Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Το δράμα ενός συμπλεγματικού ηγέτη

του Χρίστου Πιστοφίδη


Κατανοώ το δράμα του Αντώνη: ξεκίνησε με όλα τα φόντα, τα τζάκια και τα Χάρβαρντ. Μπήκε στην πολιτική νεότατος, έγινε υπουργός σε καίριες θέσεις, έμοιαζε να είναι η προσωποποίηση της επιτυχίας και του λαμπρού πολιτικού μέλλοντος. Κι ύστερα χτύπησε παγόβουνο: τον πέταξαν έξω, τον κακολόγησαν, τον περιφρόνησαν, τον καταδίκασαν στο περιθώριο να προσπαθεί μάταια να φέρει, ένας μόνος κούκος, την πολιτική άνοιξη.


Δεν ξέρω τι του βρήκε ο Κωστάκης και τον επανέφερε. Ποιός ξέρει ποιοί μικροπολιτικοί υπολογισμοί, ποιοί ανομολόγητοι συσχετισμοί μέσα στην εκπασοκισμένη "νόμιμη και ηθική" ΝΔ του έδωσαν την ευκαιρία να πιάσει ξανά τιμόνι στα χέρια του. Και τότε όλα άλλαξαν. Γυάλισε το μάτι του. Σαν το παλιό αμίμητο "Mortimer, we're back!", ο Αντώνης πήρε τα πάνω του. Μόλις το χέρι του γλίστρησε απαλά στο ταλαιπωρημένο δοιάκι της βαρκούλας της ΝΔ, έγινε το θαύμα: οι αδένες του εξερράγησαν, οι ορμόνες πλημμύρισαν το είναι του. Το μυαλό του, μουλιασμένο στα φυσικά παραισθησιογόνα, καβάλλησε ένα φτερωτό καλάμι που θαυματουργικά εμφανίστηκε απ' το πουθενά, κι άρχισε να καλπάζει στα καταπράσινα λιβάδια της εξουσίας. Από τον καλπασμό του έφυγαν τα γυαλιά της μυωπίας, αλλά αυτός πάλι τα έβλεπε όλα πεντακάθαρα. Αυτό θα μπορούσε να τον υποψιάσει κάπως, αλλά όταν μιλούν οι ορμόνες η λογική έχει πάρει άδεια άνευ αποδοχών. Τα όνειρα του Αντώνη έχουν μια άλλη απόχρωση του μπλε: δεν είναι το αυστηρό, πρωσικό μπλε της παραδοσιακής δεξιάς, ούτε έχει πυρσούς και τέτοια. Τα όνειρα του Αντώνη είναι ντυμένα ένα μυστηριώδες γαλάζιο κι ο πυρσός έχει εξαϋλωθεί σε μια ανωφερή χειρονομία που κάτι θυμίζει, αλλά κανείς δεν είναι σίγουρος τι.

Ο Αντώνης είχε πια ένα τιμόνι στο χέρι, έστω και μικρό. Είχε όνειρα πολλά και μπλε, αλλά το λιμάνι ήταν μικρό: όλο το μέρος το 'πιανε η ξεχαρβαλωμένη γαλέρα με τον ξέθωρο πράσινο ήλιο στο ξάρτι. Είχε εδώ κι εκεί και κάτι άλλα εμβλήματα που φέρνανε σε ήλιο, άλλα πιο καινούρια, άλλα παλιά. Μυστήριο πράμα αυτή η γαλέρα. Ο καπετάνιος ήταν ένας χαμογελαστός αδύνατος ψηλός με καράφλα, που έκανε κάθε τόσο γυμναστική και ηλιοθεραπεία με άσπρα ακουστικά iPod στ' αυτιά. Στα επάνω καταστρώματα, γύρω από την καμπίνα του καπετάνιου, σύχναζαν κάτι τύποι όμορφοι και φρέσκοι και κάτι κουλτουρογκόμενες. Κάθε τόσο μαζεύονταν κι έκαναν συσκέψεις στα αμερικάνικα. Τα λάπτοπ και τα "ουάου" έδιναν κι έπαιρναν ― καμία σχέση με τα κάτω καταστρώματα. Εκεί είχε κάτι μουστακαλήδες με κοιλίτσα που βλέπανε ματς, τρώγανε εναλλάξ αστακομακαρονάδες και μπατιρόσπορα, ακούγανε πότε κολοκοτρωνέικα και πότε κάρμινα μπουράνα, και τα έξυναν ανηλεώς κάτω από μια αφίσα ενός γέρου που έμοιαζε του καπετάνιου, και τη φωτογραφία της οικογένειας με το τζιπ. Αντίθετα με τις φλωράντζες επάνω που ήταν συνεχώς στην πρίζα, αυτούς εδώ δουλειά δεν τους είδε κανείς ποτέ να κάνουν. Ακόμη πιο κάτω, η γαλέρα ήταν παραδομένη στα ποντίκια. Παλιότερα, πριν έρθει ο νέος καπετάνιος, ήταν όλοι τροφαντοί κι ευτυχισμένοι ― και τα ποντίκια επίσης. Τώρα τελευταία κάτι πρέπει να έγινε κι άλλαξαν τα πράγματα. Οι μουστακαλήδες σα να αδυνάτισαν λίγο και τα ποντίκια σα να λιγόστεψαν. Κάθε μέρα τα βλέπει κανείς μισοπνιγμένα να κάνουν ύστατες προσπάθειες να ξανανέβουν στη γαλέρα.

