Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Ο μοιραίος πρωθυπουργός…


(Δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή», 30/11/2011. Παρακαλώ διαβάστε το υπό το φως των πρόσφατων εξελίξεων)

Αν η κοινωνία, κατ’ ελάχιστον, εκφράζει ένα πνεύμα τιθάσευσης των αντιπαλοτήτων, λειτουργικής ευταξίας, και στοιχειώδους κανονικότητας, η ελλαδική κοινωνία καταρρέει μπροστά στα μάτια μας, αποσυντίθεται. Το χειρότερο: δείχνουμε ανήμποροι να κάνουμε κάτι! Μοιάζουμε με τους ζαλισμένους επιβάτες αεροπλάνου που πέφτει. Ο πιλότος έχει πάθει καρδιακή προσβολή και τα αεροπλάνο χάνει ύψος ταχύτατα. Νοιώθουμε τον ίλιγγο της πτώσης, βιώνουμε την υπαρξιακή αγωνία των τελευταίων στιγμών, ελπίζουμε ο Θεός να βάλει το χέρι του, αλλά τίποτα δεν μπορεί, πλέον, να ακυρώσει το νόμο της βαρύτητας.

Παρά τις τεράστιες δυσκολίες διαχείρισης της πρωτόγνωρης κρίσης, δεν ήταν αναπόφευκτο να φτάσουμε εδώ. Ο αείμνηστος ψυχοθεραπευτής Πολ Βατζλάβικ έλεγε ότι τα προβλήματα που κάθε φορά διαχειριζόμαστε, τα έχουμε εν μέρει συν-δημιουργήσει με προγενέστερους χειρισμούς μας. Η διαδικασία χειρισμού ενός αρχικού προβλήματος σταδιακά μεταβάλλει το ίδιο το πρόβλημα. Η κρίση ελλείμματος και χρέους του 2009 δεν ήταν απαραίτητο να εξελιχθεί σε κρίση επιβίωσης της χώρας το 2011. Τι πήγε λάθος;

Πολλά και διάφορα, κυρίως όμως η ελλειμματική ηγεσία. Είχαμε την ατυχία, σε κρίσιμες στιγμές, να έχουμε λάθος ανθρώπους στο πηδάλιο. Κάποιοι είχαν εγκαίρως προειδοποιήσει: ο Καραμανλής Β’ και ο Παπανδρέου Γ’ κατέστησαν ηγέτες εξαιτίας, κυρίως, του επωνύμου τους. Πρόκειται για κραυγαλέες περιπτώσεις αναξιοκρατίας, στενά συνυφασμένες με τη μετα-οθωμανική κουλτούρα του «πολυχρονεμένου πασά», που διαπερνά τη χώρα και, πρωτίστως, τα κόμματα. Παγιδευμένοι σε αυτή τη νοο-τροπία, ξελογιαστήκαμε και αφεθήκαμε στους δημαγωγούς. Τώρα πληρώνουμε το βαρύ λογαριασμό.

Ενώ η χώρα διαλύεται, ο πρωθυπουργός με το αμήχανο βλέμμα, το τρομαγμένο ύφος, και τα ετοιμόρροπα ελληνικά, μας ζητά να «προχωρήσουμε σε αναγέννηση» - με αυτόν φυσικά επικεφαλής! Τόσο καταλαβαίνει… Δεν βιώνει τις λέξεις που εκστομίζει, γι αυτό και δεν μπορεί να τις συνδέσει με την κοινή εμπειρία. Όλο και περισσότερο θυμίζει εκείνους τους τριτοκοσμικούς ή κομμουνιστές ηγέτες, οι οποίοι αδυνατούν να καταλάβουν γιατί ο κόσμος στρέφεται οργισμένα εναντίον τους. Ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν!

Η αίσθηση της πραγματικότητας, λέει ο Ησαϊας Μπερλίν, είναι η σημαντικότερη αρετή ενός πολιτικού. Ο Παπανδρέου Γ’ δεν την είχε ποτέ του. Το έχω αναλύσει επανειλημμένα: ο Γιώργος Παπανδρέου είναι ένας βαθιά ελλειμματικός ηγέτης. Κάνει μια δουλειά που εμφανώς τον δυσαρεστεί. Την κάνει γιατί, ως γόνος δυναστείας, το επιτάσσει η οικογενειακή παράδοση. Η τραυματική σχέση με τον αμοραλιστή πατέρα του τον έχει σημαδέψει: ο Γιώργος χρειάζεται αποδοχή, κάτι που δεν του έδωσε ποτέ ο Ανδρέας. Θέλει να είναι συμπαθής κι αυτό εξυπηρετείται με τη δουλικότητα που εισπράττουν απο τους «πληβείους» οι ισχυρές πολιτικές οικογένειες στη μετα-οθωμανική Ελλάδα. Η «σοσιαλιστική» ιδεολογία είναι το περίτεχνο περιτύλιγμα μιας εύθραυστης προσωπικότητας που λαχταρά την αποδοχή, υποσχόμενος, τάζοντας, «αναδιανέμοντας». Η πριγκηπική νοοτροπία και η ανασφάλειά του τον ωθούν να είναι στο κέντρο πολλών αενάως ανασχηματιζόμενων κύκλων συμβούλων, «φίλων», αυλικών. Όντας στο κέντρο, δίχως θεσμικούς περιορισμούς, τονώνεται το εγώ του, αισθάνεται λιγότερο ανασφαλής.

