Νομίζει ότι με την ναρκισσιστική ρητορική του θα παραλύσει η λογική μας ικανότητα. Θεωρεί ότι με τον χειμαρρώδη λόγο του θα παραβλέψουμε την ηγετική του ανεπάρκεια. Πιστεύει ότι με τις αγωνιώδεις εκκλήσεις του θα ξεχάσουμε την πολιτική του ατολμία. Είναι λίγο δύσκολο, για τον κ. Βενιζέλο. Διατηρούμε σώας τα φρένας και τη μνήμη μας σε πλήρη λειτουργία.
«Η κυβέρνηση […] δεν βρίσκεται μόνη της στη χώρα αυτή», είπε. «Αυτό που αμφισβητείται διεθνώς, αυτό που είναι πια ένα στερεότυπο αρνητικό για την Ελλάδα, είναι η ικανότητα όχι της κυβέρνησης, αλλά η ικανότητα της χώρας. Αμφισβητείται ακόμα περισσότερο, εάν η Ελλάδα ως χώρα, ως κοινωνία, ως έθνος, έχει την πραγματική βούληση να κάνει όλα όσα πρέπει προκειμένου να βγει οριστικά από την κρίση[…]». Προσέξετε το ρητορικό κόλπο: ο υπουργός Οικονομικών μετατοπίζει την ευθύνη του κυβερνήτη στους ώμους του απρόσωπου «έθνους». Μιλά ανθρωπομορφικά για τη χώρα για να μη μιλήσει για τις διαδικασίες με τις οποίες παράγονται τα αποτελέσματα (τα αρνητικά στερεότυπα) που εκ των υστέρων αποδίδονται στη χώρα.
Δείτε τι συμβαίνει. Αν ο Φωτόπουλος λ.χ. απειλεί να μην εφαρμόσει το νόμο για το τέλος ακινήτων και η τρόικα τον παίρνει στα σοβαρά, αν δηλαδή οι ξένοι μας θεωρούν μια χώρα στην οποία δεν υφίσταται αποτελεσματικό κράτος δικαίου, η αντίληψή τους αυτή οφείλεται πρωτίστως στο γεγονός ότι η κυβέρνηση του κ.Βενιζέλου έχει επιτρέψει σε απειλές σαν αυτές του Φωτόπουλου να καταστούν αξιόπιστα υλοποιήσιμες. Δεν υπάρχει συμμετρία μεταξύ των κοινωνικών παικτών (π.χ. κυβέρνησης και συνδικαλιστών), δεν έχουμε όλοι την ίδια εξουσία. Ο κ. Βενιζέλος διαχέει ρητορικά την ευθύνη στο «έθνος» για να μη λογοδοτήσει ο ίδιος και η κυβέρνησή του για τις ηγετικές επιλογές που συνέβαλλαν στο να παραχθούν τα αρνητικά στερεότυπα με τα οποία τώρα δυσανασχετούν.
Με άλλα λόγια, το στερεότυπο της «χώρας που δεν θέλει να σωθεί» είναι το αποτέλεσμα που παρήχθη κυρίως από τον τρόπο που πολιτεύεται η κυβέρνηση Παπανδρέου-Βενιζέλου (όπως και οι προηγούμενες, το φαινόμενο είναι συστημικό). Η εκάστοτε κυβέρνηση έχει τον κύριο ρόλο και αναλαμβάνει τις πιο αποφασιστικές πρωτοβουλίες στο πολιτικό παιχνίδι. Ναι, δεν είναι ο μόνος παίκτης, αλλά είναι ο σημαντικότερος. Αν ο κάθε Φωτόπουλος κατέληξε να έχει τόσο αποφασιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις είναι επειδή του έχει παραχωρηθεί τέτοιος ρόλος από το φαύλο πολιτικό σύστημα. Πώς το είπε ο Χρυσοχοϊδης τις προάλλες; «Είμαστε περήφανοι για τον κ. Φωτόπουλο»! Να είστε, εμείς τι φταίμε;
Ο κ. Βενιζέλος δεν αποποιείται μόνο την ηγετική ευθύνη. Προσποιείται τον ηγέτη σε καιρό πολέμου. «Όπως είχε πει κάποτε ο Τσόρτσιλ στους Βρετανούς […] ότι "σας υπόσχομαι ιδρώτα, αίμα και δάκρυα", δυστυχώς η Κυβέρνηση δεν έχει να υποσχεθεί τώρα φοροαπαλλαγές, ούτε παροχές. Έχει να υποσχεθεί μια εθνική, δίκαιη προσπάθεια προκειμένου να βγούμε από την κρίση». Προσέξτε: δεν τολμά να εκφέρει το αντίστοιχο του «ιδρώτα, δάκρυα και αίμα». Μας παραπέμπει σε κάποιον που το είπε! Τσόρτσιλ γιαλαντζί!
Ξέρει τι κάνει. Αν τολμούσε να εκφέρει έναν γνησίως τσορτσιλικό λόγο, θα γινόταν καταγέλαστος. Ο ηγετικός λόγος δεν είναι δικολαβική ρητορική, ούτε χειμαρρώδης ροή λέξεων. Ο ηγετικός λόγος είναι τόσο καλός όση η επιρροή που ασκεί στους αποδέκτες του: όσο, δηλαδή, καταφέρνει να εμπνέει και να συγκινεί. Ακόμη και τώρα, όταν ακούς τις περίφημες ραδιοφωνικές ομιλίες του Τσόρτσιλ, ανατριχιάζεις, συγκινείσαι, πιστεύεις στις δυνάμεις σου, ατομικές και εθνικές – «ναι, θα τα καταφέρουμε».
Δεν γνωρίζω κάποιον που να συγκινείται από το λόγο του κ. Βενιζέλου. Όχι γιατί είναι υπερβολικά εγκεφαλικός, αλλά γιατί δεν εκφέρεται απλώς από μια ομιλούσα κεφαλή, αλλά από μια ενσώματη ιστορική ύπαρξη: από κάποιον που δεν διακινδύνευσε ποτέ τίποτα στην πολιτική του διαδρομή (αντίθετα με τον Τσόρτσιλ), που δεν ταυτίστηκε ποτέ με μια ριζοσπαστική ιδέα, που κινήθηκε πάντοτε στη θαλπωρή, και γεύτηκε τα ποικίλα οφέλη, του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος. Ο ηγετικός λόγος αποκτά δραστικότητα από τα έργα, όχι τα λόγια.
Το δράμα μας όμως δεν τελειώνει εδώ. Αυτοί που ετοιμάζονται να κυβερνήσουν δεν είναι καλύτεροι. Ο Σαμαράς αντιπολιτεύεται σήμερα με τον ίδιο τρόπο που αντιπολιτευόταν ο Παπανδρέου χθες. "Πάγωμα μισθών" έλεγε ο Καραμανλής το 2009, "λεφτά υπάρχουν" απαντούσε ο Παπανδρέου. "Η χώρα χρεοκοπεί" λέει ο Παπανδρέου σήμερα, "εγώ θα διαπραγματευθώ καλύτερα με τους δανειστές" αντιτείνει ο Σαμαράς. Ιδού το μοτίβο της άμετρα συγκρουσιακής συμπεριφοράς που έχει επισωρεύσει τόσα προβλήματα στη χώρα. Οι πολιτικάντηδες των δύο κομμάτων εξουσίας χρονίως κυβερνούν και αντιπολιτεύονται με ομόλογο τρόπο. Πλήρες αδιέξοδο.
19 σχόλια:
Είπαμε, αγαπητέ κύριε Χαρίδημε: Ο Βαγγέλης είναι ακατάσχετος βερμπαλιστής. Είναι λογάς. Πάντοτε ήταν. Έτσι έζησε, μέχρι τώρα. Και έτσι θα παραμείνει μέχρι το τέλος του βίου του.
Ασχολείσαι πολύ περισσότερο από ό,τι πρέπει, με τα λεγόμενα του, αγαπητού Βαγγέλη, τα οποία στερούνται κάποιου επιστημονικού ή διανοουμενιστικού νοήματος, διότι δεν είναι ο επιστήμονας συνταγματολόγος, ή ο διανοούμενος Βαγγέλης Βενιζέλος, που μιλάει, αλλά ο πολιτικός Βαγγέλης Βενιζέλος.
Ως εκ τούτου, η ενασχόληση με το περιεχόμενο των λεγομένων του δεν βοηθάει σε κάτι και δεν μας δίδει κάτι το νέο, που να μην το ξέραμε. Και ο ίδιος, άλλωστε, δεν παίρνει τόσο σοβαρά τα εκάστοτε λεγόμενά του. Μόνον εσύ, αγαπητέ κύριε Χαρίδημε, το κάνεις αυτό! (Κσι συτό είναι κάπως παρεξηγήσιμο, όπως έχω ξαναγράψει).
Συγκρίνεις π.χ. τον Βαγγέλη με τον Τσώρτσιλλ. Ο Βαγγέλης ... Winston Churchill! Αν είναι δυνατόν. Ούτε που το έχει διανοηθεί κάτι τέτοιο. Και αυτή η αναφορά δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια διανοητική/λεκτική πιρουέτα του αγαπητού καθηγητή μου και τίποτε περισσότερο.
Η ουσία του πράγματος βρίσκεται σε αυτό που έχω γράψει ευθύς εξ αρχής, από τότε που έγινε αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του ΓΑΠ : Ο Βαγγέλης έθαψε κυριολεκτικά κάθε ηγετική του φιλοδοξία και την πολιτική του καριέρα, με αυτή του την πράξη. Αυτό το έχει αντιληφθεί και πριν από λίγο καιρό, το ομολόγησε δημοσίως. Μπήκε και αυτός (όπως και ο ΓΑΠ τον Μάϊο του 2010, αν και η αλήθεια είναι ότι ο Βαγγέλης την έκανε και τότε την κουτσουκέλα του, αφού φιλοτέχνησε νομοτεχνικά το κείμενο του Μνημονίου, αλλά τότε αυτό δεν φάνηκε, δημοσίως, και μπόρεσε να μην το χρεωθεί πολιτικά) στην διαδικασία των υπογραφών, οι οποίες δεν έχουν γυρισμό. Αυτό έπαθε με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, το οποίο υπέγραψε και στήριξε, κοινοβουλευτικά, σώζωντας την καταρρέουσα κυβέρνηση του ΓΑΠ.
