Διάβασα το εκλογικό σας δισέλιδο, το περιεχόμενο του οποίου δεν θα χαρακτήριζα "ταπεινό". Αλήθεια πόσο ταπεινό είναι να πιστεύει κανείς για τον εαυτό του ή την ομάδα του, ότι είναι κατάλληλος να μεταρρυθμίσει μία κοινωνία της οποίας τη νοοτροπία απορρίπτει; Πόσο ταπεινή μπορεί να είναι η πίστη του ότι οι μεταρρυθμιστικές ιδέες του θα γίνουν αποδεκτές από την κοινωνία; Πόσο ταπεινό είναι να θέλει να τις εφαρμόσει, ενδεχομένως, "καλά και σώνει"; Κι αν πιστεύει ότι οι ιδέες του είναι σε κάθε περίπτωση σωστές, πόσο ταπεινή είναι αυτή η ίδια του η πίστη;
Κε Τσούκα, η Ελλάδα από το 2010 έχει μπει στον αυτόματο πιλότο της καταστροφής. Έχει ήδη υπογραφεί το 3ο Μνημόνιο και τα υποψήφια για την Κυβέρνηση κόμματα δεν ψελλίζουν καν ότι μπορεί να μην εφαρμοστεί, ούτε καν εν μέρει. Αντίθετα, όλα τα κόμματα επαίρονται ότι "αυτά ξέρουν", ότι αυτά "μπορούν καλύτερα" να εφαρμόσουν τις επαίσχυντες διατάξεις που ψήφισε το καλοκαίρι η Βουλή (παράδοξο, αλλά διάβασα τις διατάξεις και το χειρότερο όλων είναι ότι, λόγω ιδιότητας, τις κατάλαβα στη συντριπτική τους πλειοψηφία).
Δυστυχώς, μέσα στα παραπάνω κόμματα είναι και "Το Ποτάμι", του οποίου η φθορά υπάρχει ήδη καθώς ψήφισε διατάξεις που είναι σε βάρος της Κοινωνίας. Προσωπικά δεν θα έθετα ποτέ τις γνώσεις μου (αν υποτεθεί ότι έχω κάποιες) στην υπηρεσία-εφαρμογή του Μνημονίου. Για να ανατραπεί αυτό χρειάζονται άλλου είδους ικανότητες, όπως π.χ. ικανότητα του πολιτικού να ανορθώσει το ηθικό του Λαού, να τον κάνει να πιστέψει στις δυνάμεις του και να αποκτήσει αυτοπεποίθηση, να βρει τρόπους ώστε ακόμα και τα ελαττώματα της νοοτροπίας να τα θέσει στην υπηρεσία του Λαού κ.λπ. Κατά τη γνώμη μου δηλαδή αυτός ο πολιτικός πρέπει να ζυμωθεί με τον Λαό, να γίνει ένα με αυτόν, ώστε να γίνει παράδειγμα - πρότυπο. Οι αφ' υψηλού υποδείξεις και κατευθύνσεις, το στυλ "εγώ ξέρω" και "εσείς εκτελείτε", μας κούρασε και μας καταδίκασε στη μοίρα που ζούμε...
Τέλος, θα ήθελα να ρωτήσω πόσο έντιμο είναι για την επιστημονική κοινότητα να μην εγείρει επιστημονική συζήτηση για το νόμισμα. Πόσο έντιμο είναι να μην προσφέρουν τα Πανεπιστήμια μεταπτυχιακά ή διδακτορικά με αντικείμενο το θέμα του νομίσματος στην Ελλάδα; Αλήθεια, αν η λύση αποδειχθεί ότι είναι το εθνικό νόμισμα, πόσο έντιμο είναι και ποια η προσφορά των Πανεπιστημίων στην Κοινωνία (που τα συντηρεί με το αίμα της) να μην υπάρχουν σχετικές εργασίες όπου να παρουσιάζονται εκείνα τα αναγκαία εργαλεία για την άρση ή τον περιορισμό των συνεπειών μίας ενδεχόμενης αλλαγής νομίσματος; Αλλά ξέχασα: είναι ευκολότερο να εκτελούμε θεϊκές εντολές (το ευρώ είναι ο νέος μας Θεός, τα Μνημόνια οι νέες Δέκα Εντολές) από το να σκεφτόμαστε. Πάντα έτσι ήταν...
