Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Ποιος κυβερνά τη χώρα;



Ίσως επειδή το έχουμε συνηθίσει, περνά απαρατήρητο: το κυριότερο πρόβλημά μας είναι ο τρόπος του χειριζόμαστε τα προβλήματά μας. Σε αυτό το μετα-πρόβλημα εντοπίζεται η πηγή της κακοδαιμονίας μας. Ο τρόπος που χειριζόμαστε τα επίμαχα προβλήματα δημόσιας πολιτικής ενεργοποιεί, σχεδόν ανεπίγνωστα, το πλαίσιο μέσα στο οποίο αναζητούμε λύσεις. Ποια είναι τα διακριτά γνωρίσματα αυτού του τρόπου;
Πρώτον, επίμαχα θέματα δημόσιας πολιτικής γρήγορα μετατρέπονται σε ακραίες συγκρούσεις. Αντιτίθεσαι σε αλλαγές στην εργατική νομοθεσία; Καταλαμβάνεις το υπουργείο Εργασίας! Είσαι αγρότης και διαφωνείς με κυβερνητικές ρυθμίσεις; Καταλαμβάνεις τις εθνικές οδούς! Η διαμάχη δεν κλιμακώνεται· κορυφώνεται γρήγορα σε σύγκρουση.
Δεύτερον, ακόμα και επιμέρους θέματα (π.χ. τοπικά ή στενά επαγγελματικά) έχουν τη δυσανάλογα μεγάλη δυνατότητα να αναδειχθούν σε μείζονα πολιτικά ζητήματα που κερδίζουν την εθνική προσοχή. Τα σκουπίδια της Κερατέας και η απεργία των ταξιτζήδων είναι δύο τέτοια πρόσφατα παραδείγματα. Συνήθως, η εκτίναξη της διαμάχης σε σύγκρουση συνιστά επιλογή των διαμαρτυρομένων για να κερδίσουν, μέσω των λαϊκιστικών ΜΜΕ, εθνικό ακροατήριο και, άρα, να μεγιστοποιήσουν το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση.
Και τρίτον, το επίμαχο θέμα δημόσιας πολιτικής γρήγορα αποσπάται από το στενό πεδίο του και εξελίσσεται σε ένα ευρύτερο πρόβλημα νομιμότητας – σεβασμού της έννομης τάξης. Το πρόβλημα π.χ. με την πρόσφατη απεργία των ταξί ήταν ότι γρήγορα ξέφυγε από το αρχικό έναυσμα της διαμάχης (απελευθέρωση του επαγγέλματος) και εξελίχθηκε σε πράξεις παράνομης βίας.
Αν και τα τρία γνωρίσματα του ελλαδικού τρόπου διαχείρισης προβλημάτων είναι αλληλένδετα, το τρίτο είναι το σημαντικότερο, αφού υπονομεύει την ίδια την ύπαρξη του κράτους δικαίου. Δείγμα της θεσμικής υστέρησής μας είναι ότι διαρκώς ανακύπτει το ίδιο ερώτημα: ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο; Πώς διευθύνεται η χώρα; Συντεχνιακά ή θεσμικά; Κατά νόμον ή με βάση την ανέλεγκτη ισχύ των επιμέρους κοτζαμπάσηδων;
Δείτε τις πρόσφατες καταλήψεις των πανεπιστημίων, με αφορμή την ψήφιση του ρηξικέλευθου νόμου Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ. Η πρώτη κίνηση των αντιδρώντων φοιτητών ήταν να καταλάβουν τα πανεπιστήμια. Δεν κλιμακώνουν τη διαμαρτυρία τους, την κορυφώνουν ευθύς εξαρχής! Ποιο θα είναι τότε το επόμενο βήμα; Η βία, τι άλλο απομένει; Θα βρουν βεβαίως εντυπωσιοθηρικά ΜΜΕ που θα υποδαυλίσουν το θέμα, θα προκύψει ευρύτερο πολιτικό ζήτημα. Οι λαϊκιστές της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ θα εκφράσουν την «ανησυχία τους για την αναστάτωση», ενώ βουλευτές που θυμήθηκαν, μετά από χρόνια ετεροαπασχόλησης, ότι έχουν και την ιδιότητα του καθηγητή πανεπιστημίου (αγνώστων ακαδημαϊκών επιδόσεων) θα διατυπώσουν για μια ακόμη φορά τις επιφυλάξεις τους για το νόμο που οι ίδιοι ψήφισαν, και θα μας πουν κουτοπόνηρα ότι αυτοί είχαν προειδοποιήσει την υπουργό! Μήπως υπερβάλλω κ. Βούγια και κ. Καρτάλη;   