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, ο άνθρωπος αυτός κλήθηκε να πάρει τις πιο δύσκολες αποφάσεις που πήρε μεταπολεμικά Έλληνας πρωθυπουργός. Τις ανέβαλλε διαρκώς, επιδεινώνοντας δραματικά το δημοσιονομικό πρόβλημα. Οι αποφάσεις τελικά λαμβάνονταν, αλλά από κάθε φορά δυσχερέστερη θέση. Το ίδιο και οι αποφάσεις της ηθικά απονομιμοποιημένης Βουλής. Η κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του, ευγνώμονες οι περισσότεροι που τους δόθηκε η δυνατότητα να υπηρετήσουν στην οικογενειακή επιχείρηση του ιδρυτή, νοιάζονται κυρίως για τη δική τους επιβίωση. Ψελλίζουν κάποιες αντιρρήσεις για το θεαθήναι, αλλά δεν δρουν, μόνο φλυαρούν. Αν ο ηγέτης τους δεν αισθάνεται τη γλώσσα του, οι υπάλληλοί του τη χρησιμοποιούν φενακιστικά: για να συγκαλύψουν τις ευθύνες τους. Καλούν τον πρωθυπουργό να πάρει «πολιτικές πρωτοβουλίες», ακριβώς για να μην αναλάβουν αυτοί τις δικές τους – να τον αλλάξουν.

Όπως στη ζωή, έτσι και στην πολιτική ο αριστοτελικός «καιρός» (το τάιμινγκ) είναι το παν. Ο Παπανδρέου δεν διαπραγματεύθηκε ποτέ με τους δανειστές μας, δεν πάσχισε να καταστήσει τη χώρα αξιόπιστο συνομιλητή, δεν κυβέρνησε με τους καλύτερους. Ένα καχεκτικό εγώ χρειάζεται τη διαρκή επιβεβαίωση των κολάκων. Κάθε ανασχηματισμός του ήταν χειρότερος από τον προηγούμενο. Η χώρα βούλιαζε, τα ταμεία άδειαζαν, και ο πολυχρονεμένος πασάς έκανε υφυπουργούς Οικονομικών τον Κουσελά και τον Οικονόμου! Άνθρωποι του κομματικού σωλήνα και της οικογενειακής αυλής, εγνωσμένης ανικανότητας πολιτικοί, διετέλεσαν ή παραμένουν υπουργοί μια δήθεν κυβέρνησης «πολέμου»! Βόλεψε φίλους και κομματανθρώπους σε δημόσιες θέσεις - τον Μίχα στον ΕΦΕΤ, τη Μπιρμπίλη στον ΟΟΣΑ, τον Σπυρόπουλο στο ΙΚΑ, κοκ – μην παραλείποντας να μας κάνει και το απαραίτητο εκπολιτιστικό κήρυγμα περί «αλλαγής νοοτροπίας»!

Η Ελλάδα γι αυτόν είναι χώρα διακοπών, με υπέροχες θάλασσες, αισθησιακή χλωρίδα, γραφικούς ιθαγενείς και, κυρίως, όμορφα τοπία για φωτογραφίες. Μόνο ένας τουρίστας θα εξήγγειλε το οδυνηρό Μνημόνιο με φόντο το γραφικό λιμάνι του Καστελόριζου! Η χώρα ως καρτ ποστάλ! Όταν δεν έχεις βιωματικούς δεσμούς με τη χώρα που κυβερνάς, όταν δεν παθιάζεσαι με τον τόπο, όταν δεν έχεις αίσθηση της πραγματικότητας, όταν στερείσαι αυτογνωσίας, αυτοπεποίθησης και προσόντων, αναλώνεις την ψυχική σου ενέργεια κυρίως στην προσποίηση – προσποιείσαι ότι κυβερνάς, καμώνεσαι ότι ηγείσαι. Στο κενό βλέμμα του Παπανδρέου Γ΄ καθρεφτίζονται τα ερείπια της χώρας. Πώς θα διαχειριστούμε την καταστροφή;

10 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Κ. Τσούκα συμφωνώ απόλυτα με το άρθρο σας. Πιστεύω όμως ότι υπάρχουν επιπλέον λόγοι οι οποίοι κάνουν τον ΓΑΠ, όχι απλά μοιραίο, αλλά και επικίνδυνο. Κάποιος ο οποίος μπορεί και καταφέρνει να αναστατώσει όχι απλά τη χώρα, αλλά και ολόκληρη την ήπειρο (για να μην πω υφήλιο) σίγουρα μπορεί να χαρακτηριστεί ως έχων τρομακτική δύναμη. Το ότι την χρησιμοποιήσε δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Κάποιος ωφελείται από όλα αυτά. Ο χρόνος θα δείξει με ακρίβεια ποιος και με ποιό τρόπο... Η καχυποψία μου ενισχύεται όταν λαμβάνω υπόψη το γεγονός ότι δεν ενημερώνει κανέναν. Ούτε καν τους υπουργούς του! Ο ΓΑΠ αναδύεται ως πανίσχυρος, αν και ηγείται μιας ανίσχυρης χώρας...

Μανώλης

Ανώνυμος είπε...

