Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011


- Μπαμπά, θα χρεοκοπήσουμε;
- Κανείς δεν μπορεί να ξέρει, καλή μου. Θεωρώ, όμως, ότι αυτή είναι μια πολύ πιθανή εξέλιξη.
- Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;
- Οι πιο έγκυροι διεθνώς οικονομολόγοι προβλέπουν κάποιας μορφής χρεοκοπία. Χωρίς δραστική αναδιάρθρωση του χρέους, η χώρα δεν σώζεται. Δεν είναι αυτό όμως που με κάνει τόσο απαισιόδοξο, όσο η δική μας ακρασία.
- Τι εννοείς;
- «Ακρασία» είναι ένας όρος του Αριστοτέλη για να περιγράψει το φαινόμενο όπου ξέρω τι είναι ορθό να πράξω αλλά δεν το πράττω. «Ο ακρατής πράττει εν γνώσει του άσχημες πράξεις υπό το κράτος του πάθους του» («Ηθικά Νικομάχεια», 1145β 12-13). Ο ακρατής είναι ανίκανος να ζήσει όπως θεωρεί ότι θα έπρεπε.
- Περίεργο δεν είναι αυτό;
- Ναι, το ίδιο έλεγε και ο Σωκράτης. Η υποβέλτιστη πράξη οφείλεται στην άγνοια, όχι στην ακρασία. Για τον Αριστοτέλη, όμως, η ακρασία είναι όχι μόνο υπαρκτή αλλά και επικίνδυνη. Η ακρασία προκύπτει στο μέτρο που το άτομο κυριαρχείται από τα πάθη του, έτσι ώστε να αποκτά ψευδή εικόνα των πεποιθήσεών του. Νομίζει ότι θέλει κάτι (π.χ. να κόψει το τσιγάρο), αλλά δεν το εννοεί.
- Και τι σχέση έχει αυτό με την κρίση που περνάμε;
- Μεγάλη. Η κυβέρνηση δεσμεύεται έναντι των δανειστών της να υλοποιήσει ρηξικέλευθες πολιτικές για τη μείωση του χρέους, αλλά διστάζει να το κάνει. Καταφάσκει μεν, συμπεριφέρεται αντιφατικά δε. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Τα προστατευμένα επαγγέλματα δήθεν άνοιξαν. Οι ιδιωτικοποιήσεις συμφωνήθηκαν αλλά ακόμη περιμένουν. Η εργασιακή εφεδρεία αναβάλλεται διαρκώς. Δεσμευτήκαμε για συγκεκριμένα αποτελέσματα αλλά δεν πασχίζουμε να τα παραγάγουμε. Ο καθηγητής Σταύρος Θωμαδάκης, διακεκριμένος οικονομολόγος, μας έλεγε πρόσφατα στο Πανεπιστήμιο Κύπρου ότι φοβάται default by default! Κινδυνεύουμε να χρεοκοπήσουμε λόγω αδράνειας - γιατί αδυνατούμε να δράσουμε διαφορετικά.
- Εξήγησέ το σε παρακαλώ…
- Κοίτα, το πρόβλημα είναι το εξής. Οι ιστορικοί εθισμοί μας είναι τέτοιοι που δημιουργούν ένα άρρητο πλαίσιο (μετα-πλαίσιο), εντός του οποίου ανεπίγνωστα κινούνται οι πολιτικοί μας. Έχουν μάθει να ψηφίζουν νόμους, αλλά να μην τους ενοχλεί όταν δεν εφαρμόζονται. Έχουν εθιστεί στην ενδοτικότητα στα επιμέρους συμφέροντα. Έχουν συνηθίσει να διαχειρίζονται τα κοινωνικά προβλήματα με επικοινωνιακούς, κυρίως, όρους. Έχουν διαφθείρει τη δημόσια διοίκηση και τον εαυτό τους με την κομματικοποίηση και τη συνδιοίκηση με τα συνδικάτα. Έχουν εθιστεί τόσο πολύ στην αναξιοπιστία που δεν αντιλαμβάνονται τις συνέπειές της έναντι των εταίρων και δανειστών μας. Τώρα καλούνται να ξεμάθουν ιστορικούς εθισμούς δεκαετιών. Διαμόρφωσαν, υπό εξωτερική πίεση, την ψευδή πεποίθηση ότι θέλουν μεταρρυθμίσεις, αλλά κυριαρχούνται από τα πάθη τους – το ρουσφέτι, την αναξιοπιστία, την κομματικοποίηση, το πολιτικό κόστος, τις εσωκομματικές ισορροπίες, την «εικόνα» τους, τις ιδεοληψίες, την αναβλητικότητα. Ο Παπανδρέου κι ο Βενιζέλος μιλάνε για «πόλεμο» αλλά δεν αντιλαμβάνονται ότι οι πόλεμοι κερδίζονται από ικανούς στρατηγούς που εμπνέουν. Ιδού η κομβική αντίφαση: άνθρωποι που γαλουχήθηκαν στην αυλή του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν ρίσκαραν ποτέ τίποτε στην πολιτική σταδιοδρομία τους, και υπηρέτησαν με αφοσίωση το κομματικό και προσωπικό συμφέρον, ό,τι και να πουν, δεν μπορούν να συμβολίσουν το καινούριο, αδυνατούν να εμπνεύσουν.