Από εδώ και πέρα, το μοτίβο των τοποθετήσεών του θα είναι το ίδιο και μπορούμε να το προδιαγράψουμε όλοι εμείς που τον ξέρουμε από παλιά : Θα ακολουθήσει τον δρόμο του Ανδρέα Λοβέρδου και θα γίνει ο καλύτερος υμνητής της κατοχικής τρόϊκας των τοκογλυφικών δανειστών και του αβαθούς και δολοφονικού, για τις πραγματικές οικονομίες των χωρών της ευρωζώνης, ευρώ. Ήδη, μας είπε χθές αυτό που και οι ΓΑΠ, Πάγκαλος και Λοβέρδος μας είπαν στο παρελθόν : Ότι είναι ευτύχημα που ήλθε εδώ η τρόϊκα των δανειστών!
(Σε αυτό, άλλωστε, δεν διαφωνείς, αγαπητέ κύριε Χαρίδημε. Μας το έχεις πει και εσύ αυτό και ως εκ τούτου πρέπει να χαίρεσαι που βρήκες, έναν ακόμα ομοϊδεάτη).
Κατά τα άλλα, φταίει ο Φωτόπουλος, που λέει ότι θα μπλοκάρει την είσπραξη του νέου φόρου στα ακίνητα, ή ο Αντώνης Σαμαράς που δεν παραδίδει (πλήρως) τα όπλα στην τροϊκανή junta που εκπροσωπεί και υλοποιεί την ωμή και άμεση δικτατορία της διεθνούς μπατιροτραπεζοκρατίας του χρηματιστικού κεφαλαίου στην Ελλάδα.
Όταν ψηφίστηκε το Μεσοπρόθεσμο, είχα γράψει, σχολιάζοντας το κείμενο του κ. Πιστοφίδη, που είχε δημοσιεθεί σε αυτό εδώ το μπλογκ, ότι με την ψήφισή του "Wellcome to hell".
Τα ψέμματα τελείωσαν, για όλους : Η κόλαση είναι, ήδη, παρούσα. Και ο σώζων εαυτόν, σωθήτω...
Κ. Τσούκα,
Είδα όλη τη συνέντευξη Βενιζέλου στην οποία αναφέρεστε. Όταν ο υπερυπουργός ξεστόμισε «Αυτό που αμφισβητείται διεθνώς, αυτό που είναι πια ένα στερεότυπο αρνητικό για την Ελλάδα, είναι η ικανότητα όχι της κυβέρνησης, αλλά η ικανότητα της χώρας…." ανατρίχιασα!! Δεν πίστευα στα αυτιά μου! Το είπε με τόση βεβαιότητα. Λες και μας άνοιγε τα μάτια... Λες και μας ξεστράβωνε!!! Να ναι καλά ο υπερυπουργός! Είχαμε τον Πάγκαλο έως τώρα σχολιαστή - αναλυτή - διαφωτιστή... Τώρα έχουμε το Βενιζέλο... Μάλλον όταν γίνεται κάποιος αντιπρόεδρος... μεταμορφώνεται σε διανοούμενο!!!
Αλλά έχει και συνέχεια… Σήμερα 21/09/2011, υποστήριξε δημοσίως στο ελληνικό κοινοβούλιο: "Εάν δεν υπήρχε ο έλεγχος της τρόικας… σας το λέω μετά λόγου γνώσεως… Θα είχαμε δυστυχώς και πάλι ξωκείλει δημοσιονομικά… Ευτυχώς!!! Που έχουμε τεθεί υπό έλεγχο… γιατί έτσι μπορεί να τεθούμε και υπό εθνικό αυτοέλεγχο! Και να σωθούμε!" (τα θαυμαστικά υποδηλώνουν την έμφαση και το πάθος που μπορεί να παρατηρήσει κάποιος στο λόγο του υπερυπουργού) Ποιός ευθύνεται για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό; Ποιός ευθύνεται για την έλλειψη αυτοελέγχου; Τώρα πρεπει να ευχαριστούμε την τρόικα γιατί όλο το ΕΘΝΟΣ είναι ανίκανο να βάλει τάξη στα του οίκου του… όχι η κυβέρνηση. Αυτό προσπαθεί να μας εξηγήσει ο κ. Υπερυπουργός - φασίστας διαφωτιστής … Ή μήπως πρωθυπουργός; Αλήθεια πρωθυπουργό έχουμε; Που είναι; Ξέρει κανείς;
Αξίζει επίσης να ρίξουμε μια ματιά στο σημερινό editorial των Financial Times. Η ανάλυση τους είναι βαθιά ανησυχητική, και συννάμα αποστομωτική...
"Greece’s tragedy is made at home (τίτλος)
… an opportunity has emerged to detach the responsibilities of the Greeks from those of the eurozone as a whole. It should be grasped.
Athens will run out of cash in early October if the next tranche of the eurozone-IMF rescue loan is not disbursed. But no payments are due on Greek sovereign bonds until December. Domestic banks will no doubt roll over the small amounts of short-term treasury bills maturing in coming months. The victims of Athens’ empty coffers will be not bond markets but Greek public sector employees or benefit claimants. Responsibility for them rests with their own government only.
The troika can credibly threaten to withhold aid for three months. Unless Athens makes good on its promises, that is what it should do. If the Greek state stops paying salaries and pensions, that is a tragedy – but one of Athens’ own making, which others should not take it upon themselves to prevent. Not just because they can afford to – Greek middle class penury will not trigger a financial market meltdown – but because it could finally force the Greek political class to face the truth…
… the government has shied away from measures to wrest the economy away from the grip of the privileged few, in contrast with drastic if insufficient action on the fiscal deficit... Greece can only be rescued by a leader who owns up to this conflict – and sides with the outsiders. A failure to pay the state’s dues just might force a showdown. When politicians lack courage, the best help is a prod."
Η ευκαιρία για τους ξένους να μας ξεφορτωθούν... σημαίνει σεισμική δόνηση πόλλων πολιτικών ρίχτερ... Εάν δεν έχει υπάρχει ρευστό για να πληρωθούν οι ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ μισθοί και συντάξεις τότε η ευθύνη βαρύνει την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ… Λένε οι FT… Τι μπορεί άραγε να αντιτείνει κάποιος; Έαν δε μας ευσπλαχνίζεται η κυβέρνησή μας, γιατί να το κάνουν οι ψυχροί δανειστές μας; Του ξέφυγε του αντιπροέδρου μας να αναφερθεί και ίσως και να μας αναλύσει λεπτομερώς... την ανικανότητά τους...
Μονάχα η καταστροφή, υποστηρίζει ο αρχισυντάκτης, ίσως, κάνει τους "ηγέτες" μας να ξυπνήσουν… Αμφιβάλλω! Θα τρέχουν να κρυφτούν… Θα καταφέρουν να ξεφύγουν από τους εξαγριωμένους πολίτες; Ελπίζω όχι… Και να ξεφύγουν τώρα... από τα μελλοντικά βιβλία της ιστορίας δε θα ξεφύγουν στα οποία θα καταγραφούν ως οι πιο άθλιοι των αθλίων!
Μανώλης
Μην πείθεσαι, αγαπητέ Μανώλη, από την κινδυνολογία περί της έλλειψης χρημάτων. Τέτοια έλλειψη δεν υπάρχει. Μην ξεχνάς ότι αυτές τις ημέρες "οι λεβέντες" του ΟΔΔΗΧ δανείστηκαν με την διαδικασία των εντόκων γραμματίων πάνω από ένα δισ. € και πλήρωσαν 700 εκατομμύρια €, για τοκομερίδια ομολόγων. Ρευστό έχουν, για να πληρώσουν τους μισθούς. Και αν δεν έχουν, θα βρουν. Στην χειρότερη περίπτωσημ υπάρχουν τα κεφάλαια του ταμείου για τις τράπεζες. Θα τα πάρουν από εκεί.
Δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Ούτε και η όλη κατάσταση δίνει οποιαδήποτε ευκαιρία στους ευρωζωνίτες να πετάξουν έξω την Ελλάδα από την ευρωζώνη. (Βέβαια, η Ελλάδα δεν έπρεπε να εισέλθει σε αυτήν και φυσικά κάποια στιγμή πρέπει να βγει, αν συνεχισθεί αυτή η κατάσταση). Να την πετάξουν έξω δεν μπορούν, αν δεν θέλει η ίδια.
Μπορούν, όμως, να την υποχρεώσουν να μπει σε μια πρόωρη διαδικασία ελεγχόμενης πτώχευσης, εντός ευρωζώνης, ως συνέχεια της επιλεκτικής χρεωκοπίας στην οποία έχει εισέλθει, με την απόφαση των ευρωζωνιτών της 21/7/2011, πριν και χωρίς να ενεργοποιηθεί η απόφαση αυτή, η οποία - αν και ληστρική - φαίνεται ότι είναι καλύτερη από όσα ισχύουν τώρα, με το Μνημόνιο του Μαΐου του 2010.
Ποιό είναι αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο την τρόϊκα και τους δανειστές; Η μείωση του μισθολογικού κόστους του ελληνικού δημοσίου; Όχι δεν είναι αυτή η προτεραιότητά τους. (Όχι ότι δεν τους ενδιαφέρει καθόλου. Τους ενδιαφέρει. Αλλά θα μπορούσαν να παραβλέψουν τις "βενιζέλειες "παρασπονδίες", αν υπήρχαν τα σχετικά αντισταθμίσματα, που τους ενδιαφέρουν πολύ περισσότερο από τους μισθούς και τις συντάξεις του ελληνικού δημοσίου).
Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι το φιλέτο των αποκρατικοποιήσεων, τα ελληνικά ακίνητα, η ελληνική γη. Όσο η ελληνική πολιτική ελίτ δεν προχωρεί στις πωλήσεις της δημόσιας περιουσίας, η τρόϊκα των δανειστών θα πιέζει τους μισθούς και τις συντάξεις και θα απειλεί με την μη καταβολή των εκάστοτε δόσεων, προκειμένου να πιέζει πολιτικά τον ΓΑΠ και τον Βαγγέλη Βενιζέλο, καθώς και τον κάθε ΓΑΠ και τον κάθε Βαγγέλη Βενιζέλο, που θα βρεθούν αύριο στην θέση τους.
Αλλά οι κυβερνώντες, με την κατάσταση που επικρατεί στο Χρηματιστήριο και στην ελληνική κτηματαγορά, δεν μπορούν να πουλήσουν. Μπορούν μόνο να ξεπουλήσουν, σε τιμές εξευτελιστικές. Αν, όμως, αποφασίσουν να το κάνουν, πρέπει να βρουν υποτακτικούς, που θα συνεργήσουν σε αυτό. Και - από ό,τι φαίνεται - δεν τους έχουν βρει. Ο πρόεδρος του Ταμείου που συστάθηκε, με το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα, για την είσπραξη των εσόδων από τις αποκρατικοποιήσεις (ο καθηγητής μου στο Εργατικό Δίκαιο) Κουκιάδης υπήρξε σαφέστατος σε αυτό, λέγοντας ότι η κατάσταση στο Χρηματιστήριο δεν επιτρέπει, προς το παρόν, πωλήσεις της δημόσιας περιουσίας. Αυτό, όμως, ενδιαφέρει, εν μέρει και τους δανειστές. Και μάλιστα στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνην που ενδιαφέρει την κυβέρνηση.
Οι δανειστές δεν ενδιαφέρονται, οπωσδήποτε, να αγοράσουν οι ίδιοι όλα τα υπό πώληση (και μη εισέτι πωλούμενα). Ενδιαφέρονται, βέβαια και να αγοράσουν οι ίδιοι ουκ ολίγα από αυτά - και φυσικά μισοτιμής. Και εδώ βρίσκονται πολλοί εκ των δανειστών, σε σύγκρουση συμφερόντων με την κυβέρνηση. Αλλά, πέρα από αυτά, εκείνο, που τους ενδιαφέρει, είναι το γεγονός ότι δεν έχει μπει στο Ταμείο ούτε ένα λεπτό από την σχεδιασθείσα πώληση της δημόσιας περιουσίας (εξαιρουμένου του πακέτου μετοχών του ΟΤΕ στην Deutsche Telekom, που πωλήθηκε βάσει του νόμου που είχε ψηφισθεί επί κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή και έτσι ψευτοδικαιολογήθηκε η εξευτελιστική τιμή πώλησης του πακέτου - κανονικά, βέβαια, αυτοί που πούλησαν, σε αυτή την τιμή - αν θυμάμαι καλά, πρόκειται 8,00 € ανά μετοχή - είναι για φυλακή) και έτσι δεν μπορεί να αποπληρωθεί το μέρος του ελληνικού δημόσιου χρέους - αυτά τα 50 δισ. €, για τα οποία έχει γίνει τόσος λόγος -, που έχουν σχεδιάσει και προϋπολογίσει.
Γι' αυτό και πιέζουν τόσο φορτικά και θα συνεχίζουν να πιέζουν την ελληνική πολιτική ελίτ (τώρα τους ΓΑΠ και Βαγγέλη Βενιζέλο, αύριο τους επόμενους), με την σαρωτική συμπίεση των μισθών και των συντάξεων, επιβάλλοντας στην κυβέρνηση ένα πολιτικό στραγγαλισμό, ο οποίος αγγίζει τα όρια της αυτοκτονίας.
Και γι' αυτό ομιλούν για υπαγωγή της Ελλάδας σε μια πρόωρη διαδικασία πτώχευσης εντός ευρώ, αφήνοντας ανοικτό το παράθυρο και για άλλες λύσεις.
Φυσικά, οι δανειστές αποσκοπούν στο να σπάσουν το ηθικό του Βαγγέλη Βενιζέλου και του επιτελείου του, όπως έκαναν τον Απρίλιο - Μάϊο του 2010 με τον ΓΑΠ και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Και φυσικά το πέτυχαν πλήρως και με τον Βαγγέλη Βενιζέλο, όπως και τότε. Η ελληνική κυβερνητική άμυνα σαρώθηκε και η μπλόφα του αγαπητού Βαγγέλη στράφηκε μπούμερανγκ εις βάρος του.
Είναι πραγματική αυτή η απειλή; Μπορεί να είναι, λαμβανομένων υπόψη των δυσκολιών που έχουν, για να περάσουν το πακέτο της 21/7/2011. (Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση, πρέπει να συμφωνήσει και η ελληνική κυβέρνηση. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Όπως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση αυτή δεν έχει αντοχές και θα συμφωνήσει στο χειρότερο δυνατό σενάριο για την χώρα, που θα της υποβάλουν οι δανειστές και η ελεγχόμενη πτώχευση εντός ευρώ είναι ήδη σε εξέλιξη, όπως είπαμε, με την συμφωνία της 21/7/2011. Απλώς, τώρα την απειλούν με την μη ενεργοποίηση της συμφωνίας αυτής).
Μπορούν, επίσης, οι δανειστές πάρουν αποφάσεις, οι οποίες μπορεί να υποχρεώσουν την χώρα να αποφασίσει από μόνη της να βγει από την ευρωζώνη, δημιουργώντας στην Ελλάδα τις κατάλληλες συνθήκες, για μια τέτοια απόφαση. Για να ακολουθήσει στην συνέχεια η κονιορτοποίηση της Ιταλίας και της Ισπανίας και να δικαιολογηθεί η γερμανική έξοδος από την ευρωζώνη και η διάλυση της τελευταίας.
Μπορεί κάτι τέτοιο να έχει σχεδιασθεί; Ένα τμήμα των γερμανικών ελίτ παίζει με αυτό το σενάριο.
Η παρούσα, όμως, κυβέρνηση δεν παίζει με αυτό το σενάριο. Δεν έχει σκοπό να βγάλει την χώρα από την ευρωζώνη.
Είχε την ευκαιρία στα τέλη του 2009 και αντιμετώπισε το ενδεχόμενο να το κάνει (και όπως σωστά φοβήθηκαν εκείνη την εποχή οι διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές και η μπατιροτραπεζοκρατία), όπως αποκάλυψε ο ΓΑΠ στην Βουλή. όμως, πήρε την αντίθετη απόφαση, εξυπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα. Και μετά την λήψη μιας τέτοιας απόφασης, δεν υπάρχει γυρισμός. Όπως είπε ο Βαγγέλης, "ο λαός θα υπερασπιστεί το ευρώ" - εννοώντας ότι θα το υπερασπιστεί ο ίδιος και η κυβέρνηση στην οποία μετέχει.
Γι' αυτό και ο "λαός", για τον οποίο μιλάει ο αγαπητός Βαγγέλης, έχει μπει στην πρέσα και φυσικά - αν τους το επιτρέψει, άνευ αντιστάσεως, όπως επιθυμεί και ο αγαπητός κύριος Χαρίδημος - θα κιμαδοποιηθεί, άνευ δισταγμού...
Αγαπητέ Τάσσο,
Συμφωνώ με όσα λες περί εκποίησης της περιουσίας του ελληνικού λαού. Οι δανειστές περιμένουν να πάρουν ή τα ευρώ τους πίσω ή ένα κομμάτι - φιλέτο ελληνικής γης. Και ίσως και η κυβέρνηση προσπαθεί να καθυστερήσει εσκεμμένα. Παρόλα αυτά, η αδράνεια που έχει επιδείξει η κυβέρνηση τους τελευταιους μήνες είναι κατα τη γνώμη μου εγκληματική. Για να πάρουμε και ένα μετρο σύγκρισης, ας δούμε πώς αντιδράσανε άλλες κυβερνήσεις, π.χ. Ιρλανδίας και Πορτογαλίας. Το πρόγραμμα σύγκλισης στις εν λόγω χώρες προχωράει πολύ πιο ικανοποιητικά. Εδώ το πρόβλημα είνα πολιτικό, αναδεικνύει με τον πιο απογοητευτικό τρόπο την απίστευτη ανικανότητα της κυβέρνησης, αλλά και του πολιτικού συστήματος στο σύνολό του. Πραγματικά δε βλέπω φως στο τούνελ. Περισσότερα μέτρα λιτότητας θα σημαίνουν και διόγκωση της δυσαρέσκειας των πολιτων. Και εδώ είναι το πρόβλημα. Αντί ο Βενιζέλος και σία να προσπαθήσουν να υποστηρίξουν ηθικά τους πολίτες, υποστηρίζουν ξεδιάντρωπα ότι το ΕΘΝΟΣ είναι ανίκανο, ότι οι ΕΛΛΗΝΕΣ είναι ανάξιοι αυτοελέγχου, ότι η κυβέρνηση επικροτεί το μαστίγιο για να συμμορφωθουν οι ανυπάκουοι Ελλήνων. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να αντιμετωπίσει κανείς μια τέτοια κρίση και να ηγηθεί πολιτικά της χώρας. Αλλά η άθλια ρητορική οξύνει το πρόβλημα, κατά την ταπεινή μου γνώμη. Τελοσπάντων, ας περιμένουμε να δούμε...
