Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2007

Πώς να ΜΗ σκέπτεσαι στρατηγικά! Η τέχνη του Γ.Παπανδρέου να πυροβολεί τον εαυτό του στα πόδια



Όσοι παρακολουθούν δια μακρόν τις εξελίξεις στον ΠΑΣΟΚ δεν πρέπει να εξεπλάγησαν με το τελευταίο φιάσκο του Γ. Παπανδρέου – την αιφνιδιαστική πρωτοβουλία του να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του και τις αντιδράσεις που προκάλεσε. Ο κ.Παπανδρέου απέδειξε ότι δεν διαθέτει, δυστυχώς, ανεπτυγμένη στρατηγική σκέψη, ένα από τα σημαντικότερα γνωρίσματα ενός ηγέτη. Τι σημαίνει στρατηγική σκέψη; Κατ’ ελάχιστον, να έχεις ένα στόχο στο μυαλό σου και όλες οι κινήσεις σου να συνδέονται λογικά για την επίτευξη αυτού του στόχου. Η στρατηγική όμως δεν είναι μια μοναχική δραστηριότητα, καθότι συνήθως εκτυλίσσεται σε ένα ανταγωνιστικό πεδίο στο οποίο υπάρχουν και άλλοι παίκτες με αντίπαλες στρατηγικές. Όπως παρατηρούν οι καθηγητές Αβινας Ντίξιτ και Μπάρι Νεϊλμπαφ στο βιβλίο τους «Πώς να Σκέπτεστε Στρατηγικά» (Καστανιώτης, 2001) η ουσία ενός στρατηγικού παιγνίου είναι η αλληλεξάρτηση των αποφάσεων των παικτών.

Το στρατηγικό παίγνιο, εν προκειμένω, είναι η αντιπαράθεση του κ.Παπανδρέου με τον κ.Βενιζέλο για την προεδρία του κόμματος. Η διαδικασία έχει καθορισθεί, οι κύριοι αντίπαλοι είναι γνωστοί. Στο πλαίσιο αυτού του ανταγωνιστικού παιγνίου, η αλληλεξάρτηση των παικτών είναι διαδοχική. Αυτό σημαίνει ότι οι παίκτες κάνουν κινήσεις εναλλάξ: αν εγώ κάνω αυτό, ο αντίπαλός μου θα κάνει εκείνο, στη συνέχεια εγώ πρέπει να κάνω τούτο, κλπ. Κρίσιμο σημείο σε παίγνια διαδοχικής αλληλεξάρτησης είναι οι παίκτες να σκέπτονται τις μελλοντικές κινήσεις τους σε βάθος χρόνου. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει κανείς να προβλέψει τις αντιδράσεις του αντιπάλου του στις αρχικές του κινήσεις και να διαμορφώσει τη δική του βέλτιστη στρατηγική.

Τι έκανε ο κ.Παπανδρέου με την ψήφο εμπιστοσύνης; Προέβη σε μια κίνηση στην οποία ο αντίπαλός του, πιθανότατα, θα αντιδρούσε αρνητικά. Οι κκ. Παπανδρέου και Βενιζέλος είναι εσωκομματικοί αντίπαλοι στις εκλογές της 11ης Νοεμβρίου 2007 για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Τα πνεύματα έχουν ήδη οξυνθεί. Ο κ.Βενιζέλος δεν χάνει ευκαιρίες να επικρίνει δημοσίως τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ και να προβάλλει την υποψηφιότητά του. Γιατί ο κ.Βενιζέλος και οι βουλευτές που επηρεάζει (τουλάχιστον 20 τον αριθμό) να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σήμερα σε αυτόν στον οποίο θα αντιπαρατεθούν αύριο; Δεν θα τους συνέφερε να εκφρασθεί η δυσπιστία μέρους της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ τώρα έτσι ώστε να υποσκαφθεί περαιτέρω το κύρος του αρχηγού και να καταστεί έτσι ένας ευκολότερος αντίπαλος σε ενάμιση μήνα; Επιπλέον, όσοι δεν έχουν καταλήξει ακόμα ποιόν από τους δύο διεκδικητές θα υποστηρίξουν στις 11 Νοεμβρίου, δεν θα ετίθεντο, εντελώς αιφνιδιαστικά, σε μια διαδικασία που δεν έχει συμφωνηθεί, ενώπιον ενός εκβιαστικού διλήμματος που μπορεί να οδηγούσε μερικούς στη λευκή ψήφο;

Πολύ απλά, η πιθανότερη αντίδραση στην κίνηση του Γ.Παπανδρέου, αν πράγματι στηνόταν η κάλπη της ψηφοφορίας, θα ήταν να εισπράξει έναν όχι ευκαταφρόνητο αριθμό αρνητικών ψήφων από τους Βενιζελικούς και λευκών από τους ουδέτερους, αναποφάσιστους και «τριτοπολικούς». Τότε, ποια θα ήταν η επόμενή του κίνηση; Ένας αρχηγός που αμφισβητείται από σημαντική μερίδα της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός του (και μάλιστα τόσο καθαρά: με άρνηση παροχής ψήφου εμπιστοσύνης), δεν μπορεί να σταθεί – παραιτείται. Άρα, άνθρακες ο θησαυρός.