Η διαφωνία με το νόμο είναι θεμιτή. Μόνο που δεν βρισκόμαστε στο στάδιο της διαβούλευσης. Ο νόμος ψηφίστηκε. Απομένει η εφαρμογή του. Ή μήπως όχι; Μόνο σε μια χώρα με προβληματική σχέση με το νόμο αρχίζει η συζήτηση για το αν ο συγκεκριμένος νόμος θα εφαρμοστεί! Ιδού το μετα-πρόβλημα: ο μη σεβασμός της νομιμότητας, η περιφρόνηση των κανόνων του δημοκρατικού παιχνιδιού. Το αρχικό πρόβλημα μεταλλάσσεται: δεν συζητούμε πλέον κατά πόσον ο νόμος ρυθμίζει επαρκώς τα συναφή προβλήματα, αλλά το σεβασμό της έννομης τάξης. Αλλάξαμε θέμα (και λογικό επίπεδο).   
Αν η ακρότητα των αντιδράσεων χαρακτηρίζει τους φοιτητές των παρατάξεων, η θρασύτητα και η πονηρία διακρίνουν τους πανεπιστημιακούς ψευδο-ηγέτες. Μετά την κατάθεση του νομοσχεδίου στη Βουλή, η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών ομοφώνως διαμήνυσε στην κυβέρνηση «πως ακόμα και αν ψηφίσει το νομοσχέδιο πραξικοπηματικά, δεν θα προχωρήσουμε στην εφαρμογή του […]».. Μήπως ήταν μια θαρραλέα πράξη πολιτικής ανυπακοής; Αστειεύεστε; Τέτοιες πράξεις χρειάζονται κότσια, αφού ο ανυπάκουος εν γνώσει του υιοθετεί μορφές αντιπαράθεσης που επισύρουν κυρώσεις. Για τζάμπα μάγκες πρόκειται, οι οποίοι πληρώνονται ακόμη κι όταν απεργούν!
Όταν το θράσος είναι ατελέσφορο, επιλέγεται το θεσμικ 72; αντάρτικο μέσω τρίτων. Θαυμάστε την οργουελική γλώσσα της πρόσφατης ανακοίνωσης της ίδιας Συγκλήτου. Αφενός μεν καλεί, με αγωνιστική φρασεολογία, τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας «να στηρίξουν τη λειτουργία του πανεπιστημίου», αφετέρου δε εμμέσως την καταλύει - αναβάλλει τις εξετάσεις ως τις 9-9-2011, προσκαλώντας έτσι έμμεσα τους φοιτητές να καταλάβουν τα πανεπιστήμια!
Η ανευθυνότητα είναι πρωτοφανής: μεταθέτουν τις εξετάσεις, άρα συμπιέζουν το χρόνο διδασκαλίας, με προφανή κίνδυνο να χαθεί το εξάμηνο αν δεν συμπληρωθούν οι απαιτούμενες από το νόμο 13 εβδομάδες. Πώς το δικαιολόγησαν; Επισήμως, σιωπή. Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, ωστόσο, γνωστός για τα «αντιεξουσιαστικά» (όσο και «αντιμνημονιακά») αισθήματά του, ήταν λιγότερο συγκρατημένος: «Οι φοιτητές θα αποφασίσουν για το εάν θα μετατεθεί η εξεταστική. Δεν μπορούν οι πρυτάνεις ή η Σύγκλητος να αποφασίσουν για το χρόνο, γιατί οι φοιτητές αποφασίζουν εάν θα συμμετέχουν», είπε ο κ. Πελεγρίνης!
Δεν ξέρω αν συνειδητοποίησε πόσο απο-καλυπτικός ήταν. Μας έκανε να καταλάβουμε ότι: στα «λαϊκοδημοκρατικά» πανεπιστήμια της πλάκας οι φοιτητές επιλέγουν πότε θα εξετασθούν, αφού όλα είναι μπάχαλο. Τα ανθρωπάκια που παριστάνουν τους ηγέτες αδυνατούν να αρθούν στο ύψος του αξιώματός τους – σέρνονται πίσω από αυτούς που θα ’πρεπε να παιδαγωγούν, όταν δεν τους προτρέπουν σε παράνομες πράξεις. Μια χώρα που παρέδωσε τα πανεπιστήμιά της στις κομματικές νεολαίες, δεν πρέπει να εκπλήσσεται αν αυτά τα διοικούν οι Πελεγρίνηδες! Όλα έχουν το κόστος τους.