Δυστυχώς το άρθρο αποτυπώνει με (επιστημονική ) ακρίβεια το σημερινό
πολιτικό γίγνεσθαι . Τα ψέματα τελείωσαν και με φρίκη διαπιστώνουμε
ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός .

Δεν κάνει η γενιά τον άνδρα παιδιά !

Ανώνυμος είπε...

Αν ισχύουν όσα κατά καιρούς ακούγονται και υπαινίσσεται ο Μανώλης, η οικογένεια πρέπει ήδη να τα 'χει "αρπάξει" και να ετοιμάζεται για αναχώρηση. Όλοι οι συνεργάτες του λένε ότι δεν ήξεραν τίποτε. Οι ξένοι επίσης. Τότε ποιός; Αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν το είπε σε κανέναν. Πάντως, όποιος το ήξερε έκανε καλή μπάζα.

Μια αποστασία και γρήγορα!

TassosAnastassopoulos είπε...

Πιθανότατα, αγαπητέ κύριε Χαρίδημε, μεταβαίνουμε από την μεταναζιστική νεοκατοχική κυβέρνηση του σύγχρονου Γεωργίου Τσολάκογλου στην συνέχειά της. Δηλαδή σε μια κυβέρνηση ενός σύγχρονου Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου.

Έτσι προστάζουν οι μεταναζιστές απόγονοι των Γερμανών ναζιστών και οι κληρονόμοι (και συνεχιστές) των Γάλλων collaborateurs.

Το πρώτο ερώτημα είναι, εάν ο σύγχρονος Τσολάκογλου εννοεί όσα λέει και είναι διατεθειμένος να παραδώσει την εξουσία, σε ένα διάδοχο σχήμα - έστω και εν μέρει, ακόμα και αν κρατήσει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ.

Φαίνεται ότι είναι. (Αλλά, ας μη το δέσουμε κόμπο. Ας περιμένουμε, αφού ο ΓΑΠ θέλει να μείνει μέσα στο παιχνίδι).

Το δεύτερο ερώτημα έχει να κάνει με το ποιός θα παίξει τον ρόλο του σύγχρονου Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου.

Θα είναι ο Βαγγέλης Βενιζέλος, που θα αναλάβει τον ρόλο της αρχιεπιστασίας στην ολοκλήρωση του έργου, που προσδιορίζει και καθοδηγεί η νεοκατοχική τρόϊκα των εκπροσώπων των τοκογλυφικών δανειστών του ελληνικού κράτους;

Φαίνεται πολύ πιθανό. (Βέβαιο δεν είναι, αλλά είναι πολύ πιθανό). Ο ίδιος ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν το αρνείται. Και όποιος τον γνωρίζει, αντιλαμβάνεται ότι ο ρόλος αυτός του είναι αρεστός.

Και του είναι αρεστός ένας τέτοιος ρόλος, ανάμεσα στα άλλα και επειδή μια τέτοια εξέλιξη φαίνεται στα δικά του τα μάτια ότι αποτελεί την δικαίωσή του για την πικρή (και άδικη) ήττα του από τον ΓΑΠ το 2007.

Τι το καλύτερο, γι' αυτόν, από το να γίνεται παράκλητος του βαθέος ΠΑΣΟΚ, το οποίο, ως στελεχειακός μηχανισμός και ως λαϊκή βάση, ουδέποτε είδε τον Βαγγέλη Βενιζέλο με καλό μάτι, αφού του είχε κολλήσει την "ρετσινιά" του δεξιού.

Ως εκ τούτου, ο αθεράπευτος είρωνας Βαγγέλης Βενιζέλος, μπορεί να γελάει με (και να περιγελάει το) βαθύ ΠΑΣΟΚ, για την ταύτισή του με τον πινοσετικό νεοφιλελευθερισμό, εκδικούμενος για τα όσα υπέστη από αυτό.

Ο αγαπητός Βαγγέλης μπορεί (και δικαιούται) να απολαμβάνει μια τέτοια εκδίκηση. Αλλά, δυστυχώς, γι' αυτόν, ταυτίστηκε και ο ίδιος με αυτήν την πολιτική του ιδιότυπου γιωργοπαπανδρεϊκού σοσιαλνεοφιλελευθερισμού, της οποίας έγινε και ο ουσιαστικός εκφραστής.

Όμως, το χειρότερο γι' αυτόν (και τον τόπο) είναι αυτό που φαίνεται ότι έρχεται, αφού ο Βαγγέλης Βενιζέλος, υπακούοντας στα κελεύσματα των ξένων αφεντικών του τόπου μας και στην εγωιστική του μωροφιλοδοξία, έχει ράψει πρωθυπουργικό κοστούμι, έστω και αν αυτό το κοστούμι θα αντιστοιχεί σε μια νεοκατοχική και δοτή πρωθυπουργία, η πολιτική της οποίας θα είναι υπαγορευόμενη και στην παραμικρή της λεπτομέρεια, από τους δανειστές του ελληνικού δημοσίου και τους δευτεροκλασσάτους τροϊκανούς πραίτορες, που αυτοί έχουν εξαπολύσει στην χώρα μας, την οποία, ουσιαστικά, διοικούν, όπως ακριβώς την διοικούσε ο "Mr. Dirty" (ο περιβόητος Gust Avrcotos), από το ξενοδοχείο Χίλτον, κατά την περίοδο της δικτατορίας του 1967 - 1974.