Μανώλης
@TassosAnastassopoulos
Κατανοώ ότι με εκφράσεις όπως “τοκογλύφοι δανειστές”, “μπατιροτραπεζίτες” αλλά και με το γενικότερο ύφος των σχολίων σας, καυτηριάζετε την γενικότερη οικονομική, κοινωνική και ηθική κατάρρευση που επικρατεί στην Ελλάδα, την Ευρώπη αλλά και στο σύνολο του πλανήτη.
Επίσης διακρίνω την αιχμηρή κριτική σας για το οικονομικό μοντέλο του “παγκόσμιου αστικού καπιταλισμού” που έχει καταλάβει τον πλανήτη και οδήγησε σε αυτήν την κατάρρευση.
Θα συμφωνήσω μαζί σας, όπως επίσης συμφωνούν και πολλοί έγκριτοι οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι, πολιτικοί, κλπ,. Το μοντέλο της “μονόπολης” απέτυχε αλλά δυστυχώς ακόμα υφίσταται στον πλανήτη, και αυτή την στιγμή καλούμαστε να επιβιώσουμε (ως πολίτες και ως έθνος) παίζοντας με τους κανόνες που αυτό επιβάλει.
Από την άλλη όμως θυμάμαι, ότι στα πλαίσια αυτής της άθλιας παρτίδας μονόπολης, “γλεντήσαμε” μερικά δις €, προερχόμενα από φορολογούμενους ευρωπαίους πολίτες (σημερινούς δανειστές), που εισέρεαν με την μορφή κοινοτικών επιδοτήσεων από το ‘81 και μετά. Αν λοιπόν δεν θέλουμε να παίξουμε άλλο “μονόπολη” επειδή δεν μας αρέσουν πλέον οι κανόνες, που θα πρέπει να πάμε να στήσουμε μια δικιά μας δικαιότερη “μονόπολη”? Σε κάποιο άλλο πλανήτη ίσως? Θα παίζουμε μόνοι μας, αλλάζοντας το € με δραχμή και με οδηγό και προστάτη την υφιστάμενη ντόπια πολιτική ελίτ? (Εγώ μάλλον θα μείνω εδώ!)
Αναρωτιέμαι επίσης, γιατί σε άλλα σύγχρονα κράτη του πλανήτη (που και αυτά παίζουν στην ίδια άθλια παρτίδα της “μονόπολης”) η κατανομή του πλούτου που παράγεται, σίγουρα δεν είναι δίκαιη, αλλά είναι δικαιότερη από εδώ. Γιατί σε πολλές άλλες σύγχρονες κοινωνίες-κράτη, οι υπηρεσίες που λαμβάνει ο πολίτης από οποιασδήποτε μορφής Δημόσιους και Ιδιωτικούς οργανισμούς δεν είναι άριστες αλλά είναι σίγουρα καλύτερες από τις δικές μας?
Μήπως γιατί όταν κάποιοι άλλοι έπαιζαν “μονόπολη” όσο καλύτερα μπορούσαν (έστω και με αυτούς τους άθλιους κανόνες), εμείς (οι πολίτες αλλά κυρίως οι πολιτικοί) παίζαμε και συνεχίζουμε να παίζουμε “γκρινιάρη”? Μήπως λοιπόν, (αναφέρομαι σε προηγούμενο σχόλιό σας) τα αποτελέσματα οποιουδήποτε δημοψηφίσματος απλά θα αποτελούσαν είτε μια ευκαιρία να γκρινιάξουμε για άλλη μια φορά, είτε μια δικαιολογία για τους πολιτικούς “φωστήρες” του τόπου για να μην κάνουν αυτά που πρέπει να κάνουν?
Μήπως λοιπόν, αφού δεν μπορούμε να αλλάξουμε άμεσα τους κανόνες της “μονόπολης” θα έπρεπε απλά να μάθουμε να παίζουμε αποτελεσματικά?
Σίγουρα ο γιαλός στράβωσε, αλλά εμείς στραβά αρμενίζαμε χρόνια πριν στραβώσει ο γιαλός.
Ότι στραβά αρμενίζαμε είναι σίγουρο, αγαπητέ Peter. Και στραβά αρμενίσαμε όταν η χώρα εισήλθε στην ευρωζώνη το 2002 και έχασε τον έλεγχο στην άσκηση της νομισματικής της πολιτικής, αντικαθιστώντας την δραχμή με το ευρώ, χάνοντας τον έλεγχό της επί της εκδοτικής της τράπεζας και μετατρέποντας το χρέος της από ένα χρέος, που υπερέβαινε, κατά πολύ, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, το 100% του ΑΕΠ και ήταν εκφρασμένο, πριν από την ένταξη στην ευρωζώνη, σε ελεγχόμενο τοπικό και μαλακό νόμισμα, κατά 85% του συνολικού του ύψους (το υπόλοιπο ήταν εκφρασμένο σε ξένα νομίσματα) και το οποίο ήταν ευκολοδιαχειρίσιμο, ως προς την εξυπηρέτησή του, σε ένα χρέος που, με την ένταξη στην ευρωζώνη, μεταφράστηκε σε ένα μη ελεγχόμενο από την χώρα ξένο και σκληρό νόμισμα - το ευρώ, καθιστάμενο έτσι αδύνατο να εξυπηρετηθεί, αυτοδυνάμως, από την χώρα, υπό οποιοδήποτε σενάριο. Το χρέος αυτό θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί μόνον από την Ε.Κ.Τ., η οποία αντικατέστησε την Τράπεζα της Ελλάδος, ως εκδοτική τράπεζα της χώρας, πλην όμως η Ε.Κ.Τ. δεν βρίσκεται υπό τον έλεγχο των ελληνικών αρχών και δεν είχε, εκ των Συνθηκών της ευρωζώνης, τέτοια υποχρέωση. Ως εκ τούτου, το ελληνικό δημόσιο, το οποίο, πριν την ένταξή του στην ευρωζώνη, δεν ήταν χρεωκοπημένο, αφού έλεγχε την έκδοση της δραχμής και εξυπηρετούσε τα δάνεια που είχε λάβει, αφού αυτά ήταν δραχμικά δάνεια, κατέστη, ουσιαστικά (με το ίδιο ποσόν χρέους), χρεωκοπημένο, ήδη, από την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη, μόνο και μόνο επειδή άλλαξε η νομισματική βάση του χρέους αυτού.
Τυχαίνει, αγαπητέ Peter, να είμαι ένας από εκείνους, που, από εκείνη την εποχή, υπήρξα αντίθετος στην ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη, για τους ίδιους λόγους, που είμαι και σήμερα. Το ζήτημα δεν είναι ότι επιβεβαιώθηκε, έστω και αργά, για την θέση μου αυτή. Το ζήτημα είναι ότι υποφέρει η κοινωνία μας, εξ αιτίας αυτής της εγκληματικά εσφαλμένης στρατηγικής επιλογής που έκανε η μεγίστη πλειοψηφία της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ. Και φυσικά δεν είναι η ελληνική κοινωνία που φταίει, για την επιλογή αυτή και τούτο επειδή η κοινωνία παραπληροφορήθηκε και εξαπατήθηκε από αυτή την ελίτ – ιδιαίτερα από το ευρωπαϊστικό/κοσμοπολίτικο τμήμα της, το οποίο διακατεχόμενο από μια αφελή, έως βλακώδη παγκοσμιοποιητική λογική και από συναφή συμφέροντα οδήγησε την χώρα και την κοινωνία μας στην παρούσα καταστροφή (διότι περί αυτού πρόκειται).
Θα θυμάσαι, αγαπητέ Peter, ότι στα πολλαπλά debate, που έγιναν την εποχή της εντάξεως στης Ελλάδας στην ευρωζώνη, πέρα από όλα τα άλλα, ουδείς έθεσε στο τραπέζι το ζήτημα του ελληνικού δημοσίου χρέους. Ουδείς ενημέρωσε τον ελληνικό πληθυσμό, για το γεγονός ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, μετατρεπόμενο σε ευρώ, ήταν αδύνατο να εξυπηρετηθεί και ότι το ελληνικό δημόσιο ήταν ουσιαστικά υπό χρεωκοπία, η οποία, απλώς, ανέμενε την ώρα της εμφάνισής της.
Δεν γνώριζαν οι εντόπιοι (και οι Ευρωπαίοι) επαΐοντες ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, μετατρεπόμενο σε ευρώ καθιστούσε την χώρα μια χρεωκοπημένη χώρα;
Δεν γνώριζαν αυτοί που πούλησαν το ελληνικό δημόσιο χρέος στις διεθνείς γραφειοκρατικές αγορές ότι το ελληνικό δημόσιο, με την ένταξή του στην ευρωζώνη, ευρίσκετο, ουσιαστικά, υπό χρεωκοπία;
Δεν γνώριζαν αυτοί που αγόραζαν το ελληνικό δημόσιο χρέος ότι το ελληνικό δημόσιο, ουσιαστικά, είχε χρεωκοπήσει, με την μετατροπή της νομισματικής βάσης του χρέους του;
Δεν γνώριζαν αυτοί που έβαζαν την Ελλάδα στην ευρωζώνη ότι η Ελλάδα, με αυτή την αλλαγή της νομισματικής βάσης του δημόσιου χρέους της, ήταν υπό χρεωκοπία;
Όλοι αυτοί γνώριζαν πολύ καλά ότι η Ελλάδα, με αυτό το χρέος και με αυτή την μετατροπή της νομισματικής βάσης του χρέους της, τελούσε υπό αφανή χρεωκοπία. Και όμως, προχώρησαν και στην ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη και πούλησαν και αγόρασαν το ελληνικό χρέος.