6 σχόλια:

TassosAnastassopoulos είπε...

Το ερώτημα, που θέτετε, δια του τίτλου του παρόντος πονήματός σας αγαπητέ κύριε Χαρίδημε, είναι περιττό, διότι γνωρίζετε πολύ καλά το ποιός κυβερνά την χώρα μας.

Η Ελλάδα έχει υπαχθεί - όσο και αν επιθυμείτε να το ξεχνάτε και σεις ο ίδιος, αλλά και να μην το ενθυμούνται οι αναγνώστες σας - στην ωμή και άμεση δικτατορία του ευρωπαϊκού και διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και της ελίτ που το διαχειρίζεται, με άμεση ευθύνη της παρούσας εκλεγμένης κυβέρνησης του ευήθους ΓΑΠ. Την κυβερνούν, δηλαδή οι δανειστές της και οι εκπρόσωποί τους που εμφανίζονται, ως "εταίροι", ενώ η παραδούσα τα κλειδιά της διακυβέρνησης του τόπου, κυβέρνηση μετετράπη, οικεία βουλήσει, σε επιτροπή επιστατών των εντολών των πραγματικών αφεντικών του τόπου, ήτοι σε μια κυβέρνηση Quislings, όπως, επίσης, γνωρίζετε.

Άλλωστε, την 4η Αυγούστου του 2010, με το γνωστό τοις πάσι άρθρο σας "Φον Φούφουτοι ή κατσαπλιάδες" http://htsoukas.blogspot.com/2010/08/blog-post.html, χαιρετήσατε, ενθουσιωδώς, την υπαγωγή της χώρας στην άμεση διακυβέρνηση των εξωτερικών δανειστών της - αν και υπό το βάρος της κριτικής που σας ασκήθηκε, στην συνέχεια υποχρεωθήκατε να μετριάσετε τον ενθουσιασμό σας αυτόν, αφού αποδεχτήκατε ότι απωλέσθη - έστω προσωρινώς - η αυτοκυβέρνηση της ελληνικής Πολιτείας και ότι "φυσικά μια αυτοκυβερνώμενη πολιτεία δεν μπορεί να διοικείται από ξένους εσαεί", όπως αναφέρετε σε σχετική σχολιαστική σας παρέμβαση στις 11/8/2011.

Καλόν, λοιπόν, είναι να μην κάνετε (με έναν οργουελλιανό τρόπο, τον οποίον χρεώνετε σε αυτούς, που εμπράκτως, διαφωνούν με τους κατακτητές και τους υποτακτικούς τους και αντιστέκονται σε αυτούς) τον ανήξερο. Γνωρίζετε πολύ καλά και έχετε, δυστυχώς, επιλέξει στρατόπεδο...