Αυτά συνέβαιναν στη γαλέρα που στοίχειωνε τις σκέψεις του Τρελαντώνη. Ονειρευόταν πότε θα έδινε ο θεός να την πλευρίσει με τη βαρκούλα του, να πετάξει στη θάλασσα τους μισητούς ενοίκους και τον καπετάνιο, να την καθαρίσει, να τη βάψει στη δική του απόχρωση του γαλανού, και να σηκώσει αχνογάλαζα πανιά για τα πελάγη της εξουσίας. Επί του παρόντος, το δοιάκι της βαρκούλας είναι καλύτερο απ' το τίποτα, αλλά ο Αντώνης δε σταμάτησε ποτέ να ονειρεύεται ένα πραγματικό τιμόνι. Και δε χρειαζόταν καν να το ονειρεύεται ― ήταν εκεί και τον περίμενε. Το μόνο εμπόδιο ήταν όλα αυτά τα παράταιρα πλάσματα που χρόνια τώρα ζούσαν εκεί μέσα κι είχαν γίνει θαρρείς ένα με τα μαδέρια, τα πανιά και τα σκοινιά.

Κι ενώ στα όνειρα του Αντώνη υπήρχε μια κάποια τάξις, κανείς δεν πρόσεξε τον τυφώνα που πλησίαζε ακάθεκτος. Γιαυτό ήταν ανήσυχοι στη γαλέρα. Γιαυτό τελευταία είχαν κρεμάσει μούτρα κι είχαν κόψει τις ηλιοθεραπείες. Γιαυτό αδυνάτιζαν οι μουστακαλήδες. Γιαυτό πνίγονταν τα ποντίκια. Ο Αντώνης, προσηλωμένος στο μονόδρομο των συμπλεγμάτων του, κατελήφθη εξ απήνης.

Όταν κόπασε η θύελλα, δεν υπήρχε ούτε γαλέρα, ούτε Αντώνης, ούτε τίποτα. Ήταν μια καινούρια μέρα.


Ναι μεν "όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι", αλλά οι ίδιοι δεν το ξέρουν. Στο περιορισμένο οπτικό πεδίο των μικρών ανθρώπων, χωράει μόνο ο εαυτός τους και οι επιδιώξεις τους. Οι ηγετίσκοι που έχουμε την απίστευτη γκαντεμιά να μας κυβερνούν, δεν νοιάζονται απλώς για την πάρτη τους ― αυτό δεν θα πείραζε και τόσο αν το έκαναν σωστά. Το δραματικό είναι το πώς αντιλαμβάνονται την πάρτη τους: όχι ως -μερική έστω- κατάφαση του συλλογικού, αλλά ως απόλυτη άρνησή του.

Ο Ξέρξης είχε βάλει να μαστιγώνουν τη θάλασσα επειδή δεν του 'κανε τα χατήρια. Ο Αντώνης Σαμαράς κατέληξε να μαστιγώνει την Ελλάδα επειδή τυχαίνει να μην είναι αυτός ο πρωθυπουργός της. Η αντίληψη της μεγάλης εικόνας υπήρξε ανέκαθεν προνόμιο ελαχίστων, αλλά ποτέ ολιγίστων.

11 σχόλια:

TassosAnastassopoulos είπε...

Η πίκρα του κυρίου Πιστοφίδη είναι προφανής και υπερχειλίζουσα.

Θα ήθελε (και μάλιστα διακαώς) να μην είναι ο Αντώνης Σαμαράς ο σημερινός ηγέτης της Ν.Δ.

Είναι προφανές ότι ο "εκσυγχρονισμένος αβερωφισμός",, το πολιτικό ρεύμα που πάντοτε εξέφραζε τον Αντώνη Σαμαρά και τον κύκλο των ανθρώπων που πήραν στην πλάτη τους την υποψηφιότητά του τον Νοέμβριο του 2009 και επέτυχαν την θριαμβευτική εκλογή του, ως αρχηγού της Ν.Δ., με την συνεργασία της πάντοτε ισχυρής στον χώρο της συντηρητικής παράταξης του τόπου, καραμανλικής συνιστώσας, η οποία στο πρόσωπο του Αντώνη Σαμαρά βρήκε αυτόν που μπορούσε και κατάφερε να φράξει τον δρόμο στο Μητσοτακέϊκο, δεν αρέσει στον κύριο Πιστοφίδη (και στον κ. Τσούκα, που φιλοξενεί το άρθρο του κυρίου Πιστοφίδη, αν και σπανίως - έως ουδέποτε - ο κ. Τσούκας αναρτεί στο μπλογκ του άρθρα άλλων).

Δικαίωμά τους. Βέβαια, ατύχησαν, διότι θα υποστούν το μαρτύριο να βλέπουν τον Αντώνη Σαμαρά στην αρχηγία της Ν.Δ., αλλά αυτό δεν είναι και προς θάνατο. Είναι κάτι που είναι υποφερτό.

Οπωσδήποτε, είναι σαφές ότι, ο "εκσυγχρονισμένος αβερωφισμός" και η τωρινή του ώσμωση, με τον - όχι και τόσο εκσυγχρονισμένο - καραμανλισμό, δεν αποτελούν πρόβλημα, διότι και οι δύο αυτές τάσεις στον συντηρητικό χώρο έρχονται από παλαιά και είναι γνωστές και φυσικά βρίσκονται απόλυτα εντός της εξουσιαστικής ελίτ του τόπου αυτού.