ΥΓ 1. Όπως είναι εύκολα φανερό για μένα ο Λαός έχει πρόσωπο. Δεν αποτελεί μάζα που άγεται και φέρεται. Έχει πρόσωπο, αξίζει κάθε προσοχής και κάθε τιμής, γιατί ό,τι είμαστε το οφείλουμε κυρίως σ' αυτόν. Όλοι. Και το ότι ο Λαός αξίζει κάθε προσφοράς δεν το λέω μόνο εγώ. Το λέει και η παρ. 3 του άρθρου 1 του Συντάγματος. ΥΓ 2. Σε κάθε περίπτωση σας εύχομαι κάθε επιτυχία. Έτσι θα βιώσετε και σεις την οικτρή -βουλευτική- πραγματικότητα, του "ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ", τη ζωή στο "μαντρί"...
Αγαπητέ Χρήστο από Ξάνθη, μακάρι το πρόβλημα να ήταν θέμα νομίσματος. Θα ήταν όλα πολύ απλά και εύκολα. Επειδή όμως έχουμε να κάνουμε με ζητήματα παραγωγικών δομών και μηχανισμών από την μία και νοοτροπίας από την άλλη, το ζήτημα γίνεται εξαιρετικά δύσκολο και περίπλοκο. Δυστυχώς στην Ελλάδα επικράτησε η ευκολία της καταγγελίας, της κατασκευής εχθρών και της ανοησιολογίας. Γι' αυτό και η έξοδος από την δίνη θα είναι χρονοβόρα και επίπονη.
Κε Βασίλη Τ. Το σχόλιό σας είναι χρήσιμο. Συμφωνώ κι εγώ ότι το ευρώ δεν είναι ούτε το μόνο ούτε ίσως το κυριότερο πρόβλημα της Ελλάδας. Το κυριότερο πρόβλημα νομίζω εστιάζεται στην έλλειψη ανθρώπινου πολιτικού κεφαλαίου. Στη σχετική με το νόμισμα παράγραφο απλώς ήθελα να καταδείξω την έλλειψη οποιουδήποτε διαλόγου σχετικά με το ζήτημα αυτό στην Ελλάδα. Και καλά, μία τέτοια συμπεριφορά από τους πολιτικούς είναι απολύτως αναμενόμενη... Απορώ όμως με την έλλειψη της επιστημονικής συζήτησης περί τούτου. Επίσης, επιστημονική συζήτηση δεν υπάρχει ούτε για το τι προηγείται, αν προηγείται κάτι: το νόμισμα ή η παραγωγή. Μπορεί, μακροπρόθεσμα, ένα σκληρό νόμισμα να βοηθήσει μία ισχνή παραγωγή ή μία αλλαγή σε εθνικό - μαλακότερο νόμισμα θα βοηθούσε περισσότερο την παραγωγή; Επίσης, δεν γνωρίζω να υπάρχουν εργασίες που αφορούν σε κράτη που ενδεχομένως πέρασαν από μεταπτώσεις νομισμάτων (π.χ. από μαλακό σε σκληρό και πάλι σε μαλακό, κ.ο.κ.). Συνοπτικά, λοιπόν, με τα παραπάνω, ήθελα να τονίσω ότι επιστήμονες που έχουν εμμονές άρνησης ορισμένων συζητήσεων δεν είναι επιστήμονες. Αναφορικά τώρα με την ελληνική νοοτροπία: Ως νοοτροπία θεωρώ το «μέσο τρόπο» (αν υπάρχει τέτοιος) με τον οποίο αναμένω να συμπεριφερθεί ο "μέσος" Έλληνας απέναντι σε ένα πρόβλημα. Αν είμαι προκατειλημμένος με αυτήν, τότε δεν αξίζει να αγωνιστώ για τίποτα, δεδομένου ότι αυτή είναι απίθανο ν' αλλάξει από προσπάθειες ενός (ανθρώπου, κόμματος, κυβέρνησης κλπ). Αντίθετα, όμως, νομίζω ότι η νοοτροπία του Έλληνα έχει και πλεονεκτήματα (ειδικά το στοιχείο της χαοτικής, αλλά συνήθως επιφανειακής σκέψης, που οδηγεί σε έξυπνες αλλά εν πολλοίς πρόχειρες λύσεις). Οι