(Ούτε και έχει μεγάλη σημασία το αν εγώ - ή οποιοσδήποτε άλλος - διαφωνώ με τα μέσα και τους τρόπους εκδήλωσης αυτής της αντίστασης στους κατακτητές και τους υποτακτικούς τους. Κάποιες φορές αυτό που μετράει είναι αυτή η ίδια η αντίσταση, ως πράξη και κυρίως, ως συμβολισμός, όπως μας εδίδαξε ο - εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσών και ο ίδιος - Γρηγόριος Δικαίος στο Μανιάκι).

Η ελληνική κοινωνία, μέσα από την επερχόμενη καταστροφική και εξαθλιωτική λαίλαπα, που καταφθάνει και την οποία της επιφυλάσσουν οι ξένοι κατακτητές και οι αγκομαχούντες επιχώριοι υπηρέτες της, μέσα από την πείνα που θα ενσκήψει σε διευρυνόμενα στρώματα του πληθυσμού της χώρας - μετοίκων και εντοπίων -, μέσα και από τα λάθη της, θα βρει τον βηματισμό της.

Και τότε θα έλθει η ώρα του ολέθριου απολογισμού και - ίσως - της λογοδοσίας όλων εκείνων που οδήγησαν την χώρα σε αυτά τα χάλια....

TassosAnastassopoulos είπε...

ΥΓ : ΔΙΟΡΘΩΣΗ

Η σχολιαστική παρέμβασή σας, στο άρθρο που δημοσιεύσατε, με τίτλο : "Φον Φούφουτοι ή κατσαπλιάδες", έγινε στις 11/8/2010 και όχι στις 11/8/2011, που, εσφαλμένα, αναφέρω στο παραπάνω σχόλιό μου.

Panagiotis Atmatzidis είπε...

Τουλάχιστον σε ένα πράγμα συμφωνούμε όλοι: "Η χώρα είναι χάλια".

Τώρα μένει μόνο να βρούμε τι φταίει και πως να το διορθώσουμε.

TassosAnastassopoulos είπε...

Προφανώς, αγαπητέ κύριε Ατματζίδη, πρέπει να βρούμε το τι φταίει και να το διορθώσουμε, για τα χάλια στα οποία έχει περιέλθει η χώρα μας.

Αλλά αυτό πρέπει να το κάνουμε εμείς και όχι άλλοι, ανθ'ημών. Και τούτο επειδή αυτοί οι άλλοι (οι ξένοι) κυβερνήτες του τόπου μας αυτό που θα κάνουν και αυτό που θα "διορθώσουν" δεν θα είναι τίποτε περισσότερο από την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων. Και αυτό θα το πράξουν καθ΄ημών. Θα πράξουν, δηλαδή, όσα τους συμφέρουν, ακόμα και κυρίως, όταν αυτά που θα πράξουν θα στρέφονται, κατά των συμφερόντων μας.

Βέβαια, στον βαθμό που κάποια από τα δικά τους συμφέροντα ταυτίζονται (ή δεν συγκρούονται) με τα συμφέροντα του ελληνικού πληθυσμού, φαίνεται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα. (Και λέω ότι φαίνεται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα σε αυτήν την περίπτωση, διότι, στην πραγματικότητα αυτή η διαπίστωση είναι μόνον φαινομενολογική. Πρόβλημα υπάρχει και έχει να κάνει με το απλούστατο γεγονός ότι η ελληνική πολιτεία έχασε το αστικοδημοκρατικό - και υποτίθεται αναφαίρετο - δικαίωμά της να αυτοκυβερνάται, ασχέτως εάν δεν υφίσταται στην συγκεκριμένη περίπτωση μια σύγκρουση συμφερόντων, με χειροπιαστά πρακτικά αποτελέσματα).