- Οπότε;
- Το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπεις. Η Ελλάδα αγόρασε χρόνο χάρη στους μηχανισμούς της ΕΕ. Το Μνημόνιο ήταν απαραίτητο για να αποφευχθεί η άμεση χρεοκοπία. Και πως αξιοποιήσαμε το χρόνο που αγοράσαμε; Κόψαμε ό,τι κόβεται άμεσα (μισθούς και συντάξεις), επιβάλλαμε έμμεσους φόρους και έκτακτες εισφορές που εύκολα εισπράττονται, αλλά αναβάλλαμε τις περισσότερες διαρθρωτικές αλλαγές – ο,τιδήποτε χρειάζεται χρόνο, κόπο, και συνεπάγεται πολιτικό κόστος. Το διαβόητο «άστο γι αργότερα» του Καραμανλή του Μικρού συνοψίζει την κυρίαρχη νοοτροπία των πολιτικών μας… Μήπως σε κούρασα;
- Συνέχισε…
- Όταν συναντούμε τα δύσκολα, επιχειρούμε «πολιτική» διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας, επιτείνοντας την αναξιοπιστία μας. Δεν μας δίνουν χρόνο, γιατί δεν μας εμπιστεύονται. Δεν μας εμπιστεύονται, και μας πιέζουν όλο και περισσότερο, γιατί ενεργούμε μέσα στο πλαίσιο των ιστορικών εθισμών μας. Έχουμε εμπλακεί σε ένα πλήθος φαύλων κύκλων. Η χρονικότητα των χρηματαγορών και των δανειακών συμβάσεων δεν συμπίπτει με τη χρονικότητα της δημιουργίας νέων θεσμών. Χρειαζόμαστε χρόνο για να χτίσουμε ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης, αλλά χρόνο δεν έχουμε. Χρειαζόμαστε νέους πολιτικούς, που δεν βαρύνονται με τους εθισμούς του παρελθόντος, αλλά δεν ξέρουμε που να τους βρούμε, οπότε βασιζόμαστε στους παλιούς. Είμαστε σε αδιέξοδο.
- Και πως βγαίνουμε από αυτό;
- Άγνωστο. Το βέβαιο είναι ότι η κρίση αλλάζει συνειδήσεις. Η αλλαγή αυτή χρειάζεται να αρθρωθεί σε νέο πολιτικό λόγο. Εδώ είναι που οι τεχνοκράτες της τρόικας συμπεριφέρονται στενόμυαλα σαν κοινωνικοί μηχανικοί. Για να εφαρμοστούν οι διαρθρωτικές αλλαγές που μας επιβάλλουν χρειάζεται πολιτική σταθερότητα. Η σταθερότητα αυτή, όμως, για να είναι αυθεντική, πρέπει να απορρέει από πολιτική συζήτηση, αναστοχαστικότητα, και έντιμη ανάληψη ευθυνών. Χρειαζόμαστε επειγόντως εκλογές. Είναι ώρα να κάνουμε αυτό που επιμελώς αποφεύγουμε: να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας, να στοχαστούμε την αθλιότητα στην οποία περιήλθαμε ως χώρα, και να αναλάβουμε ρητά τις ευθύνες μας. Ξέρω ότι αυτή η διαδικασία δημιουργεί αβεβαιότητα, και γι αυτό την απεύχονται οι τεχνοκράτες – τους χαλάει τα μοντέλα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος, όμως. Η Ελλάδα δεν αντιμετωπίζει απλώς κρίση χρέους, αλλά κρίση ταυτότητας. Το παλιό πέθανε, πρέπει να κάνουμε χώρο για το καινούριο. Αλλά το καινούριο δεν θα προκύψει χωρίς ρίσκο - αν δεν ανοιχτούμε έλλογα στο άγνωστο.