Το πρόβλημα βρίσκεται στο πρακτικό πολιτικό πρόγραμμα, που αναδύεται από αυτήν την πολιτική συμμαχία, η οποία θα μπορούσε να είναι ευκαιριακή και υπό άλλες συνθήκες, ίσως και να μην υπήρχε. Και το πρακτικό πολιτικό πρόγραμμα, που το παγκοσμιοποιημένο και κοσμοπολίτικο κομμάτι της έντρομης μπροστά στις καταιγιστικές εξελίξεις του τελευταίου 20μηνου ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και "πνευματικής" ελίτ του τόπου τρέμει και αποδίδει στον συντηρητικό συνασπισμό που διοικεί σήμερα τη Ν.Δ., είναι μια μορφή ενός νέου, ενός σύγχρονου πατριωτισμού, η οποία καθίσταται απρόβλεπτη ως πολιτική στάση και ως πρόγραμμα δράσης στις σημερινές καταθλιπτικές συνθήκες της μοντέρνας μεταναζιστικής Κατοχής, που έφερε στην χώρα μας η κυβέρνηση του μοιραίου ΓΑΠ.

Ο πατριωτισμός, ίσως όχι ως έννοια, αλλά, σίγουρα, ως πολιτικό πρόγραμμα δράσης, δεν είναι του γούστου του συγγραφέα του παραπάνω άρθρου που φιλοξενεί στο μπλογκ του ο αγαπητός κ. Χαρίδημος Τσούκας. Αυτός ο πατριωτισμός, εκ των πραγμάτων, μέσα στις συνθήκες της έντονης ύφεσης, που έχει φέρει η πολιτική του επαχθούς και απεχθούς Μνημονίου, που επέβαλε η ευρωζώνη στην ελληνική οικονομία και κοινωνία και η οποία ύφεση, μετεξελισσόμενη σε κρίση, οδηγώντας την ελληνική κοινωνία στην εξαθλίωση και σε μαζικά φαινόμενα πείνας, τα οποία θα αρχίσουν να εμφανίζονται στον ορίζοντα (και μάλιστα πολύ περισσότερο γρήγορα από όσο πολλοί νομίζουν), έχει αρχίσει και παίρνει ολοένα και περισσότερο "αντιευρωπαϊκά" (για την ακρίβεια, αντιευρωζωνικά) χαρακτηριστικά, μέσα στον χώρο της Ν.Δ., έστω και ως αντανάκλαση των επικρατούντων αισθημάτων στην ευρύτερη ελληνική κοινωνία, τα οποία η συντηρητική παράταξη δεν μπορεί, πλέον, να αγνοεί.

TassosAnastassopoulos είπε...

Το κοσμοπολίτικο τμήμα της ελληνικής ελίτ, όμως, φοβάται τα μάλα και μέσα στην απελπισία στην οποία βρίσκεται, χρεώνει αυτήν την εξέλιξη στον Αντώνη Σαμαρά και στην σταθερή - πρέπει να το ομολογήσουμε αυτό - αντιμνημονιακή ρητορική του, η συνέχιση και η εμπέδωση της οποίας, πέρα από την δικαίωσή της, μέσα στην πορεία του χρόνου, αφού πολύ γρήγορα αγκαλιάστηκε από την πλειοψηφία του ελληνικού πληθυσμού, δείχνει ότι αυτή η ρητορική, μπορεί να μην είναι ένας απλός πολιτικός οπορτουνισμός, αλλά μπορεί να κρύβει και την ύπαρξη ενός συγκεκριμένου πολιτικού προγράμματος δράσης, το οποίο να αμφισβητεί τις παραδοσιακές στρατηγικές επιλογές της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, οι οποίες στηρίχτηκαν στην κατάργηση της δραχμής και στην ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη και οι οποίες υπήρξαν εντελώς άστοχες και πλήρως αποτυχημένες αφού οδήγησαν την ελληνική οικονομία στην παρούσα καταστροφή και στην ουσιαστική χρεωκοπία.

Η κοσμοπολίτικη "φράξια" της κατατρομοκρατημένης ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ δεν βρίσκεται εντελώς εν αδίκω, φοβούμενη τις επιλογές του Αντώνη Σαμαρά.

Κατ' αρχήν, δεν έχει, εντελώς, άδικο όταν του χρεώνει την επίδρασή του στην διαμόρφωση του αντιμνημονιακού κλίματος στην ελληνική κοινωνία. Και δεν έχει εντελώς άδικο, διότι μπορεί το ίδιο το Μνημόνιο και η επάχθεια των μέτρων που αυτό εμπεριείχε να οδηγούσαν τον ελληνικό πληθυσμό στο να σταθεί αρνητικά απέναντι σε αυτό, απέναντι στους δανειστές και απέναντι στους "εταίρους", που ταυτίστηκαν με τους δανειστές και τα συμφέροντά τους, αλλά η ευθύς εξ αρχής αντιμνημονιακή ρητορική του Αντώνη Σαμαρά επιτάχυνε τις διαδικασίες διαμόρφωσης του αντιμνημονιακού κλίματος στην ελληνική κοινωνία, οδηγώντας σε μια τέτοια στάση τα συντηρητικά πολιτικά στρώματα του ελληνικού πληθυσμού, παγιώνοντας από πολύ νωρίς την αντιμνημονιακή στάση του ελληνικού πληθυσμού. Και φυσικά, χωρίς την παρουσία του Αντώνη Σαμαρά και χωρίς την αντιμνημονιακή ρητορική του, η τοποθέτηση του ελληνικού πληθυσμού, κατά του Μνημονίου, θα αργούσε, χρονικά, πάρα πολύ και θα άφηνε χώρο για την δημιουργία σύγχυσης, σε ευρέα στρώματα των συμπολιτών μας, η οποία σύγχυση θα καθυστερούσε, κατά πολύ, την εμφάνιση του αρραγούς, πλέον, αντιμνημονιακού μπλοκ, που έχει διαμορφωθεί στην ελληνική κοινωνία και το οποίο έχει κάνει δυναμικά την εμφάνισή του στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας. Για την εξέλιξη αυτή η προσφορά του Αντώνη Σαμαρά είναι ανεκτίμητη. (Δείτε στο μπλογκ μου το θέμα : "Η ευρεία κοινωνική νομιμοποίηση της αντιμνημονιακής πολιτικής και η ανεκτίμητη συνεισφορά του Αντώνη Σαμαρά" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/12/mnimonio-kai-antonis-samaras.html )