Αν πάλι, δεν παραιτούνταν, θα μειωνόταν περαιτέρω το κύρος του, καθότι θα τελούσε υπό ανοιχτή αμφισβήτηση. Πως θα στηνόταν μπροστά στον Καραμανλή στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης; Επιπλέον, η αμφισβήτηση στο πρόσωπό του, πιθανότατα, θα διογκώνονταν, ιδιαίτερα μάλιστα όταν τα κανάλια θα «έπαιζαν» για μέρες αυτό το θέμα και οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θα πιέζονταν να πάρουν θέση.

Ο κ.Παπανδρέου φέρεται να δήλωσε σε συνεργάτες του ότι η παροχή ψήφου εμπιστοσύνης «είναι ζήτημα προσωπικής ευθιξίας» («Καθημερινή», 27/9/2007). «Όταν κάποιοι με αμφισβητούν ευθέως στα κανάλια πρέπει να έχουν το θάρρος να το κάνουν και στη Βουλή. Δεν μπορεί να λέει ο Βενιζέλος ότι θα πάμε συντεταγμένα στις προγραμματικές δηλώσεις και όσοι τον υποστηρίζουν να μου ζητούν από τα κανάλια να παραιτηθώ. Αυτό το θέατρο πρέπει να τελειώσει» (ο.π.). Δυστυχώς, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν κατανοεί ότι το «θέατρο» είναι ουσιώδες και ανεξάλειπτο στοιχείο της πολιτικής διαδικασίας. Από τη στιγμή που είναι υποψήφιος στις εκλογές για την προεδρία του κόμματος στις 11 Νοεμβρίου, τίθεται, κατ΄ ανάγκην, υπό μερική, τουλάχιστον, αμφισβήτηση. Αυτό σημαίνει εκλογές: προβληματισμός, αμφισβήτηση, επιλογές. Για κάποιους, εντός και εκτός της κοινοβουλευτικής ομάδας, ο κ.Παπανδρέου δεν πρέπει να ηγείται του κόμματος και γι αυτό έχουν ήδη συσπειρωθεί γύρω από μια εναλλακτική υποψηφιότητα. Οι εκλογές θέτουν κατ΄ ανάγκη τον φορέα που ασκεί θεσμική εξουσία υπό αμφισβήτηση.

Συγχρόνως, όμως, το εσωκομματικό παίγνιο εκτυλίσσεται μέσα σε ένα ευρύτερο πολιτικό παίγνιο, στο οποίο μετέχουν και ανταγωνίζονται για ισχύ διάφορα κόμματα. Γι αυτό το λόγο η εσωκομματική αμφισβήτηση του κ.Παπανδρέου είναι προσεκτική – είναι υποχρεωμένοι αυτοί που τον αμφισβητούν να το κάνουν χωρίς να θεωρηθεί ότι υπονομεύουν την ενότητα του κόμματός τους, αφού, αν διαρραγεί η ενότητα, υποσκάπτεται η ισχύς του κόμματος στο ευρύτερο πολιτικό παίγνιο. Το «θέατρο» - δηλαδή να επικρίνεις τον αρχηγό του κόμματος και υποψήφιο στις εσωκομματικές εκλογές και, συγχρόνως, να μεριμνάς για την ενιαία έκφραση και ισχυρή παρουσία του κόμματός σου στο ευρύτερο πολιτικό παίγνιο που διεξάγεται στο Κοινοβούλιο - είναι η βέλτιστη στρατηγική. Φυσικά οι δύο αυτές στάσεις είναι αντιφατικές και γι αυτό, άλλωστε, δεν διαρκεί η συνύπαρξή τους για πολύ. Για περιορισμένο χρονικό διάστημα, όμως, αυτή η αντιφατικότητα είναι εγγενώς αξεπέραστη. Η προσπάθεια του κ.Παπανδρέου να άρει την αντιφατικότητα, ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης στο πρόσωπό του πριν τις εκλογές της 11ης Νοεμβρίου, δημιούργησε μεγαλύτερα προβλήματα, όπως φάνηκε και στην επεισοδιακή συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματός του.

Ο κύριος αντίπαλός του, ο κ. Βενιζέλος, έξυπνα, δεν σήκωσε το γάντι. Γνωρίζοντας ότι έχει επικριθεί από πολλούς «πράσινους» για την ορμητικότητά του και την ένταση με την οποία προέβαλλε την υποψηφιότητά του, θέτοντας το προσωπικό του συμφέρον πάνω από το κομματικό, άδραξε την ευκαιρία να εμφανισθεί «ενωτικός». Κάλεσε τον κ.Παπανδρέου να αποσύρει την πρόταση για να μη διχαστεί το κόμμα. Το ίδιο έκαναν και οι κκ.Κακλαμάνης και Σημίτης, οι οποίοι, μη έχοντας πάρει θέση υπέρ του ενός ή άλλου υποψηφίου, δεν ήθελαν να εμφανισθεί το κόμμα προς τα έξω διχασμένο, τουλάχιστον όχι πριν τις 11 Νοεμβρίου.