Στον ελληνικό πληθυσμό, όμως, δεν είπαν τίποτε. Του το απέκρυψαν. Και καλά οι ξένοι. Αυτοί πές ότι είχαν τα δικά τους συμφέροντα να εξυπηρετήσουν. Οι εντόπιοι, όμως, και του το απέκρυψαν και τον παραμύθιασαν και δεν τον ρώτησαν, αφού δεν τόλμησαν να κάνουν δημοψήφισμα, με το ερώτημα για το εάν η Ελλάδα πρέπει να ενταχθεί στην ευρωζώνη, ή όχι (βέβαια και εάν τον ρωτούσαν, με την καταιγιστική και οργιαστική προπαγάνδα εξαπάτησης του εκλογικού σώματος, που είχε εξαπολυθεί τότε από την ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, θα επιτύγχαναν να εκμαιεύσουν την έγκριση του πληθυσμού, αλλά έχει σημασία το γεγονός ότι δεν τόλμησαν να κάνουν δημοψήφισμα για την ένταξη, ή μη, της Ελλάδας στην ευρωζώνη) και τώρα του ζητούν να πληρώσει τον λογαριασμό.
Ως εκ τούτου, είναι άδικο το να λέμε ότι φταίει ο ελληνικός πληθυσμός. Δεν φταίει, διότι ούτε τον ερώτησαν, ούτε του παρουσίασαν όλα τα δεδομένα σχετικά με την ένταξη της χώρας στην ευρωζώνη. Απλώς, προσπαθεί η ανίκανη και ηλίθια ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ (με προεξάρχουσα την πνευματική της συνιστώσα) να διαχύσει τις δικές της, τις αποκλειστικές της ευθύνες, σε όλον τον ελληνικό πληθυσμό και να τον καταστήσει συμμέτοχο της δικής της ευθύνης, προκειμένου να τον πείσουν να πληρώσει τον λογαριασμό, για χάρη της μπατιροτραπεζοκρατίας (που θα καταρρεύσει και θα κρατικοποιηθεί – έστω και προσωρινά) και του αβαθούς και δολοφονικού ευρώ.
Έτσι η Ελλάδα παγιδεύτηκε σε έναν φαύλο κύκλο αφερεγγυότητας, χαμηλής ανταγωνιστικότητας και ολοένα βαθύτερης ύφεσης. Με την επίδραση και της σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας που της επιβάλλουν οι δανειστές και η τροϊκανή junta που εκπροσωπεί την απόλυτη και ωμή δικτατορία της διεθνούς μπατιροτραπεζοκρατίας, δηλαδή του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, το δημόσιο χρέος οδεύει, γύρω στο 200% του ΑΕΠ. Για να γλυτώσει, η Ελλάδα πρέπει να ξεκινήσει μια διαδικασία πτώχευσης (και να διαπραγματευθεί) απειλώντας με μία διαδικασία ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και να επιστρέψει (όχι αναγκαία άμεσα - αυτό εξαρτάται από την διαπραγμάτευση) στην δραχμή.
Αυτή είναι η ωμή αλήθεια, αγαπητέ Peter, – όσο και αν προσπαθούν να την κρύψουν…
Καθότι αναφέρθηκε, το πρόβλημα μας είναι ακριβώς αυτό, το κράτος "δικαίου". Πριν λίγες ημέρες ο Έλληνας μαφιόζος Μ.Ψ. βγήκε με αναστολή γιατί η Ελληνική δικαιοσύνη θεωρεί ότι δεν θα προσπαθήσει να διαφύγει, κλπ κλπ κλπ. Άλλωστε έχει δείξει διαγωγή μέχρι σήμερα ο Μ.Ψ. ...
Άρα μέχρι να ασχοληθούν με τους ψωμιάδηδες, με τα αυθαίρετα των λάτσιδων κλπ... Εγώ οτι μπορώ να αρπάζω και όσο μπορώ να διαφεύγω θα το κάνω με όλη την χαρά μου γιατί απλούστατα αν τους πληρώσω κιόλας, θα είναι σαν να τους στηρίζω...
Δεν θα αποφύγω, όμως, αγαπητέ Peter, την ουσία της τοποθέτησής σου, η οποία έχει να κάνει με τον βασανιστικό εφιάλτη και τις εμμονές της ελληνικής πνευματικής ελίτ - και μάλιστα του "ευρωπαϊστικού"/κοσμοπολίτικου τμήματός της -, σχετικά με την ανάγκη για τις περίφημες διαρθρωτικές μεταβολές, που πρέπει να γίνουν (και οι οποίες θα έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και πολλά χρόνια) στην ελληνική οικονομία και κοινωνία. Δεν αρνούμαι την ανάγκη για ένα βαθύ μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, το οποίο η ελληνική κοινωνία και οικονομία χρειάζεται. Όμως, αυτό το πρόγραμμα (στο περιεχόμενό του δεν θα υπεισέλθω προς το παρόν) το βλέπω, μόνον μέσα από την οπτική γωνία του κοινωνικού μηχανικού και όχι ως ένα ελιτιστικό ιδεολόγημα.
Αυτόν τον δύσκολο καιρό (ξανα)διαβάζω τον πολυαγαπημένο μου διδάσκαλο Karl Popper και την πάντοτε επίκαιρη (ιδιαίτερα μάλιστα τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά) "Ανοικτή Κοινωνία", γύρω από τα ζητήματα κοινωνικής τεχνολογίας και κοινωνικής μηχανικής και κυριολεκτικά έχω καταληφθεί από έναν κλαυσίγελω, με τα καμώματα του "ευρωπαϊστικού"/κοσμοπολιτικού τμήματος της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, καθώς και την εμμονική προσπάθεια της πνευματικής της συνιστώσας, να δώσει μια "επιστημονική" και "φιλοσοφική" δικαίωση στις απίθανα καταστροφικές κακοτεχνίες στις οποίες αυτή η ελίτ προέβη (εν τη αφελεία της και μάλιστα προσπαθώντας να υπερασπίσει, μέσα από μια επίσης ιδεολογικοποίηση, κάποια πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα της εντόπιας και της διεθνούς μπατιροτραπεζοκρατίας), μέσα από τις οποίες η ελίτ αυτή προσπάθησε, ως κοινωνικός τεχνολόγος και κοινωνικός μηχανικός, να μεταχειρισθεί τα σύγχρονα μέσα και εργαλεία της κοινωνικής τεχνολογίας.
Στόχος και σκοπός του "ευρωπαϊστικού"/κοσμοπολιτικού τμήματος της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και της πνευματικής της συνιστώσας ήταν το να περάσει στον ελληνικό πληθυσμό και να τον πείσει να υιοθετήσει το μεταρρυθμιστικό της πρόγραμμα και τις "διαρθρωτικές μεταβολές" στο οικοδόμημα της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας, μεταχειριζόμενη το ιδεολόγημα του "εκσυγχρονισμού", συνδεόμενο με την "ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας" (δηλαδή την ένταξή της στην ευρωζώνη, η οποία κατέστη η νέα "Μεγάλη Ιδέα" του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού) και την "φιλελευθεροποίηση της οικονομίας" (δηλαδή τις αποκρατικοποιήσεις και την απελευθέρωση του χρηματοπιστωτικού τομέα).
Αυτοί ήσαν οι στόχοι, συνοπτικά μιλώντας, οι σκοποί και τα μέσα που χρησιμοποίησε η μεγίστη πλειοψηφία της ελληνικής πολιτικοοικονομικής και πνευματικής ελίτ (του "ευρωπαϊστικού/κοσμοπολιτικού τμήματός της), για να περάσει το μεταρρυθμιστικό πρόγραμμά της για τις διαρθρωτικές αλλαγές στην χώρα μας. Η αποτυχία της υπήρξε πλήρης, όπως, βλέπουμε τώρα. Και αυτή η αποτυχία οδηγεί την χώρα στην διάλυση. Το θέμα δεν είναι να κλάψουμε, ή να γελάσουμε, με αυτήν την εξέλιξη. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι να κατανοήσουμε το γιατί τα πράγματα ακολούθησαν αυτήν την καταστροφική, για τον τόπο και τον πληθυσμό του πορεία. Καθώς, επίσης, να δούμε το τι θα έπρεπε να γίνει, για να μην φθάσουμε σε αυτήν την διαλυτική για την κοινωνία μας εξέλιξη.
Η αιτία της τωρινής καταστροφής βρίσκεται στο απλούστατο γεγονός ότι η "ευρωπαϊστική"/κοσμοπολιτική μερίδα της ελληνικής ελίτ υπήρξε (και εξακολουθεί να παραμένει) ένας πολύ κακός κοινωνικός τεχνολόγος. (Αν ζούσε ο αείμνηστος και σεβαστός γέροντας - ο Κάρλ Πόππερ - θα χαμογελούσε μελαγχολικά)...
Στους δύο προηγούμενους σχολιασμούς μου, αγαπητέ Peter, δεν αναφέρθηκα τυχαία στην ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη, αναφέροντας ότι στραβά αρμενίσαμε από τότε που η Ελλάδα εισήλθε σε αυτήν το 2002. Η ένταξη αυτή υπήρξε μια τεράστια και συνάμα καταστροφική αστοχία κοινωνικής μηχανικής.
Δεν θέλω και δεν χρειάζεται να θεωρητικολογήσω, γύρω από αυτό το θέμα. Θα μείνω μόνο σε ζητήματα κοινωνικής μηχανικής.