Επίσης, οι φόβοι του κοσμοπολίτικου τμήματος της ελληνικής ελίτ δεν είναι εντελώς αβάσιμοι και ως προς το πρόγραμμα δράσης, δηλαδή ως προς το πρακτικό πρόγραμμα επίλυσης ή υπέρβασής της παρούσας κρίσης που αντιμετωπίζει η χώρα. Και έχουν βάση οι φόβοι αυτοί, διότι μια τέτοια πολιτική ρητορική, σαν αυτή του Αντώνη Σαμαρά, με αντιμνημονιακό περιεχόμενο, μέσα σε συνθήκες έντονης κρίσης και αυξανόμενης εξαθλίωσης, ακόμα και αν είναι προϊόν ενός κενού περιεχομένου βερμπαλισμού, δημιουργεί μια πολιτική πραγματικότητα, που, υπό την αφόρητη πίεση της κοινωνίας, η οποία βρίσκεται σε αναβρασμό, λαμβάνει την μορφή χιονοστιβάδας και εγκλωβίζει τους εμπνευστές αυτής της ρητορικής στις επαγγελίες της, υποχρεώνοντάς τους να μην μπορούν να ξεφύγουν από την ρητορική αυτή, αν και όταν κληθούν να κυβερνήσουν.

TassosAnastassopoulos είπε...

Στην περίπτωση του Αντώνη Σαμαρά, τα πράγματα, για την κοσμοπολίτικη πτέρυγα της ελληνικής πολιτικοοικονομικής και "πνευματικής" ελίτ, διότι αυτή υποψιάζεται ότι ο αρχηγός της Ν.Δ. δεν εκφράζει έναν απλό και συνηθισμένο πολιτικό οπορτουνισμό, όταν αναπτύσσει την αντιμνημονιακή ρητορική του, έστω και όταν αυτήν την ρητορική την εκλαϊκεύει, περιορίζοντάς την στην περίφημη φράση του : "Συναίνεση στο λάθος εγώ δεν δίνω", ή - ακόμα χειρότερα - όταν την διευρύνει και απευθυνόμενος στον ευήθη ΓΑΠ του απευθύνει το ερώτημα : "Και ποιός σας είπε ότι εμείς συμφωνούμε με την τρόϊκα;". Και βέβαια οι φόβοι αυτού του τμήματος της ελληνικής ελίτ γίνονται ακόμα περισσότεροι και μεγαλύτεροι, όταν βλέπουν και αυτούς που αποτελούν το στενό επιτελείο του Αντώνη Σαμαρά, δηλαδή τους Φαήλο Κρανιδιώτη και Χρύσανθο Λαζαρίδη, των οποίων το πατριωτικό παρελθόν και παρών είναι ευρέως γνωστό και οι οποίοι ουδόλως διακατέχονται από τον συμπλεγματικό "φιλοευρωπαϊσμό", δηλαδή τον επαρχιωτικής υφής ευρωλιγουρισμό της μεγάλης πλειοψηφίας της ελληνικής ελίτ όλων των κατηγοριών.

Μέσα από αυτή την οπτική γωνία, οι ισχυρισμοί του κ. Χρίστου Πιστοφίδη και οι κρίσεις του για τον Αντώνη Σαμαρά (ακόμα και η αναφορά στον Τρελαντώνη της Πηνελόπης Δέλτα, την οποία αναφορά αντέγραψε από τον αχαρακτήριστο Γιώργο Καρατζαφέρη) είναι πλήρως κατανοητοί και εξηγήσιμοι.

Ο αγαπητός αυτός κύριος βλέπει, έντρομος, ότι η λαίλαπα που ενέσκηψε εδώ και 20 μήνες με ενδιάμεση κατάληξη την ουσιαστική χρεωκοπία της χώρας οδηγεί στην πλήρη απαξίωση και στην βροντώδη αποτυχία όλων των στρατηγικών επιλογών της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, στρατηγικών επιλογών οι οποίες συγκεφαλαιώθηκαν, κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, στην κατάργηση της δραχμής και στην ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη.

Το δυστύχημα, με τον κ. Πιστοφίδη, είναι ότι, ευρισκόμενος, όπως όλη η ελίτ του τόπου, μέσα σε μια κατάσταση ντεζαβύ, αρνείται να αποδεχθεί αυτό που εξ αντικειμένου προκύπτει από τις δυσάρεστες εξελίξεις. Αρνείται να δεχθεί ότι οι στρατηγικές επιλογές της εξουσιαστικής ελίτ του τόπου ήσαν εσφαλμένες και ότι τώρα η ελληνική κοινωνία υφίσταται το βαρύτατο και εξαθλιωτικό κόστος αυτών των επιλογών, που υλοποιήθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 από τον Κώστα Σημίτη και την κωμικοτραγική επιτελική του ομάδα (ας τους θυμηθούμε : Παναγιώτης Ιωακειμίδης, Νίκος Θέμελης, Νίκος Μουζέλης, Γκίκας Χαρδούβελης, Γιάννος Παπαντωνίου, Λουκάς Παπαδήμος κλπ) και ως εκ τούτου, ψάχνει να βρει όχι τον υπαίτιο, αλλά εκείνον στον οποίο θα φορτώσει αυτήν την τραγική στρατηγική αποτυχία της ελληνικής ελίτ (και του ιδίου).