Βέβαια, η πρωθυπουργοποίηση του Βαγγέλη Βενιζέλου δεν είναι απόλυτα σίγουρη. Είναι πολύ πιθανή, αλλά δεν είναι εντελώς εξασφαλισμένη. Υπάρχουν, άλλωστε, ουκ ολίγοι πρόθυμοι, για την ανάληψη μιας τέτοιας εξευτελιστικής πρωθυπουργίας [η οποία θυμίζει, λίγο ή πολύ, την αναλόγως εξευτελιστική πρωθυπουργοποίηση ενός άλλου δοτού, που υπήρξε ένας λαμπρός πνευματικός άνθρωπος, ο οποίος ήταν μια ιδιοφυΐα, αλλά συνάμα και πολιτικά άτυχος. Περί του Σπύρου Μαρκεζίνη ο λόγος, ο οποίος Σπύρος Μαρκεζίνης απεδέχθη την πρωθυπουργία που του πρότεινε ο εκλέξας τον εαυτό του, ως Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Γεώργιος Παπαδόπουλος την περίοδο Οκτωβρίου - Νοεμβρίου 1973, μόνο και μόνο επειδή, κατά την διάρκεια του δημοκρατικοφανούς προδικατορικού πολιτικού βίου της χώρας, δεν μπόρεσε να γίνει πρωθυπουργός, λόγω της σύγρουσής του με τον πρωθυπουργό και αρχηγό του "Ελληνικού Συναγερμού" Αλέξανδρο Παπάγο].

TassosAnastassopoulos είπε...

Οι μνηστήρες μιας τέτοιας πρωθυπουργίας, λοιπόν, που έχουν μαζευτεί στους προθαλάμους των τροϊκανών και των αφεντικών όλων τους (περί των τοκογλυφικών δανειστών της χώρας ο λόγος) είναι πολλοί - μα πάρα πολλοί. Ως εκ τούτου, ο Βαγγέλης δεν έχει εξασφαλισμένο τον πρωθυπουργικό θώκο, αφού, σε αυτές τις περιπτώσεις, "η νύχτα βγάζει επίσκοπο και η αυγή μητροπολίτη" και οι δανειστές και οι νεοκατοχικοί εκπρόσωποί τους θα επιλέξουν εκείνον που πθα είναι ο περισσότερο υπάκουος, εί δυνατόν ο απόλυτα δουλικότερος όλων.

Όμως, σήμερα, ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχει το προβάδισμα. Έχει τις περισσότερες πιθανότητες.

(Πως σου φαίνεται, αγαπητέ κύριε Χαρίδημε, ο Βαγγέλης, ως πρωθυπουργός;)

Εγώ, πάντως, του εύχομαι να μην γίνει. Και το εύχομαι αυτό, με όλη μου την καρδιά, για να περισώσει το όποιο επιστημονικό και πνευματικό κύρος του έχει απομείνει (αν του έχει απομείνει).

Δεν πειράζει. Ας μην γίνει ένας τέτοιος πρωθυπουργός. Μακροπρόθεσμα, θα ωφεληθεί από μια τέτοια εξέλιξη. Τώρα μπορεί να μην μπορεί να το αντιληφθεί αυτό. Με τον καιρό, θα το καταλάβει.

Οψόμεθα...

Υ.Γ. : Ο Gust Avracotos (ο περιβόητος "Mr. Dirty") ήταν ένας Ελληνοαμερικανός πράκτορας της C.I.A., που υπηρετούσε, πριν και κατά την διάρκεια της δικτατορίας του 1967, στην Αθήνα. Ο Avracotos ήταν κολλητός των συνταγματαρχών, που είχαν κάνει το πραξικόπημα της 21/4/1967 και ήταν ο πραγματικός κυβερνήτης της χώρας, εκείνη την περίοδο. Την διοικούσε από το ξενοδοχείο Χίλτον, όπου διέμενε. Η εμπλοκή του στο πραξικόπημα του Δημήτριου Ιωαννίδη, με το οποίο ανετράπη ο Γεώργιος Παπαδόπουλος στις 25/11/1973 και απομακρύνθηκε από την πρωθυπουργία ο Σπύρος Μαρκεζίνης, είναι δεδομένη, όπως και η εμπλοκή του στο πραξικόπημα, κατά του προέδρου της Κύπρου αρχιεπισκόπου Μακαρίου στις 15/7/1974, που οδήγησε στην εισβολή των Τούρκων στην μεγαλόνησο και την κατοχή του βόρειου τμήματός της, μέχρι σήμερα. Ένα ανάλογο έργο, με αυτό του Gust Avracotos, έχει αναλάβει, σήμερα, στην Ελλάδα η τροϊκανή junta των δανειστών της χώρας. Μπορεί τα μέλη της να μην έχουν τον άξεστο και vulgar χαρακτήρα του "Mr. Dirty" - το προσωνύμιο, που του είχαν δώσει οι συνάδελφοί του στην C.I.A., ήταν προσδιοριστικό του χαρακτήρα και των μεθόδων που χρησιμοποιούσε, π.χ. όταν οι δικτάτορες είχαν συλλάβει τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο Avracotos πήγε ως απεσταλμένος της κυβέρνησης των Η.Π.Α. και τους είπε ότι "η κυβέρνησή του τους ζητάει να αφήσουν ελεύθερο τον Ανδρέα, αλλά ο ίδιος τους συμβουλεύει να σκοτώσουν αυτόν τον γιό της σκύλας, διότι θα τον βρουν μπροστά τους". Ο Ανδρέας Παπανδρέου την γλύτωσε, επειδή οι δικτάτορες προτίμησαν να υπακούσουν στα κελεύσματα του προέδρου Lynton B. Johnson και όχι στις επιθυμίες του Avracotos - και κατά πάσαν πιθανότητα, δεν έχουν έναν τέτοιο χαρακτήρα. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει την ουσία των πραγμάτων και των εξελίξεων...

