Η τέχνη της αυταπάτης είναι γνωστή σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων, μεταβατικών εποχών, ή σημαντικών αποφάσεων. Να μη βλέπεις την πραγματικότητα κατάματα, να προβάλλεις τις επιθυμίες σου στο μέλλον, να ελπίζεις χαζοχαρούμενα αντί να απελπίζεσαι δημιουργικά, είναι γνωστές ανθρώπινες τάσεις, οι οποίες, όταν ενισχύονται σε οργανωμένα συστήματα εξουσίας, καταλήγουν στην επικράτηση μη ρεαλιστικών αντιλήψεων που απειλούν την ίδια την ύπαρξη του φορέα τους. Το φαινόμενο το έχουμε δει συχνά σε επιχειρήσεις των οποίων η κερδοφορία μειώνεται σημαντικά και αναζητούν ματαίως διεξόδους από την κρίση, ανακυκλώνοντας στοιχεία της αποτυχημένης στρατηγικής τους. Το συναντούμε ιδιαίτερα και στα πολιτικά κόμματα. Το Εργατικό Κόμμα στη Βρετανία χρειάστηκε 19 χρόνια να ξεπεράσει τις παλαιοαριστερές αγκυλώσεις του και το σημερινό Συντηρητικό Κόμμα πασχίζει, ματαίως μέχρι στιγμής, να βρει τη φωνή του τα τελευταία δέκα χρόνια.
Το ΠΑΣΟΚ πίστευε ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θα ήταν παροδική. Η θεωρία της «Δεξιάς παρένθεσης», Λαλιωτικής εμπνεύσεως αν δεν απατώμαι, είχε λίγο-πολύ επικρατήσει στις τάξεις του. Η προφανής ανεπάρκεια της «γαλάζιας» κυβέρνησης σε πολλά πεδία (και η φθορά που αυτή επέφερε), τα αλλεπάλληλα σκάνδαλα, η πρωτόγνωρη καταστροφή που επέφεραν οι πυρκαγιές του φετινού καλοκαιριού, και η εμπεδωμένη παραδοχή του ότι το ΠΑΣΟΚ είναι το φυσικό κόμμα διακυβέρνησης, ενίσχυσαν την αυταπάτη της ηγετικής ομάδας του ότι θα κληθεί να κυβερνήσει ξανά σύντομα.
Το χθεσινό εκλογικό αποτέλεσμα γκρέμισε αυτή την αυταπάτη. Από σήμερα το ΠΑΣΟΚ πρέπει να θέσει όλα εκείνα τα ερωτήματα στον εαυτό του που απέφυγε να θέσει από το 2004 και μετά. Στα 20 χρόνια κυβερνητικής του θητείας, που λάθεψε και γιατί; Τι σημαίνει να είσαι σοσιαλδημοκράτης σήμερα; Τι καινούριο έχει να πει για τα μεγάλα προβλήματα της χώρας, για πολλά από τα οποία συν-ευθύνεται το ίδιο; Τι έκανε, και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση, για να αλλάξει τη βαθύτερη παθολογία του δημοσίου βίου – τον κομματισμό, την έλλειψη σεβασμού στους θεσμούς, την άμετρη πόλωση, το λαϊκισμό;
Στον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ δόθηκε η εντολή να τα «αλλάξει όλα». Μη διαθέτοντας σχέδιο αλλαγής του κόμματός του, χωρίς στρατηγική και, κυρίως, δίχως την απαραίτητη τόλμη και τη διάθεση διακινδύνευσης που δείχνουν οι πραγματικοί ηγέτες, ακολούθησε την πεπατημένη. Τα μηνύματα που εξέπεμπε ήταν θολά και αντιφατικά. Τον ενδιέφερε περισσότερο η «εικόνα», παρά η ουσία· μεγαλύτερη σημασία είχε το κομματικό κόστος, παρά οι ρηξικέλευθες πολιτικές.