Το πρακτικό πρόβλημα προκύπτει όταν τα συμφέροντα του ελληνικού πληθυσμού δεν ταυτίζονται, ή/και όταν έρχονται σε αντίθεση, με τα συμφέροντα των ξένων κατακτητών, οπότε φυσικά οι ξένοι τοποτηρητές των συμφερόντων των δανειστών της χώρας, φυσιολογικώς δρώντες, θα εξυπηρετήσουν τα δικά τους συμφέροντα και τα συμφέροντα των εντολέων τους και όχι, βέβαια, τα συμφέροντα των εντοπίων, τους οποίους κυβερνούν και διαφεντεύουν τις τύχες τους. Αυτό το απλούστατο γεγονός, που το διδάσκονται οι πρωτοετείς φοιτητές της κοινωνιολογίας και ευρύτερα όλων των κοινωνικών επιστημών, δεν χρειάζεται πολλή γνώση για να το αντιληφθεί κάποιος. Αρκούν τα διδάγματα της κοινής πείρας όλων μας.

Μια κλασσική περίπτωση ακραίας σύγκρουσης συμφερόντων έχουμε να αντιμετωπίσουμε στην περίπτωση της χώρας μας, της οποίας η διακυβέρνηση παραχωρήθηκε, αμαχητί, στους δανειστές της, από την εκλεγμένη κυβέρνησή του, δι' ενός πειρατικού hijacking, χωρίς να ερωτηθεί ο ελληνικός πληθυσμός και ενώ η εντολή που είχε δοθεί σε αυτήν την κυβέρνηση είχε ένα εντελώς διαφορετικό και αντίθετο περιεχόμενο από αυτά που έπραξε όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, συνεχίζοντας και ολοκληρώνοντας (είναι η αλήθεια) την ολέθρια επιχείρηση εξαπάτησης του ελληνικού πληθυσμού, την οποία διενήργησε το σύνολο του κοσμοπολίτικου/"ευρωπαϊστικού" τμήματος της ελληνικής πολιτικοοικονομικής και "πνευματικής" ελίτ, με την απατεωνίστικη προπαγάνδιση και πραγματοποίηση της ένταξης της χώρας μας στην θεσμικά χαοτική ΟΝΕ του σκληρού ευρώ.

Ας δούμε ένα βασικό και ουσιώδες στοιχείο αυτής της ακραίας σύγκρουση συμφερόντων, ανάμεσα στον ελληνικό πληθυσμό και στους πραγματικούς κυβερνήτες της χώρας μας, δηλαδή τους εκπροσώπους των δανειστών του ελληνικού δημοσίου, που ήλθαν εδώ με την εντολή να σώσουν το παραπαίον (όπως έχει ήδη αρχίσει να γίνεται εμφανές, παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες της ευρωγραφειοκρατίας να κρύψει από την προσοχή του κοινού αυτή την ωμή και σκληρή πραγματικότητα) χρηματοπιστωτικό σύστημα της Ευρώπης και να προσαρμόσουν, ως σύγχρονοι Προκρούστες, την ελληνική πραγματικότητα στις ανάγκες της διάσωσης των, εν τοις πράγμασι, πτωχευμένων ευρωπαϊκών τραπεζών :

Μέσα σε συνθήκες άφατου πανικού και με δεδομένη την βαθιά οικονομική ύφεση, που το 2009 πέρασε από τον Ατλαντικό στην Ευρώπη, η χώρα μας εμφάνισε στην οικονομία της όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά προβλήματα, τα οποία ήσαν αναμενόμενο να εμφανίσει, με την κατάργηση της δραχμής και την ένταξή της από την 1/1/2002 (δρομολογημένη από το 1999) στην νομισματική ένωση του ευρώ, δηλαδή σε μια ένωση ενός σκληρού νομίσματος, επί του οποίου ουδεμία επιρροή μπορούσε να ασκήσει.