13 σχόλια:

Χριστάκης είπε...

Αυτό το άρθρο απευθύνεται σε παιδί ή μήπως σε διανοητικά ανάπηρο αναγνώστη που ο συγγραφέας τού μιλάει με συγκατάβαση;;;

Ο κ. καθηγητής αληθινά πιστεύει ότι αυτός ο τρόπος γραφής (που μειώνει το συνομιλητή και τον αναγνώστη) βοηθά κάπου;;;

Ο συγγραφέας έχει παιδιά για να έχει έστω και μια αμυδρή ιδέα πως επικοινωνούν;;;

Κατά τη γνώμη μου το άρθρο είναι άλλη μια αποτυχία (fail). Κρίμα. Από το κακό στο χειρότερο πάνε τα άρθρα τον τελευταίο καιρό. Τελικά ίσως πρόκειται για ατάλαντο συγγραφέα και άδικα χάνω την ώρα μου.

Θες να πεις κάτι άνθρωπέ μου; Πες το απλά και ευθέως. Μην το παίζεις και καλλιτέχνης και δήθεν Αριστοτέλης ενώ δεν είσαι.

θανοςΚ είπε...

κ Τσουκα
λετε οτι χρειαζομαστε επειγοντος εκλογες. Αλλα τι θα προκυψει απ αυτες αν ανθρωποι σαν και σας "δεν ανοιχτουν ελλογα (ή μη) στο αγνωστο"?





κ χριστακη
Η μονη αποτυχια σ αυτο το κειμενο ειναι το σχολιο σας απο κατω.
Ελπιζω να μη σας υποχρεωνει κανεις να διαβαζετε και να σχολιαζετε τον κ Τσουκα.
Ελπιζω στο μελλον αν δεν εχετε κατι εποικοδομητικο να πειτε να μας απαλλαξετε απο το σχολιασμο σας

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

@Χριστάκης
Δεν το "παίζω" τίποτα, καλέ μου κύριε. Υπάρχουν πολλοί τρόποι - διαφορετικά είδη λόγου - για να πεις κάτι. Με τον οιονεί διαλογικό τρόπο ήθελα να δώσω τη ζωντάνια του προφορικού λόγου στο άρθρο μου. Δεν πρωτοτυπώ. Για την ακρίβεια, το φορμάτ του πατέρα που συζητά με την κόρη του διανοητικά θέματα ανήκει σε έναν από τους μεγαλύτερους κοινωνικούς επιστήμονες του 20ου αιώνα, τον Gregory Bateson (δες, μεταξύ άλλων, Angels Fear). Οι "αφελείς" ερωτήσεις της κόρης (της μετέπειτα διακεκριμένης ανθρωπολόγου Catherine Bateson) προκαλούν τον πατέρα να εξηγήσει διάφορα θέματα με τρόπο που δεν θα μπορούσε να κάνει σε ένα συμβατικό μονολογικό άρθρο. Ενδέχεται να μην χειρίστηκα καλά αυτό το είδος λόγου, λόγω ελλείψεως συγγραφικού ταλάντου, όπως λέτε. Ευχαρίστως να ακούσω τις υποδείξεις σας περί διαφορετικού διαλογικού συγγραφικού ύφους. Σε κάθε περίπτωση, δεν σας αναγκάζει κανείς να διαβάζετε τα άρθρα μου, αφού έχετε καταλήξει στο συμπέρασμά σας για τον "ατάλαντο συγγραφέα".