Έλληνες του εξωτερικού ΔΕΝ αλλάζουν νοοτροπία, προσαρμόζονται προσωρινά. Τούτο φαίνεται από τις ατομικές τους συμπεριφορές που εκδηλώνουν όταν έρχονται - επιστρέφουν στην Ελλάδα. Είναι συνήθως οι ίδιοι, ή πολλές φορές ολίγον χειρότεροι (μιλώ πάντα για τον «μέσο όρο» συμπεριφοράς). Η Ελληνική νοοτροπία δεν είναι μόνο άξια χλεύης αλλά αξίζει σεβασμού, διερεύνησης και αξιοποίησης, διότι αυτή βοήθησε την ελληνική κοινωνία να επιβιώνει χιλιάδες χρόνια τώρα... Επιπλέον, θα ήθελα να επισημάνω ότι η νοοτροπία σχετίζεται άμεσα με το στάδιο εξέλιξης του πολιτισμού κάθε κοινωνίας. Γι' αυτό ένας "ηγέτης" (δεν υιοθετώ τον όρο, δεν πιστεύω ότι οι κοινωνίες χρειάζονται τέτοιους, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση), μπορεί απλώς να εμπνεύσει ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ τις κοινωνίες, όχι να μεταβάλλει νοοτροπίες. Ως εκ τούτου, ως πολιτικό σύστημα δεν θα ήθελα να μένει στο να κατακρίνει την ελληνική νοοτροπία, αλλά θα ήθελα να την κάνει να δουλέψει υπέρ της κοινωνίας. (Πάντως, νομίζω ότι θα συμφωνήσετε στο ότι η νοοτροπία είναι καλό άλλοθι για ένα πολιτικό σύστημα που εξυπηρετεί μόνο συμφέροντα). Τέλος, αναφορικά με τα χαρακτηριστικά της εύκολης καταγγελίας και της ανοησιολογίας, θέλω να επισημάνω ότι αυτά είναι κοινά χαρακτηριστικά ΟΛΩΝ των κοινωνιών (ημεδαπών και αλλοδαπών). Πρόκειται πάλι για ένδειξη παιδείας και πολιτισμού, η οποία εκδηλώνεται ιδίως με την ψήφο. Ορίστε κανα δυο παραδείγματα: Ας δούμε το πολυδιαφημισμένο σύστημα παιδείας της Φινλανδίας: Πώς συνδυάζεται η πλέον πετυχημένη (;) παιδεία να οδηγεί σε 19% "Αληθινούς Φινλανδούς" (39 από τις 200 έδρες), δηλαδή σε ψήφο στους φασίστες Φινλανδούς; Τι σόι παιδεία είναι αυτή; Ή μήπως τελικά δεν αρκεί ΟΥΤΕ η παιδεία για να αλλάξει η νοοτροπία ενός λαού; Ομοίως στην Ευρωβουλή, όπου ένας απίθανος Εγγλέζος παππούς, που τον γνωρίσαμε όταν μίλησε εκεί ο Τσίπρας, είπε απευθυνόμενος στα μέλη της Ευρωβουλής (και στον Τσίπρα) ότι ένας στρατηγός θα σώσει την Ευρώπη, όπως έσωσε ο Πινοσέτ τη Χιλή. Αυτός ο σαλεμένος παππούς ψηφίστηκε στην πιο παλιά δημοκρατία της Ευρώπης, σε μία χώρα που έχει Κέμπριτζ και Οξφόρδη... Τελικά, όλοι οι μπαξέδες έχουν απ’ όλα. Απλώς στις χώρες του εξωτερικού που «ζηλεύουμε», το πρόβλημα λύθηκε ως έναν βαθμό, καθώς τέθηκαν εξ αρχής οι στόχοι, ανατέθηκαν ορθώς οι αρμοδιότητες σε διοικητικά όργανα και τέθηκαν πολλαπλές δικλείδες ασφαλείας. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και των παρατρεχάμενών τους, δεν έγινε ούτε αυτό.
4 σχόλια:
ΧΡΗΣΤΟΣ, ΞΑΝΘΗ
Διάβασα το εκλογικό σας δισέλιδο, το περιεχόμενο του οποίου δεν θα χαρακτήριζα "ταπεινό".