Ο κ.Παπανδρέου βρέθηκε στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ κυρίως επειδή είναι ο γιος του ιδρυτή του. Το κόμμα του επέλεξε έναν Παπανδρέου επικεφαλής για να μην αναγκαστεί να αλλάξει το ίδιο. Απώθησε όλα τα επώδυνα ερωτήματα που θα έθεταν σε αμφιβολία τις γενέθλιες βεβαιότητες και κατεστημένες πρακτικές του. Σήμερα πληρώνει την ατολμία του. Ο κ.Παπανδρέου απέτυχε. Ο επόμενος παρακαλώ.
10 σχόλια:
Συμφωνώ μαζί σας.
Ξέροντας πολύ λίγα για την πολιτική, διαβάζοντας όμως και μαθαίνοντας, βρήκα την άμεση αντίδραση του Βενιζέλου μια κίνηση ποιότητας. Πιστεύω ότι ο Γ. Παπανδρέου είναι πιο ειλικρινής, αλλά μάλλον ανώριμος για την Ελληνική κοινωνία. Θάταν ένας καλός κυβερνήτης το 2040 ίσως, μοιάζει πολύ αγνός για τα Ελληνικά δεδομένα.
Οι Αγγλοσάξωνες λεν:
"Don't underestimate the power of denial"
Ολα ομως εχουν και καποιο όριο...
Η χθεσινή δήλωση του ΓΑΠ δειχνει οτι ακόμη αρνείται...
να δεχθει οτι δεν θα έπρεπε να είναι ξανα υποψήφιος...
Όταν το BBC και το CNN αναφέρθηκαν σημερα στον ΓΑΠ ως ένα ηθικό πολιτικό με έλλειψη ηγετικών ικανοτήτων και ήδη βγήκαν τα πρώτα γκάλοπ για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ αποδεικνύεται οτι δίκιο είχαν αυτοί που πίστευαν ότι ο Παπανδρέου ήταν ένα χαρτί για κάψιμο σε μια χρονική στιγμή που ήταν σίγουρο ότι η ελληνική κοινωνία θα γύρναγε σε μια συντηρητική κυβέρνηση. Σαν κάποιοι να γνώριζαν από πριν αυτήν την πορεία...
Συμφωνώ, ο επόμενος. Ποιός θα είναι όμως αυτός ο επόμενος; Ο Βενιζέλος είναι out of the question για μένα. Υπάρχει η Διαμαντοπούλου, αλλά δεν μου δίνει την εντύπωση ανθρώπου που μπορεί να κάνει τομές. Μου αρέσουν ο Χρυσοχοΐδης και ο Παπαδόπουλος. Υπάρχουν νέα πρόσωπα όπως ο Μπεγλίτης, για τον οποίο έχω ακούσει καλά πράγματα αλλά δεν γνωρίζω αρκετά.