@ Θάνος Κ.
Οι εκλογές συνιστούν έναν παράγοντα αβεβαιότητας, γι αυτό τόσο η κυβέρνηση όσο και οι τεχνοκράτες δεν τις θέλουν. Ισχυρίζομαι ότι αν δεν δεχθούμε την αβεβαιότητα, αν δεν τήν μορφοποιήσουμε, δεν θα κάνουμε το άλμα που χρειαζόμαστε. (Ο Μπέητσον λέει ότι στα κοινωνικά και φυσικά συστήματα το καινούριο προκύπτει από το άγνωστο και το τυχαίο - το αβέβαιο). Αν δεν συζητήσουμε πολιτικά, αν δεν καταθέσουμε προτάσεις και δεν αναλάβουμε ευθύνες, αν δεν λογοδοτήσουμε ο ένας στον άλλο, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε.

Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε αδιέξοδο. Ο Βενιζέλος εξήγγειλε χθες αυτά που είχε εξαγγείλει τον περασμένο Ιούλιο. Δεν μας εξήγησε όμως γιατί οι τεράστιες καθυστερήσεις που εξαγρίωσαν τους δανειστές μας. Ο Παπανδρέου σπατάλησε το πολιτικό κεφάλαιό του με την αναποφασιστικότητά του και τους αποτυχημένους ανασχηματισμούς του. Δεν μπορεί να δώσει δημιουργική ώθηση στην κυβέρνησή του. Κι ο Σαμαράς αρνείται οποιαδήποτε κυβερνητική συνεργασία, αναπαράγοντας τη γνωστή συγκρουσιακή λογική. Είμαστε ενώπιον πολιτικού αδιεξόδου.

Με άλλα λόγια, το πρόβλημά μας είναι βαθιά πολιτικό. Η επιτεινόμενη οικονομική κρίση είναι παράγωγό του. Πως αίρεται το αδιέξοδο; Δεν ξερω κανέναν άλλο τρόπο παρά μόνον εκλογές. Θα λύσουν το πρόβλημα; Δεν γνωρίζω. Ξέρω όμως ότι παρέχουν τη δυνατότητα για πολιτικές ζυμώσεις, για τη δυνατότητα νέων πολιτικών σχημάτων και ανακατατάξεων στα υφιστάμενα κόμματα, τη δυνατότητα για δημόσια λογοδοσία και ανάληψη ευθυνών, για πολιτική νομιμοποίηση. Οι εκλογές ανακατεύουν την πολιτική τράπουλα. Ως αυτοκυβερνώμενη πολιτική κοινότητα θα κληθούμε να πάρουμε κρίσιμες αποφάσεις. Θα τις πάρουμε; Η διάισθησή μου λέει ναι, αλλά δεν το ξέρω με σιγουριά. Αν δεν αναδεχθούμε την αβεβαιότητα που εισάγει η πολιτική στην οικονομία και δεν πασχίσουμε να τη μορφοποιήσουμε δημιουργικά, δεν πρόκειται να χειριστούμε αποτελεσματικά τα κολοσσιαία οικονομικά μας προβλήματα. Αυτή είναι η γνώμη μου for all its worth...

TassosAnastassopoulos είπε...

Ατάλαντος δεν είναι ο αγαπητός κ. Τσούκας. (Η διαπίστωση ότι τον τελευταίο καιρό τα άρθρα του πάσχουν, είναι ορθή).