Σε σχετική ερώτηση του βουλευτή κ.Α. Λοβέρδου, ο κ.Παπανδρέου απάντησε: «Δεν διχάζουν οι δημοκρατικές διαδικασίες» (ο.π.). Είναι τόσο απλοϊκή η αντίληψη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ για τις δημοκρατικές διαδικασίες που δυσκολεύεται να αντιληφθεί ότι, μετέχοντας σε μια δημοκρατική διαδικασία, κατ΄ ανάγκην καλούμαστε να πάρουμε θέση υπέρ του Α ή του Β, άρα κατ΄ ανάγκην διαιρούμαστε ως προς τις επιλογές μας. Αυτό είναι και το πρόβλημα σε χώρες χωρίς δημοκρατική παράδοση, στις οποίες οι εκλογές όχι μόνο διαιρούν αλλά διχάζουν και οδηγούν σε βίαιες συγκρούσεις (π.χ. Αλβανία, Ουκρανία, Ζιμπάμπουε). Για να μην οδηγηθεί η διαίρεση σε διχασμό, απαιτούνται μερικές προϋποθέσεις, κυρίως να αποδεχόμαστε όλοι τη μεθοδολογία της δημοκρατικής διαδικασίας και η ψηφοφορία να μην διεξάγεται σε έντονα πολωτικό κλίμα γιατί τότε οι επιλογές αποκτούν σχεδόν υπαρξιακό χαρακτήρα (π.χ. δημοψήφισμα για το σχέδιο Αννάν στην Κύπρο).

Στα συμφραζόμενα του ΠΑΣΟΚ, παρεμβάλλοντας αιφνιδιαστικά μια διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης από τους βουλευτές στη συμφωνημένη διαδικασία εκλογής προέδρου από τη «βάση», οι ψηφοφόροι βουλευτές εκλήθησαν να προ-δεσμευθούν για την τελική τους επιλογή, χωρίς να έχει συμφωνηθεί εκ των προτέρων η διαδικασία (αφού η πρωτοβουλία του κ.Παπανδρέου ήταν αιφνιδιαστική), δίχως να έχει προηγηθεί η σχετική διαβούλευση που συνοδεύει κάθε δημοκρατική διαδικασία, και χωρίς οι βουλευτές να έχουν το δικαίωμα επιλογής εναλλακτικών υποψηφίων (εξ ορισμού αδύνατον σε μια διαδικασία ψηφοφορίας εμπιστοσύνης στον αρχηγό). Γι αυτό το λόγο, αυτή η συγκεκριμένη διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης εξελήφθη από πολλούς στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ ως προσπάθεια υφαρπαγής της ψήφου τους και αντέδρασαν αναλόγως. Ότι οι δημοκρατικές διαδικασίες, αν δεν συντρέχουν οι ανάλογες προϋποθέσεις, ενδέχεται να διχάσουν, αποκαλύφθηκε θορυβωδώς στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ και στο βαλκανικού τύπου αλαλούμ που επακολούθησε (θόρυβος, πηγαδάκια, αποχώρηση και επάνοδος του προέδρου, αποχώρηση αρκετών βουλευτών). Τη στιγμή που όλοι στο ΠΑΣΟΚ μιλάνε για «ενότητα», ο μόνος, τελικά, που εκτέθηκε με την πρότασή του ως μη υπερασπιστής της ήταν ο κατ΄ εξοχήν επιφορτισμένος με την προστασία της – ο πρόεδρος του κόμματος! Μέγα σφάλμα.



Μπροστά στην κατακραυγή, ο κ.Παπανδρέου, αντί να επιδείξει ηγετική τόλμη υποστηρίζοντας την άποψή του μέχρι τέλους, απέσυρε την πρότασή του. Ένα ακόμα στρατηγικό σφάλμα: αν πιστεύεις ότι το «θέατρο πρέπει να τελειώσει», διότι διαφορετικά θεωρείς ότι δεν μπορείς να ασκείς επαρκώς τα προεδρικά καθήκοντά σου, τότε εμμένεις στην άποψή σου και χρησιμοποιείς στρατηγικά το αξίωμά σου να καταστήσεις την άποψή σου αποδεκτή. Αν υποχωρήσεις, δείχνει ότι δεν εννοούσες αυτά τα οποία έλεγες, άρα μειώνεται η αξιοπιστία σου και η συνακόλουθη δύναμη της ηγετικής πειθούς σου. Ο ηγέτης με τις, κατ΄ ομολογία του, «δημοκρατικές ευαισθησίες» που επέμενε να στηθεί κάλπη ψηφοφορίας, έτσι ώστε να εκφρασθούν ανεμπόδιστα οι βουλευτές, κατέληξε να αποδεχθεί τη «δια βοής» εμπιστοσύνη της κοινοβουλευτικής ομάδας, η οποία, τελικά, ούτε «δια βοής» ήταν, αφού μόνον ο κ.Κακλαμάνης εξέφρασε τη «βοή» αυτή και ουδείς άλλος. Η «δημοκρατική διαδικασία» εκφυλίστηκε σε διαδικασία χειροτονίας ιερωμένου! Η πρωτοβουλία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από τους βουλευτές του, κατέληξε να είναι η εκμαίευση απλώς της ανοχής τους, «ως τις 11 Νοεμβρίου», όπως είπε χαρακτηριστικά ο κ.Κακλαμάνης στην «δια βοής» πρότασή του. Με άλλα λόγια, όλη αυτή η φασαρία έγινε, για να επιβεβαιωθεί ότι, ως τις 11 Νοεμβρίου, το ΠΑΣΟΚ ανέχεται τον κ.Παπανδρέου να ασκεί τα προεδρικά του καθήκοντα! Ψήφος εμπιστοσύνης δεν του δόθηκε. Απλώς δεν καταγράφηκαν αντιδράσεις στην πρόταση του κ.Κακλαμάνη. Δηλαδή, όλη αυτή η φασαρία έγινε για ένα θέμα που ουδείς έγειρε. Το ερώτημα ουδέποτε ετέθη ποιος θάπρεπε να προεδρεύει και να εκπροσωπεί το κόμμα μέχρι τις 11 Νοεμβρίου, αλλά μετά. Η πρωτοβουλία του κ.Παπανδρέου κατέληξε σε φιάσκο.