Επίσης, δεν είναι μόνο θέμα προσώπων. Υπάρχει αυτή τη στιγμή στο ΠΑΣΟΚ ένα μεγάλο ιδεολογικό ρήγμα. Οι φιλελεύθεροι από τη μιά και οι κρατιστές/λαϊκιστές από την άλλη. Το άρθρο 16 δείχνει ξεκάθαρα το ρήγμα αυτό. Πώς θα συμφωνήσουν σε μιά κοινή πορεία;
Ανεξαρτήτως τις δραματικές εξελίξεις στο χωρο του ΠΑΣΟΚ και τις διαδικασίες στην ηγεσία και την πολιτική του ταυτότητα, σημαντικό είναι να σχολιαστεί ο εντεινόμενος λαϊκισμός των αριστερών κομμάτων κυρίως του πολιτικού σχηματισμού ΣΥΡΙΖΑ. Έχει καλλιεργηθεί μια ατμόσφαιρα πως όλοι οι νέοι αποδοκίμασαν τα δυο μεγάλα κόμματα και στραφήκαν μαζικά στα κόμματα της αριστεράς ως κίνημα νεολαίας, γενιά του αρ. 16 κτλ. Μόλις σήμερα η ποιοτική ανάλυση της ΡΑΣ που μετέδωσε η ΝΕΤ έδειξε πως σχεδόν το 70% των ηλικιών 18-24 ψήφισε δικομματισμό. Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ πλησίασε το 9% περίπου (συγχωρήστε μου την έλλειψη ακριβέστερων αριθμών). Δεν είναι πρακτικό τώρα να αναλύσουμε γιατί, πως και αν είναι σωστή μια τέτοια επιλογή, το ζήτημα σαφώς και χρειάζεται ανάλυση. Όμως άμεση απάντηση χρειάζεται πιστεύω η μαρκετίστικη "επίθεση" που πραγματοποιεί ο κ. Αλαβάνος προς τους νέους των μεγάλων αστικών κέντρων κυρίως, η βάφτιση μιας μικρής τάσης σε κίνημα, λαική οργή κτλ, και η διολίσθηση σε οπισθοδρομικές urban παλαιο- λαϊκιστικές ρητορείες που δυστυχώς μόνο εμπόδια ως τώρα προσφέρουν σε κάθε συζήτηση ή απόπειρα αλλαγών των σοβαρών προβλημάτων στη κοινωνία μας.
Είναι αδύνατον να συσπειρώσεις σαν τον Αντρέα και να εκσυγχρονίσεις σαν τον Σημίτη, χωρίς να είσαι ένας από αυτούς, και μαζί να καλείσαι να τους ευαρεστήσεις όλους τους από κάτω ταυτόχρονα, χωρίς να είσαι ένας από αυτούς τους από κάτω...
Αυτό που έκανε όμως ο Γ.Π., την πλήρη στροφή στον λαικισμό και την εμπάθεια προς το τέλος, αντικαθιστώντας ένα υψηλότερο ιδανικό (και πράξη) αλληλοβοήθειας για να ξεπεραστεί η κρίση με τις πυρκαγιές, ας μην το κάνουμε τώρα όλοι εμείς με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Θα (του) το κάνουν μόνοι τους, κι ακόμη δεν έχουμε δει τίποτα.
Νισάφι μ'αυτές τις συμπεριφορές καθυστερημένων.
:(((
Το ίδιο υποστηρίζω για όλους όσους βγήκαν χαμένοι, και επίσης μέτρο και χαμηλά τον αμανέ σε όσους βγήκαν κερδισμένοι.
Αντε, δουλειά τώρα, έχουμε ένα μπάχαλο να διορθώσουμε!
Επειδή θέλω να πιστεύω ότι ο Σημίτης ήξερε πολύ καλά, μετά από τόσα χρόνια συνεργασίας, ποιος ήταν ο ΓΑΠ ενώ εμεις δεν ξέραμε, απορώ για το δαχτυλίδι.
Ηταν η εκδίκηση του Σημίτη προς το "προεδρικό Πασοκ" που του έψησε το ψάρι στα χείλη όσο ήταν πρωθυπουργός;
Ηξερε πως ο ΓΑΠ ήταν μια καλή παρένθεση για να περάσουν τα "μαύρα χρόνια " και να ξαναεμφανιστεί αυτός πάλι η άλλοι φίλοι στο προσκήνιο όταν ο κόσμος θα ξαναζητήσει το Πασοκ;
Ηταν κάτι άλλο; Δεν ξέρω.
Πάντως τώρα που γνωρίσαμε τον ΓΑΠ μόνο κάτι σαν τις παραπάνω σκέψεις μπορούν να σώσουν την ευφυία και του Σιμήτη.
Ελεος με τον Σημιτη υπο Ευρωπαικη σκοπια ηταν ενας μετριοτατος πολιτικος που συμβιβαστηκε με το συστημα που το ανεδειξε. Οσο το Πασοκ δεν μετεξελισσεται σε κομμα του κεντρου και λοξοκοιταει αριστερα θα χανει.