Ο κάθε άξιος λόγου μεταρρυθμιστής, που διαθέτει έναν στοιχειώδη αυτοσεβασμό, λειτουργώντας, ως κοινωνικός μηχανικός και για λόγους καθαρά ορθολογιστικούς (δηλαδή για λόγους που δεν πρέπει να σχετίζονται με οποιεσδήποτε ιδεολογικές εμμονές) αυτό που πρέπει να εξετάσει, προβαίνοντας στον σχεδιασμό και στην διενέργεια των λειτουργικών/διαρθρωτικών μετατροπών/αλλαγών στο κοινωνικό οικοδόμημα, είναι το εάν τα όργανα και τα εργαλεία της κοινωνικής τεχνολογίας, που διαθέτει και ο σχεδιασμός στον οποίον προβαίνει, συνάδουν με την διατηρησιμότητα του κοινωνικού οικοδομήματος, ως συνόλου, μετά την διενέργεια αυτών των όποιων διαρθρωτικών αλλαγών/μετατροπών, ή εάν απειλούν την στατικότητα του κοινωνικού οικοδομήματος. Εάν, δηλαδή, το οδηγούν στην κατάρρευση, ή όχι.
Επίσης, απαραίτητο είναι να διαπιστωθούν εκείνα τα στοιχεία, τα οποία θα (ή μπορούν να) οδηγήσουν το οικοδόμημα στην κατάρρευση, προκειμένου να αποφευχθεί μια τέτοια εξέλιξη.
(Και φυσικά, αν και όταν αυτή η κατάρρευση επισυμβεί, να μπορούν οι κοινωνικοί μηχανικοί να διαπιστώσουν τις αιτίες τις κατάρρευσης, απομονώνοντας όλα τα επι μέρους δευτερεύοντα στοιχεία, που συσκοτίζουν τις ουσιαστικές αιτίες της κατάρρευσης).
Από όσα έγραψα, αγαπητέ Peter, στα δύο τελευταία μου σχόλια της 22/9/2011, οι αιτίες της τωρινής καταστροφής είναι σαφέστατες :
Αφαιρώντας, όλα τα δευτερεύοντα στοιχεία, που δεν έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην σημερινή καταστροφή, δηλαδή στην προϊούσα κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας και την επαπειλούμενη κατάρρευση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, ο σύγχρονος και απροκατάληπτος κοινωνικός μηχανικός εύκολα αντιλαμβάνεται ότι η αιτία της παρούσας καταστροφικής εξέλιξης έχει να κάνει με το γεγονός ότι η ελληνική ελίτ, ως ένας αφελής, βλακώδης και κάκιστος κοινωνικός μηχανικός, δεν διείδε τον καταστροφικό συνδυασμό (και την καταστροφική επίδραση στην στατικότητα του ελληνικού κοινωνικού οικοδομήματος) της ένταξης της χώρας στην ευρωζώνη, με την υιοθέτηση ενός σκληρού νομίσματος, επί του οποίου η χώρα δεν ασκούσε πλέον κανένα έλεγχο και την μετατροπή της νομισματικής βάσης του τεράστιου ελληνικού δημόσιου χρέους, το οποίο, μετατρεπόμενο από δραχμικό σε χρέος σε ευρώ, δεν μπορούσε πλέον να αποπληρωθεί, αυτοδυνάμως, από τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, καθιστώντας την Ελλάδα μια χώρα υπό αφανή χρεωκοπία, η οποία θα επισυνέβαινε όταν ωρίμαζαν οι συνθήκες. Όταν, δηλαδή, η ευρωζώνη και η Ελλάδα θα αντιμετώπιζαν μια μεσαίας εντάσεως παγκόσμια ύφεση, όπως αυτή που προέκυψε το 2008 με την κατάρρευση της αμερικανικής κτηματαγοράς, δηλαδή του καπιταλισμού - καζίνο (ή μονόπολυ, όπως εσύ τον αποκαλείς, αγαπητέ Peter).
Θυμίζω και πάλι, ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, πριν από την έταξη υπερέβαινε το 100% του ΑΕΠ της χώρας και όντας κατά 85% δραχμικό, δεν απειλούσε με χρεωκοπία την χώρα, αφού μπορούσε να χρηματοδοτηθεί και να αποληρωθεί με την καταφυγή στο εκδοτικό δικαίωμα της κεντρικής τράπεζας τη; χώρας, δηλαδή της Τράπεζας της Ελλάδας. Με την ένταξη στην ευρωζώνη (κατά σκανδαλώδη παράβαση των ίδιων των χαοτικών Συνθηκών που την ίδρυσαν) και με την αλλαγή της νομισματικής του βάσης, από την μαλακή δραχμή στο σκληρό και μη ελεγχόμενο ευρώ, το ίδιο ποσόν χρέους δεν μπορούσε να αποληρωθεί από την χώρα, η οποία κατέστη ουσιαστικά χρεωκοπημένη. Και εδώ, αγαπητέ Peter, ουδένα ρόλο έπαιξαν οι όποιες αδυναμίες του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού. Το οικοδόμημα θα κατέρρεε ούτως ή άλλως, εξ αιτίας αυτών των κοινωνικών μηχανικών αστοχιών, οι οποίες ήσαν παρούσες και άμεσα ορατές.
Και όμως, η ελληνική ελίτ διέπραξε αυτήν την καταστροφική κοινωνική μηχανική αστοχία, οδηγώντας τον ελληνικό πληθυσμό στην εξαθλίωση και στην πείνα και αποπειρώμενη να του χρεώσει τις βαρύτατες και ασήκωτες δικές τις ευθύνες, για την παρούσα καταστροφή, λέγοντάς του ότι φταίει αυτός και η μη πραγματοποίηση των "διαρθρωτικών μεταβολών" και όχι η δική της αφέλεια και βλακεία, ως κοινωνικού μεταρρυθμιστή και η απίστευτη ανικανότητά της, ως κοινωνικού μηχανικού.
Γι' αυτό και επαναλαμβάνω ότι ο σεβάσμιος διδάσκαλος Karl Popper θα χαμογελούσε μελαγχολικά, ως κοινωνικός μηχανικός, με όλα αυτά...
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα.
Τάσος Αναστασόπουλος
Αυτό που είπε ο Βενιζέλος : "ευτυχώς που έχει τον έλεγχο η Τρόικα για να έχουμε αυτοέλεγχο" μου θύμησε εκείνο το δουλοπρεπικό που είπε ο Σημίτης το 1996 μετά τα Ιμια : "ευχαριστώ τον πρόεδρο των ΗΠΑ κ. Κλίντον". Όλοι τους για μένα είναι δουλοπρεπείς και υποτακτικοί της Τρόικα και των Αμερικάνων. Αυτά που εφαρμόστηκαν στη Λατινική Αμερική τη δεκαετία 1960-1970 με στυγνό & δικτακτορικό μανδύα εφαρμόζονται στην Ελλάδα με δημοκρατικό συγγνώμη ήθελα να πω με σοσια(λη)στικό μανδύα
@ TassosAnastassopoulos
Αγαπητέ TassoAnastassopoule,
Όλες οι κοινωνικές και οικονομικές επιστήμες, αποτελούν επιστήμες που βασίζονται πρωτίστως σε στατιστικές παρατηρήσεις και στατιστικά μοντέλα μεγάλων πληθυσμών και εξάγουν πιθανολογικά συμπεράσματα. Κάθε σχολή αυτών των επιστημών και οι επιφανείς αντιπρόσωποί αυτών (από τον Hengels και τον Marx μέχρι τον Friedman, τον Keynes και τον Stiglitz) υποστηρίζουν πάντα μια κατάλληλη θεωρία. ώστε να οδηγηθεί η ανθρωπότητα σε κάποια Γη της Επαγγελίας. Κάθε μία από τις παραπάνω θεωρίες είναι λειτουργική μέσα στα πλαίσια των περιορισμών της, και πάντα υπό Κανονικές Συνθήκες. Στην πραγματικότητα όμως, Κανονικές Συνθήκες δεν υπάρχουν επί της γης. Αυτό που τελικά διαμορφώνει την πραγματικότητα αλλά και την εφαρμοσιμότητα κάθε σχολής «Κοινωνικής Μηχανικής» είναι ο αντίκτυπος του εξαιρετικά απρόβλεπτου, όπως θα έλεγε και ο Nassim Nicholas Taleb στον «Μαύρο Κύκνο» (σ.σ. διάβαζα αυτό το βιβλίο καθώς εξελίσσονταν η επανάσταση στο Αραβικό τόξο, και διαπίστωνα πόσο δίκιο έχει ο Taleb). Με άλλα λόγια πότε δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για κανένα αποτέλεσμα, όταν προσπαθούμε να εφαρμόσουμε θεωρίες-στατιστικά μοντέλα σε τεράστιους πληθυσμούς ανθρώπων. Έτσι, δεν ήταν διόλου δυνατόν να ήμασταν σίγουροι το 2001 για δύο πράγματα:
1. Αν η εισαγωγή μας στο € θα απέβαινε καταστροφική (αν και θα συμφωνήσω μαζί σου ότι 2001 δεν είμαστε καθόλου έτοιμοι για ένα σκληρό νόμισμα).
2. Αν η παραμονή μας στην Δραχμή τελικά θα οδηγούσε σε ανάπτυξη
Πάντως (ελπίζω να συμφωνήσει και εσύ), ανεξαρτήτως του δρόμο που θα διαλέγαμε το 2001, αν ακολουθούσαμε την μηδενιστική και διεφθαρμένη πολιτική (που ακολουθήσαμε) η κατάληξη θα ήταν μία. Καταστροφή.
Θέλω να καταλήξω, ότι πέρα από θεωρίες κυβερνητικής, τυχαία γεγονότα και οικονομικά μοντέλα η ποιότητα του ίδιου του ανθρώπου είναι αυτή που μπορεί να κάνει την διαφορά.