Από τη σύγκρουση αυτή ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ βγήκε με σημαντικά μειωμένο κύρος: απέδειξε ότι δεν σκέπτεται στρατηγικά, επέδειξε ατολμία στην υποστήριξη της πρότασής του μέχρι τέλους, ώθησε το κόμμα του στα όρια του διχασμού τη στιγμή που όλοι μιλάνε για «ενότητα», έδωσε την ευκαιρία στον κύριο αντίπαλό του να εμφανισθεί «ενωτικός», εξόργισε τους ουδέτερους, και έδωσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία στα ΜΜΕ να σχολιάζουν για μέρες τα εσωτερικά του ΠΑΣΟΚ και να αμφισβητούν αυτόν τον ίδιο, τροφοδοτώντας έτσι την κομματική εσωστρέφεια.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ.Παπανδρέου κάνει ένα τέτοιο στρατηγικό λάθος· υπάρχει πλούσιο παρελθόν. Στις εκλογές του 2004, πρόσφερε γενναιόδωρα τις δύο κορυφαίες θέσεις του ψηφοδελτίου Επικρατείας στους διαπρεπέστερους και συνεπέστερους έλληνες νεοφιλελεύθερους, οι οποίοι, εντελώς καιροσκοπικά, φυσικά τις αποδέχθηκαν. Επρόκειτο για ένα deal από το οποίο κέρδιζαν μόνο αυτοί που, χωρίς την προσφορά του κ.Παπανδρέου, θα έμεναν διαφορετικά εκτός Βουλής (αφού οι συνομιλίες τους με τη «Νέα Δημοκρατία» δεν είχαν ευοδωθεί). Το ΠΑΣΟΚ δεν κέρδισε τίποτα. Στον χειρισμό του άρθρου 16, ο κ.Παπανδρέου επέδειξε στρατηγική ανεπάρκεια: αφού σήκωσε δημοσίως τη σημαία της αναθεώρησης, στη συνέχεια την υπέστειλε μετά από ισχυρές εσωκομματικές αντιδράσεις. Έφερε στο προσκήνιο ως επικεφαλής της προεκλογικής καμπάνιας τον κατ΄ εξοχήν εκπρόσωπο του παλαιού, φθαρμένου και καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ, τον κ. Λαλιώτη, τη στιγμή που ο κ.Παπανδρέου μιλούσε (και μιλάει!) για «ανανέωση» και αποβολή της «καθεστωτικής νοοτροπίας». Έχρισε την υπερνομάρχη Αθηνών-Πειραιώς κυρία Γεννηματά πρώτη στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας στις εκλογές του 2007, παρά το γνωστό Συνταγματικό κώλυμα που είχε και χαρακτήρισε την απόφαση του Αρείου Πάγου «δικαστικό πραξικόπημα» (!), εμφανίζοντας έτσι το κόμμα του ως μη σεβόμενο τη νομιμότητα και τους θεσμούς, τη στιγμή που διεκδικούσε την ψήφο των πολιτών να κυβερνήσει, δηλαδή να διαχειρισθεί τη νομιμότητα και τους θεσμούς!