TassosAnastassopoulos είπε...

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος δεν θα είναι ο νέος Κωνσταντίνος Λογοθετόπουλος. Αυτό είναι κάτι καλό για τον ίδιο (όσο και αν δεν το καταλαβαίνει αυτό). Αυτό το καλό, όμως, εξουδετερώνεται, εάν παραμείνει υπουργός Οικονομικών στην νέα κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου.

Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος θα είναι, λοιπόν, ο νέος πρωθυπουργός της υπό κατοχήν ευρισκόμενης χώρας μας. Και η επιλογή του, από τους ΓΑΠ - Αντώνη Σαμαρά - Γιώργου Καρατζαφέρη, καθ' υπόδειξη της Αγγέλας Μέρκελ και της Ε.Κ.Τ., έρχεται να εκφράσει, εναργέστατα, το νεοκατοχικό status της Ελλάδας και την υπαγωγή της στο καθεστώς της περίπου απόλυτης δικτατορίας της ευρωπαϊκής χρηματοπιστωτικής ελίτ.

Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος, ως επίλεκτο μέλος της παρέας του Κώστα Σημίτη και Διοκητής της Τράπεζας της Ελλάδος, είναι άμεσα υπεύθυνος για την παρούσα καταστροφή, που υπέστη η χώρα μας. Μια καταστροφή, η πορεία της οποίας ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και απέχει μακράν από την ολοκλήρωσή της. Η κατηγορία αυτή, την οποία απευθύνω στον κ. Παπαδήμο δεν είναι πρόχειρη, ούτε γίνεται εν θερμώ, αφού ο άνθρωπος αυτός είναι βασικός υπεύθυνος, μαζί με τον Κώστα Σημίτη, τον Νίκο Θέμελη, τον Γιάννη Στουρνάρα, τον Γιάννο Παπαντωνίου, τον Νίκο Χριστοδουλάκη και τον Παναγιώτη Ιωακειμίδη, για την ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη το 2002, χωρίς η χώρα μας να πληροί ουδεμία προϋπόθεση για την ένταξη αυτή, γεγονός το οποίο την αποστέρησε από το νόμισμά της και την κυριαρχία της στην άσκηση της νομισματικής και της δημοσιονομικής της πολιτικής, με αποτέλεσμα τον παρόντα εγκλωβισμό της ελληνικής οικονομίας στην οξύτατη και βαθιά κρίση της τελευταίας διετίας και στην αδυναμία χρηματοδότησης των αναγκών της, λόγω της ασκουμένης πολιτικής της υπεράσπισης του σκληρού και υπερτιμημένου ευρώ, που ακολουθεί η νεοφιλελεύθερης νοοτροπίας Ε.Κ.Τ., με την συνεπικουρία της γερμανικής μεταναζιστικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και των Γάλλων collaborateurs του Νικολά Σαρκοζύ, με την πεισματική και ξεροκέφαλη άρνησή τους να υποτιμήσουν το ευρώ (γεγονός που σημαίνει ότι, ουσιαστικά, αρνούνται να προσαρμόσουν την τιμή του νομίσματος της ευρωζώνης στα πραγματικά της επίπεδα, προτιμώντας, αντί αυτής της νομισματικής προσαρμογής του νομίσματος, να προσαρμόσουν τις ευρωπαϊκές οικονομίες στις ανάγκες της εξυπηρέτησης της πολιτικής του σκληρού και υπερτιμημένου ευρώ, οδηγώντας τις οικονομίες αυτές στην μακροχρόνια ύφεση, η οποία βαθαίνει ολοένα και περισσότερο, το τραπεζικό σύστημα στην επιταχυνόμενη πτώχευση, τα ευρωπαϊκά κράτη στην χρεωκοπία (τελευταίο θύμα η Ιταλία και επόμενο η Γαλλία) και την ευρωζώνη στην διάλυση - και όλα αυτά για χάρη της "ενίσχυσης της αναταγωνιστικότητας" των οικονομιών της ευρωζώνης, μια πολιτική η οποία οξύνει τα αδιέξοδα, ακριβώς, όπως συνέβη και κατά την εξέλιξη της Great Depression της περιόδου κατά την τελευταία δεκαετία του Μεσοπολέμου, από το 1929, έως το 1939, οπότε και ξέσπασε ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος).