@ TassosAnastassopoulos
Έτσι, σχετικά πάντα με το βασανιστικό ερώτημα για το ποσοστό ευθύνης που αναλογεί στον ελληνικό λαό για το καντάντημά μας, θα πρέπει να σημειώσω ότι κάθε διαδικασία διαχείρισης (management) οργανισμών ή/και κρατών είναι μια διαδικασία top-down. Δηλαδή οι ιδέες, το όραμα και η ηθική διαχέονται πάντα από πάνω προς τα κάτω (το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι). Δυστυχώς η γενιά του πολυτεχνείου που ανέλαβε τις τύχες του τόπου από το 74 και μετά, απέτυχε να διαχύσει κάποιο όραμα στου Έλληνες, γι αυτό και θα πρέπει να αναλάβει το μεγαλύτερο ποσοστό της αποτυχίας. Αυτό όμως δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία για τους Έλληνες. Οι Έλληνες υπέκυψαν στην διαφθορά. Μιλάω για την διαφθορά των ηθικών αξιών, που εξυπηρετούν ορθολογικά την δυνατότητα συγκρότησης των ανθρώπινων κοινωνιών, και όχι για κάποια χριστιανική ή άλλη θρησκευτική ηθική. Αυτού του είδους η ηθική δεν απαιτεί υψηλή εκπαίδευση και κουλτούρα για να την αναγνωρίσει κάποιος. Είναι η ηθική του Σωκράτη που προυπάρχει μέσα στον άνθρωπο. Αυτή την ηθική απεμπόλησαν οι Έλληνες, υποκύπτοντας στην διαφθορά. Αντάλλαξαν βασικές αξίες για να πάρουν χάντρες, φτιασίδια και καθρεφτάκια ώστε να ικανοποιήσουν μια πλαστή ευδαιμονία. Και φυσικά, αφού θα ήταν ανόητο να κατηγορήσουμε τον διάβολο για διαφθορά, θα πρέπει να αναλάβουμε ως λαός την ευθύνη της διαφθοράς μας. Το κακό με τους λαούς είναι ότι στατιστικά αποτελούν το μέσο όρο (ευφυΐας, κουλτούρας, μόρφωσης, κλπ). Το ευτυχές είναι ότι η ιστορικά οι λαοί πάντα έκαναν αυτό που ήθελαν τελικά. Αν όμως έκαναν λάθος, το πλήρωναν πάντα ακριβά.
Η γενιά του Πολυτεχνείου, αγαπητέ Peter, δεν απέτυχε, μόνον, να διαχύσει κάποιο όραμα στον πληθυσμό της χώρας. Υπήρξε και διαχειριστικά ανίκανη. Το έχω ξαναγράψει και αλλού. Όσον αφορά την διαφθορά, πάντοτε, από καταβολής του ελληνικού κράτους, η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ υπήρξε διεφθαρμένη, ανάμεσα στα άλλα και λόγω της βυζαντινοοθωμανικής κληρονομιάς, που κουβαλάει ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός. (Όχι όλα τα μέλη της, αλλά κατά μεγάλη πλειοψηφία). Όμως, αυτό που διακρίνει την παλαιά ελίτ, από την παρούσα, είναι το γεγονός ότι η παλαιά ελίτ ήταν διαχειριστικά ικανή, διότι γνώριζε να διαφυλάσσει το "μαγαζί", που λέγεται "ΕΛΛΑΣ", για λόγους που είχαν να κάνουν - όχι μόνο με αυτό, αλλά και – με αυτό με αυτό που, συμβατικά, αποκαλούμε "πατριωτισμός", ακόμα και όταν αυτός ο "πατριωτισμός" προσδιορίζεται από το απλό συμφέρον εκείνων οι οποίοι διαχειρίζονταν αυτό το "μαγαζί". (Αυτό, πρακτικά, σημαίνει ότι, αν θέλεις να έχεις κέρδη από το "μαγαζί" πρέπει αυτό να μπορεί να λειτουργεί και να έχει κέρδη, από τα οποία, στην συνέχεια, θα μπορείς να παίρνεις την νόμιμη και την παράνομη "αποζημίωσή" σου).
Αυτή η πρωταρχική αίσθηση διαχείρισης, αυτή η αντίληψη επιβίωσης και αυτό το μίνιμουμ επίπεδο "πατριωτισμού", ήσαν ιδιότητες που, υπήρχαν στους παλαιούς εκπροσώπους της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ. Στην νέα γενιά, η οποία πήρε τα ηνία, μετά την αποχώρηση και του τελευταίου εκπροσώπου της παλαιάς γενιάς (του Ανδρέα Παπανδρέου) υποχώρησε αυτό το μέτρο της επιβιοτικής διαχείρισης του μαγαζιού, χωρίς, φυσικά, να υποχωρήσει και η αρπακτική διάθεση των μελών της (το αντίθετο, μάλιστα, οι αρπαγή έλαβε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις) και αυτό διότι ο επαρχιωτικός - αλλά και προστατευτικός, συνάμα - πατριωτισμός των παλαιών αντικαταστάθηκε από μια παγκοσμιοποιητική/κοσμοπολίτικη/"ευρωπαϊστική" αντίληψη, η οποία έλεγε ότι, με την - με οποιοδήποτε τρόπο - ένταξη της χώρας σε όλους, αδιακρίτως τους πολυμερείς διεθνείς θεσμούς, με προεξάρχοντα αυτόν της ευρωζώνης, η χώρα θα έμπαινε σε έναν αυτόματο πιλότο και μέσα σε ένα προστατευτικό δίκτυ προστασίας.
Με αυτήν την αφελή/παγκοσμιοποιητική και κοσμοπολίτικη αντίληψη πορεύτηκαν και φυσικά, βάζοντας την χώρα στην ευρωζώνη, χωρίς να πολυεξετάσουν τα κείμενα, τα οποία υπέγραφαν, ως εκπρόσωποι της χώρας, την οδήγησαν στην καταστροφή, εντάσσοντάς την στην ευρωζώνη.
Λες, αγαπητέ Peter, ότι το 2001 δεν ήταν δυνατόν να ήμαστε σίγουροι ότι η εισαγωγή στο ευρώ θα απέβαινε καταστροφική. Προφανώς, εννοείς ότι εκείνοι που πήραν την απόφαση να εντάξουν την Ελλάδα στην ευρωζώνη, έναντι οποιουδήποτε τιμήματος και χωρίς δεύτερη σκέψη, αποδεχόμενοι κάθε τι που επέβαλαν η Γερμανία και η Γαλλία (οι οποίες, κατά δήλωση του Γιάννη Στουρνάρα - αυτού του απίθανα ανίκανου πρώην μαρξιστή και περιφερόμενου γυρολόγου, ο οποίος ως πρόεδρος του ΙΟΒΕ ανοησιολογεί ακατάσχετα, προσπαθώντας να συγκαλύψει την καθοριστική συμβολή του στην εξελισσόμενη εκθεμελίωση του τόπου μας -, έκαναν ό,τι ήθελαν στην διαδικασία της σύνταξης των ιδρυτικών Συνθηκών), δηλαδή ο Κώστας Σημίτης και η «παρέα με τα καφέ παλτά», ο μακαρίτης ο Νίκος Θέμελης και οι διαπραγματευτές, - ήτοι ο Γιάννος Παπαντωνίου, ο Παναγιώτης Ιωακειμίδης, ο Γιάννης Στουρνάρας, καθώς και οι άλλοι αυτής της παρέας, δεν γνώριζαν ότι η ένταξη στην ευρωζώνη θ απέβαινε καταστροφική. Μπορεί να μην το γνώριζαν. Και πιθανότατα, δεν το γνώριζαν (τουλάχιστον όχι όλοι, ούτε καν οι περισσότεροι) - και αυτό το αποδέχομαι, επειδή δεν μου αρέσει η συνωμοσιολογία. Όφειλαν, όμως, να προβλέψουν, ή έστω να πιθανολογήσουν αυτή την εξέλιξη. Και δεν το έπραξαν αυτό οι ταγοί της ελληνικής κοινωνίας, όχι επειδή δεν είχαν μπροστά τους τα δεδομένα, τα οποία παρέπεμπαν στην καταστροφική εξέλιξη, που ακολούθησε την ένταξη της Ελλάδας στην ζώνη του ευρώ.
Δεν το έπραξαν, αγαπητέ Peter, επειδή αυτή η άγνοια κινδύνου, που επέδειξαν, υπήρξε προϊόν ιδεοληπτικής αφέλειας και αποτέλεσμα της συστηματικής προχειρότητας στην λήψη σοβαρών αποφάσεων, η οποία παραπέμπει σε μια απίστευτη διαχειριστική ανικανότητα, ακριβώς επειδή σκόπευαν να βάλουν την χώρα σε μια ζώνη σκληρού νομίσματος.
Πρέπει να σου πω ότι δεν μου αρέσει η θεωρητικολογία και η αοριστολογία και γι' αυτό συμφωνώ μαζύ σου, ως προς το ότι η διαχείρηση μεγάλων κοινωνικών συνόλων δεν είναι εύκολη, καθώς επίσης, ότι και οι προβλέψεις είναι πάντοτε επισφαλείς. Όπως. επίσης, συμφωνώ ότι, σε τελική ανάλυση, είναι οι άνθρωποι και η ποιότητά τους, που κάνουν την διαφορά. Με δεδομένο, φυσικά, οι άνθρωποι πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και ως ατομικές οντότητες, αλλά και μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο στο οποίο κινούνται και εντός του οποίου νοηματοδοτείται η ζωή τους. Γι' αυτό και πάντοτε επιμένω να αναφέρομαι στις κοινωνικές ομάδες, εντός των οποίων δραστηριοποιούνται οι άνθρωποι. Γι' αυτό και η επιμονή μου στο ρόλο των ελίτ, που διαχειρίζονται και αποφασίζουν για την τύχη των πληθυσμών/λαών. Και η αλήθεια είναι ότι η ηθική διάσταση της κοινωνικής δράσης των ανθρώπων και των κοινωνικών ομάδων έχει ουσιώδη αξία να εξετάζεται. Αυτό, όμως, δεν πρέπει να οδηγεί σε μονομερείς αναλύσεις, ή σε συγχύσεις διότι στις κοινωνίες και στην ιστορία τους, η όποια ηθική απαξία, δεν ταυτίζεται με την διαχειριστική απαξία. Έχουμε πολλά παραδείγματα ηθικά αξίων ανθρώπων και ομάδων, που υπήρξαν διαχειριστικά ανίκανοι/ανίκανες, όπως επίσης και ηθικά απαξιωμένων ανθρώπων και ομάδων, που υπήρξαν διαχειριστικά ικανοί/ικανές. (Κλασσικό παράδειγμα επιτυχημένης διαχείρισης, από μια άκρως ανήθικη ελίτ είναι το παράδειγμα της σύγχρονης γερμανικής ελίτ).