Συνήθως δεν συμφωνώ με τον κ.Μητσοτάκη, αλλά φοβάμαι ότι, σε αυτή την περίπτωση, ο επίτιμος είχε δίκιο: ο κ.Παπανδρέου, παρά τις ενδιαφέρουσες και, για τα ελληνικά δεδομένα, ρηξικέλευθες απόψεις του σε αρκετά θέματα, είναι ακατάλληλος να ηγείται ενός κόμματος εξουσίας, το οποίο ενδεχομένως αύριο ίσως του αποφέρει την πρωθυπουργία, από όπου θα χειρισθεί υποθέσεις του κράτους. Στην πολιτική δεν απαιτείται μόνο να έχεις καλές ιδέες αλλά να ξέρεις και να τις υλοποιείς, να διαθέτεις στρατηγική, αυτοπεποίθηση, τόλμη και, τελικά, ευθυκρισία. Το ηγετικό ανάστημα του κ.Παπανδρέου επλήγη ανεπανόρθωτα μετά το φιάσκο της ψήφου εμπιστοσύνης. Διότι, σε τελική ανάλυση, τι είναι η ηγεσία; Η αύρα εμπιστοσύνης με την οποία περιβάλλουμε έναν ηγέτη, η δύναμη της πειθούς την οποία διαθέτει λόγω της αξιοπιστίας του, του κύρους του, και των στρατηγικών επιλογών του. Αν αυτή η αύρα διαλυθεί, αν ο ηγέτης κοντύνει, αν το κύρος του ξεφουσκώσει, ο ηγέτης αποδεικνύεται ένας συνηθισμένος άνθρωπος, κι αυτό είναι αφόρητα κοινότοπο - δεν το αποδεχόμαστε.

17 σχόλια:

MadNihilist είπε...

Εξαιρετικό!

Ανώνυμος είπε...

Πολλά λόγια για το απλό συμπερασμα οτι ο ΓΑΠ είναι α-νόητος.

Ανώνυμος είπε...

Αυτό δεν είναι μυαλό, είναι υπερηχητικό stealth τελευταίας τεχνολογίας...
Εγώ θα σας τα γράψω πιο αργά.
Καταρχήν σας παραθέτω έν' απόσπασμα από την ιστορία του Ελληνικού έθνους του Κ. Παπαρηγόπουλου, εκδόσεις Αλεξάνδρεια 1994.
" Όταν ο Γεώργιος Παπανδρέου έχασε στις 15 Ιουλίου 1965 την εξουσία με ουσιαστική αποπομπή του από τα Ανάκτορα,η χώρα γνώρισε μια περίοδο αστάθειας, πολιτικών παρασκηνιακών δολοπλοκιών και συνάμα έντονων πιέσεων για οπισθοδρόμηση και κατάργηση των λίγων έστω εκσυχρονιστικών μέτρων που είχε πάρει η κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου. Η συντηρητική παράταξη, το Παλάτι αλλά κυρίως οι ολιγαρχικοί οικονομικοί κύκλοι της χώρας δεν ήταν διαθετειμένοι να παραχωρήσουν΄ούτε σπιθαμή εδάφους από τα προνόμιά τους. Είναι γεγονός πως την ταραγμένη εκείνη διετία 1965 - 1967 είχε αναπτυχθεί στο λαό ένας έντονος κοινωνικός ριζοσπαστισμός, που σε πολλά σημεία είχε ξεπεράσει όχι μόνο τις προσδοκίες και τις επιθυμίες του Γ. Παπανδρέου αλλά και τους υπολογισμούς όλων των κομμάτων.
Συνέχεια στο επόμενο.

Ανώνυμος είπε...

Συνέχεια
Οι οικονομικώς κρατούντες, που τα συμφέροντά τους ήταν αλληλένδετα με κείνα της ΕΡΕ και του Παλατιού, είχαν τρομάξει από δηλώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου όπως π.χ. η παρακάτω :
" Πιστεύω ότι η υποδομή του έθνους, οι μεταφορές και οι συγκοινωνίες, το πιστωτικό σύστημα και η εκπαίδευση πρέπει να ανήκουν στο Δημόσιο. Σε γενικές γραμμές, η βαριά βιομηχανία θα πρέπει να είναι κρατική και ελαφρά ιδιωτική. Είναι πρωταρχική ανάγκη να καταβληθούν προσπάθειες για τον περιορισμό ή και την εξάλειψη της μεγάλης κατανάλωσης και της εισαγωγής ειδών πολυτελείας. Είναι αναγκαίο να σταματήσει η εκχώρηση μονοπωλιακών προνομίων, η οποία βοηθά την είσοδο ξένων κεφαλαίων ".
Συνέχεια στο επόμενο.

Ανώνυμος είπε...

Συνέχεια
Μπροστά στον άμεσο κίνδυνο για τα συμφέροντά τους αλλά και τον έμμεσο κίνδυνο που θα προερχόταν από την φιλευλευθεροποίηση του πολιτεύματος, το Παλάτι και οι ποικιλώνυμοι σύμμαχοί του, αρνούνται αφενός οποιαδήποτε προσφυγή σε εκλογές αλλά ταυτόχρονα δεν αρνούνται και την ιδέα της πολιτειακής εκτροπής.
Έτσι, επιδιώχθηκε ώστε αρχικά να επιχειρηθεί μια σταδιακή απομύζηση της κοινοβουλευτικής δύναμης της Ένωσης Κέντρου και, αφού επιτύχει η διάσπαση και ο πολυτεμαχισμός του πλειοψηφούντος κόμματος, να ενωθούν οι αποστάτες με την ΕΡΕ και να δημιουργηθεί μία κυβέρνηση αναντίστοιχη με την βούληση του εκλογικού σώματος, ένα νόθο κατασκεύασμα παρασκηνιακών διαβουλεύσεων, πολιτικού καιροσκοπισμού και προσωπικών φιλοδοξιών.
Συνέχεια...