Άλλο είναι αυτό που του συμβαίνει και αυτό το άλλο το έχω περιγράψει στην σχολιαστική συζήτηση, που συνόδευσε το άρθρο του της 4/8/2010, για τους περίφημους "Φον Φούφουτους". Και αυτό που του συμβαίνει δεν αφορά μόνον αυτόν, αλλά το σύνολο της ελληνικής πολιτικοοικονομικής, κοινωνικής και πνευματικής ελίτ.

Πρόκειται για την πλήρη σύγχιση στην οποία έχει περιέλθει εξ αιτίας των καταιγιστικών εξελίξεων, που ακολούθησαν την έλευση της μοντέρνας μεταναζιστικής Κατοχής που επέβαλαν οι τοκογλυφικοί δανειστές της χώρας μας, ύστερα από πρόσκληση την οποία την έλαβαν από την εκλεγμένη κυβέρνηση του τόπου, η οποία τους παρέδωσε τα κλειδιά της διακυβέρνησης του τόπου, μετά από την ουσιαστική της χρεωκοπία.

Η σύγχυση αυτή, η οποία αποτελεί ένα είδος προσωπικής και ομαδικής/κοινωνικής ψυχολογικής παραίτησης, οδηγώντας στην υποταγή στην κουλτούρα της ύφεσης - ένα φαινόμενο το οποίο παρατηρήθηκε στην διανόηση, κατά την διάρκεια της GREAT DEPRESSION της δεκαετίας του 1930 -, προσιδιάζει, πλήρως, στο αποπροσανατολιστικό φαινόμενο vertigo (υπό το κράτος του οποίου οι πιλότοι μπερδεύουν την θάλασσα με τον ουρανό και κατευθύνουν το αεροπλάνο τους προς την θάλασσα, νομίζοντας ότι το οδηγούν προς τον ουρανό), το οποίο είναι προϊόν της απελπισίας και του πανικού στην οποία και στον οποίο έχει περιέλθει το σύνολο, σχεδόν, της εντόπιας ελίτ - με προεξάρχουσα την αποκαλούμενη ως "πνευματική" τοιαύτη -, η οποία, αντιλαμβανόμενη την τεράστιας έκτασης στρατηγική ήττα, που υπέστη ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός, με την καταστροφική στρατηγική επιλογή της ένταξής του στην χαοτική θεσμικά ευρωζώνη, φοβάται ότι αποτελεί, για την ευρωπαϊκή/ευρωζωνική ελίτ, ένα αμελητέο και μη λαμβανόμενο υπόψη μέγεθος, το οποίο θεωρεί ότι είναι σαφώς και εύκολα αναλώσιμο και η οποία ευρωπαϊκή ελίτ προτίθεται να το καταστρέψει, άνευ δισταγμού και χωρίς δεύτερη κουβέντα, προς χάρη των δικών της επιδιώξεων και συμφερόντων.

Εξ ου και οι όποιες αυτοκατηγορητικές εξηγήσεις, στις οποίες καταφεύγουν ο κ. Τσούκας και οι συν αυτώ, οι οποίες στρέφονται προς την κοινωνία και κατά αυτής, προβαίνοντας σε μια στρεβλωτική αντιστροφή της πραγματικότητας, δια της οποίας στρεβλωτικής αντιστροφής δεν είναι η μπατιροτραπεζοκρατία του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που ευθύνεται για την παρούσα κρίση, αλλά οι η κοινωνία και οι αδυναμίες της, οι οποίες εμπλουτίζονται από μια έντονη (και συνάμα υποκριτική) απαξία...

Ο κ. Τσούκας και το σύνολο της ελληνικής ελίτ - με προεξάρχουσα την "πνευματική" - έχουν παγιδευτεί σε μια ανάλογη παγίδα, με αυτήν που ο John Maynard Keynes έχει περιγράψει, μιλώντας για τις οικονομίες που βρίσκονται σε ύφεση, ως "παγίδα ρευστότητας". Μόνον που εδώ έχουμε να κάνουμε με την παγίδα του αποπροσανατολιστικού φαινόμενου vertigo, που περιέγραψα παραπάνω.

