατικό?
Το ερώτημα βέβαια είναι εάν ένα κόμμα εξουσίας όπως το ΠΑΣΟΚ θα έπρεπε σε βασικά ζητήματα, όπως ποιό είναι το εκλογικό σώμα, να έχει ρυθμίσεις ανάλογες με αυτές των εθνικών εκλογών.
Ο Γιώργος δεν λέει συνέχεια ότι ένα κόμμα που λειτουργεί σε δημοκρατία πρέπει να εφαρμόζει νόμιμες δημοκρατικές διαδικασίες? Δεν είναι μόνο το Ιντερνέτ ...
Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μια ακόμη επίδειξη λαϊκισμού. Θυμίζω ότι στις εσωκομματικές εκλογές ψηφίζουν και οι 16ρηδες και, τώρα, απότι φαίνεται, και αλλοδαποί υπήκοοι! Καμμία από τις δύο αυτές κατηγορίες δεν είναι εγγεγραμμένη στους εκλογικούς καταλόγους και τίθενται και θέματα ταυτοποίησης. Ας μη μακρυγορήσω: πότε πήρε το ΠΑΣΟΚ στα σοβαρά τις διαδικασίες για να τις πάρει τώρα; Σε ένα εκλογικό σώμα-σούπα στο οποίο όποιος περνάει έξω από ένα εκλογικό τμήμα ψηφίζει, γιατί να μην ψηφίζουν κι αυτοί που δεν είναι εγγεγραμμένοι σε εκλογικούς καταλόγους;
ΥΓ1 Ως αλλοδαπός στην Αγγλία δεν ψηφίζω, κι αυτό είναι το σωστό. Η εργασία μου εκεί δεν με καθιστά πολίτη του Βρετανικού κράτους.
ΥΓ2 Στα αμερικανικά primaries, οι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους δηλώνουν αν το επιθυμούν και την πολιτική τους προτίμηση. Με βάση αυτές τις δηλώσεις, οργανώνονται οι ψηφοφορίες στα primaries των δύο μεγάλων κομμάτων. Δεν ξυπνά ένα πρωί ο αμερικανός πολίτης και προσέρχεται να ψηφίσει στις εωκοματικές εκλογές ενός κόμματος. Πρέπει να έχει επισήμως καταγράψει προηγουμένως την πολιτική του συμπάθεια.
Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μια ακόμη επίδειξη λαϊκισμού. Θυμίζω ότι στις εσωκομματικές εκλογές ψηφίζουν και οι 16ρηδες και, τώρα, απότι φαίνεται, και αλλοδαποί υπήκοοι! Καμμία από τις δύο αυτές κατηγορίες δεν είναι εγγεγραμμένη στους εκλογικούς καταλόγους και τίθενται και θέματα ταυτοποίησης. Ας μη μακρυγορήσω: πότε πήρε το ΠΑΣΟΚ στα σοβαρά τις διαδικασίες για να τις πάρει τώρα; Σε ένα εκλογικό σώμα-σούπα στο οποίο όποιος περνάει έξω από ένα εκλογικό τμήμα ψηφίζει, γιατί να μην ψηφίζουν κι αυτοί που δεν είναι εγγεγραμμένοι σε εκλογικούς καταλόγους;
ΥΓ1 Ως αλλοδαπός στην Αγγλία δεν ψηφίζω, κι αυτό είναι το σωστό. Η εργασία μου εκεί δεν με καθιστά πολίτη του Βρετανικού κράτους.
ΥΓ2 Στα αμερικανικά primaries, οι εγγεγραμμένοι στους εκλογικούς καταλόγους δηλώνουν αν το επιθυμούν και την πολιτική τους προτίμηση. Με βάση αυτές τις δηλώσεις, οργανώνονται οι ψηφοφορίες στα primaries των δύο μεγάλων κομμάτων. Δεν ξυπνά ένα πρωί ο αμερικανός πολίτης και προσέρχεται να ψηφίσει στις εωκοματικές εκλογές ενός κόμματος. Πρέπει να έχει επισήμως καταγράψει προηγουμένως την πολιτική του συμπάθεια.
Ο κύβος ερρίφθη!
Κι ήταν του Ρούμπικ κιόλας, να δούμε πώς θα τον λύσουν όσοι μένουν, με τη σύνθεση που θα μείνουν...
Γκρεμός.
Ε, όπως και να το κάνεις, ακούγεται πιο "κάπως" να πέφτεις ωσάν ηρωική Σουλιώτισσα (λες και έλειψαν οι επιλογές και πέραν του τρίπολου αν ήθελαν), από το να σκυλοπνίγεσαι - είπαν φαντάζομαι όσοι εψήφισαν...
Αναρωτιέμαι τι σκατά (συγνώμη για τα γαλλικά μου προφέσορ) πρέπει να κάνει/ έχει/ δείξει/ προσφέρει/ τάξει/ γουατέβερ κάποιος to rock the boat - από τη στιγμή που βυθίζεται κιόλας η ρημάδα!
Τεσπα, με τις υγείες τους όλοι!
Καληνύχτες!
:))))
Δημοσίευση σχολίου