TassosAnastassopoulos είπε...

Όλα αυτά, φυσικά, έγιναν χωρίς να ερωτηθεί ο ελληνικός πληθυσμός και χωρίς οι τότε κυβερνήτες, αλλά και η τότε αξιωματική και λοιπή αντιπολίτευση να του εξηγήσουν το τι σημαίνει η μετάβαση από ένα τοπικό, ελεγχόμενο και μαλακό νόμισμα, σε ένα υπερεθνικό/ξένο, μη ελεγχόμενο, σκληρό νόμισμα. Δηλαδή και τίποτε δεν του εξήγησαν και δεν διενήργησαν δημοψήφισμα για να τον ερωτήσουν και τον εξαπάτησαν με την διεξαγωγή μιας τεραστίων διαστάσεων προπαγάνδας, για να τον πείσουν, για την επερχόμενη (και ουσιαστικά ανυπόστατη) "αειφόρα ανάπτυξη", για την (απατηλή) "ανάπτυξη" και για την (ανύπαρκτη) "προστασία της χώρας από τις επιθέσεις των διεθνών κερδοσκόπων", που, υποτίθεται ότι εξασφάλιζε η κατάργηση της δραχμής και η ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη

Με δεδομένη την ένταξη της χώρας μας στην θεσμικά χαοτική ευρωζώνη και το σκληρό της νόμισμα και με την έλευση της διεθνούς ύφεσης, η επιδείνωση του δημοσιονομικού της ισοζυγίου ήταν απολύτως αναμενόμενη και φυσιολογική.

Πέραν τούτου, απολύτως φυσιολογική και αναμενόμενη ήταν και η αύξηση του δημόσιου χρέους της, το οποίο ήταν ήδη μεγάλο, ως ποσοστό του ΑΕΠ της χώρας ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν υπερέβη το 100% του ΑΕΠ, καθιστώντας απαγορευτική την ένταξη της χώρας μας στην ευρωζώνη, σύμφωνα με τα κριτήρια του ζουρλομανδύα της Συνθήκης του Μάαστριχτ, ένα γεγονός το οποίο, εγκληματικά και εν ψυχρώ, η ελληνική και η ευρωπαϊκή πολιτικοοικονομική ελίτ αγνόησαν και απέκρυψαν (με την επίκληση του επιχειρήματος ότι η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωζώνη ήταν μια πολιτική απόφαση), αν και το εγνώριζαν απολύτως.

Με αυτά δεδομένα και με επίσης δεδομένη την απαγόρευση διάσωσης χρεωκοπημένης χώρας της ευρωζώνης, σύμφωνα με το άρθρο 29 της Συνθήκης της Λισαβώνας, η χώρα μας, η οποία είχε καταστεί μια χώρα υπό χρεωκοπία, ήδη από την εποχή της ένταξής της στην ευρωζώνη,,δηλαδή από την περίοδο 1999 - 2002, όταν μετέτρεψε το δημόσιο χρέος της από ένα χρέος, κατά 85% μαλακό και δραχμικό, σε καθ΄ολοκληρίαν σε ένα χρέος, καθ' ολοκληρίαν, σε ξένο και σκληρό νόμισμα, έπρεπε τον Απρίλιο του 2010, ή να απειλήσει (και να κηρύξει) επιλεκτική στάση εξωτερικών πληρωμών, αρνούμενη να πληρώσει το ομόλογο που έληγε τον Μάϊο του 2010 και να προχωρήσει, ή να προβεί σε αυτόβουλη εκτύπωση ευρώ, αφού προηγουμένως (κηρύσσοντας την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης - γεγονός πρωτόγνωρο και μη προβλεπόμενο από τις Συνθήκες της ευρωζώνης -), καλούσε την Ε.Κ.Τ. να τυπώσει ευρώ προς πληρωμή των δανειακών υποχρεώσεων της χώρας.