Γι' αυτούς τους λόγους, οι ευθύνες του κ. Παπαδήμου είναι βαριές. Και γίνονται βαρύτατες, ακριβώς επειδή, ως κεντροτραπεζίτης, είχε ενεργή και απροσχημάτιστη συμμετοχή στην παραποίηση των ελληνικών στατιστικών στοιχείων, κατά την περίοδο 1999 - 2001, οπότε ελήφθησαν οι αποφάσεις για την ελληνική συμμετοχή στην ευρωζώνη, προκειμένου να εμφανισθεί ότι η χώρας μας πληροί τα κριτήρια για την ένταξή της στην νομισματική αυτή ζώνη του σκληρού νομίσματος και ενώ, όπως είπαμε, δεν πληρούσε ούτε ένα από τα κριτήρια αυτά (δημόσιο έλλειμμα κάτω από 3% του ΑΕΠ, δημόσιο χρέος έως 60% του ΑΕΠ ήσαν κάποια από αυτά τα κριτήρια, τα οποία δεν εκπληρώθηκαν από την χώρα μας).

TassosAnastassopoulos είπε...

Ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζύ, κατά την διάρκεια των γαλλικών προεδρικών εκλογών του 2007, είχε δημόσια και απερίφραστα καταγγείλει τον Λουκά Παπαδήμο, που τότε ήταν αντιπρόεδρος της Ε.Κ.Τ., για τον ρόλο του αυτόν στην απόκρυψη των ελληνικών στατιστικών στοιχείων και την απατεωνίστικη ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη και πρόσφατα, ανέφερε και πάλι ότι η Ελλάδα εντάχθηκε στην ευρωζώνη με ψευδή στοιχεία και χωρίς η οικονομία της να είναι έτοιμη για μια τέτοια ένταξη. Η ευρωπαϊκή ελίτ, βέβαια, έχει τώρα μετανιώσει για το γεγονός ότι αποδέχθηκε την χώρα μας στην ευρωζώνη, αν και γνώριζε ότι η Ελλάδα (όπως και άλλες χώρες) δεν πληρούσαν τα κριτήρια για την ένταξή της σε αυτήν. Τώρα, όμως, είναι αργά. (Αν και πρέπει να επισημανθεί ότι και πάλι λόγοι συμφέροντος - οι οποίοι έφθασαν και σε επίπεδο άνομων συναλλαγών κάτω από το τραπέζι - υπαγόρευσαν στις γαλλογερμανικές πολιτικοοικονομικές ελίτ να δεχθούν την Ελλάδα στην ευρωζώνη. Ως εκ τούτου, δεν μπορούν οι ευρωζωνίτες να προσποιούνται τους ανήξερους).

Το χειρότερο, για τον κ. Λουκά Παπαδήμο, όμως, είναι ότι ο βασικός και ουσιαστικός ρόλος που έπαιξε στην ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, δείχνει και την ανεπάρκειά του ως τεχνοκράτη, παρά και ενάντια στην τρέχουσα προπαγάνδα των παπαγαλακίων της ανόητης και τρομαγμένης ελληνικής πολιτικοοικονομικής και πνευματικής ελίτ, που επιθυμεί να τον παρουσιάσει, ως ικανότατο τεχνοκράτη.
Η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη αποδεικνύει ότι ο κ. Παπαδήμος είναι πολύ κακός τεχνοκράτης, διότι με την παραποίηση των στοιχείων της ελληνικής οικονομίας, συνέβαλε στην παραπληροφόρηση και στην αποπληροφόρηση του ελληνικού και του ευρύτερου ευρωπαϊκού πληθυσμού, για το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν πληρούσε τις σχετικές προϋποθέσεις ένταξης στην ευρωζώνη, επιτρέποντας στους πολιτικούς απατεώνες να κοροϊδέψουν τον ελληνικό πληθυσμό.

Και όχι μόνον αυτό. Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος απέδειξε ότι δεν έχει στρατηγικό νου, αφού όλες αυτές οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας, που έπρεπε να κουκουλωθούν, για να ενταχθεί η χώρα στην ευρωζώνη, σε συνδυασμό με το χαοτικό θεσμικό υπόβαθρο της ευρωζώνης, δεν του επέτρεψαν να λειτουργήσει, ως κοινωνικός μηχανικός και να δει ψύχραιμα ότι η χώρα (και η ευρωζώνη μαζί της, αλλά εδώ μας ενδιαφέρει περισσότερο η χώρα μας) θα οδηγείτο με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή και στο καθεστώς της σύγχρονης πεονίας, που της ετοιμάζουν οι ευρωζωνίτες δανειστές της και να φροντίσει να αποτρέψει αυτές τις ολέθριες εξελίξεις, ή να παραιτηθεί, εάν δεν μπορούσε να τις αποτρέψει.

Αντί αυτού, ο κ. Παπαδήμος προτίμησε να συμμετάσχει σε αυτήν την οδυνηρή και καταστροφική, για τον ελληνικό και τον ευρύτερο ευρωπαϊκό πληθυσμό, φαρσοκωμωδία, χωρίς να επιδείξει οιαδήποτε ικανότητα μεσομακροπρόθεσμης πρόβλεψης, για την επερχόμενη καταστροφή, η οποία θα εξεδηλώνετο, με την εμφάνιση της μετρίας εντάσεως χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, η οποία ξεκίνησε από το ξεφούσκωμα της αμερικανικής μπατιροτραπεζοκρατίας και συνεχίστηκε με την τωρινή κρίση της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας, η οποία βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και η οποία θα αποδομήσει την ευρωζώνη, αυτήν την πραγματικά τραγική πρακτική αποτυχία της ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας και παρά τις απαράδεκτες εκκλήσεις του ομογάλακτου του κ. Παπαδήμου (του δυστυχούς κ. Ξενοφώντα Γιαταγάνα), που εξέφρασε, ως γνήσιο τέκνο της ευρωπαϊκής γραφειοκρατικής ελίτ, την επιθυμία του για την απώλεια της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας, προς χάρη της ευρωζώνης.