Αλήθεια πόσο ταπεινό είναι να πιστεύει κανείς για τον εαυτό του ή την ομάδα του, ότι είναι κατάλληλος να μεταρρυθμίσει μία κοινωνία της οποίας τη νοοτροπία απορρίπτει; Πόσο ταπεινή μπορεί να είναι η πίστη του ότι οι μεταρρυθμιστικές ιδέες του θα γίνουν αποδεκτές από την κοινωνία; Πόσο ταπεινό είναι να θέλει να τις εφαρμόσει, ενδεχομένως, "καλά και σώνει"; Κι αν πιστεύει ότι οι ιδέες του είναι σε κάθε περίπτωση σωστές, πόσο ταπεινή είναι αυτή η ίδια του η πίστη;
Κε Τσούκα, η Ελλάδα από το 2010 έχει μπει στον αυτόματο πιλότο της καταστροφής. Έχει ήδη υπογραφεί το 3ο Μνημόνιο και τα υποψήφια για την Κυβέρνηση κόμματα δεν ψελλίζουν καν ότι μπορεί να μην εφαρμοστεί, ούτε καν εν μέρει. Αντίθετα, όλα τα κόμματα επαίρονται ότι "αυτά ξέρουν", ότι αυτά "μπορούν καλύτερα" να εφαρμόσουν τις επαίσχυντες διατάξεις που ψήφισε το καλοκαίρι η Βουλή (παράδοξο, αλλά διάβασα τις διατάξεις και το χειρότερο όλων είναι ότι, λόγω ιδιότητας, τις κατάλαβα στη συντριπτική τους πλειοψηφία).
Δυστυχώς, μέσα στα παραπάνω κόμματα είναι και "Το Ποτάμι", του οποίου η φθορά υπάρχει ήδη καθώς ψήφισε διατάξεις που είναι σε βάρος της Κοινωνίας. Προσωπικά δεν θα έθετα ποτέ τις γνώσεις μου (αν υποτεθεί ότι έχω κάποιες) στην υπηρεσία-εφαρμογή του Μνημονίου. Για να ανατραπεί αυτό χρειάζονται άλλου είδους ικανότητες, όπως π.χ. ικανότητα του πολιτικού να ανορθώσει το ηθικό του Λαού, να τον κάνει να πιστέψει στις δυνάμεις του και να αποκτήσει αυτοπεποίθηση, να βρει τρόπους ώστε ακόμα και τα ελαττώματα της νοοτροπίας να τα θέσει στην υπηρεσία του Λαού κ.λπ. Κατά τη γνώμη μου δηλαδή αυτός ο πολιτικός πρέπει να ζυμωθεί με τον Λαό, να γίνει ένα με αυτόν, ώστε να γίνει παράδειγμα - πρότυπο. Οι αφ' υψηλού υποδείξεις και κατευθύνσεις, το στυλ "εγώ ξέρω" και "εσείς εκτελείτε", μας κούρασε και μας καταδίκασε στη μοίρα που ζούμε...
Τέλος, θα ήθελα να ρωτήσω πόσο έντιμο είναι για την επιστημονική κοινότητα να μην εγείρει επιστημονική συζήτηση για το νόμισμα. Πόσο έντιμο είναι να μην προσφέρουν τα Πανεπιστήμια μεταπτυχιακά ή διδακτορικά με αντικείμενο το θέμα του νομίσματος στην Ελλάδα; Αλήθεια, αν η λύση αποδειχθεί ότι είναι το εθνικό νόμισμα, πόσο έντιμο είναι και ποια η προσφορά των Πανεπιστημίων στην Κοινωνία (που τα συντηρεί με το αίμα της) να μην υπάρχουν σχετικές εργασίες όπου να παρουσιάζονται εκείνα τα αναγκαία εργαλεία για την άρση ή τον περιορισμό των συνεπειών μίας ενδεχόμενης αλλαγής νομίσματος; Αλλά ξέχασα: είναι ευκολότερο να εκτελούμε θεϊκές εντολές (το ευρώ είναι ο νέος μας Θεός, τα Μνημόνια οι νέες Δέκα Εντολές) από το να σκεφτόμαστε. Πάντα έτσι ήταν...