Αντί αυτού οι δανειστές της χώρας (κυρίως το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα) προτίμησαν μια άλλη παρανομία, η οποία ήταν άκρως συμφέρουσα γι' αυτούς και τους διέσωζε από τον αφανισμό: Την δανειοδότηση του ελληνικού δημοσίου, με 110 δισ. €, για την εξασφάλιση της ομαλής ροής των καταβολών των δόσεων των ελληνικών ομολογιακών δανείων. Αποφάσισαν, λοιπόν, την διάσωση από την χρεωκοπία του ελληνικού δημοσίου, μια ενέργεια, η οποία αντείκειται στην Συνθήκη της Λισαβώνας.

Βέβαια, αυτή η "διάσωση της Ελλάδας" είναι ψευδεπίγραφη. Πρόκειται για "διάσωση του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος" και τίποτε περισσότερο. Αυτοί (το ευρωπαϊκό, κυρίως, αλλά και το ευρύτερα διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα) που αγόρασαν το ελληνικό δημόσιο χρέος, που τους πούλησαν, από το 2002 και μετά, η κυβέρνηση του ολέθριου και πνευματικά νωθρού Κώστα Σημίτη και οι επόμενες κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή και του ΓΑΠ, γνώριζαν ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος, με την μετατροπή του σε χρέος σε ευρώ, κατέστη αδύνατο να εκπληρωθεί, χωρίς τις πλάτες της Ε.Κ.Τ.

TassosAnastassopoulos είπε...

Παρ' όλ' αυτά, οι δανειστές εκτέθηκαν σε αυτό, θεωρώντας πως, ό,τι και να συμβεί, το ελληνικό χρέος θα πληρωθεί από την Ευρωζώνη - αν και ουδείς θεσμός πρέβλεπετο για κάτι τέτοιο από τις Συνθήκες που δόμησαν αυτήν την χαώδη νομισματική ένωση!

Έτσι, τώρα, αντί να αναλάβουν το κόστος των ενεργειών τους, ζήτησαν και πέτυχαν την, δια της τεθλασμένης, πληρωμή τους και την διάσωσή τους από την χρεωκοπία, φορτώνοντας με νέα βουνά χρέους το ελληνικό δημόσιο, ενώ παράλληλα και οι "εταίροι", που δέχτηκαν, ως μη ώφειλαν, την Ελλάδα στην ευρωζώνη, διασώζουν τους δανειστές του ελληνικού δημοσίου, παρανομώντας και χωρίς να οδηγούν τον τόπο και τον πληθυσμό του σε μια αναπτυξιακή διέξοδο, επιβάλλοντάς του μια βασανιστική ιεροεξεταστική τιμωρία, για το γεγονός ότι το ελληνικό δημόσιο ουσιαστικά κατέστη χρεωκοπημένο, αποκαλύπτοντας, έτσι το χαοτικό θεσμικό υπόβαθρο της ευρωζώνης, το οποίο δομήθηκε, προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ευρωπαϊκού χρηματιστικού κεφαλαίου και της ελίτ του, μαζί με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ και των δορυφόρων της.

Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος που αντιμετωπίζουμε και εδώ έγκειται η θεμελειακή σύγκρουση, ανάμεσα στα συμφέροντα που υπερασπίζονται οι εκπροσώποι των δανειστών του ελληνικού κράτους (που ανέλαβαν την διακυβέρνηση του τόπου, με το γνωστό hijacking του Μαΐου του 2010, δια του Μνημονίου της ντροπής και της σύγχρονης μεταναζιστικής Κατοχής) και στα συμφέροντα του ελληνικού πληθυσμού, του οποίου τα εισοδήματα κουρεύουνται, ανηλεώς, χάριν των συμφερόντων της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ελίτ, υπό την ωμή και άμεση δικτατορία του οποίου έχει υπαχθεί και υποταχθεί η χώρα μας, οικεία βουλήσει της κυβέρνησης των σύγχρονων Quislings...