Όλα αυτά συνδέονται και με το όραμα - δηλαδή με το το κοινωνικό σχέδιο - που αυτοί/αυτές εφάρμοζαν και εφαρμόζουν).
Και η αλήθεια είναι ότι οι "δικοί" μας (η ελίτ του τόπου μας) και κακό σχέδιο είχαν και άσχημα το εφάρμοσαν και πολύ διεφθαρμένοι υπήρξαν.
(Και πως να μην ήσαν διεφθαρμένοι, αφού ο κ. Κώστας Σημίτης και η παρέα του τα έδωσαν όλα στην γερμανική ελίτ, προκειμένου να εντάξουν όπως-όπως την Ελλάδα στην ευρωζώνη; Και όταν λέω ότι τα έδωσαν όλα, κυριολεκτώ, αφού κάθε τι που έγινε στην Ελλάδα, κάθε έργο, κάθε μελέτη, κάθε πρόγραμμα, εκχωρήθηκε, κυρίως στην γερμανική οικονομική ελίτ, με πολλές μίζες κάτω από το τραπέζι, όπως έχει, ήδη, βγει στο φως της δημοσιότητας).
Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να τους δίνουμε ελαφρυντικά για τα πεπραγμένα τους. Ούτε και να διαχέουμε τις δικές τους βαρύτατες και ασήκωτες ευθύνες, για το παρόν χάλι στο οποίο περιήλθε η χώρα, εξ αιτίας των δικών τους αστοχιών...
Οι αστοχίες τους αυτές, αγαπητέ Peter και ονοματεπώνυμο έχουν και ήσαν προβλέψιμες, αρκεί κάποιος από αυτούς να έβλεπε λίγο πιο πέρα από την μύτη του και να μην ήταν πνευματικά οκνηρός, όπως ο κ. Κώστας Σημίτης και η καταστροφική παρέα του (Νίκος Θέμελης, Παναγιώτης Ιωακειμίδης, Γιάννης Στουρνάρας, Γιάννος Παπαντωνίου, Νίκος Χριστοδουλάκης, Λουκάς Παπαδήμος, Νίκος Μουζέλης, Γιώργος Πανταγιάς, Θεόδωρος Τσουκάτος, Τάσος Μαντέλης, Γκίκας Χαρδούβελης, Γκαργκάνας, Θεόδωρος Καρατζάς κλπ), αφού με την εφαρμογή της στρατηγικής επιλογής της ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη, ετίθετο σε λειτουργία ο βραδυφλεγής εκρηκτικός συνδυασμός της αντικατάστασης της μαλακής δραχμής, από το σκληρό ευρώ και του υπέρογκου δημόσιου χρέους, το οποίο, από ένα εν τοις πράγμασι, εικονικό, μαλακό και εξυπηρετούμενο αυτοδυνάμως από την χώρα χρέος, μετασχηματιζόταν, αυτομάτως, σε ένα σκληρό χρέος το οποίο γινόταν πραγματικό, απαιτητό και μη δυνάμενο να εξυπηρετηθεί από την χώρα μας, αφού η Ελλάδα έχασε την επιρροή της στην εκδοτική της τράπεζα και αδυνατούσε, με την ένταξή της στην ευρωζώνη, να τυπώσει χρήμα, προς εξυπηρέτηση των δανειακών τηης υποχρεώσεων.
Ένας από τους αγαπημένους μου πίνακες, που έχω χρησιμοποιήσει σε αρκετές συζητήσεις και έχω δημοσιεύσει και στο μπλογκ μου, για να δείξω την καταστροφική εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου χρέους, εντός της ευρωζώνης, είναι ο πίνακας για την αναχρηματοδότηση του χρέους αυτού, κατά την περίοδο 2000 - 2009, που είναι προϊόν της επεξεργασίας των Ισολογιστικών Στοιχείων του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, την περίοδο 2000 - 2008 και της Τραπέζης της Ελλάδος. Τον πίνακα αυτόν, μπορείς να τον δεις στο θέμα που έχω δημοσιεύσει στο μπλογκ μου, με τίτλο : «Η τοκογλυφική διάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους : Από το σύνολο των 345 δισ. €, τα 293 δισ. €, έως 310 δισ. € είναι πανωτόκια, ενώ το ποσόν που πραγματικά εισπράχθηκε φθάνει τα 35 δισ. €, έως 52 δισ. €» http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/06/345-293-310-35-52.html .
Η ουσία του πίνακα αυτού, σχετικά με την εξέλιξη του ελληνικού δημόσιου χρέους είναι πλήρως αποκαλυπτική της αμετροεπούς βλακείας της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και της διαχειριστικής της ανικανότητας, αλλά κυρίως της ανυπαρξίας οποιασδήποτε, έστω και μεσοπρόθεσμης πρόβλεψης των εξελίξεων, παρά το γεγονός ότι τα δεδομένα ήσαν μπροστά στα μάτια της. Τι δείχνει ο πίνακας; Δείχνει το απλούστατο και πασιφανέστατο γεγονός ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, εντός της ευρωζώνης, απέκτησε μια τέτοια δυναμική, η οποία ευθύς εξ αρχής υπήρξε ανεξέλεγκτη, παρά την ύπαρξη των δελεαστικών, για την ελίτ αυτή, "χαμηλών" επιτοκίων δανεισμού και παρά την ύπαρξη των όποιων πρωτογενών πλεονασμάτων παρήχθησαν - όταν αυτά παρήχθησαν για κάποια έτη - κατά την περίοδο αυτή, στην οποία το χρέος αυτό υπερδιπλασιάστηκε από 143,61 δισ. € το 2000, σε 298,52 δισ. € το 2009, εξυπηρετούμενο/αναχρηματοδοτούμενο μόνον με συνεχείς δανεισμούς, οι οποίοι το φούσκωναν επιτοκιακά/ανατοκιστικά, καθιστώντας το ένα ουσιαστικά πραγματικό και απαιτητό τοκογλυφικό χρέος, σε σκληρό και μη ελεγχόμενο από την χώρα νόμισμα.
Αυτή είναι η αιτία της χρεωκοπίας της χώρας, η οποία ήταν παρούσα από την πρώτη στιγμή που το ελληνικό δημόσιο χρέος άλλαξε την νομισματική του βάση και μετετράπη από δραχμικό χρέος, σε χρέος σε ευρώ. Το ελληνικό κράτος έφθασε να ξοδεύει το 2009, για την εξυπηρέτηση του χρέους, το 140% των εσόδων του και ουσιαστικά το 35% του ΑΕΠ της χώρας, ενώ το 2000 η εξυπηρέτηση του χρέους αντιστοιχούσε στο 17,4% του ΑΕΠ.
Η αιτία της διόγκωσης του χρέους αυτού είναι, επίσης, πασίδηλη : Το χρέος δεν διογκώθηκε επειδή το κράτος ήταν σπάταλο, αλλά επειδή άλλαξε την νομισματική βάση του χρέους του, το οποίο διογκώθηκε τοκογλυφικά και δεν μπορούσε να χρηματοδοτηθεί αυτοδυνάμως, είτε ο προϋπολογισμός είχε πρωτογενές αποτέλεσμα, είτε όχι, αφού το ελληνικό κράτος και τα ελλείμματά του έχουν μια ασήμαντη συνεισφορά στην διόγκωση του ελληνικού δημόσιου χρέους, της τάξεως των 34,75 δισ. €, κατά την δεκαετία 2000 - 2009. Όλο το υπόλοιπο ποσόν της διόγκωσης του χρέους, των 120,16 δισ. € υπήρξε καθαρά επιτοκιακό/ανατοκιστικό, δηλαδή τοκογλυφικό.
Αυτή είναι η απλή και ωμή αλήθεια, αγαπητέ Peter. Και αυτή η καταστροφική εξέλιξη ήταν προβλέψιμη, αφού ευθύς εξ αρχής υπήρχαν όλα τα δεδομένα που την υπεδείκνυαν.
Άλλωστε, ο τελευταίος εκπρόσωπος της παλαιάς ελληνικής πολιτικής ελίτ, ο Ανδρέας Παπανδρέου, λίγο πριν πεθάνει και εν όψει της δημιουργίας της ευρωζώνης και της θέλησης της ελληνικής ελίτ να ενταχθεί σε αυτήν, ως άριστος οικονομέτρης (και ένας εκ των θεμελιωτών της οικονομετρίας) που ήταν, προειδοποίησε, το 1995, τους επερχόμενους επιγόνους της παλαιάς ελίτ για την επικινδυνότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους, με την είσοδο της χώρας σε μια ζώνη σκληρού νομίσματος, λέγοντας, δημοσίως, ότι "Ή το έθνος θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει το έθνος".
Φυσικά, ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου (όσο και αν κάποιος διαφωνεί με την πολιτική του) είχε δίκιο. Δυστυχώς, οι ανίκανοι και πνευματικά οκνηροί διάδοχοί του δεν τον άκουσαν.
Με αποτέλεσμα τώρα το έθνος να κινδυνεύει να αφανισθεί από το χρέος...
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα.
Τάσος Αναστασόπουλος
Δημοσίευση σχολίου