ΥΓ 1. Όπως είναι εύκολα φανερό για μένα ο Λαός έχει πρόσωπο. Δεν αποτελεί μάζα που άγεται και φέρεται. Έχει πρόσωπο, αξίζει κάθε προσοχής και κάθε τιμής, γιατί ό,τι είμαστε το οφείλουμε κυρίως σ' αυτόν. Όλοι. Και το ότι ο Λαός αξίζει κάθε προσφοράς δεν το λέω μόνο εγώ. Το λέει και η παρ. 3 του άρθρου 1 του Συντάγματος.
ΥΓ 2. Σε κάθε περίπτωση σας εύχομαι κάθε επιτυχία. Έτσι θα βιώσετε και σεις την οικτρή -βουλευτική- πραγματικότητα, του "ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ", τη ζωή στο "μαντρί"...
Καλη επιτυχια Κε Τσουκα.
Αγαπητέ Χρήστο από Ξάνθη, μακάρι το πρόβλημα να ήταν θέμα νομίσματος. Θα ήταν όλα πολύ απλά και εύκολα. Επειδή όμως έχουμε να κάνουμε με ζητήματα παραγωγικών δομών και μηχανισμών από την μία και νοοτροπίας από την άλλη, το ζήτημα γίνεται εξαιρετικά δύσκολο και περίπλοκο. Δυστυχώς στην Ελλάδα επικράτησε η ευκολία της καταγγελίας, της κατασκευής εχθρών και της ανοησιολογίας. Γι' αυτό και η έξοδος από την δίνη θα είναι χρονοβόρα και επίπονη.
Κύριε Τσούκα καλή σας επιτυχία.
Βασίλης Τ.
Κε Βασίλη Τ.
Το σχόλιό σας είναι χρήσιμο. Συμφωνώ κι εγώ ότι το ευρώ δεν είναι ούτε το μόνο ούτε ίσως το κυριότερο πρόβλημα της Ελλάδας. Το κυριότερο πρόβλημα νομίζω εστιάζεται στην έλλειψη ανθρώπινου πολιτικού κεφαλαίου. Στη σχετική με το νόμισμα παράγραφο απλώς ήθελα να καταδείξω την έλλειψη οποιουδήποτε διαλόγου σχετικά με το ζήτημα αυτό στην Ελλάδα. Και καλά, μία τέτοια συμπεριφορά από τους πολιτικούς είναι απολύτως αναμενόμενη... Απορώ όμως με την έλλειψη της επιστημονικής συζήτησης περί τούτου. Επίσης, επιστημονική συζήτηση δεν υπάρχει ούτε για το τι προηγείται, αν προηγείται κάτι: το νόμισμα ή η παραγωγή. Μπορεί, μακροπρόθεσμα, ένα σκληρό νόμισμα να βοηθήσει μία ισχνή παραγωγή ή μία αλλαγή σε εθνικό - μαλακότερο νόμισμα θα βοηθούσε περισσότερο την παραγωγή; Επίσης, δεν γνωρίζω να υπάρχουν εργασίες που αφορούν σε κράτη που ενδεχομένως πέρασαν από μεταπτώσεις νομισμάτων (π.χ. από μαλακό σε σκληρό και πάλι σε μαλακό, κ.ο.κ.). Συνοπτικά, λοιπόν, με τα παραπάνω, ήθελα να τονίσω ότι επιστήμονες που έχουν εμμονές άρνησης ορισμένων συζητήσεων δεν είναι επιστήμονες.