Ανώνυμος είπε...

Συνέχεια
Το βράδυ της 17ης Σεπτεμβρίου θα ορκιστεί η κυβέρνηση Στ. Στεφανόπουλου, που μετά από επεισοδιακές συνεδριάσεις στη βουλή και παρά την εντυπωσιακή λαϊκή αντίδραση, θα πάρει στις 24 Σεπτεμβρίου ψήφο εμπιστοσύνης ( 152 υπέρ και 148 κατά ).
Στις 1 και 2 Σεπτεμβρίου του 1965, είχε προηγηθεί η πραγματοποίηση των συνεδριάσεων του " Συμβουλίου του Στέμματος " που ο Κωνσταντίνος συγκάλεσε για να αποσπάσει μιά
"έγκριση" των ενεργειών του και για να αποτρέψει την μόνη πρόσφορη διέξοδο : τις εκλογές.
Στο συμβούλιο αυτό συμμετείχε και ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος, αφού αναφέρθηκε στο ιστορικό της κρίσης και ζήτησε εκλογές " ως βότανον της εκτονώσεως " , απηύθυνε έκκληση με αίσθημα ιστορικής ευθύνης προς τον βασιλιά.
Ο Κωνσταντίνος θα αντιδράσει με την φράση : " Κοιτάξτε με στα μάτια κ. πρόεδρε ".
Ο Γεώργιος Παπανδρέου θα απαντήσει : " Δεν θέλω να νομισθεί ότι επιδιώκω ν' ασκήσω επιρροή. Η φιλοδοξία μου έχει ικανοποιηθεί εις την ζωήν. Έγινα πρωθυπουργός. Υπάρχει μιά αγάπη του λαού. Και δια ταύτα σας ομιλώ με πλήρη ειλικρίνεια ..."
Μπορεί η κοινοβουλευτική κρίση τυπικά να είχε βρεί διέξοδο, αλλά ένα στοιχείο πρωτόγνωρο στη νεότερη πολιτική ιστορία της πατρίδας μας είχε κάνει πλέον την εμφάνισή του και διεκδικούσε τη δικιά του δυναμική παρέμβαση στα πολιτικά πράγματα. Η λαϊκή αντίδραση, μαζική και αυθόρμητη, απαιτούσε κάτι πολύ περισσότερο από μια νοθευμένη άλλωστε κοινοβουλευτική " νομιμότητα " το δικαίωμα σε μια καλύτερη ζωή, το δικαίωμα να ζήσει ελεύθερα και δημοκρατικά ".
Συνέχεια και τέλος στο επόμενο.

Ανώνυμος είπε...

Επιστρέφοντας στο παρόν και στον εγγονό του θρυλικού " Γέρου " , διαβάζοντάς σας, βγάζω το συμπέρασμα ότι αυτός ο άνθρωπος πειραματίζεται δημοσίως.
Στην Αρχιτεκτονική, στο μάθημα " Αναστυλώσεις μνημείων ", μάθαμε ότι πρέπει να αγαπάμε και να συντηρούμε τα μνημεία όλων των εποχών, καθώς απότελούν τον οπτικό μας σύνδεσμο μα την ιστορία της πόλης μας ή του τόπου μας.
Αν αντικαταστήσουμε το μνημείο με το ιστορικό όνομα ενός δημόσιου άντρα που " κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα θερμό ρεύμα συναισθηματικής επαφής με τις μάζες " μάλλον καταλήγουμε ότι είμαστε υποχρεωμένοι, απέναντι στην ιστορική μας μνήμη, να διαφυλάξουμε αυτό το ιστορικό όνομα.
Είναι δε γνωστό ότι ο καταλληλότερος χώρος για πειραματισμούς είναι το εργαστήριο. Αν αντικαταστήσουμε το εργαστήριο με το Υπουργείο Παιδείας π.χ., όλοι εμείς που τον συμπαθούμε, θα άγκαλιάσουμε με αγάπη τις καινοτομίες που θα προκύψουν από τα πειράματά του. Η Φράση " τα μεγάλα μας έργα θα είναι τα νηπιαγωγεία ", είναι το τέλειο μύνημα ελπίδας. Γιατί η αναδιάρθρωση της παιδείας είναι τιτάνιο έργο.
Κλείνοντας αυτό το τεράστιο σχόλιο και θέλοντας να επιμείνω σε μια στρατηγική αποχώρηση του ΓΑΠ, συναντώ τον Αριστοτέλη στο βιβλίο του Κ. Σιμόπουλου " Η διαφθορά της εξουσίας ", εκδόσεις Στάχυ, 1997 :
" Η άσκηση εξουσίας ", γράφει ο φιλόσοφος στα Πολιτικά, " συνοδεύεται από την αγριότητα. Όποιος διατάζει γίνεται θηριώδης ".
Κι αναρωτιέμαι : είναι δυνατόν ο ΓΑΠ να γίνει θηριώδης; Και γιατί να το γίνει ενώ είναι ένας πολύ ευχάριστος και υγιής άνθρωπος.