Και ο Αντώνης Σαμαράς, με την άρνησή του να συναινέσει στο λάθος, ή με την άρνησή του να συμφωνήσει με την τρόϊκα, δηλαδή με την άρνησή του να σταματήσει την αντιμνημονιακή πολιτική και να συναινέσει, ή να συγκυβερνήσει με τον μοιραίο ΓΑΠ, προκειμένου να εφαρμοστούν οι διατάξεις του Μνημονίου (και του παλαιού και του τωρινού), αποτελεί τον εύκολο στόχο. Και λέω ότι ο Αντώνης Σαμαράς αποτελεί τον εύκολο στόχο του κ. Πιστοφίδη και όλων των μνημονιακών και όχι το εξιλαστήριο θύμα, διότι ο αρχηγός της Ν.Δ. δεν είναι εξιλαστήριο θύμα κανενός διότι με την πολιτική που έχει επιλέξει, όντως, δυσκολεύει την εφαρμογή και την επιτυχία του Μνημονίου.

TassosAnastassopoulos είπε...

Το δυστύχημα, όμως, με τους φιλομνημονιακούς, είναι ότι δεν θέλουν να κατανοήσουν ότι οι στόχοι του Μνημονίου και ανεφάρμοστοι είναι και εξωπραγματικοί. Η παταγώδης αποτυχία του Πρώτου Μνημονίου, που υπογράφηκε τον Μάϊο του 2010 θα έπρεπε να τους διδάξει και να τους προβληματίσει, για την τύχη του επερχόμενου Δεύτερου Μνημονίου, η τύχη του οποίου είναι, επίσης, προδιαγεγραμμένη, για τους ίδιους λόγους που απέτυχε και το Πρώτο Μνημόνιο. Η άρνηση αυτή των φιλομνημονιακών (το σλόγκαν των οποίων είναι η μνημειώδης και συνάμα ανόητη ρήση του ΓΑΠ, που συνοψίζεται στο περίφημο : "Ας κάνουμε την κρίση ευκαιρία") θυμίζει μανιχαϊσμό και είναι σαφές δείγμα στρουθοκαμηλισμού, βαθύτατης ιδεολογικοπολιτικής τύφλωσης και αμετροεπούς δογματισμού, αφού η ουσία των λεγομένων και των πράξεών τους σηματοδοτούν την στερεά ριζωμένη πεποίθησή τους ότι όταν οι ιδέες και οι στόχοι που απορρέουν από αυτές τις ιδέες δεν συμφωνούν με την πραγματικότητα, τότε γι' αυτή την εξέλιξη δεν φταίνε οι ιδέες και οι στόχοι, αλλά η ... πραγματικότητα, ή - κάτι που είναι, περίπου το ίδιο - ότι για την έμπρακτη αποτυχία των στοχεύσεων και των ιδεών τους, δεν φταίνε οι στοχεύσεις και οι ιδέες τους, αλλά η κοινωνία και οι εκφραστές της.

Έτσι συμβαίνει τώρα και με τον Αντώνη Σαμαρά. Για την ελληνική πολιτικοοικονομική και πνευματική ελίτ του τόπου και τον κ. Χρίστο Πιστοφίδη, η εγγενής αποτυχία του Μνημονίου και η αναμενόμενη, με την πρώτη μετρίας εντάσεως παγκόσμια ύφεση, παταγώδης αποτυχία των στρατηγικών επιλογών της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ να εντάξει την χώρα στην ευρωζώνη και να καταργήσει το τοπικό μας νόμισμα, δεν οφείλονται στο ίδιο το Μνημόνιο και στις ίδιες τις στρατηγικές επιλογές της ελίτ, αλλά στην κακή εφαρμογή τους από τους κακούς εφαρμοστές - λες και η αντικατάσταση των κακών εφαρμοστών από κάποιους άλλους καλούς θα διαφοροποιούσαν τα πράγματα.

Περιττό να πω ότι όλες αυτές οι παραδοξολογικές δοξασίες της κοσμοπολίτικης πτέρυγας της παραζαλισμένης ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ μπορεί να είναι εξωπραγματικές και να κινούνται στα επίπεδα του φανταστικού, αλλά έχουν μια παρηγορητική χροιά, η οποία αποτελεί βάλσαμο και είναι μια χρήσιμη ψυχολογική υποστήριξη στα μέλη της. Και τούτο διότι χρειάζεται η παρηγορία στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του.

Και μπροστά στην σκληρή και αμείλικτη πραγματικότητα, η οποία, όσο περνάει ο καιρός, θα γίνεται ακόμα χειρότερη, ο κ. Πιστοφίδης και ο κάθε κ. Πιστοφίδης θα χρειάζεται το δικό του ψυχολογικό στήριγμα, έστω και αν αυτό εκφράζεται, ως ένα ανάθεμα, ως ένα άλλοθι για τις παταγώδεις στρατηγικές αποτυχίες.

Και μπορεί εκείνος να κατανοεί το δράμα του Αντώνη, όπως γράφει στην πρώτη πρόταση του άρθρου του.

Καλόν είναι, όμως, να γνωρίζει ότι υπάρχουν και πολλοί άλλοι που κατανοούν το δικό του προσωπικό δράμα...

Πανής Θεόδωρος είπε...