Αναφορικά τώρα με την ελληνική νοοτροπία: Ως νοοτροπία θεωρώ το «μέσο τρόπο» (αν υπάρχει τέτοιος) με τον οποίο αναμένω να συμπεριφερθεί ο "μέσος" Έλληνας απέναντι σε ένα πρόβλημα. Αν είμαι προκατειλημμένος με αυτήν, τότε δεν αξίζει να αγωνιστώ για τίποτα, δεδομένου ότι αυτή είναι απίθανο ν' αλλάξει από προσπάθειες ενός (ανθρώπου, κόμματος, κυβέρνησης κλπ). Αντίθετα, όμως, νομίζω ότι η νοοτροπία του Έλληνα έχει και πλεονεκτήματα (ειδικά το στοιχείο της χαοτικής, αλλά συνήθως επιφανειακής σκέψης, που οδηγεί σε έξυπνες αλλά εν πολλοίς πρόχειρες λύσεις). Οι Έλληνες του εξωτερικού ΔΕΝ αλλάζουν νοοτροπία, προσαρμόζονται προσωρινά. Τούτο φαίνεται από τις ατομικές τους συμπεριφορές που εκδηλώνουν όταν έρχονται - επιστρέφουν στην Ελλάδα. Είναι συνήθως οι ίδιοι, ή πολλές φορές ολίγον χειρότεροι (μιλώ πάντα για τον «μέσο όρο» συμπεριφοράς). Η Ελληνική νοοτροπία δεν είναι μόνο άξια χλεύης αλλά αξίζει σεβασμού, διερεύνησης και αξιοποίησης, διότι αυτή βοήθησε την ελληνική κοινωνία να επιβιώνει χιλιάδες χρόνια τώρα...
Επιπλέον, θα ήθελα να επισημάνω ότι η νοοτροπία σχετίζεται άμεσα με το στάδιο εξέλιξης του πολιτισμού κάθε κοινωνίας. Γι' αυτό ένας "ηγέτης" (δεν υιοθετώ τον όρο, δεν πιστεύω ότι οι κοινωνίες χρειάζονται τέτοιους, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση), μπορεί απλώς να εμπνεύσει ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ τις κοινωνίες, όχι να μεταβάλλει νοοτροπίες. Ως εκ τούτου, ως πολιτικό σύστημα δεν θα ήθελα να μένει στο να κατακρίνει την ελληνική νοοτροπία, αλλά θα ήθελα να την κάνει να δουλέψει υπέρ της κοινωνίας. (Πάντως, νομίζω ότι θα συμφωνήσετε στο ότι η νοοτροπία είναι καλό άλλοθι για ένα πολιτικό σύστημα που εξυπηρετεί μόνο συμφέροντα).
Τέλος, αναφορικά με τα χαρακτηριστικά της εύκολης καταγγελίας και της ανοησιολογίας, θέλω να επισημάνω ότι αυτά είναι κοινά χαρακτηριστικά ΟΛΩΝ των κοινωνιών (ημεδαπών και αλλοδαπών). Πρόκειται πάλι για ένδειξη παιδείας και πολιτισμού, η οποία εκδηλώνεται ιδίως με την ψήφο. Ορίστε κανα δυο παραδείγματα: Ας δούμε το πολυδιαφημισμένο σύστημα παιδείας της Φινλανδίας: Πώς συνδυάζεται η πλέον πετυχημένη (;) παιδεία να οδηγεί σε 19% "Αληθινούς Φινλανδούς" (39 από τις 200 έδρες), δηλαδή σε ψήφο στους φασίστες Φινλανδούς; Τι σόι παιδεία είναι αυτή; Ή μήπως τελικά δεν αρκεί ΟΥΤΕ η παιδεία για να αλλάξει η νοοτροπία ενός λαού; Ομοίως στην Ευρωβουλή, όπου ένας απίθανος Εγγλέζος παππούς, που τον γνωρίσαμε όταν μίλησε εκεί ο Τσίπρας, είπε απευθυνόμενος στα μέλη της Ευρωβουλής (και στον Τσίπρα) ότι ένας στρατηγός θα σώσει την Ευρώπη, όπως έσωσε ο Πινοσέτ τη Χιλή. Αυτός ο σαλεμένος παππούς ψηφίστηκε στην πιο παλιά δημοκρατία της Ευρώπης, σε μία χώρα που έχει Κέμπριτζ και Οξφόρδη...
Τελικά, όλοι οι μπαξέδες έχουν απ’ όλα. Απλώς στις χώρες του εξωτερικού που «ζηλεύουμε», το πρόβλημα λύθηκε ως έναν βαθμό, καθώς τέθηκαν εξ αρχής οι στόχοι, ανατέθηκαν ορθώς οι αρμοδιότητες σε διοικητικά όργανα και τέθηκαν πολλαπλές δικλείδες ασφαλείας. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων και των παρατρεχάμενών τους, δεν έγινε ούτε αυτό.
Δημοσίευση σχολίου