Φυσικά, διέξοδος υπάρχει και είναι ο απεγκλωβισμός από τις ενοχοποιητικές κατηγοριοποιήσεις, στις οποίες έχουν εγκλωβίσει την την ελληνική ελίτ και μέρος του ελληνικού πληθυσμού οι γερμανικές ελίτ, τμήμα των οποίων μεθοδεύουν την φυγή της Γερμανίας από την ευρωζώνη, με άλλοθι την ελληνική χρεωκοπία και την έξοδο της χώρας μας από το ευρώ και την ζώνη του. [Δείτε στο μπλογκ μου το κατατοπιστικό θέμα : "Η μπατιροτραπεζοκρατία και ο ΓΑΠ χρεωκοπούν ανεξέλεγκτα τον ελληνικό πληθυσμό. (Ελλάδα και Γερμανία : Φοβάται ο Γιάννης το θεριό, αλλά και το θεριό τον Γιάννη - αρκεί ο Γιάννης να μάθει ότι τον φοβάται και το θεριό...)" http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2011/09/batirotrapezokratia-gap-xreokopoun.html ].

TassosAnastassopoulos είπε...

Ως προς το αίτημα της διενέργειας βουλευτικών εκλογών, συμφωνώ, με τον κύριο Τσούκα. Μόνον που αυτές θα έπρεπε να είχαν διεξαχθεί πριν από την υπογραφή του Μνημονίου, αφού ο ΓΑΠ είχε λάβει άλλου είδους εντολή στις βουλευτικές εκλογές της 4/10/2009 και δεν είχε εξουσιοδότηση να πράξει όσα, με ένα απίθανο hijacking διέπραξε, παραδίδοντας την διακυβέρνηση του τόπου στους δανειστές της χώρας και τους εκπροσώπους τους και υποτάσσοντας την χώρα και τον πληθυσμό της στην ωμή και άμεση δικτατορία του χρηματιστικού κεφαλαίου, δηλαδή της ευρωπαϊκής και της διεθνούς τραπεζομπατιροκρατίας.

Τις βουλευτικές εκλογές τις θεωρώ, ως λύση ανάγκης, διότι προκειμένου να μην τεθεί οιοδήποτε ερώτημα στο ελληνικό εκλογικό σώμα, όπως επιδιώκει ο ΓΑΠ και τροϊκανή χούντα των τοκογλυφικών και υπό χρεωκοπία δανειστών της χώρας, μαζύ με τους εκπροσώπους των μπατιριμένων δανειστών, που εμφανίζονται, ως "εταίροι", η έλευση αυτών των εκλογών θέτει, έστω και έμμεσα το ερώτημα στο εκλογικό σώμα, για το τι πρέπει να γίνει.

Αυτό, όμως, που είναι ορθό να γίνει είναι άλλο. Το ορθό και αυτό που πρέπει να γίνει (και αυτό που θα έπρεπε να γίνει και τον Μάϊο του 2010 πριν υπογραφεί το κατοχικό Μνημόνιο) είναι να τεθούν ευθέως δύο ερωτήματα στο εκλογικό σώμα :

1) Πρέπει το ελληνικό δημόσιο να αποπληρώσει τα (τοκογλυφικά) χρέη του. η θα πρέπει να κηρύξει στάση πληρωμών και να διαπραγματευθεί την μερική - έως και πλήρη διαγραφή τους;

2) Πρέπει η Ελλάδα να μείνει ή να εξέλθει από την ευρωζώνη (και αν μείνει πρέπει η κυβέρνηση να κηρύξει την χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, λόγω της έκρυθμης οικονομικής κατάστασης, αναλαμβάνοντας οικονομικές εξουσίες που προσιδιάζουν στην κατάσταση αυτή);


Και φυσικά, αυτά τα άμεσα και ευθέως τιθέμενα ερωτήματα, μπορούν να υποβληθούν στο εκλογικό σώμα μόνον με έναν τρόπο :

Με Δ Η Μ Ο Ψ Η Φ Ι Σ Μ Α - ή με περισσότερα του ενός δημοψηφίσματα, αν χρειασθεί (που θα χρειασθεί).