κ. Αναστασόπουλε, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το μνημόνιο δεν εφαρμόστηκε, όχι γιατί ήταν ανεφάρμοστο, αλλά επειδή αποδείχτηκαν ανεπαρκείς και ανίκανοι αυτοί που κλήθηκαν να το εφαρμόσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι οι οριζόντιες και οι "αυτόματες" περικοπές των μισθών και των συντάξεων εφαρμόστηκαν -αφού δεν απαιτούσαν καμία σύγκρουση με συγκεκριμένες ομάδες και συμφέροντα, και διοικητικά ήταν πολύ εύκολες- αλλά στα δύκολα εγχειρήματα -φοροδιαφυγή, άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, κατάργηση των προνομίων των ΔΥ των ΔΕΚΟ, απόλυση πλεονάζοντος προσωπικού, ιδιωτικοποιήσεις- απέτυχαν.

Και ο Σαμαράς είναι κατάπτυστος διότι βάζει πάνω από το συμφέρον της χώρας το δικό του συμφέρον, που θα αποβεί μοιραίο και για εκείνον εάν ακολουθήσουμε τις γελοίες και καταστροφικές προτάσεις του.

TassosAnastassopoulos είπε...

Ξεκινάτε τα όσα λέτε, αγαπητέ κύριε Πανή, με μια παραδοχή η οποία είναι εσφαλμένη, όσον αφορά το Μνημόνιο.

Να είστε σίγουρος ότι, όχι μόνον υπάρχουν (πολλές) αμφιβολίες ως προς το αν είναι εφαρμόσιμο, αλλά, επίσης, ότι είναι βέβαιο ότι αυτό το Μνημόνιο είναι ανεδαφικό και ανεφάρμοστο. (Το ότι και αυτοί, που το εφαρμόζουν, είναι βλάκες και επιδεινώνουν την κατάσταση, είναι, επίσης, βέβαιο, αλλά αυτό δεν αλλάζει το τελικό αποτέλεσμα).

[Και επειδή, βλέπω ότι είστε ανενημέρωτος - ίσως και δογματικός -, σας παραπέμπω στο κατατοπιστικό θέμα, που έχω αναρτήσει στο μπλογκ μου, με τίτλο : "Η ένταξη στην ευρωζώνη, το ελληνικό δημόσιο χρέος και η πνευματική οκνηρία του Κώστα Σημίτη, που οδήγησε την χώρα στην πορεία προς την εξαθλίωση. (Μια απάντηση στις ανοησίες του Παναγή Γαλιατσάτου) http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/06/kostas-simitis-kai-panagis-galistsatos.html . Αν έχετε την απαραίτητη έφεση και την επιβαλλόμενη φιλομάθεια, θα μπορέσετε να αντιληφθείτε το μέγεθος της παγίδας στην οποία εγκλωβίστηκε η ελληνική οικονομία, όπως επίσης και το μέγεθος της βλακείας που διακατέχει την ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, η οποία οδήγησε την ελληνική κοινωνία στην μεγαλύτερη και στην περισσότερο καταστροφική στρατηγική της ήττα, κατά την σύγχρονη ιστορία, με την κατάργηση της δραχμής και την ένταξή της στην ευρωζώνη].

Όπως φαίνεται, κατά πάσα πιθανότητα, το μεσοπρόθεσμο θα ψηφισθεί και φυσικά θα οδηγήσει την χώρα και τον πληθυσμό της στην, ταχέως, επερχόμενη εξαθλίωση, στην πείνα και στον όλεθρο.

Οπότε, καλόν είναι να έχετε την απαραίτητη υπομονή και θα δείτε (όπως θα δω και εγώ) την επελαύνουσα ολοκλήρωση του σεναρίου της καταστροφής, που θα εξελιχθεί, κατά τους προσεχείς μήνες και τα προσεχή χρόνια, όταν η χώρα μας θα ζήσει τα όσα έζησε η Αργεντινή στα τέλη της δεκαετίας του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Αρκεί να είμαστε καλά και να ζούμε…

(Τα όσα, εντελώς πρόσφατα, περί χάους, νεκρών και τανκς, εξέμεσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Θεόδωρος Πάγκαλος δεν είναι απλώς εκφοβιστικά. Έχουν, προφανώς και τον χαρακτήρα του εκφοβισμού και της τρομοκράτησης των πολιτών, αλλά εμπεριέχουν και πάμπολλα στοιχεία αλήθειας. Γι' αυτό καλόν είναι να είστε προετοιμασμένος).

Φυσικά, αυτό το χειρότερο δυνατό σενάριο θα λάβει σάρκα και οστά, αν αφήσουμε τους εκπροσώπους των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας, να εφαρμόσουν όλα όσα σχεδιάζουν. Δυστυχώς, όμως, φοβάμαι ότι και τα λιγότερο επώδυνα σενάρια θα κρύβουν και αυτά πολύν πόνο...

Ως εκ τούτου, ο Αντώνης Σαμαράς βρίσκεται σε σωστό δρόμο. Δεν έχει ολοκληρωθεί και ίσως ουδέποτε να ολοκληρωθεί. Είναι, όμως, ένας δρόμος πατριωτικός και εκτός της πεπατημένης του κοσμοπολιτικού/"φιλοευρωπαϊκού"/εκσυγχρονιστικού" ρεύματος της ελληνικής πολιτικοοικονομικής και "πνευματικής" ελίτ του τόπου, που οδήγησε την χώρα στην αθόρυβη και σιωπηλή πορεία προς την παρούσα καταστροφή και η οποία πορεία προς την καταστροφή ήταν, μαθηματικώς, προδιαγεγραμμένη και περιγραφόταν από τις Συνθήκες, που οικοδόμησαν το θεσμικό χάος της ευρωζώνης. (Οι προσδιορισμοί "φιλοευρωπαϊκός" και "εκσυγχρονιστικός", που αποδίδω στην βλαχομπαρόκ κοσμοπολίτικη ελληνική ελίτ τίθενται σε εισαγωγικά, διότι πρόκειται περί ψευδοπροσδιορισμών, δηλαδή περί προσδιορισμών, που τους καπηλεύεται. Η ελληνική κοσμοπολιτική ελίτ ούτε φιλοευρωπαϊκή είναι - διότι ταυτίζει την ευρωπαϊκή ιδέα με την ευρωζώνη και φυσικά η ευρωζώνη δεν έχει καμμία σχέση με την ευρωπαϊκή ιδέα, παρά μόνον ως αποτυχία της -, ούτε εκσυγχρονιστική, αφού ο εκσυγχρονισμός της υπήρξε πλήρως ανύπαρκτος και απατεωνίστικος, γι' αυτό και οδήγησε την χώρα στην παρούσα καταστροφή).