To δαχτυλίδι είναι για μένα το μοναδικό μυστήριο. Πώς είναι δυνατόν ακόμα και οι υπάλληλοι του ΥπΕξ να γνώριζαν τόσο καλά, εκείνη την εποχή, πόσο ανεπαρκής ως μάνατζερ ήταν ο Παπανδρέου (όλοι τα ακούγαμε αυτά με κάθε λεπτομέρεια) αλλά ο Σημίτης να ακούει μόνο τις δημοσκοπήσεις και να κωφεύει στα υπόλοιπα;
Νοιώθω τώρα πως μείναμε κάπως με άδεια χέρια. Κι όχι μόνο. Ξεβράκωτοι, τελικά. Στο έλεος των αδίστακτων παλαιοπροεδρικών που θα προσπαθήσουν να κρατήσουν για ακόμα μερικά χρόνια τον Παπανδρέου (κι εμάς) σε ομηρεία με την βοηθεία των λεγομένων "petits cons" του φαιδρού προεδρικού περιβάλλοντος. (Μην μου κόψετε το σχόλιο. Πραγματικά δεν βρίσκω άλλη καταλληλότερη λέξη για αυτά τα νούμερα!) Γιατί σε ομηρεία τον κρατήσαν τόσο χρόνια τον Παπανδρέου η (σχεδόν) Pre-raphaelite κυρία και ο διόλου ακίνδυνος Αρκούδος, όπως και ο πλειστάκις παρ'ολίγον βουλευτής πλην πανίσχυρος βυζαντινός παρατρεχάμενος στην Χ. Τρικούπη. ...καλλιεργώντας φοβίες και εκτρέφοντας μπαμπούλες στο ντουλάπι ... Να μην πλησιάσει και έτσι τους εκσυχρονιστές, να μην τους μιλάει, να μην τους συμβουλεύεται, να μην τους καλεί στην Σύμη (Μπα, εκεί μόνο ο υιός Γκαντάφι χώραγε!). Μεξικάνικη σαπουνόπερα της κακιάς ώρας. Ακόμα κι ο Σημίτης χρειάστηκε να γράψει βιβλίο (που το συνιστώ!) μόνο και μόνο για να πει αυτά που δεν του έδωσε ποτέ ο Γιώρογς την ευκαιρία να τα πει σε μια κατ' ιδίαν συζήτηση ή να τα θέσει στη διάθεση του κόμματος.
Να διαλυθεί το ΠΑΣΟΚ, μην το πολυσκεφτόμαστε, μήπως και βγεί κάτι. Μήπως κι ο χώρος αποκτήσει μομέντουμ από την έκρηξη...
σαν το ανέκδοτο, "δώσε της μία ακόμη ευκαιρία"
Δεδομένα:
Για να χαράξεις στρατηγική, χρειάζεσαι στόχο.
Για να βρεις τις τακτικές σου κινήσεις, χρειάζεσαι στελέχη.
Για να λειτουργήσει το σύστημα, χρειάζεσαι χρόνο, και επικοινωνία με τους κορυφαίους σου.
Για να επικοινωνήσεις, χρειάζεται ειλικρίνεια
Για την ειλικρίνεια απαιτείται ταπεινότητα και συντροφικότητα.
Τα ανωτέρω είναι ελλειμματικά στο ΠΑΣΟΚ, ο δε ΓΑΠ ούτε έχει τις ικανότητες, ούτε και το χρόνο έστω να προσπαθήσει. Ο μόνος συνδετικός κρίκος με την όποια επιτυχία τους, είναι η νομή της εξουσίας. Η στήλη το είχε προβλέψει ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε, από τις 20 Σεπτέμβρη.
Άντίο ΠΑΣΟΚ.
Δημοσίευση σχολίου