Ανώνυμος είπε...

Δεν συμφωνω κ.Τσούκα. Τα κουκιά σε περίπτωση κάλπης στην κοινοβουλευτική ομάδα ήταν υπέρ του Γιωργάκη. Γιαυτό έκανε την πονηριά. Δείτε εδώ "μια ιστορία ενωμένη-δυνατή":
www.sofistis.wordpress.com

Καππαδόκης είπε...

Εκτός αν ο ΓΑΠ βλέποντας μπροστά του την πιθανότητα μιας ήττας στις 11 του Νοέμβρη και θέλοντας να κάνει μια ηρωική έξοδο και να χαρακτηρίσει "προδότες" κάποιους από τους άλλους, σκέφτηκε (που λέει ο λόγος) αυτό που σκέφτηκε.

Αλλά και πάλι λίγο δύσκολο το βρίσκω και αρκετά πολύπλοκο για το μυαλό εκείνο που γέννησε μια Ματσούκα.

S G είπε...

μια βασικη ερωτηση ειναι παντως αν θελουμε οι πολιτικοι μας να συμπεριφερονται στρατηγικα. Εδω μεγαλο κομματι της σχετικης βιβλιογραφιας αναζητει μηχανισμους που να μην επιτρεπουν στρατηγικες σκεψεις (να ειναι strategy proof)!

ειναι νομιζω μια σημαντικη ερωτηση τι ειδους πολιτικους πρεπει να προτιμαμε. ειλικρινεις αλλα μη στρατηγικους, ή στρατηγικους αλλα μη ειλικρινεις.

(οχι οτι πιστευω οτι ο ΓΑΠ εμπιπτει σε αυτο το διλημμα, γιατι σημερα μοιαζει μη ειλικρινης και μη στρατηγικος!)

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Δεν νομιζω ότι το δίλημμα είναι ειλικρίνεια έναντι στρατηγικής, ούτε η στρατηγική συνοδεύεται απαραίτητα με ανειλικρίνεια. Μου είναι αδύνατο να φανταστώ κάποιον που έχει σχέδιο για τη χώρα ή έναν οργανισμό ή έστω για την προσωπική του επιβίωση και δεν σκέπτεται στρατηγικά. Η στρατηγική προϋποθέτει σχέδιο, ετοιμότητα, και ικανότητα να βλέπεις μπροστά σε βάθος χρόνου - απαραίτητα στοιχεία ενός ηγέτη, νομίζω.

S G είπε...

ας χωρισουμε την διπλωματια και πρσεκτικο σχεδιασμο απο την στρατηγικη. Το να εχεις σχεδιο και να το φερνεις εις περας με οσο το δυνατον λιγοτερες αρνητικες αντιδρασεις απο τους αλλους παιχτες ειναι για μενα θεμα διπλωματιας (οπως λεει ο ορισμος, diplomacy is the art to tell someone to go to hell in a way that he actually looks forward to the trip!). Η διπλωματια και οργανωτικοτητα ειναι εκ των ου ανευ για εναν ηγετη.

Στρατηγικη ομως για μενα ειναι περισσοτερο αυτο που συνηθως ονομαζεται στρατηγικη στην οικονομικη βιβλιογραφια και ειδικοτερα στον σχεδιασμο μηχανισμων κτλ. Ας πουμε σε ψηφοφοριες στρατηγικη ειναι το misrepresentation of preferences. αυτο ειναι κατι που νομιζω δεν θελουμε να εχει ενας ηγετης, δηλαδη να πουλαει ενα προσωπο στο κοινο και να εχει κατι εντελως διαφορετικο ως πραγματικο σκοπο.

Ανώνυμος είπε...

h analish sas einai
entelos lathos
kai fisika auto apodixthike
me ta gallop

h stratigikh tou
htan aplh se opion ethelotiflei na mhn thn vlepei

to dilima meta thn hta htan
ikanos h anikanos gia thn nikh
ekei den pisteuo na eixe to provadisma meta apo thn hta

epishs to dilima aristera h deksia strofh sto pasok pali tha exane
epidh einai diskolo pleon na peis se kosmo pou exeis mathei na skeftete monodiastata oti pleon den einai aristera deksia to dilima alla pano h kato

sto dilima me thn kinish tou stous bouleutes htan
oxi gia aytous alla gia ton kosmo tou pasok
HTHIKH vs ANHTHIKOTHTA
distixos ekei gia sas kai thn analish sas kerdizei vash ton gallop

ara se thema stratigikhs kai apotelesmatos
opos laika leei o kosmos
tous pire kai ta sobraka

synepos h analish sas einai entelos lathos

Ανώνυμος είπε...

πως δεν σκέφτεται στρατηγικά
και βρίσκεται μπροστά στα γκάλοπ
κύριε ΤΣΟΥΚΑ ;

Χαρίδημος Τσούκας είπε...