TassosAnastassopoulos είπε...

Ο κ. Λουκάς Παπαδήμος μόλις σήμερα διακήρυξε ότι σκοπός της νέας κυβέρνησής του είναι να εφαρμόσει την Συμφωνία της 26-27/10/2011, για το κούρεμα του ελληνικού χρέους προς τους ιδιώτες κατά 50% (δεν θα είναι τόσο, θα είναι πολύ λιγότερο, αλλά τέλος πάντων). Αλλά, πολύ πρόσφατα και μάλιστα λίγες ημέρες προηγουμένως, ο εντολοδόχος πρωθυπουργός είχε εκφράσει την διαφωνία του με το κούρεμα του ελληνικού χρέους! Είναι και αυτή η δημόσια τοποθέτησή του δείγμα της τεχνοκρατικής ανεπάρκειας και της προσωπικής ασυνέπειας του ανδρός. Όπως, επίσης αυτή του η τοποθέτηση, η οποία συνάδει με τις απόψεις της διεθνούς μπατιροτραπεζοκρατίας, είναι ένα σαφές και εναργές δείγμα των συμφερόντων που έχει επιλέξει να υπερασπίζει...

Στην πραγματικότητα, ο κ. Λουκάς Παπαδήμος, με τις χαοτικές τεχνοκρατικές του ανεπάρκειες, δεν έρχεται να κάνει τίποτε περισσότερο από το να βυθίσει την χώρα ακόμα περισσότερο στην κινούμενη άμμο στην οποία την ενέπλεξε, κατά την περίοδο 1999 - 2002, με την ένταξή της στην ζώνη του ευρώ και να ολοκληρώσει τον ασφυκτικό της θάνατο, αφού, ουσιαστικά, είναι ο άνθρωπος της ευρωπαϊκής μπατιροτραπεζοκρατίας και υποστηρικτής της αδιέξοδης και καταστροφικής πολιτικής του δόγματος της νομισματικής σταθερότητας.

Αυτό, άλλωστε, δεν θα αργήσει να φανεί...

TassosAnastassopoulos είπε...

Μπορεί, αγαπητέ κύριε Χαρίδημε, ο τίτλος του παρόντος άρθρου σας ("Ο μοιραίος πρωθυπουργός"), που αναφέρεται στον ευήθη ΓΑΠ, να είναι επιτυχημένος, αλλά, μετά από την σημερινή ορκωμοσία του Λουκά Παπαδήμου, ως πρωθυπουργού και κυρίως μετά την ορκωμοσία των μελών του υπουργικού του συμβουλίου, θα πρέπει να παραδεχθείτε ότι ο νέος πρωθυπουργός βαδίζει πάνω στα χνάρια του απελθόντος μοιραίου προκατόχου του, καθιστάμενος (όσον αφορά την διαφαινόμενη τύχη της χώρας μας και του πληθυσμού της) και ο ίδιος το ίδιο μοιραίος με εκείνον.

Στην συντριπτική του πλειοψηφία το νέο υπουργικό συμβούλιο αποτελείται από μέλη της απερχόμενης κυβέρνησης του ανίκανου ΓΑΠ. Συγκεκριμένα, 39 μέλη της "νέας" κυβέρνησης προέρχονται από την προηγούμενη, με ελάχιστες προσθήκες - τον φίλο και κολλητό του νέου πρωθυπουργού και γνωστό από παλαιά, ως μέλος της μοιραίας, για τον τόπο, παρέας του Κώστα Σημίτη, που οδήγησε το σκάφος της χώρας μας στα βράχια (περί του Τάσου Γιαννίτση ο λόγος) - και με ελάχιστες ανακυκλώσεις κάποιων μελών της στις υπουργικές καρέκλες. Σε αυτόν τον εσμό των αποτυχημένων σοσιαλνεοφιλελεύθερων, ήλθαν να προστεθούν 6 "εξωκοινοβουλευτικά" στελέχη της Ν.Δ. (αν μπορεί ο κ. Δημήτρης Αβραμόπουλος να ονομασθεί εξωκοινοβουλευτικός, αφού παραιτήθηκε μόλις σήμερα από την βουλευτική του έδρα, για να μην γίνει το Κ.Κ.Ε. αξιωματική αντιπολίτευση - τι κόλπο είναι πάλι αυτό; Με ποιά συνταγματική και κοινοβουλευτική λογική, μπορεί να μείνει η συγκυβερνώσα Νέα Δημοκρατία ... αξιωματική αντιπολίτευση; Αντιλαμβάνονται ποίου είδους συνταγματική εκτροπή ετοιμάζουν και σε ποιό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα οδηγούνται; -). Και για να ολοκληρωθεί το κομφουζιονιστικό περιεχόμενο της νέας κυβέρνησης του κ. Λουκά Παπαδήμου, σε όλους αυτούς προσετέθησαν και 4 στελέχη του ακροδεξιού ΛΑΟΣ, κάποιοι εκ των οποίων, με δυσκολία, αποκρύπτουν την αντικοινοβουλευτική τους νοοτροπία και τον φιλοδικτατορικό τους προσανατολισμό (όσον αφορά την δικτατορία της 21/4/1967), ενώ κάποιοι είναι και γραφικοί 9αν θυμηθούμε και το πρόσφατο άρθρο σας για "τα γομάρια" του κ. Ροντούλη.

