Οι παιδικοί μας φίλοι!

Δεν πρέπει να απορεί κανείς γιατί ο πρώην υπουργός Αιγαίου κ.Παυλίδης επιδεικνύει μειωμένη αίσθηση πολιτικής ευθιξίας, αρνούμενος να αποχωρήσει από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του μέχρις ότου εκδικασθεί η κακουργηματική δίωξη σε βάρος του διευθυντή του πολιτικού του γραφείου κ.Ζαχαρίου. Πολιτικά εύθικτος είναι αυτός για τον οποίο η ανάμιξη στην πολιτική συνιστά ευκαιρία για προσφορά στα κοινά, και κατά συνέπεια, δεν ανέχεται ούτε την παραμικρή κηλίδα στο όνομά του, αφού κάτι τέτοιο μειώνει το πολιτικό κεφάλαιό του και, άρα, την πειθώ του λόγου του – το ισχυρότερο όπλο του πολιτικού. Όποιος προτάσσει την προστασία της κουμπαριάς ή της παιδικής φιλίας έναντι της προστασίας της πολιτικής υπόληψής του, συγχέει τα εμπρόσωπα κριτήρια που διέπουν την ιδιωτική σφαίρα με τις αφηρημένες αρχές της δημόσιας σφαίρας.

Όταν το Μάιο 2007 οι καταγγελίες του εφοπλιστή Μανούση για δωροδοκία του κ.Ζαχαρίου έφθασαν στο πρωθυπουργικό γραφείο, ο κ.Ζαχαρίου παραιτήθηκε από τη θέση του για να επαναπροσληφθεί από τον κ.Παυλίδη ως ειδικός σύμβουλος! Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα από αυτή την ασυνήθιστη πράξη είναι η αιτιολόγησή της από τον κ.Παυλίδη: «Στα νησάκια μας, εμάθαμεν πως τον συνεργάτη σου, όταν μάλιστα είναι και παιδικός φίλος σου, δεν τον απαρνιέσαι αβασάνιστα, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται για σένα».

Προσέξτε πόσο αποκαλυπτική είναι αυτή η δήλωση. Επικαλείται ο κ.Παυλίδης τοπικά ήθη, μιμούμενος μάλιστα και νησιώτικη σύνταξη («εμάθαμεν») για να γίνει πιο αυθεντικός, προκειμένου να δικαιολογήσει μια πολιτική επιλογή. Για την ακρίβεια, θεωρεί την προστασία του συνεργάτη του πιο σημαντική από την προστασία του πολιτικού κεφαλαίου του και, άρα, από την πειστικότητα με την οποία εκπροσωπεί τους εκλογείς του. Η παιδική (και γι αυτό άδολη) φιλία, ιδιαίτερα αυτή που αναπτύσσεται σε μικρά, υποτίθεται πιο αγνά, μέρη («στα νησάκια μας»), αντιδιαστέλλεται σιωπηρά στις εργαλειακές πολιτικές σχέσεις που υποτίθεται ότι αναπτύσσονται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η αφηρημένη εμπιστοσύνη που πρέπει να απολαμβάνει ο εκπρόσωπος (άγνωστων εν πολλοίς σε αυτόν) πολιτών – το άλφα και το ωμέγα κάθε σχέσης αντιπροσώπευσης στην αφηρημένη δημόσια σφαίρα – θεωρείται υποδεέστερη της αφοσίωσης που πρέπει να επιδεικνύει σε, και με την οποία πρέπει να περιβάλλεται από, συγκεκριμένους άλλους. Η «ανατολίτικη» συμπάθεια υπερτερεί της «δυτικής» αποστασιοποίησης.

Αν η πολιτική είναι, συν τοις άλλοις, η τέχνη των συμβολικών κινήσεων στην αφηρημένη δημόσια σφαίρα (π.χ. πράξεις παραίτησης), πρόκειται για μια τέχνη που στην Ελλάδα δεν ασκείται επαρκώς. Η πολιτική θα εξακολουθεί να ασθενεί στη χώρα μας στο μέτρο που η ά-λογη νοοτροπία των «κολλητών» - όχι οι έλλογες σχέσεις των πολιτών στον αφηρημένο χώρο της «πόλεως» - θα ορίζει τον ορίζοντα της συλλογικής μας συνείδησης.