Το πρόβλημα με τον Αντώνη Σαμαρά είναι ότι τον πατριωτικό αυτόν δρόμο τον βαδίζει ψηλαφητά.

Και φυσικά αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμμία εγγύηση ότι θα τον ολοκληρώσει.


Αλλά είπαμε : Υπομονή…

TassosAnastassopoulos είπε...

Στο μπλογκ μου, επίσης, καλόν είναι να δείτε και το θέμα : "Η ανάδυση ενός νέου πατριωτισμού και η παρούσα κρίση. Οι φόβοι του έντρομου κοσμοπολιτικού τμήματος της ελληνικής ελίτ και ο Αντώνης Σαμαράς. (Μια απάντηση στον κ. Χρ. Πιστοφίδη)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/06/hristos-pistofidis-kai-antonis-samaras.html , το οποίο είναι μια εμπλουτισμένη αναδημοσίευση των όσων έγραψα στις 4 πρώτες τοποθετήσεις μου στο παρόν άρθρο του κ. Πιστοφίδη.

Η ουσία του όλου ζητήματος βρίσκεται στο ότι το λάθος σας, αγαπητέ κ. Πανή, είναι συστημικό.

Αρνείσθε, σταθερά, να αποδεχθείτε ότι η ευρωζώνη πηγαίνει ολοταχώς προς την διάλυσή της.

Δικαίωμά σας. Αλλά καλόν είναι να κρατάτε και μια επιφύλαξη, για όσα γράφετε. (Όχι ότι δεν είναι δυνατή η αντιστροφή της πορείας αυτής. Είναι δυνατή, όπως δείχνει η χθεσινή τοποθέτηση του Γερμανού πρώην κεντροτραπεζίτη Axel Weber, ο οποίος είπε ότι η Ευρώπη πρέπει να εγγυηθεί το ελληνικό χρέος. - Και εγώ προσθέτω ότι πρέπει η ευρωζώνη να εγγυηθεί όλα τα δημόσια χρέη των χωρών, που είναι μέλη της -. Το ζήτημα είναι γιατί το θυμήθηκε τώρα ο Weber και όχι όταν ήταν ο ηγέτης της Bundesbank. Τότε, δηλαδή, που το έπαιζε σκληρός. Τέλος πάντων, ουδείς - και πολύ περισσότερο εγώ - μπορεί να αρνηθεί σε οποιονδήποτε να διδάσκεται από την εμπειρία του, όσο αργά και αν αυτό γίνεται. Όμως, η δυνατότητα αντιστροφής της πορείας της ευρωζώνης προς την διάλυση, δεν σημαίνει ότι αυτή η αντιστροφή είναι και εύκολη. Κάθε άλλο.)

(Και όπως έχω ήδη γράψει, καλόν είναι μην ανησυχείτε, τόσο πολύ για το μεσοπρόθεσμο. Αυτό θα ψηφισθεί στην Βουλή. Ίσως βοηθήσει σε αυτό και η babysitter του ΓΑΠ - περί της Έλσας Παπαδημητρίου ο λόγος. Και φυσικά, αφού ψηφισθεί, θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια, την ελληνική κοινωνία και οικονομία στην ολοκλήρωση της εκθεμελίωσής τους, στην εξαθλίωση και στην πείνα. Άλλωστε και να μην ψηφιστεί οι "εταίροι" τα λεφτά θα τα δώσουν, διότι δεν είναι κορόϊδα, όπως εδώ οι "δικοί" μας. Οι οποίοι "δικοί" μας, αν ήσαν ελάχιστα νουνεχείς και αν δεν εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα των τοκογλυφικών δανειστών του ελληνικού δημοσίου, πρέπει να αρνηθούν τα παλαιά δανεικά του περυσινού Μνημονίου, δηλαδή την περίφημη 5η δόση. Όπως πρέπει να αρνηθούν και κάθε νέα δανειοδότηση του ελληνικού δημοσίου).

Τέλος πάντων. Καλά να είμαστε και θα "απολαύσουμε" τις εξελίξεις...

TassosAnastassopoulos είπε...

Το "μεσοπρόθεσμο" ψηφίστηκε (και με την ψήφο της babysitter του ΓΑΠ).

Ως εκ τούτου, αγαπητοί φίλοι :

Welcome to hell...

Γιάννης Καραμήτρος είπε...

Σας παρακαλώ λίγα για τον κύριο Σαμαρά! Είναι ο μοναδικός πολιτικός της μεταπολίτευσης που έριξε μία δημοκρτικά εκλεγμένη κυβέρνηση για μία υπόθεση που χάσαμε εξ' αιτίας του*, εκείνη την εποχή οι δημοσκοπήσεις τον έδειχναν εθνάρχη άρα έφτιαξε ένα κόμμα το οποίο δεν κράτησε και πολύ. Ο Κωστάκης τον έφερε πίσω στο μαντρί και πλέον είναι πρόεδρος του κόμματος που είχε σαμποτάρει. Και μη χειρότερα δηλαδή...