Η ελληνική ελίτ, βέβαια, φοβάται την δημοψηφισματική λαϊκή ψήφο, διότι αυτή μπορεί να καταστεί ανεξέλεγκτη - ιδίως τώρα σε αυτές τις συνθήκες, που επικρατούν στην ελληνική κοινωνία την τρέμει...

Θα μπορούσε, όμως, να δοκιμάσει την τύχη της. Μπορεί και να της βγει, όσο δύσκολο και απίθανο αν ακούγεται κάτι τέτοιο...

gerasimos είπε...

Κύριε Τσούκα οι εκλογές ασφαλώς εσωκλείουν την αβεβαιότητα όμως οι πρωταγωνιστές τους, τόσο σε επίπεδο πολιτικών σχηματισμών όσο και προσώπων, είναι δεδομένοι, αφήνοντας ελάχιστα περιθώρια ελπίδας ότι πραγματικά θα μπορούσαμε να δούμε κάτι άλλο. Και αυτό διότι, δυστυχώς, στην Ελλάδα ποτέ δεν συγκροτήθηκε μια αξιοπρεπής κοινωνία πολιτών που να ζητά και να επιβάλλει μεταρρυθμίσεις 'από κάτω'. Αντ' αυτής, οι ψηφοφόροι των δυο κυρίως μεγάλων κομμάτων συγκρότησαν μια... κοινωνία πελατών (πελατών των κομμάτων για 'εξυπηρετήσεις', πελατών του ίδιου του κράτους για επιδοτήσεις, επιδόματα, χρηματοδοτήσεις) που αδυνατεί να διαμορφώσει ρεύματα, τάσεις, αιτήματα μεταρρυθμίσεων, ώστε να υποχρεώσει πολιτικούς και κόμματα να ανοιχτούν, μαζί της, έλλογα στο άγνωστο. Αμφότεροι προτιμούν να ταμπουρώνονται στα γνωστά με γνώμονα τα προσωπικά τους μικροσυμφέροντα.

Καραγιαννοπουλος Κωνσταντινος είπε...

Το ωραιοτερο πραγμα στον γραπτο λογο ειναι οτι την πληροφορια μπορεις να την πεταδωσεις πε πολλους τροπους. Οταν ο δεκτης δε παραλαμβανει σωστα το μηνυμα, δε φταιει μοναχα ο πομπος η το ιδιο το μηνυμα αλλα και η ικανοτητα του δεκτη να παραλαβει και να επεξεργαστει το μηνυμα.

Το κειμενο του κυριου Τσουκα οντως προσφερει ζωντανια, καθως επεισεις το κανει πιο ευπεπτο για τον κοινο αναγνωστη.

Βεβαια κι εγω πιστευω πως κατω απο τις συγκεκριμενες συνθηκες και να γινουν εκλογες, δεν θα διορθωθει απολυτως τιποτα. Αρχικα θα πρεπει να μπουν ανθρωποι νεοι και "καθαροι".

jojos είπε...

Εγώ πάλι μάλλον θα συμφωνήσω με τον κον Τσούκα. Ελπίζοντας ότι, αφού το πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει, θα δημιουργηθούν πράγματι ζυμώσεις, ότι υπάρχει η πιθανότητα να ασχοληθούν με τα κοινά νέοι (όχι μόνο σε ηλικία) άνθρωποι, ταλαντούχοι, πολίτες όπου σκοπό θα έχουν την έξοδο της χώρας από την κρίση και όχι να εκλεγούν πάλι. Πολιτικοί όχι επαγγελματίες αλλά υπεύθυνα πρόσωπα που θα ενωθούν με ένα και μόνο σκοπό, αυτόν το σκοπό και την πολιτική που θα ακολουθήσουν θα την εκθέσουν στους πολίτες, το τί θα επιτύχουν αυτό εξαρτάται από την πλειοψηφία των ψηφοφόρων, την ενημέρωση που έχουν και τελικά αν έχουν κατανοήσει όχι τόσο το που βρισκόμαστε, αλλά το γιατί φτάσαμε ως εδώ.