Έτσι, λοιπόν, μαζί με τον ανεπίσημο εκπρόσωπο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της ευρωπαϊκής γραφειοκρατικής ελίτ, στον οποίον η παραπαίουσα ελληνική αστική πολιτική ελίτ εκχώρησε (προσωρινώς; ) την διακυβέρνηση της χώρας, σε αυτήν την διακυβέρνηση συμμετέχουν οι αποτυχημένοι σοσιαλνεοφιλελεύθεροι, οι παλαιομοδίτες συντηρητικοί - κάποιοι εκ των οποίων είναι και κλασσικοί νεοφιλελεύθεροι π.χ. Μουρμούρας - και οι όψιμοι ακροδεξιοί νεοφιλελευθεροι του Γιώργου Καρατζαφέρη, είτε αυτοί είναι αξιοπρόσεκτοι, σαν τον Μάκη Βορίδη, είτε αγγίζουν τα όρια της ευήθειας, σαν τον αγαπητό Άδωνι Γεωργιάδη, οι οποίοι είδαν φως και μπήκαν, προκειμένου να πάρουν ένα κομμάτι από την "λάμψη" της εξουσίας.

Έτσι, λοιπόν, ο κ. Λουκάς Παπαδήμος (Ε.Κ.Τ.), οι σοσιαλνεοφιλελεύθεροι και οι προεδρικοί πρασινοφρουροί του ΓΑΠ, οι συντηρητικοί καραμανλικοί και οι νεοφιλελεύθεροι της Ν.Δ., μαζί με τους εκφυλισμένους εθνικιστές ακροδεξιούς νεοφιλελεύθερους του ΛΑΟΣ, (ισχυρίζονται ότι) ήλθαν για να σώσουν - και αυτοί - τον τόπο, συνεχίζοντας το κατεδαφιστικό έργο του μοιραίου ΓΑΠ.

Με δεδομένη την ακραία και γοργή εμβάθυνση της κρίσης στην ευρωζώνη και την ουσιαστική χρεωκοπία της Ιταλίας (η οποία δεν είναι διαχειρίσιμη, με την παρούσα διάρθρωση της ευρωζώνης), όλοι αυτοί δεν πρόκειται να κάνουν τίποτε περισσότερο από το να εμβαθύνουν και την εξελισσόμενη ελληνική κρίση. Και τούτο, όχι μόνον, λόγω της πολιτικής, που θα ακολουθήσουν και η οποία θα βρίσκεται ακριβώς, πάνω σε όσα "έκτισε" (δηλαδή γκρέμισε) η κυβέρνηση του απελθόντος μοιραίου ΓΑΠ, αλλά και λόγω του παρδαλού σχήματος στο οποίο συμμετέχουν, όπως επίσης και ένεκεν της αλληλοϋπονόμευσης στην οποία, για λόγους προεκλογικής σκοπιμότητας, θα επιδοθούν. Ακόμα και αν πράξουν (που θα τα πράξουν) αυτά, για τα οποία έχουν δεσμευθεί στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και στο Παρίσι και εξ αιτίας αυτών που θα πράξουν.

TassosAnastassopoulos είπε...

"Όλα τα μωρά στην πίστα", λοιπόν. Το γέλιο και ο πόνος που θα ακολουθήσουν αυτήν την απίθανη συγκυβέρνηση (η οποία αποτελεί την πολιτική αντιστροφή των, περίπου, προ 20ετίας προσωρινών κυβερνήσεων των αείμνηστων Τζαννή Τζαννετάκη και Ξενοφώντα Ζολώτα, στις οποίες τότε συμμετείχαν το Κ.Κ.Ε. και ο Συνασπισμός) θα λάβουν τέτοιες διαστάσεις που δεν θα έχουν προηγούμενο.

(Θα βοηθήσει, σε αυτήν την εξέλιξη και ο "άρχοντας του χάους", ο μοιραίος ΓΑΠ, ο οποίος από την Ιπποκράτους θα οργανώσει την άμυνά του έναντι των δελφίνων του και των εξαγριωμένων οπαδών του ΠΑΣΟΚ - όσων έχουν απομείνει - που θέλουν την κεφαλή του, επί πίνακι. Και την οποία ουδόλως είναι έτοιμος να παραδώσει. Αντιθέτως, μάλιστα πιστεύει ότι η πάροδος του χρόνου θα τον βοηθήσει και θα τον ... δικαιώσει).

Η όλη κατάσταση, που διαμορφώνεται, μετά την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση Παπαδήμου, αποκτάει στοιχεία σασπένς και παρουσιάζει πολύ ενδιαφέρον. Εδώ είμαστε, για να την παρακολουθήσουμε (και να την υποστούμε).

(Και φυσικά, αναμένω να δω και τις απόψεις σας για την κυβέρνηση αυτή και για τον αρχηγό της. Προφανώς θα έχουν πολύ ενδιαφέρον).

Οψόμεθα...