*Αναφέρομαι φυσικά στο Μακεδονικό ζήτημα...

Για να γράψω σοβαρά δύσκολα θα βρεθεί κάποιος πολιτικός που δυσφημεί το επάγγελμα όσο ο Αντώνης Σαμαράς :(

Ανώνυμος είπε...

Αυτό δεν πίκρα Τάσο. Αυτά που γράφει ο κος Πιστοφίδης είναι η αλήθεια για τον Τρελαντώνη. Μεταξύ μας, ο Αντωνάκης δεν είναι καθόλου τρελός. Είναι αρχηγομανής & μέγιστος bull shitter.... Τελικά, θεωρώ πως δεν πρέπει να δαπανούμε χρόνο και φαιά ουσία για τόσο «μικρούς» πολιτικούς άνδρες.

TassosAnastassopoulos είπε...

Αν ο Αντώνης ο Σαμαράς δεν είναι τρελλός, σαν τον Τρελλαντώνη, τότε η παρομοίωση του κ. Πιστοφίδη είναι, τουλάχιστον, ατυχής. Αποτελεί προϊόν μιας πίκρας η οποία είναι τόσο υπερχειλίζουσα, όσο άτοπη είναι και η παρομοίωση.

Αλλά το πρόβλημα, για τον κ. Πιστοφίδη και τους ομοίους του, δεν είναι, απλώς, ο Αντώνης Σαμαράς. Αυτός μπορεί να είναι περισσότερο, ή λιγότερο εικονικός, ως προς τα όσα λέει και ισχυρίζεται ότι πιστεύει. Και η αλήθεια είναι ότι ο αρχηγός της Ν.Δ., αποτελώντας μέλος της ανόητης ελληνικής ελίτ, η οποία οδήγησε την ελληνική κοινωνία στην σύγχρονη τραγωδία της οικονομικής εξαθλίωσης και στην πείνα, που επίκειται, δεν αποτελεί και τον πιο αξιόπιστο πολιτικό εκφραστή του αναδυόμενου σύγχρονου πατριωτισμού, ο οποίος, ως κοινωνικό ρεύμα, ανησυχεί το πανικόβλητο - από το τεράστιο μέγεθος της καταστροφικής (και συνάμα βλακώδους) στρατηγικής του αποτυχίας - τμήμα της κοσμοπολίτικης/"ευρωπαϊστικής" ελληνικής πολιτικοοικονομικής και πνευματικής ελίτ.

Το πρόβλημά τους είναι, αυτή η ίδια η ανάδυση του νέου πατριωτισμού, που περιγράφω και η οποία εκκολάπτεται - αργά και βασανιστικά - μέσα στην ελληνική κοινωνία, ως απόκριση στην ωμή και απόλυτη δικτατορία του σύγχρονου χρηματιστικού κεφαλαίου και της ελίτ που το διαχειρίζεται, μια δικτατορία, η οποία επεβλήθη στην κοινωνία, δι ενός hijacking, από την εκλεγμένη κυβέρνηση του τόπου, η οποία μετετράπη σε μια κυβέρνηση Quislings.

Αυτή είναι η ουσία του πράγματος (δηλαδή ο αναδυόμενος νέος και σύγχρονος πατριωτισμός) το οποίο διαπραγματεύεται και το οποίο εξορκίζει ο κ. Πιστοφίδης.

Όμως, όσο και να το εξορκίζει δεν πρόκειται, δι' αυτού του τρόπου να αποτρέψει την εκδήλωσή του, ως ενεργού κοινωνικού ρεύματος. Και αυτό όχι επειδή οι Ελληνες είναι, εκ φύσεως, πατριώτες.

Δεν πρόκειται αυτού του είδους οι τοποθετήσεις να αποτρέψουν την εκδήλωση αυτού του κοινωνικού φαινομένου, εξ αιτίας του απλού γεγονότος ότι οι επερχόμενες εξελίξεις θα είναι τόσο καταθλιπτικές, καταστροφικές και εξαθλιωτικές, για τον τόπο και τον πληθυσμό του, που οποιαδήποτε επιχείρηση προπαγανδιστικής παρηγορίας, απλά, δεν θα βρίσκει ευήκοα ώτα μέσα στον ελληνικό πληθυσμό, στον βαθμό, που η χώρα και η κοινωνία θα υφίστανται την αργή και βασανιστική κατάποσή τους από την κινούμενη άμμο :

α) Του αδυνατούντος να αποπληρωθεί (και ευρισκόμενου εκτός κάθε ελέγχου) ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο βλακωδώς η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ μετέτρεψε, δια της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη, από ένα δυνάμενο να εξυπηρετηθεί δραχμικό χρέος, σε ένα αδύνατο να εξυπηρετηθεί χρέος σε ευρώ και

β) Της βαθιάς ύφεσης της ελληνικής οικονομίας, μέσα στην οποία την έχει ρίξει το Μνημόνιο της ντροπής και της Κατοχής και οι αναγκες των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας να επιτύχουν την παραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων στους ελληνικούς προϋπολογισμούς των επερχόμενων ετών, προκειμένου να εξασφαλίσουν την αποπληρωμή των τοκογλυφικών τους δανείων.


Τόσο απλά (και δυσάρεστα, για τον κ. Πιστοφίδη - αλλά και για εμάς τους υπόλοιπους -) είναι τα πράγματα...

(Δείτε στο μπλογκ μου το συναφές θέμα : «Νίκος Θέμελης : Οι βαριές προσωπικές ευθύνες του, για την υπαγωγή της Ελλάδας στην άμεση δικτατορία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. (Γιατί ο εκλιπών δεν δεδικαίωται)» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/08/o-nikos-themelis-den-dedikaiotai.html ).