Η ανοδος του ΓΑΠ στις δημοσκοπήσεις δεν οφείλεται στην πρωτοβουλία του να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης από την κοινοβουλευτική ομάδα. Εκεί απέδειξε απλώς την αδυναμία του να σκεφθεί στρατηγικά. Το αν΄αυτή η αδυναμία εκλαμβάνεται ως τέτοια απλό τη βάση, είναι άλλης τάξεως θέμα. Στα δικά μου τα μάτια, ένας τέτοιος πολιτικός δεν κάνει για αρχηγός κόμματος και, φυσικά, για πρωθυπουργός. Η κομματική βάση φρονεί διαφορετικά. Λειτουργεί κυρίως με το ένστικτο της φυλής, όχι με βάση τη λογική ανάλυση. Ο ΓΑΠ είναι ο γιος του ιδρυτή και σε μια κοινωνία στην οποία δε έχει εμπεδωθεί ο ορθολογισμός ως τρόπς σκέψης και συμπεριφοράς, αυτό που ο Βέμπερ ονόμασε patrimonial authority είναι η κύρια βάση της κομματικής συμπεριφοράς. Ετσι λειτούργησαν και το 2004. Ο ΓΑΠ πιθανότατα θα εκλεγεί αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Δεν θα εκλεγεί ποτέ πρωθυπουργός. Το ΠΑΣΟΚ αρνείται να απογαλακτισθεί από την παράδοση του ιδρυτή του, για αυτό και δεν κάνει τομές στη συμπεριφορά του. Θα χάνει διαρκώς εκλογές.

Ανώνυμος είπε...

prin "autopirobolithei"
opos lete htan piso stis dimoskopiseis
meta ton "autopirovolismo"
brosta

prin den ton legane papandreou?
meta ton legane papandreou?

anafereste sthn "stratigikh"
sto arthro sas mexri tora gia thn
maxh ths proedrias sto pasok
etsi den einai?
ego vlepo sthn erotish mou metabalete (phdate thema)
to pedio ths maxhs apo proedria sto pasok
se melontikh prothipourgia lanthasmena
gia na apodiksete to fiasko

antitheta fiasko sthn sigekrimenh periptosh
einai h antidrash tou simith kai venizelou
kai sigekrimena o "tropos antidrashs" tous

oson afora ton weber
tora kai patrimonial authority
poloi pisteuoun oti kai h "mafia"
exei teties patrogonikes taseis mipos
leo mipos o kosmos katalabenei autes tis
patrogonikes taseis mias tetias omadas?
ayto pou fonazei h bash tou pasok alakse ta ola
mipos anaferete se mia tetia aorath-mafia?

sthn tris-sistatikh theoria diastromatoshs kata weber
vasizete sthn alilepidrash
trion pragmaton
ploutos, gohtro, kai dynamh

o "giorgakis" telika den prepei na einai
kai toso pirobolimenos katalabe
oti oute o ploutos (mega, ethnos ktl)
oute dynamh omades bouleuton ("mafia" kata orismenous)
einai h dynamikh tou mesa sto pasok
alla to gohtro

to gohtro einai xaraktiristiko
ektos apo to prestize-onoma pou eseis thelete na monopolistete
os monadiko proson tou
kai to HTHOS h timh dhladh

tha sinexiso lipon na mhn katalabeno thn
silogistikh sas oson afora thn stratigikh tou gia thn
esokomatikh eklogh predrou sto pasok, kai na krino entelos esfalmena kai diastreblomena ta epixirimata sas

Ανώνυμος είπε...

Το ερώτημα είναι θέλουμε ένα ΠΑΣΟΚ που θα ανήκει μόνο στον αρχηγό και αυτός θα έχει βασικό χαρακτηριστικό ότι είναι αντι-καραμανλής ή ένα ΠΑΣΟΚ πολιτικό φορέα, όπου γίνεται συζήτηση, παραγωγή πολιτικής και το οποίο ο ελληνικός λαός θα ψηφίσει γιατί το εμπιστεύεται και όχι γιατί θέλει να ξεφορτωθεί τη ΝΔ. Δυστυχώς ο Βαγγέλης με τη συμπεριφορά του απέδειξε ότι εξυπνάδα, ικανότητα δε σημαίνουν απαραίτητα και καλός χαρακτήρας.
Από την άλλη δεν καταλαβαίνω, γιατί ο Γιώργος Παπανδρέου θεωρείται χαμένος? Παρέλαβε το ΠΑΣΟΚ πριν 3,5 χρόνια με 15 μονάδες διαφορά από τη ΝΔ. Σε 3,5 χρόνια τη διαφορά την έκανε εντελώς μόνος και με πόλεμο από τα μέσα 4 μονάδες. Ε όχι και χαμένος.... Εμένα πάντως μου αρέσει ένας πρόεδρος που δε θα έχει τον Πρετεντέρη για Ρουσσόπουλο, ούτε θα είναι όμηρος και μαριονέττα των media. Θέλω έναν πρόεδρο που να είναι συμμέτοχος στη συμμετοχική δημοκρατία και μπροστάρης στη δίκαιη κοινωνία.