Ανώνυμος είπε...

@ Χριστάκης

Ούτε εμένα με ξετρέλανε το συγκεκριμένο διαλογικό στιλάκι, αλλά ούτε ατάλαντος είναι ο συντάκτης, ούτε θα του κρατήσουμε μούτρα επειδή έκανε μια άσκηση ύφους ο άνθρωπος. Αυτά που λέει είναι σωστά.


@ TassosAnastassopoulos

Νόου οφένς που λένε, αλλά μας (τα) έχετε πρήξει με την ελληνική πολιτικο-οικονομική ελίτ! Κάντε επιτέλους μια ειλικρινή προσπάθεια να σχολιάζετε αντί να αρθρογραφείτε λάθρα στα ιστολόγια των άλλων! Συγγνώμη για την διαδικαστική παρέμβαση καθώς και για την ελευθεριάζουσα φρασεολογία.

TassosAnastassopoulos είπε...

No problem, αγαπητέ ανώνυμε φίλε. Show your feelings as you wish.

Αυτό, όμω, δεν σημαίνει ότι θα συμφωνήσω μαζύ σου. Ούτε, φυσικά, ότι θα ακολουθήσω τις υποδείξεις σου.

Προφανώς, θα κάνω αυτό, που νομίζω ότι είναι σωστό και θεωρώ ότι αρμόζει σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση. Γι' αυτό, καλόν είναι να προσαρμοστείς στην ύπαρξη και στην χρησιμοποίηση μακροσκελών σχολιασμών στις διαδικτυακές συζητήσεις.

Και αν μπορείς - και αν σε ενδιαφέρει - να τους αντικρούεις (ή να τους συμπληρώνεις) με επιχειρήματα.

Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα...

Χριστάκης είπε...

Αγαπητέ κ. Τσούκα,

Θα το πω και στα αγγλικά μήπως και γίνω κατανοητός: η γραφή σας είναι condescending.

Το ίδιο βέβαια και η απάντησή σας στην κριτική μου! Τι σχέση έχει από που πήρατε το στυλ; Ούτε υπονόησα, ούτε υπέθεσα ότι το στυλ είναι δικό σας. Άλλωστε, αν η μίμηση του σωκρατικού διαλόγου μας έκανε όλους Πλάτωνες, όλοι θα γράφαμε με ερωτοαποκρίσεις. Γιατί δεν το κάνουν όλοι;

Στο παραπάνω κείμενο δεν υπάρχει καμιά "ζωντάνια του προφορικού λόγου". Αντιθέτως, κανένα παιδί δεν θα έλεγε "Συνέχισε", "Οπότε" κλπ. Αν εκ των υστέρων διαβάζετε το παραπάνω κείμενο και δεν καταλαβαίνετε ότι είναι FAIL (όπως θα έλεγε η κόρη μου!) τότε κρίμα...

Τέλος, ρωτάτε τη γνώμη μου. Όμως ήδη παραπάνω την είπα ξεκάθαρα: αν θέλετε να πείτε κάτι, πείτε το με ευθύ και άμεσο τρόπο. Συνήθως, όσο πιο "εξυπνακίστικα" γράφει κάποιος, τόσο πιο αποτυχημένα είναι τα κείμενα. Εκτός βέβαια από ελάχιστες εξαιρέσεις (στις οποίες σίγουρα δεν ανήκει το παραπάνω κείμενο).

Meropi είπε...

Καλημέρα. Πραγματικά δεν ξέρω πώς μπήκαν όλα αυτά τα links προς το ιστολόγιο μου. Αν μπήκαν από σας κ. Τσούκα, σας ευχαριστώ πολύ. Παρακολουθώ συχνά και με ενδιαφέρον τις αναρτήσεις σας.

Ανώνυμος είπε...

@ Μερόπη

Τα links στις αναρτήσεις σου μπαίνουν αυτόματα επειδή έχεις περιλάβει την ΕΝΑΡΘΡΗ ΚΡΑΥΓΗ στη λίστα των blogs που παρακολουθείς.